CPOIt
Tanita Tikaram negentien
maar al jaren volwassen
kunst en cultuur
DOORBRAAK MET 'ANCIENT HEART'
Bezoedeld
Zeldzaam
Imagine
DONDERDAG 29 DECEMBER 1988
Joni Mitchell
Vakkennis
John Lennon blijft
voer voor psychologen
Door John Oomkes)
Niets verkoopt zo veel platen als
de dood. Grammofoonplaten
maatschappijen zullen niet zo cy
nisch zijn dat ze hun artiesten con
tractueel verplichten er een einde
aan te maken omdat dat de omzet
bevordert, maar ze spinnen wel ga
ren bij een voortijdig einde.
Een plaat kan tot in het oneindige
worden vermenigvuldigd, en toch
vindt die na de dood van de overle
den ster een enorme aftrek, alsof het
om een unicum zou gaan. De Ameri
kaanse journalist en platenverzame-
laar Evan Eisenberg meent in zijn
boek The Recording Angel dat de
stijgende platenverkoop na de dood
van een fenomeen terug te voeren is
op 'trouw'. Denk maar, zo schrijft hij,
aan het beeldmerk van His Master's
Voice, het hondje dat de stem van de
baas hoort via de koffergrammofoon.
Dankzij de plaat, de video, de film en
allerlei middelen om digitale infor
matie op te slaan wordt het artistie
ke leven van een kunstenaar kunst
matig gerekt. De intensieve manier
waarop je na iemands dood nog ken
nis kunt nemen van zijn werk is zo
groot, dat het lijkt alsof hij of zij er
nog is en zich alleen even schuil
houdt. Door de stem te kopen, koop
je als het ware een stukje van toen.
De trouw wordt ook gevoed door ge
voelens van weemoed.
Rond John Lennon - op 8 december
1980 in New York vermoord door
Mark Chapman - doet zich dit feno
meen in verhevigde mate voor. Zoals
soulzanger Otis Redding pas na zijn
dood werd ontdekt door een blank
publiek (met de postume hit Sitting
on the Dock of the Bay), Elvis Pres-
leys carrière uit het slop kwam na
1977, zo vormt Lennon nu, bijna nog
meer dan bij zijn leven, voer voor
psychologen. De recente biografie
van Albert Goldman, en de commo
tie die het boek tot in de goorste
drukwerkjes heeft veroorzaakt, moe
ten in dit licht worden gezien.
Rolling Stones-gitarist Keith Ri
chards, zelf bij leven en welzijn een
fenomeen al was het maar omdat hij
zelf naar Magere Hein lonkte), meent
dat Goldman een lijkenpikker is.
„Van het laagste allooi. Ik heb de
biografie even in mijn hand gehad.
Na een paar pagina's leg je 'm weg.
Zou dat komen omdat ik John zelf
goed gekend heb en een ander, veel
positiever beeld van hem heb? Ik
denk het niet. Lennon was geen mak
kelijke vent, soms zelfs een echte
klootzak. Maar mijn respect voor
wat hij heeft gedaan is groter dan de
vraagtekens die je bij hem kunt
plaatsen. Verder vind ik datje er het
zwijgen toe moet doen. Elke reclame
voor Goldman betekent dat hij er
aan verdient".
Dat is ongetwijfeld juist, maar inhe
rent aan de uitstraling die John Len
non na zijn dood gekregen heeft is
juist dat er ook over die kwalijke
biografie van Goldman niet kan
worden gezwegen. De heiligheid is
infaam gemaakt, het pure beeld be
zoedeld. In een opmerkelijke specia
le uitgave (22 oktober jl.) stelde het
Amerikaanse blad Rolling Stone
het zich tot taak aan te tonen dat het
beeld dat Goldman had gewekt, niet
correct is. Het miljoenenblad ge
bruikte daarbij formuleringen die
doen denken aan de leerstellingen
van een gereformeerde synode die
zich schrap zet tegen de verdacht
makingen uit ketterse kring.
„Het boek (van Goldman) is bezaaid
met feitelijke onjuistheden, verzon
nen verslagen van ware gebeurtenis
sen die grenzen aan de fantasie én
verdachte informatie, verstrekt door
onbetrouwbare bronnen. Goldman
verschaft slechts vage documentatie
voor sommige van zijn ernstigste be
weringen en hij heeft in flinke mate
gebruik gemaakt van eerdere boe
ken die over Lennon en de Beatles
verschenen," zo schrijft het blad, dat
niet de kans kreeg om Goldman zelf
aan de tand te voelen.
Goldmans verdachtmakingen over
stijgen niet het peil van het gemid
delde sensatieblad. Zo beweert hij
dat Lennon en Beatles-manager
Brian Epstein een homoseksuele re
latie onderhielden. Verder zou Len
non hebben geleden onder een lang
durige heroïne-verslaving en zich als
een Howard Hughes-achtige figuur
hebben schuilgehouden voor de ang
sten die hij voor het verleden zou
koesteren.
Ono, vaak voor van alles uitgemaakt
wat lelijk is, komt er in Goldmans
boek ook als een sekreet van af. Ze
was echter vastbesloten dat ze zich
Lennon niet voor de tweede keer zou
laten afnemen. Ze zag van een proces
tegen Goldman af om 'persoonlijke
redenen.' Verwijzend naar de moord
zei ze: „Er was een tijd dat de wereld
dacht dat zijn stem was verstomd
door een pistoolschot. Dat bleek niet
zo te zijn. John zingt nog steeds,
John praat nog steeds".
Uiteraard is veel van wat Goldman
in zijn boek beweert waar, maar het
meeste is niet nieuw - ook al omdat
Lennon zelf niet zweeg over wat hij
beschouwde als de kwalijke kanten
van zijn karakter. Natuurlijk nam
Lennon drugs - hij was een kind van
zijn tijd. Over zijn moeizame en ge
slaagde poging om af te kicken
schreef hij in 1969 de song Cold Tur
key - een angstig verslag in tekst en
muziek over wat het betekent om
zonder hulpmiddelen de dagenlange
pijnen te overwinnen waarmee het
afkicken gepaard gaat. En zo zijn er
nog wel wat deukjes in de carrosserie
aan te wijzen. Maar dat gaat ook op
voor de biograaf zelf, die tenminste
één van zijn beweerde 1200 getuigen
dronken heeft proberen te voeren.
En dat was niet de minste: zanger
Harry Nilsson was halverwege de ja
ren zeventig Lennons boezemvriend.
Het grootste manco van 'The Lives
of John Lennon' is een onderliggen
de gedachte, een basisthema. Stel
dat de helft van Goldmans bewerin
gen waar is, dan nog zijn het obser
vaties die weinig vertellen over de
artiest John Lennon en zijn niet te
onderschatten invloed. Zonder Len
non nu onmiddellijk op één lijn te
plaatsen met Beethoven en Chopin
- ook over hen doen de meest absur
de en al dan niet apocrieve verhalen
de ronde. Het zal geen liefhebber er
van weerhouden om van hun mu
ziek te genieten. Het probleem bij
Goldman is dat hij een tamelijk or
dinaire broodschrijver is, die eerder
succes met biografieën over Lenny
Bruce en Elvis Presley probeerde te
herhalen. Het is een method-author,
zonder diepe liefde voor de creativi
teit van zijn onderwerp.
Lennons composities zijn talrijk en
er zijn er zoveel bij die met kop en
schouders boven het alledaagse ge
middelde uitsteken, dat het eigen
lijk krankzinnig is dat Goldman zo
respectloos met zijn nagedachtenis
omspringt.
Nét verschenen is een uitmuntend
boek van Mark Lewissohn, een Brit
se Beatles-kenner bij uitstek. In
ze zeggen, en dan is 't goeienavond".
McCartney zegt dat in directe relatie
tot de vraag wie de artiest Lennon
was. In Lewissohns logboek zie je
hoe een bandje dat aanvankelijk
rhythm blues-invloeden vertoon
de, zich pijlsnel ontwikkelde tot een
'The Complete Beatles Recording
Sessions' belicht hij aan de hand
van vele honderden memo's, con
tracten, opname-verslagen en zeld
zame illustraties de creativiteit die
van Lennon uitging bij het schrij
ven en opnemen van Beatle-songs.
Uit dit boek komt een facet van de
persoon Lennon te voorschijn dat
Goldman in al zijn beweerde zorg
vuldigheid niet heeft herkend, dan
wel niet heeft willen erkennen. 'The
Complete Beatles Recording Ses
sions' is een logboek van bijna negen
volle jaren van creativiteit in één
studiocomplex, The Abbey Road
Studio's in Londen - de lokatie die
bekend werd door de gelijknamige
elpee. In het voorwoord komt Paul
McCartney vanzelfsprekend over de
inbreng, maar ook de mentaliteit
van zijn vaste songschrijver-partner
te spreken.
McCartney: „Sinds Johns dood is
het beeld ontstaan - het is volstrekt
normaal natuurlijk, je kan het de
mensen niet kwalijk nemen - dat hij
de martelaar is die hij niet wilde zijn.
Ik hoorde hem dat in een interview
zeggen - overigens op de dag dat hij
stierf - dat hij dat niet wilde: „Ik
word verdomme geen martelaar. Ze
proberen er allemaal een van me te
maken. Ik heb alleen maar een paar
dingen te zeggen, dank je wel. Ik zal
creatief kwartet dat waar mogelijk
een zo optimaal mogelijk gebruik
van de studio nastreefde. Dankzij
The Beatles, en niet in de laatste
plaats dankzij Lennons verbeel
dingskracht, werd de studio niet als
een grote bandrecorder, maar als een
apart instrument gezien.
Nu zou je in de praktijk McCartney
kunnen aanwijzen als de man die
vooral in opnametechnisch opzicht
de grenzen verschoof. In Beatles-fan-
clubs gebeurt dat vaak - ze functio
neren als een politieke partij met een
McCartney- en een Lennon-vleugel.
McCartney was de man die orkestra
le partijen opbouwde en de muziek
een andere dimensie gaf. Lennon
was meer de man van de idee.
Een ander facet waarvoor Goldman
weinig oog heeft - en als hij op Len-
non-composities uitkomt dan ge
beurt dat om een overontwikkeld
moeder-complex of een frustratie je
gens McCartney aan te tonen - is de
omstandigheid dat Lennon zijn
mooiste composities misschien wel
geschreven heeft na 1970, na de
breuk met McCartney en het uiteen
vallen van The Beatles. Het is een ge
beurtenis die nog steeds na-echoot,
en bij elke nieuwe mededeling dat
McCartney met George Harrison en
Ringo Starr de studio ingaat, weer
nieuwe betekenis krijgt.
Het uiteenvallen van die band is ook
symbolisch geweest voor het af
scheid van de jaren zestig. Misschien
ging er wel een gevoel van ongebon
den en ongeremde creativiteit verlo
ren; in ieder geval heeft McCartney
zelden op het creatieve niveau van
voor de scheiding kunnen werken.
Lennon trok zich in de j aren zeventig
uiteindelijk steeds meer terug, een
periode van uitspattingen niet mee
gerekend die als Lost weekend te
boek staat. Lennon schreef in het
verlengde van zijn andere, meer in
getogen en persoonlijker kijk op het
leven eerlijke, kale, soms verbitter
de, soms geromantiseerde songs:
Imagine, How do you sleep, Women
are the Niggers of the World, Wor
king Class Hero.
Zo nu en dan krijg je het idee dat er
een wereld van materiaal moet zijn
geweest indien Lennon misschien
maar twee jaar langer had kunnen le
ven. Na zijn dood heeft Ono zijn nala
tenschap naar beste eer en geweten
proberen te beheren. Ze bracht enke
le platen uit met ruw materiaal van
John, Milk and Honey (1983) en Men-
love Avenue (1986). Heel aardig ter
correctie van het beeld dat Goldman
van Lennon geeft is de bundel losse
verhalen die in datzelfde jaar ver
schijnt, Skywriting by Word of
Mouth. Er spreekt dezelfde natuur
uit als uit Lennons vreemdsoortige
notities in de jaren zestig.
In januari komt 'Imagine' op de
markt. Het is een zachtmoedige,
door David Wolper en Andrew Sol
per met liefde gemaakte film over
de jaren die Lennon in betrekkelijke
afzondering als huisman spendeer
de in The Dakota Building, het huis
waarvoor hij later zou worden neer
geknald. Ono heeft 200 uur ruw film
materiaal beschikbaar gesteld aan
de beide cineasten, en zij hebben ei
genlijk laten zien waar Goldman
geen oog voor heeft: namelijk de
krankzinnige leefwereld waarin
sterren als Lennon willens maar on
wetend terechtkomen.
Acht jaar na zijn gewelddadige dood heeft John Lennons gezicht dit jaar
meer omslagen van weekbladen gesierd dan de afbeelding van welke an
dere popartiest ook, misschien met uitzondering van Michael Jackson.
Een azijnzure biografie, 'The Lives of John Lennon' van de hand van Al-
bert Goldman, maar ook het verweer daartegen, trokken aller aandacht.
In januari wordt door Lennons weduwe Yoko Ono de indrukwekkende
film 'Imagine' in Nederland uitgebracht. Een gelijknamig boek is er al.
Beide documenten laten Lennon zien als een onzekere, kribbige en egoïsti
sche huisman, maar ook als een begenadigd componist en als rebel.
Door Louis Du Moulin)
Tanita Tikaram begint plotseling
heftig te steunen en te puffen.
„Wat jammer nou! Ik had echt de hoop
dat we dit keer aan dit vervelende on
derwerp voorbij zouden gaan. Kenne
lijk is het dan toch onvermijdelijk,"
jammert ze.
Aanleiding tot haar oprechte klaag
zang is de (verplichte) vraag of ze zich
verwant voelt met de andere vrouwe
lijke singer-songwriters, die inmiddels
hun stempel op het popjaar 1988 heb
ben gedrukt. „Nee, nee, nee," blaast de
zangeres van 'Good Tradition' en
'Twist In My Sobriety' vervolgens met
haar handen aan de mond in de micro
foon van de cassetterecorder. „Er is
geen sprake van een stroming. Hoog
uit van toeval, maar zelfs dan nog vind
ik het overdreven om die paar meiden,
die dit jaar zijn doorgebroken apart te
nemen. Alsof er verder niets gebeurd
zou zijn! Kijk je naar de platenverko-
pen dan stelt die hele zogenaamde
vrouwenbeweging niets voor. In ver
houding tot de werkelijke belangstel
ling is al die publiciteit rond Tracy
Chapman en noem ze maar op zwaar
overdreven".
Met eenzelfde nuchterheid benadert
Tanita Tikaram haar eigen doorbraak.
Dat ze op negentienjarige leeftijd al
een opvallend volwassen debuutal
bum - 'Ancient Heart', waarop voor
noemde hits - heeft afgeleverd vindt ze
zelf minder bijzonder dan alom wordt
gesuggereerd. „Zo jong is dat toch
niet? Van Morrison, Bob Dylan, Jack
son Browne, die zijn ook allemaal nog
in hun tienerjaren met schrijven en
zingen begonnen. Wat die toen deden
was evenmin kinderachtig. En wat
mijn stem betreft: die is weliswaar
zwaar, maar daarom nog niet ouwelijk.
Tenminste dat vind ik".
In plaats van vroegrijp ziet het exoti
sche Britse talent - haar vader is af
komstig van de Fiji-eilanden, haar
moeder uit Borneo - zichzelf veel eer
der als leeftijdloos. „Ik beken dit niet
graag, maar eigenlijk ben ik al sinds
mijn twaalfde niet meer veranderd.
Toen, misschien was het wel eerder,
leerde ik afstand te nemen van alles
wat er met me gebeurde. Ik ben gaan
zoeken naar verklaringen en daarmee
nooit meer opgehouden".
Zodoende begon Tanita Tikaram al
snel met het schrijven van liedjes, die
ze nu bestempelt als lullige popsongs.
Op haar veertiende raakte ze hele
maal in de ban van theater en litera
tuur, waarna ze haar gitaar aan haar
broer gaf. Twee jaar later echter
vroeg ze dat instrument weer terug,
zo ingrijpend was voor haar de ken
nismaking met het werk van Joni Mit
chell. „Een geweldige zangeres en een
fantastische schrijfster, ook van kor
te verhalen".
Eenmaal op die golflengte zittend wer
den vervolgens ook Tom Waits, Leo
nard Cohen en Van Morrison helden
van haar. Achteraf beschouwd is Tani
ta 'M'n moeder heeft voor de allitera
tie gewoon een T aan Anita toege
voegd') nog steeds verbaasd over die
ontwikkeling. „Ik ben namelijk hele
maal niet met dat soort pure muziek
opgegroeid. Thuis draaiden mijn ou
ders alleen maar het gangbare werk:
Elvis, The Beatles, Otis Redding, Wil
son Pickett. En ik vond dat allemaal
hardstikke leuk," bekent de officiers
dochter uit Basingstoke, die werd ge
boren en deels opgroeide in het West-
duitse Münster.
Anderzijds is er altijd die hang naar so
leren geweest. „Bij alle artistieke ex
perimenten, die ik achter de rug heb,
ben ik altijd alleen van mezelf uitge
gaan. Ik ben gewoon geen meisje, dat
liever iets met anderen cp touw zet. In
zo'n geval ben ik al gauw bang voor ge
brek aan vrijheid en voor de politieke
verwikkelingen, die het samen werken
vanzelf met zich meebrengt. Kortom,
Tanita Tikaram: „Ik jaag niets na, het overkomt me allemaal'
ik wil totale controle. Moet ik compro-l
missen sluiten, dan voel ik me schul-1
dig. De keerzijde van het alleen zijn ij
weer dat je in feite niets met iemand!
anders kan delen. Dat is best wel eeni
zwaar".
Worden poëtische Einzelganger zoai]
zij nu geboren of door hem omgeving!
gevormd? Tanita Tikaram zegt overj
die kwestie, die ze zelf omschrijft als!
Nature versus Nurture, geen uitspraak
over te durven doen. „Omdat ik mezell
toch niet als een typische eenling bel
schouw. Verlegen of bang om met an-l
dere kinderen te spelen was ik nooit. Ik[
had het alleen in mijn eentje altijd veel
beter naar mijn zin. Behalve dan misl
schien die korte periode dat we op Bor-I
neo woonden. Daar leefden we echa
van 's morgens vroeg tot 's avonds laat]
in een soort commune. Ik was toen pas)
vijf jaar, maar ik weet me er meer van!
te herinneren dan van al die jaren in!
Duitsland. Die kan ik nog slechts metj
bepaalde personen associëren," aldus!
de zangeres, die van eventuele cull
tuurschokken als gevolg van haar af-l
komst en de diverse omzwervingen (in-1
clusief Fiji-eilanden) niets wil weten!
„Waar we ook woonden is mijn opvoe-l
ding altijd zeer Brits geweest. Heel!
strak dus, geheel in het teken van del
school. Mijn mazzel was echter altijd!
dat ik me toch nooit zo druk hoefde tel
maken om de hoogste cijfers te halen".
Haar ontdekking plus aansluitende!
opmars heeft ze voor een belangrijk!
deel te danken aan haar manager Paull
Charles, die eerder jarenlang de be
langen van Van Morrison behartigde!
en nog altijd toerpromotor is voor on-l
der anderen Tom Waits, John HiattJ
Elvis Costello en Jackson Browne.
Deze Ierse Londenaar hoorde Tanita
Tikaram vorig jaar december voor het]
eerst tijdens een optreden voor amper
twintig man en was meteen verkocht.
Door zijn bemiddeling kwam ze onder!
contract bij Warner Brothers, werd het:
duo Peter van Hooke-Rod Argent)
overgehaald om haar te produceren en
verleenden onder anderen David Lind-t
ley, Paul Brady, Brendan Croker ep
Mark Creswell als gastmuzikanten
hun medewerking aan 'Ancien Heart']
Anders gezegd, vanuit het niets kol
mend was Tanita Tikaram ineens oml
ringd door vele tientallen jaren interj
nationale vakkennis, die ze naareigeij
zeggen heel vriendelijk en subtiel naa
haar hand heeft gezet. Een kwestie va
geluk of van berekening en/of doorzet!
tingsvermogen? „Ik was erop het juisï
te moment en op de juiste plaats, zei
Elvis," lacht Tanita, die uiterlijk best
veel op de jonge Presley lijkt „Nee, in«
dergelijke theoriën geloof ik niet. In
mijn geval gebeuren dit soort dingen
gewoon. Ik bedoel, ik jaag niets fana
tiek na, het overkomt me allemaal
Dat vind ik ook het spannende van het!
artiest zijn. Ik ga de studio in zonder te I
weten met wat ik er zal komen. Ik zit I
wat te tokkelen op mijn gitaar, vindl
daarbij wat woorden en ik heb een lied-1
je. Niets staat van tevoren vast, ik kanl
alle kanten op. Verwacht van mij daar- f
om ook geen uitspraken over de toe-J
komst. Die is volledig open".
op. Deze twaalfmansformatie, met!
musici uit de gelederen van de pop en|
jazz, treedt op vanaf 22.30 uur.
Het nieuwe jaar wordt in café Dange-I
roe ingeluid met een jamsession. Wiel
er spelen is nog een verrassing. Het|
aanvangstijdstip niet: 16.00 uur.
De Bocht van Guinea in Goes is ou-l
dejaarsnacht het toneel van de Vrij-I
buitermidnightspecial. Café De Vrij-I
buiter wil van de j aarwisseling een wel-1
haast zomers feest maken in de trantI
van het Vrijbuiterfestival. Dat uit zichl
in een barbecue, oliebollen, een terras!
video en live-muziek. Dat laatste!
wordt verzorgd door de Bevelandse|
formatie Coldshot.
Het feest begint om 21.00 uur. Klok-I
slag middernacht is op het grote po l
dium een speciale act te zien, waarna!
Coldshot de feestvierders zal tracterenl
op een swingend optreden met covers!
van onder meer ZZTop, New Adventu-|
res en dergelijke.
Coldshot treedt zondag 1 januari op!
in café La Strada in Goes. Het optre
den begint om 16.00 uur.
Popstichting Spirit in Bergen opl
Zoom luidt het nieuwe jaar zondag 1|
januari in met een festival van regiona-l
le bands. Vanaf 15.00 uur treden in zaal!
De Botte Hommel de volgende groef
pen op: Exploring Minds (synthesizer),I
The Gent (dreadlock-rock), De Geus!
(melodieus en toch stevig. Vanaf 20.001
uur treden de volgende groepen voor!
het voetlicht: The Daze (poprock) en|
After the Party (elektronische wave).
Met Soldat Louis (uitgebracht op het j
Squatt-label) doet CBS weer eens een j
poging de Europese platenmarkt metl
een Frans produkt te verrijken. Of het I
album in Nederland in brede kring]
aandacht zal krijgen, valt te betwijfe- j
len. Buiten de wereld van het chanson
'doet' Franstalige muziek het nu een-j
maal niet zo best.
Toch is de muziek van Soldat Louis -
hun debuutalbum kreeg dezelfde titel I
- zeker het aanhoren waard. Het zestal I
koos als basis de folkmuziek en combi
neerde die met een flinke dosis vrolijke j
rock. Het resultaat laat zich enigszins
vergelijken met de muziek van de I
Amerikaanse groep The men theyl
couldn't hang, met dit verschil dat de j
teksten van Soldat Louis vrijwel alle
maal handelen over drank en vrou-|
wen.
Het gebruik van doedelzakken, de wat j
rauwe zang en de simpele folkthema's
maken dat de muziek van Soldat i
Louis bijna net zo vrolijk en uitbundig
klinkt als de dame op de hoes oogt.
H.V.I
Soldat Louis - 'Soldat Louis' (SquattlCBS)
Johnny and the Starshooters luiden
het oude jaar uit met een optreden in
café De Ptrijs in Colijnsplaat. Daar
treedt de zes man sterke rock roll-
formatie vrijdag vanaf 21.30 uur op. Ui
teraard besteden Johnny cs de nodige
aandacht aan hun onlangs uitge
brachte single 'Now dig this'.
De Boozebrothers - de huisband
van het open jongerencentrum Mid-
gard in Middelburg- treden vrijdag op
in hun thuishonk. De groep heeft een
kleine bezettingswisseling achter de
rug. Drummer Michael is naar Den
Haag verhuist en zijn plaats wordt in
genomen door Peter. Het motto van de
Boozebrothers blijft echter: rock
roll 'n alcohol. Het optreden begint
om 22.00 uur.
The Juke Joints zorgen vrijdag voor
een maximum aan rhythm blues in
Bar American in Middelburg. De band
verzorgde onlangs in Vlissingen het
voorprogramma bij het condcfert van
Livin' Blues. Het optreden in Middel
burg begint om 21.00 uur.
Café Dangeroe in Middelburg wil,
ondanks dat het gemeentebestuur de
horeca heeft verboden oudejaarsnacht
open te zijn, 1988 niet stilltjes aan zijn
einde laten komen. Daarom treden
vrijdag Earthquake Roody and the
Trembling Walls in dat etablissement
Johnny and the Starshooters