LUCHTSHOW BALANS het landbouwarsenaal van de vs militaire luchtvaart is prominent te farnborough winter zal met name palestijnen treffen WOENSDAG 1 SEPTEMBER 1982 PZC/opinie en achtergrond (Van ome verkeersredacteur Op de vroegere luchtmachtbasis Farnborough, zuidwestelijk van Londen, gaat maandag weer de tweejaarlijkse luchtvaartshow van start; het zijn dit keer vooral de exposanten van militaire vliegtuigen en in dat verband bruikbare wapensystemen die rekenen op goede zaken. Alsook de leveranciers van eten en drinken, in alle denkbare variaties. Drank en zaken zijn de belangrijkste elementen. Minder hoopvol zijn de bouwers van verkeersvliegtuigen. De burgerluchtvaart, zoals bekend, ver keert in de diepste malaise sinds zijn ontstaan, maar voorzover de fabrikan ten van civiele vliegtuigen ook militaire produkten voortbrengen - en de meeste doen dat - maakt het voor de omzet eigenlijk betrekkelijk weinig verschil. De vraag naar wapentuig is de laatste jaren zo schrikwekkend gestegen, dat inkomstendervingen in de ene sector ruimschoots worden goedgemaakt door de opbrengsten in de andere. Niet alleen vorig jaar in Parijs, ook twee jaar geleden in Farnborough zelf viel het al op hoezeer vrijwel alles wat maar kon vliegen in militaire uitmonstering ten toon werd gesteld. Zodat het niet alleen de armste landen en guerrilla- bewgingen maar zelfs „stadsguerril- la's" vergund werd luchtwapensyste- men aan te schaffen. Want wat is ge makkelijker dan een allereenvoudigst sproeivliegtuig groen of zilver te spui ten en de vleugels in te richten voor het vervoer van een aantal raketjes of lichte bommen? omvangrijk Farnborough, zo hebben de organisa toren aangekondigd, wordt in 1982 om vangrijker dan ooit. Het tentoonstel- lingsgebied is aanzienlijk vergroot en is toch reeds te klein. Meer dan 400 deelnemers uit 18 landen hebben zich gemeld en zij nemen 150 vliegtuigen mee; 50 ervan zijn niet eerder te Farn borough vertoond. De meest opvallen de in dit opzicht is de Amerikaanse B-l bommenwerper, een inzending van de Amerikaanse luchtmacht. Door president Carter verworpen en door zijn opvolger Reagan in produktie genomen, wordt het de eerste keer dat de B-l ergens publiekelijk zal worden tentoongesteld. Weliswaar op grote af stand en zonder dat iemand voor be zichtiging van het interieur zal worden toegelaten, maar zelfs in de VS zelfheeft de B-l nog geen toer door het land ge maakt. Een andere inzending van de Amerikaanse luchtmacht is de KC-10, een DC-10 in de uitvoering van vliegend tankvliegtuig. De strijd om de Falkland-eilanden is een serieuzere factor. British Aerospa ce. die de verticaal stijgende en dalende Harrier bouwt, is al overstroomd met aanvragen om inlichtingen en het is te verwachten dat de Franse Aerospatia le, de fabrikant van de Exocet-raket, het niet minder druk zal krijgen. afwezig Intussen is McDonnell Douglas de grootste fabrikant die zich op Farnbo rough niet zal manifesteren. Deelne ming aan zo'n evenement vergt een uit gaaf van vele miljoenen - aan mensen die thuis aan het produktieproces wor den onttrokken, aan reis- en verblijf kosten, vliegtuigen die op demonstra tievluchten moeten worden voorbe reid en bijgevolg vrijgemaakt moeten worden van testprogramma's thuis. Bovendien is er altijd de kans dat een demonstrerend vliegtuig verongelukt Het is McDonnell Douglas twee jaar ge leden nog overkomen. Weliswaar niet tijdens de show, maar een dag na de sluiting toen een F-18 Hornet, grote concurrent van de F-16, van Farnbo rough vertrok voor demonstratievluch ten in Duitsland. Verongelukkende vliegtuigen op de luchtvaartshows - die van Parijs en Farnborough zijn de belangrijkste in de wereld - hoorden in vroeger jaren bijna tot het patroon van de tentoonstelling. De Russen verloren in Parijs het proto type van him supersonische Tu-144 die neerstortte in een dorp, Farnborough was vele jaren geleden het toneel van een vliegtuig dat zich in het publiek boorde. Te grote risico's, stuntvliegen en niet minder de rijkelijk vloeiende alcohol zijn vrijwel steeds de oorzaak van zulke ongelukken. Een aantal jaren geleden, eveneens op Farnborough, hoorden twee vliegers van Fokker, op het punt op te stijgen voor hun demonstratie vlucht, Britse collega's in een salto's buitelende helikopter tegen elkaar zeg gen: „We ritten een beetje te laag". Een tel later was de helikopter verongelukt en de bemanning gedood. Was in dat geval stuntvliegerij mis schien de oorzaak, dat kon nauwelijks worden gezegd van de A-10 - een tank- bestrijdingsvliegtuig - dat in 1977 in Parijs verongelukte. Ook in dat geval maakte de A-10 twee salto's achter el kaar waarbij het vliegtuig natuurlijk aanzienlijk hoogte verloor, en raakte bij de laatste salto met rijn staart de grond. De hele staart brak af, het opverende vliegtuig vloog in brand en de resten kwamen honderden meters verder in grote ballen vuur tot rust. Uit het on derzoek bleek dat de vlieger nog best het vliegtuig met rijn schietstoel had Een Franse Super Etendard op de luchtvaartshow van Parijs met het trots uitgestalde vemietigingsarsenaal dat dit vliegtuig kan meenemen. Uiterst rechts, wit de Exocet-raket. kunnen verlaten toen alleen de staart was afgebroken, maar waarschijnlijk was dit theorie. Want weinige uren later riep een meta len damesstem via de luidsprekers de heren vliegers in het Frans en het En gels op toch vooral geen alcohol te ge bruiken wanneer zij moesten vliegen; een tekst die aan duidelijkheid weinig te wensen overliet. (Door Taco Slagter) Libanon is een land met groteske te genstellingen. In Tyrus en Sidon zijn bouwvakkers druk bezig de oor logsschade aan de gebouwen te her stellen, de vluchtelingenkampen bui ten deze steden liggen er nog even troosteloos bij als toen de stof en rook wolken van de bombardementen twee en een halve maand geleden waren op getrokken. Nog vreemder is het over een stuk snel weg tussen Beiroet en Sidon te rijden wat al met een waterpas vlakke asfalt- laag is ontdaan van bom- en granaat kraters, terwijl de afgebrande dorpen en verbrokkelde Palestijnse sloppen- wijkjes langs deze weg er als spook plaatsen bijliggen. En wat je helemaal verbaast, is dat in Oost-Beiroet de auto riteiten het blijkbaar belangrijker vin den dat betonvlechters de constructie voor een pilaar van een in aanbouw zijnd viaduct in elkaar zetten dan dat eerst de manshoge gaten in de huizen door deze vaklieden worden gedicht. Hoeveel daklozen en ontheemden er op dit ogenblik in Libanon rijn, is moeilijk na te gaan. Ook hier moet je weer een verschil aanbrengen tussen Libanezen en Palestijnen. Van de Libanese Pale stijnen gezamenlijk is bekend dat er in totaal 750.000 op andere plaatsen ver blijven dan voor de oorlog. Omdat de Palestijnse vluchtelingen nog niet offi cieel rijn geregistreerd in Libanon is het een gok om het aantal daklozen en het naar vluchtelingenkampen in het noor den vertrokken Palestijnen te schatten. Alleen al in WestrBeiroet waren er bij de PLO 40.000 vluchtelingen geregi streerd. nezen te inventariseren en de hulp daarop af te stemmen en de UNWRA, een VN'-hulporganisatie die alleen maar humanitaire hulp aan Palestij nen vluchtelingen verleent. Die ge spletenheid maakt het er niet eenvou diger op de eerste leniging van de nood goed te coördineren. Vanaf juli is het WFP in Libanon actief. Dat heeft geleid tot een distributie van voedsel aan met name uit Beiroet, Si don en Tyrus gevluchtte Libanezen. Honderdduizenden tonnen olie, bloem, suiker, rijst en melkpoeder zijn al naar de verdeelpunten gebracht. Volgens een woordvoerder van de WFP zijn deze voedingsstoffen genoeg voor enkele tienduizenden Libanezen om hen in ie der geval voor dne maanden van de eer ste levensmiddelen te voorzien. Wat er daama moet gebeuren, weet op dit mo ment nog niemand. Er wordt op gere kend dat er een einde is gekomen aan de oorlogseconomie en de prijzen van het voedsel weer het normale niveau hebben bereikt. Maar de hoge prijzen zijn niet het enige probleem. Van de talrijke naar families in het noorden of in de bergen van Liba non gevluchte gezinnen, hebben de kostwinners geen werk. Dus geen inko men. Sociale voorzieningen rijn er in Li banon nauwelijks. En zo ze er al zijn, hulp Britse Harriers Van wie valt er hulp aan deze van hun onderkomens en in vele gevallen werk beroofde vluchtelingen te verwachten. Ook in dit geval zijn de zaken hier ver deeld. Hoewel beide organisaties on der de Verenigde Naties resulteren is het World Food Program (WFP) in Li banon aan de slag de nood van de Liba- dan is de bureaucratie zo uitrichtloos dat niemand op korte termijn een pias ter in de portemonnee krijgt. Dat metselaars in Tyrus en Sidon de troffels gretig in de goedgevulde specie- bakken steken, wil nog niet zeggen dat alle tijdelijk verhuisde Libanezen voor de winter de woningen weer kunnen be trekken. Daarvoor hebben de Israëli's te grof huisgehouden. In Sidon en Ty rus staart de kaalslag je aan. Weliswaar hebben de buldozers de herinneringen aan de oorlog opgeruimd, de lege plek ken zijn niet bedoeld als parkeerplaat sen voor auto's. Er zullen nieuwe huizen moeten worden gebouwd. De ham vraag wie de wederopbouw in Tyrus en Sidon zal financieren, is nog steeds on beantwoord. kampen Wederopbouw in Libanon gaat beginnen. Maakten de Saocdi's vorige week be kend dat ze West-Beiroet met de olie dollars weer in volle glorie zullen la ten herleven, met geen woord is er ge rept over de wederopbouw van de Pa lestijnse vluchtelingenkampen. De winter, hetgeen in Libanon kilte en re gen betekent, zal, als er niet op tijd hulp wordt geboden, met name de Pa lestijnse vluchtelingen treffen. De UNWRA, hoe zij ook probeert op korte termijn iets te doen aan de grotendeels vernietigde vluchtelingenkampen, staat voor een bijna onoplosbaar pro bleem. Directe hulp in de vorm van een tijdelijk onderdak, kan alleen maar met tenten worden gerealiseerd. Uit Pakistan zijn voor de UNWRA 8000 ten ten onderweg naar Libanon. Maar dat is natuurlijk maar een fractie van wat er nodig is. Opmerkelijk is het dat Israël met de UNWRA samenwerkt, ondanks het feit dat in de ogen van de Israëli's de UNW RA sympatiseert met de PLO. Israël heeft toegezegd dat het met enkele hon derdduizenden dollars aan de wederop bouw zal bijdragen. Meer zal dat waar schijnlijk niet zijn, want de oorlog heeft al bijna alle geldreserves in Israël opge slurpt. De weg tussen Detroit en Cincinnati is eindeloos. In het vlakke of flauw glooiende landschap baant het asfalt zich een weg die nooit lijkt op te hou den. De temperatuur zit constant rond de 30 graden en door de felle zon lijkt het asfalt in de verte te golven als de zee. Het kost moeite om je ogen open en op de weg gericht te houden als je al vele uren op die weg zit en versuft bent door het rijden en de hitte. Zo'n 550 km is de afstand tussen de ge noemde steden. En dan te bedenken dat dit nog maar het begin is van het Midden-Westen. Verder naar het Wes ten strekt deze vlakte zich over een paar duizend km uit. Hoe saai het land schap er ook gaat uitzien voor de door gaande reiziger, zelfs een volstrekte leek moet onder de indruk komen van het enorme arsenaal aan vruchtbare landbouwgronden dat hier beschik baar ligt. De combelt noemen de Ame rikanen de streek waar ik in een vrijwel geluidloze Amerikaanse auto van onbe scheiden afmetingen doorheen reed. Combelt - een voorraadschuur aan maïs, een goed gevonden term want nooit zag ik zoveel mais bijeen; genoeg om een talloze massa van mensen en beesten te voederen. Het is merkwaar dig hoe de mais het aanricht van het landschap bepaalt en dat in nog steeds toenemende mate doet. Want ook vee houders die tot voor kort nog een deel van hun land als weiden in gebruik had den, gaan steeds meer over op de teelt van mais. Nieuwe hybride-maïssoorten rijn zodanig van kwaliteit dat gras er niet tegenop kan. Maar met de weiden verdwijnen ook de laatste koeien uit het landschap - jammer genoeg. Im mers het is met maïsvoedering, silering e.d. veel handiger het voer naar het vee m de loopstal (binnen of buiten) te bren gen dan omgekeerd. Mijn ervaringen met de landbouw in het Midden-Westen, in het Oosten en het begin van het Zuiden (Virginia) hebben me nog eens uitdrukkelijk be paald bij het enorme, ja onvoorstelba re grote landbouwarsenaal van de Ver enigde Staten. Wij plegen in Europa wel eens wat te glimlachen als de Ame rikaanse regering schermt met agri- power (de macht die voedselproduktie met zich meebrengt) tegenover staten die monopolie-posities bezitten op het gebied van de olie. Toch is die agri- power van de VS een vaststaand feit waar niemand omheen kan. Men be schikt niet alleen over een ongelooflijk areaal aan goede grond die zich uit strekt over een dusdanige breedte dat alle klimaten van een Arctisch tot een (sub)tropisch er teruggevonden wor den; die grond wordt bovendien be boerd door vele miljoenen zelfstandige ondernemers met grote praktische be- kv aamheden. En dat er in vele staten te weinig regen valt, is geen probleem. (Besneeuwde) bergen, rivieren, stro men. bronnen en beken genoeg om het water naar het land te brengen. Geen enkel land ter wereld dat ook maar enigszins in de schaduw kan staan van de VS wat betreft de geweldige ontwik keling, kennis en ervaring in irrigatie, beregening en bevloeiing van het land. Je staat iedere keer weer verstomd als je riet welke oppervlakten er met be hulp van beregeningsinstallaties ge heel automatisch, zonder toedoen van mensenhanden in de juiste staat van vochtigheid gehouden worden. De com binatie van onvoorstelbaar veel land bouwgrond, velerlei klimaten, een hoge stand van mechanisatie en goede on dernemers staat jaar in. jaar uit borg terzake voor een scala aan landbouwprodukten dat rijn weerga nergens vindt. Rijdend door Amerika wordt agri-power reëel en aanschouwelijk. bloemen Over rijkdom in verscheidenheid ge sproken van land- en tuinbouwpro- dukten in de VS, het valt met je ogen van Nederlandse landbouwvertegen- woordiger op dat ze daar over opval lend weinig bloemen beschikken. Be roepsmatig zie je vrijwel nooit iemand met bloemen bezig. Bloemenstalletjes zijn er niet in de steden, laat staan in de dorpen of langs de weg. De spaarzame bloemenwinkels hebben weinig fraais te bieden. Naast wat ongezond uit ziend bloemenspul en overjarige pot planten, handelen ze vaak ook in nage maakte bloemen van stof of plastic. De tuincentra die je zo af en toe aantreft, handelen voornamelijk in heesters en bomen (en de onvermijdelijke orna menten als de universele tuinbouwka- bouters). De privétuinen van de Amerikanen rijn doorgaans groot genoeg - om jaloers op te worden zelfs - maar het is alles gazon wat de klok slaat. Amerikanen zijn gro te liefhebbers van gazon maaien; overal en altijd zie je grote en kleine, stokoude en piepjonge kereltjes zich over het ga zon voortbewegen gezeten op onder maatse tractortjes annex gazonmaai ers. Maar een redelijk bloemperkje zie je zelden of nooit, hoogstens af en toe een kwijnende en stekelige ycca. De (zeer spaarzame) kassen worden alleen gebruikt voor het zaaien van bepaalde groenten en gewassen (tabak) die later buiten uitgeplant worden. Hier moeten mogelijkheden zitten voor de export van onze Hollandse bloemen, denk je dan. Geen originele gedachte want in tuinderskring lonkt men al een poosje naar de VS. De grote veiling van Aals meer is zelfs al begonnen met een be scheiden export van rozen naar het Oosten van de VS. Het is een feit dat de Amerikaan thuis en in restaurants of andere publieke gelegenheden weinig bloemen gebruikt plastic is troef) maar een goede promotie kan hierin verande ring brengen. Dat Nederlandse produk ten ook in de VS succes kunnen hebben, heeft Heineken bewezen. Hoewel men zelf over tientallen goede bieren be schikt. heeft Heineken een vaste plaats veroverd op de Amerikaanse markt. Hoewel het veel duurder is dan de mees te andere biersoorten wordt Heineken graag en veel gedronken. Misschien ook wel omdat het zo duur is, want een tik keltje snobisme kan de Amerikaan niet ontzegd worden. Velen zien het als be wijs van goede smaak om Heineken bier te drinken - wat een goede promo tie al niet teweeg kan brengen. Ja, er moet met het bier als voorbeeld ook met de Nederlandse bloemen goede za ken te doen zijn. Het begin hebben we al. Tot vervelens toe word je doorge zaagd over de 'beautiful tulips of Hol land'. Het blijft ook met een eventueel succes wel oppassen, want de Ameri kaanse landbouw bestaat uit zeer kiene ondernemers die ook heel snel kunnen insprigen op nieuwe mogelijkheden, Maar toch, de grote ervaring van ons vaktechnisch gebied, bij verwerking en afzet, geeft een voorsprong van vele ja ren. mogelijkheden Sprekend over de mogelijkheden van onze land- en tuinbouw in de VS; met het omgekeerde moeten we evenzeer rekening houden. De grote besnoeiin gen op het landbouwbudget door de huidige regering van president Rea gan kunnen zeer wel leiden tot intensi vering van de VS-landbouw. Wat doe je immers als je bij lagere prijzen hetzelf de inkomen wilt houden? Meer produ ceren! Onze periodiek weerkerende mclkvoorraad is er een bewijs van. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt op de wereldmarkt als de Amerikaan se landbouw - tot nu toe uiterst exten sief boerend - aan het intensiveren gaat en/of meer gronden in landbouw- produktie brengt. De grote (graan)cri- sis van 1870 die heel agrarisch Europa aan de rand van de afgrond bracht, was alleen het gevolg van het in produktie nemen van de landbouwgronden van het eerder genoemde Midden-Westen van de VS. Vooral onze akkerbouw (graan), de zuivel en onze intensieve veehouderij zouden de dupe worden van zulk een intensivering. Ons land en de VS lijken zo ver van elkaar vandaan. Maar agrarisch zijn ze eikaars buurman (ook in ander opzicht, maar dat laat ik onbesproken, dit is ten slotte een agrarische rubriek). Met je buurman moet Je goed bevriend blij ven, wantje hebt elkaar te vaak nodig. Ook agrarisch doet dit gezegde opgeld; de VS en de Europese Gemeenschap rijn twee agrarische huurlieden die el kaar beurtelings beconcurreren, aan vallen en aanvullen. Geen van beiden kan de importen van de ander missen, al wordt de afhankelijkheid van agra risch Europa per jaar minder. Juist in die positie moet je de tuin van de buur man extra goed in de gaten houden. Mr. Gerard W. Smallegange Tl/Jij is geleerd datje altijd de wijn lVlvan de streek moet drinken. V dus ik had geen betere plaats voor v het lezen van „Nacht over Alican- E te" van S. Montag kunnen uitkie- li zen dan het bungalowpark annex v camping Isamar bij Chioggia in d I talië. Hoewel, een nog betere h plaats zou natuurlijk Alicante zelj r zijn geweest, waar deze schelmen- roman over het hedendaagse p vakantievolk zich afspeelt, maar s< een soortgelijk oord in een aanver- d want latijns vakantieland bena- s ilert de ideale situatie toch ook heel n aardig. g ,JVacht over Alicante" is en heel leesbaar boek, datje niet op je lite- V ratuurlijst hoeft te zetten als je drs. h in de Nederlandse taal en letteren s unit worden, maar waar je ook niet k slechter van wordt als je het hele- a maal uitleest. Wat me wel een beetje b tegenviel van een zo erudiet man z als Montag was, dat hij zijn hoofd- n personen had aangetakkebost met d alle cliché's die bij de soort passen, d maar daar stonden trefzekere ob- d servaties tegenover als de volgen- o de: o ,£en lange optocht slofte langs het a strand op de grens van de branding E en liet de voeten, verworpen en ge- 1 degenereerd in elf maanden van n noordelijk leven, schoon spoelen in d het zoute water. Kinderen trapten z in glasscherven Kleine visjes, ge- I vangen in schepnetten, stierven in v emmertjes de verstikkingsdood, v Een normale vakantiedag aan het k strand, na afloop waarvan de ge- d carboniseerde menigte de apparte- meuten en kampementen opzocht k om zich voor te bereiden op een niet I minder energie verslindende 1 avond". v vreedzaam Vroeger, toen ik nog geen kinderen had die hun eigen eisen stellen, dacht ik dat een bungalowpark an- I nex camping zoiets als de hel op i aarde was. Al die mensen (al die mede-vaderlanders vooral'.), al die I voorzieningen, cd die ongemakken, i het leek me alsof je terugviel in je - eerste primitieve woonomstandig- [j heid (een huurkamertje als stu- j dent), maar dan met meer Italiaan se zon en minder Nederlandse kranten. Nu ik het drie weken lang aan den lijve heb ondervonden, moet ik zeggen: het is de hel niet, het is wat het is. In ons geval een heel vreedzaam dorp, bei'oond door een vlottende bevolking van zo'n tweeduizend man, vrouw en kind van uiteenlopende nationali teit maar met Duitsers, Italianen en Nederlanders in de meerder heid. Hoewel de tenten en caravans op het campinggedeelte schouder aan schouder stonden heb ik in die drie weken geen wanklank ge hoord, geen vechtpartijtje, geen ge- ruzie, geen dronkemansgelag op een kort moment na toen een Ne derlander de vechthouding aan nam nadat de strandhouder de pa rasol had ingeklapt waar hij geen recht op had. Misschien was die Luxemburgachtige sfeer te danken aan de kwetsbaarheid van al die mensen, die voor het merendeel na genoeg naakt rondliepen, fietsten j (in zo'n omgeving fietst men met ie mand achterop die op de bagage drager staatof barbecueden. Niet waarlijk naakt, de mannen droe gen nog net een slipje, de vrouwen het vermoeden van een slipje en BH'tje, maar als zulke kledingstuk ken op het strand nog wel een ge klede indruk maken, vallen zij voor het gevoel toch geheel weg als er mee door 'straatjes' wordt gewan deld, in het restaurant wordt gege- ten, en vooral: als ermee bood schappen worden gedaan in de su permarkt. Alles is daar normaal: de stellingen met de levensartike len, het winkelpersoneel in witte jassen, het boodschappenkarretje. alleen is de vrouw die het karretje voortduwt, nu en dan keurend een potje jam oppakt, en geduldig in de rij gaat staan bij de broodtoon bank, net zo miniem gekleed als een BluebeU Girl in het Lido van Parijs Zou ze de enige zijn, of tot een min derheid behoren, dan zou dat op schudding verwekken en gerotzooi geven, maar hier behoorde zij tot de grote meerderheid die daardoor in zijn totaliteit kwetsbaar werd. waaruit ik dan weer die vreedzame sfeer in het vakantiedorp verklaar. burengerucht Ik moet toegeven dat we in het bun galowpark onze luidruchtige Ita liaanse buren tegen 12 uur 's nachts wel eens tot stilte hebben ge maand, maar onze Duitse buren hebben we met rust gelaten, hoeioel die, buiten op het terras zittend, om half acht "s avonds onder begelei-1 ding van een mondharmonica (drie volwassenen twee kinderen) 'O, mein Papa' em 'Hodeleidieho'-lied- jes begonnen te zingen. Vooral tweestemmig, met geschoolde koorstemmen, is dat tamelijk on verdraaglijk, maar wat moetje? Je kunt, met het morele gelijk van de vakantieganger en natuurzocker een radio met popmuziek zachter laten zetten, maar zo'n hecht gezin netje dat puur natuur Wandervo- gel-liedjes begint te kwelen? Gute- nabend, verzeihung, aber ivir sind zufaüig allergischfur diese Art Mu- sik, konnen sie nicht zum Strand gehen um dort zu singen? In m'n beste Duits dus? Maar dat dorst ik helaas niet aan, ik zou dan toch het gevoel hebben gehad dat ik een nachtegaal uit de boom had ge schoten wegens burengerucht.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1982 | | pagina 4