LUCHTSHOW
BALANS
het landbouwarsenaal van de vs
militaire luchtvaart is
prominent te farnborough
winter zal met name palestijnen treffen
WOENSDAG 1 SEPTEMBER 1982
PZC/opinie en achtergrond
(Van ome verkeersredacteur
Op de vroegere luchtmachtbasis Farnborough, zuidwestelijk van Londen, gaat maandag weer
de tweejaarlijkse luchtvaartshow van start; het zijn dit keer vooral de exposanten van
militaire vliegtuigen en in dat verband bruikbare wapensystemen die rekenen op goede zaken.
Alsook de leveranciers van eten en drinken, in alle denkbare variaties. Drank en zaken zijn de
belangrijkste elementen. Minder hoopvol zijn de bouwers van verkeersvliegtuigen.
De burgerluchtvaart, zoals bekend, ver
keert in de diepste malaise sinds zijn
ontstaan, maar voorzover de fabrikan
ten van civiele vliegtuigen ook militaire
produkten voortbrengen - en de meeste
doen dat - maakt het voor de omzet
eigenlijk betrekkelijk weinig verschil.
De vraag naar wapentuig is de laatste
jaren zo schrikwekkend gestegen, dat
inkomstendervingen in de ene sector
ruimschoots worden goedgemaakt
door de opbrengsten in de andere.
Niet alleen vorig jaar in Parijs, ook twee
jaar geleden in Farnborough zelf viel
het al op hoezeer vrijwel alles wat maar
kon vliegen in militaire uitmonstering
ten toon werd gesteld. Zodat het niet
alleen de armste landen en guerrilla-
bewgingen maar zelfs „stadsguerril-
la's" vergund werd luchtwapensyste-
men aan te schaffen. Want wat is ge
makkelijker dan een allereenvoudigst
sproeivliegtuig groen of zilver te spui
ten en de vleugels in te richten voor het
vervoer van een aantal raketjes of lichte
bommen?
omvangrijk
Farnborough, zo hebben de organisa
toren aangekondigd, wordt in 1982 om
vangrijker dan ooit. Het tentoonstel-
lingsgebied is aanzienlijk vergroot en
is toch reeds te klein. Meer dan 400
deelnemers uit 18 landen hebben zich
gemeld en zij nemen 150 vliegtuigen
mee; 50 ervan zijn niet eerder te Farn
borough vertoond. De meest opvallen
de in dit opzicht is de Amerikaanse B-l
bommenwerper, een inzending van de
Amerikaanse luchtmacht.
Door president Carter verworpen en
door zijn opvolger Reagan in produktie
genomen, wordt het de eerste keer dat
de B-l ergens publiekelijk zal worden
tentoongesteld. Weliswaar op grote af
stand en zonder dat iemand voor be
zichtiging van het interieur zal worden
toegelaten, maar zelfs in de VS zelfheeft
de B-l nog geen toer door het land ge
maakt. Een andere inzending van de
Amerikaanse luchtmacht is de KC-10,
een DC-10 in de uitvoering van vliegend
tankvliegtuig.
De strijd om de Falkland-eilanden is
een serieuzere factor. British Aerospa
ce. die de verticaal stijgende en dalende
Harrier bouwt, is al overstroomd met
aanvragen om inlichtingen en het is te
verwachten dat de Franse Aerospatia
le, de fabrikant van de Exocet-raket,
het niet minder druk zal krijgen.
afwezig
Intussen is McDonnell Douglas de
grootste fabrikant die zich op Farnbo
rough niet zal manifesteren. Deelne
ming aan zo'n evenement vergt een uit
gaaf van vele miljoenen - aan mensen
die thuis aan het produktieproces wor
den onttrokken, aan reis- en verblijf
kosten, vliegtuigen die op demonstra
tievluchten moeten worden voorbe
reid en bijgevolg vrijgemaakt moeten
worden van testprogramma's thuis.
Bovendien is er altijd de kans dat een
demonstrerend vliegtuig verongelukt
Het is McDonnell Douglas twee jaar ge
leden nog overkomen. Weliswaar niet
tijdens de show, maar een dag na de
sluiting toen een F-18 Hornet, grote
concurrent van de F-16, van Farnbo
rough vertrok voor demonstratievluch
ten in Duitsland.
Verongelukkende vliegtuigen op de
luchtvaartshows - die van Parijs en
Farnborough zijn de belangrijkste in de
wereld - hoorden in vroeger jaren bijna
tot het patroon van de tentoonstelling.
De Russen verloren in Parijs het proto
type van him supersonische Tu-144 die
neerstortte in een dorp, Farnborough
was vele jaren geleden het toneel van
een vliegtuig dat zich in het publiek
boorde.
Te grote risico's, stuntvliegen en niet
minder de rijkelijk vloeiende alcohol
zijn vrijwel steeds de oorzaak van zulke
ongelukken. Een aantal jaren geleden,
eveneens op Farnborough, hoorden
twee vliegers van Fokker, op het punt
op te stijgen voor hun demonstratie
vlucht, Britse collega's in een salto's
buitelende helikopter tegen elkaar zeg
gen: „We ritten een beetje te laag". Een
tel later was de helikopter verongelukt
en de bemanning gedood.
Was in dat geval stuntvliegerij mis
schien de oorzaak, dat kon nauwelijks
worden gezegd van de A-10 - een tank-
bestrijdingsvliegtuig - dat in 1977 in
Parijs verongelukte. Ook in dat geval
maakte de A-10 twee salto's achter el
kaar waarbij het vliegtuig natuurlijk
aanzienlijk hoogte verloor, en raakte bij
de laatste salto met rijn staart de
grond.
De hele staart brak af, het opverende
vliegtuig vloog in brand en de resten
kwamen honderden meters verder in
grote ballen vuur tot rust. Uit het on
derzoek bleek dat de vlieger nog best
het vliegtuig met rijn schietstoel had
Een Franse Super Etendard op de
luchtvaartshow van Parijs met het
trots uitgestalde vemietigingsarsenaal
dat dit vliegtuig kan meenemen. Uiterst
rechts, wit de Exocet-raket.
kunnen verlaten toen alleen de staart
was afgebroken, maar waarschijnlijk
was dit theorie.
Want weinige uren later riep een meta
len damesstem via de luidsprekers de
heren vliegers in het Frans en het En
gels op toch vooral geen alcohol te ge
bruiken wanneer zij moesten vliegen;
een tekst die aan duidelijkheid weinig
te wensen overliet.
(Door Taco Slagter)
Libanon is een land met groteske te
genstellingen. In Tyrus en Sidon
zijn bouwvakkers druk bezig de oor
logsschade aan de gebouwen te her
stellen, de vluchtelingenkampen bui
ten deze steden liggen er nog even
troosteloos bij als toen de stof en rook
wolken van de bombardementen twee
en een halve maand geleden waren op
getrokken.
Nog vreemder is het over een stuk snel
weg tussen Beiroet en Sidon te rijden
wat al met een waterpas vlakke asfalt-
laag is ontdaan van bom- en granaat
kraters, terwijl de afgebrande dorpen
en verbrokkelde Palestijnse sloppen-
wijkjes langs deze weg er als spook
plaatsen bijliggen. En wat je helemaal
verbaast, is dat in Oost-Beiroet de auto
riteiten het blijkbaar belangrijker vin
den dat betonvlechters de constructie
voor een pilaar van een in aanbouw
zijnd viaduct in elkaar zetten dan dat
eerst de manshoge gaten in de huizen
door deze vaklieden worden gedicht.
Hoeveel daklozen en ontheemden er op
dit ogenblik in Libanon rijn, is moeilijk
na te gaan. Ook hier moet je weer een
verschil aanbrengen tussen Libanezen
en Palestijnen. Van de Libanese Pale
stijnen gezamenlijk is bekend dat er in
totaal 750.000 op andere plaatsen ver
blijven dan voor de oorlog. Omdat de
Palestijnse vluchtelingen nog niet offi
cieel rijn geregistreerd in Libanon is het
een gok om het aantal daklozen en het
naar vluchtelingenkampen in het noor
den vertrokken Palestijnen te schatten.
Alleen al in WestrBeiroet waren er bij de
PLO 40.000 vluchtelingen geregi
streerd.
nezen te inventariseren en de hulp
daarop af te stemmen en de UNWRA,
een VN'-hulporganisatie die alleen
maar humanitaire hulp aan Palestij
nen vluchtelingen verleent. Die ge
spletenheid maakt het er niet eenvou
diger op de eerste leniging van de nood
goed te coördineren.
Vanaf juli is het WFP in Libanon actief.
Dat heeft geleid tot een distributie van
voedsel aan met name uit Beiroet, Si
don en Tyrus gevluchtte Libanezen.
Honderdduizenden tonnen olie, bloem,
suiker, rijst en melkpoeder zijn al naar
de verdeelpunten gebracht. Volgens
een woordvoerder van de WFP zijn deze
voedingsstoffen genoeg voor enkele
tienduizenden Libanezen om hen in ie
der geval voor dne maanden van de eer
ste levensmiddelen te voorzien. Wat er
daama moet gebeuren, weet op dit mo
ment nog niemand. Er wordt op gere
kend dat er een einde is gekomen aan
de oorlogseconomie en de prijzen van
het voedsel weer het normale niveau
hebben bereikt.
Maar de hoge prijzen zijn niet het enige
probleem. Van de talrijke naar families
in het noorden of in de bergen van Liba
non gevluchte gezinnen, hebben de
kostwinners geen werk. Dus geen inko
men. Sociale voorzieningen rijn er in Li
banon nauwelijks. En zo ze er al zijn,
hulp
Britse Harriers
Van wie valt er hulp aan deze van hun
onderkomens en in vele gevallen werk
beroofde vluchtelingen te verwachten.
Ook in dit geval zijn de zaken hier ver
deeld. Hoewel beide organisaties on
der de Verenigde Naties resulteren is
het World Food Program (WFP) in Li
banon aan de slag de nood van de Liba-
dan is de bureaucratie zo uitrichtloos
dat niemand op korte termijn een pias
ter in de portemonnee krijgt.
Dat metselaars in Tyrus en Sidon de
troffels gretig in de goedgevulde specie-
bakken steken, wil nog niet zeggen dat
alle tijdelijk verhuisde Libanezen voor
de winter de woningen weer kunnen be
trekken. Daarvoor hebben de Israëli's
te grof huisgehouden. In Sidon en Ty
rus staart de kaalslag je aan. Weliswaar
hebben de buldozers de herinneringen
aan de oorlog opgeruimd, de lege plek
ken zijn niet bedoeld als parkeerplaat
sen voor auto's. Er zullen nieuwe huizen
moeten worden gebouwd. De ham
vraag wie de wederopbouw in Tyrus en
Sidon zal financieren, is nog steeds on
beantwoord.
kampen
Wederopbouw in Libanon gaat beginnen.
Maakten de Saocdi's vorige week be
kend dat ze West-Beiroet met de olie
dollars weer in volle glorie zullen la
ten herleven, met geen woord is er ge
rept over de wederopbouw van de Pa
lestijnse vluchtelingenkampen. De
winter, hetgeen in Libanon kilte en re
gen betekent, zal, als er niet op tijd
hulp wordt geboden, met name de Pa
lestijnse vluchtelingen treffen. De
UNWRA, hoe zij ook probeert op korte
termijn iets te doen aan de grotendeels
vernietigde vluchtelingenkampen,
staat voor een bijna onoplosbaar pro
bleem. Directe hulp in de vorm van een
tijdelijk onderdak, kan alleen maar
met tenten worden gerealiseerd. Uit
Pakistan zijn voor de UNWRA 8000 ten
ten onderweg naar Libanon. Maar dat
is natuurlijk maar een fractie van wat
er nodig is.
Opmerkelijk is het dat Israël met de
UNWRA samenwerkt, ondanks het feit
dat in de ogen van de Israëli's de UNW
RA sympatiseert met de PLO. Israël
heeft toegezegd dat het met enkele hon
derdduizenden dollars aan de wederop
bouw zal bijdragen. Meer zal dat waar
schijnlijk niet zijn, want de oorlog heeft
al bijna alle geldreserves in Israël opge
slurpt.
De weg tussen Detroit en Cincinnati
is eindeloos. In het vlakke of flauw
glooiende landschap baant het asfalt
zich een weg die nooit lijkt op te hou
den. De temperatuur zit constant rond
de 30 graden en door de felle zon lijkt
het asfalt in de verte te golven als de
zee. Het kost moeite om je ogen open en
op de weg gericht te houden als je al
vele uren op die weg zit en versuft bent
door het rijden en de hitte.
Zo'n 550 km is de afstand tussen de ge
noemde steden. En dan te bedenken
dat dit nog maar het begin is van het
Midden-Westen. Verder naar het Wes
ten strekt deze vlakte zich over een
paar duizend km uit. Hoe saai het land
schap er ook gaat uitzien voor de door
gaande reiziger, zelfs een volstrekte
leek moet onder de indruk komen van
het enorme arsenaal aan vruchtbare
landbouwgronden dat hier beschik
baar ligt. De combelt noemen de Ame
rikanen de streek waar ik in een vrijwel
geluidloze Amerikaanse auto van onbe
scheiden afmetingen doorheen reed.
Combelt - een voorraadschuur aan
maïs, een goed gevonden term want
nooit zag ik zoveel mais bijeen; genoeg
om een talloze massa van mensen en
beesten te voederen. Het is merkwaar
dig hoe de mais het aanricht van het
landschap bepaalt en dat in nog steeds
toenemende mate doet. Want ook vee
houders die tot voor kort nog een deel
van hun land als weiden in gebruik had
den, gaan steeds meer over op de teelt
van mais. Nieuwe hybride-maïssoorten
rijn zodanig van kwaliteit dat gras er
niet tegenop kan. Maar met de weiden
verdwijnen ook de laatste koeien uit
het landschap - jammer genoeg. Im
mers het is met maïsvoedering, silering
e.d. veel handiger het voer naar het vee
m de loopstal (binnen of buiten) te bren
gen dan omgekeerd.
Mijn ervaringen met de landbouw in
het Midden-Westen, in het Oosten en
het begin van het Zuiden (Virginia)
hebben me nog eens uitdrukkelijk be
paald bij het enorme, ja onvoorstelba
re grote landbouwarsenaal van de Ver
enigde Staten. Wij plegen in Europa
wel eens wat te glimlachen als de Ame
rikaanse regering schermt met agri-
power (de macht die voedselproduktie
met zich meebrengt) tegenover staten
die monopolie-posities bezitten op het
gebied van de olie. Toch is die agri-
power van de VS een vaststaand feit
waar niemand omheen kan. Men be
schikt niet alleen over een ongelooflijk
areaal aan goede grond die zich uit
strekt over een dusdanige breedte dat
alle klimaten van een Arctisch tot een
(sub)tropisch er teruggevonden wor
den; die grond wordt bovendien be
boerd door vele miljoenen zelfstandige
ondernemers met grote praktische be-
kv aamheden. En dat er in vele staten
te weinig regen valt, is geen probleem.
(Besneeuwde) bergen, rivieren, stro
men. bronnen en beken genoeg om het
water naar het land te brengen. Geen
enkel land ter wereld dat ook maar
enigszins in de schaduw kan staan van
de VS wat betreft de geweldige ontwik
keling, kennis en ervaring in irrigatie,
beregening en bevloeiing van het land.
Je staat iedere keer weer verstomd als
je riet welke oppervlakten er met be
hulp van beregeningsinstallaties ge
heel automatisch, zonder toedoen van
mensenhanden in de juiste staat van
vochtigheid gehouden worden. De com
binatie van onvoorstelbaar veel land
bouwgrond, velerlei klimaten, een hoge
stand van mechanisatie en goede on
dernemers staat jaar in. jaar uit borg
terzake
voor een scala aan landbouwprodukten
dat rijn weerga nergens vindt. Rijdend
door Amerika wordt agri-power reëel en
aanschouwelijk.
bloemen
Over rijkdom in verscheidenheid ge
sproken van land- en tuinbouwpro-
dukten in de VS, het valt met je ogen
van Nederlandse landbouwvertegen-
woordiger op dat ze daar over opval
lend weinig bloemen beschikken. Be
roepsmatig zie je vrijwel nooit iemand
met bloemen bezig. Bloemenstalletjes
zijn er niet in de steden, laat staan in de
dorpen of langs de weg. De spaarzame
bloemenwinkels hebben weinig fraais
te bieden. Naast wat ongezond uit
ziend bloemenspul en overjarige pot
planten, handelen ze vaak ook in nage
maakte bloemen van stof of plastic. De
tuincentra die je zo af en toe aantreft,
handelen voornamelijk in heesters en
bomen (en de onvermijdelijke orna
menten als de universele tuinbouwka-
bouters).
De privétuinen van de Amerikanen rijn
doorgaans groot genoeg - om jaloers op
te worden zelfs - maar het is alles gazon
wat de klok slaat. Amerikanen zijn gro
te liefhebbers van gazon maaien; overal
en altijd zie je grote en kleine, stokoude
en piepjonge kereltjes zich over het ga
zon voortbewegen gezeten op onder
maatse tractortjes annex gazonmaai
ers. Maar een redelijk bloemperkje zie
je zelden of nooit, hoogstens af en toe
een kwijnende en stekelige ycca. De
(zeer spaarzame) kassen worden alleen
gebruikt voor het zaaien van bepaalde
groenten en gewassen (tabak) die later
buiten uitgeplant worden. Hier moeten
mogelijkheden zitten voor de export
van onze Hollandse bloemen, denk je
dan. Geen originele gedachte want in
tuinderskring lonkt men al een poosje
naar de VS. De grote veiling van Aals
meer is zelfs al begonnen met een be
scheiden export van rozen naar het
Oosten van de VS. Het is een feit dat de
Amerikaan thuis en in restaurants of
andere publieke gelegenheden weinig
bloemen gebruikt plastic is troef) maar
een goede promotie kan hierin verande
ring brengen. Dat Nederlandse produk
ten ook in de VS succes kunnen hebben,
heeft Heineken bewezen. Hoewel men
zelf over tientallen goede bieren be
schikt. heeft Heineken een vaste plaats
veroverd op de Amerikaanse markt.
Hoewel het veel duurder is dan de mees
te andere biersoorten wordt Heineken
graag en veel gedronken. Misschien ook
wel omdat het zo duur is, want een tik
keltje snobisme kan de Amerikaan niet
ontzegd worden. Velen zien het als be
wijs van goede smaak om Heineken
bier te drinken - wat een goede promo
tie al niet teweeg kan brengen. Ja, er
moet met het bier als voorbeeld ook
met de Nederlandse bloemen goede za
ken te doen zijn. Het begin hebben we
al. Tot vervelens toe word je doorge
zaagd over de 'beautiful tulips of Hol
land'. Het blijft ook met een eventueel
succes wel oppassen, want de Ameri
kaanse landbouw bestaat uit zeer kiene
ondernemers die ook heel snel kunnen
insprigen op nieuwe mogelijkheden,
Maar toch, de grote ervaring van ons
vaktechnisch gebied, bij verwerking en
afzet, geeft een voorsprong van vele ja
ren.
mogelijkheden
Sprekend over de mogelijkheden van
onze land- en tuinbouw in de VS; met
het omgekeerde moeten we evenzeer
rekening houden. De grote besnoeiin
gen op het landbouwbudget door de
huidige regering van president Rea
gan kunnen zeer wel leiden tot intensi
vering van de VS-landbouw. Wat doe je
immers als je bij lagere prijzen hetzelf
de inkomen wilt houden? Meer produ
ceren! Onze periodiek weerkerende
mclkvoorraad is er een bewijs van. Je
moet er niet aan denken wat er gebeurt
op de wereldmarkt als de Amerikaan
se landbouw - tot nu toe uiterst exten
sief boerend - aan het intensiveren
gaat en/of meer gronden in landbouw-
produktie brengt. De grote (graan)cri-
sis van 1870 die heel agrarisch Europa
aan de rand van de afgrond bracht, was
alleen het gevolg van het in produktie
nemen van de landbouwgronden van
het eerder genoemde Midden-Westen
van de VS. Vooral onze akkerbouw
(graan), de zuivel en onze intensieve
veehouderij zouden de dupe worden
van zulk een intensivering.
Ons land en de VS lijken zo ver van
elkaar vandaan. Maar agrarisch zijn ze
eikaars buurman (ook in ander opzicht,
maar dat laat ik onbesproken, dit is ten
slotte een agrarische rubriek). Met je
buurman moet Je goed bevriend blij
ven, wantje hebt elkaar te vaak nodig.
Ook agrarisch doet dit gezegde opgeld;
de VS en de Europese Gemeenschap
rijn twee agrarische huurlieden die el
kaar beurtelings beconcurreren, aan
vallen en aanvullen. Geen van beiden
kan de importen van de ander missen,
al wordt de afhankelijkheid van agra
risch Europa per jaar minder. Juist in
die positie moet je de tuin van de buur
man extra goed in de gaten houden.
Mr. Gerard W. Smallegange
Tl/Jij is geleerd datje altijd de wijn
lVlvan de streek moet drinken. V
dus ik had geen betere plaats voor v
het lezen van „Nacht over Alican- E
te" van S. Montag kunnen uitkie- li
zen dan het bungalowpark annex v
camping Isamar bij Chioggia in d
I talië. Hoewel, een nog betere h
plaats zou natuurlijk Alicante zelj r
zijn geweest, waar deze schelmen-
roman over het hedendaagse p
vakantievolk zich afspeelt, maar s<
een soortgelijk oord in een aanver- d
want latijns vakantieland bena- s
ilert de ideale situatie toch ook heel n
aardig. g
,JVacht over Alicante" is en heel
leesbaar boek, datje niet op je lite- V
ratuurlijst hoeft te zetten als je drs. h
in de Nederlandse taal en letteren s
unit worden, maar waar je ook niet k
slechter van wordt als je het hele- a
maal uitleest. Wat me wel een beetje b
tegenviel van een zo erudiet man z
als Montag was, dat hij zijn hoofd- n
personen had aangetakkebost met d
alle cliché's die bij de soort passen, d
maar daar stonden trefzekere ob- d
servaties tegenover als de volgen- o
de: o
,£en lange optocht slofte langs het a
strand op de grens van de branding E
en liet de voeten, verworpen en ge- 1
degenereerd in elf maanden van n
noordelijk leven, schoon spoelen in d
het zoute water. Kinderen trapten z
in glasscherven Kleine visjes, ge- I
vangen in schepnetten, stierven in v
emmertjes de verstikkingsdood, v
Een normale vakantiedag aan het k
strand, na afloop waarvan de ge- d
carboniseerde menigte de apparte-
meuten en kampementen opzocht k
om zich voor te bereiden op een niet I
minder energie verslindende 1
avond". v
vreedzaam
Vroeger, toen ik nog geen kinderen
had die hun eigen eisen stellen,
dacht ik dat een bungalowpark an- I
nex camping zoiets als de hel op i
aarde was. Al die mensen (al die
mede-vaderlanders vooral'.), al die I
voorzieningen, cd die ongemakken, i
het leek me alsof je terugviel in je -
eerste primitieve woonomstandig- [j
heid (een huurkamertje als stu- j
dent), maar dan met meer Italiaan
se zon en minder Nederlandse
kranten. Nu ik het drie weken lang
aan den lijve heb ondervonden,
moet ik zeggen: het is de hel niet,
het is wat het is. In ons geval een
heel vreedzaam dorp, bei'oond
door een vlottende bevolking van
zo'n tweeduizend man, vrouw en
kind van uiteenlopende nationali
teit maar met Duitsers, Italianen
en Nederlanders in de meerder
heid. Hoewel de tenten en caravans
op het campinggedeelte schouder
aan schouder stonden heb ik in die
drie weken geen wanklank ge
hoord, geen vechtpartijtje, geen ge-
ruzie, geen dronkemansgelag op
een kort moment na toen een Ne
derlander de vechthouding aan
nam nadat de strandhouder de pa
rasol had ingeklapt waar hij geen
recht op had. Misschien was die
Luxemburgachtige sfeer te danken
aan de kwetsbaarheid van al die
mensen, die voor het merendeel na
genoeg naakt rondliepen, fietsten j
(in zo'n omgeving fietst men met ie
mand achterop die op de bagage
drager staatof barbecueden. Niet
waarlijk naakt, de mannen droe
gen nog net een slipje, de vrouwen
het vermoeden van een slipje en
BH'tje, maar als zulke kledingstuk
ken op het strand nog wel een ge
klede indruk maken, vallen zij voor
het gevoel toch geheel weg als er
mee door 'straatjes' wordt gewan
deld, in het restaurant wordt gege-
ten, en vooral: als ermee bood
schappen worden gedaan in de su
permarkt. Alles is daar normaal:
de stellingen met de levensartike
len, het winkelpersoneel in witte
jassen, het boodschappenkarretje.
alleen is de vrouw die het karretje
voortduwt, nu en dan keurend een
potje jam oppakt, en geduldig in de
rij gaat staan bij de broodtoon
bank, net zo miniem gekleed als een
BluebeU Girl in het Lido van Parijs
Zou ze de enige zijn, of tot een min
derheid behoren, dan zou dat op
schudding verwekken en gerotzooi
geven, maar hier behoorde zij tot
de grote meerderheid die daardoor
in zijn totaliteit kwetsbaar werd.
waaruit ik dan weer die vreedzame
sfeer in het vakantiedorp verklaar.
burengerucht
Ik moet toegeven dat we in het bun
galowpark onze luidruchtige Ita
liaanse buren tegen 12 uur 's
nachts wel eens tot stilte hebben ge
maand, maar onze Duitse buren
hebben we met rust gelaten, hoeioel
die, buiten op het terras zittend, om
half acht "s avonds onder begelei-1
ding van een mondharmonica (drie
volwassenen twee kinderen) 'O,
mein Papa' em 'Hodeleidieho'-lied-
jes begonnen te zingen. Vooral
tweestemmig, met geschoolde
koorstemmen, is dat tamelijk on
verdraaglijk, maar wat moetje? Je
kunt, met het morele gelijk van de
vakantieganger en natuurzocker
een radio met popmuziek zachter
laten zetten, maar zo'n hecht gezin
netje dat puur natuur Wandervo-
gel-liedjes begint te kwelen? Gute-
nabend, verzeihung, aber ivir sind
zufaüig allergischfur diese Art Mu-
sik, konnen sie nicht zum Strand
gehen um dort zu singen? In m'n
beste Duits dus? Maar dat dorst ik
helaas niet aan, ik zou dan toch het
gevoel hebben gehad dat ik een
nachtegaal uit de boom had ge
schoten wegens burengerucht.