X
Westduitsers
aangeslagen
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Duitse hoop
Rampzalig
Dood spoor
Vorstelijk
kans onmiddellijk in el
kaar geslagen te worden.
MEXICO STAD - „Per
don Bilardo Gracias",
het dertig meter lange
spandoek in de Argen
tijnse landskieuren be
vatte geen handtekenin
gen van de grootste te
genstanders van de huis
arts. De ruimte op het
dundoek zou in het begin
van het toernooi te klein
geweest zijn, een maand
later loopt degene die
zijn pen pakt om een
krabbel te zetten onder
een anti-Bilardo-actie de
Glansrol
'SPC
MAANDAG 30 JUNI 1986
'mÊÊÈimmmm
De verslagenheid bij de Duitsers is groot na afloop van de finale. Lothar Matthaus tvoorgrondKlaus Allofs en
Andreas Brehme treuren om het verlies.
Argentijnen grijpen goud
Door Albert Geesingi
MEXICO STAD - Als geslagen honden dropen ze af. Terwijl Argentinië
temidden van de gezellige puinhoop in het imposante Azteken-stadion
werd gehuldigd als de terechte wereldkampioen, bliezen de Duitsers
ontmoedigd de aftocht. Teruggekomen vanuit een volstrekt verloren
positie en met een verlenging in zicht, hadden zij vijf minuten voor
afloop alsnog hun meesterschap (3-2) moeten erkennen in Diego
Armando Maradona en de zijnen. Het was niet meer dan gerechtigheid.
Brown is wereldkampioen, net als
doelman Pumpido die op dit wereld
kampioenschap niet heeft kunnen to
nen dat hij beter is dan zijn voorgan
ger Fillol. Brown een voortreffelijke
voorstopper, Ruggeri en Cucciuffo
bezorgden hem meestal een rustige
middag. De opponenten waren
meestal zo druk naar het zoeken van
een middel om Maradona uit te scha
kelen dat het aanvallende deel ver
waarloosd werd. Pas bij een 2-0-
voorsprong, toen de Argentijnen gin
gen denken aan het over de eind
streep brengen van het goede resul
taat, kwamen de problemen. Dat was
het geval tegen de Engelsen die met
het hoofd van toernooi-topscorer Ga
ry Lineker centimeters van de gelijk
maker waren, het gebeurde tegen de
Belgen die te zwak waren om te
profiteren en de geschiedenis her
haalde zich in de finale toen Rum-
menigge en Voller weer hoop in de
Duitse harten brachten.
Voor even, want aangever Maradona
stuurde Burruchaga weg voor de win
nende treffer. In de schaduw van de
Napoli-vedette bewees de speler van
FC Nantes zijn grote klasse. De diri
gent op het middenveld, dat in de
bebaarde Batista een kilometervreter
had, in Giusti een meedogenloze man
dekker en een Olarticoechea en Enri
que waterdragers met kwaliteiten.
Met Maradona die zich veelvuldig liet
terugzakken en Valdano als hulp
speelden zij het Duitse middenveld
zoek.
Daar werd de basis gelegd voor de
wereldtitel. Een succes dat zelfs Bilar-
do vooraf niet kon bevroeden. Een
half jaar voor het wereldkampioen
schap riep hij dat hij wel goede voet
ballers had maar geen team en nu
stond zijn aanvoerder daar met de
wereldbeker, na afloop dolgelukkig
meldend dat niet hij maar het team de
wereldtitel binnengehaald had. „Na
die onverwachte 2-2 hebben we als
ploeg formidabel teruggeknokt. En
dat", herhaalde Bilardo steeds maar
weer, „heb je nodig om anno 1986
succes te halen". Tovenaars, arbei
ders en misdadigers. Bilardo: „Willen
Brazilië en Paraguay op een volgend
wereldkampioenschap meer preste
ren dan zullen ze op die punten hard
moeten werken".
De karakteristiek is:
West-Duitsland - Argentinië 2-3 (0-1). 22.
Brown 0-1. 47. Valdano 0-2. 73. Rummenig-
ge 1-2, 82. Voller 2-2, 85. Burruchaga 2-3,
Scheidsrechter: Arppi Filho (Bra), toe
schouwers: 114.660 (uitverkocht).
Geel: Matthaus, Briegel (WD1), Maradona,
Olarticoechea, Enrique, Pumpido (Arg).
West-Duitsland: Schumacher; Jakobs; För-
ster. Eder, Berthold; Matthaus, Magath
(61.Hoeness). Brehme, Briegel; Rummenig-
ge, Allofs (46.Völler).
Argentinië: Pumpido; Brown; Ruggeri,
Cucciuffo, Giusti; Batista. Enrique, Burru
chaga (89. Trobbiani), Olarticoechea; Val
dano, Maradona.
Het was immers op zich al een
compleet wonder dat de record-
finalist (vijf keer) in Mexico tot de
eindstrijd, was doorgedrongen en
daarin zowaar nog uitzicht kreeg
op de wereldtitel. Maar hoe bewon
derenswaardig de wilskracht van
de Duitsers ook mag zijn, het was
niet op de eerste plaats de eigen
verdienste dat deze zwakke en veel
te harde finale een onverwachte en
sensationele ontknoping kreeg.
Dat dankte 'Der Manschaft' aan
Jose Luis Brown, de libero van de
Argentijnen, die de zegetocht tot
het bittere einde wilde meemaken.'
Zijn beslissing om door te spelen
met een ernstige schouderkwets
uur en het passieve optreden van
bondscoach Bilardo was weinig
professioneel en voor de Argentij
nen rampzalige gevolgen kunnen
hebben. De vervanger van Pasarel-
la, de enige speler die in 1978 ook
deel uitmaakte van de toenmalige
wereldkampioen, verging van de
pijn en was nog amper in staat zijn
verdediging te organiseren. Bilar
do had echter moeten weten dat
Duitse voetballers vechten tot ze
er bij neervallen en zich niet eerder
gewonnen geven voor ze terug zijn
in de kleedkamer.
In een poging te redden wat er nog
te redden viel besloot Franz Bec-
kenbauer na de 2-0-achterstond de
aanval te versterken met Dieter
Hoeness, nadat hij halverwege Al
lofs al had vervangen door Rudi
Voller. In zijn rol als onruststoker
kleunde Hoeness er meteen fors in
en bezorgde hij de Argentijnse
verdediging handen vol werk. Op
dat moment had Bilardo moeten
ingrijpen maar wilde hij de finale
voor zijn doelpuntenmaker niet
bederven.
De gevolgen konden niet uitblij
ven. Tot twee keer toe was de
chaos voor het doel van Pumpido
compleet bij hoekschoppen van
Andreas Brehme. Eerst kopte Vol
ler de bal door naar Karl-Heinz
Rummenigge, die er nog net een
voet tegenaan kon krijgen, vervol
gens bracht Voller de Duitsers
naast Argentinië. Door de schrik
verlamd keken de Argentijnen hul
peloos om zich heen. Maar dankzij
de veelzijdigheid van Maradona
liep het amateuristische gedoe uit
eindelijk nog met een sisser af.
Die klap kwamen de Duitsers niet
meer te boven en daardoor bleef de
Argentijnen maar net de loterij
van een verlenging bespaard. Die
extre speeltijd zou ook volstrekt
niet in overeenstemming zijn ge
weest met de aard van de wed
strijd. Geholpen door een blunder
van Toni Schumacher, die een
vrije schop van Burruchaga totaal
verkeerd beoordeelde waardoor
Brown simpel het voorhoofd tegen
de bal kon drukken, was de drie
voudige finalist heer en meester.
Op het middenveld kwamen de
Duitsers totaal niet aan bod en
liepen zij als een stel blinde kippen
achter hun tegenstanders aan.
Felix Magath, tot deze finale een
van de meest constante Duitsers,
wist niet waar hij het zoeken
moest en belande op een dood
spoor. Zijn compagnons op het
middenveld vonden al evenmin
het antwoord op de snelle positie
wisselingen van Enrique en Bur
ruchaga. De op Maradona na beste
speler van de nieuwe wereldkam
pioen dook overal op en manifes
teerde zich gisteravond als de
beste Argentijn. Aan aanvallen
kwamen de Duitsers daardoor
nauwelijks toe en lagen Rummu-
nigge en Alofifs stevig aan de ket
ting bij het hard en vaak meedo
genloos ingrijpende duo Ruggeri-
Cucioffo.
De hamvraag was echter hoe de
Duitsers het gevaar-Maradona
zouden neutraliseren. Aanvanke
lijk zag het er naar uit dat Becken-
bauer geen speler aan de ere-bur-
ger van Buenos Aires had opgeof
ferd. Dat bleek een misvatting. Om
de schijn te vermijden en kennelijk
bevreesd dat Maradona al vroeg in
de wedstrijd te stevig zou worden
aangepakt, bleef Lothar Mat-
thaeus de eerste vijf minuten wat
bij hem uit de buurt, maar kroop
hij steeds dichter naar de sterspe
ler van deze WK toe. Dat ging
echter wel ten koste van de eigen
aanval.
„Onze tactiek was erop gericht",
erkende Beckenbauer later grif,
„om Maradona uit de spits weg te
houden. Daar heb ik Matthaeus
bewust voor opgeofferd. En nie
mand zal durven beweren dat hij
dat slecht heeft gedaan". Een spe
ler van het kaliber Maradona is
echter kien genoeg om aan te
voelen wat hij in zo'n situatie moet
doen. Al tevoren had Bilardo met
zijn vedette afgesproken dat Mara
dona zich in dat geval wat zou
terugtrekken om zodoende ruimte
te scheppen voor Enrique en Bur
ruchaga en dat hij van achteruit de
aanval zou voeden.
In zijn rol als aangever gedijde
Maradona ook even goed als afma
ker. Bij alle drie doelpunten stond
de vijfvoudige WK-schutter aan
de basis en leverde hij zodoende
een vorstelijke bijdrage in de fina
lewinst. Hij trad dan misschien
wat minder op de voorgrond dan
in de duels met Engeland en Bel
gië, de gave pass waarmee hij tien
minuten na de rust Enrique de
vrije ruimte instuurde tekende
nog eens zijn grote klasse. Jorge
Valdano zocht vervolgens be
heerst de verste hoek en passeerde
de uit zijn doel gekomen Schuma
cher kansloos: 2-0.
Het duel leek beslist en de Argen
tijnen konden zich gaan opmaken
voor de huldiging. Als zoveelste.in
de rij vergisten zij zich echter
eerlijk in de veerkracht van de
Duitsers, die nog nooit van opge
ven hebben gehoord. Teneinde
raad grepen de Argentijnen maar
naar het wapen van tijdrekken en
kregen Olarticoecha, Enrique en
Pumpido prompt het geel. Beter
zou het echter zijn geweest wan
neer de zwak arbitrerende Brazi
liaan Filho wat minder tolerant
was opgetreden tegen het getrek
en geduw en de vaak keiharde
overtredingen over en weer. In
totaal begingen de Argentijnen 26
overtredingen tegen de Duitsers 23
en zagen zes spelers het geel.
„De grootste fout die wij hebben
gemaakt", verweet Beckenbauer
naderhand zijn spelers, „dat wij na
die 2-2 weer massaal in de aanval
zijn gegaan. Ik zag wat er ging
gebeuren, maar ik kon ze niet meer
tegenhouden". Die naieviteit brak
de Duitsers op. Vanaf de eigen
helft stuurde Maradona de voluit
sprintende Burruchaga weg en zag
hij vervolgens van afstand toe hoe
Briegel, die zijn laatste interland
speelde hem vergeefs achtervolg
de. Ook Schumacher was vervol
gens kansloos tegen de beheerste
schuiver van de Argentijn.
Ver weg van zijn ploegmakkers
verwerkte Karl-Heinz Rummunig-
ge de tweede gemiste kans op een
wereldtitel binnen vier jaar in z'n
eentje. Terwijl Briegel zich ver na
sluitingstijd nog steeds mateloos
opwond over de arbitrage van Fil
ho vocht Rummunigge tegen de
tranen. De troostende woorden
van Helmut Kohl naderhand in de
kleedkamer hielpen al evenmin.
„Ik was niet in topvorm doordat ik
twee keer geblesseerd ben ge
weest. Maar als je voor de tweede
keer zo dicht bij een wereldtitel
bent en het gaat beide keren fout,
dan is dat een hard gelag.
„Tevoren", beurde Beckenbauer
zijn aanvoerder op, „had nooit
iemand verwacht dat wij met de
ze ploeg zover zouden komen. Dat
is een hele prestatie. Ik hoop nu
alleen dat dit resultaat een posi
tieve uitwerking heeft op de Bun-
desliga. Deze finaleplaats bete
kent voor het Duitse voetbal een
enorme stap vooruit. Het is nu de
taak aan de clubs in de Bundesli-
ga om daarvan te profiteren en op
deze weg verder te gaan. Pas dan
is alles wat we hier hebben be
reikt winst".
Valdano scoort het tweede doelpunt voor Argentinië. Doelman Schuma
cher (zittend) is verslagen.
De uitstekende Argentijnse verdediger Josë Luis Brown schreeuwt het uit
nadat hij het eerste doelpunt heeft gescoord.
Het linnen doek in het Azte
kenstadion gaf de situatie uit
stekend weer. De opvolger
van Menotti werd bekriti
seerd en afgemaakt door de
media. Perdon Bilardo. Hij
herhaalde steeds maar dat je
met technisch voetbal alleen
in 1970 nog wereldkampioen
ion worden, maar dat zestien
jaar later alleen succes be
reikt kan worden met een
mengeling van tovenaars, ar
beiders en misdadigers. De
voetbalvechter van de jaren
zestig kreeg het gelijk aan
zijn zijde. Gracias Bilardo.
Met Maradona dit keer in de rol van
aangever en niet als afmaker werd in
de derde WK-finale met Argentinië
(1930 en 1978) het tweede voetbalgoud
binnengehaald. In de eindstrijd was
de inbreng van de knechten duidelij
ker zichtbaar dan de voorgaande zes
(Door Ton de Ruiter
duels, toen alle roem terecht kwam bij
de donkere krullenbol Maradona. Gis
teren was het de dag van George
Valdano, de voortdurend ruimte ma
kende aanvaller van Real Madrid die
de tweede treffer achter Schumacher
schoof, van George Luis Burruchaga,
de technisch begaafde middenvelder
van het Franse FC Nantes, verant
woordelijk voor de winnende treffer,
van Jose Brown vooral.
Twee maanden terug wilde hij met
voetballen stoppen, nu kuste de laat
ste man met Ierse voorouders de
wereldbeker. In hun kritiek op Bilar
do vergaten de media Jose Brown
niet. De keren dat hij bij afwezigheid
van Daniel Passarella de rol van de
WK-aanvoerder in 1978 overnam,
werd steeds weer herhaald dat die
Brown niet in de ploeg thuishoorde.
De prestaties van de kopsterke 29-
jarige verdediger gaven daar enig
recht toe. Drie jaar international,
meestal bankzitter, in totaal 14 inter
lands. Voetballen in Colombia, uitge
leend aan Boca Juniores omdat hij
niet voldeed. Weer teruggestuurd
naar de club in Bogota en voor slechts
75.000 gulden verkocht aan Deportiva
Espanol in Argentinië.
Ook daar kon Jose Brown geen glans
rol vervullen. Zijn supportersclub tel
de inmiddels nog maar een lid, Carlos
Bilardo. Hij behield zijn vertrouwen in
het weeskind, doorstond de helse kri
tiek toen hij hem opnam in de groep
van 22. Bilardo ging verder en zette de
1.83 lange en 81 kilo zware Brown
tegen Zuid-Korea in de basis toen
bleek dat Passarella niet kon spelen
wegens maagklachten en later een
spierscheuring en een zweer aan de
dikke darm. Jose Brown behoorde
met doelman Pumpido, voorstopper
Ruggeri, middenvelder Giusti, aan
valler Valdano en de ster van het
dertiende WK-toernooi Diego Mara
dona tot de Argentijnen die vanaf de
eerste tot de laatste seconde mee
speelde.
Brown moest daarvoor wel stevig op
de tanden bijten. Met een uit de kom
geschoten en weer in zijn normale
toestand geduwde schouder haalde
hij het einde. Brown en Bilardo na
men een enorm risico. Had Burrucha
ga vijf minuten voor het einde zijn
ploeg niet op een 3-2-voorsprong ge
zet, dan had de oppositie het als
sneeuw voor de zon verdwijnen van
de 2-0-voorsprong op de blessure en
het niet vervangen van Brown ge
schoven.
Dat Brown, voor wie een club in de
Bundesliga belangstelling heeft, de
partij wilde afmaken is logisch gezien
zijn verhouding met Bilardo. Voor de
eerste maal speelde de ouderwetse
auszputzer, die van inschuiven op het
middenveld nog nooit gehoord heeft,
ook aanvallend een rol. In de 22e
minuut van het WK-toernooi deed hij
iets wat hem de 562 voorgaande minu
ten gewoon verboden was. Brown
waagde zich over de middenlijn en
kopte de openingstreffer achter Schu
macher. Op het moment dat Brown
zijn feestje vierde, moet hij gedacht
hebben aan twee maanden terug, toen
de kritiek hem teveel was en hij de
voetbalschoenen in het ravijn wilde
gooien.
Getekend door de emoties viert Diego Maradona de eindzege temidden van de vele
toeschouwers op het veld. De absolute ster van het toernooi kon zijn tranen na afloop niet
meer bedwingen.
