PZC De moeizame betrekkingen tussen Nederlanders en Zuid-Afrikanen Jij rijk, ik vrij gezellin HANDWERK V00RV0ETEI opinie en achtergrond Even bizar als triest spektakel Amerikaans Congres yicyuK denkwijzer VRIJDAG 19 OKTOBER 1990 Apartheid op terugtocht? (5, slot) Stand Sancties Accijnzen 'Natuurlijke' zaak rrm i i i i i i i Voorkeur Sioux schoenen worden met de hand gemaakt van de fijnste soorten kwaliteitsleer, Ze hebben een uit stekende pasvorm, zijn soepel en geven door hun anatomisch gevormde leest uw voeten volledige steun. Vraag dus bij ons er een past, trekke hem aan. Dan blijft u bij.. is ^^$naar Sioux. Wie Climax ruzie over begroting Bush (Van onze correspondent Henk Dam in Washington) Wat heeft meer intriges dan de tv-serie Dallas, is inge wikkelder dan het liefdesleven van Don Juan en komischer dan een hele Jaarbeurshal vol clowns? Het antwoord: de sa menstelling van de Amerikaan se federale begroting. De ruzies, de samenzweringen, het gezaag aan stoelpoten, de valse beloften, het verradersge drag en de razendsnel verande rende meningen die allemaal ho ren bij het nu al maanden duren de drama rond die begroting, zijn bijna niet meer te omvamen. Tekenend is alleen al, dat we het hebben over een federale begro ting voor het belastingjaar 1991, dat 1 oktober jongstleden be gon. Met andere woorden: nog steeds heeft Amerika geen be groting voor een jaar dat inmid dels al twee-en-een-halve week oud is. Nog altijd zijn de meningsver schillen tussen de partijen die uiteindelijk de begroting moe ten samenstellen levensgroot. Als de kloof niet vóór komende nacht 12 uur gedicht wordt, ont staat een situatie waarbij presi dent Bush zich gedwongen zal achten, het werk van de federale overheid stil te leggen. Dat deed hij twee weken eerder ook al eens. Toeristen moesten het toen een weekeinde zonder staatsmusea stellen. Net voor de sluiting van het overheidswerk echt ernstig leek te worden, aan het begin van de werkweek, zet te het Congres echter een stapje dat de president in staat stelde zijn besluit terug te draaien. Maar als hij andermaal zou be sluiten het werk van de overheid te stoppen, dan zou wel eens snel echte chaos kunnen uitbreken. Honderdduizenden ambtenaren zouden met onbetaald verlof worden gestuurd. Werkzaamhe den van vleesinspectie tot de be handeling van nieuwe aanvra gen voor sociale uitkeringen zouden worden stilgelegd. Dat dus allemaal, omdat het Congres en het Witte Huis niet de politieke moed of de politieke wil of beide kunnen opbrengen om een enigszins verantwoorde begroting op papier te zetten. Het is een even bizar als triest spektakel. Het is, zoals gezegd, ook een ko misch spektakel. Niet gauw te vergeten valt bijvoorbeeld een uitspraak die Witte Huis func tionaris Richard Darman - hij is JVTederland en Zuid- Li Afrika zijn, tijdens het proces van geleidelij ke afschaffing van de apartheid, bezig zich een beeld te vormen van de toekomstige wederzijdse verhoudingHet bezoek van de Zuidafrikaanse president W. F. de Klerk en zijn echtgenote Man ke de Klerk-Willemse, volgende week (23 en 24 oktober) is vooral be doeld als een oriëntatie daarop. Naar het verleden gere deneerd liggen er nauwe banden tussen Neder land en Zuid-Afrika. Maar dat heeft velen in Nederland er niet van weerhouden om scherp stelling te nemen tegen het aprtheidsbewind van opeenvolgende re geringen in Pretoria. PZC-hoofdredacteur Kees van der Maas schetst in deze laatste af levering van een serie impressies op zijn reis door Zuid-Afrika, het juist daardoor ontstane probleem van de moeiza me wederzijdse betrek kingen. President George Bush: ja belastingverhoging, nee belastingverhoging...? foto AP) directeur begrotingen - vorige week deed. Hem werd om een reactie gevraagd op een opval lende uitspraak van president Bush, waaruit zou kunnen opge maakt dat deze - voor de zoveel ste keer - van mening was veran derd over bepaalde belasting voorstellen. „Ik heb geen idee welke verklaring het Witte Huis heeft uitgegeven", antwoordde Darman snel, „Maar ik sta er voor 100 procent achter". Waar gaat het allemaal om? Uit eindelijk om de afrekening voor het feit dat Amerika jarenlang boven zijn stand heeft geleefd. Onder Reagan en tijdens het eerste jaar van president Bush werd domweg geen rekening ge houden met de simpele econo mische wijsheid dat uitgaven door inkomsten moeten worden gedekt. De belastinginkomsten waren te laag en de overheidsuitgaven te hoog, en zo ontstond jaar in jaar uit een tekort op de begroting. Dat zorgde voor een steeds ver der oplopende schuld die nu 3000 miljard dollar groot is, en die jaarlijks de helft van de tota le opbrengsten aan particuliere inkomstenbelasting opslokt. Bush besloot - daartoe overigens ook gedwongen door de zoge naamde Gramm Rudman wet - iets aan het probleem te doen, en riep een kleine vijf maanden ge leden de leiders van het Congres bij zich om te praten. Het doel: een geleidelijke vermindering van het begrotingstekort. Het eerste jaar - fiscaal 1991 - zou het gat met 50 miljard dollar kleiner moeten worden gemaakt, en over een periode van vijf jaar met 500 miljard. Het einddoel, na die vijfjaar: een sluitende be groting. Het was vooral over het eerste jaar dat de onderhandelingen heet waren. Want over dat jaar moesten echte besluiten geno men worden. Moesten de belas tingen omhoog, en zo ja welke? Moest er bezuinigd worden en zo ja, waarop dan? Wat er ook besloten zou worden, het zou altijd impopulair bij de kiezers zijn. En dat was niet zo'n klein probleem, want de onder handelaars realiseerden zich ter dege, dat er op 6 november ver kiezingen worden gehouden, waarbij een heel Huis van Af gevaardigden en een derde deel van de Senaat wordt gekozen. En dus wilden de Republikeinen - de partij van Bush - eigenlijk niet graag af van hun belangrijk ste reden van bestaan: lage be lastingen. En de Democraten, als meer linksgerichte partij, wilden ongaarne bezuinigen op de staatsuitgaven. Niettemin, er kwam na veel wik ken en wegen en nachtenlang vergaderen een compromis uit de bus, dat begin oktober aan het Congres werd voorgelegd. En wat deed het Congres, in het bijzonder het Huis van Af gevaardigden? Het verwierp het voor de poorten van de hel weg gesleepte akkoord met grote meerderheid. Dat was vooral te danken aan een getalsrijke groep conserva tieve Republikeinen, die weiger den met op zichzelf bescheiden voorstellen tot belastingverho ging in te stemmen. De Demo craten, die natuurlijk niet als partij van belastingverhogers naar de kiezers wilden gaan, stemden toen in meerderheid ook tegen. Dan niet, zei Bush op 5 oktober, dan gooi ik de tent dicht. En hij gaf opdracht tot sluiting van het werk van de federale overheid. Dat kon hij, omdat de overheid, formeel gesproken, bij gebrek aan een begroting niet langer over een mandaat van het Con gres beschikte om geld uit te ge ven. Een overbruggend noodwetje had in die lacune kunnen voor zien, maar de president weiger de zo'n wetje te tekenen. Daar mee vergrootte hij de druk op het Congres om zelf met een be groting te komen, en dat werkte. In de nacht van 7 oktober kwam het Congres met een ruw voor stel voor een begroting. Bush tekende daarop een nood wet, die inhield dat het werk van de federale overheid twee weken langer kon doorgaan. In de tus sentijd zouden Congres en Witte Huis het dan over de details van de begroting moeten zien eens te worden. In dat stadium bevinden we ons nu. Inmiddels is gebleken dat, zoals de Engelse zegswijze luidt, „de duivel zich in de details be vindt". Want het Huis van Af gevaardigden heeft een gedetail leerde begroting aangenomen, die geheel op Democratische leest geschoeid is. Vrijwel alle Republikeinse Afgevaardigden stemden tegen die begroting, maar omdat de Democraten de meerderheid vormen, werd deze toch aangenomen. In de Huis-begroting staat onder De koperen knoppen van de hekken bij de Uniegebouwen in Preto ria worden opgepoetst wanneer de regering buitenlandse bezoe kers ontvangt (foto Kees van der MaaslPZC) Door Kees van der Maas) De verhouding tussen Neder land en Zuid-Afrika is broos, maar heeft tegelijk een apart soort spankracht. De stamverwantschap van de blanke Afrikaners, de Boeren die bloedige oorlogen met Brit ten en inlanders hebben uitge vochten, gaat meer dan drie eeuwen terug. Het Afrikaans is een taal die iedere Nederlander met een klein beetje inspanning snel kan volgen en lezen, juist omdat het zoveel van het Neder lands in zich hergt. Het wemelt in Zuid-Afrika van Nederlandse namen en plaatsnamen. Er wo nen in Zuid-Afrika meer dan 100.000 mensen met een Neder lands paspoort. En: Nederlan ders zijn van meet af de felste critici van het Zuidafrikaans apartheidsbeleid geweest Ondanks de ijzige kou in de we derzijdse betrekkingen, nu al zo'n kleine veertig jaar, geven veel blanke Zuid-Afrikaners graag hoog op van hun speciale verwantschap met Nederland. President Frederik W. de Klerk voorop. Vorige week, op een re gionaal congres van zijn Natio nale Partij in Port Elisabeth, heeft hij openlijk erkend dat de Nederlandse opstelling met sancties tegenover het apart heidsbeleid de (blanke) Zuid- Afrikaners erg dwars heeft geze ten. En ook bij die gelegenheid viel het begrip 'een van die stam- lande, vooral degene waar onze Afrikaanse taal vandaan komt...' De Klerks wortels liggen op Wal cheren, om precies te zijn in Se- rooskerke. Zijn stamvader Abra ham de Clercq werd daar op 11 oktober 1671 geboren en trok op 17-jarige leeftijd naar Zuid-Afri ka. In het genealogische tijd schrift Familia zijn vorig jaar ge gevens gepubliceerd over de stamboom van de huidige Zuid afrikaanse president. De afkomst van mevrouw Mari- ke de Klerk-Willemse voert te rug naar het eiland Tholen, waar haar grootvader is geboren. De ze Pieter Willemse, van beroep bakker, vertrok in 1890 naar Zuid-Afrika om daar molenaar te worden. Zijn zoon Wilhelmus Antonius Willemse, geboren in 1904, is de vader van mevrouw De Klerk. De Zuidafrikaanse presidentsvrouw zal volgende week, bij haar bezoek aan Neder land, de gast zijn van het ge meentebestuur van Tholen. Veel herinnert in Zuid-Afrika aan de Nederlandse koloniale tijd. De kantoren en de tijdelijke ambtswoning van de president in Kaapstad - waar hij zijn intrek neemt in de periode van het jaar dat hier het parlement verga dert - dateren uit de dagen van de Hollandse Oost-Indische Compagnie. Op de kaart van Zuid-Afrika struikel je over aan het Nederlands verwante namen van steden en dorpen: tweemaal Middelburg', Ermelo, Overijssel, Marken, Groesbeek, Amers foort, Amsterdam, Limburg. Lang zijn de historische en cul turele banden met Nederland gekoesterd. In het Burgerspark in Pretoria tref ik een herinne- ringsboom, daar geplant op de achttiende verjaardag van ko ningin Wilhelmina, 31 augustus 1898. De Zuidafrikaanse ambassa deur in Den Haag, Albert Noth- nagel, heeft zich dan ook ten doel gesteld - zoals hij het zelf zegt - 'de wederzijdse banden te herstellen en de polarisatie tus sen beide landen te verminde ren.' Nothnagel zond in januari van dit jaar aan zo'n duizend re laties in Nederland een Nieuw jaarsboodschap, waarin hij 1990 aankondigde als een jaar van hoop omdat „alle mensen in Zuid-Afrika op pad zijn naar vrij heid". Bij die gelegenheid maak te hij ook nog even duidelijk dat „Nederland voor ons als Zuid- Afrikaners een bijzonder land blijft". De ambassadeur ver trouwt erop dat de nauwe ban den tussen beide landen op kor te termijn nieuwe betekenis zul len krijgen. Binnen het beleid van politieke en economische sancties tegen de apartheid heeft de Neder landse Tweede Kamer in 1981 besloten om het Cultureel Ver drag met Zuid-Afrika op te zeg gen. Dat verdrag dateerde uit 1951. Het ging uit van de vriend schappelijke verhoudingen die er altijd tussen de twee volkeren hebben bestaan. Het régelde on derlinge samenwerking op ge bieden van wetenschap, onder wijs, studentenuitwisseling en de oprichting van wederzijdse adviescommissies. In 1987 steunde Nederland bovendien een VN-resolutie voor beëindi ging van contacten in deze sfeer en van sport. Kunstenaars die Zuid-Afrika met een officeeil be zoek vereerden kwamen op een 'zwarte lijst' van een speciaal VN-centrum tegen apartheid. Nu de regering-De Klerk bewust bezig de apartheid in Zuid-Afri ka af te schaffen, heeft de Neder- lande regering voorgesteld om - gezien deze positieve ontwikke lingen - 'de culturele contacten weer uit te breiden', zonder ove rigens het verdrag formeel te herstellen. Premier Lubbers heeft'dat vorige week bij de alge mene beschouwingen over de rijksbegroting 1991 aangekon digd. De Tweede Kamer zal daarover en over de relatie tus sen Nederland en Zuid-Afrika in het algemeen nog debatteren. Belangrijkste vraag daarbij: hoe nu verder met de sancties? Nederland volgt tegenover Zuid-Afrika in het algemeen het beleid van andere landen, voordl de EG. Dat was bij het instellen van de sancties het geval en dat zal bij een beslissing over af schaffing ook wel zo gaan. Minis ter Van den Broek heeft in juni binnen de EG voorgesteld om de sancties geleidelijk ('stap-voor- stap') aan te passen. Maar hij vond daar tijdens de EG-top in Dublin nog geen gehoor voor. Trouwens, ANC-leider Nelson Mandela heeft bij zijn bezoek aan Nederland, dezelfde maand, gepleit voor onverkorte handha ving van de sancties tot de apartheid geheel is afgeschaft. Kort geleden - begin september - heeft een zeven leden sterke de legatie uit de Tweede Kamer rondgereisd in Zuid-Afrika en geprobeerd een beeld te krijgen van de veranderingen in de poli tiek. Het CDA-kamerlid Harry Aarts (leider van dat gezel schap): „Je wist veel van apart heid af, voor zover dat op af stand te bestuderen viel. Maar als je het in de praktijk mee maakt dan schrik je pas. Dan zie je hoe het doorwerkt op alle ter reinen van de samenleving (huisvesting, voeding, gezond heid, werk, onderwijs). Zelfs als de juridische onngelijkheid zal zijn opgeheven, dan nog zal de invloed van de apartheid in het maatschappelijk bestel zo groot blijven dat het lang duurt voor dat er ook een gelijke bedeling zal zijn ontstaan." Aarts tilt zwaar aan de speciale banden tussen Nederland en Zuid-Afrika. „Het is een aparte ervaring een taal te horen, te le- meer, dat de inkomstenbelas ting voor de rijkste Amerikanen - degenen die meer dan 200.000 dollar per jaar verdienen - van 28 op 33 procent moet worden ge bracht. En er worden meer be lastingverhogingen voorgesteld, en relatief weinig uitgavenver- minderingen. Daarnaast is er een begrotings voorstel van de Senaat dat de in komstenbelasting nagenoeg on gemoeid laat, maar weer wel een forse accijnsverhoging op benzi ne bevat. Die verhoging zou vooral de lagere- en midden-in komensgroepen treffen. Wat nu moet gebeuren, is dat Se naat en Huis het eerst eens moe ten zien te worden over een ge meenschappelijk voorstel. Dat voorstel zal vervolgens aan Bush worden voorgelegd. Zeker is nu al, dat de president niet akkoord zal gaan met de be lastingvoorstellen van de Huis begroting. Die zullen dus moe ten verdwijnen, maar dat bete kent dat in de gemeenschappe lijke en definitieve Congres-be groting weer of andere belas tingverhogingen of uitgavenver- minderingen moeten voorko men. Dat zou weer onderhandelingen nodig maken, die weer resulta ten zouden moeten opleveren die voor de president acceptabel zijn, etcetera, etcetera. En dat alles moet dus voor ko mende nacht 12 uur zijn afge rond, want dan loopt de termijn van het noodwetje af, en zit de federale overheid, formeel ge sproken, andermaal zonder geld. Bush heeft gezegd, niet nog eens een noodwetje te willen te kenen, dus de druk op het Con gres 'is groot, want de chaos dreigt - het is een gebed zonder eind. Waar wel een eind aan komt, is aan het geduld van de Amerika nen, de kiezers, het gewone volk. De populariteit van Bush is de afgelopen weken zeer scherp ge daald, en het Congres is al even min erg gezien. Om het in beeldspraak te zeg gen: op het toneel van de Ameri kaanse politiek spelen de ac teurs van het lange, moeilijke en intrigerijke drama „Begroting 1991" nog ijverig hun rollen. Ze schreeuwen en gebaren dat het een aard heeft. Maar de zaal is leeg, want het publiek is teleur gesteld, gedemoraliseerd en vooral moe naar huis gegaan. Door René Diekstra) TP en getrouwde man op za- J2j kenreis in een andere stad ging op een avond in het park voor zijn hotel een wandeling maken. Op een bepaald moment hoorde hij een stem zachtjes zeg gen: „Neem mij mee, ik ben be toverd, alleen jij kan de betover ing verbreken". De man draaide zich om en zag dat de stem toebe hoorde aan een kikvors die op het pad achter hem zat. Hij be sloot het dier mee te nemen naar zijn hotelkamer en in zijn bed te leggen. Toen hij de volgende morgen wakker werd, zag hij dat er naast hem een welge vormde jonge vrouw lag te sla pen. Het maffe was alleen dat zijn vrouw van het verhaal geen woord geloofde. Gek genoeg bevat het verhaal, op een bepaalde manier beke ken, toch een diepere waarheid. Die waarheid is dat veel oudere mannen die zich voor korte of voor langere tijd aan een jonge vrouw verslingeren, de meest fantastische verhalen kunnen verzinnen, waarvan de strek king vrijwel altijd de volgende is: ik kon het ook niet helpen. Zulke mannen kunnen zich sinds kort gesteund voelen door de resultaten van een onderzoek dat een groep wetenschappers, die zich verkopen onder de titel van sociobiologen, heeft uitge voerd. Sociobiologen zijn men sen die geloven dat de manier waarop wij de samenleving in richten en waarop we relaties met anderen aangaan, in sterke mate biologisch bepaald is. Dat wil zeggen, dat we aan veel van partner te vinden. Maar als hel op uiterlijk aankomt, waren mannen minstens zo kieskeurig Die verschillen in voorkeur tus sen mannen en vrouwen worden door de sociobiologen als volgt verklaard. De diersoorten op ie. ze aarde zijn zo geprogram meerd dat alles dat bijdraagt tol voortplanting en instandhou ding van de soort, positieve i voelens oproept en daarom wordt nagestreefd. Maar in de loop der tijden heb ben zowel mannen als vrouwen in vrijwel alle culturen de nodige problemen ontmoet bij het uit voeren van hun voortplanting, plannen. Mannen hebben vaak te kampen gehad met een perkte beschikbaarheid van vruchtbare vrouwen. Vrouwen hebben vaak te maken gehad met beperkte middelen van be staan (nog altijd geldt in deze wereld dat er meer armoede is onder volwassen vrouwen dan onder volwassen mannen). Het gevolg is geweest dat mannen vooral zijn afgegaan op uiter lijk. Vrouwen spelen het spel ivat an ders. Zij zijn vooral op de uitkijk naar mannen die hun kinderen de nodige middelen van bestaan kunnen verschaffen. In onze he dendaagse cultuur vertaalt zich dat in financiële welstand, in portemonnee-dikte dus. Als we mogen aannemen dat de ze theorie inderdaad hout snijdt, dan betekent dat bijvoorbeeld llllll zen en te schrijven die op Neder lands is gebaseerd. Het is alleen wrang dat het Nederlandse woord 'apartheid' tot in China bekend is. Er is alles voor te zeg gen de relaties met Zuid-Afrika vanuit de culturele verwant schap te behouden en misschien te verbreden. Maar daar ben ik nog niet uit. Bij ons bezoek heb ik moeten vaststellen dat er in wezenlijke zin nog niet veel is veranderd in Zuid-Afrika. In het denken van de mensen natuur lijk wel: en in de politiek is dat vaak belangrijker dan het zake lijke werk." Nederland heeft bij de wereld wijde acties tegen de bestrijding van de apartheid in Zuid-Afrika steeds voorop gelopen. Nu er een nieuwe wind waait kan het zich er niet vanaf maken met een houding van: ze zoeken het ver der maar uit. Wanneer zwart en blank erin slagen met elkaar een werkelijk democratische samen leving op te bouwen mag Neder land niet aan de kant blijven staan. onze eigenaardigheden niet veel kunnen doen, want ze zitten nou eenmaal in de aard van ons beestje. Dat zou ook gelden, althans vol gens dat onderzoek, voor de wij ze waarop wij onze levenspart ners uitzoeken. Als een man een contactadvertentie plaatst met de tekst: „Ik ben een accountant van begin veertig, op zoek naar een aantrekkelijke meid wier jeugd op mijn gelouterde ziel een vitaliserende uitwerking zal hebben; gaarne foto bijsluiten", dan zou hij niks anders doen dan wat zijn natuur hem ingeeft. Dat geldt ook voor de vrouw die contact zoekt met een oproep als: „Als jij achter in de dertig en rijk bent, dan ben je misschien wel de prins die mij mag ontvoe ren naar zijn weelderige paleis". Met andere woorden: zowel de voorkeur van de man voor een vrouw met een jong en mooi ui terlijk als de voorkeur van de vrouw voor een man met een vet te portemonnee zou biologisch bepaald zijn. Hoe, zo vraag je je af, komen die sociobiologen daarbij? Een deel van het antwoord kun nen we volgens hen vinden in het feit dat overal op deze wereld vrouwen de 'portemonnee-voor keur' en mannen de 'lichaams voorkeur' blijken te hebben. In 33 landen werd aan mannen en vrouwen, in totaal meer dan 10.000, gevraagd aan te geven door welke kenmerken ze zich bij de keuze van een (huwelijks partner laten leiden. In 32 van de 33 landen bleken vrouwen aanzienlijk meer be lang te hechten aan de financië le vooruitzichten van een toe komstige partner dan mannen. Ook bleken vrouwen, veel meer dan mannen, eerzucht en ijver (de 'hard werken'-instelling) be langrijke eigenschappen in een dat het aan de haak slaan van vruchtbare groene blaadjes door oude welgestelde bokken niet anders is dan een 'natuurlij ke' zaak. Het betekent ook dat we ons niet langer hoeven te ver bazen over het feit dat een knap pe jonge vrouw, zonder het ge voel te hebben dat ze iets inle vert, in de huwelijksboot stapt met een ouwe maar rijke lelij kerd. Gewoon de onbewuste werking van natuurlijke selec tieprocessen. Er zijn sociobiologen die menen dat het grote aantal scheidingen tegenwoordig het gevolg is van het feit dat vrouwen vanwege ei gen baan of uitkering voor hm bestaanszekerheid minder af hankelijk zijn van mannen dan vroeger. De man kan nu weg gaan zonder bang te hoeven zijn dat zijn nageslacht verkom mert; de vrouw kan de man la ten gaan omdat ze zelf de nood zakelijke middelen van bestaan voor haar kroost wel bij elkaar kan schrapen. Maar het feit dat bepaalde nei gingen hun wortels hebben in onze evolutie of biologie, bete kent helemaal nog niet dat ze dus goed of wenselijk zijn. De na tuur brengt tal van dingen voort die voor ons lichaam schadeli of giftig zijn. De evolutie heeft ons ook met tal van gedragsnei gingen opgescheept, maar ze heeft ons ook met het vermogen de flexibiliteit, uitgerust om die neigingen in te tomen om als we dat tenminste willen, de schade te beperken. Dat wil niet zeggen dat dat altijd gemakkelijk is. Maar onmogelijk is het niet en daarom zijn excuses als 'ik kon het niet helpen' altijd maar de helft van de waarheid. Mis schien goed om even aan te den ken als u als man achter een vrouw aan rijdt met op haar au to een sticker met de tekst: „Als jij rijk bent, ben ik vrij gezellin". Advertentie MODEL LOU Een Koningin Wilhelminaboom in het Burgerspark van Pretoria (foto PZC)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1990 | | pagina 4