ERENCE
RENT
'ARBY
Ik denk dat ik wel een
eet je geniaal ben
O
T»
Einde van Mon Cherie
en de Herenflikken
Drs P: dankbaar dat
zoiets moois bestaat
'WE HOUDEN GEWOON OP'
ok als ik na deze plaat nooit meer een nieuwe elpee maak, zal ik daar geen moment spijt
van hebben. Ik zal daar niet om treuren, omdat ik weet dat mijn debuut briljant was. En
is lies wat me interesseert."
Volbloed
Festival
Mierzoet
4dERDAG 7 JANUARI 1988
Door Pieter Ploeg)
sence
'tjes
waa
ft de
Trent d'Arby zegt het met een
•kerdheid alsof hij al heel wat
meeloopt. Niets echter is min-
Terence Trent d'Arby is met
251 ar een nieuwkomer. Nauwe-
5 eer half jaar geleden was zijn
m ih popkringen nog geheel onbe-
d. Maar sinds de zomermaanden
den
plat
er-i
,ider
nog
in het New Yorkse Manhat-
get$>ren 'Terry' een stormachti-
ontt/ikkeling doorgemaakt. Hij
int tegenwoordig in Engeland en
kte hij het afgelopen halfjaar
eetje alle covers van de week-
Hij is dé ontdekking van het
n jaar en tegelijkertijd ook dé
oor 1988.
jlgns zijn Europese toernee kwam
^^lende debutant eind oktober
euws omdat hij zijn optreden
mrijk op het laatste moment
af#zegd. Als reden voor de annu-
g 'hij op 'niet te willen optreden
J ind dat wordt geleid door een
JWaldheim'. Met die beslissing
erry' vele duizenden Oosten-
s diep teleur.
de plaat 'Introducing the
according to Terence Trent
arst de zanger van het talent.
zijl .wee concerten, enkele weken
in ons land, getuigden van een
Bpart. Een mengeling van Ja-
Bi iwn, Prince en Marvin Gaye.
t, waarmee hij de status van
er heeft bereikt, maakte hij in
lan een maand tijd.
jeugdige popster ambieerde
vaifielijk een carrière als bokser,
er ging hij in dienst „omdat je dat
Hoed kunt combineren met
Terence is een verdienstelijk
:serl ;eweest. Hij heeft in Amerika
rleil oernooien gewonnen. Tijdens
concerten in Den Haag en Gronin-
kol ook duidelijk worden vastge-
d dit de zanger atletisch is ge-
iwdl De coltrui is vooral rond zijn
ïenl .an de nauwe kant. Biceps en
epsl staan strak gespannen bij ie-
be eging die hij maakt. En toch
hij|r niet écht uit als een gewezen
Terry' is een tenger mannetje.
Ihek en techniek moeten destijds
ster :ste wapens zijn geweest,
^■n boksclub hadden ze gezegd
hel leger goede faciliteiten bood
inte ressante wedstrijden te bok-
Opfschool maakte ik er een zootje
i. Ikl erveelde me rot. Ik wilde meer
ciplire krijgen om een meer verant-
ordjeven te gaan leiden. Daarom
ikl het burgerleven vaarwel ge-
d. Bovendien kon ik op die manier
ikoojen uit Amerika. Want ik voel-
he daar niet op m'n gemak. Ik werd
luitj land gelegerd. Later hoorde ik
ik I ij het regiment zat, waar ooit
Elvis Presley had gediend. Ik voel-
-hce verder ik van de Verenigde
ten verwijderd raakte dat ik
sdsl ichter bij mijn roots kwam. Ik
g meer ontdekken. Van de boks-
tt't kreeg ik op een gegeven moment
nkik meer, dus ben ik daarmee
topt
iepgang
iet 1 ger viel Terence Trent d'Arby
all ip door zijn rebelse gedrag. In
oojjier jaren is de 'rebel van toen'
tot een popzanger van we-
naat. Vragen worden door
ntwoord alsof het hem alle-
1 ni ;t veel interesseert. Het zal
ongetwijfeld een gevolg zijn van de
enorme aandacht, waarmee hij nu
wordt overspoeld. Door zijn aderen
vloeit zwart, Indiaans, Iers en Spaans
bloed. „Onder mijn imago schuilt
diepgang", weet hij.
Naar verluidt zou de ex-bokser na en
kele maanden al uit het leger zijn ge
schopt. „Dat is juist", zegt de 25-jarige
artiest. Regelmatig werpt hij zijn
'dreadlocks' achterover op zijn hoofd.
Als hij zijn haardos niet elke drie minu
ten 'in model' zou gooien, was oogcon
tact helemaal onmogelijk geweest.
„Ze dachten dat ik een stereo-installa
tie van 6.000 gulden had gestolen. En
daarom hebben ze me gearresteerd en
in de gevangenis gezet. Via een advo
caat ben ik uiteindelijk weer vrij geko
men. Ze hebben me verkeerd begre
pen. Ik had die installatie niet gestó
len, ik wilde hem alleen maar lenen".
Over zijn muzikale kwaliteiten mag
volgens hem geen enkele twijfel be
staan. Bijna identiek aan de histori
sche woorden ('I'm the greatest') van
bokser Mohammed Ali, heeft Terence
Trent d'Arby ook al menigmaal ge
zegd: 'I'm a genius'. En de juistheid
van die uitspraak kan inderdaad ook
niet ontkend worden. Jammer is al
leen dat de zanger het zelf zegt. In de
regel straft zulke arrogantie zichzelf,
maar het gevaar dreigt dan dat derge
lijke eigendunk de aandacht afleidt
van een wel degelijk verdienstelijk de
butant.
Terence Trent d'Arby zegt even veel
de liefde te bedrijven als zijn haar te
wassen. Van Bing Crosby-films wordt
hij sentimenteel. De nieuwkomer kent
zichzelf als geen ander. Vrouwen vindt
hij nog belangrijker dan zijn muziek.
„Ik ben eerst een tijdje drummer ge
weest in de groep 'The Touch'. Maar ik
had al snel in de gaten dat de zanger
meestal alle aandacht krijgt. Vanwege
die interesse van het vrouwelijk volk
in popzangers heb ik definitief geko
zen voor een carrière in de muziek. Dat
heeft Mozart ook gedaan. Meiden voe
len zich aangetrokken door muziek.
Het is te vergelijken met vissen met
een hengel of met een net. Als je met
een schepnet te werk gaat, betekent
dat toch niet dat je lui bent. Nee, je
vangt gewoon meer. Iedere gezonde
jongen houdt toch van de aandacht
van zoveel mogelijk meisjes. Daarom
zit ik in de muziek. Als ik meer meisjes
zou kunnen krijgen met het schilderen
van balkons, zou ik dat gaan doen",
had Terence Trent d'Arby gezegd in
een van zijn eerste interviews in ons
land.
Het genie houdt van krachtige uit
spraken. Voor Amerika heeft hij geen
goed woord. „Het is er een rotzootje. Ze
schreeuwen er. Iedereen praat te hard.
Ik kreeg er pijn van aan m'n oren.
Amerika heeft volgens mij een racisti
sche, sexistische, gewelddadige sa
menleving, die volledig in beslag
wordt genomen door haar vermeende
eigen belangrijkheid. Dat druist in te
gen alles wat ik belangrijk vind. Jam
mer genoeg gaat Europa steeds meer
op de Verenigde Staten lijken en Enge
land loopt daarin voorop. Er zijn hier
nog steeds mensen die uit hun bol
gaan voor groepen als Led Zeppelin.
De rest houdt van Whitney Houston,
Bon Jovi en Europe. Dat is dodelijk
saai. 't Enige goede dat jullie hier in de
laatste jaren hebben geaccepteerd, is
Prince", zegt hij krachtig.
Terence Trent d'Arby vraagt zichzelf
af of hij wel een soul-zanger is als hem
gevraagd wordt hoe hij de druk ver
werkt 'de grootste te zijn'. De kaken in
zijn scherp gesneden gezicht gaan van
elkaar: „Ik voel me als een jockey op
een vurige volbloed. En voorlopig
stap ik daar nog niet af. Niemand kan
meer druk op mij uitoefenen dan ik
zelf. De pers denkt altijd dat zij meer
kan dan waartoe zij werkelijk in staat
is. Als ze me naast George Michael
zouden zetten, zouden ze me met hem
vergelijken. Dat zou ik ook wel aan
kunnen".
„Maar zodra ze me met Bobby Wo-
mack willen vergelijken, zeg ik: 'Ho,
wacht even', zo ver ben ik nog niet.
Misschien dat ik, als ik over een jaar of
vijf na een optreden van het podium
kom, tegen me zelf zeg: 'vandaag heb
je de titel 'groot soul-ariest' verdiend.
Maar nu is het daar nog veel te vroeg
voor. Ik ben nog maar een kind, een
zanger die aardige liedjes kan schrij
ven. Okay, ik denk dat ik wel een
beetje geniaal ben", klinkt het weer
zelfverzekerd.
De elpee 'Introducing the hardline ac
cording to Terence Trent d'Arby' be
vat behalve de drie hitsingles ('If you
let me stay', 'Wishing well' en 'Dance
little sister') ook het meesterwerkje
'Yet untitled', dat a capella wordt ge
zongen.
„Ik werk anders dan de anderen. De
meeste artiesten kunnen hun eigen ei
niet kwijt. Dat mogen ze niet van de
maatschappijen. Die lezen hen in de
meeste gevallen nog steeds de les. Zul
ke artiesten wordt verteld wat ze in in
terviews moeten zeggen en met wie ze
hun platen moeten opnemen. Ik be
paal alles zelf. En misschien is dat wel
arrogant. Maar het werkt wel. Dat zie
ie".
„Ik respecteer de zakelijke inzichten
van de maatschappijen, maar over
mijn plaat hebben ze niets te zeggen.
Platenbonzen hebben de gèwoonte
een succesformule uit te zetten en die
tot in den treure uit te melken. Als ar
tiest zal ik me daar altijd tegen blijven
verzetten. De elpee bevat ook allerlei
verschillen. 'If you let me stay' was
compleet anders dan 'Wishing well'.
Dat heb ik heel bewust gedaan. De
mensen moeten zich als ze naar mijn
plaat luisteren verbaasd gaan afvra
gen wat voor een artiest ik ben".
Ongeveer tien jaar geleden trad
Robbie Robertson voor het laatst
op met de legendarische groep The
Band, een formatie die jaren samen
werkte met Bob Dylan. Sinds dat af
scheidsconcert, dat de titel The Last
Waltz meekreeg, werd het, althans
voor de buitenwereld, stil rond Ro
bertson. Muzikaal was hij actief be
trokken bij de totstandkoming van el
pees van onder anderen U2 en Eric
Clapton.
Robbie Robertson is nu zelf weer terug
op de platenmarkt. Op het album dat
zijn naam als titel kreeg, laat Robert
son horen nog steeds over dat merk
waardige stemgeluid te beschikken
dat de muziek van The Band uit dui
zenden herkenbaar maakte.
De sfeer van Robertsons muziek wijkt
niet veel af van hetgeen hij met de
band deed, al is goed te horen dat hij
nu geheel zijn eigen gang kon gaan.
Het is moeilijk om aan te geven wat de
uitschieters zijn op 'Robbie Robert
son'. De muziek is van constante kwa
liteit. 'Fallen Angel' is als single uitge
bracht, vermoedelijk omdat dat num
mer ook bij het grote publiek makke
lijk in het gehoor zal liggen. Maar ei
genlijk kwam ieder nummer in aan
merking om als single te worden uitge
bracht. i
H. V.
Robbie Robertson 'Robbie Robert
son' (Geffen)
De Amerikaanse band Guadalca
nal Diary volgt op de nieuwste
langspeler '2x4' de lijnen die op 'Wal
king in the shadows of the big man
(1985) en 'Jamboree' ('86) waren uitge
zet. Dat betekent weer een elpee vol
met nummers die de sfeer van de ja
ren zestig uitademen.
Het is met name de stem van zanger
Murray Attaway tevens tekstschrij
ver/gitarist die voor de herkenbaar
heid van Guadalcanal Diary's zorgt.
Maar evenals op de elpee 'Jamboree'
dwingt de muziek op '2x4' tot graven
in de herinnering. Een nummer als
'Things fall apart' bijvoorbeeld doet
onmiddellijk denken aan de klanken
die Jethro Tuil twintig jaar geleden
voortbracht.
Een en ander betekent overigens be
slist niet dat '2x4' een slechte elpee is.
Maar na de twee voorgaande albums
begint toch een zekere eentonigheid te
ontstaan. Het wordt tijd dat Gua
dalcanal Diary eens een nieuwe weg
inslaat. Attaway, Rhett Crowe (bas),
John Poe (drums, zang) en Jeff Walls
(gitaar, keyboards, zang) hebben mu
zikale kwaliteiten genoeg in huis om
muziek te maken die uitsluitend aan
hun eigen band doet denken en niet
aan grote namen uit het verleden.
Als geheel maakt '2x4' desalniettemin
een uitgebalanceerde indruk. Snelle
rock ('Say Please') wordt afgewisseld
met langzame nummers 'Little Birds',
'3 AM') en blues en rockabilly ('Let the
big wheel roll'). De muziek is strak en
sober. '2x4' is daardoor een aangena
me plaat, maar wie de voorgaande el
pees in zijn bezit heeft, kan zijn geld
beter aan een ander album besteden.
H. V.
Guadalcanal Diary '2x4' (Elektra)
leden van de Vlissingse formatie I. D
De Vlissingse band I. D. geeft zater
dag een promotieconcert in De Piek
in Vlissingen. De band bestaat uit
Frank Engels, Leon Caron, Rein Cor-
bijn, Rinus Wigman en Geert van
Enckevort en speelt melodieuze
rock-muziek. Het optreden begint
om 22.00 uur.
De Image-Club in Terneuzen presen
teert zaterdag een dubbelconcert.
Als eerste treedt de Terneuzense
trash-rock-formatie Anti Dote op.
Deze groep bestaat uit Bram Dour-
leijn, Jack de Koeyer, Peter-Jan
Rietbergen, Boudewijn Bergsma en
ene Teuni.
De tweede band die zaterdag in de
Image-Club optreedt, Traffic Jam, is
afkomstig uit België. De groep be
staat, in wisselende samenstelling,
sinds 1984. De huidige groep bestaat
sinds begin vorig jaar en wordt ge
vormd door Koen Schaballie en Luc
Blomme, de oprichters van Traffic
Jam. en Freddy Mostrey, Hans Van-
decasteele en Guy Denolf. De band
speelt een mengeling van stijlen, va
riërend van rock en hardrock tot
blues en rhythm blues. Behalve ei
gen nummers staan ook covers van
Bad Company en UFO op het reper
toire.
Het eerste optreden begint zaterdag
om 21.00 uur.
In korte tijd is het a capella zingen
de trio 'Mon Cherie en de Heren-
flikken' erin geslaagd bekendheid en
waardering te verwerven in de lage
landen. 'Voor de leut' nam de groep
in 1986 deel aan het Leids Cabaret
festival en zowel de jury- als de pu
blieksprijs werd haar deel. Hierdoor
gestimuleerd ontstond het avond
vullend programma 'Ik houd van
zingen', dat nog tot mei in de thea
ters is te zien. En dan? „Er komt geen
tweede programma", zegt Mariëtte
van der Ploeg, de lange dame tussen
de twee wat kortere heren, gedeci
deerd. „Dat is onlangs besloten, ie
der gaat zijns weegs. 'Mon Cherie en
de Herenflikken' houdt gewoon op.
Hoe succesvol ook, er waren tevens
redenen om te stoppen".
„Artistieke redenen", formuleert Ma
riëtte zorgvuldig. „Het is voor ons alle
drie beter en daarom heb ik het ge
woon verstandiger gevonden geen
tweede programma te maken. Maar
we willen wel doorgaan in het thea
tervak en met zingen. Raoul Kurst-
jens en Ruud Heere misschien samen
en ik ga nu uitzoeken of ik alleen of
met anderen het podium op wil. Het
is fijn geweest om door zo'n festival
een erkenning van talent te krijgen.
Dat heeft ons alle drie goed gedaan.
Je kan wat en het is belangrijk te pro
beren dat verder te ontwikkelen".
'Mon Cherie en de Herenflikken' is ei
genlijk spelenderwijs ontstaan. Het
drietal ontmoette elkaar op de Aca
demie voor Expressie door Woord en
Gebaar in Utrecht, waar zij de docen
tenopleiding volgden. „Helemaal
niet met de bedoeling het toneel op te
gaan, tenminste rond die tijd niet",
vertelt Mariëtte, „Raoul en ik hebben
ook nog enige jaren les gegeven. Spel
en met mensen werken, dat was wat
ik graag wilde. Toneelspeelster wor
den lag eigenlijk wat te ver weg, uit
zo'n milieu kwam ik ook niet". In
haar geboorteplaats Nijmegen was zij
echter wel actief in het kinderkoortje
en speelde zij bijvoorbeeld de hoofd
rol in een kindermusical.
Op de academie ontstond een hechte
vriendschap tussen Mariëtte, Raoul
en Ruud, die zich onder meer uitte in
hun gezamenlijke liefde voor het zin
gen. Zo zaten ze in het Renaissance-
koortje 'Toktet', waar kennis werd
gemaakt met a capella, en ook 'in de
wandelgangen' zaten ze altijd samen
te zingen. „We zongen liedjes die we
mooi of eigenlijk té sentimenteel von
den, driestemmig en dat klonk mooi.
Onze stemmen kleuren gewoon heel
goed bij elkaar. Voor een feestje
maakte ik dan wel eens een tekst op
een bestaande melodie, voor een ge
slaagde of een docent die afscheid
nam. Ter gelegenheid van het jubi
leum van 'Toktet' heb ik een aantal
liedjes achter elkaar gedaan over zin
gen en dat is uiteindelijk de basis
voor ons programma geworden".
'Puur voor de lol' besloot het trio, na
het succes tijdens de jubileumvie
ring, naar het Leidse Cabaretfestival
te gaan: „We dachten, dan krijg je
misschien wat publiciteit en kunnen
we eens optreden op een feestje",
grinnikt Mariëtte met gevoel voor
understatement. „We wonnen en
toen begon het allemaal natuurlijk
een heel ander karakter te krijgen".
Er moest een avondvullend pro
gramma komen. „We hebben geen re
gisseur gehad, we hebben het met z'n
drieën gemaakt, waarbij de teksten
hoofdzakelijk van mij komen en de
arrangeergedeelten vooral van
Ruud en Raoul. Hoe we de dingen
neerzetten en vormgeven, bepalen
we met z'n drieën".
„Het bleek heel goed te klinken en te
werken. We voegen iets toe aan de be
staande melodieën, we persifleren
zangstijlen, hoe artiesten het bren
gen, door teksten helemaal te veran
deren of er soms een beetje naar te
verwijzen. Daardoor geef je een soort
eigen commentaar, wordt het iets
nieuws. Volgens de normen van het
cabaret, wat we in eerste instantie
ook helemaal niet bedoelden te zijn,
is het te weinig scherp of te weinig
shockerend, maar er zit zeker engage
ment of het op de korrel nemen van
engagement in. Er is een duidelijke
ondertoon, maar tegelijkertijd wordt
alles heel erg gerelativeerd".
„Er wordt veel om gelachen en we
proberen gewoon heel mooi te zingen.
Dat ontstaat, dan denk ik, hé, dit is
blijkbaar heel leuk en dan ga je door
met leuk zijn, probeer je tenminste".
Ook het lengteverschil wordt uitge
buit om een komisch effect te krijgen:
„Overigens ben ik niet zo lang, valt
best mee, maar dat komt door die
hakken en die lange jurk en door het
feit dat de jongens net een half hoofd
kleiner zijn. In mijn paspoort staat
1.78 of 1.80 meter, dus dat is niet zo
ontzettend lang, maar doordat ik dun
ben, krijg je meer dat effect".
„Je hoopt dat de mensen die naar ons
programma komen ontroerd worden,
heel erg moeten lachen en ook wat
meenemen van de relativering. Zelf
ben ik eigenlijk nooit tevreden. Soms
zitten de stemmen fantastisch, heb<je
heel mooi gezongen, maar werd het
niet echt leuk, maar het kan ook zo
zijn dat het hartstikke leuk was, maar
dan heb je niet echt mooi gezongen.
Het is fijn dat de mensen naar het
theater komen, dat er geapplaudis
seerd wordt, dat er bijna altijd res
pect is voor het produkt, de erken
ning dat je kwaliteit hebt geleverd.
Dat voelt heel fijn. We zijn niet per
soonlijk beroemd, maar de groep
heeft naam en dat is leuk".
„Die naam? Ik geloof dat ik ooit een
keer Mon Cherie heb gezegd en toen
kwam een vriendin met de toevoe
ging Herenflikken. Chocolaatjes,
mierzoet, bijna te zoetig misschien
wel. We vonden het een prachtige
naam die bovendien werkt. En na
tuurlijk een kleine associatie met
het begrip flikkers. Dat mag ook
baat hebben". Maar de groep wordt
over een aantal maanden ontbonden
en het is maar de vraag of de naam
zal voortleven op een grammofoon
plaat. „De kracht van het program
ma is mede het visuele, het commen
taar, de gekke dingen er om heen.
Puur die drie stemmen op een plaat?
Misschien zou het leuk zijn voor de
mensen die het gezien hebben".
Voor Mariëtte van der Ploeg, evenals
haar huidige partners even in de der
tig, zijn zingen en theater hoofdzaak
geworden. Ook in de toekomst: „Ik
hoop dat ik mij kan ontplooien en
m'n gang kan gaan. Ik vind het be
langrijk dat ik dingen kan doen die ik
echt wil, waar je in kan groeien en
waar mensen uiteindelijk veel aan
hebben, maar vooral jij zelf. Dat vind
ik belangrijker dan succes of be
roemd zijn".
Frans P. J. Doeleman
('Mon Cherie en de Herenflikken'
brengt het programma 'Ik houd van
zingen' vanavond donderdag in
'De Prins van Oranje' in Goes, aan
vang 20.00 uur, vrijdag 29 januari in
het Vestzaktheter in Vlissingen, aan
vang 20.30 uur, en vrijdag 11 maart
in het Zuidlandtheater in Terneu
zen, aanvang 20.00 uur).
Mon Cherie en de Herenflikken.
Ik ben geen tobber", vertrouwde
de ruim 68 jaar geleden in het
£witerse Thun geboren bedrijfseco
noom drs Heinz Polzer de lezers van
deze krant onlangs in een interview
toe. Op zijn jongste elpee 'Hoep hoep
hiezee voor Drs P' (Philips 832 944.1)
draagt hij deze levensinstelling
weer ruimschoots en uitbundig uit.
Evenals Erasmus zingt hij een lo
flied op de zotheid. Zijn plaat vormt
een aaneenschakeling van absurde
invallen en tegendraadse wendin
gen, waarbij emotie wordt gepaard
aan fysieke behoeften aan cocosno-
ten, andijvie, olijven, ananas, knol
rapen, lof, schorseneren en prei.
De vele vondsten en op het oog on
zingbaar lijkende teksten onderstre
pen de virtuositeit van Drs P als taal
kunstenaar, misschien eerder taai
goochelaar. Ook muzikaal is deze el
pee door de afwisselende stijlen en
sferen alleszins de moeite van het be
luisteren waard. Een juweeltje vormt
de mini-musical van 2 minuten en 49
seconden 'Een goed" gesprek', dié
door de geluidseffecten herinnerin
gen oproept aan Pink Floyd in vervlo
gen tijden en waaraan op kostelijke
wijze wordt meegewerkt door Jules
de Corte en Jasperina de Jong. Deze
samenspraak tussen weekbladcol
porteur, cosmeticaverkoper en huis
vrouw zal door zijn complexiteit niet
snel vervelen.
Aan de jongste elpee van Drs PI linkswordt ook meegewerkt door Jasperina
de Jong m Jules de Corte.
Opmerkelijk is de muzikale onder
steuning van de verschillende liede
ren. Zo krijgt 'Dubbele punt' (Drs P
gaat werkelijk geen onderwerp uit de
weg) een Schots-militaristische kleur
en proeft men in 'Cocosnoot' de Ha-
waiiaanse sfeer. 'Ananas' draagt Me
xicaanse elementen en 'Herderslied'
eindigt volkomen ongerijmd in dixi-
landklanken. 'Knolraap en lof, schor
seneren en prei' speelt zich af in de
blijmoedige haleluja-sfeer van de go
spel. Onder de titel 'Maart' blijkt een
lied over taart schuil te gaan en 'Het
land is moe' heeft even de pretentie
van de dichter Marsman, maar slaat
dan om in kolderiek gerijmel.
Het werk van Drs P is nauwelijks on
der woorden te brengen, men moet
het met eigen oren beluisteren om de
humor en absurditeit in zich op te ne
men. Wie schrijft er nu uitsluitend
een lied op de melodie van een tango,
omdat hij zo graag eens in die maat
soort wil zingen? Drs P doet dat en
neemt daarbij woorden in de mond
die wellicht onbewust als kern
achtige karakterisering van zijn oeu
vre kunnen worden gezien: „Je komt
al gauw aan het vereiste aantal woor
den/Vooral wanneer het over niets
bijzonders gaat/En alle luisteraars
die deze tango hoorden/Zijn innig
dankbaar dat er zoiets moois be
staat".
FPJD
(Drs P is in Zeeland ook 'live' te ho
ren: zondag 10 januari in Goes, vrij
dag 5 februari in Terneuzen en dins
dag 22 maart in Middelburg).
Terence Trent d'Arby: „Ik voel me als een jockey op een vurige volbloed
