Amerikanen moeten
buikriem aanhalen
FREUD EN
MAHLER
Valt 'rood' Hamburg
in 'zwarte' handen?
DEELSTAA TVERK
denkwijzer
PZC/ °P'n'e en achtergrond 4
%%fr\ WK
M;7NzTiESBv_
Werkverslaving
Al genoeg
Geen beperking
Zondag gaan ruim een mil
joen inwoners van de
stad-staat Hamburg en 2,8
miljoen in Rijnland-Pfalz
naar de stembus om nieuwe
deelstaatsparlementen te kie
zen. De Vrije- en Hanzestad
Hamburg is niet alleen een
van de kleinste deelstaten in
de Bondsrepubliek, maar ook
sinds jaar en dag 'de rode
burcht' in het hoge noorden.
Deze burcht dreigt nu net als het so
ciaal-democratische bolwerk Hessen
in 'zwarte' handen te vallen. Sinds de
vervroegde deelstaatsverkiezingen
van een halfjaar geleden regeert de 'ro
de baron' Klaus von Dohnanyi met
een minderheidskabinet. De CDU kon
de sociaal-democraten niet ten val
brengen, omdat de Groenen, die in
Hamburg GAL heten, daaraan niet
mee wilden helpen. Steun van de FDP
was er niet, omdat de liberalen niet in
het parlement zitten. Pogingen om om
een grote coalitie te vormen misluk
ten.
Rijnland-Pfalz
'Vrije kiezers
Dat slaapt lekker!
DONDERDAG 14 MEI 1987
deneMaRki
"SLEESWUK - KIEL
IP%>^H0L5TeiN,
iisBremerhaven^
3 f HAMBURG
BREMEN'
NEDERSAKSEN
HANNOVER
^NOORDRUN-
WESTEALEN
Essen •Qortmund j
©OÜSSEIOORF C
^Keulen
NN® HESSEN
-tAiïRLAND
\SAARBRÜCKEN f
/Mflf/V- '1
ENKRIJK
STUTTGART rJ
BEIEREN
WURTTEMBERG
MUNCHEN
ZWITSERLAND
OOSTENRIJK
(Door René Diekstra)
Leiden, 26 augustus 1910, een re
genachtige zomerdag. In een café
in het centrum van de stad stelt de
Leidse arts De Bruine Groeneveldt
twee mannen in het Duits aan elkaar
voor. Als de arts vertrokken is, be
sluiten de twee mannen een wande
ling door de stad te maken. De in
houd van het gesprek tijdens de wan
deling, die uiteindelijk ruim drie uur
zal duren, was onderwerp van een in
ternationaal symposium in Leiden.
Die aandacht wordt begrijpelijk als
men weet wie de mannen waren, na
melijk de wereldberoemde psycho
loog Sigmund Freud en de minstens
even beroemde componist Gustav
Mahler.
Op advies van zijn arts was Mahler
naar Leiden gekomen om Freud te
consulteren over persoonlijke pro
blemen. Mahler had dat al veel eer
der willen doen, maar had tot drie
maal toe een eerder gemaakte af
spraak weer afgezegd, een uiting van
de twijfelzucht waaronder hij vaker
leed. Maar eind juli was er iets ge
beurd dat aan zijn uitstelgedrag een
einde maakte. Min of meer per onge
luk had Mahler een brief in handen
gekregen, die bedoeld was voor zijn
bijna 20 jaar jongere en volgens tijd
genoten buitengewoon knappe
vrouw Alma. De afzender van de
brief was de later beroemd geworden
architect Walter Gropius en er bleek
duidelijk uit dat tussen beiden zich
een meer dan gewone vriendschap
pelijke relatie aan het ontwikkelen
was. Freud had te kennen gegeven
dat de enige mogelijkheid om hem in
de zomer van 1910 nog te spreken te
krijgen, was tijdens de vakantie die
hij met zijn gezin in Noordwijk door
bracht. Daarna zou hij naar Sicilië
reizen. Er zat voor Mahler dus weinig
anders op dan naar Nederland te ko
men. Bijna twee dagen moest hij per
trein reizen voor een gesprek dat
normaliter ergens in Oostenrijk zou
hebben plaatsgevonden. Want daar
woonden ze allebei, Freud in Wenen,
Mahler in Toblach.
Maar misschien is de ongewone
plaats wel symbolisch voor het unie
ke van de ontmoeting geweest. Want
in Leiden spraken Freud en Mahler
elkaar voor de eerste en de laatste
maal. Nog geen jaar later, op 14 mei
1911, slechts 51 jaar oud, stierf Mah
ler. De psychische problemen waar
voor hij Freud kwam consulteren
maar waarvoor hij zich ten slotte
niet echt wilde laten behandelen,
hebben zeker in belangrijke mate tot
deze afloop bijgedragen. Die proble
men waren bepaald nief beperkt tot
huwelijksproblemen. In feite waren
Mahlers problemen met zijn vrouw
veel meer een symptoom van zijn
problematische - of misschien moe
ten we eerder zeggen ongelukkige -
persoonlijkheid. En die kunnen we
pas goed begrijpen tegen de achter
grond van zijn levensloop.
Al bij zijn geboorte, op 7 juli 1860,
werden voor de familie Mahler leven
en dood met elkaar verweven door
dat vrijwel op hetzelfde moment het
oudste dochtertje Isidora stierf. Ook
in de jaren daarna zouden vader en
moeder Mahler, en met hen Gustav,
steeds weer gedwongen worden te
pendelen tussen leven en dood. Nog
voor hij 14 jaar oud was waren zes
van de na hem geboren kinderen be
graven, onder wie zijn lievelings
broer Ernst. De chronische depressie
van moeder moet in belangrijke ma
te hieraan worden toegeschreven en
deze zal op haar beurt de sfeer van
treurnis in het gezin verder hebben
versterkt. Het is veelzeggend dat de
eerste compositie die Mahler als zes
jarige schrijft de titel 'Polka met een
treurmars als inleiding' meekrijgt.
De opera die hij als 15-jarige compo
neert en die helaas verloren is ge
gaan, heeft de dood van zijn lieve
lingsbroer als thema. Misschien nog
typerender voor de coulissen van de
pressie en dood, die de achtergrond
vormen van zijn kinder- en jeugdja
ren en zijn muzikale ontwikkeling, is
dat het eerste werk dat Mahler op
neemt in zijn officiële lijst van compo
sities als titel 'Het klagende lied'
draagt.
Daarmee is het begin gesponnen van
de zwarte draad die door al zijn com
posities heen te herkennen is en die
Mahler zal maken tot de muzikale be
richtgever van de menselijke worste
ling met de dood. Dezelfde draad
rijgt ook zijn verdere levensloop aan
een. In 1889 sterven zijn ouders kort
na elkaar. Zes jaar later slaat siji
broer Otto de hand aan zichzdj
Maar geen dood treft Mahler zo diej
als die van zijn eerste kind enzijnlk
velingsdochter Maria, die in 1st
sterft aan difterie. Samen met twe,
andere gebeurtenissen in datzelji
jaar, de constatering van een ernsti
ge afwijking aan zijn hart en zijnonl
slag als directeur van de Ween
staatsopera, vormt dat het begin vat
een definitieve breuk in zijn levens
lijn en een langzaam maar onont
koombaar afglijden naar de dood.
Het laatste grote werk dat Mahle
voltooit met als titel 'Lied von der Ei
de', zou eerder het lied van de dooi
genoemd kunnen worden, omdat hi
daarin het afscheid van het leven to
thema maakt, Mahlers titelkeuz
werd hem ingegeven door zijn angs
voor de dood en zijn magische hoo;
dat de aarde, het leven, hem uit ei
kentelijkheid voor dit eerbewijs no
de tijd zou geven om de onverbidck
lijke grens van negen symfonieën t
overschrijden. Iets dat nog geen et
kele andere grote componist teniet
was gevallen. Maar een tiende syn
fonie zou ook Mahler niet compont
ren.
Wat Mahler onderscheidt van d
meeste mensen is dat hij blijkbac
het vermogen miste zijn doodsang,
te verdringen, te ontkennen. Ene
zijds betekent dit dat hij voortduren
werd geplaagd door een grote inne
lijke onrust. Anderzijds was die o\
rust, gepaard aan zijn muzikaal g
nie, de voorwaarde voor zijn schei
pend werk. Dat hij zich van dat laa
ste zeer goed bewust was, blijkt u
wat hij over zichzelf zei in zijn gt
sprek met Freud. Op Freuds concli
sie ("Dat alles - Mahlers problemen
moet in een therapie doorgewerl
worden") antwoordde Mahler rnt
een beroemd geworden zin: „Ik zi
mij niet laten analyseren, want ik w
in staat blijven mijn symfonieën t
schrijven".
Deze uitspraak suggereert, da
slechte levenservaringen en het woi
stelen daarmee een bron voor creat
viteit kunnen zijn. Maar dat is éi
kant van de medaille. De anden
kant is dat scheppend of actief bez
zijn vaak ook een medicijn is, ee
zelfbehandeling tegen innerlijke oi
rust. Maar dat medicijn, te vaak gt
bruikt, kan een verslavende werkin
hebben en tot werkverslaving of nu
nagersziekte leiden. De tragiek i
dan dat het nooit zal oplevere
waarnaar men streeft: innerlijk
rust. Schubert, net zo'n rusteloze nt
tuur als Mahler, heeft dit ooit tre,
fend uitgedrukt met de woorden:
...en zoek rusteloos naar rust".
Bij personen van het type Mahli
moet de onstilbare werkdrift, c
angstaanjagend gedreven leven,
stijl vroeg of laat in een ineenstortin
eindigen. Maar toch lijkt er niets I
zijn, zelfs niet het dreigende verlit
van zich verwaarloosd voelend
partners, dat de persoon zelf van d
tragische lot kan afhouden. Een va
de oorzaken is dat de persoon i
kwestie dit lot niet alleen vrees
maar soms ook verwelkomt omda
het doet waartoe hij zichzelf niet i:
staat voelt: ingrijpen in en een eind
maken aan het rusteloze lijden aa:
het leven.
Vanaf het moment dat bij Mahler i
ineenstorting - zijn hartkwaal - zici
openbaart, openbaart zich ook d
ware zelfvernietigende aard vanzijl
levenshouding. In plaats van zichh
ontzien stort hij zich nog meer dai
vroeger op zijn werk. Triest en ill:
stratief is deze zin uit een brief: f
kan niets anders dan werken, al ht
andere heb ik verleerd". In éénjaa
neemt hij 61 concerten aan. Hij laa
zijn lichaam versneld afstervenini
waan er zo nog het maximale aan le
ven uit te kunnen persen.
Freud schreef ooit dat het leven niet
fanders is dan een ingewikkelde om
weg naar de dood. Mahler, die ziel
iedere seconde van zijn volwassenk
ven van deze vreselijke waarheid be
wust was, heeft zijn energie en zijn ta
lent zozeer gebruikt om daaraan nu
zikale uitdrukking te geven, dat hi
ondanks aanmaningen de rekenint
voor het consult van Freud nooi
heeft betaald. Het zij hem vergevet
(Van onze verslaggever
Hans Amesz)
Amerika kan niet langer het leeu-
wedeel van de economische
groei in de wereld voor zijn rekening
nemen en de vraag is dus: wie neemt
de fakkel over? Dat zei de Ameri
kaanse minister van financiën Ja
mes Beker deze week tijdens de mi
nisterraad van de Organisatie voor
Economische Samenwerking en
Ontwikkeling (OESO), waarbij de 24
belangrijkste industrielanden zijn
aangesloten.
Die opmerking van Baker was niet
nieuw, maar wint aan actualiteit om
dat de groei in de wereld trager wordt
en vrijwel iedereen het er over eens is
dat het begrotingstekort van de Ver
enigde Staten de motor van de we-
reldgroei in het verleden dringend
omlaag moet.
De Amerikanen hebben soms de nei
ging om de schuld voor de moeilijkhe
den in de wereldeconomie meer bij
anderen te leggen dan bij zichzelf. Ve
le deskundigen, ook in Nederland,
zijn ervan overtuigd dat Washington
nu eerst zelf orde op zaken moet stel
len. Dat betekent dat tegen de eigen
bevolking moet worden gezegd: de
buikriem moeten worden aange
haald, er dient minder geconsumeerd
te worden. Daardoor worden de te
korten op de begroting en de handels
balans, die in de buurt van de 140, res
pectievelijk 180 miljard dollar ko
men, pas echt kleiner.
Dat is echter een boodschap die niet
populair is en waarmee zeker geen
stemmen worden gewonnen. Dus ver
klaarde James Baker in Parijs weder
om dat vooral de zogenaamde over-
schotlanden Japan en West-Duits-
land hun economieën moeten stimu
leren door de binnenlandse vraag aan
te jagen. Er worden dan, in ieder ge
val in theorie, ook meer Amerikaanse
produkten gekocht waardoor het
handelstekort van de VS afneemt.
Of dit echt helpt, is nog maar de
vraag. De president van de Neder-
landsche Bank, dr. W. Duisenberg,
kwam in zijn onlangs verschenen
jaarverslag tot de conclusie dat een
extra economische groei van één pro
cent in de Bondsrepubliek Duitsland
slechts tot een verlichting van vier a
vijf miljard dollar op de Amerikaanse
handelsbalans leidt. Vergeleken met
het totale tekort is dat inderdaad bui
tengewoon weinig.
West-Duitsland is bovendien van
mening dat het, zoals staatssecreta
ris Schlecht van Economische Za
ken in Parijs zei, eigenlijk al genoeg
doet. „Door het feit dat de binnen
landse vraag dit jaar reëel meer dan
drie procent zal toenemen, leveren
wij onze bijdrage aan de dreigende
internationale onevenwichtigheden
en aan de verbetering van de groei
perspectieven in de wereld. Wij ac
cepteren zelfs dat daarmee groeiver-
lies en verlies aan arbeidsplaatsen
in Duitsland gepaard gaan. Want bij
een zo sterk van de wereldhandel af
hankelijk land als de Bondsrepu
bliek is het niet mogelijk om bij een
teruggang van de export gelijktijdig
een hoge economische groei te berei
ken".
Otto Schlecht riep verontwaardigd
tegen verslaggevers dat vele landen
kennelijk nog niet begrepen hebben
dat het Westduitse begrotingstekort
(nu 2 procent van het bruto nationaal
produkt) weer omhoog gaat. Dat is
toch stimuleren? Verder kondigde hij
aan dat de Bundesbank later deze
week de geldmarktrente niet het
disconto licht zal verlagen. Kort
om, niemand hoeft over de Bondsre
publiek te klagen, aldus Schlecht.
Een hoge ambtenaar van het Duitse
ministerie van economische zaken
zei desgevraagd dat Bonn ook nog
maar eens moet zien in hoeverre de
Amerikanen serieus gaan werken aan
het terugdringen van hun financie
ringstekort. „Dat hebben we vaker
gehoord, maar tot nu toe is daar bit
ter weinig van terechtgekomen".
De belofte van Japan om de eigen
binnenlandse economie aan te wak
keren, werd door de Amerikaanse mi
nister van financiën Baker zeer be
groet. Duitsland had daar, bij monde
van staatssecretaris Schlecht, echter
twijfels over. Ook dat wordt immers
al jaren verkondigd. De Nederlandse
minister van economische zaken, De
Korte, wilde eveneens weten wat de
Japanse toezegging om de economie
een impuls van 2 procent te geven, nu
precies betekent. Als dat vooral via
stimulering van de Japanse bouw
gaat, heeft dat immers nauwelijks ef
fect op het enorme overschot op de
handelsbalans.
Zoals altijd op internationale confe
renties, werd ook in Parijs de nadruk
gelegd op gezamenlijke verantwoor
delijkheid. „Niemand van ons kan in
zijn eentje zorgen voor meer economi
sche groei, maar om eerlijk te zijn, er
bestaat geen alternatief voor het
Amerikaanse leiderschap en voor on
ze samenwerking", aldus minister
Baker.
ALTIJD IETS NIEUWS ONDER DE ZON.
FRANKRIJK
BONDSREPUBLIEK
DUITSLAND
Staatsgrens
Hoofdstad
Grens "Lander"
Hoofdstad "Land"
BERLIJN
D. D. R.
tsjecho -
slovak i je
De OESO heeft er nog eens de nadruk
op gelegd dat protectionisme, be
schermende maatregelen door de ei
gen industrie, uit den boze is. Beper
king van de vrije handel in de wereld
gaat ten koste van de welvaart. Ba
ker en de Amerikaanse regerings
commissaris voor handel Yeutter
verklaarden dat de regering van de
Verenigde Staten er alles aan zal
doen om de toenemende druk uit het
Huis van Afgevaardigden naar pro
tectionisme te weerstaan.
De ministerraad van de OESO wordt
beschouwd als een soort voorportaal
voor de economische wereldtop van
de zeven belangrijkste industrielan
den (Verenigde Staten, Japan, West-
Duitsland, Engeland, Frankrijk, Ita
lië en Canada) die begin juni in Vene
tië wordt gehouden. Terwijl in Parijs
vooral werd afgetast en geconsul
teerd, is er hoop dat in Venetië meer
concrete afspraken kunnen worden
gemaakt.
(Van onze correspondent
Hans Hoogendijk in Bonn)
Hamburg moet dus weer kiezen. Von
Dohnanyi gokt op de absolute meer
derheid, maar dan zou de SPD bijna
'tien procent meer moeten halen dan
de vorige keer en dat gelooft zelfs de
trouwste sociaal-democraat niet. Als
tweede mogelijkheid ziet Von Dohna
nyi een coalitie met de liberale FDP
als die de vijfprocentsgrens over
schrijdt.
De liberalen hebben zich uitgesproken
voor samenwerking naar Bonner mo
del met de CDU, maar levert dat geen
meerderheid op dan willen de libera
len ook wel met de SPD. Met de Groe
nen, die in Hamburg tamelijk radicale
standpunten innemen, wil geen van de
drie samenwerken.
De Groenen willen een eventuele so
ciaal-democratische minderheidsre
gering wel gedogen. Binnen de Groe
nen gaan nu echter ook stemmen op
om minder zuiver in de leer te zijn en
een coalitie met de SPD niet helemaal
af te wijzen. Maar Von Dohnanyi heeft
al gezegd dat hij voor zo'n samenwer
king niet beschikbaar is.
CDU-lijsttrekker Hartmut Perschau is
vol vertrouwen dat de christen-demo
craten eindelijk aan de macht komen.
'We hebben een grote kans te winnen.
Hamburg heeft een wisseling van de
macht broodnodig. De sociaal-demo
craten zijn na tientallen jaren regeren
Hamburg, de machtigste stad van West-Duitsland.
opgebruikt en verstrikt in een net van
corruptie en mismanagement'.
Perschau schildert een droevig beeld
van de machtige Hanzestad. Massale
werkeloosheid, een miljardenschuld,
koploper in de misdaad. De CDU ver
kondigt de aanstaande ondergang van
de metropool aan Elbe en Alster.
De 46-jarige Perschau, Hamburger en
majoor b.d. schuwt harde woorden
niet. Hij heeft opgeroepen tot een of
fensief richting raadhuis. Perschaus
dagorders kunnen zo uit het hand
boek soldaat komen: 'Wij zijn de uit
dagers. We moeten dus vroeger op
staan en sneller ter been zijn'.
'Nu is het genoeg', staat er strijdlustig
op de CDU-pamfletten. Dat slaat niet
alleen op de derde verkiezingen bin
nen een half jaar, maar ook op het alge
mene onbehagen in de stad. De SPD
sloeg terug met de leus: 'Het is
werkelijk genoeg, meneer Perschau.
Wij hebben er genoeg van Hamburg
voortdurend door de CDU te laten uit
schelden'.
Von Dohnanyi hoopt zo nog een keer
de verdeelde stad achter zich te krij
gen. Het zal niet meevallen, want het
gaat niet best met Duitslands mach
tigste stad.
Minstens 100.000 mensen zijn werk
loos, 100.000 Hamburgers leven van
een sociale uitkering en tussen de
250.000 en 300.000 mensen leven op de
rand van de absolute armoede. Voor
de CDU is het allemaal de schuld van
de sociaal-democraten, maar Von
Dohnanyi zegt niet geheel ten onrech
te, dat vergelijkbare steden dezelfde
problemen hebben.
De gevolgen van werkloosheid, het
wegtrekken van grote groepen inwo
ners en bedrijven naar het platteland
rond de stad en het sterven van de wer
ven zijn geen Hamburgse bijzonderhe
den en zeker niet de schuld van de ene
of de andere partij.
Toch zagen de Groenen hun aanhang
sprongsgewijze stijgen. De CDU kreeg
ook de wind mee, maar het pakket op
lossingen voor de crisis verschilt nau
welijks van de SPD-lijn. En de indus
triëlen in de Hanzestad stelden open
lijk dat de sociaal-democratische bur
gemeester met zijn nieuwe industrie
beleid op de juiste weg is. Een Ham
burgse traditie: de kooplieden lopen,
niet weg met de 'roden', maar zo lang:
hun kas klopt en de vooruitzichten re
delijk zijn, blijven ze rustig.
Het gevaar voor de SPD kwam uit een
andere hoek. De schandalen rond poli-
tie-optredens tegen demonstranten,
een misdrij venrecord en het drama
rond het vakbondswoningconcern
Neue Heimat hebben de partij in het
nauw gebracht. Bij tienduizenden lie
pen de sociaal-democratische kiezers
over naar het groene, zwarte en libera
le kamp.
Klaus von Dohnanyi wil de meesten
van hen nu terugwinnen door hen er
van te overtuigen dat een nieuwe start
met de SPD mogelijk is. Zijn belang
rijkste leus: 'We moeten ervoor zorgen
dat niet de hele Bondsrepubliek zwart
wordt'. Beslist geen gemakkelijke
taak voor de 58-jarige SPD-politicus.
Heel wat makkelijker heeft de minis
ter-president van Rijnland-Pfalz het.
In deze deelstaat met zijn vele drui
ven en raketten regeert de CDU van
Bernard Vogel met absolute meerder
heid. De jongere broer van SPD-frac-
tieleider en toekomstig partijvoorzit
ter Hans-Jochen, heeft maar een zorg
en die is dat er te weinig mensen gaan
stemmen en dat daardoor zijn positie
in gevaar komt.
Sinds de vorming van de Bondsrepu
bliek regeren de 'zwarten' in Rijnland-
Pfalz en dat is voor de meeste inwoners
zo vanzelfsprekend dat er wel eens
spottend is opgemerkt: 'Stel je voor
dat er verkiezingen zijn en niemand
heeft het in de gaten'.
Zondag bepalen de 2,8 miljoen kiezers
of Vogel alleen door kan regeren, of dat
hij de steun van de liberalen nodig
heeft. Vogel zit al 20 jaar in de regering
van Rijnland-Pfalz. Daarvan meer dan
tien jaar als minister-president.
In 1974 versloeg hij in de strijd om het
CDU-voorzitterschap in deze deel
staat de door Helmut Kohl gesteunde
Heiner Geiszler. Twee j aar later volgde
een nog grotere verrassing toen hij
Kohl opvolgde als minister-president,
terwijl Kohl een ander had voorge
steld.
Vogel regelt stil maar grondig alle za
ken. Zelfs de problemen met de vergif
tigde Moezelwijn en de schandalen
rond veel CDU-politici op lager ni
veau, brachten hem niet uit zijn even
wicht.
Hij weet dat het droomresultaat van
vier jaar geleden, toen hij 51,9 procent
haalde, nu onbereikbaar is. Maar er is
nog altijd de FDP om hem aan die
meerderheid te helpen.
Het enige probleem is, dat er in Rijn-
land-Pfalz een groepering mee doet
genaamd 'Vrije Kiezersgemeen
schap'. En deze club zou weieens flink
wat stemmen van ontevreden wijn
boeren en andere middenstanders
kunnen krijgen.
Deze beweging, in het Nederlands het
best te vertalen als 'gemeentebelan
gen', bezet in honderden gemeenten
raadszetels. De CDU vond het alle
maal best, maar nu ze ook in het deel-
staatsparlement willen, vrezen chris
ten-democraten en liberalen dat zo
kostbare procenten verloren gaan.
De FDP zou door deze 'vrije' kiezers
bijvoorbeeld weer kunnen struikelen
over die vijfprocentsgrens en daardoor
zou een rood-groene coalitie net ge
noeg zetels kunnen halen. Dat is ook
de enige hoop van de 43-jarige SPD-
kandidaat Rudolf Scharping.
In de 'Heimat' van Helmut Kohl waart
deze gedachte als een spookbeeld
rond. De CDU vreest verder dat de ge
motiveerde Groenen en sociaal-demo
craten kunnen profiteren van een ge
ringe opkomst. Daarom trekt de 54-ja-
rige vrijgezel Vogel door het land met
de alarmboodschap: 'Het is mij veel te
rustig'.
Maar als alles normaal verloopt is en
blijft Bernard Vogel minister-presi
dent in het land van Helmut Kohl.
De Nederlandse ministers De Korte en Ruding op de OESO-conferentie in
Parijs.
De Amerikaanse minister van financiën Jams Baker.
Advertentie
't Is comfortabel slapen op dit
2 persoons laquébed. Com
pleet met polyeter matrassen
en verstelbare lattenbcdems.
180 x 200 cm. In wit of lichtgrijs.
