Doorbraak in Amsterdam Zazou Bikaye: afstand tot de Afrikaanse muziek groeit Avontuur en leven van Dolf Brouwers JEUGDBOEKEN 'DAT BEN IK DUS' AVALANCHE Cindey Peress in Zeeland Zaterdag 22 maart 1986 JOHANNES PASSION MARGA MINC0 Peetvader' Doosje Combineren Veranderen nieuwe kerk Middelburg Deesje Overwinning n jONDERDAG 20 MAART 1986 (Door Waldemar Ysebaert) Deze week zou de Vlaams/ Zeeuwse rhythm luesband Avalanche de Imerikaan Honeyboy Ed- vards begeleiden in het tele- isieprogramma 'Sonja'. Haar een paar dagen geleden [reeg manager Norbert Pau- vels te horen dat het niet neer hoefde. Er waren pro- demen met de vliegtickets, loneyboy kwam niet en Ava- anehe bleef dus ook maar huis. Voor de publiciteit was het natuur- jk heel aardig geweest. Het is een egenvaller voor de jongens en mij, aar het is voor negentig procent eker dat we Honeyboy alsnog zullen «geleiden op het Amsterdams Blues- stival", zegt Pauwels. Avalanche pent vrijdag - morgen - het twee vonden durende bluesfestival in de leervaart. Voor de groep - in 1984 pgericht - betekent dat een landelij- e doorbraak. Het festival is volgens auwels een aardige proeftuin voor en aantal nummers van de tweede lpee van de groep 'Cruisin' and Booz- die dit jaar in een studio in Zelzate !ordt opgenomen. laar het uitdragen van een eigen éluid vindt Avalanche in principe iet het belangrijkste. Volgens Pau- [els mag het begeleiden van Honey- oy Edwards zeker niet onderschat ïorden, ook al heeft Avalanche-gita- ISt Rinus de Lijser meer kwaliteiten huis dan Honeyboy zelf. Pauwels lie ondanks de aanwezigheid van ier van de vijf groepsleden, voortdu- nd alleen aan het woord is): ,,Ik enk dat dat juist de kwaliteit van de and aangeeft. Zodanig iemand bege- iden dat ie goed uit de verf komt. p'n Honeyboy moet op de voorgrond taan en verder hangt het er helemaal anaf hoeveel ruimte hij de jongens eeft om te spelen". ,valanche is voor het festival gecon- racteerd dank zij de medewerking >an 'de peetvader' van de Nederland- e blues Maarten van Olderen. 'an Olderen heeft min of meer de weg "oor Avalanche in Nederland gepla veid. Voorheen was de band veel meer ip België georiënteerd. De muziek 'an Avalanche wordt op festivals !f>ed ontvangen. Dat gegeven, gekop- leld aan de opleving van de blues in ie lage landen ,,Men is uitgekeken op lektronika", zegt Pauwels) geeft hoop voor de toekomst. Avalanche wil dit jaar de markt op met de tweede elpee en een groot aantal concerten doen. (Zondag 23 maart staat Avalan che in het voorprogramma van 'A Room full of Blues' in zaal Rustenho- ve te Brugge. De voorbereidingen voor de nieuwe elpee zijn volop aan de gang. Pauwels: „We gaan het anders aanpakken, sim peler ook. De eerste elpee is opgeno men toen de groep drie maanden bestond. Toen werd alles nog apart opgenomen. Ik denk dat we de num mers nu 'live' in de studio zullen opnemen. Kijk de vorige keer staar den we ons een beetje blind op hoe geweldig het allemaal klonk in de studio, maar nu willen we een plaat maken die als cassette in de auto ook goed klinkt. Avalanche wil zich op de tweede elpee als pure bluesband profileren. „Back to the roots", zegt mondhar monicaspeler Willem de Vos. „Maar, we blijven wel een bluesband van de nieuwe lichting", voegt Pau wels eraan toe. Dat betekent in de praktijk korte nummers met korte solo's. Eindeloos 'gefreak' is er niet bij. „De tijd van de lange gitaarsolo's is definitief voorbij. We houden het kort en krachtig. Op die manier ko men de jongens artistiek en gevoels matig gezien ook aan hun trekken", aldus Pauwels. De verhouding eigen nummers en covers op 'Cruisin' and In Bar American treedt morgen, vrijdag, om 21.30 uur de in septem ber '85 opgerichte rockformatie Pinstripe op. Hoewel de groep vrij kort geleden uit de startblokken kwam, verdienden de leden hun sporen al in formaties als Hammer heads en Picture. Tijs Hameleers (zang), Henny van Manen (giitaar), Ronald de Grauw (toetsen), Arco Bommer (bas) en Norbert Ton (drums) brengen goed in het gehoor liggende songs in de traditie van de Amerikaanse west coast rock. Het duo The Amazing Stroop wafels speelt vrijdag in café De Gekroonde Suikerbiet te Zierikzee (21.00 uur). Wim Kerkhof (zang, contrabas, piano en synthesizer) en Rien de Bruin (zang, accordeon en gitaar) hebben hun bekendheid voor een belangrijk deel aan straat optredens te danken. Het duo heeft net het duizendste optreden achter de rug. In 't Beest te Goes wordt zater dag de Boekenweek afgesloten met een Boekenbal. Naast de dichters Jaap Blonk, Kaspar van der Berg en Martijn van Beem zal de Am sterdamse groep 5 Slag 1 Wijd aantreden. Door velen de 'officieu ze' winnaar van de Grote Prijs van Nederland genoemd, brengt deze formatie rond saxofoniste Vera Vingerhoeds een prima combinatie van elektro-funk, rock en jazz. Strakke muziek met ruimte voor improvisaties, waarop het goed dansen is, vanaf 21 uur in 't Beest. Trouwe gast in het Zeeuwse is de bekende formatie Golden Earring. Zaterdag zijn Barry Hay, George Kooijmans, Rinus Gerritsen en Ce- sar Zuiderwij k te zien en te horen in Sporthal Oost-Souburg. Binnen kort verschijnt een nieuwe single als voorloper van een Golden Ear- ring-lp waaraan sinds november '85 is gewerkt. In het voorprogramma van de Golden Earring staat zater dag de Eindhovense groep van To ny Delmonte. Aanvang 20.15 uur. Vanaf zaterdag zullen er mu zieklessen voor popmuziek gege ven worden in jongerencentrum De Piek in Vlissingen. Dit gebeurt in samenwerking met de Zeeuwse muziekschool. De lessen zijn niet stijl-gebonden als het maar met popmuziek te maken heeft. De les sen worden gegeven door gerenom meerde professionele musici en zul- lpn plaatsvinden op zes zaterdagen van elf uur tot half drie. De uit Ede afkomstige rhythm bluesformatie Clodhoppers treedt zaterdag in café De Klos te Middel burg en zondag in De Pompe te Goes op (16.00 uur). Naast eigen nummers speelt de groep werk van onder meer Muddy Waters, J. Geilsband en Johnny Winter. Boozin' zal 4/6 zijn. „We kiezen num mers die nog zelden gecoverd zijn. Het heeft geen zin aan te komen met 'Sweet home Chicago'. Wat de eigen nummers betreft levert elk groepslid z'n aandeel. Overigens hebben we alle nummers al op cassette staan. Die draaien we eindeloos. Zijn er num mers die uiteindelijk niet bevallen, dan nemen we ze niet op", legt Pau wels uit. De eerste Avalanche-elpee had een oplage van duizend persingen. De nieuwe plaat komt in een grotere oplage uit en zal in Nederland en België gedistribueerd worden. Avalanche zit in de lift, maar van sterallures hebben de groepsleden bepaald geen last. „Sterallures heb ik thuis in een klein doosje zitten", zegt zanger/gitarist Ries de Vuyst. „Ver der heb ik mij een Rolls Royce en een zwembad tot doel gesteld". Pauwels tot slot: „Ach, bluesmusici hebben geen kapsones. De sfeer - ook achter de schermen - is erg gemoede lijk. Moetje dan die new wave jongens zien. Die spreken niet met elkaar". De van origine Amerikaanse zan geres Cindy Peress doet de ko mende dagen Zeeland aan voor een korte tournee. Cindy heeft via het clubcircuit al de reputatie opge bouwd een dynamische en expressie ve zangeres te zijn, die zichzelf op een geheel eigen wijze op gitaar bege leidt. Zij schrijft haar repertoire zelf, waarbij jazz, blues en rock'n roll als voornaamste invloeden gelden. Cin dy Peress trad onder meer op met Grateful Dead, Van Morrison, Solu tion en Jan Akkerman. Radio-optre dens waren er bij de Vara (Popkrant) en de VPRO. De optredens in Zeeland vinden plaats in: café De Pompe te Goes (vanavond, 21.00 uur), De Piek te Vlissingen (vrijdag 22.00 uur), jonge rencentrum De Ster in Terneuzen (zaterdag) en jeugdsoos Brogum te Zierikzee (zondag 15.00 uur). Cincy Peress brengt de uit Australië afkom stige 'Gypsy' Dave Smith mee als begeleider. Hij speelt voornamelijk 'bottle-neck blues'. Door Herbert Kats) Het probleem is dat de Ameri kaanse cultuur zoveel dood- rukt. Je kunt niet echt zeggen dat et slecht is, maar er verdwijnt zo- eel door... We moeten zorgen dat we liet teveel kwijtraken'. Hector Zazou :eft in de wetenschap dat hij als in llgerije geboren Fransman moet op- oksen tegen het oppermachtige po- establisment van de Verenigde Sta- en. Toch zet de 38-jarige componist ich niet af tegen de VS; hij wil alleen ijn eigen achtergrond niet verloo chenen, terwijl hij rondneust in an- ere muziekculturen. Zazou voelt ich wereldburger. Wij bewegen ons steeds verder van de ifrikaanse, de traditionele Afrikaan- e muziek', zegt hij over de lijn die amen met de uit Zaïre stammende anger Tony Bikaye wordt gevolgd, .oetsen-specialist Hector Zazou be- ladert muziek op bijna wetenschap- plijke wijze. Naar Chinese volkslied- is luisteren kan hem even veel plezier fchenken als het lezen van een goed pek: 'Het is het plezier van iets leren 'aarderen, dat je nog niet kent'. Hij laakt altijd aantekeningen om raad- dachtige dingen die hij hoort te ntleden'. Er is veel interessante mu- iek over de hele wereld, die met chulp van synthesizers in onze mu- 'ek kan worden ingepast'. Smaakvol 'gekleurd door Fred Wallich (saxo- °ons en clarinet) ontstaat een unieke 'elange van stijlen, die in de mode wereld het label 'cultureshock' zou rtjgen. Maar waar Zazou Bikaye - pais de groep zich noemt - naar treeft is niet zozeer het laten botsen an culturen, maar het integreren van llerlei elementen. 'Ik vertel je niets ieuws als ik zeg dat de basispatronen veel volksmuziek hetzelfde zijn. 'hinees, gamelans (Indische hame- orkesten)....'. Zoals Zazou patronen an over de hele aarde aaneenbreit, zo «dient zijn partner Bikaye zich ook Sn een groot aantal talen - 'Lingale, paans, Frans, zelfs Nederlands als Pt niet zo'n moeilijke taal voor buite- 'nders was' - om zijn vrij algemene ideeën over politiek, liefde en leven voor het voetlicht te brengen. Zazou vindt dit geen barrière voor het pu bliek, maar juist een teken dat er geen is. 'Ik denk dat we in een heel interes sante tijd leven, omdat de informatie over van alles en nog wat zo snel over de wereld gaat'. Op de vraag of Zazou Bikaye nog wel popmuziek maakt, zegt de in Parijs wonende toetsenspeler bijna verle gen: 'Ja, intelligente popmuziek', om vervolgenms in te gaan op het ver schil tussen kunstzinnige' (arty) mu ziek en pop. 'Als componist doe ik onder mijn eigen naam meer 'art'-achtige dingen, snaar- en kamermuziek. Ik heb die elementen echter altijd al willen com bineren'. Bij complexere muziek heeft het publiek volgens de gebrilde muzi kant teveel de neiging om stil te zitten. Zazou Bikaye is dan ook niet tevreden, wanneer een zaal alleen maar aandachtig luistert. 'We willen een dansband zijn' zegt Hector Zazou met een glimlachje. Tijdens de recen te Nederlandse tournee heeft het pu bliek al kunnen merken wat daarmee bedoeld wordt. Niet alleen zijn de ritmes opzwepend - of het nu elektro nische hip hop of Afrikaanse jungle beat is - maar zonodig wordt ook een grapje uitgehaald om een zaal in Tony Bikaye en Hector Zazou (achter). beweging te krijgen. Dat kan uitlopen op een heuse danswedstrijd waarbij ananas wordt weggegeven of een paar dat wordt 'gekroond'. 'Maar het moet spontaan komen. Het is geen show'. Dat een optreden van Zazou Bikaye een spektakel is, daarvan hebben in middels ook de televisiekijkers ('Je ziet maar', gisteravond) kennis kun nen nemen. Ook tot in New York is de naam intussen doorgedrongen. De respons bij het daar zeer verwende publiek was dermate goed dat de groep in juni teruggaat voor een tour nee langs de Amerikaanse oostkust. Tot nu toe zijn het vooral de optre dens geweest die de naam hebben moeten introduceren. De drie-jarige samenwerking van Zazou en Bikaye heeft slechts één lp 'Noir et blanc' en de recente mini-lp. Die is al zes maanden op ons achter. In zes maanden veranderen we zoveel dat het beter was er niet meer van te maken. Voor de volgende lp willen we het alweer anders doen. Chinese in vloeden, dingen die je bij de optredens hoort', zegt Zazou. Dat betekent dat het 'Afrikaanse' in de muziek verder moet wijken voor oosterse harmoniën. Door het zoeken naar nieuwe richtin gen is er eigenlijk maar één groep, waarmee Zazou verwantschap voelt: de Amerikaanse Talking Heads, die hij 'mijn favoriete groep' noemt. 'Ik heb ze zien optreden. Ik houd van de liedjes, van de video's van David Byrne. Ik ken ze niet persoonlijk, maar waardeer hun image. Die band probeert veel nieuwe dingen uit'. Als een soort bekentenis laat hij erop volgen: 'We proberen David Byrne te pakken te krijgen om onze nieuwe lp te produceren. We zitten nu in een situatie, waarin we iemand als hem nodig hebben om onze naam definitief te helpen vestigen'. Er klinkt geen spoor van overmoed in de woorden van Hector Zazou als hij zegt: 'Ik ben te oud om nog lang in kleine clubs te spelen'. Door Jacques J. d'Ancona) Je zult 73 jaar zijn en het beleven dat er voor de tweede keer een boek over je wordt gemaakt. Dolf Brou wers kijkt daar niet van op. De roem kwam laat voor hem. In feite pas op 59-jarige leeftijd, toen hij enorme be kendheid kreeg door de Fred Haché- en Barend Servet shows van de VPRO-televi- sie. Hij heeft er verschrikke lijk hard voor moeten werken en werkt nog altijd als een razende. Een omtem- bare man, die moeite heeft om zich over te geven aan vakantie... Op zijn zevende debuteerde Adol- phus Brouwers in kinderoperettes. Hij nam zangles en stapte in het koor van de Residentie Operette in Den Haag. Zijn zangcarrière als solist startte echter in België, waar hij niet alleen een fraai spraakje leerde imi teren dat hij nog steeds machtig is, maar ook grammofoonplaatjes maakte. Half Nederland lachte zich gek en de andere helft ergerde zich aan hem, toen hij Sjefke van Oekel werd, een eigen show kreeg en hoofdpersoon werd van een aantal series op de buis zoals 'Waldolala' en 'De lachende scheerkwast'. Toen die rage voorbij was bleef zijn stopwoord 'reeds' ge handhaafd in de Nederlandse taal. Dolf Brouwers heeft in die figuren veel van zichzelf gestopt, ook al omdat regisseur Wim Schippers hem vrij liet. Zijn creaties overspoelden eigenlijk een soort triestheid. Dolf Brouwers maakte allemaal onaange paste en onmogelijke mannetjes. Daar kijkt hij nu met gemengde gevoelens op terug. Niet dat hij spijt heeft, maar toch... In wezen lag zijn rol als 'parlementair verslaggever'. die hij recent twee seizoenen speelde bij de VARA-radio, hem niet. Het wonderlijke aan Brouwers is dat hij er niet van houdt mensen zo agres sief pesterig te benaderen als hij voor de microfoon deed. Daar is hij dan ook mee gestopt. Thans presenteert hij sport bij de VARA, hoewel hij van het onderwerp weinig begrijpt. Maar dat is ook de bedoeling. Alweer een 'rol' dus voor Dolf Brouwers, die op weinig mo menten zichzelf schijnt te kunnen of mogen zijn. Over triestheid gespro ken. De theater- en televisiejournalist Henk van Gelder heeft voor de twee de keer het Brouwers-boek met me moires geschreven. In 1978 kwam 'Leven en avonturen van Waldo van Dungen' uit en nu is verschenen 'Dolf Brouwers, dat ben ik dus'. „Hij is er apetrots op", zegt Henk van Gelder, die spreekt van nieuwe en historische feiten en een aantal her schreven verhalen. Dolf Brouwers Advertentie Door Margot Klompmaker) Doorgaans schrijft Els de Groen voor oudere kinderen. Met 'Een Hollandse Chinees' richt zij zich op zesjarigen die net hebben leren le zen. Daarvoor is enige moed nodig, want schrijven voor beginnende le zers valt niet mee. De auteur moet zich flink beperken in woordkeus en zinsbouw, waardoor het moeilijk wordt om toch nog een onderhou dend verhaal te brengen. Els de Groen is daar redelijk in geslaagd. Ze vertelt over de kleine Koen, een ziekelijk jongetje dat zich voortdurend op z'n kop laat zitten. De gebeurtenissen spelen zich voor namelijk af binnen de beperkte erva ringswereld van een vijfjarig kind: thuis, op straat en op school. Om het geheel wat aan elkaar te knopen loopt de ziekte van Koen (allergie voor melk) als een rode draad door het verhaal. Geen opzienbarend verhaal. Wat woordkeus betreft (heel belangrijk voor beginnende lezers) houdt Els de Groen zich aan de regels: ze gebruikt hoofdzakelijk woorden van een- of twee lettergrepen. Soms hanteert ze een bepaalde beeldspraak die voor een zesjarige lezer te hoog gegrepen is ('De kring kinderen knapte als een ballon'). Moeilijke woorden worden niet altijd uitgelegd of duidelijk ge maakt in de contekst. Waarschijnlijk om het verhaal voor kinderen nog herkenbaarder te ma ken (het 'dat heb ik ookl'-effect) doet ze het voorkomen alsof Koen proble men heeft met het zeggen van een goede 'r'. Niets op tegen, het uitspre ken van een 'r' kan inderdaad voor sommige kinderen problematisch zijn. Helaas vergeet de schrijfster af en toe Koens handicap. Slordig. Fantasievoller vind ik 'Het boek van Saargeschreven en getekend door Annemie Heymans. Het is een soort stripboek voor kleuters, maar de tekst is zo geschreven en gedrukt dat het tevens een prima leesboek vormt voor kinderen vanaf 6 jaar. Annemie Heymans speelt een spel met woord en beeld. Ze is erin geslaagd met vrijwel louter éénlettergrepige woor den een origineel, fantasievol boekje te maken. Daarbij is ze uitgegaan van de woorden die kinderen in de eerste klas leren lezen. Een aanrader. Een Hollandse Chinees, Els de Groen, ill. Anneke Hohmann. uitg. Van Goor, 17,50. Het boek van Saar, Annemie Heymans, uitg. Querido). Wanneer haar vader op een dag besluit dat het goed is als Deesje een tijdje bij haar halftante gaat wonen, slaat het meisje de schrik om het hart. Wat moet ze bij een familie die ze niet kent? Laten ze haar liever met rust laten op haar kamertje met haar 'Wieweetwatwaarboek' en haar dingenschrift. Rust echter is het meisje niet ge gund. Eenmaal op weg naar haar tante komt Deesje in de meest vreemde situaties terecht, juist om dat ze zo'n moeite heeft zich te uiten. Dus laat Deesje alles maar over zich heenkomen. De talloze misverstan den rond haar persoon, de opstel wedstrijd voor de televisie, haar op treden op straat als 'Naturelle Ga- zeuse', de onverwachte kennisma king met haar halfnichtje. Achteraf is het meisje er niet rouwig dat het allemaal zo roerig is verlopen. Boeken van Joke van Leeuwen zijn altijd een genot om te lezen en te bekijken. Zij is een begenadigd te- ken- en schrijftalent dat ook op gebied van cabaret aan de weg tim mert. Haar spitsvondige geest maakt haar nieuwe boek weer tot een uniek geheel. De fantasiee'n in 'Deesje' liggen heel dicht bij de denkwereld van een kind. Zowel verhaal als illustraties roept een scala van stem mingen op, variërend van vrolijkheid tot ontroering. Heel knap. Enige struikelblok om 'Deesje' aan te schaffen is wellicht de prijs: bijna dertig gulden. Niet bepaald goed koop voor een jeugdboek. Maar de inhoud en vormgeving zijn zo rijk, dat het die drie tientjes ten volle waard is. Voor iedereen vanaf 9 jaar. Deesje, Joke van Leeuwen, uitg. Querido, f28,50. Advertentie boekhand^ 20.00 uur J. S. Bach Kon. Oratoriumvereniging 'tot oefening en uitspanning' Toegangsprijs 10,-. Album (3 LP's) en M.C.'s a 47, verkrijgbaar in de kerk. 'Ik wou het zeggen'. 'Ik heb geprobeerd om het te zeggen'. 'Maar ik heb het niet gezegd'. Dat is in drie korte zinnen het probleem yan Deesje, hoofdpersoon uit het gelijknamige boek van Joke van Leeuwen. Deesje is een in zich zelf gekeerd dromertje. Zo'n meisje dat van alles denkt, maar er moeite mee heeft om het anderen duidelijk te maken. Met allerlei misverstan den als gevolg. SIGNEERT haar boekenweekge schenk De Glazen Brug en haar andere boeken op vrijdag 21 maart van 16.00 tot 18.00 uur. In New York is dinsdag op 71- jarige leeftijd overleden de beken de Amerikaanse schrijver Bernard Malamud, die in zijn talrijke boeken schreef over onder meer mystiek, de joodse traditie en de waardigheid van 'de gewone mens'. Bekende pu blicaties van zijn hand zijn "The Fixer" en "The Natural". Malamud kreeg in 1967 voor "The Fixer" de Pulitzer-prijs en de Natio nal Book Award. Vanwege vroege werken als "The Fixer" en het uit 1957 daterende "The Assistant", die ontleend zijn aan de ervaringen van zijn ouders in Rusland, werd Mala mud beschouwd als een "joods schrijver", zoals Saul Bellow en Phi lip Roth. Malamuds uit 1952 daterende boek "The Natural" werd drie decennia later verfilmd met Robert Redford als een oudere baseballspeler die op magische wijze wordt geholpen. Malamud was in 1979 voorzitter van de Amerikaanse afdeling van PEN. de internationale organisatie van dichters, toneelschrijvers en auteurs. Bernard Malamud ontleende veel van zijn gedachtenwereld aan de culturele achtergrond van zijn ou ders, joodse immigranten uit Rus land. Malamud groeide op in Brook lyn, New York, en putte vooral in zijn vroege werk uit de ervaringen van zijn ouders. In 1967 kreeg Malamud zowel de Pulitzer prijs als de National Bood Award voor zijn roman "The Fixer", die later zou worden verfilmd met Alan Bates in de hoofdrol. The Fixer is het verhaal van een joodse klusjes man die in de Sovjet-Unie het slacht offer wordt van antisemitische be schuldigingen dat hij rituele moor den zou hebben gepleegd. De National Book Award die hij voor The Fixer kreeg, was de tweede die Malamud ontving. Al in 1959 had hij de prijs gekregen voor zijn in 1958 verschenen verhalenbundel The Ma gie Barrel. "Hij was een prachtig auteur, een waarachtig en eerlijk schrijver," zei E.L. Doctorow woensdag over zijn overleden collega. In zijn verhalen maakte Malamud uitgebreid gebruik van de wereld van kleine middenstanders, en de typische aspecten van joodse gezin nen en geïsoleerde joodse gemeen schappen, zowel in Europa als in de Verenigde Staten. Zijn in 1957 verschenen boek The Assistent, vertoonde wat dat betrof zelfs enige autobiografische aspec ten. Malamuds vader was eigenaar van een klein kruidenierswinkeltje en zwoegde 16 uur per dag, zonder uitgebreide verwachtingen van een betere toekomst. Hij stond model voor de kruidenier uit The Assistent. The Fixer en The Assistent vestig den in de VS Malamuds reputatie als vertegenwoordiger van de "Joodse school", waartoe ook schrijvers be horen als Saul Bellow, Philip Roth, Isaac Singer en Chaim Potok. Het is een groep schrijvers die door hun culturele achtergrond in Europa al tijd populairder zijn geweest dan in hun vaderland. Malamud was blij toen in 1984 ook zijn boek The Natural werd verfilmd, omdat dat hem in staat stelde "alsnog te worden erkend als een Amerikaanse schrijver; en dat is een soort overwinning," zoals hij dat in februari 1985 zei tegen de New York Times. The Natural, uit 1952, verschilt in zoverre van ander werk van Mala mud dat typisch joodse problemen en sfeertekeningen er niet in voorko men. Het verhaal gaat over een ou der wordende honkballer die gehol pen wordt door magie. De film kreeg alleen een happy end dat in het boek niet voorkwam. "Op een zeer ernstige wijze was hij iets van het spiegelbeeld van Grou- cho Marx," zei schrijver Gay Talese woensdag. "Groucho was de waan zinnige en opdringerige figuur, de joodse komiek. Malamud was op intellectuele wijze de provocerende joodse indringer van de geest. Hij maakte je bewust van de wereld van joodse wetenschap, zonder belerend te worden." In 1980 zei Malamud in een inter view: "De mensen zeggen dat ik zoveel over ellende schrijf, maar je schrijft over dingen waar je het best over schrijft. Zoals je gegroefd bent, ben je gegriefd." "Al vroeg, in het gezin, wordt de mens geconditioneerd met een be paald wereldbeeld. En de grief is dat hoeveel geluk en succes je ook ver gaart, je die eerste ervaringen niet kunt uitwissen; misschien verzwak ken ze, maar ze blijven bij je," zei hij. In 1979 werd Malamud gekozen tot voorzitter van het PEN American Center, de Amerikaanse afdeling van de internationale organisatie van dichters, toneelschrijvers en auteurs, Vorig jaar zei hij tijdens een voor dracht in New York: "Het mooie van schrijven, tenminste als je het blijft doen, en dan bedoel ik jaren, jaren en jaren, is dat je jezelf uiteindelijk iets heel belangrijks over jezelf leert." Maar toen hem uit het pu bliek werd gevraagd wat hij dan wel over zichzelf had geleerd, ant woordde hij: "Die informatie be waar ik voor mijzelf."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1986 | | pagina 15