Geluk van de leerling moet voorop staan Cöllega^s zullen Ockeloen missen CAREL OCKELOEN NA DERTIEN JAAR TERNEUZEN: File Post Zware buit MARCUS DE BOKX STOPT Ambachtsschool Kaften Wereldkampioen Afspraken Frustraties voor sfeervol wonen tferuit TERNEUZEN - De keuze voor het voorgezet onderwijs wordt nog steeds niet door de leerlingen zelf, maar door de ouders bepaald. Nie mand weerhoudt hen daarvan, maar in de praktijk blijken ze het nogal eens bij het verkeerde eind hebben. Voor de kinderen is het stapje terug naar het lagere be roeps onderwijs vaak een hele op luchting. Niet langer boksen tegen niveau's (MAVO, HAVO, VWO) die boven hun leergrenzen liggen, er vaart menig kind als veel pretti ger. Voor de ouders komt het 'gezichts verlies' van het stapje terug wel eens hard aan en het valt hen zwaar hierin te berusten. Het minder ge waardeerde lagere beroepsonder wijs neemt nog altijd een beschei den plaats in. Een 'ondergeschoven kindje' in het voortgezet onderwijs, zou men haast zeggen. Marcus de Bokx neemt straks offi cieel afscheid als waarnemend di recteur van de scholengemeen schap voor beroepsonderwijs De Vaart in Terneuzen! Hij maakt ge bruik van de DOP-regeling. „Om de weg vrij te maken voor een jonger iemand", zegt de 59-jarige Terneu- zenaar die er bijna dertig jaar in het onderwijs op heeft zitten. Het ima go van 'zijn' onderwijsstroming zit hem nog steeds niet lekker. „Het LBO en LHNO-onderwijs staan maatschappelijk gezien on deraan de ladder. Het buitenbeen tje van het voortgezet onderwijs. Ik heb er geen moeite mee. Als een kind op een hoger niveau mee kan, dan moet het dat direct doen. Maar het zijn de ouders die hun wil door zetten en hun kinderen een bepaald soort onderwijs opdringen. Het ge volg is, dat er elk jaar enkele tiental len kinderen afvallen. Zij worden geplaatst op onze school. Gelukkig zijn er ouders die al spoedig tot de ontdekking komen dat hun kind niet meekan. Zij willen achteraf best toegeven dat ze een verkeerde keUze hebben gemaakt. Maar er zijn ook ouders die het niet willen zien en hun kinderen eerst een paar keer laten doubleren. Je moet de keuze maken die goed is voor het kind. Het gaat erom dat het kind zich ge lukkig voelt". Toen Marcus de Bokx als zoon van een landbouwer uit Boerengat (na bij Hoek) eerst op de christelijke lagere school van het andere ge hucht De Knol ging, was hij de he mel te rijk dat hij na het afmaken van deze school naar de Ambachts school aan de Axelsestraat in Ter- neuzen kon gaan. Het was in de oor logsjaren, zodat hij met horten en stoten de opleiding van timmer man volgde. De toenmalige direc teur Harmstra zei toen: „Zeg tegen je ouders dat jullie worden klaar gestoomd voor de MTS". Ook Marcus de Bokx zag kans om naar de MTS in Haarlem te gaan, waar hij bij familie werd onderge bracht. Hij studeerde daar in 1952 af in de bouwkunde. Vervolgens hielp hij het Juliana ziekenhuis (inmid dels weer al gesloopt) als assistent uitvoerder bij Cerlijn en De Haan uit Amsterdam mee opbouwen. In 1954 solliciteerde De Bokx naar de functie van districts-opzichter cen trale dienst Noord-Zeeland. Brou wershaven werd zijn standplaats. „Het was toen een hele drukke tijd, zo net na de watersnoodramp. Ik had te maken met zes gemeentes. Elke plaats had zo zijn bestem mingsplan, maar ik moet zeggen dat mijn vrouw en ik het er uitste kend naar ons zin hadden". Toch zou De Bokx in 1960 terugke ren naar Zeeuwsch-Vlaanderen. Zijn vakleraar in Terneuzen, de heer 't Gilde, was directeur aan de LTS in Axel. „Hij wist dat er een vacature ontstond bij de LTS in Oostburg. Ik heb altijd een zwak gehad voor het onderwijs. Ik werd aangenomen. Ik weet nog goed mijn eerste opdracht. Ga jij met je leerlingen maar boeken kaften, zei de directeur. Ik had de bevoegd heid om in de theorie bouwkunde les te geven. Vaktekenen, mate riaal, gereedschappen en ook handvaardigheid waren de vak ken, waarin ik in Oostburg les gaf'. Twee jaar later verhuisde De Bokx naar Terneuzen. Aan de LTS in Ter- neuzen waren er meer moeeliikhe- den. „Daar had men ook een cursus voor aannemersopleiding. Met het diploma kon men zich bijvoorbeeld als ondernemer vestigen". Door de binding als leerling met de school, ervaarde hij het les geven best als émotioneel. In 1982 vond de verhuizing plaats naar De Vaart, waar hij eerst als docent in de vak theorie voor timmerlieden, metse laars les gaf. „Vakmensen hebben ze nog steeds nodig, maar de spoe ling wordt wel erg dun. Momenteel zitten er zeven timmerlieden, vijf metselaars en acht schilders in op leiding. Dat is erg weinig. Een ge lukkige bijkomstigheid is wel, dat deze leerlingen kunnen worden op gevangen in een soort van depot Be roepsopleiding Zeeland. Twee jaar is men dan verzekerd van werk, te vens opleiding. Het is vaak een springplank om in de maatschappij een plaats te vinden". De Terneuzense scholengemeen schap De Vaart telt momenteel 611 kinderen, waarvan een zestigtal meisjes. „Als het aan de kinderen zelf zou liggen, dan is dit getal be duidend hoger. De contacten met de basisscholen zijn uitstekend. Na tuurlijk is er best wat veranderd. Je hebt nu kinderen uit allerlei lagen van de bevolking. Dokterskinderen komen ook op onze school bijvoor beeld. De leerweg via onze school gaat wat geleidelijker. Er vinden schoolonderzoeken plaats en de kinderen krijgen te maken met vier niveau's (A,B,C en D). Het C- en D- niveau zijn landelijke opgave's, de examens vinden in het vierde jaar plaats. Vanuit het lagere beroeps onderwijs stroomt zo'n dertig pro cent van het totaal aantal leerlin gen door naar het middelbaar on derwijs. In het tweedejaar doet men op onze school een vakkeuze (bouw kunde, consumptieve techniek en mechanische techniek). Vier uur wordt er vakgericht les gegeven. De bakkersopleiding heeft momenteel de grootste afdeling", beweert De Bokx. De bakkersopleiding heeft de school al een goede naam bezorgd, omdat verschillende leerlingen van De Vaart regelmatig prijzen op landelijk niveau wegslepen. In het verleden heeft de school zelfs een wereldkampioen timmeren in zijn gelederen gehad. „Ja, dat herinner ik me nog goed. In Schotland werd De Witte uit Zuiddorpe wereld kampioen timmeren. Dat het geen toevalstreffer was, bleek een jaar later uit het behalen van de zilve ren medaille." De Terneuzense scholengemeen schap bezit ook een eigen restau rant, waar leelingen en ook mensen van buitenaf dagelijks kunnen een warme maaltijd kunnen verkrijgen. „We hebben dit gedaan, om wat te rug te winnen op de aanschafkosten van grondstoffen, die nodig zijn voor het koken of bakken. We spe len nu mooi quitte. Het restaurant is zelfs zo druk, dat men twee weken van tevoren moet reserveren", ver telt De Bokx. Een stokpaardje van de waarne mend directeur was de beroepen- manifestatie die jaarlijks over twee dagen is verspreid. „We doen dit de laatste tijd in samenwerking met de hobbyclub Zuid-West Nederland. Dat bevalt'prima. Ik denk datje als school aan de weg moet blijven tim meren." De Bokx ziet de toekomst van het onderwijs somber in. „Het ministe rie van onderwijs heeft plannen voor een nieuwe vorm van onder wijs, het voortgezet basis-onder- wijs. Dat zal gevolgen hebben voor de Mavo- en de LTS-leerling, dus met name voor De Vaart". De plaats van De Bokx is inmiddels al ingenomen. Ook is er een sollici tatieprocedure gestart voor de functie van directeur. Marcus de Bokx kan zich nu gaan wijden aan zijn hobby's: fotografie, postzegels, het stamboom-onderzoek, waar hij binnenkort een cursus in volgt en zijn functie bij Alliance Francaise. Woensdag 11 October neemt Mar cus de Bokx en zijn echtgenote af scheid op de Vaart. Het officiële ge deelte vindt plaats van 15.00 uur tot 16.00 uur. Daarna volgt een receptie tot ongeveer 17.30 uur. Aector Dooms Waarnemend directeur van scholengemeenschap De Vaart in Terneuzen, Marcus de Bokx. Oud-burgemeester C. Ockeloen van Terneuzen. Iedere gemeente is een koninkrijkje op zichzelf TERNEUZEN - Dan zakte hij wat on deruit en voerde een kwartier of wat het woord. Waarover? Terneuzen als centrumgemeente bijvoorbeeld. En wat daar allemaal bij komt kijken. Wat het kost vooral ook. En dat de an dere gemeenten in Zeeuwsch-Vlaan deren niet zo wantrouwig moesten zijn, niet zo zeurderig ook. Zo was burgemeester C. Ockeloen van Ter neuzen als voorzitter van het bestuur van een of andere gemeenschappelij ke regeling (de regionale brandweer kring bijvoorbeeld) en, niet te verge ten, van het periodieke b en w-over- leg. Zo moet hij ook zijn geweest tij dens de informele bijeenkomsten van de burgemeesterskring. „Bij die gemeenschappelijke regelin gen was het natuurlijk altijd oppassen geblazen dat Terneuzen niet zou wor den opgezadeld met nog meer lasten dan wij nu al betalen. Dat is nu al een derde van het geheel. En voor je het weet betaal je nog veel meer". „Binnen Nederland is de samenwer king tussen gemeenten toch eigenlijk minimaal of marginaal, hoe je dat ook wilt noemen. De keren dat wij met Oostburg, waar we toch hele goeie vrienden mee zijn, iets gezamenlijk doen... Ze hebben allemaal hun eigen regelingen. Als wij de bibliotheek heb ben, dan betalen wij die zelf. En Oost burg betaalt zijn bibliotheek. Iedere gemeente is een koninkrijkje op zich. En iedere gemeente heeft de neiging om te zeggen: Ja hoor eens, wij zijn zelfstandig en dat moeten we blijven ook. Maar je wordt natuurlijk van bo venaf met allerlei veranderingen ge confronteerd. Vroeger was de gemeen te overal verantwoordelijk voor. Maar dan komt er een wet op de luchtver ontreiniging en die legt de bevoegdhe den dan weer bij de provincie. Dan mo gen wij enkel nog adviseren, terwijl de primaire verantwoordelijkheid toch eigenlijk weer bij ons ligt...Ongemerkt gaat zo een niet onbetekenend deel van het bestuur naar anderen. Dat is geen goeie ontwikkeling. Maar het hangt natuurlijk toch sterk samen met het feit dat we steeds meer willen rege len. En komen er meer regelingen dan ontstaat bij de centrale overheid de behoefte om die in de hand te houden". Ockeloen was goed met de Belgen. Goeie contacten. Hij kwam er ook vaak. Om een pilsje te drinken op de Vrijdagmarkt in Gent. En ook om er afspraken te maken, bijvoorbeeld met de vroegere burgemeester van Gent, Placide de Paepe. Grensoverschrij dende samenwerking. Dat moet straks, na dat bijna heilige jaar '92 toch wel helemaal geen probleem meer zijn. „Ik denk dat het leven na '92 ook ge woon door zal gaan en dat dat alle maal, zeker de eerste tijd, heel weinig invloed zal hebben. Er wordt gigan tisch over geouwehoerd, laten we het nou maar gewoon zeggen waar het op neerkomt. Maar in mijn ogen slaat het allemaal nergens op. Het leven van de gewone burger wordt er niet door ver anderd. Want het blijft toch zo dat de Nederlandse bakker niet voor half tien vers brood mag afleveren en een Belg... ja, als het om zes uur 's morgens is, is het ook vers. Dat blijft. En hier blijven de winkels toch ook op zondag dicht, terwijl ze over de grens gewoon open zijn. Dat 1992 heeft eigenlijk alleen be trekking op superstructuren. Voor Dow is het makkelijk, want die hebben nou driehonderd formulieren en straks misschien nog maar twintig. En de ge wone burger zal het alleen merken door het aanbod van goederen in de winkel. Wat meer pruimen uit Grie kenland bijvoorbeeld". ,Met de Belgen hebben we natuurlijk wel wat afspraken gemaakt. Dingen als rampenbestrijding hebben we ge regeld. Niet formeel, maar wel in fei te. Ik ben er heilig van overtuigd dat, mocht er hier een zeer grote ramp zijn, de Belgen ons zonder enig probleem te hulp komen. En niet via Buiten landse Zaken of zo. Formeel zou dat moeten, maar daar heb ik eenvoudig nooit aan gedacht. In de praktijk bel je dan toch gewoon de burgemeester van Zelzate of Gent...". „Grensoverschrijdende samenwer king in de Kanaalzone? Dat is natuur lijk heel wat moeilijker. Je kunt je niet als een eenheid presenteren wanneer een bedrijf een meter over de grens, aan welke kant ook, wordt geconfron teerd met heel andere regels. En dat zal wel nooit veranderen. Bij ons heb ben ambtelijke diensten over het alge meen een hele ruime taakopvatting, terwijl dat bij de Belgen allemaal veel beperkter is. Wat wel bereikt is, is dat een zinloze concurrentiestrijd tussen Gent en Terneuzen niet bestaat. We hebben het allemaal te druk om gere geld bij elkaar over de vloer te komen en te zeggen 'wat ben jij leuk en jij ook', maar in wezen is er een soort gerespec teerde afbakening van taken. En wat we natuurlijk nooit proberen, is din gen van elkaar af te snoepen. Een goeie zaak". Goed nabuurschap dus. En dat gaat ver, zo ondervonden boze binnen schippers die jaren geleden een blok kade organiseerden die de scheep vaart van en naar Gent totaal verlam de. Ockeloen trad op. Een groot aantal ME-pelotons ruimde de blokkade op. En vanaf dat moment ging Ockeloen door het leven als 'de moedigste burge meester van Nederland' (een vondst van minister N. Smit-Kroes van ver keer en waterstaat, een goede kennis van Ockeloen). „Kijk, wij hebben de toegang tot de ha ven van Gent en wij hebben ervoor te zorgen dat die toegang te allen tijde open is en dat-ie voldoet aan de eisen, die we ooit met elkaar hebben be paald. Wij mogen Gent op geen enkele manier belemmeren. Denk aan die blokkades... dat opruimen heb ik echt voor Gent gedaan, want voor ons was er verder geen enkel probleem. Maar ik weet toevallig hoe de naam van een ha ven in discrediet kan worden ge bracht, dus heb ik voor Gent gezorgd dat die blokkade verdween. Dat vind ik echt onze taak". Dertien jaar burgemeester van Ter neuzen. Frustraties heeft hij er niet aan overgehouden. Van hem hoefde Terneuzen niet te groeien, bijvoor beeld. „Mensen die in een stad wonen, willen in de binnenstad lopen, die wil len winkelen, die willen gezelligheid. En nou kan je wel telkens nieuwe wij ken aan een stad plakken, maar daar maak je geen stad mee. Ik vond altijd dat we eerst alle lege plekken in Ter neuzen maar eens moesten invullen met huizen". TERNEUZEN - Een nieuwe lichting burgemeesters in Zeeuwsch-Vlaan deren. Mensen van buitenaf, zonder binding met het wat geïsoleerde ge bied. Ze troffen er Carolus Ocke loen, dertien jaar burgemeester van Terneuzen. Die wierp zich op als de nestor, bood z'n vaak nog jonge col lega's ook een schouder op momen ten dat ze het spoor even bijster wa ren. Ockeloen had daar, als overtuigd humanist, geen moeite mee. Hij ken de het klappen van de zweep. De be moeizucht van 'Middelburg' Ach meissie, die mensen hebben we toch niet nodig En de eeuwige strijd om de WOV deed hij ook al af met een 'man, straks heb je toch die tun nel bij Liefkenshoek Burgemeester mr F. A. W. Jacobs van Hulst verzekerde vorige week, bij het officiële afscheid van Ocke loen, dat z'n collega's hem node zou den missen. Als vraagbaak, als rustpunt ook. Want een burgemees ter is dus vaak eenzaam. In de serie gesprekken met burgemeesters in het Zeeuws-Vlaamse nu Ockeloen. Een gesprek, een dag voor z'n af scheid. En dus geen behoefte meer nog een blad voor de mond te ne men. „Nee, grote frustraties heb ik er niet aan overgehouden. Maar ik zou wel graag gewild hebben dat Zeeuwsch- Vlaanderen meer als een eenheid was opgetrokken. Maar ja, gemeente raadsleden worden steeds belangrij ker. Dat zie je overal, ook bij de acht gemeenten hier in de regio. Dat heeft tot gevolg dat je als burgemeester geen sterke richtinggevende kracht meer hebt. Met die nieuwe gemeente wet delen we het land nog meer op in woonwijken. Die zichzelf besturen en zelfgenoegzaam zijn. Een ontwikke ling, die volkomen in strijd is met de Europese gedachte dat het land wordt afgeschaft en er één Europa voor in de plaats komt. Bij de gemeenten wordt het centrale gezag juist afgeschaft...". Uitgesproken ideëen heeft Ockeloen altijd gehad. Ook over het burgemees tersambt en hoe je dat dient te vervul len. „Ik denk dat sommige collega's hier in de streek niet voldoende aansluiting hebben gevonden bij de mentaliteit hier. Ik moet wel een uitzondering ma ken voor collega Jongmans in Aarden burg. Die kwam natuurlijk in een on gelooflijk moeilijke situatie terecht en ik vind dat hij zich daar heel knap in heeft ingeleefd. Puinruimen? Het is nog veel ingewikkelder. Want een hele boel dingen die Willy Lockefeer door het hogere bestuur werden aangewre ven, werd door de bevolking niet zo ge voeld. Zodat ook vandaag-de-dag nog Lockefeer in de ogen van een aantal mensen een goeie burgemeester was. Voor een buitenstaander als Jong mans is het dan natuurlijk erg moeilijk die plaats in te nemen. Dan moet je je wel formeler opstellen dan wanneer je die problemen niet hebt. In z'n alge meenheid vond ik de burgemeesters hier echter te afstandelijk. Nee, ikzelf heb dat nooit nodig gehad, want ik ben er voor mezelf van overtuigd dat ik, om het op z'n Amsterdams te zeggen, met geen stok en zeven smerissen van m'n plaats af te brengen ben. Ik heb me nooit formeel hoeven opstellen, want ik weet gewoon wat ik wil en wat ik niet wil". Wout Bareman en Conny van Gremberghe Advertentie Nu heeft u een unieke kans om gratis naar dromenland te gaan. In onze toonzaal op Nieuwdorp staan sprookjesachtige slaapkamers voor u opgesteld. Van stijlvol klassiek tot strak modern. Stuk voor stuk slaapkamers om van te dromen. Kom naar onze zaak en informeer vrijblijvend naar de mogelijkheden die wij u kunnen bieden. Of vraag naar een gratis ticket naar dromenland. Deze aktie is geldig van 6 oktober t/m 6 november 1989. Havenweg 24, 4455 AP Nieuwdorp, tel. 01196-12438. Zie ook de advertentie van ons filiaal Arnemuiden in de huis-aan-huis-bladen of ga kijken. BRUSSEL - Stuurbijters, ner veuze trommelaars en kettingro kers konden zich deze week vol overgave toeleggen op hun ze- nuwgestuurde afwijkingen. Het verkeer van de E40 richting Brussel-centrum stond muur vast en bleef muurvast staan. De ene na de andere auto belandde in de fuik voor het verkeerslicht bij de Leopold II- tunnel. Het ro de licht bleef onafgebroken bran den. Een onderhoudsploeg van de dienst openbare werken had in de nachtelijke urende ver- keersinstallatie onder handen genomen en opnieuw afgesteld. Toen de zon boven de einder ver scheen waren de mannen opge stapt en naar moeders de vrouw getogen, maar vergeten de in stallatie weer aan te zetten. Van daar dat de verkeersreguleren- de werking van de installatie vol ledig teniet werd gedaan. Tegen achten kwam de hoofdstedelijke politie erachter dat er bij de tun nel iets niet in de haak was. Con trole ter plaatse bracht uitkomst. De verkeerslichten werden aan gezet en het verkeer kon weer vooruit... Althans, dat was de be doeling. Amper ivas het licht op groen gesprongen of de remlich ten van de auto's in rij schoten weer aan. Een voertuig, dat te lang in file had gestaan, wilde eenmaal goed en wel in de tunnel niet meer voor of achteruit en blokkeerde zo de rijstrook. De meeste pendelaars bereikten dan ook de werkplaats pas op het moment dat hun stedelijke collega's al aan het schaften wa ren. Op de vraag 'hoe komde gij zo laat?' klonk grommend 'Voor het rode licht gestaan...Sakker- semille...'. ANTWERPEN - De kans om in Antwerpen een poststuk zonder bijkomende problemen in de bus te ontvangen is onderhand gelijk aan de kans op het winnen van een hoofdprijs in de nationale lo terij. De Sinjoren klagen steen en been op de stedelijke postman nen. Brieven komen op verkeer de plaatsen terecht of worden niet besteld. IJlpost komt eeu wigheden later op plaats van be stemming aan, kranten worden nooit ontvangen. „Er heerst bin nen de posterijen een ware anar chie!", klaagde een Antwerpse deze week. „De afgelopen drie weken heb ik diverse malen moe ten bellen om de krant waarop ik geabonneerd ben te mogen krij gen. Mijn briefwisseling werd meer dan eens God weet waar gedropt en zelf moest ik regelma tig potsbode spelen voor de bu ren". Deze klacht staat niet op zich. Honderden, zoniet duizen den Sinjoren beklagen zich over de postbestellingen en wat erger is, de stedelijke postdienst klaagt even hard mee. Volgens gewestelijk directeur Poels is al les te wijten aan een gebrekkige personeelsbezetting. „Het is een publiek geheim dat we opgeza deld zitten met een enorm perso neelsprobleem", benadrukte de postdirecteur eerder deze week in de plaatselijke gazet. Volgens hem ligt de schuld niet bij de pos terijen, maar bij de nationale overheid, die om politieke rede nen mensen binnen de rangen van het postbedrijf loodst dat volledig incapabel is toegerust voor de taken waarmee men be last wordt. „Nare bijkomstigheid is dat deze mensen nog met de nodige omzichtigheid gewezen moeten worden op de fouten die ze maken, maar ach, doen we dat dan wordt daar gewoon om gela chen", sneerde de postdirecteur. Volgens hem is het uit oogpunt van efficiency gewoon noodzake lijk dat de voorwaarden om bij de Vlaamse posterijen aange steld te worden verscherpt wor den. Nu kan iemand met enkel een paar jaar lager onderwijs al bij de post terecht. „Vandaar...", aldus de Antwerpse directeur. STABROEK - De inbrekers die het afgelopen weekeinde een on gewenst bezoekje brachten aan de Aldi-supermarkt dachten vrij makkelijk aan een aardig buit te kunnen komen, maar niets bleek minder waar. De brandkast die ze in de winkel aaantroffen was met geen geweld te kraken. Een koevoet bleek ontoereikend, de las-electroden niet krachtig ge noeg en de angst op ontdekking nam naarmate de tijd verstreek toe. De koppen werden bij elkaar gestoken en dat beraad leverde een oplossing op. De politie van het Vlaamse dorp is nu op zoek naar een bijna 500 kilo zware kluis, waarmee de onverlaten zich uit de voeten hebben ge maakt. Overigens zat er ruim 20.000 gulden aan frankskes in.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1989 | | pagina 36