Misschien einde aan
Frans gijzelaarsdrama
Gasunie 25 jaar
Beerput extreem-rechtse terreur
in België nog lang niet leeg
PROCES BENDE VAN NIJVEL HERVAT
PZC/ °P'n'e en achtergrond
Kassiers
Losgeld
Kleine Satans
Verlegenheid
EEN VLOT
MANTELPAK
OF JACK?
Nu volop keus bij:
iwooy - mode
Afzetplan
Heineken
i
Proces stop
DONDERDAG 7 APRIL 1988
Dl
(Van onze verslaggevers
Wim Meiners en Peter Contant)
Het was nog maar een paar
weken geleden, dat een
team van twintig politiemen
sen spittend in de duingrond
van het Noordhollandse kust-
plaatsje Groet gesignaleerd
kon worden. Het team was op
zoek naar het stoffelijk over
schot van Gerrit-Jan Heijn.
Volgens een tip zou dat daar
moeten liggen. Niets bleek
minder waar. Met het verstrij
ken van de minuten bleek, dat
de anonieme tipgever slechts
een macabere grap had willen
uithalen.
De politie hield alweer ruim anderhal
ve maand geleden een man uit het
Gooise Kortenhoef aan, van wie het
opsporingsteam bijna zeker wist dat
hij tot de ontvoerders behoorde of
daarmee in contact stond. De stem
van deze man zou exact overeenko
men met de inmiddels befaamde
bandopname, waarvan Nederland tij
dens de massale Heijn-persconferentie
in Bloemendaal kennis kon nemen.
Hij zou de man zijn, die in het Amster
damse Okura-hotel telefonisch con
tact zocht met de heer Rosa, de
Ahold-beveilingsman. Uit het Gooi
waren tips binnengekomen, maar ook
van daarbuiten. Bingo, dacht de poli
tie. Die vent moeten we pakken. Al
was het maar om hem na streng ver
hoor van de lijst te kunnen schrappen.
„Je weet bijna zeker, dat hij het niet is,
maar je wilt duidelijkheid. Dus pakje
hem op," aldus politiewoordvoerder
Geelof een paar dagen geleden. De be
wijzen kwamen echter niet op tafel. De
man uit Kortenhoef mocht zich enkele
dagen later weer vrij man noemen.
Het zijn slechts twee recente voorbeel
den van de vele malen, dat de politie
dacht een heel klein beetje warm te
zijn in de zaak Heijn. Maar wie dacht,
dat ruim een half jaar na de kidnap
ping van Ahold-topman Gerrit-Jan
Heijn het speciale rechercheteam
slechts de aagen altelde tot het team
ontbonden zou worden, heeft het mis.
Woordvoerder Geelof deed het on
langs nog voorkomen, dat de veertig
rechercheurs tot voor Pasen ongeveer
driehonderd omvangrijke en gecom
pliceerde tips moesten natrekken.
Daarna zou het team ingekrompen
'kunnen worden. Het gebeurde echter
niet. De waarheid is, dat het onder
zoek zich al bijna twee maanden nage
noeg geheel richtte op door de ont
voerders in omloop gebracht losgeld.
Sinds vlak voor de krokusvakantie
werden er rond Amsterdam al gedeel
ten uitgegeven van het losgeld, dat op
27 november nabij Wolfheze is afgege
ven. Vóór de vakantie, tijdens de
vakantie, erna. Met steeds kortere tus
senpozen, als betrof het barensweeën.
„Amsterdam, dat was niet onver
wacht," zei politiewoordvoerder Gee
lof ons, toen we deze ontdekking enige
weken geleden aan hem voorlegden.
„Amsterdam ligt lekker dicht bij Bloe
mendaal, waar ze Gerrit-Jan Heijn
hebben ontvoerd."
Met een steeds snellere frequentie zijn
er biljetten van honderd en tweehon
derdvijftig gulden getraceerd, die deel
uitmaken van de enkele duizenden bij
de Nederlandsche Bank en Centrale
Recherche Informatiedienst (CRI) ge
registreerde ontvoeringsbiljetten. Di
rect nadat het losgeld betaald was,
hebben alle Nederlandse banken
strikt vertrouwelijk lijsten ontvangen
met daarop de genummerde bankbil
jetten.
De oproep om alle biljetten op die
nummers te controleren werd enkele
weken terug nog eens herhaald, toen
bleek dat er daadwerkelijk geld op
dook. De AMRO-bank deed als han
delsbank, waarmee bedrijfsleven en
detailhandel vaak zaken doen, een op
merkelijke stap, toen daar voor het
eerst in een Amsterdams filiaal de los
geldbiljetten in de kassa belandden.
Kassiers van de Nederlandssche
Bank, waar alle banken hun cassettes
met bankbiljetten deponeren, ont
dekten dit. In het diepste geheim
werd vervolgens aan het balieperso-
neel van alle AMRO-filialen toege
zegd, dat ze van elk aangetroffen los
geld-biljet een premie van tien pro
cent zouden ontvangen. Een
motivatiepremie om de ogen extra
open te houden en alert te zijn op
Journalisten betrokken eind oktober de wacht bij het huis van de familie Heijn
in Aerdenhout.
(Van onze correspondent
Wilko Voordouw
in Parijs
Sinds enkele weken doen in Frank
rijk hardnekkige geruchten de
ronde dat de drie nog altijd in Liba
non vastzittende Franse gijzelaars
nog voor de presidentsverkiezingen
zullen worden vrijgelaten. In het
diepste geheim zou een akkoord zijn
gesloten tussen de drie belangrijkste
partijen, Syrië, Iran en Frankrijk. Di
verse bronnen in Parijs en in Libanon
menen te kunnen bevestigen, dat de
gevangenschap van de twee diploma
ten Marcel Carton en Marcel Fontai
ne, alsmede die van de journalist
Jean-Paul Kauffmann in zijn 'laatste
fase' is beland.
Net als bij de Kamerverkiezingen van
1986 staan de Franse gijzelaars cen
traal in het debat rond de verkiezin
gen, zonder dat er echter al te nadruk
kelijk over wordt gesproken. Carton,
Fontaine en Kauffmann zijn voor veel
Fransen het pijnlijke bewijs dat de in
vloed van Frankrijk in het Midden-
Oosten tanende is. De twee diploma
ten zitten nu meer dan 1100 dagen
vast, Kauffmann 1050. Ze zijn alledrie
in handen van de Islamitische Djihad.
Dat geldt of gold overigens ook voor de
socioloog Michel Seurat. Hoewel er in
Frankrijk van wordt uitgegaan dat
Seurat dood is. Volgens zijn ontvoer
ders is hij op 5 maart 1986 geëxecu
teerd, maar zijn lichaam is nooit ge
vonden.
De voortekenen wijzen er op, dat er
voor drie Franse families er een einde
komt aan het lange wachten. Want
Jean-Charles Marchiani, een vertrou
wensman van minister van Binnen
landse Zaken Charles Pasqua is begin
deze week teruggekeerd van een reis
naar de Syrische hoofdstad Damascus
en naar de Bekaa-vallei. Toen Mar
chiani eerder een dergelijke reis onder
nam leidde dat in november vorig jaar
tot de vrijlating van Jean-Louis Nor-
mandin en Roger Auque. Twee weken
geleden verbleef Marchiani enkele da
gen in Beiroet, waar hij contact zou
hebben gezocht met de Islamitische
Djihad. De onderhandelaar moest dit
maal ook contact hebben met de Syri
sche autoriteiten omdat de gijzelaars
vastzitten in huizen in west-Beiroet,
het stadsdeel dat door de troepen van
president Assad wordt gecontroleerd.
Het akkoord dat inmiddels zou zijn
gesloten, houdt volgens Arabische
bronnen onder meer in dat Frankrijk
zijn diplomatieke contacten met Iran
opnieuw aanknoopt. Het startschot
tot de onderhandelingen zou gegeven
zijn door de in vrijheidstelling van de
Fransman van Libanese afkomst Mo
hammed Mohadjer, twee weken gele
den. Deze zat sinds een jaar vast in
verband met zijn vermeende aandeel
in de bomaanslagenreeks, die in 1986
in Parijs werd gepleegd.
Frankrijk zou verder gehouden wor
den aan de uitwijzing van de ayatollah
Rouhani, chef van de shi'itische ge
meenschap in Europa en een ver
klaard tegenstander van ayatollah
Khomeiny. Bovendien wordt de naam
van de Iraanse ex-president Abolhas-
san Bani-Sadr genoemd. Deze zou
Frankrijk ook moeten verlaten. Vol
gens Bani-Sadr zou zijn uitwijzing
niets meer of minder zijn dan het toe
geven aan terroristen: „Natuurlijk ver
laat ik Frankrijk als de regering mij
dat vraagt. Maar dat betekent wel dat
geen enkele Iraanse vluchteling in
geen enkel land meer veilig is." De vrij
lating van de drie gijzelaars zou boven
dien gepaard gaan met een groot los
geld. Dinsdagavond werd in de Franse
hoofdstad gesproken over een prijs
van 180 miljoen francs (60 miljoen gul
den) per gijzelaar. Parijs heeft overi
gens alles ontkend.
Opvallend is, dat de vrijlating van de
gijzelaars nauw verband houdt met
het wel en wee van de regering van Jac
ques Chirac. Als de drie inderdaad
voor de presidentsverkiezingen van 24
april en 8 mei worden vrijgelaten, moet
men wel concluderen dat de extremis
tische shi'iten de Franse gaullisten
goedgezind zijn. De Franse socialisten
worden in ieder geval gezien als 'kleine
satans'; van het staatshoofd Francois
Mitterrand moet men niets hebben.
Dat blijkt wel uit het feit dat de OJR,
een andere terroristische organisatie,
op 8 maart 1986 - vlak voor de Tweede
Kamerverkiezingen die de socialisten
ten val brachten - een televisieploeg
van het kanaal Antenne 2 gijzelden.
Enkele maanden daarna - op 21 juni -
werden de eerste twee leden van die
ploeg al vrijgelaten.
Sindsdien werden regelmatig enkelen
van de gijzelaars in vrijheid gesteld.
Dat gebeurde steeds in combinatie
met de publicatie van communiques,
waarin schouderklopjes werden uitge
deeld aan het adres van de regering-
Chirac. De huidige Franse regering
heeft een fors aantal concessies aan de
ontvoerders gedaan. Een aantal Iraan
se tegenstanders van Khomeiny wer
den Frankrijk uitgezet, Frankrijk be
taalde een 'schuld' van 1 miljard dollar
terug aan Iran en liet Wahid Gordji -
die betrokken zou zijn geweest bij de
bomaanslagen van 1986 - zonder pro
ces terugkeren naar Iran. Een ding
heeft de Franse regering steeds met
klem ontkend: dat zij losgeld betaalde
aan de ontvoerders.
Hoe het ook zij: als de regering-Chirac
de gijzelaars -na drie jaar gevangen
schap- weet los te krijgen, haalt ze een
huzarenstukje uit en maakt ze een ein
de aan een nachtmerrie, die veel te
lang heeft geduurd. Bovendien doet
zij dat op een moment, dat presi-
dents-kandidaat Jacques Chirac best
een ruggesteuntje kan gebruiken in
zijn race naar het Elysée-paleis, de
ambtswoning van de Franse presi
dent. Want de vrijlating van de laat
ste drie gijzelaars zou het resultaat
van de verkiezingen best eens beslis
send kunnen beïnvloeden.
Jean Paul Kauffmann
Marcel Fontaine
briefjes van tweehonderdvijftig gul
den.
Een tientje of vijfentwintig gulden per
biljet als premie. Dat was een daad, die
tot grote verbazing leidde in de Neder
landse bankierswereld. Secretaris
Oord van het gezamenlijk College van
de Nederlandse banken, belast met
onder meer de sector beveiliging, was
totaal niet op de hoogte van de stap
van de AMRO-bank. „Een historisch
gezien unieke situatie," aldus Oord,
die daarvoor nog had gemeld dat het
uitkijken naar het Heijn-losgeld voor
bankpersoneel een „normale maat
schappelijke taak" was. En ook op het
hoofdkantoor van de RABO-bank in
Utrecht schudden hoge functionaris
sen het hoofd, toen ze kennis namen
van de strategie van de AMRO.
De AMRO-bank die 1 maart werd be
naderd voor commentaar op deze op
vallende stap, verwees prompt door
naar het speciale rechercheteam. Daar
was woordvoerder Geelof duidelijk in
verlegenheid gebracht met de weinig
tactische zet van de afdeling publici
teit van de bank. Hij deed een drin
gend beroep om voorlopig te zwijgen.
Op dat moment was er onder andere al
geld uitgegeven in een door de politie
getraceerde winkel ergens in Neder
land, zo stond vast. Amsterdam, naar
later bleek. De politie loerde aanvan
kelijk op acht groepen verdachten,
van wie post werd onderschept, tele
foons werden afgetapt en op wie ande
re opsporingstactieken, waaronder in
tensief recherchewerk, werden toege
past. De acht groepen werden al gauw
teruggebracht tot een overzichtelijk
aantal verdachten, naarmate het uit
geven van losgeld doorging.
Maar het uiterst omvangrijke onder
zoek, dat zich al weken in het diepste
geheim afspeelde, werd steeds gecom
pliceerder, omdat inmiddels enkele
duizenden Nederlanders, voorname
lijk bankmensen, „vertrouwelijk" op
de hoogte waren van de strategie van
de politie, die bezig was met „de laat
ste strohalm" in de zaak-Heijn.
De politie overwoog eind maart se
rieus om summiere informatie te ver
strekken over de tien biljetten, die tot
dan toe waren aangetroffen. De publi
citeit zou dan moeten samenvallen
met het symposium over de verhou
ding tussen pers, politie en justitie,
dat op zaterdag 26 maart in de Hilver-
sumse AVRO-studio werd gehouden.
Op het laatste moment werd echter
besloten om zwijgzaamheid te blijven
betrachten. Opnieuw deed het opspo
ringsteam een dringend beroep om
niets te publiceren. Immers, de politie
meende het net rond de ontvoerders
spoedig te kunnen sluiten. Twee we
ken later werd inderdaad succes ge
boekt. In Landsmeer, vlakbij Amster
dam.
Advertentie
Gortstraat 32-34. Middelburg,
tel. 01180-12508
DONDERDAGAVOND KOOPAVOND
(Van onze verslaggever
Egbert Zijlema)
Aardgas en Slochteren. Het zijn
zo'n beetje synoniemen. Nadat
de Nederlandse Aardoliemaat
schappij (NAM) in 1959 in Slochte
ren het reusachtige gasveld onder de
Groninger bodem had ontdekt, is
Nederland met een noodgang het
aardgastijdperk binnengeraced. Ie
dereen, nou ja: bijna iedereen, heeft
nu aardgas. In 98 procent van de Ne
derlandse huishoudingen wordt ge
kookt, gestookt en gebadderd met de
warmte van 'natuurgas', zoals aard
gas ook wel wordt genoemd ter on
derscheiding van het vroegere
stadsgas, dat uit kolen werd ge
maakt.
Nederland, aardgasland. Dankzij
'Slochteren' en alles wat daarna nog
onder de Nederlandse bodem en het
Continentaal Plat is gevonden. Een
huishoudelijke gasdichtheid van bij
na honderd procent, je treft het ner-
gers elders in de wereld aan. Terwijl
er in de aardbodem vrijwel even veel
gas als olie zit, komt het ook nergens
voor, dat aardgas (zoals bij ons) 50
procent van de energiebehoefte van'
een land dekt. Slochteren was niet al
leen een schot in de roos wegens de
omvang, maar ook omdat dit veld
„midden in de markt" werd aange
troffen.
Het begin van de aardgasrevolutie
ligt eigenlijk een kleine tien jaar voor
Slochteren. Op 4 september 1951
schakelde de Drentse gemeente Coe-
vorden als eerste over op aardgas, af
komstig uit een veldje in de buurt.
Een bescheiden start (er stroomde
niet meer dan een half miljoen kuub
per jaar door de leidingen) van een
ontwikkeling, die pas nadat Slochte
ren was aangeboord, echt turbulent
werd.
Ook politiek turbulent. Waarschijn
lijk geen ander onderwerp heeft zo
veel krantekolommen gevuld als
juist het aardgas, zijn prijs en, niet te
vergeten, zijn (omstreden) bijdrage
aan de Nederlandse volkshuishou
ding. De Nederlandse verzorgings
staat dreef jaren op de kurk van de
aardgasbaten, die Vadertje Staat en
kele jaren geleden nog het lieve som
metje van 21 miljard gulden per jaar
opbrachten. Op het ogenblik is dat,
zo leerden we van minister van finan
ciën Ruding, een stuk minder, door
dat de olieprijzen (en dus ook de
daaraan gekoppelde gasprijzen) zijn
gedaald.
Hoe dan ook: Slochteren betekende
veel voor de Nederlandse economie.
We sloten bijvoorbeeld de kolenmij
nen, we legden duizenden kilome
ters leiding, we bouwden in de jaren
'60 honderdduizenden toestellen
(die tot dan op stadsgas hadden ge
brand) om, opdat ze konden branden
op Slochteren-kwaliteit. En we kre
gen er precies 25 jaar geleden een
nieuw bedrijf bij: de Nederlandse
Gasunie, die werd belast met de
koop en verkoop van de onder Gro
ningen gevonden weelde.
Vier jaar na 'Slochteren', april 1963,
werd de Gasunie opgericht. Toen al
niet zonder politiek gekrakeel. Want,
zo luidde de hamvraag, moet deze
nationale organisatie nu in de Rand
stad (lees: vlakbij het politieke be-
sliscentrum Den Haag) of bovenop de
vindplaats worden gevestigd? Het
werd het laatste. Nadat de Gasunie
een korte periode in een Schevenings
hotel had doorgebracht, kwam het
bedrijf al snel naar Groningen.
Even voor alle duidelijkheid: Gasu
nie, intussen een fors bedrijf met 1900
medewerkers, bemoeit zich niet met
de opsporing van aardgas. Dat doen
exploratiemaatschappijen (zoals de
NAM). Gasunie, een joint venture
van DSM Aardgas (40 procent), Shell
en Esso (elk 25 procent) en de staat
10 procent), is belast met de verkoop
van die ondergrondse weelde. Naar
het buitenland aan West-Duitsland,
België, Frankrijk, Italië en, via de Ita-
lië-lijn ook aan Zwitserland; en in ei
gen land aan een aantal grootver
bruikers en aan de lokale gasbedrij
ven VEGIN), die het doorleveren aan
de huishoudens.
Gasunie is dus, kun je zeggen, ver
antwoordelijk voor de uitvoering
van het door de omstandigheden
nogal wisselende nationale aardgas
beleid. Eerst leek het, dat de 'gasbel'
zo snel mogelijk moest worden leeg-
verkocht. Later, in de jaren '70,
dwongen twee oliecrises tot de cam
pagne 'Zuinig met aardgas' en sinds
dien doet Nederland er alles aan de
gasvoorraad onder de Groninger bo
dem zo lang mogelijk te sparen. Offi
cieel is er de kleinere velden mee
gerekend nog voorraad voor 25
jaar. Maar ook daarna zal er nog zijn
genoeg voor een flink aantal jaren
binnenlands verbruik.
De exportcontracten lopen in 2005 af.
De eeuwwisseling zou dan het einde
inluiden van Neerlands rol als (ooit
belangrijkste) Europese gascfl
teur. Tenzij alsnog besloten zot9
den opnieuw de boer op te gaan 9
gaan we in het midden van de 3
'90 bekijken", zegt hoofddirejgj
Ton Grotens.
Terwijl de gasmarkt groeit,
door over een aantal jaren deJ.
tekortverschijnselen zal vertel
neemt de exportrol toch al af,|
verhoudingsgewijs. Dit als
van onder meer de penetratie|
Russisch gas in de West-Eun:
markt en van gas uit de grote gal
den onder het Noorse deel vsj
Noordzee.
Een van de omstreden puntecH
het Nederlandse aardgasbeleid .3
besteding van de aardgasbaten
miljarden, die de staat in de 1
de jaren heeft opgestreken,
geld eigenlijk wel consumptief!
ten worden uitgegeven?. HadheiB
beter, zoals de toenmalige n:::. vg;
van Economische Zaken Jan deïH
voor ogen stond, moeten wordeH
reserveerd voor de vers terkin: H
de destijds zeer verouderde 1-9
landse industrie? Grotens: ,.Wa:H
dat jullie ons die vraag altijd 19
stellen. Je vraagt Heineken toch®
niet of hij vindt, dat de bieract®
wel goed worden besteed?"
Hoe dan ook, de gouden rand voo:|ÉH
staat is vooral te danken aan de®
tijds genomen beslissing, dat®
aardgas moest kosten, wat zijn ai:
natief kostte: huisbrandolie. Toer.
olieprijzen in de jaren '70 zo
tisch stegen, steeg de aards®
mee. Dat leidde in ons land, i s
aardgas zo massaal wordt gebr. J
tot felle protesten van clubje; ja
zich meestal sierden met de 1 rr|
'woonlastencomité'. En van:S
dwarsliggende vereniging vangs®
drijven (de VEGIN), die de berga®
taalde gasrekeningen met de dac®
groeien. 7|
Dat doet volgens Grotens overili
niets af aan de juistheid van het 0
ginsel van de prijspariteit tin
olie en gas. „Wij zijn er niet omii
mensbeleid te voeren, maar
aardgas tegen marktprijs te vei
pen en die prijs zal net als op ie(
markt altijd in de buurt liggen
wat 'de concurrent' voor zijn j
dukt (in dit geval dus olie) vrai
Een commercieel beleid voeren.1
is van de oprichting af onze
dracht geweest. Lees de noli
Pous er maar op na".
1'
n
V
Marcel Carton
Van onze correspondent
Hans de Bruijn
in Brussel)
Na een onderbreking van meer
dan tien weken is gisteren voor
de juryrechtbank in Mons het pro
ces hervat tegen vijf mannen en een
vrouw, die ervan worden verdacht
te behoren tot de 'Bende van Nijvel'
of vertakkingen daarvan. Het pro
ces zal met grote aandacht worden
gevolgd door de Belgen die zich af
vragen welke justitiële blunders,
nieuwe feiten over de Bende en de
betrokkenheid van (ex)politiemen-
sen bij overvallen en terreurdaden
er nu weer aan het licht zullen ko
men.
Want het onderzoek naar de reeks
overvallen en massamoorden die
tussen voorjaar 1982 en eind 1985 in
Belgisch Brabant 28 mensen het le
ven kostten, heeft tot nog toe de dek
sel van de beerput nog maar een
klein stukje opgelicht.
Wat eronder zit weet nog niemand
precies, maar het wordt steeds waar
schijnlijker dat België jarenlang is
geterroriseerd door een extreem
rechtse organisatie van (ex-)rijks-
wachters. leden van de binnenlandse
veiligheidsdienst en 'gewone' onder
wereldfiguren.
In januari begon in Mons het proces
tegen Adriano Vittorio, Josianne De
Bruyn, Jean-Claude Estievenart,
Kaci Bouaroudj, Michel Cocu (een
ex-politieman) en Michel Bodart, die
de daders zouden zijn van een reeks
overvallen in 1982 en 1983 waarbij
vier mensen werden gedood. Zij wer
den niet aangeklaagd voor de over
vallen door de 'Bende' in de herfst
van 1985 op supermarkten in Overij-
se, Eigenbrakel en Aalst, waarbij zes
tien mensen zonder meer werden af
geslacht. Maar vermoedens over
banden tussen hen en de daders van
die moordpartijen zijn blijven be
staan.
Het proces was net een week oud,
toen het na een verklaring van een
van de onderzoeksrechters werd
stopgezet. Die mr. Schlicker veron
derstelde dat achter de Bende een
grote criminele, extreem-rechts
geinspireerde en goed-geleide orga
nisatie zou schuilgaan.
Ook zei hij dat een wapen, dat in
Aalst was gebruikt, mogelijk ook ge
bruikt was bij de moord op de wa
penhandelaar Jean Mendez. Het wa
pen was gevonden bij een ex-rijks
wachter, Madani Bouhouche, thuis.
Mendez bleek in extreem-rechtse
kringen te verkeren en goede
maatjes te zijn met enkele oud-rijks
wachters. Bouhouche bleek een wa
penverzameling te bezitten. Toen
die eenmaal in een garage was ge
vonden bleken er (van de rijkswacht
gestolen) wapens bij te zitten die bij
eerdere Bende-overvallen moeten
zijn gebruikt. Ook elders werden wa
pens gevonden, die bij overvallen
waren gebruikt.
Behalve Bouhouche werd ook de
oud-rijkswachter Christian Amory
opgepakt, een vriendje van Bouhou
che en verkerend in ultra-rechtse
kringen. Vorige week werd bekend
dat Bouhouche en Amory lid zijn ge
weest) van de neo-nazistische orga
nisatie Westland New Post. Mendez
zou zijn vermoord omdat hij teveel
van de activiteiten van de WNP'ers
wist.
Tot die duistere club zouden volgens
weer een andere ex-rijkswachter ook
vooraanstaande leden van de Belgi
sche staatsveiligheid behoren.
Voorts jaagt de justitie nog steeds op
de ex-gevangenisdirecteur Jean Bul
tot, die in dezelfde kringen verkeer
de, schietlessen gaf aan leden van de
bende en nu in Paraguay is onderge
doken.
Het was in januari al ondoenlijk om
in deze affaire door de bomen het bos
te zien en dat is er in de 'pauze' van
het proces niet beter op geworden.
Steeds komen weer nieuwe feiten
aan het licht, waardoor weer andere
vertakkingen worden blootgelegd.
En telkens zijn daarbij (ex-)politie-
mensen betrokken.
Dat verklaart wellicht ook waarom
bewijsmateriaal kon verdwijnen en
verdachten werden getipt. Die rijks
wachter Amory was degene die op de
avond van het bloedbad in Aalst de
opdracht kreeg de antecedenten van
enkele bendeleden (vriendjes van
hem?) na te trekken.
Het onderzoek kenmerkt zich nol
steeds door justitiële blunders. Zi
ging men in februari op aanwijzig
van een van de verdachten graven
naar wapens bij een viaduct in Vil
voorde. Toen het donker werd stof
te men het zoeken, om de volgend!
morgen vast te stellen dat iemand s
nachts hun werk had afgemaakt.
Om wapens te zoeken of weg te b
len? Niemand weet het. Het terrein
bleek niet bewaakt. Een cassetK
met informatie over Bouhouche ver
dween spoorloos. Een in justitie!»
den zijnde valse nummerplaat, dis
was gebruikt op een auto bij e®
Bende-overval in 1983, is ook ner
gens meer te vinden.
Omdat het vervalste officiële stem
pel op de plaat hetzelfde was als die
welke werd gevondeg op platen inde
garage van Bouhouche, leek
weer een aanwijzing voor banden
tussen de diverse bendes. Maar hel
bewijsmateriaal is zoek.
Een in de gevangenis verblijvend!
leider van Westland New Post, Eric
Lammerts, keerde vorige week niel
terug van verlof, terwijl hij over e
kele weken in vrijheid zou word®
gesteld. Rook hij onraad? Opmerke
lijk is zeker dat hij in 1985 ook al eens
verdween, vlak voor de supermarkt
moorden. Hij werd niet in de g
gehouden.
De procureur-generaal in Belg»
heeft het nodig geacht een special'
officier van justitie aan te stellen
die moet nagaan of het onderzoet
naar de Bende van Nijvel en ha®
vertakkingen wel is verlopen zoa»
het moest. Op zijn bevinding®
wordt bijna net zo gespannen ge
wacht als op het proces tegen derft
Bende-verdachten zelf. In Mo®
staan immers niet alleen de zes ver
dachten maar ook politie, rijks
wacht en justitie in het beklaagde1'
bankje.
i
