L
Kees Hoogesteger in laatste
wedstrijd nog uit veld gestuurd
Handbalafdeling
Zeeland heeft
nauwelijks
bestaansrecht
PZC/ sportkrant
16
Record
Fanatisme
Verzadigd
Sentimenteel
Werklust
Braakneigingen
VOORZITTER:
Elitair
Gezicht
MAANDAG 16 JUNI 1986
Het Nederlandse dameshandbalteam neemt donderdag 19 juni afscheid
van de Vlissingse Diana Niemantsverdriet. Dat gebeurt met een officiële
interland in Vlissingen tegen Tsjechoslowakije. De 107-voudig internatio
nal zal die dag overigens zelf niet meer in actie komen in verband met
zwangerschap. Jammerwant ik heb nog nooit een interland gespeeld in
VlissingenEerder dit jaar speelde Diana Niemantsverdriet haar
laatste interland in Oost-Duitsland. „Ik wist op dat moment nog niet dat
ik zwanger was". Het afscheid van de huidige EMM-speelster komt
hoogst onverwacht. In december wordt in Nederland immers het WK
gehouden en in een eerder stadium kondigde Diana Niemantsverdriet
aan daar haar loopbaan te beëindigen. De gezinsuitbreiding is niettemin
zorgvuldig gepland. De Vlissingse heeft namelijk haar buik vol van de
gebrekkige organisatie rond de nationale ploeg.
i
B CU
Het was een
fantastische
periode
(Door Koen Mijnheer
VLISSINGEN - Het zag er allemaal zo mooi uit. Vorig jaar
keerde Diana Niemantsverdriet terug op het oude nest bij het
Middelburgse EMM. Ze verruilde ere- voor eerste divisie,
maar haar plaats in het nationale team zou niet in gevaar
komen, zo verzekerde bondscoach Jan Kescemethy haar, mits
ze haar niveau zou behouden. Het was de ideale oplossing
voor de Vlissingse international. Na een periode van zeven
jaar waarin ze vele duizenden kilometers aflegde om buiten
de provinciegrenzen op het hoogste niveau uit te kunnen
komen, was ze het reizen immers meer dan beu. De toezegging
van de Tsjechische bondscoach, dat hij haar zou blijven
selecteren, kwam als een geschenk uit de hemel, want na
bijna honderd interlands was de sportieve honger van Diana
Niemantsverdriet nog altijd niet gestild.
Vorig jaar maart verklaarde ze nog:
„Het WK dat in 1986 in Nederland
wordt gehouden, daar heb ik m'n
zinnen op gezet". Nu, ruim een jaar
later, staan de zaken er heel anders
voor. Diana Niemantsverdriet bereidt
zich in plaats van op het WK voor op
het moederschap. Ze is inmiddels vijf
maanden zwanger en deelname aan
het WK in december is uitgesloten.
„Het is een bewuste keuze geweest. Ik
kan me met een aantal zaken rond het
Nederlands team niet verenigen".
Daarmee is er vrij abrupt een einde
gekomen aan de interlandcarriere van
de Zeeuwse speelster. In de afgelopen
jaren speelde ze 107 keer in het Oran
je-shirt en daarmee benaderde ze het
Nederlandse record van haar oud-
clubgenote Hannie de Kok (111 inter
lands) tot op een haar. „Het was leuk
om op dat record te jagen. Ik heb
altijd een doel voor ogen moeten
hebben, maar om nou te zeggen: dat is
het. Nee, ik geloof het niet. Het was
wel leuk geweest om dat record in
handen te hebben, maar als ik na het
WK gestopt was, was ik het ook zo
weer kwijt geweest aan Carla te Velde,
de keepster".
Voor de 28-jarige EMM-speelster is
het een afscheid met pijn in het hart.
Het WK voor A-teams in eigen land
had een schitterende afsluiting kun
nen zijn van een opmerkelijke inter
landloopbaan. „Als alles normaal
was verlopen had ik ook gewacht op
het WK, maar dat is niet het geval. Je
moet niet denken, dat ik zomaar heb
bedankt. Leo (haar man, red.) en ik
hebben daar eerst uitgebreid over
gesproken", aldus Diana Niemants
verdriet, die er niets voor voelt bij
haar afscheid nog wat vuile was
buiten te hangen over misstanden bij
het handbalverbond. „Dat heeft geen
enkele zin".
In de loop van het gesprek wordt
niettemin duidelijk waar de schoen
wringt. De Vlissingse tophandbalster
heeft sterke twijfels over de voorberei
ding van het Nederlands team op het
WK in eigen land. Zonder het met
zoveel woorden te zeggen vreest ze
zelfs voor een afgang. „Het zit er in dat
het Nederlands team straks wegge
schoten wordt, omdat er iets schort
aan de aanpak". Ze zet vooral vraag
tekens bij de in haar ogen gebrekkige
voorbereiding van Oranje. „Dat heb
ik van begin af aan gepushed, er zijn
gesprekken over geweest, maar er is
nooit iets aan gedaan. Begin dit jaar
speelden we in Oost-Duitsland. De
ploegen, die daar meededen waren
stuk voor stuk al twee jaar bezig met
de voorbereiding op het WK. In Ne
derland is er pas sinds drie weken een
vaste groep. Dat is vrij laat vind ik".
kant achter haar besluit een punt te
zetten achter haar loopbaan in het
Nederlands team, maar moeilijk zal
het nog wel worden, zeker op het
moment dat het WK met rasse schre
den nadert. De sfeergevoelige EMM-
speelster zal vooral de gezelligheid
missen. „Het zal nog wel het nodige
hartzeer geven. De groep die nu speelt
is een leuk stel meiden, maar het gaat
straks toch om de prestaties en die
kun je eigenlijk nauwelijks verwach
ten. Het zou al schitterend zijn om een
wedstrijd te winnen, maar dat zie ik
nog niet zo snel gebeuren. Ik denk ook
niet dat het WK dezelfde opleving te
zien zal geven als die bij het WK-
volleybal. Misschien gebeurt juist het
tegenovergestelde. Dat zou dan de
consequentie zijn van een slechte
voorbereiding'.
De betrokkenheid spreekt nog altijd
uit de woorden van de oud-Hellas en
oud-Quintusspeelster, die niet louter
de beschuldigende vinger wijst, maar
ook bereid is de hand in eigen boezem
te steken. Tenslotte heeft ze een paar
matige seizoenen achter de rug, nadat
ze tot twee keer toe tot handbalster
van het jaar was gekozen. Ze bereikte
langzamerhand het punt van verzadi
ging, geeft ze nu ook zelf toe. „Zo'n
voorbereiding op een WK is verschrik
kelijk zwaar. Daar kijk je tegen op en
dat speelt mee bij de beslissing die je
neemt. Ja, je kunt zeggen dat ik een
beetje verzadigd ben, maar er zijn
andere oorzaken geweest die voor mij
de doorslag hebben gegeven".
„Er zullen best mensen zijn, die nu
beweren dat ik de boel in de steek
laat, al zullen ze dat nooit recht
streeks tegen mij zeggen. Dat soort
dingen leg ik naast mij neer. Ik denk
dat je dat ook wel moet doen. Nog
maals, ik heb bewust gekozen. Ik
vind dat je je in eigen land optimaal
op een WK moet kunnen voorberei
den. Ik weet dat de middelen in
Nederland beperkt zijn, maar die kun
je wel optimaal gebruiken", ver
klaart de Vlissingse („ik denk dat ik
zelf alles uit m'n carriere heb gehaald
wat er in zat").
Voor het moment staat ze nog vier
Diana Niemantsverdriet
Oranje mag dan tot het verleden
behoren, EMM kan het komend sei
zoen nog rekenen op de inbreng van
de oud-international. Na de bevalling
(„begin november") wil Diana Nie
mantsverdriet zo snel mogelijk weer
in actie komen. „Het liefst speel ik de
tweede helft van het seizoen weer",
aldus de Vlissingse, die het afgelopen
jaar weliswaar een stap terugdeed
„maar nog altijd vier avonden in de
week met handbal bezig was, want
dat fanatisme heb ik nog wel. Ik train
nu jeugd bij EMM. Dat is een van de
ambities die ik tot nu toe nooit heb
kunnen verwezenlijken. Ik zie wat in
die junioren. Ik wil bepaalde speel
sters motiveren en er straks een goed
seniorenteam van maken".
Het spreekt dan ook in het voordeel
van Diana Niemantsverdriet, dat ze
ook op een lager niveau bereid is zich
volledig in te zetten. „Eigenlijk ben ik
altijd verschrikkelijk verwend ge
weest. Vooral bij Hellas ben ik vier
jaar lang door en door verwend. Ik
hoefde daar amper nog te denken. Ik
kreeg daar zoveel kleding dat ik er een
winkel mee had kunnen beginnen. Bij
Quintus was het al iets minder en bij
EMM vergt het weer wat meer aan
passing. Ook op speltechnisch vlak.
Dat is ook een van de redenen waar
om ik een matig seizoen achter de rug
heb. Toch was het een leuk en gezellig
jaar. Ik heb niet de indruk dat er
tegen mij opgekeken werd. Gelukkig
niet en het zou mij verbazen als zou
blijken dat sommige speelsters er
anders over denken. Voor mij was het
ook een verademing om op tien minu
ten van de sporthal af te zitten na al
die jaren reizen".
Toch had ze „al die jaren voor geen
goud willen missen". Het mogen dan
tropenjaren geweest zijn met veel
snelheidsovertredingen en haastige
-ongezonde- maaltijden in de auto,
voor Diana Niemantsverdriet was het
een tijd lang haar leven. „Ik kan niet
zo gauw iets bedenken wat ik niet
meegemaakt heb. Misschien had ik
een paar jaar later geboren moeten
worden, dan had ik de Olympische
Spelen van 1992 nog mee kunnen
maken.... Nee, voor mij is het een
fantastische tijd geweest. Ik kan daar
best een beetje sentimenteel over
doen. Ik heb nog best wat contacten
in Den Haag en als er eens iemand
overkomt voor een weekend en we
halen herinneringen op, dan vind ik
dat hartstikke leuk".
„Rancunes heb ik niet. Nooit gehad
ook trouwens, dat is nergens voor
nodig. Ik vind het wel jammer dat het
zo is gelopen. Ik hoop nu alleen dat
anderen straks profijt hebben van de
dingen die ik in de afgelopen tijd heb
aangedragen. Ik kan in de toekomst
gelukkig zonder problemen naar wed
strijden van het Nederlands team
gaan kijken. Zo slecht zijn de verhou
dingen echt niet, dat zoiets niet meer
zou kunnen".
„Ondanks alles is het sportief toch
een mooi jaar voor me. Ik ben hele
maal sportgek en van het WK voetbal
heb ik nog niet een wedstrijd gemist.
Straks krijgen we Wimbledon nog en
de Tour de France, dus dat zit wel
goed...".
KRABBENDIJKE - Uit de mond
van Kees Hoogesteger klinkt het als
een wat wrange mop, maar onge
loof maakt al snel plaats voor ver
wondering als de 38-jarige speler
uit Krabbendijke verhaalt over zijn
laatste officiële voetbalwedstrijd
voor de plaatselijke club. In zijn
31-jarige carrière was hij nooit
uit het veld gestuurd, maar - alsof
de duivel er mee speelde - in zijn
laatste competitiewedstrijd was
het zover. Met de reserves van
Krabbendijke speelde hij tegen
Borssele. Wegens ruw spel kreeg
Hoogesteger eerst een officiële
waarschuwing en toen hij vervol
gens een doorgebroken Borsele-spe-
ler rond diens middel greep moest
de routinier van Krabbendijke het
veld verlaten...
Hij beschouwt het niet eens als een
smet op zijn carriére.„Ik heb altijd
keihard gespeeld, maar ik heb nooit
bewust een speler onderuit ge
schopt. Tegen Borsele pakte ik die
ventrond z'n middel, anderen had
den 'm misschien onderuit ge
schopt, maar zo ben ik nooit ge
weest", aldus Kees Hoogesteger, die
vele jaren ëén van de kleurrijkste
spelers op de Zeeuwse velden was.
Zaterdag nam hij officieel afscheid
als actieflid van Krabbendijke. In
een wedstrijd van het oud-Zeeuws
elftal, samengesteld door Ton Uit-
terhoeve, tegen oud-Krabbendijke,
kreeg Kees Hoogesteger ongeveer
tien minuten voor tijd een applaus-
wissel. Het betekende voor de routi
nier een laatste gang naar de kleed
kamer na een langdurige en succes
volle voetballoopbaan.
„Ik ben eigenlijk al 31 jaar lid van
Krabbendijke. Ik heb me aange
meld toen ik zeven was. Ze zeggen
hier dat ik pas 28 jaar lid ben, maar
je weet hoe dat gaat: vroeger werd
er nog wel eens met kaarten ge
knoeid. In die tijd voetbalde je echt
de hele dag. Voor de school inging,
tussen de middag in het speelkwar
tier, na school, je was altijd met die
bal bezig. Je deed niets anders".
Hoogesteger doorliep met speels ge
mak de jeugdelftallen, maar op z'n
zestiende kwam er een kink in de
kabel. Op aanraden van zijn vader
ging hij varen op de binnenvaart.
Twee jaar lang kwam er niets van
voetbal, maar na een paar wedstrij
den in het tweede scoorde Hoogeste
ger bij zijn debuut in het eerste het
winnende doelpunt tegen Kapelle.
„Ik ben sindsdien nooit meer uit het
eerste elftal geweest".
En dat laatste is - op z'n zachtst
gezegd - verwonderlijk. Nadat hij
werk had gevonden op het veer
Kruiningen-Perkpolder had Hooge
steger nauwelijks gelegenheid om te
trainen en wanneer de mogelijkheid
zich wél voordeed, was hij vaak in
geen velden of wegen te bekennen
omdat hij „andere dingen te doen
had". „Ik heb toch nooit veel moeite
gehad om te spelen zonder training.
Ik moest het toch vaak van m'n
werklust hebben en ik kon vrij veel
met een bal. Er zijn maar weinig
spelers, die zonder training toch
kunnen presteren. Dat vereist 200
procent inzet".
Het is vooral door die instelling
gekomen, dat Kees Hoogesteger
zich moeiteloos op een vrij goed
niveau heeft kunnen handhaven. De
besnorde verdediger was jarenlang
de gangmaker bij Krabbendijke en
dat dankte hij vooral aan een 'over-
mijn-lijk-instelling'. „Ik kon nog
wel eens kafferen op anderen. Som
migen hebben daardoor een hekel
aan me gekregen. Soms konden ze
me buiten het dorp horen schreeu
wen. 's Avonds schaamde ik me
daar trouwens wel eens voor. Dan
kwam ik thuis en dacht ik: wat heb
ik nu weer gedaan. Maar aan de
andere kant heeft elk team een
dominerende figuur nodig. Ik heb
jaren gehad waarin ik alles kon met
een bal en dan geef je anderen ook
weinig reden om iets terug te zeg
gen".
Zonder training, maar op karakter,
Kees Hoogesteger tijdens zijn afscheidsduel in gevecht met Lieven van Belzen (links).
verwierf Hoogesteger zich op vrij
late leeftijd („ik was 27 of 28") een
plaats in het Zeeuws elftal. „In die
tijd was het alleen Middelburg, Vlis
singen en Amemuiden wat de klonk
sloeg. Van deze kant werd alleen Leo
van Ast van Yerseke geselecteerd,
maar toen het Reimerswaalelftal
kwam opzetten kwamen ze ook hier
kijken. Die tijd met het Zeeuws
elftal was hartstikke leuk. Spelen
tegen Feyenoord, Beveren, Lokeren
en het Belgisch elftal... In Yerseke
speelden we tegen Lokeren waarin
Preben Larsen toen nog speelde.
Dat bleek een heel gewone voetbal
ler te zijn als je 'm maar flink op z'n
voeten zat. Je kijkt veel te snel op
tegen dat soort spelers".
Het Reimerswaalelftal met spelers
als Adrie van de Parel, Ronnie
Schrier en Hans Felius en het spe
len in de tweede klas („tegen die
Rotterdamse clubs met 600 a 700
toeschouwers langs de lijn") er
vaart Kees Hoogesteger als hoogte
punten in zijn carrière, die de laat
ste jaren niet over rozen ging. Zo
botste hij nog wel eens met jongere
spelers, die zijn instelling niet deel
den en bovendien kampte hij met
een nogal eigenaardig lichamelijk
ongemak.
„De laatste zeven, acht jaar heb ik
bijna elke wedstrijd over moeten
geven. Ik adem nogal slecht door
m'n neus en als ik dan een droge
keel krijg en moest hoesten, gaat dat
vaak gepaard met braakneigingen.
Meestal ging ik dan even naar de
zijlijn om over te geven en wat te
drinken. Nee, de mensen hebben
daar nooit veel van begrepen. Dan
was het van: 'zeker te veel gezopen
Hoogesteger'. Dat is ook één van de
redenen geweest om er een punt
achter te zetten".
„Nee, ik denk niet dat ik het voetbal
erg zal missen. De laatste jaren had
ik er al een beetje afstand van
genomen. Het plezier ging er een
beetje af. Buiten het veld zijn het
allemaal beste kerels bij Krabben
dijke, maar in het veld missen ze de
juiste instelling. Je voetbalt met
jongens, die er minder voor over
hebben dan jij en daar gaat je eigen
spel ook onder lijden".
Zaterdag was het definitief welletjes
voor Kees Hoogesteger, die in de
toekomst alleen nog actief zal zijn
als trainer van de C-jeugd. Het deed
hem goed dat de club hem nog een
officieel afscheid aanbood („hoewel
ik net zo lief met stille trom was
vertrokken"). Veel oude bekenden
troffen elkaar op het zonovergoten
veld van Krabbendijke, waar zo'n
300 toeschouwers de wedstrijd beke
ken tussen een oud-Zeeuws team en
oud-Krabbendijke dat in een doel
puntrijke wedstrijd zegevierde met
7-5.
Doelpuntenverloop1-0 en 2-0 Jan Blok;
3-0 Danny Blind3-1 Kees van der Sluis;
3-2 Daaf Francke; 3-3 Hans Felius; 4-3
Piet Jobse; 4-4 Wim Dekker; 5-4, 6-4 en 7-4
Omi Tramper; 7-5 Jan de Block.
KAPELLE - Jack van der Endt, voor
zitter van de afdeling Zeeland van
het Nederlands Handbal Verbond
heeft zaterdag in Kapelle de zelfstan
digheid van die afdeling ter discussii
gesteld. „De hamvraag is voor mij in
hoeverre de afdeling Zeeland no|
bestaansrecht heeft. Met twaalfhon
derd leden, twaalf verenigingen en
het ontbreken van doorstromini
naar de senioren is het terecht daai
over na te denken. Wij komen nie
verder dan het regelen van de lopen
de zaken en er zijn geen middelen on
er meer aan te doen", luidde di
sombere vaststelling in zijn ope
ningswoord, waarin hij tevens zi.
vertrek aankondigde.
De huidige voorzitter, die wegens hel
aanvaarden van een baan in de pro
vincie Utrecht zijn functie neer moe
leggen, heeft ruim drie jaar gepro
beerd orde op zaken te stellen
Zeeland en te komen tot een groei var
het aantal leden. „Dat is namelijk
enige oplossing voor het probleem'
hield hij de clubafgevaardigden op di
algemene jaarvergadering in
Vroone in Kapelle voor. In zijn balan
van drie jaar voorzitterschap kwan
hij echter tot de conclusie dat he
handbal in Zeeland nog altijd eei
zorgenkindje is.
„Dat komt onder meer door de pu
blieke opinie, die niet positief is ove
handbal. Voor Nederlandse begrip
pen vindt men het te hard. Verde
dreigt het een elitaire sport te woi
den. De contributies zijn te hoog, ooi
al omdat de huur voor accommoda
ties fors is", aldus Van der Endt.
Het werk dat het afdelingsbestuu
moet doen om de winkel draaiende
houden staat in geen verhoudmi
meer tot het aantal beoefenaren,
zijn opvatting. In de wandelgangei
voegde hij daar nog de suggestie aai
toe Zeeuwsch-Vlaanderen in de Belgi
sche competitie te laten speler
Schouwen-Duiveland bij Rotterdai
te voegen en de rest van Zeeland
een andere afdeling onder te brengen
Het klonk als het laatste noodsignaa
van een kapitein, die een zinkem
schip verlaat. Aan boord blijven no
bemanningsleden achter, die met d
moed der wanhoop het water uit d
ruimen pompen. Met uiterst beperkt
middelen, zo bleek ook zaterdag een
te meer. Ondanks het feit dat handba
in verhouding tot andere sportei
kostbaar is, vroeg het afdelingsbf
stuur toch om een contributieverho
ging om de begroting nog enigszin
sluitend te krijgen. Geen geld on
extra dingen te doen, zoals het voere:
van een stimuleringsbeleid, maakt
penningmeester Anton van der Poe
snel duidelijk. „Zodra iemand he
waagt beter zijn best te doen, blijf il
met een groter tekort zitten. Als ééi
van de commissies er te hard tegen
aan gaat, loopt het financieel fout'
merkte hij mismoedig op.
De vergadering ging akkoord met he
voorstel de contributie zodanig aant
passen dat er voor het komend j:
een sluitende begroting is. Voor he
geven van nieuwe impulsen zal d
afdeling Zeeland echter bij de natie
nale bond moeten aankloppen, waa
het geld ook niet voor het oprape
ligt. NHV-bestuurslid Loek Kielhor
was zelfs speciaal naar Zeeland s
men om een bedelpreek te houdei
Die had als resultaat dat Zeelan
bereid is om -wanneer daar volgen
weekeinde tijdens de Verbondsvergi
dering om gevraagd wordt -
eenmalige bijdrage van 1,25, maa
twee gulden per lid aan het NHV ove
te maken. Dat geld vroeg de armlast
ge afdeling weer terug, zoals men i:
het „voorzittersoverleg" ook al ee:
appèl heeft gedaan op het solidari
teitsprincipe. Rijkere afdelingen, zoi
den anderen financieel moeten he
pen.
Ondanks de weinig rooskleurige f
nanciële positie van de Zeeuwse f
deling zal men toch doorgaan me
activiteiten als school - en minihani
bal en de stages voor adspirantei
Bouwen aan de basis die in de tof
komst, aldus Van der Endt, de afde
ling toch weer een recht op bestaa
moet geven.
Aan het slot van de bijeenkoms
bedankte Cees de Ridder namens d
bestuursleden de aftredende vooral
ter voor zijn inzet. Hoofdbestuurslid
Kielhorn stelde dat de afdeling Zee
land mede dankzij voorzitter Van de
Endt „weer een gezicht heeft gekre
gen. Wij, in Zaltbommel, hebben e
altijd vertrouwen in gehad dat onde
zijn leiding weer iets op de rails
zou worden". De functie van Van de
Endt wordt tijdelijk waargenome
door Henk Snijders uit Ouwerkerk.
HHSÜÜHB
■■■üHüi
