naakte waarheid
DROOM
SPORTMASSEUSE TABOE
BIJ VOETBALVERENIGINGEN
marijke ruyten: 'ik wist niet
dat dit nog kon in sportwereld'
Saterdag 5 november 1983
PZC/ weekendkrant 23
jan van laarhoven na
succesvol atletiekjaar:
'dat wielrennen hè...'
clubs heersende blijf-van-m'n-lijf-ge-
dachte overduidelijk. Jan Meulmees-
ter, trainer bij de voetbalvereniging
JTet werd nimmer met zoveel woorden tegen haar gezegd, maar de strekking was
üflduidelijk: 'Als je wat te kneden hebt, dan kneed je maar in dc keuken'. Bestuurders van
c.betbalclubs op Walcheren stonden niet in de rij op het moment dat de Vlissingse Marijke
Juyten (32) kenbaar maakte als sportmasseur bij één van die verenigingen aan de slag te
illen. Ze wilde per se met mannen aan het werk. „Ik ben gelukkig getrouwd hoor.
innensport spreekt me gewoon veel meer aan dan dames", zegt ze. Ze wilde ook per se
itbal. „Dat is een leuke sport en qua blessures is het een erg interessante sport".
Jaar bij de meeste voetbalverenigin- de rug („voor m'n theorie ben ik plaatst. Zelf zijn we op dit moment
tn op Walcheren kreeg ze lik op geslaagd, ik moet nu alleen de pratijk druk doende met zo'n accommodatie,
luk. De gedachte aan een vrouw in nog doen") en dat zijn volgens haar heel druk zelfs".
kleedkamer vol met blote man- redenen genoeg om daarover niets los
•en gaf de bestuurders koude rillin- te laten. „Ik vind het vreselijk om on? in
!p... Met het telefoonboek binnen mensen op hun tenen te trappen. Ja,
"indbereik belde Marijke Ruyten als ik nou een bloeiende praktijk had, Ovaa verwoordt de bij een aantal
_ad en land af. „En hadden ze nou dan was het anders". "1"Ko
jar eens gezegd: we willen geen Izaak Ovaa, voorzitter van de voet-
Nee, dat hoorde je nooit. Ik balvereniging Meeuwen uit Zoute- - -
as echt vol goede moed, maar het lande: „Ja, ik ken de naam Marijke Oostkapelle („ik ken Marijke Ruyten
kte nergens en ik kon aan alles Ruyten wel. Met het mens heb ik wel niet") noemt het verhaal „onzin, grote
erken dat ze geen vrouw tussen de eens gesproken, maar ze heeft bij ons onzin zelfs" Meulmeester: „Ik heb zelf
elers wilden. Ik dacht niet dat absoluut niet gesolliciteerd, onder bij Meeuwen getraind. Als er niets
Iets nog bestond. Wat maakt dat geen beding". gezegd mag worden in de kleedkamer
iu uit. Ik had nog nooit dertien —Heeft ze ook niet laten blijken dat ze en iedereen staat stijf van de zenu-
annen in hun blote kont gezien. Ik bij Meeuwen wilde werken wen, dan verlies je misschien. Ik zie
■b er wel één op die manier gezien, Ovaa: „Dat heeft ze inderdaad wel het probleem niet zo De eerste reactie
Tar ik zie het verschil niet. Ik wist eens gezegd Maar wij benaderen is wel, dat je altijd probeert een man
tl dat dit nog kon in de sportwe- zelf iemand. We willen dat graag in als masseur te krijgen. Dat is ingebur-
j^d". luidt het fel. eigen hand houden". gerd. maar nu ik er over nadenk zie ik
i échts bij twee clubs RCS en~eeri u heeft haar niet afgewezen omdat het probleem eigenlijk niet zo. Wat is
Ah uit Middelburg") waren de reac- het hier een V™uw betreft het verschil",
s bevredigend zonder vooroorde- Ovaa: „Nee, uiteraard niet. Of het Dick van Westen, trainer van de
Maar die verenigingen waren
Bds voorzien. Uiteindelijk kwam
Ruyten bij de Middelburgse
ndbalvereniging EMM terecht,
lar ze nu al enkele maanden ver-
is bij het eerste herenteam.
iner/coach Kees de Ridder van
i: „Bij ons is het nooit een punt
discussie geweest. Er zijn zoveel
j'jidbalclubs met een vrouwelijke
nou een man of een vrouw is. Wel voetbalvereniging Serooskcrkc en
vinden wij het beter voor een derge- zelf gediplomeerd sportmasseur: „Al
in dienst te dat professionele gedoe over concen
tratie vind ik wat vergezocht. Als dat
„..jeur. Die reacties van voetbal-
ibs zie ik niet zitten. Dat meisje bjke zaak een
1 foit toch voor verzorging. Zo is dat hebben in plaats van een
té ons en als je wat anders wilt. dan Ik geloof ook zelf in zo'n spelers- meisje goed functioneert, dan zie ik
Jet je niet in een sporthal zijn. Ik groep, qua concentratie in verband niet in waarom ze niet bij een voet-
zelf laatst op een cursus gezeten met de voorbereiding op een wed- balclub aan het werk zou kunnen. Ja,
r:en masseur beter op zijn d
rreemd, je weet hoe het toegaat in
v.— zo'n kleedkamer, maar verder be-
douchen. Daar moetje geen punt toch zwakte van spelers als hoeft het helemaal geen problemen te
y'fit 18 kerels en 5 vrouwen. We had- strijd een masseur beter op zijn de eerste reactie is misschien wat
imaar één kleedkamer, maar als je plaats is dan een masseuse". -1
le uur hebt lopen zweten, dan wil je
ze zich zó vlot laten afleiden
geven. Je gaat toch ook naar een
Ovaa: „Dat kunt u zeggen, maar er vrouwelijke arts. Dat is toch ook
- 'WUW6TI zitten ook zwakkeren tussen. Zo mag normaal".
Huib ten Voorden, bestuurslid u het ook wel even z!en- B|J bepaalde En Han van der Hooft, trainer bij de
Zeeuwse trainers ligt die mening voetbalclub Sluiskil: „Ik zie het de
eveneens, dat zijn er velen".
Welke trainers heeft u gesproken
Ovaa: „Daar praat ik verder niet over.
Namen noemen doe ik niet".
Een vrouwelijke sportmasseur
heeft weinig kans om bij Meeuwen
aan de slag te komen, dat moet u
kunnen beamen.
moeilijkheid niet. Bij Terneuzen had
den we jaren geleden al een vrouwelij
ke masseur. Die was er ook bij in de
kleedkamer bij het omkleden en zo en
dat werkte naar volle tevredenheid".
'mijn jongens'
Maai- het probleem bestaat wel. Daar-
1elersvr
-t Huib te.. vv...
ril de afdeling Zeeland van het NGS
Merlands genootschap voor sport
massage): „Ik hak nu al zo'n zeven
j'jrmct het bijltje en dit is toch wel
Jerend voor de voetbalsport denk
Kijk alleen maar hoeveel moeite
l heeft gekost om het damesvoet-
nJ van de grond te krijgen". Piet
r.trdcnberg, cursusleider en één van
'oprichters van de afdeling Zee-
-4d van het NGS: „Ik heb m'n best
daan voor Marijke en tegen mij
let w^moe^^klw^en^kriig^n"^^ beschikking hebt. Als je een aparte hoeft voor mij niet. Die dames...leuk
fjersvrouwen. Als die mensen re- n??ssa^eruimte hebt, dan wordt het dat ze aan sport doen, maar ik vind
hebben voor wantrouwen, dan
mlden ze dat bij zichzelf moeten
We zitten nu in 1983 en ie-
bid afwijzen omdat ze vrouw is,
dat kan ik me nauwelijks voor
dien. Vroeger wel, maar nu Als
tfiand z'n vak verstaat, dan kan je
toch niet afwijzen omdat ze
Ovaa: „Nee, dat zou ik een onjuiste 0m terug naar Marijke Ruyten. „Ja,
ian voor iviarnKe en legen mn is benader1,in& vindc"- «et.ligt er ook alles zou opgelost zijn als ik een
eens keihard gezegd- we denken ï!3" .^.^e accommodatie je tot je damessport zou uitkiezen, maar dat
ens Keinara gtzega. we aenKen beschikking hebt. Als ie een anarfe r->.„
allemaal in een heel ander licht ge-
altijd kan Marijke Ruyten zich S "aB^B
tteloos opwinden over de wijze v*
n&rop ze door diverse voetbalclubs m B
fjandeld is. Toezeggingen als: „We m
•den u terug" werden zelden nageko- m kB
In een enkel geval nam ze daar- 9
l zelf de telefoon maar weer ter
„Ik heb wel eens gevraagd aan
h man of de beslissing om mij niet
h te nemen met de spelers was
f-rtegd. Dat bleek niet het geval en V;
ben ik toen verschrikkelijk boos EsggEn "v*—s '-«BR?
tt geworden", zegt ze. Desondanks
fwgert Marijke Ruyten pertinent na- figSSEJ
h® van clubs te noemen. Ze vindt pSjjCra
[ze in dat geval geen recht van BBBwm iJïfts
heeft, omdat ze het als sport- Izaak Ovaa: ..Een masseur is beter op
n°g niet 'gemaakt' heeft. Ze zijn plaats bij een voetbalclub dan een
«thet examen zelfs nog niet achter masseuse".
dat ze aan sport doen, maar ik vind
het als sportmasseur niets. Ik ben
heus met te beroerd om die meiden
van EMM op een zondag te helpen,
maar ik richt me toch meer op de
heren. Deze jongens van EMMnet
zijn eigenlijk 'mijn jongens' Zo noem
ik ze ook. Het is een leuke ploeg,
hartelijk en ik voel me er thuis. Het
klikt prima. Ik snap dan wel geen pest
van handbal, maar dat leer ik vanzelf
wel".
De Vlissingse oud-turnster (VTV) be
gon vorig jaar aan de cursus sport
massage. In Indonesië, waar ze twee
jaar woonde, was ze gewoon geraakt
aan massage, waar in die streken een
hele traditie aan verbonden is. „Het
is goed voor je body en daarom heb ik
mezelf voorgenomen een cursus te
gaan volgen zodra ik terug was. Het
is hier trouwens niet te vergelijken
met Indonesië. Die mensen daar zijn
er veel beter voor gebouwd. Ze heb
ben bijvoorbeeld erg slanke handen
en bovendien is het iets dat van
moeder op dochter overgaat".
pittige cursus
Terug in Nederland stuitte ze echter
op een pittige cursus („af en toe dacht
ik. waar ben ik aan begonnen"), die
bovendien heel wat tijd in beslag
nam. „Ik heb er wel verschrikkelijk
veel van opgestoken. Je ziet toch dat
het allemaal nuttige dingen zijn die je
leert. Daarom kan ik me ook wel
kwaad maken over het feit dat sport
verenigingen vaak wel veel geld uitge
ven aan trainers, accommodaties en
scheidsrechters, maar zodra een ver
zorger ter sprake komt is er geen geld
Terwijl een verzorger echt belangrijk
is. Dat geldt voor elke sportvereni
ging"
In die wetenschap stelde Marijke
Ruyten geen financiële eisen toen ze
zich bij diverse voetbalclubs aan
meldde. De naakte waarheid lag ech
ter niet op het geldelijke vlak. Clubbe
stuurders (niet alleen bij Meeuwen)
wilden liever een man, dan een vrouw.
Men wenste domweg geen sportmas-
seuse, die doktertje speelde' in een
kleedlokaal. Tot overmaat van ramp
liet Marijke Ruyten hier en daar nog
weten dat ze gaarne bereid was ge
blesseerde spelers eventueel bij haar
thuis te behandelen „omdat ik thuis
alle spullen tot mijn beschikking
heb". Daarmee creëerde ze echter het
effect van twee magneten, die elkaar
afstoten.
Handbal bleek later een meer geë
mancipeerde sport. EMM was op
zoek naar een sportmasseur die kon
functioneren naast fysiotherapeut
Kees Minderhoud. Minderhoud, een
basketballer, kon niet voldoende tijd
aan de club besteden. Met name de
uitwedstrijden leverden problemen
op. Marijke Ruyten werd met open
armen ontvangen en tot op heden is
er nog geen wanklank te horen ge
weest. „Een beetje eng" vond ze het
wel in het begin. Vooral na de eerste
training toen het gezelschap de
kleedkamer had opgezocht en dc dou
ches lonkend dampten. „Schrijf dat
maar niet op", zegt ze. Het verhaal
komt hier op neer, dat ze 'haar koffer
tje' toevallig op moest ruimen toen
de heren de douches opzochten. „Ik
dacht: ik blijf hier zitten, ik ga niet
weg". Het ijs was daarna echter vlot
gebroken. De gebruikelijke rituelen
na afloop van een training of van een
wedstrijd verlopen op dit moment in
een volkomen ontspannen sfeer.
peilen
„Van Kees (minderhoud) kan ik nog
flink wat leren. Als ik iets niet weet.
dan stap ik op hem af. Dat gaat prima
samen. Er zijn ook nogal wat dingen,
die hij niet doet. Ik was hier voor de
eerste keer en al na vijf minuten kreeg
iemand een hand in z'n oog. Ik kon
gelijk in actie komen. Dat zijn toch
leuke dingen. Ja, er zijn ook jongens,
die helemaal geen verzorging nodig
hebben. Die hoeven niet. Anderen
juist weer wel. Ik kan heel goed
mensen peilen, dus dat heb ik zo in de
gaten. Ik ben bij alle wedstrijden en
daarnaast ben ik één keer in de week
bij de training Ik vind het belangrijk
dat je ziet wat die jongens doen. Dat
werkt gemakkelijker als je die spelers
behandelt. Ja. er gaat wel veel tijd in
zitten. Ik probeer dat een beetje te
regelen. Ik heb ook een man en twee
kinderen tenslotte".
Het voetbal heeft ze voorlopig even
uit haar gedachten gebannen. „Ik heb
het prima naar m'n zin bij EMM. Ik
kreeg van die jongens zelfs een bos
bloemen toen ik geslaagd was voor
m'n theorie. Nee, die namen van die
voetbalclubs noem ik niet. Daar blijf
ik bij. Ik wil geen kapsones hebben.
Ik wil niemand op z'n ziel trappen. Ik
heb m'n diploma nog niet eens".
Foto boven: EMM-doelman Jos Aerts-
sen onder behandeling bij Marijke
Ruyten.
Jan van Laarhoven (35) is geen
praatjesmaker. „Ja", glimlacht hij,
„dat zegje van jezelf natuurlijk niet.
want het is een goede eigenschap
Ik zie gewoon de betrekkelijkheid
van prestaties in". Daarom behoeft
een sportredactie, van wat voor een
krant dan ook. op zondagavond
geen telefoontje van Van Laarhoven
te verwachten, terwyl daar dit sei
zoen toch alle reden voor was. De
RKHAV-atleet schitterde dit jaar
alsof hij aan zijn tweede jeugd bezig
was. Een ommekeer vergeleken mët
het 'rampjaar' 1982 waarin de Hul-
sterse natuurkundeleraar er bij wij
ze van spreken nog niet in slaagde
om de veters van zijn schoenen naar
behoren dicht te knopen. „Ach, een
rampjaar. Het ging gewoon niet
naar m'n zin", blikt hij nuchter
terug. Het begon allemaal met het
Nederlands kampioenschap op de
tien kilometer in april. „Aan die tien
kilometer doe ik elk jaar mee. maar
nu was het al in april. Ik moest
geforceerd in vorm komen. Voor het
eerst in tien jaar moest ik gelijk met
de spikes aan. Ik werd daar veer
tiende van de vijftien....". Met re
vanchegedachten schreef Van Laar
hoven vervolgens in voor de mara
thon van Rotterdam. Hij wilde on
der de 2.30 uur duiken, maar al na
28 kilometer hield hij de wedstrijd
voor gezien. Hij kreeg bovendien
last van zijn achillespezen. „Toen
ben ik maar wat gaan fietsen in de
Alpen".
hoge bergen
Glandon: 20 km. Jan van Laarho
ven drukt al fietsend zijn stop
watch in, haalt diep adem, schakelt
een paar tandjes terug en maakt
zich op voor een schier eindeloze
beklimming. Hij komt uit het za
del; op zoek naar de juiste cadans.
De Zeeuws-Vlaamse hardloper
voelt zich in z'n element. Even
afreageren op de zinderende flan
ken van haast oneindig hoge ber
gen. Alpe d'Huez, Galibier, Made
leine, hij kent ze allemaal. „Soms
vraag ik me wel eens af of ik m'n
roeping niet misgelopen ben", dag
droomt hij hardop. „Misschien had
ik beter coureur kunnen worden.
Die cols in Frankrijk, die echte
cols. Als ik die beklim op de fiets,
dan doe ik daar niet veel langer
over dan de profs in de Tour. Dan
vraag ik me af wat ik niet met
training had kunnen bereiken. Op
de tv heb ik dan al bijgehouden hoe
lang ze over zo'n beklimming doen.
En ik weet ook dat ik het eigenlijk
niet mag vergelijken. Die mannen
hebben vóór zo'n beklimming vaak
al tweehonderd kilometer in de
benen. Maar aan dc andere kant-
...het zijn toch profs en dan denk ik
bij mezelf: verdomme, ik kan het
ook. Die liefde voor de wielersport.
Dat is toch iets aparts".
Vroeger was hij bij de grote koersen
altijd langs het parkoers te vinden.
Foto's maken van zijn favorieten:
Joop Zoetemelk, Fedor den Hertog.
„Ja, Fedor den Hertog. Ik heb hem
altijd bewonderd. Waarom Het
was een individualist. Hij trok zich
van niemand iets aan en hij bereik
te wat hij wilde bereiken bij de
amateurs. Ik heb ook het idee dat
het een zuivere wielrenner was. Ik
was er niet helemaal krankjorum
van hoor. Ik zag het betrekkelijke er
ook wel van in". Zelf zat de uit het
Brabantse Giize afkomstige Van
Laarhoven ook regelmatig op de
fiets. Hij was lid van een wielerver
eniging. maar hij mocht van 'thuis'
geen licentie aanvragen. Dat deed
je toen niet zomaar.
„Op m'n 21e ben ik gaan lopen. Dal
ging goed, maar de twijfels bleven.
Toen ik 22 of 23 was heb ik toch nog
een koersfiets gekocht. Het was net
een half jaar slecht gegaan met het
lopen". Zelfs nu nog heeft Jan van
Laarhoven drie racefietsen in de
garage staan. De twijfels hebben
plaats gemaakt voor dagdromerij.
Het fietsen heeft een plaats gekre
gen op de achtergrond. Maar in dc
zomer, zo zegt hij, „vind ik steeds
weer een bevestiging van die rare
gedachte".
wetenschappelijk
„Als wielrenner kan je niet hardlo
pen. maar een atleet kan altijd wel
een stukje fietsen. Als je bergop
rijdt, dan moetje twintig kilometer
lang alles geven. De hartslag en dc
ademhaling komen dan ongeveer
overeen met het hardlopen, maar
op de vlakke weg is het veel gemak
kelijker. De hartslag is dan veel
lager en je hebt dan vaak nog tijd
om een praatje te maken". Weten
schappers zeggen dat fietsen en
hardlopen niet samengaan „Ik be
kijk de sport niet zo wetenschappe
lijk. Je moet daar niet te ver in
gaan. Er zijn wel een paar richtlij
nen. Wat mij trouwens opvalt is. dat
niet de toppers, maar wel de hele
grote groep die daar net onder zit er
hele strenge gewoontes op na
houdt. Al die boekjes en produkten.
die op de wetenschap gebaseerd
zijn hebben de grootste aftrek in de
grote grijze massa. Ik wil niet zeg
gen dat ik een topper ben. ik heb al
zo'n tien jaar dezelfde levensge
woonte en daar heb ik totaal geen
moeite mee. Het enige wat ik daar
naast voor de atletiek laat is het
beoefenen van andere sporten. Als
je tien jaar een individuele sport
bedreven hebt, dan heb je geen zin
meer in teamsporten"
Jan van Laarhoven sloot het jaar
1982 af zoals dat in april begonnen
was: belabberd. Door een spier-
scheuring liep hij van oktober tot
januari ('83) geen wedstrijden.
„Met Hugo van Duyse was ik toen
op zoek naar een sponsor. Uiteinde
lijk kwamen we bij Asics Tiger
terecht. Die man waar we contact
mee hadden zag er wel wat in.
Maar hij vroeg ook of we een
marathon wilden lopen. Wij dach
ten: waarom niet. Als hij iets voor
ons doet, dan doen wij wat terug".
kentering
Uit louter toeval dus deed hij mee
aan de marathon van Maassluis in
april, een evenement dat voor een
deel gefinancierd werd door zijn
eigen sponsor. „Daar kwam eigen
lijk de kentering. Tot 35 kilometer
liep ik prima. Ik zat op 2 25. Daarna
kreeg ik een tik. maar ik finishte
toch in 2.29. Ik voelde me na die
marathon kiplekker en vijf weken
later ben ik gestart, in de marathon
van Amsterdam" In de hoofdstad
kwam hij tot een absolute persoon
lijke toptijd van 2.22.04. Van Laar
hoven was gelijk 'ontdekt'. De
RKHAV-atleet had de aandacht
van bondscoach Wim Verhoorn ge
trokken.
In de afgelopen jaren had de Hul-
sterse atleet zich nooit serieus toe
gelegd op het lopen van marathons.
„Ik was er niet op afgeknapt", zegt
hij. maar de voorbereiding op een
marathon zou ten koste gegaan zijn
van zijn baanseizoen en dat achtte
hij veel belangrijker. „Ik heb wel
een paar keer meegedaan aan de
mid-wintermarathon en dat ging
nooit sneller dan 2.30. In de zomer
liep ik vaak op de baan. Als ik in
die periode een marathon had wil
len lopen, dan had ik daar zoveel
voor moeten trainen dat ik niet
meer op de baan zou kunnen lo
pen".
drijfveer
Het plotselinge succes op de mara
thon betekende voor Van Laarho
ven een meuwe impuls, want op de
baan toonde hij de laatste jaren
nauwelijks verbetering. „Als je op je
21e begint en je vindt op je 34e weer
een andere tak van het hardlopen,
dan is dat een drijfveer voor weer
een jaar". Medio september kreeg
hij een uitnodiging voor een bijeen
komst met de nationale B-selectie.
„Ik had op zaterdag net een tien
Engelse mijl gelopen in Amster
dam, Ik kwam 's nachts om half een
thuis en toen lag er een briefje of ik
de volgende dag om tien uur in
Zeist wilde verschijnen. Ja, ik ben
toch maar gegaan. Die uitverkie
zing voor de B-selectie is toch een
soort erkenning voor wat je alle
maal gedaan hebt. Volgend jaar
moet ik proberen om op z'n minst
één goede marathon te lopen Die
selectie is toch alleen maar op het
lopen van marathons gebaseerd. Ik
heb het gevoel dat ik nog wel een
goede marathon kan lopen. Ik ga
het eens anders aanpakken, met
een langzame start"
Van de vier marathons, waarin Van
Laarhoven dit seizoen uitkwam,
verliep alleen de Amsterdamse ma
rathon vlekkeloos. In Maassluis
viel hij in de slotfase ver terug, in
Enschede kampte hij met de na
weeën van een longontsteking en
in Etten-Leur was hij het slachtof
fer van een chaotische start. „Maar
ik wil geen excuses aanvoeren. In
Enschede was mijn conditie ge
woon niet goed en in Etten-Leur
heb ik me onderweg onnodig
kwaad gemaakt over die slechte
start, terwijl ik toch al jaren wed
strijden loop met zoveel mensen
aan de start". Een hoogtepunt was
daarnaast de 1.19 die hij realiseer
de tijdens een 25 kilometerwed
strijd in Lisse.
kruk
Het zit er dik in dat Van Laarhoven
op 21 december een marathon in
Israël loopt Een uitvloeisel van zijn
uitverkiezing in de nationale B-
selectie. Van Laarhoven is één van
de atleten die door de KNAU zijn
voorgedragen. „Het is nog niet ze
ker dat ik daar ook start Het kost
zo'n organisatie tenslotte een hoop
geld. Je moet er al gauw vijf of zes
dagen naar toe. En om nou duizend
gulden uit te geven aan zo'n kruk
als ik. Want wat stelt 2.22 op de
marathon nou eigenlijk voor. Niets
toch. Er zijn verschrikkelijk veel
atleten die harder gaan".
Hij komt vervolgens terecht bij het
voetbal. Derde, vierde klas KNVB
en een grote mond alsof ze betaald
voetbal spelen. „Ze zouden zich
eens moeten realiseren op welk ni
veau ze spelen. Er zijn duizenden
spelers, die beter zijn en de trainers
worden de laan uitgeschopt alsof
het Ajax of Feyenoord betreft. Dat
is toch te gek. Je moet weten waar
je mee bezig bent. Ikzelf heb ook
nooit de illusie gehad dat ik een
hele grote zou worden". Deson
danks bleek hij goed genoeg voor de
B-selectie. „Ik heb altijd gedacht
dat ik er misschien wel buiten zou
vallen. Ze zullen sneller iemand van
24 nemen, die dezelfde tijd loopt als
ik. Zelf maak ik me met druk om
m'n leeftijd. Dat gevoel heb ik ge
woon niet zolang het goed gaat Ik
kan me ook niet voorstellen dat ik
van de ene op de andere dag stop.
Misschien verdwijn ik wel stiekem"
triathlon
Een nieuwe uitdaging (na de mara
thon) is voor Jan van Laarhoven
mogelijk deelname aan een triath
lon (fietsen, lopen zwemmen).
„Daar heb ik wel over gedacht. Ik
kan alleen niet goed zwemmen. Dat
heb ik vorig jaar pas geleerd. Ik zou
trouwens nooit meedoen aan de
grote triathlon. Dat vind ik over
dreven, net als ik het overdreven
vind om grotere afstanden dan de
marathon te lopen. De helft van
zo'n triathlon is mooi denk, ik.
Maar wat mij betreft zou zoiets pas
serieus beginnen als ik uit het
water kom...als ik dat haal".
koen mijnheer
De aanzet tot een gesprek vindt die zondagavond plaats. Een simpel telefoontje met de vraag wat hij
datzelfde weekeinde in de marathon van Etten-Leur gepresteerd heeft. Stilte. Een gesmoorde vloek. Jan
van Laarhoven liep een slechte marathon in Etten-Leur en het zit hem dwars dat 'de krant' hem net op dit
moment daarover lastig valt. Het wordt een telefonade van bijna drie kwartier, waarin de één de ander
probeert te overtuigen van diens goede bedoelingen. „Een journalist moet zelf achter het nieuws aan", vindt
Van Laarhoven, die verder van mening is dat die nieuwsgaring te vaak achterwege is gebleven. Dat steekt hem
een beetje. Terecht, maar anderzijds is de Hulsterse atleet iemand die zelf vaak de anonimiteit verkiest en
zichzelf niet 'verkoopt'.
