Geluk van de
leerling moet
voorop staan
Cöllega^s zullen
Ockeloen missen
CAREL OCKELOEN NA DERTIEN JAAR TERNEUZEN:
File
Post
Zware buit
MARCUS DE BOKX STOPT
Ambachtsschool
Kaften
Wereldkampioen
Afspraken
Frustraties
voor sfeervol wonen
tferuit
TERNEUZEN - De keuze voor het
voorgezet onderwijs wordt nog
steeds niet door de leerlingen zelf,
maar door de ouders bepaald. Nie
mand weerhoudt hen daarvan,
maar in de praktijk blijken ze het
nogal eens bij het verkeerde eind
hebben. Voor de kinderen is het
stapje terug naar het lagere be
roeps onderwijs vaak een hele op
luchting. Niet langer boksen tegen
niveau's (MAVO, HAVO, VWO) die
boven hun leergrenzen liggen, er
vaart menig kind als veel pretti
ger.
Voor de ouders komt het 'gezichts
verlies' van het stapje terug wel
eens hard aan en het valt hen zwaar
hierin te berusten. Het minder ge
waardeerde lagere beroepsonder
wijs neemt nog altijd een beschei
den plaats in. Een 'ondergeschoven
kindje' in het voortgezet onderwijs,
zou men haast zeggen.
Marcus de Bokx neemt straks offi
cieel afscheid als waarnemend di
recteur van de scholengemeen
schap voor beroepsonderwijs De
Vaart in Terneuzen! Hij maakt ge
bruik van de DOP-regeling. „Om de
weg vrij te maken voor een jonger
iemand", zegt de 59-jarige Terneu-
zenaar die er bijna dertig jaar in het
onderwijs op heeft zitten. Het ima
go van 'zijn' onderwijsstroming zit
hem nog steeds niet lekker.
„Het LBO en LHNO-onderwijs
staan maatschappelijk gezien on
deraan de ladder. Het buitenbeen
tje van het voortgezet onderwijs. Ik
heb er geen moeite mee. Als een
kind op een hoger niveau mee kan,
dan moet het dat direct doen. Maar
het zijn de ouders die hun wil door
zetten en hun kinderen een bepaald
soort onderwijs opdringen. Het ge
volg is, dat er elk jaar enkele tiental
len kinderen afvallen. Zij worden
geplaatst op onze school. Gelukkig
zijn er ouders die al spoedig tot de
ontdekking komen dat hun kind
niet meekan. Zij willen achteraf
best toegeven dat ze een verkeerde
keUze hebben gemaakt. Maar er zijn
ook ouders die het niet willen zien
en hun kinderen eerst een paar keer
laten doubleren. Je moet de keuze
maken die goed is voor het kind.
Het gaat erom dat het kind zich ge
lukkig voelt".
Toen Marcus de Bokx als zoon van
een landbouwer uit Boerengat (na
bij Hoek) eerst op de christelijke
lagere school van het andere ge
hucht De Knol ging, was hij de he
mel te rijk dat hij na het afmaken
van deze school naar de Ambachts
school aan de Axelsestraat in Ter-
neuzen kon gaan. Het was in de oor
logsjaren, zodat hij met horten en
stoten de opleiding van timmer
man volgde. De toenmalige direc
teur Harmstra zei toen: „Zeg tegen
je ouders dat jullie worden klaar
gestoomd voor de MTS".
Ook Marcus de Bokx zag kans om
naar de MTS in Haarlem te gaan,
waar hij bij familie werd onderge
bracht. Hij studeerde daar in 1952 af
in de bouwkunde. Vervolgens hielp
hij het Juliana ziekenhuis (inmid
dels weer al gesloopt) als assistent
uitvoerder bij Cerlijn en De Haan
uit Amsterdam mee opbouwen. In
1954 solliciteerde De Bokx naar de
functie van districts-opzichter cen
trale dienst Noord-Zeeland. Brou
wershaven werd zijn standplaats.
„Het was toen een hele drukke tijd,
zo net na de watersnoodramp. Ik
had te maken met zes gemeentes.
Elke plaats had zo zijn bestem
mingsplan, maar ik moet zeggen
dat mijn vrouw en ik het er uitste
kend naar ons zin hadden".
Toch zou De Bokx in 1960 terugke
ren naar Zeeuwsch-Vlaanderen.
Zijn vakleraar in Terneuzen, de
heer 't Gilde, was directeur aan de
LTS in Axel. „Hij wist dat er een
vacature ontstond bij de LTS in
Oostburg. Ik heb altijd een zwak
gehad voor het onderwijs. Ik werd
aangenomen. Ik weet nog goed
mijn eerste opdracht. Ga jij met je
leerlingen maar boeken kaften, zei
de directeur. Ik had de bevoegd
heid om in de theorie bouwkunde
les te geven. Vaktekenen, mate
riaal, gereedschappen en ook
handvaardigheid waren de vak
ken, waarin ik in Oostburg les gaf'.
Twee jaar later verhuisde De Bokx
naar Terneuzen. Aan de LTS in Ter-
neuzen waren er meer moeeliikhe-
den. „Daar had men ook een cursus
voor aannemersopleiding. Met het
diploma kon men zich bijvoorbeeld
als ondernemer vestigen".
Door de binding als leerling met de
school, ervaarde hij het les geven
best als émotioneel. In 1982 vond de
verhuizing plaats naar De Vaart,
waar hij eerst als docent in de vak
theorie voor timmerlieden, metse
laars les gaf. „Vakmensen hebben
ze nog steeds nodig, maar de spoe
ling wordt wel erg dun. Momenteel
zitten er zeven timmerlieden, vijf
metselaars en acht schilders in op
leiding. Dat is erg weinig. Een ge
lukkige bijkomstigheid is wel, dat
deze leerlingen kunnen worden op
gevangen in een soort van depot Be
roepsopleiding Zeeland. Twee jaar
is men dan verzekerd van werk, te
vens opleiding. Het is vaak een
springplank om in de maatschappij
een plaats te vinden".
De Terneuzense scholengemeen
schap De Vaart telt momenteel 611
kinderen, waarvan een zestigtal
meisjes. „Als het aan de kinderen
zelf zou liggen, dan is dit getal be
duidend hoger. De contacten met
de basisscholen zijn uitstekend. Na
tuurlijk is er best wat veranderd. Je
hebt nu kinderen uit allerlei lagen
van de bevolking. Dokterskinderen
komen ook op onze school bijvoor
beeld. De leerweg via onze school
gaat wat geleidelijker. Er vinden
schoolonderzoeken plaats en de
kinderen krijgen te maken met vier
niveau's (A,B,C en D). Het C- en D-
niveau zijn landelijke opgave's, de
examens vinden in het vierde jaar
plaats. Vanuit het lagere beroeps
onderwijs stroomt zo'n dertig pro
cent van het totaal aantal leerlin
gen door naar het middelbaar on
derwijs. In het tweedejaar doet men
op onze school een vakkeuze (bouw
kunde, consumptieve techniek en
mechanische techniek). Vier uur
wordt er vakgericht les gegeven. De
bakkersopleiding heeft momenteel
de grootste afdeling", beweert De
Bokx.
De bakkersopleiding heeft de
school al een goede naam bezorgd,
omdat verschillende leerlingen
van De Vaart regelmatig prijzen op
landelijk niveau wegslepen. In het
verleden heeft de school zelfs een
wereldkampioen timmeren in zijn
gelederen gehad. „Ja, dat herinner
ik me nog goed. In Schotland werd
De Witte uit Zuiddorpe wereld
kampioen timmeren. Dat het geen
toevalstreffer was, bleek een jaar
later uit het behalen van de zilve
ren medaille."
De Terneuzense scholengemeen
schap bezit ook een eigen restau
rant, waar leelingen en ook mensen
van buitenaf dagelijks kunnen een
warme maaltijd kunnen verkrijgen.
„We hebben dit gedaan, om wat te
rug te winnen op de aanschafkosten
van grondstoffen, die nodig zijn
voor het koken of bakken. We spe
len nu mooi quitte. Het restaurant
is zelfs zo druk, dat men twee weken
van tevoren moet reserveren", ver
telt De Bokx.
Een stokpaardje van de waarne
mend directeur was de beroepen-
manifestatie die jaarlijks over twee
dagen is verspreid. „We doen dit de
laatste tijd in samenwerking met de
hobbyclub Zuid-West Nederland.
Dat bevalt'prima. Ik denk datje als
school aan de weg moet blijven tim
meren."
De Bokx ziet de toekomst van het
onderwijs somber in. „Het ministe
rie van onderwijs heeft plannen
voor een nieuwe vorm van onder
wijs, het voortgezet basis-onder-
wijs. Dat zal gevolgen hebben voor
de Mavo- en de LTS-leerling, dus
met name voor De Vaart".
De plaats van De Bokx is inmiddels
al ingenomen. Ook is er een sollici
tatieprocedure gestart voor de
functie van directeur. Marcus de
Bokx kan zich nu gaan wijden aan
zijn hobby's: fotografie, postzegels,
het stamboom-onderzoek, waar hij
binnenkort een cursus in volgt en
zijn functie bij Alliance Francaise.
Woensdag 11 October neemt Mar
cus de Bokx en zijn echtgenote af
scheid op de Vaart. Het officiële ge
deelte vindt plaats van 15.00 uur tot
16.00 uur. Daarna volgt een receptie
tot ongeveer 17.30 uur.
Aector Dooms
Waarnemend directeur van scholengemeenschap De Vaart in Terneuzen,
Marcus de Bokx.
Oud-burgemeester C. Ockeloen van Terneuzen.
Iedere gemeente is een
koninkrijkje op zichzelf
TERNEUZEN - Dan zakte hij wat on
deruit en voerde een kwartier of wat
het woord. Waarover? Terneuzen als
centrumgemeente bijvoorbeeld. En
wat daar allemaal bij komt kijken.
Wat het kost vooral ook. En dat de an
dere gemeenten in Zeeuwsch-Vlaan
deren niet zo wantrouwig moesten
zijn, niet zo zeurderig ook. Zo was
burgemeester C. Ockeloen van Ter
neuzen als voorzitter van het bestuur
van een of andere gemeenschappelij
ke regeling (de regionale brandweer
kring bijvoorbeeld) en, niet te verge
ten, van het periodieke b en w-over-
leg. Zo moet hij ook zijn geweest tij
dens de informele bijeenkomsten van
de burgemeesterskring.
„Bij die gemeenschappelijke regelin
gen was het natuurlijk altijd oppassen
geblazen dat Terneuzen niet zou wor
den opgezadeld met nog meer lasten
dan wij nu al betalen. Dat is nu al een
derde van het geheel. En voor je het
weet betaal je nog veel meer".
„Binnen Nederland is de samenwer
king tussen gemeenten toch eigenlijk
minimaal of marginaal, hoe je dat ook
wilt noemen. De keren dat wij met
Oostburg, waar we toch hele goeie
vrienden mee zijn, iets gezamenlijk
doen... Ze hebben allemaal hun eigen
regelingen. Als wij de bibliotheek heb
ben, dan betalen wij die zelf. En Oost
burg betaalt zijn bibliotheek. Iedere
gemeente is een koninkrijkje op zich.
En iedere gemeente heeft de neiging
om te zeggen: Ja hoor eens, wij zijn
zelfstandig en dat moeten we blijven
ook. Maar je wordt natuurlijk van bo
venaf met allerlei veranderingen ge
confronteerd. Vroeger was de gemeen
te overal verantwoordelijk voor. Maar
dan komt er een wet op de luchtver
ontreiniging en die legt de bevoegdhe
den dan weer bij de provincie. Dan mo
gen wij enkel nog adviseren, terwijl de
primaire verantwoordelijkheid toch
eigenlijk weer bij ons ligt...Ongemerkt
gaat zo een niet onbetekenend deel
van het bestuur naar anderen. Dat is
geen goeie ontwikkeling. Maar het
hangt natuurlijk toch sterk samen met
het feit dat we steeds meer willen rege
len. En komen er meer regelingen dan
ontstaat bij de centrale overheid de
behoefte om die in de hand te houden".
Ockeloen was goed met de Belgen.
Goeie contacten. Hij kwam er ook
vaak. Om een pilsje te drinken op de
Vrijdagmarkt in Gent. En ook om er
afspraken te maken, bijvoorbeeld met
de vroegere burgemeester van Gent,
Placide de Paepe. Grensoverschrij
dende samenwerking. Dat moet
straks, na dat bijna heilige jaar '92
toch wel helemaal geen probleem
meer zijn.
„Ik denk dat het leven na '92 ook ge
woon door zal gaan en dat dat alle
maal, zeker de eerste tijd, heel weinig
invloed zal hebben. Er wordt gigan
tisch over geouwehoerd, laten we het
nou maar gewoon zeggen waar het op
neerkomt. Maar in mijn ogen slaat het
allemaal nergens op. Het leven van de
gewone burger wordt er niet door ver
anderd. Want het blijft toch zo dat de
Nederlandse bakker niet voor half tien
vers brood mag afleveren en een Belg...
ja, als het om zes uur 's morgens is, is
het ook vers. Dat blijft. En hier blijven
de winkels toch ook op zondag dicht,
terwijl ze over de grens gewoon open
zijn. Dat 1992 heeft eigenlijk alleen be
trekking op superstructuren. Voor
Dow is het makkelijk, want die hebben
nou driehonderd formulieren en straks
misschien nog maar twintig. En de ge
wone burger zal het alleen merken
door het aanbod van goederen in de
winkel. Wat meer pruimen uit Grie
kenland bijvoorbeeld".
,Met de Belgen hebben we natuurlijk
wel wat afspraken gemaakt. Dingen
als rampenbestrijding hebben we ge
regeld. Niet formeel, maar wel in fei
te. Ik ben er heilig van overtuigd dat,
mocht er hier een zeer grote ramp zijn,
de Belgen ons zonder enig probleem
te hulp komen. En niet via Buiten
landse Zaken of zo. Formeel zou dat
moeten, maar daar heb ik eenvoudig
nooit aan gedacht. In de praktijk bel
je dan toch gewoon de burgemeester
van Zelzate of Gent...".
„Grensoverschrijdende samenwer
king in de Kanaalzone? Dat is natuur
lijk heel wat moeilijker. Je kunt je niet
als een eenheid presenteren wanneer
een bedrijf een meter over de grens,
aan welke kant ook, wordt geconfron
teerd met heel andere regels. En dat
zal wel nooit veranderen. Bij ons heb
ben ambtelijke diensten over het alge
meen een hele ruime taakopvatting,
terwijl dat bij de Belgen allemaal veel
beperkter is. Wat wel bereikt is, is dat
een zinloze concurrentiestrijd tussen
Gent en Terneuzen niet bestaat. We
hebben het allemaal te druk om gere
geld bij elkaar over de vloer te komen
en te zeggen 'wat ben jij leuk en jij ook',
maar in wezen is er een soort gerespec
teerde afbakening van taken. En wat
we natuurlijk nooit proberen, is din
gen van elkaar af te snoepen. Een goeie
zaak".
Goed nabuurschap dus. En dat gaat
ver, zo ondervonden boze binnen
schippers die jaren geleden een blok
kade organiseerden die de scheep
vaart van en naar Gent totaal verlam
de. Ockeloen trad op. Een groot aantal
ME-pelotons ruimde de blokkade op.
En vanaf dat moment ging Ockeloen
door het leven als 'de moedigste burge
meester van Nederland' (een vondst
van minister N. Smit-Kroes van ver
keer en waterstaat, een goede kennis
van Ockeloen).
„Kijk, wij hebben de toegang tot de ha
ven van Gent en wij hebben ervoor te
zorgen dat die toegang te allen tijde
open is en dat-ie voldoet aan de eisen,
die we ooit met elkaar hebben be
paald. Wij mogen Gent op geen enkele
manier belemmeren. Denk aan die
blokkades... dat opruimen heb ik echt
voor Gent gedaan, want voor ons was
er verder geen enkel probleem. Maar ik
weet toevallig hoe de naam van een ha
ven in discrediet kan worden ge
bracht, dus heb ik voor Gent gezorgd
dat die blokkade verdween. Dat vind
ik echt onze taak".
Dertien jaar burgemeester van Ter
neuzen. Frustraties heeft hij er niet
aan overgehouden. Van hem hoefde
Terneuzen niet te groeien, bijvoor
beeld. „Mensen die in een stad wonen,
willen in de binnenstad lopen, die wil
len winkelen, die willen gezelligheid.
En nou kan je wel telkens nieuwe wij
ken aan een stad plakken, maar daar
maak je geen stad mee. Ik vond altijd
dat we eerst alle lege plekken in Ter
neuzen maar eens moesten invullen
met huizen".
TERNEUZEN - Een nieuwe lichting
burgemeesters in Zeeuwsch-Vlaan
deren. Mensen van buitenaf, zonder
binding met het wat geïsoleerde ge
bied. Ze troffen er Carolus Ocke
loen, dertien jaar burgemeester van
Terneuzen. Die wierp zich op als de
nestor, bood z'n vaak nog jonge col
lega's ook een schouder op momen
ten dat ze het spoor even bijster wa
ren.
Ockeloen had daar, als overtuigd
humanist, geen moeite mee. Hij ken
de het klappen van de zweep. De be
moeizucht van 'Middelburg' Ach
meissie, die mensen hebben we toch
niet nodig En de eeuwige strijd
om de WOV deed hij ook al af met
een 'man, straks heb je toch die tun
nel bij Liefkenshoek
Burgemeester mr F. A. W. Jacobs
van Hulst verzekerde vorige week,
bij het officiële afscheid van Ocke
loen, dat z'n collega's hem node zou
den missen. Als vraagbaak, als
rustpunt ook. Want een burgemees
ter is dus vaak eenzaam. In de serie
gesprekken met burgemeesters in
het Zeeuws-Vlaamse nu Ockeloen.
Een gesprek, een dag voor z'n af
scheid. En dus geen behoefte meer
nog een blad voor de mond te ne
men.
„Nee, grote frustraties heb ik er niet
aan overgehouden. Maar ik zou wel
graag gewild hebben dat Zeeuwsch-
Vlaanderen meer als een eenheid was
opgetrokken. Maar ja, gemeente
raadsleden worden steeds belangrij
ker. Dat zie je overal, ook bij de acht
gemeenten hier in de regio. Dat heeft
tot gevolg dat je als burgemeester
geen sterke richtinggevende kracht
meer hebt. Met die nieuwe gemeente
wet delen we het land nog meer op in
woonwijken. Die zichzelf besturen en
zelfgenoegzaam zijn. Een ontwikke
ling, die volkomen in strijd is met de
Europese gedachte dat het land wordt
afgeschaft en er één Europa voor in de
plaats komt. Bij de gemeenten wordt
het centrale gezag juist afgeschaft...".
Uitgesproken ideëen heeft Ockeloen
altijd gehad. Ook over het burgemees
tersambt en hoe je dat dient te vervul
len.
„Ik denk dat sommige collega's hier in
de streek niet voldoende aansluiting
hebben gevonden bij de mentaliteit
hier. Ik moet wel een uitzondering ma
ken voor collega Jongmans in Aarden
burg. Die kwam natuurlijk in een on
gelooflijk moeilijke situatie terecht en
ik vind dat hij zich daar heel knap in
heeft ingeleefd. Puinruimen? Het is
nog veel ingewikkelder. Want een hele
boel dingen die Willy Lockefeer door
het hogere bestuur werden aangewre
ven, werd door de bevolking niet zo ge
voeld. Zodat ook vandaag-de-dag nog
Lockefeer in de ogen van een aantal
mensen een goeie burgemeester was.
Voor een buitenstaander als Jong
mans is het dan natuurlijk erg moeilijk
die plaats in te nemen. Dan moet je je
wel formeler opstellen dan wanneer je
die problemen niet hebt. In z'n alge
meenheid vond ik de burgemeesters
hier echter te afstandelijk. Nee, ikzelf
heb dat nooit nodig gehad, want ik ben
er voor mezelf van overtuigd dat ik, om
het op z'n Amsterdams te zeggen, met
geen stok en zeven smerissen van m'n
plaats af te brengen ben. Ik heb me
nooit formeel hoeven opstellen, want
ik weet gewoon wat ik wil en wat ik
niet wil".
Wout Bareman en
Conny van Gremberghe
Advertentie
Nu heeft u een unieke kans om gratis naar dromenland te gaan.
In onze toonzaal op Nieuwdorp staan sprookjesachtige
slaapkamers voor u opgesteld. Van stijlvol klassiek
tot strak modern. Stuk voor stuk slaapkamers om van te dromen.
Kom naar onze zaak en informeer vrijblijvend naar de mogelijkheden
die wij u kunnen bieden.
Of vraag naar een gratis ticket naar dromenland.
Deze aktie is geldig van 6 oktober t/m 6 november 1989.
Havenweg 24, 4455 AP Nieuwdorp, tel. 01196-12438.
Zie ook de advertentie van ons filiaal Arnemuiden
in de huis-aan-huis-bladen of ga kijken.
BRUSSEL - Stuurbijters, ner
veuze trommelaars en kettingro
kers konden zich deze week vol
overgave toeleggen op hun ze-
nuwgestuurde afwijkingen. Het
verkeer van de E40 richting
Brussel-centrum stond muur
vast en bleef muurvast staan. De
ene na de andere auto belandde
in de fuik voor het verkeerslicht
bij de Leopold II- tunnel. Het ro
de licht bleef onafgebroken bran
den. Een onderhoudsploeg van
de dienst openbare werken had
in de nachtelijke urende ver-
keersinstallatie onder handen
genomen en opnieuw afgesteld.
Toen de zon boven de einder ver
scheen waren de mannen opge
stapt en naar moeders de vrouw
getogen, maar vergeten de in
stallatie weer aan te zetten. Van
daar dat de verkeersreguleren-
de werking van de installatie vol
ledig teniet werd gedaan. Tegen
achten kwam de hoofdstedelijke
politie erachter dat er bij de tun
nel iets niet in de haak was. Con
trole ter plaatse bracht uitkomst.
De verkeerslichten werden aan
gezet en het verkeer kon weer
vooruit... Althans, dat was de be
doeling. Amper ivas het licht op
groen gesprongen of de remlich
ten van de auto's in rij schoten
weer aan. Een voertuig, dat te
lang in file had gestaan, wilde
eenmaal goed en wel in de tunnel
niet meer voor of achteruit en
blokkeerde zo de rijstrook. De
meeste pendelaars bereikten
dan ook de werkplaats pas op
het moment dat hun stedelijke
collega's al aan het schaften wa
ren. Op de vraag 'hoe komde gij
zo laat?' klonk grommend 'Voor
het rode licht gestaan...Sakker-
semille...'.
ANTWERPEN - De kans om in
Antwerpen een poststuk zonder
bijkomende problemen in de bus
te ontvangen is onderhand gelijk
aan de kans op het winnen van
een hoofdprijs in de nationale lo
terij. De Sinjoren klagen steen en
been op de stedelijke postman
nen. Brieven komen op verkeer
de plaatsen terecht of worden
niet besteld. IJlpost komt eeu
wigheden later op plaats van be
stemming aan, kranten worden
nooit ontvangen. „Er heerst bin
nen de posterijen een ware anar
chie!", klaagde een Antwerpse
deze week. „De afgelopen drie
weken heb ik diverse malen moe
ten bellen om de krant waarop ik
geabonneerd ben te mogen krij
gen. Mijn briefwisseling werd
meer dan eens God weet waar
gedropt en zelf moest ik regelma
tig potsbode spelen voor de bu
ren". Deze klacht staat niet op
zich. Honderden, zoniet duizen
den Sinjoren beklagen zich over
de postbestellingen en wat erger
is, de stedelijke postdienst
klaagt even hard mee. Volgens
gewestelijk directeur Poels is al
les te wijten aan een gebrekkige
personeelsbezetting. „Het is een
publiek geheim dat we opgeza
deld zitten met een enorm perso
neelsprobleem", benadrukte de
postdirecteur eerder deze week
in de plaatselijke gazet. Volgens
hem ligt de schuld niet bij de pos
terijen, maar bij de nationale
overheid, die om politieke rede
nen mensen binnen de rangen
van het postbedrijf loodst dat
volledig incapabel is toegerust
voor de taken waarmee men be
last wordt. „Nare bijkomstigheid
is dat deze mensen nog met de
nodige omzichtigheid gewezen
moeten worden op de fouten die
ze maken, maar ach, doen we dat
dan wordt daar gewoon om gela
chen", sneerde de postdirecteur.
Volgens hem is het uit oogpunt
van efficiency gewoon noodzake
lijk dat de voorwaarden om bij
de Vlaamse posterijen aange
steld te worden verscherpt wor
den. Nu kan iemand met enkel
een paar jaar lager onderwijs al
bij de post terecht. „Vandaar...",
aldus de Antwerpse directeur.
STABROEK - De inbrekers die
het afgelopen weekeinde een on
gewenst bezoekje brachten aan
de Aldi-supermarkt dachten vrij
makkelijk aan een aardig buit te
kunnen komen, maar niets bleek
minder waar. De brandkast die
ze in de winkel aaantroffen was
met geen geweld te kraken. Een
koevoet bleek ontoereikend, de
las-electroden niet krachtig ge
noeg en de angst op ontdekking
nam naarmate de tijd verstreek
toe. De koppen werden bij elkaar
gestoken en dat beraad leverde
een oplossing op. De politie van
het Vlaamse dorp is nu op zoek
naar een bijna 500 kilo zware
kluis, waarmee de onverlaten
zich uit de voeten hebben ge
maakt. Overigens zat er ruim
20.000 gulden aan frankskes in.