PARTICIPATIE
het geschonden
verleden van
the busby babes
de rol van ouders in de sport
PZC/zaterdagkrant
'maar ik
kwam
hier
eigenlijk
om te
zwemmen
{ZATERDAG S FEBRUARI 1983
21
Kinderen zijn hinderen, luidt een bekend gezegde. Maar hoe zit het eigenlijk met de ouders? In
de sportwereld wordt daar heel verschillend over gedacht. De opvattingen over hun interesse
lopen uiteen van volledige apathie tot hinderlijk fanatisme. Twep „stromingen" die het vaakst
genoemd worden. Wat er tussen zit is een soort zwijgende minderheid: vaders en moeders die
wekelijks hraaf naar de sportcomplexen sjouwen om doodgewoon van hun gezonde belangstel
ling blijk te geven. Zo zijn er, luidt de algemene opvatting in de sport, te weinig. Meer ouders
moeten dus op een verantwoorde wijze betrokken worden bij de vrijetijdsbesteding van hun
kinderen. De vraag is alleen hoe. Praatgroepen, huisbezoeken, contactmiddagen en participatie
van opvoeders in het sportief bezig zijn....? „Maar ik kwam hier eigenlijk om te zwemmen".
Het,meest, lijkt, de georganiseerde sport,
alch te storen aan de gebrekkige be
langstelling van ouders. „Het, bekende
verhaal van jeugdleiders is: we zijn net
een chréche. De kinderen worden uit de,
auto gekwakt en de ouders zijn blij dat
ze er vanaf zijn", vertelt, Wim Jagt. ad
ministrateur van de KNVB (Voetbal
Bond) afdeling Zeeland. Op zeer jeugdi
ge leeftijd valt dat nog wel mee. maar
zodra kinderen zo'n jaar of tien. elf zijn
blijven steeds meer ouders weg „Ze
hebben dan kennelijk het gevoel dat
het niet meer zo nodig hoeft", denkt
Henk Hoogerland. voorzitter van de
hoofdcommissie jeugdvoetbal van de
zelfde afdeling.
De problemen zijn niet exclusief voor
één bepaalde tak van sport Bij de Ter-
neuzense zwemvereniging De Flippers
bikt men er ook flink tegenaan. Joop
van Rijnen van die club klaagt zijn
nood. „We raken werkelijk gefru-
Itreerd Alles stellen we in het werk om
ïen beetje contact te leggen tussen on
ze leden, maar het lukt gewoon niet. De
mensen vinden het blijkbaar al lang
)est dat de kinderen aan onze zorgen
Ijn toevertrouwd. Hetzelfde zie je bij de
legeleiding van de activiteiten in Ter-
leuzen. Het zijn altijd dezelfde mensen,
die ervoor opdraaien", betoogt Van Ru
ien
twijfelachtig
Baar mag het geringe aantal ouders
jangs de lijn" wel zo gemakkelijk
vorden uitgelegd als een gebrek aan
nteresse Jo Kopmels, directeur van
iet Regionaal Pedagogisch Centrum
Iceland, in Sint-Laurcns gelooft van
liet. „Dat is een twijfelachtige inter
relatie. Het is best mogelijk dat er
huis juist heel veel over wordt gespro-
en. De belangstelling kan er ook uit
lestaan dat je je kind helpt onder
voorden te brengen wat ie er nou aan
rtndt om te voetballen of wat ie er van
erwacht. Voor het kind zelf kan de
nate waarin hij er in het gezin over
praten veel belangrijker zijn"
!en opvatting die haaks lijkt te staan
p ontwikkelingen binnen het onder
lijs. waar juist al jaren wordt gewerkt
an het nadrukkelijk betrekken van ou-
ers bij de school De tijd dat de handte-
ening onder het rapport de enige com-
lunicatie tussen onderwijzer en ouder
'as behoort al geruime tijd tot het
erleden En ook het stadium van uit-
luitend ouderavonden is voorbij. Par-
icipatie (meedoen) is daar de kreet.
.Maar de initiatieven ifioeten dan wel
'an de school uit gaan. Zodra dat aan
ie ouders wordt overgelaten, blijft er
uks van over Zo ligt dat ook in de
port", vindt Hoogerland
toch wil Kopmels niet te veel verband
eggen tussen school en sportverem-
!>ng „Ouders beschouwen de school
och als belang
toestanden
In de PZC van 20 september 1980 liet
«'alter van Acker uit Koewacht bij
voorbeeld weten: „De wielersport bij
«aie jeugd dreigt volkomen uit de hand
te lopen. Het kost soms moeite om na
de wedstrijd een vechtpartij te verhin
deren, zo fanatiek wordt er meege
leefd. Voor ons is dat het grootste pro
bleem. want verder loopt alles voor
treffelijk. Maar wat er rond hangt aan
ouders, tantes en oma's, dat zorgt
meestal voor de ellendige toestanden
achteraf'.
Op diezelfde sport heeft het volgende
citaat betrekking uit een brief van me
vrouw Lies de Ridder aan het algemeen
bestuur van de wielervereniging Theo
MiddelkampVia de pers laat dhr.
Berrevoets weten, dat de kinderen zö
opgehitst worden door hun ouders, dat
anderen niet eens meer met onze kinde
ren willen fietsen De laatste maan
den houden wij onze kinderen expres in
onze buurt, om hen niet bloot te stellen
aan opmerkingen van de Zoetewei clan.
zoals we die maar zullen noemen Maar
de heer Zoetewei heeft het veel te druk
met antipathie tegen ons te kweken
door alle ouders op de parkoersen af te
loperr. dat hij er niet van op de hoogte is,
wat zijn zoontje met het zoontje van
Hillebrand roept tegen mevrouw van
Klooster en mevrouw de Leeuw. En wat
het zoontje van Zoetewei roept naar
David de Leeuw en Marcel van Kloos
ter En heeft het algemeen bestuur de
gedragingen van dhr. Zoetewei tijdens
wedstrijden wel eens gevolgd, sinds vo
rig jaar David de Leeuw van het zoontje
van Zoetewei kon winnen?
De wielersport heeft echter niet het al
leenvertoningsrecht van gekrakeel tus
sen ouders. Vorig jaar januari ontstond
er tumult in het Goese overdekte zwem
bad toen de familie Knoester (Marleen.
Arlette. Willem-Jan. Ariene en moeder)
boos wegliep van een wedstryd voor de
landelijke D-zwemcompetitie. Volgens
mevrouw Knoester. die de beschuldi
ging tegensprak dat zij de initiatief
neemster van deze actie zou zijn ge
weest. was de aanleiding het „onspor
tief aanmoedigen van een andere deel
neemster De moeder daarvan, me
vrouw Solé. zou hebben geroepen toen
de dochters van mevrouw Knoester
werden verslagen „Je hebt ze weer".
Een kwalificatie die de tegenpartij als
bijzonder vervelend opvatte, en waar
door een storm in de Zeeuwse zwemwe-
reld werd ontketend
elkaar Als bij hardhandigwordtaange-
pakt. zie ik dat eerder dan van een an
der. Er is een emotionele betrokken
heid". Maar zijn ouders daardoor ook
blind voor de realiteit? Weigeren ze te
zien dat er geen potentiële Johan
Cruijff, Jan Raas, Annemarie Verstap
pen of Els Vader schuil gaat in hun
kind. Verwachten ze niet, per definitie
meer dan er eigenlijk in zit? Hooger
land „De maatschappij is'zo ingericht
datje prestaties moet leveren. Het ple
zier watje ergens aan beleeft is dikwijls
minder belangrijk Op school zie je nu
pas dat ouders het ook belangrijk gaan
vinden of een kind het naar zijn zin
heeft. Er wordt nagedacht over de
vraag of het leveren van prestaties wel
het levensdoel moet zijn"
Maar die groep is duidelijk in de min
derheid. Trouwens, dergelijke princi
piële vragen spelen bij vrywel geen en
kele klagende jeugdleider een rol. De
sport is prestatiegericht en in bijna al
les wordt vanuit die optiek gewerkt
Ouders moeten daarin - zo ingetogen
mogelijk - een rol spelen. Verontwaar
diging over desinteresse komt dan ook
op de vuist
Henk Hoogerland is niet zo blij met de
aandacht voor dergelijke uitwassen.
„Dat is niet nodig", meent hij. „In een
officieel orgaan van een van de afdelin
gen las ik bijvoorbeeld een verhaal
over vaders van F-pupillen. die bij een
wedstrijd met elkaar op de vuist wa
ren gegaan. Ik geloof dat dal een nega
tieve invloed heeft op de belangstel
ling van ouders".
Aan een wat te grote betrokkenheid
van vader of moeder bij de prestatie van
een kind valt. ook bij een teamsport
niet te ontkomen aldus Hoogerland.
..Ik zie als vader m'n zoontje beter lopen
in het veld dan al die andere jongens bij
vaak voort uit een mislukte poging om
begeleiders te vinden Ouders zijn daar
doorgaans moeilijk voor te porren. Vrij
wel elke club kampt met het probleem
om chauffeurs te recruteren uit de ou
ders of uit die groep vrijwilligers te ha
len voor de begeleiding van een ploegje.
Zelfs ingenieuze schema's i,.Het kost u
maar een paar uur per jaar' i of aanlok
kelijke vergoedingen („Wij betalen de
benzine") hebben bitter weinie effect.
Gerard Bonte, voorzitter van de vol
leybalvereniging De Sterre uit 7,uid-
dorpe, deed over die zaak z'n beklag in
het clubblad Sterrebeeld. „Bij ons is
het zo dat we alleen spelende leden
hebben, die voor de begeleiding kun
nen zorgen en dat betekent in de prak
tijk dat die mensen ëen keer in dc veer
tien dagen een hele zaterdag druk be
zet zijn. omdat ze 's morgens mee gaan
met de adspiranten en 's middags zelf
moeten spelen". Bonte zegt de indruk
te hebben dat ouders zich daar op al ler-
lei manieren aan proberen te onttrek
ken. „Ze hebben opeens van alles te
doen. als je ze vraagt. Ze moeten hier
naar toe, nog even dat doen en dan zijn
ze hun hele zaterdagochtend al kwijt.
Ik vertaal dal. voor mezelf meestal
met: Okee, je hebt dus gewoon geen zin
om met een groepje kinderen op te
trekken".
Een stukje persoonlijke verantwoorde
lijkheid noemt Kopmels dat. „Ik ga
naar het voetbal van mijn zoontje kij
ken. omdat ik dat spel leuk vind", ver
telt hij. „Als je alleen maar meegaat om
dat je zo nodig belangstelling moet to
nen, ben je volgens mij niet helemaal
eerlijk tegenover je eigen kinderen".
Toch kan. geeft hij toe, die lijfelijke aan
wezigheid van groot belang zijn. hoewel
kinderen dat zeker niet al tfjd laten mer
ken. „Op sommige kinderen werkt het
geruststellend als er een ouder in de
buurt is. Ook al hangen ze niet constant
om je heen en zien ze je af en toe maar in
een flits", aldus Kopmels.
Het hangt vanzelfsprekend af van de
wensen van een kind ..Ik vond het vroe
ger vreselijk als myn vader kwam kij
ken. Dat wilde ik niet hebben", zegt een
Terneuzense biljarter En een jeugdlei
der van de voetbalvereniging Middel
burg daarentegen weet: „Mijn vader
had nooit tijd om te komen. Daar had ik
het echt moeilijk mee. want ik wilde zo
graag dat hij me in het veld bezig zag"
Kopmels kent dergelijke gevallen uit
eigen ervaring. „Het is me wel eens
overkomen dat ik by het voetballen een
man sprak, die tegen me zei: ik mocht
nu eens een keer mee van hem Dat lijkt
heel erg negatief en in eerste instantie
denk je. daar moeten we maar eens een
hulpverlener op afsturen
Afgezien van de vraag of kinderen wel
prijs stellen op de aanwezigheid van
hun ouders, is wel duidelijk dat ge
sprekken dikwijls veel problemen op
lossen. Een wat al te groot verwach
tingspatroon kan gemakkelijker wor
den ingedamd en de belangstelling
voor de verrichtingen kan worden ge
wekt. door ouders by meer zaken te be
trekken. De vindingrijkheid van sport
clubs is op dat punt met zo bijster groot
Op zich geen onbegrijpelijke zaak want
sportclubs werken nu eenmaal met
amateurs, die de zaak in de eerste
plaats draaiende moeten houden. Een
verstandig financieel beleid en zorgen
voor mogelijkheden om plezierig bezig
te zyn. staan daarbij voorop Wie maalt
er dan om participatie van ouders"?
Hoogerland is er van overtuigd dat op
die maruer resultaten geboekt moeten
kunnen worden. De hoofdonderwijzer
van de Goese school Het Binnenhof
stelt dat er in het onderwijs goede erva
ringen mee zijn opgedaan „Maar ik
denk niet dat er in Zeeland ook maar
één vereniging op het idee is gekomen
om ouders eens te vragen om bijvoor
beeld bij toerbeurt een training te be
zoeken en daar misschien zelfs wel mee
te helpen. Terwyl dat in het onderwijs
wel degelijk zo gaat Daar doen ouders
in de begeleidende sfeer mee met laai
en rekenonderwijs
pottekijkers
Een vergelijking die geeft Hooger
land toe. niet helemaal zuiver is. Er is
een duidelijk verschil tussen onder
wijzer en jeugdsporlleider. De onder
wijzer wordt geacht op alle vragen van
de ouders antwoord te kunnen geven,
omdat hij daar nu eenmaal voor is op
geleid. aan een jeugdleider kunnen zul
ke eisen niet worden gesteld. Hij zou
zijn. via een doorgaans weinig bete
kend diplomaatje verkregen positie,
wel eens bedreigd kunnen zien door
vragen van kritische ouders. Liever
geen bemoeials of pottekijkers langs
de lijn. De doorsnee trainer kan dat
niet aan. „In negen van de tien geval
len", weet Hoogerland, „is het zo dat
een toevallige passant bereid is gevon
den de begeleiding te doen".
Dat wil overigens niet zeggen dat de
jeugdbegeleiding bij de sportclubs over
het, algemeen slecht zou zyn. Integen
deel waarschijnlijk want het brok en
thousiasme dat zij uitstralen is al vol
doende om kinderen te stimuleren In
het ergste geval is er sprake van onbe
holpen optreden Kopmels verwoordt
dat met. „Mensen, die met goede be
doelingen op een vrij onhandige manier
met kinderen bezig zijn. Die niet weten
hoe ze hen kunnen laten doorpraten
over dingen die ze dwarszitten Maar
mijn persoonlijke ervaring is toch dat
die begeleiding redelijk positief is"
Desondanks acht hij het zeker zinvol
om op dat gebied iets aan opleiding te
doen. Tips om plezierig met een groep
jongeren om te gaan. zonder dat het
ontaardt in een pandemonium In de
onderwijswereld wordt het kind als
mondig behandeld, met als gevolg dat
ook op andere plaatsen vanuit die uit
gangspositie zal moeten worden ge
werkt. „Als mensen die trainen geven,
oude onderwyzers- en lerarentrucs naar
boven halen en op basis van macht en
angst aanjagen een groep kinderen wil
len leiden, zal dat niet meer gaan. Het
zou vervelend zyn als dat in de sportwe
reld nog wel gebeurt, want het is niet
meer mogelijk om kinderen met een op
die factoren gebaseerd regime in de
hand te houden", betoogt Kopmels.
Overigens is het ook weer met zo ramp
zalig dat eventuele ondeskundige
sportleiders geknakte kinderzieltjes
kunnen veroorzaken. „Anderhalf uur in
de week weegt niet op tegen een gezin,
waarin het wel lekker gaat", aldus de
directeur van het RPCZ. Duidelijk is
echter wel dat een intensief contact tus
sen clubs en ouders problemen kan
voorkomen of oplossen Maar even dui
delijk is dat verenigingen die voor die
aanpak kiezen zich veel werk op de hals
halen, omdat traditionele vormen zoals
ouderavonden niet het gewenste resul
taat opleveren „Ouders van jeugdspe
lers" laat Hoogerland weten, „hebben
als wettelijk vertegenwoordiger van
hun kind het rechtom ledenvergaderin
gen te bezoeken Maar daar wordt geen
gebruik van gemaakt. Ik heb zelf de er
varing met het Jeugdplan Nederland.
Dat is een heel concrete zaak. De 64
beste spelertjes uit de provincie zyn
daarvoor geselecteerd en voor hen en
hun ouders beleggen we ouderavonden,
boven en onder de Westerschelde. En
als er dan per bijeenkomst tien mensen,
waaronder ook nog eens echtparen zit
ten. komen opdagen is het op. Terwijl
daar toch belangrijke dingen worden
besproken, zoals de opzet van dal
Jeugdplan, studieproblemen en de
kans dat ze verder komen en naar Zeist
zullen moeten"
Voor de Voetbal Bond is het volgens
Hoogerland wel de hoogste tijd dat er
diepzinnig wordt nagedacht over dc
vraag hoe men dc ouders meer kan be
trekken bij het sportgebeuren. Er is
een terugloop geconstateerd van het
aantal jeugdleden cn in opdracht van
de bond is er een nota geschreven,
waarin de oorzaken daarvan worden
aangegeven. „In die nota", besluit Hoo
gerland. „komt dat aspect nauwelijks
aan de orde. terwijl ik denk dat dal nu
juist wel zou moeten. Alleen zal het
veel energie van de verenigingen kos
ten, want van hen zullen de initiatie
ven moeten uitgaan".
Er is vaak gespeculeerd wat er zou zijn gebeurd, als het allemaal wel goed
was afgelopen. Als het vliegtuig met het sterrenteam van Manchester
United gewoon was opgestegen. Als de spelers thuis de verdiende helden
ontvangst hadden gekregen, en daarna weer aan de slag zouden zijn gegaan.
Manchester zou de Europa Cup hebben gewonnen, zeggen vele Britse sport
journalisten nog steeds. En bij de WK voetbal in Zweden zou een Engels
team (met heel wat spelers van Manchester United erin) en niet Brazilië de
cup hebben veroverd.
En verder zou de 21-jarige aanvaller
van Manchester Duncan Edwards dé
grote sensatie van dat toernooi zijn
geweest, in plaats van de 17-jarige
Pele die dat jaar doorbrak Edwards
zou vervolgens tot de compleetste
voetballer ter wereld zijn uitge
groeid. precies zoals zijn manager
Matt Busby dat ooit eens had voor
speld.
Dat zou allemaal gebeurd zijn. als
maar niet Het is begrijpelijk dat
mensen als Frank Taylor, destijds
sportjournalist van de News Chroni
cle. ook nu nog deze gedachten koes
teren De verwachtingen over Man
chester United waren ook hoog ge
spannen. toen op 6 februari 1958. de
ze zondag 25 jaar geleden, hei nood
lot, onbarmhartig toesloeg Op die
dag vond de grootste ramp uit de ge
schiedenis van het Britse voetbal
plaats. Het vliegtuig waarin het veel
belovende team van Manchester zat,
dat zich zojuist in Joegoslavië van
een plaats in de halve finale van het
Europa-Cuptoernooi had verzekerd,
verongelukte. Onder de 21 doden za
ten acht spelers, de kern van een ster
renteam.
Er bestaat een ooggetuigeverslag dat
nauwkeurig beschrijft wat er aan de
ramp voorafging. Het is het boek
The day a team died' van Frank Tay
lor. een van de tien sportjournalisten
die met Manchester United naar Joe
goslavië waren afgereisd om er de Eu
ropa- Cupontmoeting tegen Rode
Ster Belgrado te verslaan. Slechts
twee van die verslaggevers overleef
den de tocht
Ze kwamen er met goed uit. De pas
sagiers mochten weer aan boord ko
men. en enkele minuten na drie uur
kon opnieuw worden gestart. Frank
Taylor „Achteraf is mij wel honderd
keer gevraagd waarom ben je weer
in het vliegtuig gestapt nadat de
start twee keer was misgegaan? Had
dan niemand het lef te weigeren?
Mijn antwoord is nog steeds: de ge
dachte aan mogelijk gevaar kwam
niet eens in me op".
verbijsterd
Daar ging het, voor de derde keer.
Het vliegtuig reed de startbaan af,
sneller en sneller. De bijna twee ki
lometer lange baan wasal voormeer
henk dam
opperbest
Van Taylor weten we. dat de stem
ming in het vliegtuig op die donder
dag opperbest was. En daar was alle
reden toe. Manchester United had de
Joegoslaven op 3-3 gehouden, en
daar de thuiswedstrijd door de Bus
by Babes', zoals hun bijnaam tot, gro
te ergernis van Matt Busby luidde, al
met 2-1 gewonnen was. zaten de Brit
ten in de halve finale.
De vooruitzichten waren glanzend.
Niet alleen hadden ze alle mogelijk
heden in de Europa Cup. maar ook in
de Engelse eerste divisie en de Britse
Cup League stonden ze er goed voor.
En dat met een team dat een gemid
delde leeftijd van iets boven de 21
jaar had! Busby had z'n zaakjes pri
ma voor elkaar. Hij had, toen hij bij
Manchester United tot manager was
benoemd, in de jeugd geïnvesteerd.
Hij had eigen kweek rijp gemaakt
voor heteerste team, en had schaarse
maar uiterst waardevolle aankopen
gedaan. Met zo'n jong team kon de
tijd slechts in zijn voordeel werken.
tussenlanding
Het vliegtuig met Manchester Uni
ted, Busby. de sportjournalisten en
nog enkele begeleiders moest 's mid
dags in Munchen een tussenlanding
maken. Het was er koud. De passa
giers werden naar een transit-ruim-
te gebracht terwijl het vliegtuig
werd bijgetankt. Dollend en grap
pen makend werd de tijd daar door
gebracht. Even voor half drie was
het tijd om in te stappen. Het vlieg
tuig taxiede naar dc startbaan, de
motoren loeiden, en weg waren ze.
Maar halverwege de startbaan ge
beurde er iets onverwachts: dc pi
loot remde ineens scherp af en
bracht zijn vliegtuig tot stilstand.
Een van de metertjes stond niet zo
als dat moest.
De piloot taxiede terug en vroeg de
verkeerstoren opnieuw toestemming
te mogen starten, in het vertrouwen
dat nu alles wél goed zou verlopen
Maar de geschiedenis herhaalde
zich: opnieuw moest de startproce
dure halverwege worden afgebroken.
Zoals gezegd, de stemming aan
boord was opperbest en volgens
Frank Taylor was eigenlijk niemand
erg ongerust over de gebeurtenissen,
De passagiers werden naar de tran
sitruimte gebracht, terwijl piloten en
onderhoudsmonteurs zich over de
vraag bogen wat er met het metertje
mis kon zijn.
dan dc helft afgelegd, toen de piloot
verbijsterd naar zijn snelheidsme
ter keek: die ging niet verder naar
boven, maar zakte!
Het was nu te laat om af te remmen.
Er kon slechts gehoopt worden dat
het vliegtuig het voor het einde van
de baan alsnog zou halen. Dat ge
beurde niet. Het vliegtuig met dc
spelers van Manchester United, de
journalisten en nog enkele mensen,
totaal 44 man. reed in volle vaart
van de startbaan af, door een hek,
tegen een enkele honderden meters
verder gelegen huis. waarna bet to
taal vernield tot. stilstand kwam.
Heroïsche taferelen speelden zich
vervolgens af. De enkele mannen die
er zonder kleerscheuren waren afge
komen. gingen steeds weer het wrak
in om minder fortuinlijke medepasa-
giers te redden, uit hun stoelen te ge
spen voor het vliegtuig in brand zou
vliegen.
Voor 21 passagiers kwam die hulp te
laat. Nog eens twee mannen, onder
wie Duncan Edwards, die op 15-jari-
ge leeftijd zijn eerste wedstrijd in het
eerste van Manchester United had
gespeeld, overleden later in het zie
kenhuis aan hun verwondingen.
Het was een schok die velen diep
raakte. De bevolking van Manches
ter was ontredderd. Mannen en vrou
wen. in vele gevallen met eens zulke
grote voetbalfans, huilden op straat.
Frank Taylor: „Later is me eens ge
zegd dat het nieuws van de ramp de
zelfde emoties opriep als later de
moord op Kennedy".
Ook buiten Manchester kwam de
ramp hard aan. In het weekeinde na
het ongeval werd op voetbalvelden in
heel Europa een minuutstilte in acht
genomen, ter nagedachtenis aan de
slachtoffers.
onderzoek
In Munchen werd direct een groot
scheeps onderzoek gehouden naar
de oorzaak van de ramp. Het eindre
sultaat is altijd wat onbevredigend
gebleven: de experts houden het er
op, dat ijs op de vleugels de hoofd
oorzaak ervan is geweest dat het
vliegtuig niet kon starten.
Het leven gaat verder. Als iemand
die stelling bewijst, is dat Matt Bus
by wel. Hij kwam zwaar gewond,
met onder andere een ingedeukte
borstkas, in het ziekenhuis terecht,
en dagenlang zweefde de illustere
manager op het randje van de dood.
Maar hij kwam erbovenop en wijdde
zich direct weer aan zyn levenstaak:
van Manchester United een groot
team maken. Tot zijn eigen verba
zing eindigde zijn club in het volgen
de competitiejaar al weer als tweede.
Daarover zei hij: „De jongens hebben
veel beter gespeeld dan ik zelfs maar
had durven hopen. Maar er moet nog
veel gebeuren. Het zal jaren duren
om de ploeg weer helemaal op te bou
wen".
Wel. in 1968 ging de grote ambitie van
Busby alsnog in vervulling: Man
chester United won toen de Europa
Cup dank zij een fraaie overwinning
op het toen nog onverslaanbaar
geachte Benfica. Het was tien jaarna
de ramp: een waardiger herdenking
zou niet mogelijk zijn geweest
De wrakstukken van het vliegtuig waarmee de sterrenploeg van Manchester
United verongelukte
,j..i