ITALIË
lustoord voor de
luie profrenner
kleine
EX-SCHAA TSTOPPER
WIL STUNTEN IN
OL YMPIA S- WIELERRONDE
PZC/ weekendkrant
AMSTEL
BIER
Dan rij je met het peloton zo'n stad binnen en dan roepen de mensen die langs de kant
f j van de weg staan: piano, piano. Kalm aan dus. Want ze willen namelijk maar een ding
en dat is dat ze Moser en Saronni heel goed kunnen zien. Daarom hebben ze een hekel aan een
peloton dat in een flits voorbij is. In Nederland is het precies andersom. Daar moet je
constant vliegen en afzien. Twee jaar geleden reden we een klein stukje zacht in de Ronde van
Midden-Zeeland en onmiddellijk hoorde je de toeschouwers klagen. Zo van: lie, kunnen jullie
niet harder? Of: zijn de heren met een trimtochtje bezig?".
Wielrennen in Italië. Rene Koppert
doet het nu voor het tweede jaar en
bet bevalt hem uitstekend. De eens zo
ialentvolle Nederlandse amateur, na
en jaartje Peter Post afgestoten, be
landde er in een bescheiden formatie.
boekte geen enkele prestatie van
formaat, kwam vorig seizoen in op-
ni Battaglin. Woedend van onmacht. Na de tijdrit in de Giro „leende" hij
grepen zij tijdens de Italiaanse etap- de ploegleiderswagen om zijn Ita-
pewedstrijd Tirreno-Adriatico naar liaanse vriendin naar huis te bren-
het laatste wapen: de werkstaking, gen. Boosheid bij zijn ploegleider, die
Om aandacht te vragen voor het feit
dat ze niet langer als tweederangs
figuren willen worden beschouwd.
Ze eisen een hoofdrol in de clichema-
spraak en werd tijdens de Giro d'Ita- tige theaterstukken die de Italiaanse
zelfs naar huis gestuurd maar later wielerjournalisten dagelijks over het hem terstond buiten de Ronde
peter de jonge
toch weer liefderijk in de equipe
Bruno Reverberi opgenomen.
Waar elke andere ploegleider in blin
de woede het contract zou hebben
verscheurd streek hij over ziin hart.
Koppert opgelucht, want fietsen in
Italië is onvergelijkbaar met het sla-
venbestaan van profrenners elders in
Europa. Een luilekkerland voor profs.
„Het is een vrij lui volkje en voor de
wielrenners is het niet anders", zegt
de 23-jarige Westlander.
sponsor ploegen
Het professionele hardfietsen floreert
in Italië. Er zijn maar liefst veertien
sponsorploegen, evenveel als het aan
tal dat Belgie en Frankrijk gezamen
lijk op de been brengen. Toch missen
de fietsgrootheden van het land dat
de laatste jaren wel twee wereldkam
pioenen en klassieke winnaars voort
bracht, enigszins de internationale
uitstraling, omdat de huidige vedet
ten, Francesco Moser en Guiseppe
Saronni, tot nu toe de grote confron
tatie van het jaar - de Ronde van
Frankrijk - ontwijken alsof het een
besmettelijke ziekte is. Die zwaarste
wedstrijd van het hele seizoen ligt hen
namelijk volstrekt niet. Italianen heb
ben een eigen wijze van rijden en alle
wedstrijden zijn aangepast aan de
ietwat gemakzuchtige instelling van
de doorsnee-renner.
Martin Havik bevestigt dat. Hij
kwam via de vriendschap met de
dochter van een invloedrijke Italiaan
Ide vicc-voorzitter van de nationale
wielerbond) bij de formatie van
Francesco Moser. „Een kleine ploeg
twaalf man. Een aantal dat je bij
vrijwel alle ploegen hier ziet. Daar-
moet iedere renner zoveel moge
lijk koersen rijden. Dat zijn er zo'n
tachtig in een seizoen. Misschien lijkt
dat erg veel, maar het valt mee als je
weet hoe dat gaat. Pas het laatste uur
wordt er hard gereden en daar kun je
nooit aan kapot gaan".
commercie
hardfietsen schrijven. Dat alles ge
lardeerd met verhaaltjes over lief
desperikelen. Rene Koppert was
daarvan vorig jaar het middelpunt.
Italië zette. „Maar publicitair heeft
het me geen schade gedaan. Alles wat
met l'amore, de liefde, te maken heeft
vinden ze hier prachtig. Als ik nu
mijn naam noem kijken de mensen
me aan met een ondeugende lach en
zeggen ze: oooh, ja!"
Tot nu toe echter moeten vrijwel alle
renners in Italië op die manier in de
kolommen zien te komen en is de
grote ruimte gereserveerd voor twee
heren, al lijkt een van hen - Saronni -
onder die permanente druk te bezwij
ken. „Het valt niet mee om hier
vedette te zijn", oordeelt Rene Kop
pert. ..en Saronni baalt van zijn popu
lariteit". De voormalige wereldkam
pioen ging er vorig jaar aan onder
door. De hele winter sjouwde hij. de
regenboogtrui om de schouders, van
.hot naar her. „Er werd me geen rust
gegund en hoewel ik daarvan in het
begin van het seizoen nog geen hinder
ondervond, brak het me later op. Het
volgde elkaar te snel op. Je kunt het
vergelijken met een groot glas chianti
dat je gulzig in een teug naar binnen
giet. Dan heb je snel genoeg". Hij
schreef nog wel de Ronde van Italië
op zijn naam. maar daarin boekte hij
op 26 mei z'n laatste ritzege. Sinds
dien heeft hij niets meer gewonnen.
Zijn optreden in de Tirreno was ook
al weinig hoopgevend. Hét altijd op
fluistertoon sprekende troetelkind
reed er rond met een vaal geel gelaat
en een mysterieuze Mona Lisa-glim-
lach om zijn lippen. Toen hij voor de
start van de rit waarin hij opgaf
omarmd werd door de 72-jarige
ploegleider Lamme Driessens, merk
te een van de renners uit de formatie
van de bejaarde Belg op: „Lomme
ziet er beter uit".
afstappen
Giuseppe Saronni
Meer dan waar ook is er een patroon
ontwikkeld waardoor commercie en
profwielrennen zo harmonieus moge
lijk samengaan. Van bijna alle wed-
stnjden wordt het laatste uur recht
streeks uitgezonden op de televisie en
'net begeleidende commentaar is een
aaneensluiting van sponsomamen.
Zelfs het kleinste merktekentje op de
'linkerdij ontgaat de verslaggever niet.
Reden voor de renner om tijdens de
ünale in beeld te komen. Toch is dat
niet de enige verklaring voor de Ita
liaanse koerswijze. Koppert: „In Ne
derland zitten alle goede renners in
twee ploegen, hier zijn ze over alle
formaties verdeeld. De vijf of zes
grootste ploegen hebben een gemeen
schappelijk belang: de wedstrijd zo-
teel mogelijk gesloten houden Soms
demarreert er iemand als een dwaas
en dan wordt er lelijk gekeken. En als
ze hem terugpakken, zeggen ze: dat
moet je niet meer doen"
betekent dat de knechten vrijwel
nooit de opdracht krijgen om de te
genstander al direct vanaf het begin
af te matten met een spervuur van
demarrages. „Als knecht heb je het
dier niet zwaar", meent Koppert. De
grote druk ligt op de vedetten en
daarvan heeft Italië er niet veel. Al
thans volgens de opvatting van de
kranten, die de opinie van het volk zo
hebben gekneed dat alleen Moser en
Saronni als volwaardig worden be
schouwd. Hun verrichtingen zijn be
langrijk, hun - verzonnen - ruzies
vormen voorpaginanieuws. Geen
nieuw verschijnsel op het schierei
land, want al in de verre historie
smulde men van de duels: Coppi
contra Bartali. Gimondi tegen Motta.
Het moet voor de mensen simpel en
■■^overzichtelijk blijven.
I verdriet
I Dat alles tot groot verdriet van de
mdere talenten die het land rijk is.
Roberto Visentini, Moreno Argentin,
Guido Bontempi, Silvano Contini,
Giambattista Baronchelli en Giovan- Francesco Moser
Saronni staakte de strijd en zette
koers naar de dokter. Roger de Vlae-
minck „Daar zijn ze hier erg gemak
kelijk in Als ge u niet, goed voelt, mag
je zo afstappen. In Belgie en Neder
land eisen ze van je dat je toch maar
blijft fietsen". De medische verzorging
in Italië is dan ook aanzienlijk beter
geregeld dan in de meeste andere
wielerlanden. Terwijl wereldformaties
als Panasonic en Kwantum niet eens
een meereizende arts hebben, be
schikt een groot aantal Italiaanse
ploegen over een volledige medische
staf. De Belg Daniel Willems, wiens
hoopvol gestarte wielercamere op een
volslagen mislukkig uitliep omdat hij
op de beslissende momenten ziek,
zwak of misselijk was. vond dit jaar
onderdak bij de equipe van Baron
chelli. „De verzorging van de ploeg is
geweldig. Wij waren in de Tirreno-
Adriatico met drie masseurs en drie
dokteren. Zelf ben ik in die korte tijd
al vijf keer voor onderzoek naar het
ziekenhuis geweest. Ze willen alles
precies in de gaten houden".
De wetenschappelijke benadering
van de wielersport kwam nog het
duidelijkst naar buiten tijdens de we
relduurrecordpoging van Francesco
Moser in Mexico Stad. Een renner in
de herfst van zijn loopbaan zou de
magische grens van vijftig kilometer
doorbreken. Het leek onmogelijk,
maar Moser presteerde het. Hij ging
vier dagen na zijn eerste geslaagde
aanval zelfs ruimschoots over de 51
kilometer grens: 51.151 kilometer.
Omringd door een peloton artsen en
topmecamciens zette hij een prestatie
neer, die met de computer was voor
bereid, „Dit is het record van de
technologie, van de wetenschap", rea
geerde de onttroonde Eddy Merc-kx
enigszins bitter
Vooral was het natuurlijk het record
van het geld. De aanval van Checco
kostte het lieve sommetje van ruim
anderhalf miljoen gulden, honderd
keer zo veel als gemoeid was met de
expeditie van Eddy Merckx in 1972
zeldzaamheid
Ook dat is een enorm verschil met de
rest van Europa. Niet voor niets is
het een zeldzaamheid dat Italiaanse
renners in buitenlandse dienst rij
den. want in eigen land is er meer
dan voldoende te verdienen. Zien
heel wat Belgische, Nederlandse en
Franse formaties hun budgetten
krimpen, de corridori lijken de be
schikking te hebben over een onuit
puttelijke bron lires. De Ronde van
Sicilië bijvoorbeeld kostte niet al
leen de deelnemers geen rooie cent,
zelfs de overtocht van een groot
aantal binnen- en buitenlandse jour
nalisten werd geheel bekostigd door
de organisatie. Het zou, fluistert men,
de invloed zijn van dubieuze organi
saties wier naam evenzeer met het
land zijn verweven als de pizza en de
spaghetti. „Als je de verhalen moet
geloven... Waar geld is, is de mafia,
zeggen ze hier", vertelt Rene Kop
pert. „Ik vraag me het echt wel eens
af. hoe die zaak in elkaar zit en wie er
nu iets mee te maken heeft. Maar om
eerlijk te zijn heb ik van zo'n betrok
kenheid nog nooit iets gemerkt".
Het fietsen heeft Piet Kleine minstens evenveel geboeid dan het kig alle medewerking van mijn su-
schaatsen. Van kinds af aan was wielrennen een hobby van hem. perieuren. Man. mijn collega's von-
Kleine begon als nieuweling bij wielervereniging De Pcddelaars uit den het prachtig dat ik in het pelo-
Hoogeveen en verdedigde in 1969 en 1970 als amateur de kleuren van ton zit met onder andere Bernard
Amstel. Onder Herman Krott reed hij toen nog even samen met Gerrie Hinault".
Knctcmann, maar op den duur werd de combinatie wielrennen-schaatsen Maar Kleine zou niet met de be-
toch steeds moeilijker voor hem. Aan het begin van de jaren zeventig werd roepsrenners willen ruilen. „Dag in,
hij dan ook gedwongen een keuze te maken. „Het liefst wilde ik allebei de dag uit wordt deze renners van ho-
sporten blijven doen. In mijn ogen was het een goede zaak dat ik's morgens gerhand een geweldige druk opge-
a het wielrennen mijn conditie op peil hield voor het schaatsseizoen, legd Dat heb ik inmiddels wel ge-
merkt. Nou, dat is niets voor mij.
Maar op een gegeven moment werd noordelijke jongens, die donders Laat maar lekker in mlJn doen
het toch steeds moeilijker. Ik merkte goed welen wat voor betekenis Ik Ik kom om te trainen voor de
dat ik in beide sporten op een be- nog kan hebben in een ploeg' nmnteiirWinssiPirers Tot nu t™» unit
paald niveau bleef hangen. Ik koos Piet Kleine durfde die uitdaging aan. maar ook mrt
voor het schaatsen, omdat ik voor ffi, blaakt nog altijd van ambitie «gen Vo™ral a™"et ter"op gaat
mezelf de overtuiging had dat ik „Voor mijn club kwam ik niet verder lk enorm maar Kelukkig ben ik
daarin het meeste kon bereiken". dan de B-klassiekers We mochten steeds tiJd binnen gekomen Voor
alleen deelnemen aan de Ronde van het ee„ Me prestaUe
(jprrlp cnp/pn Drente (A-wedstrijd) waarin ik al Nice haar
uerae spelen twee keer bij de eerste vijftien eindig-
Piet Kleine maakte daarmee geen de. Als ik dat kan. dan hoef ik ook \\tnnrmnkpn
slechte keuze Hij verdiende zijn spo- met huiverig te zijn voor een aanbie- YVUU' '"u"-cri
ren ruimschoots op de gladde ijzers, ding van een A-ploeg. Zolang ik nog Over deelname aan de Olympische
Vier jaar geleden won hij tijdens de ambitie heb, weet ik dat ik in ploeg- Zomerspelen heeft Piel Kleine nog
Olympische Winterspelen in Lake verband een nuttige kracht kan met zo goed nagedacht „Officieus
Placid nog een zilveren medaille op zijn". Weet ik dus dat ik tot de kandidaten
de tien kilometer en in 1976 won hy behoor, maar ik denk toch dat het
op dezelfde afstand een gouden plak levendiger voor mij een moeilijke weg gaat
tijdens de Winterspelen in Inns- jjij geniet er volop van. „Eigenlijk is worden. Gerenommeerde wielren-
bruck Het is zelfs met ondenkbaar de wjeierwereid veel levendiger dan ners komen natuurlijk eerder in aan-
dat hij er straks bij de Zomerspelen het schaatsen Wat dat betreft heb ik merki'ng dan ik Als ik zie dat Geert
in Los Angeles voor de derde achter- Schipper nu niet hij de selectie zit.
een volgende keer bij is in een olym- dan vraag ik me in alle eerlijkheid af
piscn jaar. of ik er wel in thuis hoor Ik zal me
Officieus behoort hij nog altijd tot keer op keer eerst waar moeten
de kandidaten voor de 100 km-ploe- maken m tijdritten en dergelijke"
gentijdrit. Want dal Piet Kleine met
alleen hard kan schaatsen, maar een paar jaar een hoop gemist. In de Diep in zijn liart gelooft Piet Kleine
zeker zo hard kan fietsen, heeft hij wielersport krijg je veel meer kansen er dan ook niet in dat hij er tijdens
de laatste drie jaar herhaaldelijk om een topprestatie te leveren. Voor de Zomerspelen bij zal zijn. „Na
laten zien. Kleine pakte in 1981 de de schaatsers waren de Nederlandse alles wat ik in mijn sportcarriere al
draad weer op bij de Peddelaars en kampioenschappen altijd een soort heb meegemaakt, zit ik er eigenlijk
behaalde elf overwinningen. Een selectiewedstrijd, terwijl wielrenners ook niet zo direct meer op te wach-
jaar later kwam hij aan tien zeges zich via de klassiekers eerst moeten ten. Want dat houdt in dat ik ook
en vorig jaar waren het er nog acht, kwalificeren om aan het nationaal een aantal voorbcreidingskoersen
waaronder voor de tweede keer de kampioenschap mee te mogen moet rijden. Een wedstrijd zou ik
Ronde van Olieveld, een B-klassie- doen" nog wel graag willen doen. Olym-
ker voor amateurs. „Er zit een da- Postbestellcr Piet Kleine geeft het pia's Ronde döor Nederland heb ik
lende lijn in", zegt Piet Kleine la- toe: Parijs-Nice was toch wel een nog nooit gereden. De concurrentie
chend. tamelijk grote stap voor hem. „Ik voor die acht plaatsen is in onze
Tot zijn grote verbazing werd hij in hoorde het ongeveer een maand ge- ploeg al groot genoeg. Voorlopig is
augustus benaderd om m 1984 te leden dat ik mee moest. Na mijn het mijn hoofddoel om een plaats af
komen rijden voor de A-amateur- werktijd heb ik steeds twee uur per te dwingen in de ploeg voor Olym-
ploeg van Frans Klardie. „Ik denk dag flink getraind- Die paar uurtjes pia's Ronde. Als dat lukt heb ik in
dat ik dat te danken heb aan Dries dat ik vrij ben, heb ik goed in mijn carriere echt alles meege-
Kleine en Geert Schipper.Twee moeten delen. Maar ik krijg geluk- maakt".
ZATERDAG 17 MAART 1984
Piet Kleine weet van geen op
houden. De ex-schaatser uit
Ter Apel is inmiddels aan zijn
tweede sportcarriere begonnen.
Vanaf 1981, toen hij in Oslo met
een winnende 5 kilometer af
scheid nam van de schaatswe
reld, is hij weer serieus aan het
wielrennen. In Parijs-Nice
maakte de 32-jarige Drent, die
nog steeds geen slijtagever-
schijnselen vertoont, deel uit van
de Nederlandse amateurforma
tie, die voor het merendeel uit
renners van de ploeg Univers
van de Amsterdammer Frans
Klardie bestaat.
Piet kleine in actie tijdens het NK-schaatsen in 1981
