PZC
Interessant boek
Sint Maarten desnoods naar
VN voor onafhankelijkheid
opinie en achtergrond
-ANTILLEN
DONDERDAG 23 FEBRUARI 1989 i
Te laks
TRIJFEL
Nico Scheepmaker
Driemaal zoveel
Meer uitwisselen
Illegalen
Oppepper?
Versnippering
te gast
Van onze correspondent
Hans de Bruijn in Brussel)
r k heb alle begrip voor de wens
Lvan Nederland om verder te
gaan dan de Europese milieu-normen.
Maar ik schaam me absoluut niet
voor het compromis dat nu op tafel
ligt. Natuurlijk had ook ik graag ge
zien dat de normen scherper waren
gesteld, maar het betere wordt al
gauw de vijand van het goede". In het
conflict tussen de Nederlandse mi
lieuminister Ed Nijpels en de Europe
se Commissie over het belastingvoor
deeltje dat de eerste wil geven aan ko
pers van 'schone' auto's, speelt mr.
Laurens-Jan Brinkhorst als direc
teur-generaal voor het milieubeleid
van de Commissie een centrale rol.
Het is een rel geworden die volgende
maand voor het Europese Hof van Jus
titie zal worden uitgevochten. Met de
visie achter Nijpels' plan heeft Brink
horst eigenlijk niet eens zoveel moeite.
„Het Nederlandse milieubeleid ken
merkt zich door een grote mate van be
vlogenheid", zegt hij zelfs.
Maar als topambtenaar van de Euro
pese Commissie moet hij ook rekening
houden met de harde Europese politie
ke werkelijkheid. Hoe nobel de bedoe
lingen van Nijpels ook zijn, hij zou er
immers wel eens het tegenovergestel
de mee kunnen bereiken, waarschuwt
Brinkhorst.
Toen in 1985 de Europese normen voor
de uitstoot van schadelijke stoffen
door auto's werden aanvaard, liet
Frankrijk ondubbelzinnig weten ad-
leen in te stemmen als „de eenheid van
de markt zou worden bewaard". Dat
betekent dat lidstaten geen eigen nor
men zouden gaan aanleggen.
Daarmee zou immers de auto-indus
trie geconfronteerd kunnen worden
met overal verschillende eisen. De
kwetsbare Franse au to industrie voel
de de bui al hangen. Het besluit moest
toen nog bij unanimiteit moest geno
men, en om het Franse fiat te krijgen
gingen de andere landen door de
bocht.
„Als we toen al de (in 1986 vastgestelde
- red) Europese Akte hadden gehad,
waarbij meerderheidsbesluiten moge
lijk werden, dan hadden we nu waar
schijnlijk in een heel andere situatie
gezeten". Nu hebben de lidstaten zich
erbij moeten neerleggen dat de nor
men voor de uitstoot vijfjaar onveran
derd zullen blijven.
Mr Laurens-Jan Brinkhorst
Daarom stelt Brinkhorst dat het een
zijdig openbreken van het akkoord
door Nederland de hele afspraak op de
helling kan zetten. „Dat zou uit mi
lieu-oogpunt veel slechter zijn dan wat
we nu hebben". De (Franse) auto-in
dustrie zou dan wellicht nog minder
ernst maken met de produktie van
schone auto's.
Brinkhorst erkent dat de Europese
autoindustrie te laks is geweest bij
het omschakelen op de produktie van
schone auto's. Nu anderen (Japan, de
VS en ook West-Duitsland) het voor
beeld geven moet men wel. Dat is
duur. „Maar ik ben ervan overtuigd
dat de situatie over drie jaar anders
is. Dan levert de hele autoindustrie
schone auto's".
Minister Nijpels wil in Nederland lie
ver de strengere Amerikaanse normen
toegepast zien. Voor kleine auto's die
daar aan voldoen wil hij zijn belasting
voordeeltje van 850 of 1700 gulden toe
kennen. Maar volgens Brinkhorst zijn
die Amerikaanse normen helemaal
niet zoveel beter.
"De Europese komen daar dicht bij in
de buurt. Het is niet waar dat Europe-
Zal ik eens zeven heel beroemde
schrijvers noemen? 'William
Faulkner, André Gide, Pablo Neru-
da, Alexander Solzjenitsyn, Jean-
Paul Sartre, Boris Pasternak, Er
nest Hemingway... Weet u wat ze
met elkaar gemeen hebben? Het
zijn alle zeven mannen, dat klopt.
En zij hebben alle zeven de Nobel
prijs voor literatuur gewonnen, dat
klopt ook. Maar zij hebben nog iets
gemeen, daar mag u nog even over
nadenken, dan noem ik ondertus
sen, om u op het spoor te brengen,
een aantal wel zo beroemde schrij
vers uit vroegere eeuwen, die het
zelfde met elkaar gemeen hebben
als die zeven van hierboven:
Homerus, Confucius, Aristophanes,
Dante, Boccaccio, Rabelais, Cer
vantes, Swift, Voltaire, Goethe, Hei
ne, Stendhal, Balzac, Flaubert, Vic
tor Hugo, Zola, Tolstoj...
Ook dit zijn weer allemaal mannen,
en zij hebben gemeen dat zij wereld
beroemd zijn geworden zonder de
Nobelprijs te hebben gewonnen, dat
is waar, maar dat is toch niet de
overeenkomst waar ik op doel. Ik
zal u nog een derde kans geven en
een twaalftal Nederlandse schrij
vers noemen:
Erasmus, Vondel, Van Deyssel, Ja
cob Israel de Haan, C. Joh. Kieviet,
S. Vestdijk, Mr. A. Roothaert, J. de
Kadt, Theun de Vries, W. F. Her
mans, Han B. Aalberse, Harry Mu-
lisch...
Dat klopt, die hebben ook met el
kaar gemeen dat zij de Nobelprijs
nooit hebben gewonnen en dat het
allemaal mannen zijn, maar er is
nog iets anders. Ik geef u nog een
allerlaatste kans met een rijtje van
vijf nog levende buitenlandse au
teurs:
Kurt Vonnegut, Breyten Breyten-
bach, Milan Kundera, Peter Wright,
Salman Rushdie...
Ah! Had dat dan eerder gezegd! U
hebt het nog net binnen de tijd gera
den: alle voornoemde schrijvers
zijn de auteur geweest van minstens
1 boek dat verboden werd, door
pausen, dictators, puriteinen oj
boekenhaters. Honderd van deze
schrijvers staan met hun verboden
boek in een uitgave van De Bijen
korf getiteld 'Verboden boeken', die
bedoeld was voor de boekenweek,
maar in verband met Rushdie nu al
in de Bijenkorven te koop ligt.
Een mooi werkstuk van Kees Aarts
en Mizzi van der Pluijm. Per boek en
schrijver steeds twee pagina's, met
een portret van de auteur en een af
beelding van het boek, voor zover
althans aanwezig. Bij vier boeken
ontbreekt de afbeelding van de
schrijver: 'Satyricon' van Petro-
nius, 'Duizend en een nacht', de Bij
bel en de Koran! Daar zullen ze in
Teheran niet van terug hebben:
'The satanic verses' van Rushdie en
de Koran van Khomeini broederlijk
verenigd in een Bijenkorfboek!
Op de linkerpagina staat dan
steeds de geschiedenis van het ver
bod of de verboden, ook van andere
boeken van de schrijver, en op de
rechterpagina een passage uit het
boek en iets over het boek. Uiterma
te interessante literatuur! Zo leerde
ik dat het onvergankelijke meester
werk 'Don Quichot' van Miguel de
Cervantes, een roman toch van be
duidende omvang, in 1640 in Spanje
door de inquisitie werd verboden
vanwege een enkele zin. Maar die
loog er dan ook niet om:
„Werken van liefdadigheid die ach
teloos worden gedaan, hebben geen
waarde."
Verder zag ik dat André Gide een
heel mooie staat van dienst heeft. In
1938 werd al zijn werk zowel in de
Sovjet-Unie door de communisten,
als in Duitsland door de nazi's ver-
boden,- dat noem ik pas van twee
walletjes eten! En na de oorlog
werd in 1952 zijn hele oeuvre op de
kerkelijke index van Rome ge
plaatst, gevolgd door een algeheel
verbod in 1954 in de DDR! Dan kun
je als schrijver toch met voldoening
op je leven terugzien!
Dat geldt trouwens evenzeer voor
Gides voorganger Victor Hugo,
door onze generatie beschouwd als
een schrijver van mooie vertelver
halen die zich goed lenen voor verf
ilming en vermusicalisatie. Tijdens
zijn leven echter werden achtereen
volgens zijn toneelstukken 'Marion
Delorme', 'Hernani' en 'Le roi s'a-
muse' verboden, zijn romans 'No
tre-Dame de Paris' en 'Les misera
bles' op de index geplaatst, en 'Na
poleon le petit' in beslag genomen.
Ook in Nederland werd 'De klok
kenluider van de Notre-Dame' nog
in 1964 door de rooms-katholieke
IDIL 'verboden'!
Het meest curieus is misschien dat
in 1941 door de Befehlshaber der Si-
cherheitspolizei 'De zoon van Dik
Trom' van C. Joh. Kieviet verboden
werd. Het jongensboek stamde uit
1907 en bevatte een sneeuwballen
gevecht tussen een Hollandsch en
een Duitsch 'kasteel'. We lezen de
oorspronkelijke en de gecensureer
de versie van circa 1942 en zien dat
'Leve de Koningin!' vervangen is
door 'Leve het garnizoen!'en 'Leve
de Keizer!' door 'Leve onze aan
voerder!'.
Even een kleine schoonheidsbehan
deling en de patiënt kon weer jaren
lang mee! Natuurlijk moest ook
'Weg met de Duitschers!' worden
weggemasseerd. Dat gebeurde zo
degelijk, dat deze passage tot op de
huidige dag niet in 'De zoon van Dik
Trom' is teruggekeerd...
se auto's viezer zijn voor het milieu
dan de Amerikaanse. Maar ons uit
gangspunt was dat het effect van de
maatregelen voor het Europese milieu
hetzelfde moest zijn als de Amerikaan
se maatregelen voor het milieu daar.
En dat is gelukt".
De oud-staatssecretaris voor buiten
landse zaken, oud-D'66-leider en oud-
EG-ambassadeur in Japan vindt dat
de autozaak geen symbool van het Eu
ropese milieubeleid mag worden.
„Dat zou een ontzettende versmalling
betekenen. Er zijn belangrijker za
ken, zoals de afvalproblematiek".
Critici van het EG-beleid zeggen dat
andermaal bewezen is dat economisch
belangen (nu van de auto-industrie)
het steeds weer winnen van het milieu
belang. De EG-commissaris voor con
currentie Leon Brittan zei onlangs
zelfs dat alles in de EG ondergeschikt
moet worden gemaakt aan de vrije
handel.
Brinkhorst bestrijdt dat, maar vindt
ook niet dat industrie en milieu per de
finitie vijanden zijn. „De beste bedrij
ven voeren vaak ook het beste milieu
beleid. Dat is immers ook kosteneffec
tief. Kijk maar eens naar wat Nissan en
Toyota in Japan hebben gedaan. Die
zijn daar veel eerder mee begonnen
dan wij hier in Europa".
„We hebben hier in de industrie veel te
lang alleen maar naar factoren als ar
beid en kapitaal gekeken. Het milieu
was een sluitpost. Vandaar dat we in
Europa opgescheept zitten met de af
valbergen en de Lekkerkerken. Dat
begint men nu pas goed in te zien".
Het milieubeleid begint inderdaad
eindelijk de plaats in het EG- beleid te
krijgen die het verdient. Nu het Euro
pese integratie- proces ('1992') goed op
gang is, heeft de nieuwe Europese
Commissie het milieubeleid zelfs bo
venaan haar prioriteitenlijstje voor de
komende vier jaar gezet.
Er moet meer geld beschikbaar ko
men om het Europese milieu schoner
te maken. Nu besteden de lidstaten sa
men 1,5 procent van hun gezamenlij
ke bruto-produkt aan milieumaatre
gelen, dat is zo'n 100 tot 125 miljard
gulden per jaar. Maar de vervuiling
kost ons ongeveer drie maal zoveel.
„Ik vind dat we op Europees vlak dui
delijk vooruitgang hebben geboekt",
zegt Brinkhorst desondanks, „vooral
op het punt van de bewustwording en
de milieu-wetgeving. Het gaat er nu
om het milieubeleid in andere beleids
terreinen te integreren". De landbouw
is daarvan een goed voorbeeld.
Die is altijd alleen maar als produktie-
sector beschouwd. Bij de beheersing
van de landbouwproduktie werd al
leen maar gekeken naar de nadelen
van de boterbergen, melkplassen en
vleesvoorraden. Maar nu begint men
langzamerhand te beseffen dat de
landbouw ook een grote rol speelt in
het milieubeleid.
Neem het voor Nederland acute mest
problemen. „Dat is bijna onoplosbaar
geworden", geeft Brinkhorst toe. „In
geen enkel EG-land wordt momenteel
tegelijk zoveel kunstmest als natuur
lijke mest geproduceerd. Zo'n pro
bleem moet daardoor breed aange
pakt worden".
Nederland zal dat zelf moeten doen.
Van de EG heeft het voor zo'n natio
naal probleem weinig te verwachten.
Die stelt alleen de normen vast waar
aan ook ons land moet voldoen. Behal
ve vermindering van het aantal dieren
in de landbouw ziet Brinkhorst alleen
een 'oplossing' in het spreiden van de
mest.
Bijvoorbeeld door de mest uit Bra
bant, het grootste probleemgebied,
'uit te rijden' in het noorden van Bel-
gie. Dat is dus het verplaatsen van het
probleem naar andere landen. Maar
gezien de omvang van het probleem
vindt Brinkhorst dat geen verkeerde
uitweg. Een structurele oplossing is
het natuurlijk niet.
Brinkhorst somt een aantal prioritei
ten voor het Europese milieubeleid
van de komende jaren. Het milieu in de
derde wereld, de problemen van de tro
pische regenwouden, het broeikasef
fect en de aantasting van de ozonlaag
staan bovenaan zijn lijstje.
Ook zullen de EG-Ianden meer gege
vens over het milieu met elkaar moe
ten gaan uitwisselen. Nu werkt men
langs elkaar heen. En veel van de ge
gevens zijn bovendien afkomstig van
Amerikaanse satellieten. Brinkhorst
zou graag zien dat de EG een eigen mi
lieu-satelliet zou krijgen. Dat zou
sneller optreden mogelijk maken.
Een andere prioriteit noemt hij het mi-
lied in de landen rond de Middellandse
Zee. Die zijn de laatste jaren econo
misch sterk in ontwikkeling. „We moe
ten ervoor waken dat het zuiden niet
de weg van Noord-Europa in de jaren
'60 opgaat, waarbij de ongebreidelde
groei ten koste is gegaan van het mi
lieu".
Toch wil Brinkhorst er rekening mee
houden dat Zuid-Europa veel minder
heeft bijgedragen aan de huidige mi
lieuproblemen op ons continent. De
zure regen is een vooral Noordeuro
pees probleem. Daarom kan de EG
wat hem betreft ook wat soepeler zijn
tegenover de zuidelijke EG-landen.
Zo kreeg Spanje tien jaar langer de tijd
om zich aan te passen aan de normen
voor de uitstoot door grote stookin-
stallaties dan de rest van de EG. Hier
gebeurde hetzelfde als bij de discussie
over de schone auto's in 1985: alleen
onder die voorwaarde wilde Spanje ak
koord gaan met de strenge uitstoot
normen.
„Een aanvaardbare concessie", aldus
Brinkhorst.. „Je kan nu eenmaal niet
vergeten dat milieubeleid in belangrij
ke mate internationaal beleid is. Je
hebt eerst internationale afspraken
nodig. Dat is vervelend voor landen
met acute problemen, maar het is nu
eenmaal niet anders".
Punt van het eiland Sint-Maarten met ruines van fort Amsterdam en oprukkende hotelbouw
(Van onze correspondent
Elly Wempe op Curacao)
Het Antilliaanse eiland Sint
Maarten zal binnen drie tot vier
maanden een verzoek indienen bij
de Nederlandse regering om onaf
hankelijk te worden. Als Nederland
weigert om mee te werken, zal Sint
Maarten zich tot de Verenigde Na
ties wenden. De politieke leider van
het eiland, Claude Wathey, gaat er
nu hard tegenaan. Wathey voelt er
bovendien niets voor om met de klei
ne bovenwindse eilandjes Saba en
Sint Eustatius de onafhankelijkheid
in te gaan. Hij raadde deze eilanden
aan om met de Nederlandse regering
over hun toekomstperspectieven te
praten.
Volgens deze 'kroonprins' van Sint
Maarten - die nu al maar dan 35 jaar
aan de macht is - hoeft daarover nie
mand verbaasd te zijn. Vorig jaar
ging er ai een vertegenwoordiging
van de eilandsraad naar Den Haag
om daar de onafhankelijkheidsplan
nen te bespreken. De 64-jarige Wa
they „wil het toneel verlaten met een
onafhankelijk Sint Maarten", kon
digde hij aan.
De Nederlandse regering heeft het ei
land ten sterkste afgeraden om onaf
hankelijk te worden. Volgens minis
ter De Koning van Antilliaanse za
ken beschikt Sint Maarten over on
voldoende middelen en hoger kader
om een apart bestuursapparaat op te
zetten. De oppositiepartij op het ei
land, de Sint Maarten Patriottic Mo
vement (SPM) stelt dat de bevolking
zich eerst in een referendum moet
uitspreken voordat er een ingrijpen
de beslissing over de staatkundige
toekomst genomen kan worden.
In Willemstad wordt verondersteld
dat Wathey mogelijk onder druk han
delt omdat ernstige pogingen wor
den ondernomen om orde op zaken te
stellen op het bovenwindse eiland.
Binnen enkele maanden komt er een
nieuwe Nederlandse officier van jus
titie die op Sint Maarten wordt gesta
tioneerd. Dit is de Rotterdamse offi
cier van justitie Wesselink die zich op
Sint Maarten vooral zal richten op de
'witte-boorden'-criminaliteit. Als lof
flcier van justitie is Wesselink boven
dien belast met toezicht op de poli®
Momenteel is het wegens gebrek aa
personeel vaak moeilijk om het
eiste niveau van recherchewerk t<
handhaven, zo wordt ook door l|
openbaar ministerie in Willemst|
erkend.
Het ministerie van sociale zaken in
Willemstad heeft een voorstel I
daan om de duizenden illegalen!
Sint Maarten een beperkte moj
lijkheid te geven hun verblijf we®
lijk te maken. Zij zouden zich da
moeten aanmelden en aantonen da
zij al geruime tijd op het eiland w(
nen en werken. Tevens zou daarrne
de positie van de buitenlandse weri
nemers in de bouw en in de toerisfl
sche sector kuhnen worden verb)
terd. Zij kunnen dan het wettelijH
minimumloon opeisen. Aan devef
illegalen, afkomstig van de eiland!
in de omgeving zoals St. Barths, I
Kitts en andere Engelstalige eila
den wordt slechts een zeer schan
loontje uitbetaald.
De familie Wathey heeft echter tS
langen in vele zaken op het eiland: d
onroerend-goedsector, reisageii
schappen, banken en toerisme. l|
zakenlieden op Sint Maarten zij
waarschijnlijk ook weinig enthoi
siast over het wetsontwerp voor to|
lating en uitzetting van buitenlai
ders, dat momenteel door de Anl|
liaanse regering wordt opgesteld, 1
dit nieuwe wetsontwerp ligt de n|
druk bij de strafbaarheid van
werkgever als deze illegalen in dier|
heeft. Volgens de nieuwe wet moet dl
werkgever dan hoge boetes gaan b(
talen.
Wathey heeft eveneens aangekc|
digd dat Sint Maarten een eigen u|
versiteit zal oprichten, los van de tf
staande universiteit van de Ned|
landse Antillen. In samenwerkin
met de Johnson en Wales university
van Rhode Island van de VS zullen
plannen worden opgesteld. Heti
daarbij om de afdelingen: businJ
management, financiën, toerisme
informatica.
Kosten en baten in VW-land
(Door F. van Slooten)
Daar ik vele jaren nauw betrokken
ben geweest bij het toerisme en
het horecabedrijf heb ik met meer dan
gewone belangstelling kennis geno
men van de artikelen over de Provin
ciale VVV Zeeland in de PZC van 3 en
4 februari. Daarbij zijn bij mij vragen
gerezen, die niet onvermeld mogen
blijven.
Nadat WV-directeur A. C. Bontenbal
zijn ontslag heeft aangekondigd zegt
hij dat in Zeeland de neuzen dezelfde
kant moeten opstaan en men voor de
promotie van deze provincie als toeris
tisch gebied geld over moet hebben.
Als echter alle neuzen van de onderne
mers, betrokken bij toerisme en re
creatie, dezelfde kant opstaan dan zul
len velen van hen op hun neus vallen.
In Zeeland zijn nu eenmaal alle be
trokken bedrijven kleinschalig waar
bij de dirigistische aanpak van direc
teur Bontenbal geen succes kon ople
veren. Zijn suggestie om heel Walche
ren als één groot Center Pare te zien,
waarbij de ene gemeente een subtro
pisch zwemparadijs heeft, de volgende
alles doet op het gebied van de sauna
en een derde zich op de golfsport stort,
heeft in het kleinschalige bedrijfsleven
geen vertrouwen maar wantrouwen
gewekt.
Verder signaleert VVV-directeur Bon
tenbal dat de Zeeuwse promotiepot
leeg is. Maar dat dit kon gebeuren is
een gevolg van zijn beleid en dat van
het bestuur van VVV-Zeeland. Ten
aanzien van VVV-Zeeland kan men be
ter spreken van 'gebrek aan beleid' en
van het volledig ontbreken van reali
teitszin.
Vijfjaar geleden heeft men het Advies
bureau Bos in Utrecht een onderzoek
laten instellen om het functioneren
van VVV-Zeeland als organisatie door
te lichten. Vastgesteld dient te worden
dat het bureau Bos geen expert is op
J
het terrein van toerisme en recreatie,
terwijl er op dit gebied een paar voor
treffelijke ingevoerde adviesbureaus
bestaan. Hier dus een eerste teken van
'gebrek aan beleid'.
Het Bureau Bos kwam tot de conclusie
dat er een goede samenwerking moest
komen tussen de provincie en het toe
ristische bedrijfsleven. Het eerste re
sultaat van die conclusie was dat het
bestuur van VVV-Zeeland de toenma
lige directeur De Regt op een zijspoor
zette, hetgeen uiteindelijk tot een eer
vol ontslag in 1988 heeft geleid. Gelijk
tijdig met het op een zijspoor rangeren
van De Regt werd een aantal nieuwe
staffunctionarissen aangesteld, van
wie er inmiddels ook al weer drie zijn
verdwenen.
Niet zonder reden heb ik als titel voor
deze reactie gekozen 'Kosten en ba
ten', want zowel de personeelsuitbrei
ding als die ontslagen hebben tot zeer
aanzienlijke uitgaven geleid, die geen
enkel nut hebben opgeleverd. Als er
gens 'kosten en baten' nauwkeurig te
gen elkaar moeten worden afgewogen
dan is het in het VVV-wezen, waar men
altijd werkt met het geld van derden.
De provincie Zeeland heeft hierin on
verantwoord hoge bedragen gepompt,
waarvan het redenement volledig ont
breekt.
Toch zeker niet doordat een bekende
chef-kok van een twee-sterren restau
rant heeft gezegd dat Zeeland de
meest culinaire provincie van ons land
is. Zo'n uitspraak is namelijk alleen
van belang voor toeristen met een
goed gevulde beurs en die zijn maar
dun gezaaid. Evenmin door gelegen
heidschauffeurs beschikbaar te heb
ben die op afroep naar een restaurant
komen om gasten, die een paar glazen
wijn hebben gedronken, in hun eigen
auto naar hun hotel te rijden. Toeris
ten die luxe restaurants bezoeken rij
den veelal in luxe auto's, die ze niet zo
maar aan volkomen vreemde perso
nen toevertrouwen. Om dan over de
wedstrijd voor de beste Bolus-bakker
van het jaar maar te zwijgen. Zulks
doet uiteraard niets af aan de grote
vakbekwaamheid van de winnende
bakker, waarvoor we alle respect heb
ben.
Bedenkelijk vind ik voorts de uit
spraak van Bontenbal dat de VVV niet
langer de belangen van de toerist dient
maar als een producentenorganisatie
fungeert. Daarmede wordt de respec
tieve taak van de VVV, die zo uiterma
te belangrijk is voor de mond tot
mond-reclame, volkomen verwaar
loosd.
Of er vanaf de komst van de directeur
Bontenbal in januari 1986 volgens een
vast omlijnd beleidsplan is gewerkt,
waag ik te betwijfelen. Evenzo heb ik
mijn twijfels over de uitspraak van
gdeputeerde Ventevogel - tevens
voorzitter van VVV-Zeeland - dat de
promotie van Zeeland door toedoen
van Bontenbal een enorme oppepper
heeft gekregen. Laat hij dan de con
crete voorbeelden eens noemen.
Gedeputeerde Ventevogel heeft als
voorzitter van VVV-Zeeland een
hoofdrol gespeeld bij het opstarten
van het nieuwe beleid dat vanaf 1986 is
gevoerd. Hij zegt nu dat het VVV-be-
stuur met grote voortvarendheid een
nieuwe directeur zal zoeken. Dat lijkt
me iets te simplistisch gedacht. Het
ligt meer voor de hand dat provinciale
staten van Zeeland de heer Ventevogel
(met het VVV-bestuur) verantwoor
ding vragen over het gevoerde beleid.
Het met zoveel bravour aangekondig-
j__
de Provinciale Bureau voor Recreati
en Toerisme (PBRT) is op sterven 6
dood; eigenlijk heeft het nooit be
staan. De zogenaamde herstructure
ring is een grote mislukking gewor
den. Op promotioneel gebied is de
versnippering groter dan ooit, on
danks het toenmalige promotiefonds
van de provincie Zeeland.
In het bedrijfsleven gelden in soortge
lijke omstandigheden strenge regelSj
de betrokkenen dienen hieraan conse
quenties te verbinden, vrijwillig of dei
noods gedwongen. Toeristisch Zeg
land wacht in spanning af of politf^
prestige en angst voor gezichtsverl|
het zullen winnen van een vakkund
en zakelijke aanpak door een hardv,
kende directeur die van alle markt|
thuis is.
Ondanks alle uitgaven heeft de oflt
wikkeling van de toeristische promo
tie en dienstverlening in Zeeland gr
het provinciale vlak ruim drie iaar;fL
gestaan en dat is voor de bedrijfstffl
een slechte zaak. Een nieuw bestuurf
met een zakenman van formaat
voorzitter, zal zeker orde op zii M
kunnen stellen, waarbij het per®
neelsbeleid in verband met de last®
terdege onder de loep zal moeten wor
den genomen.
Toerisme en recreatie vormen be
langrijke bronnen van inkomstelf
voor Zeeland. Het is dus van het aller
grootste belang dat toerist en re
creant in toenemende mate blijven
komen. Daarvoor is echter een g»ed
efficiënt werkend VVV-wezen als een
bijzondere vorm van infrastructug^
onmisbaar.
(De schrijver van deze reactie, F. van
Sloot-
en te Zierikzee, is oud-bestuurslid Prov\
ciale VVV Gelderland, oud-bestuur-
Streek-VVV Achterhoek, oud-voorzitter
VVV, Doetinchem, en oud-hoojdredacte^
Missets Horeca
