Ik wil beoordeeld worden op mijn werk
Bravenboer en de
sfeer van Hoek
week-in ZATERDAG 10 MAART 1990 37
Suikeroom
Gevaar
Kees Kist
Paniekvoetbal
Feyenoord
De voetballers van DS'79 speelden
het afgelopen weekeinde voor wel
geteld 287 toeschouwers tegen Telstar,
maar zelden kreeg de zieltogende club
zóveel publiciteit. Die aandacht dankte
het onderdeurtje van de eerste divisie
aan de aanstelling van een vrouwelijke
commercieel manager. Een vrouw in
mannenland is een attractie van de eer
ste orde, zo blijkt.
De eerste dagen van haar éénjarig
dienstverband moet Margo Gerrits (35)
de verslaggevers en fotografen van zich
af meppen. Zou ze op alle verzoeken in
gaan, dan poseert ze van 's morgens
vroeg tot 's avonds laat voor de meest
uiteenlopende bladen. „Eén per dag",
heeft ze zichzelf voorgenomen, „anders
kom ik aan mijn eigen werk niet meer
toe. Het is echt een gekkenhuis".
Voor 'Opzij' heeft ze eveneens een uur in
geruimd, dat kon er nog nét bij. Maar op
voorhand meldt Margo Gerrits dat het
feministische maandblad geen klaag
zang uit haar mond zal kunnen opteke
nen. „Misschien verwacht die verslag
geefster dat ik ga afgeven op de voetbal
lerij. Dat ik zal zeggen dat het een vrou
wonvriendelijk wereldje is. Maar ik heb
daar nog niets van gemerkt, iedereen
reageert positief op mijn aanwezigheid.
Bovendien ben ik alles behalve een femi
niste. Was ik dat wél, dan had ik nooit
aan deze job moeten beginnen".
De voetbalwereld kan dus opgelucht
ademhalen... Want al heeft Margo Ger
rits van enige terughoudendheid niets
gemerkt, in het typische macho-cultuur-
tje wordt vooral óver in plaats van mét
vrouwen gesproken. Niets vervelender
dan steeds te moeten uitleggen hoe de
buitenspelval werkt. „Kwestie van tijd",
zegt Margo Gerrits. „Ze zullen me moe
ten beoordelen op mijn werk. Of ik een
vrouw of een man ben mag niets uitma
ken. Met speltechnische zaken hou ik me
bovendien niet bezig. Ik zie heus wel wie
goed speelt en wie slecht is, maar ik ben
niet aangesteld om daarover mijn me
ning te geven".
De in Groesbeek geboren Gerrits zit er
wél om de 1,2 miljoen die Kees den Bra
ven met ingang van volgend seizoen jaar
lijks in de club gaat stoppen, verant
woord te besteden. Den Braven, een
vriend van SVV-suikeroom Van Dijk, zit
nu nog bij NAC. Hij is sinds enige tijd uit
gekeken op zijn Bredase speelgoedje en
kocht daarom DS op. Den Braven wil nu
ook wel eens landelijke bekendheid.
Bij de nu nog zieltogende club, die in juni
onder de naam Dordrecht '90 aan zijn zo
veelste leven nieuwe leven begint, is alle
noop op hem gevestigd. Een nieuwe ac
commodatie naar voorbeeld van John
van Dijks SW is ondanks de slechte be-
-eikbaarheid van het stadionnetje nog
niet aan de orde. Maar heuse skyboxen
en een businessclub komen er wél aan de
Krommedijk: ter illustratie van de ambi
tieuze bedoelingen.
,Dit seizoen lukt het niet meer om die
plannen in de praktijk te brengen", zegt
Margo Gerrits, „maar in de loop van de
volgende competitie moeten die skybo
xen er staan. We bereiden het liever goed
voor". Daarin is volgens haar al de poli
tiek te herkennen van Den Braven, die
zichzelf en passant tot voorzitter 'kroon
de'. „Het beleid is op de langere termijn
gericht. Den Braven is geen man die in
korte tijd resultaat wil zien. Hij heeft zich
voor vijfjaar aan de club verbonden. De
komende tijd ziten we dus goed".
Maar ruilt hij zijn hobby na die periode in
voor een nieuwe bezigheid, dan kan
Dordrecht'90 dus weer opnieuw begin
nen. „Dat is inderdaad het gevaar, maar
we hadden geen andere keuze", zegt ze.
„Voor mezelf is het ook nogal onzeker. Ik
heb me voor een jaar aan de club verbon
den. Misschien zeggen ze straks wel: jam
mer, maar je hebt niet aan de eisen kun
nen voldoen. Daar moet ik rekening mee
houden. Ik voel het overigens niet als een
druk. Ik ben gewend om freelance te
werken. Voordat ik hier aan de slag ging,
heb ik jaren op contract-basis gewerkt".
Ze groeide op in het typische voetbal
dorp Groesbeek, als enig meisje in een
gezin met drie jongens. Het vermoeden
dat ze haar jeugd op het veld sleet, berust
echter op een misverstand. „Mijn broers
geven niets om voetbal. Alleen mijn va
der, die sportjournalist is geweest, nam
me wel eens mee. Later ging ik naar Ajax.
Met DS heb ik nooit een speciale relatie
gehad, al vond ik het wel leuk om hier te
komen".
Ze vindt dat dat zo moet blijven nu haar
band met de club een officiële status
heeft gekregen. „Naar je zin hebben is
heel belangrijk. Dat ik een vrouw ben in
deze typische mannenwereld is geen en
kele belemmering. Dat ik goed functio
neer is natuurlijk het belangrijkste. Ik
heb al gemerkt dat men mij serieus
neemt. Iemand hier heeft gezegd: 'als jij
het niet kan, dan kan niemand het'. Ik ga
mezelf niet op de borst slaan hóór. Maar
tot nu toe verlopen de contacten met de
zakenwereld in Dordrecht heel goed. Als
ik met een directeur van een bedrijf uit
eten ga, ben ik gewoon iemand met wie
hij zaken doet. Hem gaat het om de busi
ness en niet om die leuke juffrouw".
Fred Segaar
reld omgaat. Gerrit Emans en Jan Doorns
zitten er in als voetbalkenners. Dirk de
Bruin als vertegenwoordiger van de spon
sors. Volgende maand, zo in april, zal die
groep zich al een beetje op de spelers-
markt begeven. We gaan wéér versterking
zoeken, of we ons nou handhaven of niet."
Welke spelers Hoek graag wil aantrekken
en vooral ook welke trainer de spelers
groep volgend jaar zal leiden Het zijn
ook voor John Bravenboer vooralsnog
brandende vragen. Kees Kist heeft zich
tot nu toe volgens de voorzitter „een vak
man getoond". De vroegere profspeler
reist echter wekelijks een paar duizend ki
lometer op en neer van Steenwij k naar
Hoek. Bravenboer: „We gaan binnenkort
onderhandelen, we willen hem graag hou
den, maar het is de vraag wat hij zelf wil
„We hebben nu al via advertenties in het
voetbalblad van de KNVB sollicitanten
gevraagd. Daar zijn, vind ik zelf, hooguit
twee serieuze kandidaten bij. Maar nog
maals: we onderhandelen eerst met Kees
Kist. Trainers met een zekere naam (als
voetballer of als trainer) hebben de voor
keur. Ik kan nu wel al verzekeren dat we
niet in eigen omgeving zoeken. We willen
voor dit niveau geen 'ouwe-jongens-achti-
ge' trainer, maar een vent met uitstra
ling."
„Wie we wel m op het oog hebben Kees
Vermunt Blijf nou niet vragen, want an
ders zeg ik misschien dingen die ik nog
niet kan zeggen. Volgende maand beslis
sen we, dan zijn we in de competitie ook al
iets verder. Ik hoop dat we dan kunnen
zeggen: we draaien mee, we zijn nog in de
race om eersteklasser te blijven. Het zou
prachtig zijn voor ons, maar ook voor het
totale voetbal hier. Voor het overige is het
toch allemaal diep gezonken."
„Daarom stuit het me wel eens tegen de
borst dat we zo veel tegenwerking krijgen.
Wat gebeurt er hier op voetbalgebied nou
verder. Het gaat gewoon slecht, kijk maar
naar de ranglijsten. We hebben zelfs niet
één tweedeklasser meer in Zeeuwsch-
Vlaanderen. Het is maar goed, zeg ik dan,
dat Hoek nog wél aan de weg timmert. En
het is alleen maar hoopgevend dat bij
voorbeeld ook HVV weer tot de topclubs
in Zeeland wil behoren. Maar toch zijn er
altijd weer mensen die ons dat misgun
nen."
„Wat is er eigenlijk op tegen dat wij goeie
spelers de kans bieden om op niveau te
spelen Het is toch schitterend dat we
Kees Kist naar hier hebben gehaald, dat
we zo'n topvoetballer uit het verleden
hebben kunnen vastleggen. En was het
niet heerlijk om een speler als Remco van
Keeken aan het werk te zien. Paniekvoet
bal, zeggen ze dan, maar nee hoor, we spe
len gewoon in op de realiteit. We willen top
amateurvoetbal spelen, dus we moeten
gewoon af en toe goeie spelers aantrek
ken."
„We weten ook dat we zelf de kans lopen
dat er aan onze spelers wordt getrokken.
Ik heb nu al gehoord dat Vlissingen een
paar man van ons op het oog heeft. Het zij
zo. Wij zullen proberen om ze te houden,
maar als het niet lukt, dan moeten we ook
niet moeilijk doen. Ja, vorig jaar, in de af
faire met Vlissingen, dat Remco van Kee
ken wilde hebben, toen beten we wel even
van ons af. Dat lag ook een beetje anders,
vonden wij. Het was nogal onsportief van
Vlissingen om een speler te benaderen ter
wijl de competitie al draaide."
„Het zal", beseft hij, „ook nu weer tot het
laatste moment onzeker zijn hoe de spe
lersgroep er volgend jaar zal uitzien. Mijn
indruk is wel dat de meeste jongens wel
willen blijven, dus dat we deze selectie in
grote lijnen zullen houden, maar je weet
het nooit. Zo is het, om er maar eens één te
noemen, al bijna zeker dat Milan Ruzie te
rugkeert naar Joegoslavië. Ik denk eerlijk
gezegd niet dat hij volgend seizoen nog
hier speelt."
John Bravenboer, die met zijn kapitale
bedrijf (het hoofdkantoor staat in Terneu-
zen, de bijkantoren in Spijkenisse, Mid
delburg, Roosendaal, Brielle, Enschedé,
Almere en Zelzate) vooral gespecialiseerd
is in het ontwerpen, berekenen en tekenen
van allerlei projecten, is inmiddels ver
huisd uit Hoek. Hij woont nu in Watervliet
(België) maar heeft de binding met zijn
voetbalclub niet verloren. Zelden mist hij
de wedstrijden, zelden ook verzaakt hij tij
dens trainingen.
„Het is meer dan een hobby", zegt hij
openhartig, verwijzend naar het voorzit
terschap dat hij dit jaar voor het eerst be
kleedt. „Je kunt het absoluut niet vergelij
ken met het bedrijfsleven, maar het is aan
de andere kant wel plezierig werken. Voor
al in een dorpsgemeenschap als Hoek,
waar iedereen klaarstaat om af en toe een
handje toe te steken. Kijk maar eens hoe
er in korte tijd een prachtige accommoda
tie uit de grond is gestampt. We zijn niet zo
groot als IJsselmeervogels, we willen ook
geen Vlissingen zijn, maar dat typische
voetbalsfeertje, dat kan eigenlijk alleen in
Hoek
Frits Bakker
Margot Gerrits: „Het gaat om de business en niet om die juffrouw" (foto Cees Zorn)
De 54-jarige Jan Arie (John) Bravenboer is mede-directeur van een
ingenieursbureau, dat verspreid over acht vestigingen zo'n
vijfhonderd werknemers in dienst heeft. Hij is gehuwd, heeft twee
opgroeiende dochters en woont samen met zijn gezin in een riante villa
in het grensplaatsje Watervliet (België). Maar in zijn - ongetwijfeld
spaarzame - vrije tijd is John Bravenboer ook voorzitter en
hoofdsponsor van een ambitieuze voetbalclub.
De HSV Hoek, die de steun heeft van een omvangrijke sponsorgroep,
maakt dit seizoen een opzienbarende entree in de hoogste klasse van het
zaterdagvoetbal. Het zijn, dat moet gezegd, niet zo zeer de successen die
het slechts driehonderdzeventig leden tellende dorpsclubje voortdurend
in de publiciteit brengen, maar vooral de tussentijdse trainerswissel,
het plotselinge vertrek van sterspeler Remco van Keeken en de bijna
onvermijdelijke afgunst bij de omliggende clubs.
John Bravenboer heeft aan het begin van dit tot nu toe bewogen seizoen
het voorzitterschap op zich genomen. De geldschieter, van afkomst een
Rotterdammer, bepaalt nu dus mede het beleid. Terugblikkend op zijn
eerste maanden als voorzitter: „Het is makkelijker om vijf bedrijven te
leiden dan één voetbalclub."
Het is misschien wel een teken van
weelde, maar vooral ook typerend
voor slagvaardig beleid. Vorige week za
terdag: de terugkeer van John Braven
boer na een weekje wintersportvakantie.
„Wat zeg jehebben we een nieuwe
spits Kom nou, waar komt-ie vandaan
dan Maar vervolgens reageert hij en
thousiast: „Zóó, dat is mooi zeg." Paniek
voetbal, zo zou je het kunnen zeggen, is
het kleinste clubje uit de hoogste klas wel
toevertrouwd. De trainerswissel (Kees
Kist - voorlopig nog als adviseur - voor
Gerrit Emans) en het snelle anticiperen
op de spelersmarkt hebben er evenwel
voor gezorgd dat er weer hoop is in bange
dagen.
John Bravenboer: „Ik durf nu eindelijk te
zeggen dat Kees Kist onze redder wordt.
Hij heeft de spelers zelfvertrouwen gege
ven en ik ben overtuigd geraakt dat we
ons zullen handhaven. Ja, je zou het een
schokeffect kunnen noemen. Hij is na
tuurlijk een enorme voetbalkenner en
weet dat ook over te brengen op de spe
lers."
„Ik heb Kist nu al een paar weken met be
wondering gevolgd", vertelt de voorzitter,
bovendien al jarenlang hoofdsponsor van
de zeer vooruitstrevende zaterdagclub.
„Hij heeft in het veld èn daar buiten de uit
straling die de meeste trainers in het ama
teurvoetbal missen. We onderhandelen
binnenkort dan ook over contractverlen
ging, want we zijn uitermate tevreden
over zijn werkwijze."
Het mag duidelijk zijn: het plotselinge
vertrek van trainer Emans, zijn onver
wachte terugkeer - eerst als trainer, later
in een zogenaamde manegement-groep -
heeft binnen het bestuur van Hoek nogal
wat tweestrijd gezaaid. John Bravenboer
was in die geruchtmakende weken toeval
lig met vakantie. Hij ruimde daarna het
misverstand uit de weg dat de toenmalige
trainer zijn ontslag had gekregen. „We wil
den gewoon ingrijpen", klinkt het, achter
af aannemelijk. „We wilden redden wat er
nog te redden was, maar ik ben er ondanks
alles heel gelukkig mee dat Gerrit Emans
ook nog behouden is gebleven voor de
club."
Voor wie Hoek in de eerste wedstrijden na
de winterstop aan het werk heeft gezien, is
de snelle gedaanteverwisseling nu al
zichtbaar geworden. „Het is de hand van'
Kist", hemelt de voorzitter zijn techni
sche man op. Hij kan er eigenlijk niet meer
omheen na wat hij vanaf de zijlijn zelf ook
heeft kunnen vaststellen.
Bescheiden, zoals altijd, maar met een on
miskenbaar optimisme ziet John Braven
boer dan ook de komende wedstrijden en
de beslissende fase van de competitie te
gemoet. Het zou teleurstellend zijn, dat
het toch nog zou mislukken, maar daar
gaat hij voorlopig niet vanuit. „Wij, het be
stuur, de sponsorgroep, de mensen vooral
die aan het tot stand komen van onze
gloednieuwe accommodatie hebben ge
maakt, we gaan er allemaal vanuit dat we
het kunnen."
John Bravenboer heeft, zo verzekert hij,
een paar jaar lang de deur naar de be
stuurskamer bewust dicht gehouden.
Hoek is weliswaar al vele jaren 'zijn clubje'
maar hij was aanvankelijk alleen sponsor
en supporter. „Vroeger in Rotterdam ging
ik dikwijls naar Feyenoord kijken. Ik
vond het een belevenis, het stadion, het
sfeertje, alles er omheen. Het is niet te ver
gelijken natuurlijk maar hier in Hoek heb
je dat ook, zo'n typisch sfeertje. Het is een
aparte gemeenschap, misschien wel een
beetje vergelijkbaar met Volendam en
Spakenburg."
„Ik heb er twintig jaar gewoond en deed
eerst met m'n vrouw veel jeugdwerk. Maar
af en toe ging ik ook wel naar het voetbal
len. We waren bijvoorbeeld met het bedrijf
in die jaren sponsor van de damesploeg.
Toen Jan Rouw, de makelaar, stopte als
hoofdsponsor van het eerste, hebben wij
het overgenomen. Ja, zo is het een beetje
begonnen."
„We hebben in de jaren daarna een 'club
van twintig' gevormd met een groep spon
sors. Het waren er om precies te zijn ne
gentien. Dirk de Bruin, Ed van der Linden
en ik waren de initiatiefnemers. We werk
ten wel volledig buiten de vereniging om.
We hadden zelf een man die het geld be
waarde, we beslisten zelf wat we er mee
gingen doen."
„Het was onze eerste zorg om voor een
goeie sfeer te zorgen. We gingen bijvoor
beeld af en toe met de eerste selectie uit
eten. We deden niet geheimzinnig, dat
niet, maar we huldigden natuurlijk wel
het principe dat we over sponsorgeld niets
naar buiten brachten. Dat is na verloop
van tijd verder uitgebouwd. We hebben nu
ook zakenmensen die Hoek zelfs anoniem
willen sponsoren."
„Toen we met Jan Dooms als trainer in
1983 het kampioenschap haalden in de
derde klas zijn we pas echt gestructureerd
gaan werken. We zijn spelers gaan bena
deren voor de versterking van de ploeg.
Jan de Block is dat jaar van Sluiskil naar
ons gekomen, daarna zijn we nog verder
de meukt opgegaan. We hadden een spits-
speler nodig en haalden Niek van den
Houten uit Kloetinge. We oriënteerden
ons af en toe ook in België. Zo zijn we aan
Jack Caluwé gekomen, die jarenlang een
sterke basisspeler is geweest. Kortom: we
zijn aktief mee gaan denken wat we kon
den doen om de vereniging meer kwaliteit
te geven."
Het moet drie jaar geleden zijn dat het be
stuur en de sponsors zich voor de competi
tie prensenteerden met een revolutionair
plan. Tenminste: zo werd dat in deze
streek ontvangen. Hoek maakte open
baar dat het een 'driejarenplan' had ge
maakt, waarin de club tot de eerste klas
van het zaterdagvoetbal wilde doordrin
gen. Vanzelfsprekend kon dat niet gereali
seerd worden met spelers uit eigen ran
gen. Daarom zou Hoek in de komende ja
ren niet schromen om voetballers bij an
dere clubs te benaderen.
Het leidde tot hevige protesten bij de om
liggende clubs. Hoek had een voetbaloor
log ontketend, zo leek het wel. Braven
boer: „Het was wel voorspelbaar dat ze
niet stonden te juichen. Tenslotte is het
voetbalwereldje hier maar klein, we weten
nu eenmaal dat er onder de verenigingen
veel rivaliteit heerst, maar ook jaloezie.
Toch was het verbazingwekkend dat we
op zó veel tegenwerking zijn gestuit. D'r
zijn mensen die het ons misgunnen, nog
altijd, maar we laten ons niet afschrik
ken."
„We hadden inmiddels de 'Vrienden van
Hoek' opgericht: een club van zakenmen
sen die nu is uitgegroeid tot zo'n veertig
man." Die zijn verder opgedeeld in één
hoofdsponsor: Bravenboer en Scheers. Er
zijn zes co-sponsors: Witte-Boussen-De
Bruin, Proverko, Steigerbouw WKS en de
aannemingsbedrijven Van der Poel, De
Bokx en Van de Hemel. De dertig 'kleine
re' geldschieters maken de sponsorgroep
compleet.
„Het is toch geweldig dat er in een dorps
kern met zo'n drie en een half duizend in
woners zoiets moois kan groeien. Ze ko
men natuurlijk niet allemaal uit Hoek, die
sponsors, maar het is wel een hechte groep
aan het worden. We ontmoeten elkaar op
zaterdagmiddag bij de wedstrijd. We heb
ben nu ook gezorgd voor een sponsorho
me waar ze in alle rust over zaken kunnen
praten."
„Wat er omgaat, welke bedragen, wat we
doen voor de spelers Ik ben nu voorzit
ter, dus ik hou me daar zo ver mogelijk
buiten. Ja, echt waar, ik bemoei me niet
met sponsorgelden. Belangrijk voor ons,
voor de club, is dat de sfeer onder de spe
lers goed blijft. Je moet het niet alleen fl-
nanciëel zien, dat de spelers er bijvoor
beeld zoveel beter van worden. We willen
het voor de spelers aantrekkelijk maken
door een perfect sfeertje te kweken. Dirk
de Bruin is in dat opzicht een voortreffelij
ke organisator. Hij regelt wel eens week
endjes, etentjes. Kortom: het is belangrijk
dat de spelers zich thuisvoelen bij Hoek."
„We zijn aan de ene kant professioneel be
zig, maar we voelen ons gewoon amateur
tjes. Ik weet zeker dat er bij ons een andere
sfeer is dan bij Vlissingen. Zaterdag, toen
we terugkwamen van Sparta Nijkerk en
stopten bij de Raaijberg in Bergen op
Zoom, kwam er zo maar spontaan een po
lonaise op gang. Ik geef toe: misschien is
het niet professioneel, maar wel leuk. We
zijn maar een amateurclub, dat zullen we
ook altijd blijven."
„We gaan na het succes van vorig jaar (het
kampioenschap, de promotie) de realiteit
ook niet uit de weg. We verwachten niet
dat we ons met eigen middelen ooit kun
nen meten met gerommeerde clubs als
Spakenburg, Ijsselmeervogels en Marken.
Daar is de achterban te klein voor. We
worden geconfronteerd met clubs die over
de duizend leden hebben en met vijfen
twintig elftallen uitkomen in de competi
tie. Daar moet in Hoek iets anders tegen
over staan. Met een sponsorgroep zoals
wij die hebben en natuurlijk ook met ver
sterking van buitenaf hopen we ons te
kunnen handhaven."
„Dat alles moet volkomen los staan van
het bestuur. Zo hebben we nu een mana-
gement-groep in het leven geroepen met
mensen die weten wat er in de voetbalwe
Kees Kist
wordt
onze redder
John Bravenboer: „Het is makkelijker om vijf bedrijven te leiden dan één voetbalclub (foto Camile Schelstraete)
