PZC
Ik wil me onderscheiden
van de mimende generatie
piifiii
agenda
kunst en cultuur DONDERDAG 15 JUNI 1989 1 1
3EEN MATERIAAL VOOR SERIEUZE PLAAT
JOE COCKER INTRODUCEERT NIEUWE LP
Etterbak
Schilder
Producers
ïooijmans
hadden we wel veel meer vrijheid.
Niet iedere minuut kostte zoveel, als
ik er genoeg van had stapte ik gewoon
op mijn fietsje en reed weg."
De collectieve Wiedergutmachung, zo
als hij de nieuwe belangstellingshaus
se van een jaar geleden zelf noemde, is
duidelijk weer voorbij. André Hazes is
thans aan de beurt, stelt Herman
Brood, die ook aan de basis heeft ge
staan van dat aankomende eerherstel
door mee te werken aan diens rockal
bum, dat eveneens met overbekend
werk is gevuld. Met die vriendendienst
heeft hij zich wel het ongenoegen van
zijn platenfirma op de hals gehaald.
„In mijn onschuld ben ik voor een
nacht bij hem in de studio geweest. Ik
heb daar met volle teugen mijn steen
tjes bijgedragen en er helemaal niet
aan gedacht dat Hazes met zijn elpee
met covers de mijne in de weg zou kun
nen zitten. Ik geloof daar niet in. Als ik
daar ook over wakker zou moeten lig
gen, dan kon ik wel inpakken. Wat ik
veel belangrijker heb gevonden is de
publiciteit, die die sessie heeft opgele
verd. Ik zie nog die krantefoto's voor
me. Heerlijk. Ik leg zoiets dus uit als
promotie voor mezelf, als een bijdrage
tot de instandhouding van het feno
meen."
„Zo geredeneerd heb ik ook braaf de
Gouden Arm bij Kitty... (bedoelt Gou
den Harp met Annie de Reuver) in ont
vangst genomen. Door al dat soort toe
standen komen mensen er toch sneller
toe om een kaartje te kopen voor een
optreden of een schilderijwie weet wel
een plaat."
„Weet je wat me bij Hazes wel in de
weg heeft gezeten? Of beter gezegd
wie? Jan Akkerman. Wat een etterbak
is dat! Kan dat boven je artikel staan,
alsjeblieft. Wil je details, om het
smeuïg te maken? Nou laat ik maar
dit zeggen: bij de presentatie van die
plaat van André speelden we weer sa
men en toen moest hij weer net even
met de hals van zijn gitaar tegen mijn
achterhoofd tikken.
Het scheelde echt niet veel of ik had
hem gestrekt in de Vinkeveense plas
sen laten verdwijnen. Wat was ik
kwaad! Wat denkt die wel met die door
merg en been gaande jazzrockellende
van hem. Ik heb nog nooit iemand ge
hoord, die zo lelijk speelt en toch be
roemd is. Akkerman is dus niet ok, Ha-
zes wel. Omdat ik opgegroeid ben met
Johnny Jordaan had ik voor hem als
levensliedzanger best wel respect. Dat
hij dan plotseling een rock 'n' rollzan-
ger probeert te zijn is niet zo verstan
dig, maar wel begrijpelijk. Iedereen
probeert altijd datgene wat hij nou
juist niet kan. Mijn moeder heeft niet
voor niets altijd gezegd: Jongen, ga
niet zitten simpen over watje niet kan,
doe wat je wel kan."
Tot de later ontwikkelde gaven van
Herman Brood behoort zeker zijn ta
lent als schilder. Met 'Hooks' wordt
die andere roeping meer dan ooit in
verband gebracht met zijn platen-
prestaties, omdat de meeste van de
veertien songtitels door hemzelf zijn
geïllustreerd. Het boekje bij de com
pact disc is dus tevens een gedeeltelij
ke catalogus van zijn meest recente
doeken.
Hoewel hij zichzelf als schilder (inclu
sief paintbox-specialist) nog als een
beginneling ziet, worden er al geruime
tijd flinke bedragen voor zijn werk ge
boden. „Het is zelfs al zo dat mijn schil
derijen de galeriën niet meer halen.
Speculanten kopen namelijk alles op.
Voor mij heel gunstig natuurlijk, te
meer daar het elkaar beconcurrerende
speculanten zijn," grijnst Brood.
„Vaak ben ik amper begonnen of ik
hoor al 'Heb je al wat klaar?' Nog ge-
vleugelder is de kreet: 'Even signeren,
graag'. Of: 'Stop, nu niets meer aan
doen!' Waarna ik dan bij voorkeur een
pot witte verf over de hele zaak smijt.
Je begrijpt, dat brengt spanningen
met zich mee. Soms betrap ik me erop
dat ik om de haverklap onder mijn te
kentafel zit te loeren of er geen grijp
grage handen in aantocht zijn."
Herman Brood gelooft niet dat zijn
loopbaan als beeldend kunstenaar
binnen afzienbare tijd belangrijker zal
worden dan die als rockzanger. Ook al
wordt het schilderen nog zo lucratief
en blijft zijn eerste liefde wellicht sap
pelen.
„Aan kiezen hoef ik niet te denken,
want ik weet voor mezelf dat de ene be
zigheid niet meer zonder de ander kan
blijven voortduren. Alleen voor de mu
ziek leven zou ik niet langer kunnen.
Alleen maar schilderen lukt me even
min, merk ik. En waar ik dan echt het
meest op kick? Dat zijn de optredens,
voor mij op zichzelf staande zekerhe
den. En dan vooral het gebeuren na af
loop."
„Muziek is ook belangrijk hoor, maar
ik geniet toch meer na afloop. Behalve
dan vorige week in Friesland. Ik hoef
de nog maar vier keer 'Will You Still
Love Me Tomorrow' te zingen toen ik
tot grote schrik in een meters diep
zwart gat verdween, dat ik niet in het
podium had vermoed. Ik dacht onmid
dellijk aan blasfemie, omdat ik me
even tevoren naast een affiche met een
kruis had laten fotograferen. O jongen,
ga je het zo spelen, schoot er door mijn
hoofd. Nou, vergeet het maar, mij zul je
nog niet krijgen, flitste het verder en
binnen de kortste keren was ik weer in
beeld. Zij het dat door mijn gescheur
de broek heen mijn klokkenspel in
eens in volle glorie het Friese volkslied
meespeelde."
<ieman Brood: „Alleen voor de muziek leven zou ik niet langer kunnen".
(Door Dirk Willem Rosie)
Niks persoonlijks hoor, maar
waarom zijn er in Holland
geen vrouwelijke interviewers?"
Joe Cocker hangt in de kleedkamer
van de Countdown-studio in Bus-
sum relaxed achterover, pilsje in de
hand, het vet van een hamburger-
speciaal in zijn baard. Een goed
moedige man van middelbare leef
tijd (45 om precies te zijn), die zijn
tijd neemt voor een grapje. Hij wijst
op de met vrouwelijk pop-schoon
bevolkte posters die boven de spie
gels hangen. „Zoiets lijkt me wel
wat. Hoewel... Wendy Lisa, dat
wordt wat druk. Diana Ross? Nee,
die is te oud voor mij."
Joe Cocker heeft de pest aan 'tv-tjes',
de vakterm voor het ge-mime in ra
zendsnelle jongerenprogramma's.
Hij heeft dan ook als eis gesteld, dat
hij live over het ingeblikte vakwerk
van zijn producer Charlie Midnight
heen mag zingen. „Het heeft niet veel
meer om het lijf dan: 'Hey folks, ik
heb een nieuwe plaat gemaakt, ga
met zijn allen naar de winkel en koop
hem'. Eigenlijk een afschuwelijk ge
doe en als het even kan, doe ik zoiets
live. Dan lijkt het tenminste nog er
gens op. Oké, ik maak het mezelf wel
moeilijk, maar ik krijg stress als ik
het niet doe en ik hou wel van een
gokje. Er zijn groepjes die het hele
jaar niet anders doen dan playbac
ken in televisie-shows. Die weten
niet wat het is om gewoon muziek te
maken. Ach, dat is een hele andere
generatie. Ik probeer me te onder
scheiden van de mimende rest."
'One night of sin' heet het nieuwe al
bum dat Joe Cocker langs de door
hem verfoeide tv-studio's voert. Het
is in alle opzichten de opvolger van
het succesvolle 'Unchain my heart'.
Wederom is er zorgvuldig bloemgele
zen uit de Amerikaanse muziek-tra-
ditie (onder meer Peggie Lee's suc
cesnummer 'Fever' en het titelnum
mer, waarmee Elvis Presley in 1959
in de kuise versie 'One night' een hit
scoorde) en wederom heeft producer
Charlie Midnight gezorgd voor een
stevig rhythm 'n blues-geluid met
zwellende orgels en lyrische back-
groundvocals, de stijl die al sinds
Woodstock bij die blanke neger, die
Britse Amerikaan hoort. Is er bewust
naar gestreefd om de succesformule
van 'Unchain my heart' te continue
ren?
„Dat was niet in de eerste plaats de
bedoeling. Ik wilde gewoon graag
met Charlie Midnight blijven
werken. In muzikaal opzicht staat
hij heel dicht bij mij. Ik ben niet zo'n
vleier en zeker niet ten opzichte van
de mensen met wie ik werk, maar
Charlie is echt een kei. Hij is ook zan
ger geweest en snapt precies wat bij
mij hoort. Misschien blijf ik ook in de
toekomst met hem werken."
„Platenmaatschappijen werken
heel eenvoudig: ze willen hits. Als
het om producers gaat, vragen ze al
tijd: 'Wat heeft 'ie gedaan? Heeft 'ie
vorige week nog gescoord in de hit
lijsten?' Maar wat ik wil is gewoon
platen maken die bij me passen. Dus
als ik dan met de één of andere oude
rot in het vak kom aanzetten, bij
voorbeeld Glyn Johns (The Who,
"1
Joe Cocker
The Rolling Stones) of Denny Cor-
dell (Procol Harum), schrikken ze
zich rot. Want die stonden vorige
week niet in the charts! Laten we
het maar op een generatiekloof hou
den."
'One night of sin' bestaat niet alleen
uit oude nummers. Bryan Adams,
verantwoordelijk voor een fraaie se
rie stevige gitaaraccoorden, leverde
het ook op single uitgebrachte
'When the night comes' en Cocker
kwam met 'Another mind gone' zijn
gelofte na om zelf eens wat te compo
neren. Maar de schrijversambities
bleven beperkt tot dit ene nummer,
wat hij ook nog eens samen met zijn
toetsenisten Chris Stainton en Jeff
Levine schreef. „Ik ben toch geen
echte songschrijver. Daarvoor ben ik
te weinig gedisciplineerd, leef ik te
chaotisch. Chris (Stainton, met wie
Cocker al bijna 25 jaar bevriend is,
red.) is voortdurend met muziek be
zig, terwijl ik steeds afgeleid ben. Er
zijn hele periodes in mijn leven, dat
ik niet eens van het bestaan van mu
ziek af weet. Maar Chris is een echt
genie, een lopende muziekcomputer.
Hij heeft een waterdicht geheugen
vol met het mooiste materiaal. Met
hem samenwerken is een Rolls Roy-
ce voor je neus gezet krijgen met de
vraag: 'Zou je het erg vinden om hem
voor me te verven?"'
'Unchain my heart' en 'One night of
sin' hebben maar weer eens aange
toond dat Joe Cocker in de eerste
plaats zanger is, een interpreet van
liedjes. „Zingen is een ambacht waar
ik mij heel aardig mee weet te red
den, maar het materiaal moet wel bij
me passen. Dat is ook de reden waar
om ik destijds bij Island weg ben ge
gaan."
Dat moet een moeilijke beslissing
zijn geweest. Chris Blackwell, de
baas van platenmaatschappij Is
land, had de aan de drank verslaafde
Cocker in 1982 uit de goot geplukt en
in het gezelschap van Sly Dunbar en
Robbie Shakespeare op de Baha
ma's gezet. Dat leverde in de vorm
van de elpee 'Sheffield steel' een
schitterende come-back op en toch
hield Cocker het bij Island al gauw
voor gezien. „Je moet niet vergeten
dat 'Sheffield steel' hier in Holland
dan misschien wel een succes was,
maar ik beschouw het toch meer als
(o God, wat heb ik een hekel aan dat
woord) een cult-album. Chris en ik
konden muzikaal niet met elkaar
overweg. Ik was in die tijd erg op de
rustige toer en Chris hoorde mij
graag allerlei maffe songs doen.
Chris wilde niet dat ik een plaat hele
maal vol met ballads zong."
De tweede elpee voor Island is dus
nooit uitgebracht. De helft daarvan
is 'Civilized man' geworden, de elpee
die Cocker in 1984 bij zijn nieuwe
maatschappij Capitol uitbracht.
Joe Cocker staat op het punt om zijn
trouwste fans, die nog altijd in het
oude Europa en niet in Cockers nieu
we vaderland Amerika wonen, te be
dienen met een serie concerten. Hij
overweegt om van zijn concerten een
mengeling van oud en nieuw mate
riaal te maken. „Ik heb 'She came in
through the bathroom-window' in
geen 20 jaar gespeeld, dus het is even
afwachten geblazen hoe de kids daar
op zullen reageren. En 'Delta lady'
staat ook weer op het programma,
ondanks alle problemen die ik met
Leon Russell heb gehad. Ik heb hem
in geen tien jaar gezien, maar ik
praatte ook al niet met hem toen we
elkaar nog wel geregeld zagen."
Cocker haast zich te melden dat het
teruggrijpen op oud materiaal niets
te maken heeft met een eventuele
Woodstock-revival ter gelegenheid
van het feit dat dit legendarische
popfestival 20 jaar geleden plaats
had. „Ik vond de 'Ten years after'-re-
vival al niet mijn meest favoriete
tour, dus aan een 'Twenty years af
ter' moet ik helemaal niet denken."
Herman Brood lanceert
e' niet inschakelen van George
°oymans, door hem bij het vorige
Utno-avontuur nog de hemel in ge
rezen als ideale producer, heeft met
ne frustraties niets uit te staan,
eent Herman Brood. „Hij heeft mij
en zo geweldig goed gecoached, dat
nu vond dat het moment daar was
mezelf te coachen. Wat natuurlijk
n enorm misverstand bleek te zijn!
j.ar' doordat we niet bij hem in Bel-
i,j',maar.'n de Friends Studio in een
1 enwijk van Amsterdam zaten
Joe Jackson is er de man niet naar
om zaken twee keer op dezelfde ma
nier aan te pakken. Dat bleek telkens
weer als er een nieuwe langspeler van
de Britse zanger/componist verscheen
en dat blijkt ook nu weer bij het beluis
teren van zijn jongste creatie 'Blaze of
Glory'.
Jacksons klassieke muzikale scholing
komt nadrukkelijk tot uiting op deze
plaat. Nadrukkelijker dan op zijn
voorgaande elpees. Dat maakt de mu
ziek er voor het grote publiek niet toe
gankelijker op.
Joe Jackson laat zich op 'Blaze of Glo
ry' bijstaan door een vijftien man
vrouw sterke band. Stuk voor stuk stu
diomuzikanten met een gedegen ach
tergrond die zich moeiteloos schikken
naar Jacksons muzikale grillen. Een
opvallende rol is weggelegd voor zan
geres Joy Askew. Het is jammer dat
haar stem niet altijd even mooi kleurt
bij die van Jackson (of andersom na
tuurlijk, maar het is nu eenmaal Jack
sons plaat).
Hoewel 'Blaze of Glory' verschillende
recht-toe-recht-aan nummers bevat
zoals we die kennen van bijvoorbeeld
de elpee 'Night and Day', zoekt Jack
son meer dan ooit de afwisseling in ge-
manipuleer met het volume en wisse
lende ritmes.
Dat maakt 'Blaze of Glory' tot een
prachtige plaat, maar wel een die zich
er niet toe leent om tijdens een feestje
uit de speakers te laten knallen. Jack
son jongste creatie dwingt tot luiste
ren. En dat is waarschijnlijk precies
de bedoeling van de componist.
H. V.
Joe Jackson - 'Blaze of Glory' (A M
Records)
tussendoortje
commercieel
(Door Louis Du Moulin)
A VRO's Meta de Vries heeft hem
"lherkend en draait zich om. „Je
ebt een fantastische plaat gemaakt,
lerman," luidt - midden op de 's Gra-
elandscheweg in zonnig Hilversum -
aar spontane, hartverwarmende
ompliment. Waarop de aangespro-
en persoon, wie anders dan Brood,
ïeteen overdreven vriendelijk rea-
eert met: „Goh, je bent de eerste, die
«iets zegt."
[ederlands meest taaie rock 'n' roller
eemt nog steeds graag een loopje met
e alledaagse werkelijkheid. Op aller-
:i manieren en zeker wanneer hem
its wordt opgedrongen. Zoals een stel
srieuze vragen over zijn zojuist ver
dienen album 'Hooks', zijn ondubbel-
tanige eerbetoon aan de eerste gene-
atie rockzangers: Chuck Berry, Jerry
ee Lewis, Eddie Cochran en andere
lugdhelden.
i plaats van recht toe recht aan te
ntwoorden zet het inmiddels 42-jari-
e enfant terrible van de Nederpop op
eze doordeweekse middag liever
erst kronkelige dwaalsporen uit.
euk, maar wel omslachtig. Daarente-
en niet rampzalig, omdat Herman
Irood al met al toch rustiger blijkt dan
inds jaar en dag gebruikelijk is ge-
eest en ook wel degelijk weet waar hij
nno 1989 staat.
andaar dat hij er eerlijk voor uitkomt
at zijn elfde eigen langspeler (sinds
itreet' uit 1977) in feite niet meer is
an een commercieel tussendoortje,
llereerst een blijk van goede wil te-
enover zijn platenmaatschappij, die
em na enkele stille jaren vorige lente
urfde te lanceren onder het mom van
lad Old Brood is still alive and kic-
mg. Daarnaast kwam dit alternatie-
e project hem om meerdere redenen
ewoon goed uit. Meer in elk geval dan
ijn begeleidingsgroep His Wild Ro-
lance, die aanvankelijk zo haar be-
enkingen had over het louter afstof-
in van klassiekers als 'Mabellene',
fill You Still Love Me Tomorrow' en
iomethin' Else'.
Het heeft inderdaad even geduurd
oordat de bandleden hier de lol van
izagen, want de muzikale uitdaging
'as voor hen natuurlijk niet zo groot,"
ekent Herman Brood. „Voor mij lag
at sowieso al anders, ik zing nu een-
iaal graag covers. Op iedere plaat van
lij hebben er altijd wel een paar ge-
taan. Hetgeen dus automatisch in-
ield dat ik al door mijn grootste favo-
ieten heen was toen ik nog moest be-
innen. Maar goed, zo doelgericht zijn
'enou ook weer niet te werk gegaan."
Het hele idee is voortgevloeid uit een
idioprogramma dat ik met Hubert
an der Hooft (bedoelt van Hoof)
laakte, waarin ik een aantal geliefde
laten mocht draaien. CBS kwam
ien met het voorstel om zelf iets met
at repertoire te doen. Ik wilde dat
est, omdat ik het niet zag zitten om
a Yada! Yada!' met weer een bloed-
irieuze plaat, die de creatieve stand
an zaken binnen de groep moet weer-
even, op de proppen te komen. Ik had
rouwens niet eens het materiaal."
Toen 'Yada! Yada!' achter de rug
'as. ben ik me met hele andere dingen
aan bezighouden, schilderen met na-
ie. Misschien wel om af te kicken van
wege het feit dat ondanks alle publici
st er omheen die zogenaamde come
ack net zo flopte als alle andere fias-
0 s daarvoor. Wat ik bijvoorbeeld niet
°n begrijpen was dat ik naar aanlei-
®gvan die nieuwe plaat weer zo vaak
'erd vergeleken met vroeger. Zoiets
ebeurt alleen in de muziek. Geen
'ffls haalt het toch in zijn hoofd om te
!ggen 'deze Picasso is een stuk beter
an die'?"
In het kader van de Havenfeesten
in Terneuzen presenteert de stich
ting Jeugd en Muziek Terneuzen de
rockgroep Phantom. Deze Zeeuws-
Vlaamse formatie bestaat uit Paul
Beket (bas), Yann Prummel (drums),
Eddy Munne (gitaar), Hilaire Ris-
seuw (gitaar) en Kees Tolhoek (zang).
Het optreden, dat in het teken staat
van het afscheid van Tolhoek, vindt
plaats in Porgy Bess en begint om
22.00 uur.
De popstichting Spirit in Bergen
op Zoom presenteert zaterdag twee
bands van het popcollectief SLIM uit
Werkendam. Als eerste band treedt
S. U. R. op, een driemansformatie
waarvan de leden ieder afzonderlijk
alle instrumenten bespelen. Het trio
noemt zijn muziek 'heart-rock'.
De tweede band die optreedt - dat ge
beurt allemaal in zaal De Botte Hom
mel in Bergen op Zoom - is Bo's
Drag. De optredens beginnen om
21.30 uur.
Sleeze Beeze
Tijdens de braderie in Middelburg
- vandaag is de eerste dag - treedt in
café Dangeroe aan de Vlasmarkt het
trio Arturo op. De onvervalste salsa
klinkt donderdag- en vrijdagavond.
Zaterdag treedt het trio zowel 's mid
dags als 's avonds op.
De Nederlandse hardrockformatie
Sleeze Beeze, onlangs nog te zien,
maar vooral te horen op Klompop,
treedt vrijdag op in jongerencentrum
De Piek in Vlissingen. Sleeze Beeze
heeft inmiddels twee langspelers zijn
naam staan: het debuutalbum 'Look
like hell' en het in april van dit jaar
uitgebrachte 'Screwed, blued tat
tooed'. Het optreden in De Piek be
gint om 22.00 uur.
Het optreden van Sleeze Beeze heeft
tot gevolg dat de geplande jam-sessie
van vrijdag niet door kan gaan. Die is
verplaatst naar zaterdag. De aan
vang is 20.00 uur.
De 17-jarige Zuidamerikaanse
rapper Tony Scott treedt vrijdag op
discotheek Cosmo in Vlissingen. Het
optreden begint om 22.30 uur.
De Amsterdamse band The Bla
zing Aces speelt vrijdag in het Goese
café De Pompe. De zes heren brach
ten recentelijk een gelijknamige de
buutelpee/cd uit. De band put hoofd
zakelijk uit het gigantische spectrum
van rock roll en rhythm blues.
Het concert begint om 22 uur.
In Bar American in Middelburg
treedt vrijdag de Bevelandse
rhythm bluesformatie The Juke
Joints op. De band mag inmiddels,
getuige de belangstelling die er be
staat voor de laatste elpee 'Red', wor
den gerekend tot de bovenste regio
nen van de vaderlandse blueswereld.
Het optreden in Middelburg begint
om 21.30 uur.
The Juke Joints treden zaterdag op
in Vlissingen. Dat optreden vindt
plaats in café Evert aan de boulevard
Evertsen en begint om 16.00 uur
De Walchers/Bevelandse formatie
Dreamscape treedt vrijdag op in La
Paloma in Heinkenszand. De band Dreamscape
speelt voornamelijk eigen werk en
kan worden ingedeeld in de categorie
'rock'. Voordat Dreamscape aan
treedt, zijn in La Paloma nog optre
dens te zien van Die Hard uit Hein
kenszand en King for a day uit Kats.
Het eerste optreden begint om 20.00
uur.
Een dag later, zaterdag, is Dreamsca
pe te vinden i Middelburg waar de
band een optreden verzorgt tijdens
de braderie. Dat vindt plaats op een
podium naast het stadhuis en begint
om 15.00 uur.
De Imageclub in Terneuzen heeft
zaterdag een programma met drie
bands. Als eerste treedt de beginnen
de trashband Testament op. De
tweede band die aantreedt is Polu-
tion uit Terneuzen. Deze band stond
voorheen bekend als Burial. Tenslot
te treedt in de Imageclub de band
Axel op. Axel is een Belgische hea-
vy-metal formatie die inmiddels al
zes jaar aan de weg timmert. Het eer
ste optreden in Terneuzen begint om
21.00 uur.
