ankie van
beusekom
floor van dommelen
MEISJES ZIJN
NIET BRUTAAL
GENOEG OM
TE CROSSEN
'HET IS EEN ERG
GEZONDE SPORT'
ZATERDAG 18 JUNI 1983
PZC/weekendkrant
25
jloiorcrossen wordt steeds populairder. Het aantal wedstrijden neemt toe en
ook de belangstelling voor de brullende motoren die over bultige circuits
ijveren groeit nog altijd. Inmiddels hebben zich ook al vrouwelijke crossers
pmeld. maar zij vormen in Nederland nog een uitzondering. Op deze pagina
jtn interview met de Middelburgse Ankie van Beusekom. die al jarenlang
bezeten is van de motorsport en tegen alle doktersadviezen in toch koos voor
ie crossen. En een verhaal met Floor van Dommelen, die altijd wil winnen
maar nooit een nationale topper zal worden. Motorcrossen, de gevaren en de
sensaties.
De kleine Ankie van Beusekom uit Middelburg deed al een jaar of acht aan judo. Ze was
ongetwijfeld een talentje, want op de Zeeuwse kampioenschappen ahd ze wel eens een
derde plaats gehaald. Ze had ook af en toe nog aan andere sporten gedaan: zwemmen en
tennissen bijvoorbeeld. Maar toen ze vijftien werd ging er voor Ankie eindelijk een droom in
vervulling. Het Middelburgse meisje was al jarenlang bezeten van motoren, zo wisten ze
Ihuis. „Ik wilde zo vlug mogelijk gaan crossen", vertelt ze zelf. „Ik had zelfs nog nooit op een
brommer gezeten, maar ik was er helemaal gek van".
)iedag, toen ze vijftien werd. kreeg ze hele tijd geduurd voordat ze de tech-
ran haar vader en moedér een echte niek enigszins onder de knie had. „Ik
rossmotor. Een Yamaha was het. van
en degelijke kwaliteit en snel genoeg
oor Ankie. Ze moest er alleen nog op
eren rijden, maar ze wist een mooi
ralningsveldje in Dauwendaele. Een
aar maanden later was Ankie van
leusekom lid van de crossclub De
omdat ze wedstrijden wilde
fijden.
)e motorsportbond in Nederland
«ft nog nooit wedstrijden voor da-
oes gehouden. Er is te weinig aanbod
Toor de normale klassen, vindt het
«stuur van de KNMV. En Jan Mar-
Kns van het bondsbureau stelt zelfs:
Motorcrossen is eigenlijk geen sport
meisjes. Ze zijn niet brutaal
enoeg en ze hebben meestal geen
echtlust. Ik denk dat er maar een
stuk of vijf meisjes zijn die in de klasse
wist totaal niet hoe ik moest schake
len", lacht ze achteraf. „De jongens
van de club hebben er veel moeite
voor gedaan om het me te Ieren. M'n
vader kreeg soms de -tranen in z'n
ogen, als hij dat allemaal aan zag. Ik
deed alles verkeerd in hel begin en
dan stonden ze met z'n allen te gillen
langs de kant. Het gaat nu gelukkig
een stuk beter met me".
frits bakker
nn om daar wedstrijden voor te orga-
iseren".
Voor Ankie van Beusekom «dit jaar
«httien geworden) betekent dat dat
kijken hoe ver ik nu ben", zo leefde
Ankie van Beusekom naar die con
frontatie toe. Het was een cross ln de
buurt van Amsterdam, die echter op
het laatste moment met meer door
ging-
voor de dub
Een van de Belgische bonden heeft
wél eens een aparte klasse voor meis
jes gehad. Volgens het bondsbureau
van de KNMV zijn die wedstrijden al
sinds een jaar of vijf afgeschaft. An
kie van Beusekom: „Ik heb gehoord
dat ze soms nog wel dames apart
laten rijden. Het schijnt heel duur te
zijn om lid te worden. Tweehonderd
gulden, zeiden ze, voor een paar wed
strijden in een jaar. Daarom ben ik er
verder maar niet meer achteraan
gegaan: ik doe nu alleen nog de
wedstrijden voor de club".
Het is voor Ankie van Beusekom al
duur genoeg om die competitie in
Zeeland te rijden. Voor aanvang van
Dat blijkt ook wel uit de klassemen
ten van de Walcherse club na de
eerste clubwedstrijden. Ankie van
Beusekom slaagt er dikwijls al in om
een man of acht voor te blijven. Ze
li cc rydën? Het "heèlfgeen"énkele wet van zichzelf dat ze nooit bij de
toppers zal horen, maar die ambitie
heeft ze ook met. „Je moet heel veel
lef hebben", weet ze intussen, „als je
~v.. BBB bij de eersten wilt rijden. De meeste o
Kalleen met de jongens uit haar club i°nSens hebben dat iets meer dan ik die seizoen heeft ze bijvoorbeeld pas
redstnjden kan rijden. Het zijn er Het Saat. wel elk Jaar beter, maar nog een nieuwe Suzuki aangeschaft,
ongeveer tien in een seizoen en ze is meestal zil lk n°g le ver achterin. Ik maar vaak lopen de kosten voor meu-
ngedeeld in een klasse met iets meer ben al lang ^lij als ik eens een paar we onderdelen ook nog in de honder-
iwi dertig crossers. „Ik eindig altijd Jongens kan passeren"'./ Daarom zou den guldens. Het gemiddelde in een
Kt ln de twintig, met een paar jon- ze het liefst af en toe een wedstrijd jaar ligt tussen de tweeen drieduizend
ïns achter me. Het eerste jaar was ik riJden met alleen maar meisjes. Eén galden „Ik zit nog maar op een laag
Klemaal laatste, maar toen kon ik keer was er een organisatie bereid pitje wat het niveau betreft Voor de
bog maar nauwelijks schakelen Het gevonden om een damescross te hou- echte goeie jongens is het nog veel
pat nu al veel beter, vind ik zelf ^en -Daar dad 'k wel eens willen duurder"
vote mannen
Je enige Zeeuwse dame in het cross-
[tweld heeft zich nooit iets aange
trokken van de kritiek. Ze gaat al
drie jaar lang haar eigen weg in het
wereldje van stinkende motoren,
waarin ze zich vanaf de allereerste
ber thuis heeft gevoeld. „Ik heb er
«en tegenop gekeken, toen ik er in
bt begin kwam. Ik weet het nog
ped: het waren allemaal hele grote
Bannen met vieze handen. Die zullen
Wh wel eens afgevraagd hebben wat
Maar als klein meisje kwam doen.
Het zal ook best wel een vreemd
luicht geweest zijn. Ik was nog maar
'el vijftien en ik had er al moeite
Bee om overeind te blijven met die
motor".
k leden van De Uitlaat hadden er
wengens alle bewondering voor dat
&kie mee ging doen aan wedstrijden.
Maar de kritiek op het crossen kwam
•ooral uit de medische hoek, te meer
«ndat ze een rugblessure had gehad
•Toen ik nog aan judo deed, kreeg lk
van die rug", vertelt ze. „Er was
Ws niet goed aan de rugwervel, zei de
dokter Hij vond motorcrossen trou-
Jtns maar een ongezonde sport en hij
««ft het me onmiddellijk afgeraden"
Ha drie jaar crossen vindt Ankie van
Housekom: „Het zal inderdaad mis
kien niet zó gezond zijn. Dat geldt
'St alleen voor mij, omdat ik een
hakke rug heb. Ze hebben tegen de
weeste motorcrossers wel eens gezegd
Mt ze beter kunnen stoppen. Ik heb
tot nu toe geen problemen mee
iad, Die belasting van de rug valt
%nlijk best mee. De meeste schok
te) vang je op met je knieën en met je
"wen ik vond judo veel gevaarlijker
'e doen"
i'ee/ lef
Ho Middelburgse scholiere (tweede
MEAO) heeft zich met vallen en
Waan een weg gebaand tussen al
«ie andere crossers. Het heeft een
De bestercrossers m Zeelanu «.muien
dat opbrengen door middel van spon
sors en prijzen gelden Ankie van
Beusekom heeft alleen haar zakgeld
en dikwijls ook de hulp van haar
ouders. „Ik heb in het begin doods
angsten uitgestaan als ze ging cros
sen". vertelt haar moeder „Maar ik
ben het langzamerhand wel leuk gaan
vinden. Het is toch lang niet zo ge
vaarlijk dan we dachten. En wat het
geld betreft Ankie probeert zelf zo
veel mogelijk bij te verdienen in de
vakanties Ze heeft er alles voor over
om te crossen"
mini-klasse
Het is niet onmogelijk dat Dc Uitlaat
in de toekomst met nog een paar
meisjes uit zal komen in de wedstrij
den. Dit jaar zijn er in de mini-klasse
50 cc twee jonge meisjes bijgekomen:
Claudia Kerkhove uit Middelburg en
Angelique de Kunder. De Walcherse
club heeft ze ingedeeld in de jongste
klasse, die langzamerhand worden
voorbereid op de wedstrijden. „Maar
een trainer hebben we niet, dat is wel
jammer", bedenkt Ankie van Beuse
kom. „De meeste dingen moet je zelf
maar leren en dat gaat meestal ge
paard met veel valpartijen".
Het enige letsel dat ze daarbij heeft
opgelopen was een kapotte tand en
een pink uit de kom „Die paar blauwe
plekjes tel ik niet mee Je leert het
vlug om tijdens de wedstrijden flink af
te zien. Pas als het klaar is dan voel je
wel wat zere benen, dikke armen, een
stijve rug, maar dat is ook gauw weer
over. Ik heb het zelfs wel eens meege
maakt dat de sporen van een band op
m'n mg stonden Toen ik op de grond
lag. was er iemand over me heen
gereden. Ik had het niet eens gevoeld
in het vuur van de strijd"
Er wordt wat afgesleuteld in de motorsport. Neem nou motorcrosser Floor van
Dommelen uit Oost-Souburg. De nu vijfentwintig jaar oude Van Dommelen zat op z'n
twaalfde al aan onwillige, bruut opgevoerde bromfietsjes te sleutelen. Kwajongenswerk,
maar wel zoals later bleek de start van een succesvolle carrière als motorcrosser.
Sinds dat prille begin heeft hij al meer gesleuteld dan menig bcroepsmonteur, maar in de
afgelopen jaren moest Van Dommelen zelf ook herhaaldelijk op de reparatiebank.
Scheenbeen, neus, sleutelbeen, schouder, noem maar op, het zijn 'onderdelen' die bij hem
regelmatig aan vervanging toe zijn geweest. Vorig jaar alleen al moest de sympathieke
timmerman zich zo'n zeven keer ziek melden bij zijn werkgever. „Ik geloof niet dat ze het
daar dan ook zo geweldig vinden dat ik cross", vraagt hij zich hardop af.
Angst om te vallen? Nee. dan kan je
er wel mee ophouden, vindt Van
Dommelen, die uitkomt in de 500"
cc-klasse in de categorie nationaal.
De Walcherse crosser, lid van msv De
Uitlaat, koestert dan ook totaal geen
twijfels op het moment dat hij weer
een flinke haal aan de gaskraan van
zijn halve liter geeft, „Ik denk met
aan vallen", klinkt het zelfbewust.
„Ja. als je hard valt denk je mis
schien wel eens aan Rein Dieleman
(een Zeeuwse crosser die na een
zware valpartij in een rolstoel be
landde. red.)"
De angst om hard onderuit te gaan
vormt ook geen basis voor successen
en daar draait het bij Floor van
Dommelen toch om Fit of niet fit,
een natte baan of een droge baan „ik
wil altijd winnen" Dat lukt hem met
de regelmaat van de klok en het
vormt tevens een stimulans ln moei
lijke tijden Van Dommelen weet als
geen ander „dat het mij eigenlijk
nooit zo meegezeten heeft Hij heeft-
nooit het. geluk gehad tegen een
gulle geldschieter aangelopen te zijn
Want motorsport draait ook om stui
vers. Je kan overlopen van talent,
maar als je de kans niet krijgt over
goed materiaal te beschikken, blijf je
zwemmen in de achterhoede.
sponsors
Van Dommelen beschikt over twee
sponsors, of liever gezegd co-spon
sors. want hij blijft zelf toch de
grootste geldgever. En de kosten
liegen er niet om: elk jaar een
nieuwe motor (prijs ongeveer 8500
gulden), een nieuwe crossbroek,
nieuwe laarzen, kettingen, tandwie
len en verder vormt ook 'reiskosten'
een niet onaanzienlijke post op de
begroting. „Cia er maar van uit dat
je elk weekeinde zo'n vierhonderd
kilometer rijdt".
„Op den duur kan je er gewoon niet
meer mee stoppen. Dan wordt het
echt een ziekte" Maai- m een lange,
donkere winterperiode denkt Van
Dommelen nog wel eens na over een
ontwenningskuur De twijfels over
de zin van het alles nemen dan de
overhand. „Soms vraagje je wel eens
af waar je nou eigenlijk mee bezig
bent. Waar doe je het allemaal voor
Maar als de winter weer voorbij is.
dan pakje er toch weer een jaar bij.
Dan kan ik het toch weer niet laten",
bekent hij eerlijk.
koen mijnheer
De Walcherse motorcrosser heeft er
de middelen en de leeftijd niet voor
om ooit nog eens in de nationale top
terecht te komen. Hij rijdt wel steeds
trouw mee ln de promotiewedstrij
den. Veertig crossers njden dan voor
drie plaatsen in het walhalla van de
nationale motorsport, de senioren
klasse. Van Dommelen is ook van de
partij, maar niet met de illusie om
ooit nog eens een tree hoger te
kunnen klimmen „Ik doe alleen mee
omdat het mooie wedstrijden zijn en
bovendien kan je er nog veel van
leren ook".
conditie
Sceptici beweren nog altijd dat hel
menselijk lichaam niet gebouwd is
voor motorcross. De sport zou daar
om erg ongezond zijn. Maar Floor
van Dommelen wil daar. ondanks de
waslijst met blessures, die hij lot nu
toe zelf opliep, niets van weten.
„Het is een erg gezonde sport. Je
lichaam heeft op zo'n motor niets te
verduren. Je benen vangen alle
schokken op. Ze zeggen wel eens dat
het slecht is voor je nieren, maar ik
heb nooit een crosser gekend die
stopte omdat hij last van z'n nieren
had. Conditioneel vergt het crossen
heel veel. Sommigen zijn verschrik
kelijk moe als ze na een wedstrijd
van de motor slappen, soms tot
overgeven toe. Zo erg is het bij mij
niet, maar ik heb de wereld ook wel
eens voor een doedelzak aangezien.
Door vermoeidheid ben ik nog nooit
van de motor afgevallen. Ik rij vrij
technisch en dan word je minder
moe".
Van Dommelen heeft van nature een
vrij goede conditie ,.Ik train op de
motor rustig veertig minuten en dat
gaat toch vrij goed. Misschien zou
het beter gaan als ik meer zou trai
nen. maar op dit moment heb ik toch
weinig problemen met m'n conditie".
Dit jaar kwam hij op Hemelvaarts
dag echter ten val en sindsdien is de
coureur van De Uitlaat weer wat in
de versukkeling geraakt. Bovendien
heeft hij, net als veel andere Zeeuwse
coureurs, de laatste maanden toch al
niet erg intensief kunnen trainen in
verband met de vele regen. „In Bra
bant kunnen ze van de ene plaats
naar de andere. Wij kunnen alleen
naar Axel. maar als ik daar een dag
ga trainen, dan kost het me alles bij
elkaar wel vijfenzeventig gulden. Als
ik straks weer ga beginnen, dan zal
het wel even wennen zijn Meestal
heb je in het begin verschrikkelijk
veel last van je armen"
Met zijn vriend Peter Sterkenburg
als grootste concurrent is Floor van
Dommelen dit jaar weer volop in de
slag om de clubtitel van De Uitlaat.
In de 500 cc-klasse behaalde Van
Dommelen tot op heden de clubtitel
nog nooit Door blessures eindigde
hij twee keer als tweede, maar dit
seizoen heeft hij er zijn zinnen op
gezet. Ambities om nog hogerop te
komen heeft hu niet Het plezier
staat voorop „Maar het is wel be
langrijk dat je af en toe wint Dat
schenkt genoegdoening. Dat lukt
trouwens ook vrij redelijk. Sommi
gen rijden echt voor spek en bonen
mee Die worden elke keer op drie
ronden gereden, maar ze gaan toch
door Dat vind ik knap Voor mijzelf
is er niet meer uit te halen Daarvoor
moet je echt geld achter de hand
hebben. Daarom vind ik het mooi om
te winnen van iemand die bewust
niet werkt om zich met crossen bezig
te houden en elke week een paar keer
op dé motor kan".
