BONDSTENNISSCHOOL
lange werkdagen voor
martine van maarleveld
het talent wordt
keihard aangepakt
lapijl
axelse
voelt zich
thuis in
son,
eindhoven,
geldrop
|*P5
PZC/zaterdagkrant
m
peter verhage
/n de schitterende tennisaccommodatie van het Bra
bantse Geldrop (bij Eindhovenis een maand geleden
de Tennisschool van de KNLTB (lennisbond) van start
gegaan. Zeven meisjes en jongens van 12 en 13 jaar jong
krijgen daar de kans zich gedurende maximaal vierjaar
te bekwamen in de richting van het internationale top-
tennis. De getalenteerde jeugd krijgt elke dag drie tot
vier uur training van het echtpaar Henk en Janice van
Hulst uit Son, dat sinds twee jaar in de Geldropse ac
commodatie zijn eigen school heeft ingericht.
De meisjes en jongens zijn 'intern', bij pleeggezinnen in
de omgeving ondergebracht, zodat school (in Eindho
ven) en sport gemakkelijk gecombineerd kunnen wor
den.
Bij het zevental bevindt zich Martine van Maarleveld uit
Axel, vorig jaar kampioene van Nederland bij de jeugd
tot 13 jaar.
Over het bondsinitiatief, de zeven 'leerlingen', het trai
nersduo, de lofuitingen, de kritiek en de opvattingen van
ouders en pleegouders gaat onderstaand verhaal.
ZATERDAG 30 OKTOBER 1982
Tom Okker en Betty Stöve.
Nog niet zo heel lang gele
den prijkten hun namen aan de
top van de wereldranglijst van
proftennissers. Marcel la Mes-
ker. Langzaam maarzeker is de
charmante Haagse op weg
naar de eerste veertig, mis
schien dertig, van de wereld
ranglijst. Dan is er niets, bijna
helemaal niets... Op de natio
nale jeugd tot 12 jaar na, die
sinds enkele jaren op Europees
niveau van zich doet spreken.
Succes dankzij de fasetraining.
Maar bij de oudere leeftijds
groepen is het mis. Talent is er
voldoende, maar het heeft geen
mentaliteit om zich staande te
houden in het keiharde inter
nationale tennis.
De beste Nederlandse speler van dit
moment heeft een plaats ergens tussen
de 100 en 200 op de wereldranglijst. Eric
Wllborts, te snel omhooggeschreven ta
lent, zit daar ver boven. De 18-jarige Til-
burger heeft juist wel mentaliteit, maar
zijn huidige techniek brengt hem nau
welijks verder in het moderne tennis.
Zo groeide by de nationale tennisbond
een plan voor een opleiding, die mo
menteel aan de praktijk getoetst wordt
en die de geselecteerde jongens en
meisjes over een aantal jaren, als ze het
tenminste volhouden dan wel er ge
schikt voor zijn, zo mogelijk van een
redelijke positie op de wereldranglijst
moet verzekeren. De keus voor de oplei
ding viel op de privé-tennisschool van
Henk en Janice van Hulst. Zij bereikten
in de afgelopen twee jaar ettelijke spre
kende resulstaten in Noord-Brabant en
daarbuiten en dat was voor de tennis
bond voldoende reden om vertrouwen
in hen te stellen.
uniek in europa
De Geldropse tennisaccommodatie is
hypermodern. Ze bestaat uit twee
reusachtige hallen en een kleinere
zaal. waaraan het technisch vernuft is
gekoppeld: de 'ballenkanonnen'. De
machines produceren de makkelijkste
tot de moeilijkste en ingewikkeldste
tennisslagen, zodat de pupillen van
Henk en Janice van Hulst enkele uren
onafgebroken op een bepaalde slag
kunnen trainen. „Dat maakt de accom
modatie tot een unieke in Europa",
meldt Henk van Hulst niet zonder
trots. Het idee, door de directie van de
hal meegebracht uit Noord-Amerika,
is door Van Hulst nader uitgewerkt.
In deze omgeving nemen Henk van
Hulst (40) en zijn 33-jarige vrouw Janice
(van Engelse afkomst) de eerste zeven
(uit een groep van circa dertig) geselec
teerde jongelui onder handen. ,,We wil
len een klimaat scheppen", verzekert
Van Hulst, „waarin de jeugd optimaal
topsport kan bedrijven. Dat de jongens
en meisjes op een vroegtijdig tijdstip
verantwoord verzameld worden is erg
belangrijk. De beste resultaten berei
ken we", benadrukt de tennisleraar uit
Son (die een ClOS-opleiding volgde) „in
stilte". Het is een hint om zonder potte-
kijkers te kunnen werken. Het bonds-
bestuur heeft dat toegezegd. Overigens
pleegt Van Hulst natuurlijk nauw over
leg met bondstrainer Willem Bos uit
Dongen, die de supervisie over de
bondstennisschool heeft. Maar Van
Hulst blijft verantwoordelijk.
de valk
Tot z'n 27e jaar heeft Henk van Hulst
gevoetbald. Bij De Valk uit Valkens-
waard. De Brabantse ploeg was in die
periode tegenstander van Vlissingen.
Later van Middelburg, dat kort tevo
ren gepromoveerd was naar de eerste
klas en in de tweede helft van de jaren
zestig driemaal landskampioen werd.
De roem van de oude glorie is overal
bekend. „Een prachtig team", bedenkt
Van Hulst. Hij voegt er aan toe: „Als de
tweede teams van De Valk en Middel
burg tegen elkaar speelden, stond er
meer publiek in Valkenswaard dan nu
bij het eerste team".
Na zyn voetbalactiviteiten werd Henk
van Hulst gegrepen door de tennis
sport. Hij bracht het spelend tot over-
gangsklasser en heeft momenteel als le
raar zelfs aanmerkelijk meer succes.
Henk en Janice van Hulst kunnen op
sprekende resultaten wijzen, onder an
dere ettelijke Brabantse kampioenen
en vlak voordat Van Hulst met de ten-
nisschool kon beginnen ontnam zijn
pupil Huub van Boeckel de Nederlands
titel aan veelvoudig titelhouder Louk
Sanders. „Ik ben zo goed als zeker de
enige trainer in ons land. die twee Ne
derlandse kampioenen heeft afgele
verd. Naast tenniskampioen Van Boec
kel motorcrosskampioen Pierre Kars-
makers. In het geval van Karsmakers
was het vooral een mentale begelei
ding", benadrukt Van Hulst.
De opleiding aan de Geldropse bonds
tennisschool zal, of ze nu kort of langer
duurt, beslist geen vrolijke boel voor
het zevental en him opvolgers worden.
Want de aanpak van het echtpaar Van
Hulst is keihard. Er is geen plaats voor
aardige spelletjes. Henk van Hulst: „Er
moet keihard gewerkt worden, ik ver
lang een ijzeren discipline van de jon
gens en meisjes. Per slot van rekening is
topsport, waar we ze voor opleiden, niet
zo leuk".
De jongens en meisjes van de bonds
tennisschool moeten er aan gewend ra
ken om wedstrijden onder druk te spe
len, zodat zij meer dan hun colle
gaatjes met minder trainingsuren ge
wend raken aan het spelen onder pres
sie.. Van Hulst: „Ze kunnen natuurlijk
vroegtijdig afhaken, omdat het hen
niet lukt, bij ons of op school. Maar als
het er inzit wil ik natuurlijk graag
nieuwe Okkertjes en Stövetjes afleve
ren".
Afgelopen maandag blijkt het week
eind thuis bij verschillende leerlingen
sporen nagelaten te hebben. De jonge
lui zijn wat slordig. Henk van Hulst
moet veel corrigeren tijdens een tech
niektraining. Martine van Maarleveld
wordt herhaaldelijk flink op haar num
mer gezet. Ze vergeet naar de bal te kij
ken („Kijken", roept Van Hulst, „het is
de allereerste les die je kreeg"), ze
neemt tijdens de training het zekere
voor het onzekere („durven fouten ma
ken", roept de leraar haar toe) en ze
heeft deze middag niet erg veel diepte
in haar slagen.
Niet helemaal onbegrijpelijk, omdat
het Axelse meisje in de afgelopen jaren
geblesseerd is geweest. Ze kreeg her
haaldelijk last van haar rechterarm, het
gevolg van een tennisarm. Op de ten
nisschool is de blessure professioneel
aangepakt. „Ik heb nu geen pijn meer
aan de arm", meldt Martine opgelucht.
„Ik heb een andere grip gekregen en een
andere racket, maar dat laatste was
niet eens nodig". Een by de tennis
school betrokken speciale arts heeft
ruimschoot de tijd genomen om een op
lossing te zoeken voor de blessure.
Henk van Hulst: „Ze heeft bijna een
jaar stilgelegen en dat betekent op die
leeftijd een groot verlies".
Henk en Janice van Hulst kennen hun
beperkingen op tennisgebied. Daar
mee snijden ze al voor een belangrijk
deel de (niet geringe) kritiek de pas af.
Er is bij andere trainers, die kritiek
hebben, natuurlijk lof voor het initia
tief, maar. zo vraagt onder andere Ne
derlands topspeler Rolf Thung zich af,
hebben Van Hulst en zijn vrouw wel
voldoende ervaring, hebben ze ook vol
doende speelsterkte. Ook andere trai
ners en spelers hebben hun twijfels
over de kwaliteit van het kader.
Henk van Hulst: „Kritiek van mensen,
die zelf grote tekorten demonstreren in
hun sport, lap ik aan mijn laars. Ik bezit
inderdaad nog niet de internationale
ervaring, maar als ik die nodig heb krijg
ik die wel te pakken. Betty Stöve (ze
stelt zich voor honderd procent achter
het initiatief, red) heeft me verzekerd,
dat ik altijd bij haar voor dingen die ik
niet weet terecht kan. Ze heeft me haar
accommodatie in Amerika aangeboden
als ik daar in de buurt ben".
mentale inbreng
Van Hulst verzekert, dat hy en zijn
vrouw beslist het technisch niveau voor
hun pupillen bezitten. Voor hen is voor
al ook de mentale inbreng belangrijk.
Van Hulst: „In het geval van Pierre
Karsmakers had ik geen moer verstand
van motorcrossen, maar toch kwam hij
naar me toe. Mijn vrouw krijgt in een
partijtje met tweemaal 6-0 klop van Ju
dith Warringa, door Janice bij de top
gebracht, maar Judith luistert wel naar
wat mijn vrouw te zeggen heeft".
Ondanks ieders inzet is het zeer wel
mogelijk, dat slechts één van de zeven
de eindstreep na vier jaar bereikt. Elk
jaar worden de vorderingen van de
leerlingen geanalyseerd. Wie niet snel
genoeg meekan, moet onherroepelijk
naar huis afreizen. Henk van Hulst:
„Als ik er twee jaar mee werk weet ik
of ze geschikt zijn voor topsport. Be
langrijk is vooral, dat je elkaar door en
door gaat kennen, dat je vertrouwen in
elkaar krijgt. Als dat ontstaat ben ik er
zeker van. dat deze jongens en meisjes
een heel eind komen, de een doet er wat
langer over dan de andere".
faciliteiten
Niet alleen tennis, ook de schoolresul
taten kunnen er de oorzaak van zijn,
dat het niet langer verantwoord is in
'Geldrop' te blijven. Hoewel het Eind-
hovense St Joriscollege, waarmee de
Geldropse tennisschool samenwerkt,
veel faciliteiten verleent. De school
heeft zijn programma geheel aangepast
aan de tennisactiviteiten. De schoollei
ding staat stimulerend ten opzichte
van de tennisresultaten van het zeven
tal. De jongens en meisjes moeten ech
ter vanuit de tennisschool tenminste
een mavo-opleiding volgen.
Een selectie ook op intelligentie?
Henk van Hulst: „Als er lts-scholieren
voor de tennissschool worden aange
wezen, zullen we ook in dit geval onge
twijfeld een opening vinden naar een
soortgelijke school".
dagen van 12 uur
Schoolgaan, tennissen en heen en weer
reizen van en naar de diverse pleegge
zin-adressen leggen een forse claim op
de tijd van de geselecteerde tennis-
jeugd. „Ze maken geregeld dagen van
twaalf uur en dan moeten ze na het
avondeten nog leren ook", meldt Joke
van der Kerk uit Son, die samen met
haar man Arie (van Zeeuwse afkomst:
's-Heer-Abtskerke) en twee kinderen
Ingeborg en Ellen Zeeuwse Martine in
het gezin opnam. Het gezin verhuisde
juist op tijd van Waddinxveen naar de
Brabantse gemeente om Martine van
Maarleveld op te vangen. De Axelse viel
midden In de verhuizing. Het deerde
haar niet. Ze kende Ingeborg, die op de
privéschool van Van Hulst les neemt,
en de andere gezinsleden van allerlei
toernooien en ze heeft het uitstekend
naar haar zin in Son.
Ze leeft bij de dag, heeft ook nau
welijks tijd om over haar tennistoe-
komst te denken. Er over spreken gaat
niet zo van harte. Martine: „Ik vind al
die verhalen in de kranten zo overdre
ven, ook in jullie krant. Toen ik Neder
lands kampioen werd schreven de
kranten grote stukken over reuze ta
lent en zo. Dat hoeft toch niet". Ze
maakt zich een beetje boos, zodat het
sappige Axels dialect het keurige Ne
derlands verdringt. Maar ze is in eik
geval eerlijk.
Ze heeft (nog) geen heimwee naar haar
ouders en oudere zusje Karin. „In het
weekeind ben ik thuis en de week is veel
te snel om", zegt Martine. Voor de Axel-
se is het fijn, dat het gezin Van der Kerk
in 'school- en sportzaken' op dezelfde
lijn zit. Joke van der Kerk: „De manier
van lesgeven van de familie Van Hulst
is erg positief. Het is keihard. Martine
heeft er geen moeite mee. Het is een
wilskrachtig meisje".
twijfels
Aanvankelijk zag Martine het in Bra
bant niet zo zitten. In Axel dachten
Maija en Piet van Maarleveld en hun
'overgebleven' dochter Karin, dat het
'tennisschoolfeest' niet door zou gaan.
Marja van Maarleveld „Het eerste
weekeind kwam ze thuis met grote pro-
belemen. De moeilijkheden gingen met
name over de school. In Temeuzen had
Martine in de brugklas gezeten, op het
St.-Joriscollege in Eindhoven kwam ze
op advies van de schoolleiding in de
tweede klas van het gymnasium te
recht. Martine bleef het hele weekeinde
zeuren. De leraren waren niet goed en
met de leerlingen kon ze evenmin goed
opschieten. Dat eerste weekeind thuis
heerste er een mineurstemming. We be
gonnen al te twijfelen of het nog wel
door zou gaan".
De problemen losten zich vanzelf op.
Marja van Maarleveld: „Martine heeft
nu in de gaten, dat het goed gaat. Ze
heeft goede cijfers. Tegen de harde
aanpak ziet ze niet op. Ze heeft daar
plezier in". Voordat Martine naar de
Brabantse contreien afreisde hoefden
er in huize Van Maarleveld geen zware
discussies gevoerd te worden of ze wel
zou gaan. Piet van Maarleveld maakt
duidelijk: „Bondscoach Willem Bos
had ons al een jaar eerder geadviseerd
om Martine de privéschool van Henk
van Hulst te laten volgen. Ze voelde er
toen niet zoveel voor. Nu een jaar later
de selectie voor de bondstennisschool
in de bus lag, was ze ontzettend blij,
dat ze er naar toe kon".
kant noch wal
„De opvoeding van je kind tjjdens de
pupertijd zo maar aan anderen overla
ten? Ik denk niet. dat ik dat zou doen"
Het is de reactie van verschillende ou
ders op het 'uitzenden' van kinderen
naar de tennisschool. Maija van Maar
leveld toont nauwelijks begrip voor die
opmerkingen. „Ze raken kant noch
wal", reageert Martine's moeder. „Ze zit
ook daar op school, ze gaat ook daar
evenals thuis naar de tennisbaan, ze
moet ook thuis leren en ook thuis moet
ze vroeg naar bed. Wat valt er dan nog
aan de opvoeding te doen. temeer om
dat ze in een uitstekend pleeggezin te
recht gekomen is en ze elk weekeind
naar huis komt. En thuis moet ze vaak
studeren voor school en is ze geregeld
weg om te tennissen. Want ze doet hier
mee aan de tenniscompetitie, dan ziet
ze haar eigen trainer Jan Willem Visser
weer eens terug die haar toch tot zover
gebracht heeft, en ze doet ook mee aan
het topteamtennis".
Marja van Maarleveld voegt er aan
toe: „Het is natuurlijk fijn als je in de
gaten hebt, dat het pleeggezin vooral
in moeilijke momenten op dezelfde lijn
zit als wij thuis. Dat ontdekten we na
het eerste weekeind, toen Martine het i
niet meer zag zitten. Joke van der Kerk
en ik zeiden in Son en in Axel precies
hetzelfde tegen Martine".
Over de investering in Martine's tenrus-
opleiding (f 2500 per jaar) maken haar
ouders zich ook minder druk dan me
nigeen zal verwachten. Piet van Maar
leveld maakt duidelijk: „Op zich zal het
niet zoveel uitmaken. Als Martine hier
zou zijn gebleven had het ook veel ge
kost, vooral ook omdat je voor de fase
training veel reizen moet maken. Op de
tennisschool is alles inbegrepen,
school, pleeggezin, toernooien in bin
nen- en buitenland".
Daarmee wordt overigens Martine's
verblijf in Geldrop. Son en Eindhoven
niet geheel betaald De tennisbond is er
in geslaagd om een 'sponsorpool' op te
richten, waarin een negental Neder
landse bedrijven deelneemt. Jaarlijks
wordt er 50.000 gulden in het tennis-
schoolproject gestopt.
uitzendcontract
Uiteraard moet er voor de jongens en
meisjes, als ze het vier jaar in de Gel
dropse tennisschool hebben volgehou
den. een vervolg komen. Desgewenst
kunnen ze in in aanmerking komen
voor een uitzendcontract van de
KNLTB. De jongelui kunnen ten min
ste een jaar aan buitenlandse toernooi
en deelnemen, op kosten van de bond
en met begeleiding van een bonds
coach. Het contract kan tot drie jaar
verlengd worden als de dan inmiddels
17 of 18 jaar geworden tennisjeugd goe
de resultaten aflevert.
Wat zijn goede resultaten? Bondskrin-
gen spreken van een plaats bij dc eer
ste honderd op de wereldranglijst bij
de heren en bij de eerste zeventig wat
de dames betreft. Voor Henk van Hulst
vormen die cijfers geen uitgangspunt.
„Al zijn we natuurlijk wel benieuwd of
al was het maar eentje van de geselec
teerden aan een profcarrière wil begin
nen als hij of zij zestien of zeventien
jaar is. Want uiteindelijk streven we
op de bondstennisschool wel naar een
nieuwe Okker of een nieuwe Stöve".
Foto's rechtsboven Martine van
Maarleveld. Midden, Janice en
Henk van Hulst (links) met hun ten-
nisschoolleerlingen: v.l.n.r.: Hen
drik Jan Davids uit Deume, Roger
Warmenhoven uit Rotterdam, Ed-
'win Vissers uit Berkel-Enschot,
Martine van Maarleveld uit Axel,
Jeffrey Verpaalen uit Bergen op
Zoom, Brenda Schulz uit Haarlem
en Leon Pasman uit Nieuw-Lekker-
land. Voor de groep de boxer Beer
van de familie Van Hulst, Onder:
Martine van Maarleveld links i en
de kinderen van het pleeggezin: El
len (midden) en Ingeborg.
