WELZIJN miskotte: een zoon over zijn vader symbolische waarde sharm el sheikh proefop bevelanden: de bevolking laat het afweten VRIJDAG 12 MAART 1982 '[PZC/opinie en achtergrond 99 En dan hebben we hier ook nog het proefproject specifiek welzijn. U weet wel, da's die club van die vele kilo's papier". Met deze woorden bracht eind vorig jaar burgemeester P. Wisse van Wissenkerke zijn collega W. Blanken bij diens installatie als eerste burger van Goes op de hoogte van het bestuurlijk experiment waarmee de zes gemeenten op Noord- en Zuid- Beveland sinds 1979 bezig zijn. Doel van dat experiment: nagaan hoe de kaderwet specifiek welzijn in de praktijk werkt. Met deze wet wordt beoogd het welzijnsbeleid te decentraliseren. Dat wil zeggen de beslissingen over allerlei welzijnsvoorzieningen daar te laten nemen waar het best beoordeeld kan worden hoe het met de behoefte eraan is gesteld. In veel gevallen zullen dat de gemeenten zijn, want die vormen de bestuurslaag die het dichtst bij de bevolking staat. Tot dusver bepalen vooral Haagse ambtenaren hoe de subsidiegelden voor het welzijn worden verdeeld. zet kunnen worden. Besloten is nu dat op de Bevelanden ook ervaringen zul len worden opgedaan met uitvoerend werk in het raam van de kaderwet. De gemeentebesturen van Kapelle en Wissenkerke hadden nogal wat twij fels over de verlenging van de proef. Uiteindelijk hebben ze toch besloten om mee te blijven doen, mede in het belang van de regionale instellingen. goed beeld Burgemeester J. L. D. van der Linde van Kortgene (hij is voorzitter van het bestuurdersoverleg dat aan het hoofd van de Bevelandse welzijnsproel staat) en projectcoördinator D. Eve- leens vinden de meesmuilende opmer kingen over de hoeveelheden papier die het experiment vergt niet hele maal terecht. Een van de doelstellin gen van de kaderwet specifiek welzijn is dat de welzijnsplanning op een de mocratische manier wordt verricht. Met andere woorden: iedereen moet in de gelegenheid worden gesteld zijn oi haar mening te geven. Sterker nog, al le insprekers hebben er recht op te we ten wat met hun reactie is gebeurd en met welke argumenten hun opmerkin gen al dan niet worden overgenomen. Daar gaat menig vel papier in zitten: concepten, wijzigingsvoorstellen, ge wijzigde concepten en definitieve be sluiten. Bovendien moeten op gezette tijden uitgebreide verslagen naar Den Haag worden gestuurd, een inspan ning die de landelijke stuurgroep voor het welzijnsexperiment op zijn beurt weer beloont door dikke rapporten te rug te sturen. ineens De eerste fase van het bestuurlijk ex periment heeft geleid tot een stapeltje nota's van ruim dertig centimeter hoog. Dat is dan wel de oogst van alle zes Bevelandse gemeenten samen. De resultaten van de welzijnsplanning van de afzonderlijke gemeenten zijn in één hand vast te houden. „Als ik dat vergelijk met alle rapporten en nota's over de inrichting van de Oosterschel- de of de herziening van het streekplan Midden-Zeeland, dan moet ik zeggen dat we het nog aardig hebben weten te beperken", aldus Van der Linde. Waar andere gemeenten door in te ha ken op steeds weer nieuwe rijksbijdra geregelingen stap voor stap in de rich ting van de kaderwet specifiek welzijn gaan. hebben Borsele, Goes. Kapelle, Kortgene, Reimerswaal en Wissenker ke alles ineens op hun bord gekregen: zorg, educatie en recreatie. Dat bete kent dat ze tegelijkertijd subsidie-aan vragen te behandelen krijgen van uit eenlopende instellingen en verenigin gen als de gezinsverzorging, het kruis werk, instituten voor volwassenene ducatie, bibliotheken, een open jonge rencentrum. vrouwenverenigingen, muziekgezelschappen en sportclubs. Om dat enigszins ordelijk te doen, heb ben de zes gemeenteraden eerst een eigen planprocedureverordening vast gesteld. Vervolgens hebben de ge meenten elk een welzijnsnota ge maakt. daarna een vierjarenplan, een subsidieverordening en een jaarpro gramma voor 1982. Daarmee zit het eerste deel van het werk erop. De reden dat de Bevelandse gemeen ten voor de welzijnsproef zijn uitgeko zen, schuilt voor een deel in het feit dat er nogal wat instellingen zijn die in meer dan één gemeente werken. Dit regionale aspect van het experiment heeft verscheidene keren problemen opgeleverd. De zes gemeenten zitten niet steeds op één'lijn. Dat kan beteke nen dat de ene gemeente een instelling op een andere manier beoordeelt dan de overige. Het bestuurdersoverleg probeert weliswaar verschilpunten zo veel mogelijk uit de weg te ruimen, maar dat lukt niet altijd. Bovendien, de colleges van burgemeester en wet houders nemen niet altijd de adviezen van het bestuurdersoverleg over en ook de gemeenteraden kunnen beslis singen nemen die niet overeenkomen met die vari de andere raden. Volgens Van der Linde groeit bij de Bevelandse gemeentebesturen het besef dat iets aan die regionale afstemming van de opvattingen over het welzijnsbeleid moet worden gedaan. Onderzocht wordt momenteel in hoeverre de sa menwerkingsovereenkomst die de zes gemeenten voor de welzijnsproef heb ben gesloten, kan worden bijgesteld. Van der Linde beschouwt het ln ieder geval al als een verheugend verschijn sel dat alle Bevelandse deelnemers aan het experiment hebben besloten de proef te verlengen. Aanvankelijk was het de bedoeling dat alleen een planning zou worden gemaakt. Eind dit jaar zou er dan een punt achter ge- J. L. D. van der Linde De voorzitter van het bestuurders overleg is van mening dat de gemeen tebesturen op Noord- en Zuid-Beve land de afgelopen jaren een goed beeld hebben kunnen krijgen van het welzijnsveld zoals dat in hun gebied actief is. „Daardoor wordt ook duide lijk op welke terreinen in de loop der jaren overlappingen zijn ontstaan. Waar twee instellingen dezelfde ta ken uitvoeren, zal een gemeenteraad een keuze moeten doen om het geld zo doelmatig mogelijk te besteden". Dat geld hebben de gemeenten sinds 1 ja nuari van dit jaar volledig in eigen hand. Het rijk heeft fiet totaal bedrag van alle subsidies die in het verleden vanuit Den Haag naar Bevelandse in stellingen gingen in een zogenaamde brede doeluitkering naar de gemeen ten overgemaakt. Die kunnen, wan neer ze dat willen, verschuivingen aanbrengen. Daar is voor dit jaar nog nauwelijks sprake van, omdat 1982 als een overgangsjaar wordt be schouwd. Eén ding is de afgelopen jaren zonne klaar geworden: het is heel moeilijk om de bevolking van de Bevelanden bij de welzijnsplanning te betrekken. Ondanks wervende folders, reeksen in formatie- en inspraakavonden en zelfs een welzijnskraam op de markt in Goes lieten de meeste belangstellende burgers het al snel afweten. De in spraak is daardoor voornamelijk be perkt gebleven tot de welzijnsinstel- llngen zelf, waarbij vooral de stichtin gen en verenigingen die over beroeps krachten beschikken zich geducht lie ten horen. „Het is", geeft Van der Lin den toe, „inderdaad niet zo dat de be volking uiteindelijk bepaalt wat er ge beurt. Da's overigens geen ramp, want de gemeenteraden nemen de beslissin gen en die mag je toch als vertegen woordigers van de bevolking beschou wen". Eveleens: „Wat de inbreng van de bevolking betreft zyn de doelen van de kaderwet te ver gesteld. Ik denk dat de ervaringen - ook in andere proefge bieden heeft de bevolking het min of meer laten afweten - op dit punt zullen leiden tot een bijstelling van de kader wet". Hij vindt niettemin dat voortdu rend geprobeerd moet worden zoveel mogelijk mensen bij de welzijnsplan ning te betrekken. Van der Linde en Eveleens denken dat het wel mogelijk is om de gang van zaken in de welzijnsplanning tc ver eenvoudigen, zodat het geheel wat overzichtelijker wordt. Dat kan bij voorbeeld door niet voortdurend aller lei zaken terug te sturen naar het be stuurdersoverleg en door hoorzittin gen te koppelen aan vergaderingen van de gemeentelijke welzijnscommis- sies. Ook een betere regionale afstem ming kan een en ander meer stroomlij nen. Van der Linde: „We zullen naar een regionale paragraaf toe moeten die in de plannen en de jaarprogram ma's van alle zes gemeenten gelijklui dend is. Als we daar met z*n allen niet in slagen, dan is volgens mij de proef wat betreft de regionale samenwer king mislukt". Ben Jansen. ADVERTENTIEI IDoor Jaap van Wesell Het moet een vreselijk schouwspel zijn voor de Saoedische kust wacht, het naaktstrand in Neviot. Het is een door Israël gesticht toeris tenoord aan de Sinai-kust van de Golf van Akaba, enkele kilometers verwij derd van de Saoedische kust, waar men zo gevoelig is voor het bedekken van het vrouwelijk schoon. Als de Sa oedische kustwacht goed uit zijn ogen heeft gekeken, dan hebben zij een ver andering opgemerkt. Het vakan tieoord is gesloten en een vijftiental Egyptische functionarissen is gearri veerd om Neviot, dat na 26 april zijn oude naam Nuweiba weer terug krijgt, te inspecteren en over te ne men. Zeev, een bedroefde inwoner van Ne viot. tot de laatste dag toe belast met het besproeien van de grasvelden, zegt met enige minachting dat hij niet pre cies weet wat die Egyptische 'technici' komen doen. „Ze worden wegwijs ge maakt in het elektriciteitssysteem, de watervoorziening en dat soort zaken", zegt hij. Zaken die hij heeft aangelegd en die Israël aan Egypte achterlaat, klaar om een bloeiend toeristencen trum te kunnen voortzetten. De Egyptenaren zitten enigzins ver borgen in een huisje, bewaakt door Is raëlische soldaten. Er is de laatste tijd nogal wat weerstand geweest tegen de komst van Egyptenaren, vandaar. „Wij komen de zaken inspecteren. Er moeten een hoop reparatiewerkzaam heden verricht worden. Maar wij gaan hier een toeristencentrum voortzet ten, en iedereen, alle nationaliteitzijn welkom". Ook hier is de boodschap duidelijk: de Israëli's hebben er een troep van gemaakt. Onder de zorgza me Egyptische handen komt alles snel weer in orde. Toen in 1967 president Nasser 4 Straat van Tiran afsloot en een Een tlsch garnizoen legerde in het tot fr toe gedemilitariseerde f' Sheikh, wisten maar zeer u Egypte waar Sharm el Sheikh lag. pj'' sident Sadat erkende bij zijn bea> d aan Sharm in juni vorig jaar dath^t I nooit eerder was geweest. Sbann. Sheikh kreeg voor Egypte pas beteb 5" nis na de oorlog van 1967 en doorj pi Israëlische bezetting, die permans t leek te zijn. Het was de slogan vanDi jan die Sharm el Sheikh tot onn vreemdbaar heilig Egyptisch tenia k maakte. 1 vredesleger dajan Neviot is in 1971 gesticht, aan de weg tussen Eilat en Sharm el Sheikh. Dat was in de tijd dat wijlen Moshe Dajan de leuze voerde dat Sharm el Sheikh zonder vrede belangrijker is dan vre de zonder Sharm el Sheikh. Maar de volgende maand zal ook Sharm el Sheikh weer deel uitmaken van Egyp te, tot verdriet van de daar overgeble ven Israëlische pioniers, die eigenlijk nog steeds achter die fameuze uit spraak van Dajan staan. Heel triest vertellen zij hoe het tot Ophira her doopte Sharm el Sheikh een oase had moeten worden in de bete woestijn met 15.000 inwoners. Hoe de toeris tenindustrie de ware natuurliefheb ber onderdak had willen verschaffen. Merkwaardig genoeg is er in de veer tien jaar Israëlisch bestuur erg weinig gedaan. Het maximale inwonersaan tal is 1200 geweest. Er zijn een paar hotels, een toeristencentrum met als speciale attractie diepzeeduiken en het bewonderen van de beroemde rode zeekoralen. Verder een bescheiden marine en luchtmachtbasis en daar mee is het uit. Bij nader inzien toch niet zo verwonderlijk. Ophira ligt 250 kilometer ten zuiden van Eilat, mid den in de onbewoonde wildernis van zand en rotsen, de overdag bloedhete en 's nachts zeer koude Sinai. Niet alleen aan Israëlische kant is de mythe van Sharm el Sheikh sterker dan de werkelijkheid. In Egypte is dat nog in veel sterkere mate het geval. Toen Sharm el Sheikh eerst in 1956 en daarna in 1967 door Is'.ced veroverd, werd daarmee de blokkade van de Is raëlische haven Eilat opgeheven. Een blokkade die zeer eenvoudig te realise ren is, omdat er maar een heel nauwe doorvaart is tussen het eilandje Tiran - door Saoedi-Arabië indertijd aan Egypte uitgeleend - en de kust. Wie Sharm el Sheikh beheerst, be heerst de vaart naar Eilat en Suez. Dat was de gedachte achter Dajans slogan. Maar de oorlog van 1973 bewees de be trekkelijke waarde van Sharm el Sheikh. Egypte sloot de Bab el Man- deb af bij Aden, de werkelijke toegang tot de Rode Zee. Daarna was het stra tegisch belang van Sharm el Sheikh beperkt tot de mogelijkheid van een Israëlische tegenblokkade van de Golf van Suez. Het gevolg van de strategi sche ligging van Sharm el Sheikh was dat het voor zowel Israël als Egypte een symbool werd. Er wordt nu druk gebouwd in Sham- Sheikh. Opnieuw een militaire baa nu voor de legering van 1000 soldate Ditmaal een vredesleger van de MR de Multinational Force and Obae vers. Het Amerikaanse ingemea korps is met grote spoed een kampi BO elkaar aan het zetten. Graafmacha w verzetten grote hoeveelheden zand j raëlische bouwmaatschappijen la ren de kant-en-klaar barakken, d«s de soort als zij voor de nederzetting» in de bezette gebieden leveren. Opi april moet het kamp klaar zijn. Dani de MFO zijn controlerende taak bep nen. In 1982 blijkt mogelijk te zjjn® in 1967 geen haalbare kaart was» daarom tot oorlog leidde: eeninte» tionale strijdmacht formeren diej vrije doorvaart kan garanderen tl marinetaak zal door de Italianen w den verricht. Ook het eiland Tiran krijgt MFO-t» manning, waarschijnlijk Amerikans Een peloton Nederlanders (30 mi zorgt voor de verbindingen per a» foon en telex. Rest nog de vraag op wat voor rj vaart de MFO toezicht moet houds Dat is niet zozeer de scheepvaaitij Eilat, zoals in het verleden het gen was. Het belang van de Israëlische!!» de Zee-haven is tot een minimum g> daald sinds Israëlische schepen a Afrika en het Verre Oosten gebi» kunnen maken van het Suezkara Nee. de MFO zal in de praktijk toem gaan houden op de honderden sdt pen die de Jordaanse haven Acabar bestemming hebben, en die goeden aanvoeren voor de Iraakse oorlog» spanningen tegen Iran, het land data zulke grote schaal wapens krijgt <n Israël, dat weer het verzoek heeft p daan om de MFO in Sharm el Sheï te legeren. Het kan vreemd lopen 1:5 wereld. De militaire ontruiming van de Sin door Israël is praktisch voltooid D Israëli's hebben alle voorzorgsmu regelen genomen dat het traumam 1967 zich niet zal herhalen. De rut teit in Sharm el Sheikh leert datd getroffen regeling meer op symbol! en verleden slaat dan op heden en 1* komst. Dat is waarschijnlijk ook r. beter. dei «iji Cin Soms verschijnt er een boek waarbij het geen opgave is het te lezen. Ster ker nog: een boek waar je niet van af kunt blijven en dat je in één adem uit leest. Zoiets overkwam mij een paar weken geleden toen ik een boek van een zoon over zijn vader in handen kreeg. En om het helemaal bijzonder te maken: ik kreeg het ten geschenke van de zuster van de schrijver, de dochter van de beschrevene. Bedoeld is het pas verschenen boek 'Niet te vergeten Mis kotte' van de hand van de Amsterdam se predikant dr H. H. Miskotte. Niet lang na het proefschrift van dr G. G. de Kruijf over Miskotte, niet ver voor de uitgave van de verzamelde werken van Miskotte is er dit boekje dat een beschrijving geeft van leven en werk van dr K. H Miskotte, predikant te Kortgene, Meppel, Haarlem, Amster dam en kerkelijk hoogleraar te Leiden. Rond de lectuur van dit boekje hangt een sfeer van eerbied, omdat aan de le zer een blik wordt gegund in de mens Miskotte, in zijn functioneren als predi kant. vader, grootvader, als collega en in de kring van bekenden. Een aantal goed gekozen foto's geeft de tekst een ondersteuning die het geheel nog fijn zinniger maakt. Ik sprak van eerbied omdat er met eerlijkheid en respect toe gang wordt ontsloten tot een leven dat voor velen van groot gewicht is ge weest Dc reken het nog altijd tot de voorrechten van mijn leven een poos aan de voeten van deze meester te heb ben gezeten. Het was weliswaar in de eerste anderhalfjaar van mijn studie in Leiden, ik begreep er vrijwel niets van. Toch schreef ik bijna alles op, vanuit een besef: hier zijn beslissende dingen aan de orde. Nog hoor ik de wat hese stem. die, bevlogen, ons eerstejaars in leidde in de theologie. Die ons duidelijk maakte dat "Heilig, heilig, heilig' bete kende: God is anders dan je denkt: „An ders. anders, anders". Het heeft tot op de dag van vandaag een bevrijdende werking op me gehad. leermeester Daarom kom je in de lectuur van dit boek over iemand die veel voor je bete kent (betekend heeft, heb je soms ge dacht, maar Je weet: nog betekent) ook delen van je eigen geschiedenis tegen, van de keuzen die je maakte, van de aarzelingen die je beslopen. Het heeft iets vertederends tegelijkertijd te le zen hoe de leermeester genoot van de visite op zijn verjaardag. Hoe hij met welbehagen de kring rondkijkt, hoe hij Sinterklaasgedichten wist te waarde ren. Of, tot hilariteit van de zoon en omstanders, omstandig gaat voordoen (compleet met sprong in de lucht) waarom de schijnbeweging van Pietje Keizer van Ajax beter en mooier is dan de schijnbeweging van de linksbuiten van Feijenoord Coen Moulijn: want Keizer is een artiest en dat wist Mis kotte boven alles te waarderen. Immers naast de fabelachtige kennis van de theologie en de filosofie was er een niet te lessen dorst naar wat de kun stenaars hadden gezegd, geschilderd, gevormd, gecomponeerd. Naar zijn ei gen woorden: de Bruid in zijn leven was Vrouwe Theologia, maar de maitresse was de Kunst, de Cultuur, de uitingen van dichters en schrijvers. Wanneer je aan de hand van de zoon nog eens mag kijken naar het leven van Miskotte dan duizelt het soms: die ontzagwekkende concentratie, die werkkracht, die breedheid. Maar bovenal: dat pastora le, herderlijke en priesterlijke, in dit le ven. Voor hoevelen heeft hij als schrij ver van brieven niet betekend. Wanneer het eten nog niet klaar was dan werden er nog een aantal brieven geschreven! Voor hoevelen zijn enkele woorden van hem niet van beslissend gewicht ge weest in een crisis, of op een moment waarop het gevaar van een foute keuze dreigde. Hoe scherp kon hij daarbij zijn. Bij de praktische oefeningen om aan het spreken in kerkruimten te wennen, de zogenaamde 'kanseloefeningen' waarbij gelezen, gedeclameerd, geme moriseerd en gepreekt moest worden, hebben de toekomstige predikanten zijn heilzame kritiek soms als een kou de douche moeten verwerken. Dan werd er niet gesjoemeld. Dan was aan de orde Het waagstuk van de prediking. Want als er iets was waar Miskotte leef de, beter, van leefde, dan was het de preek. Het opgaan naar de kerk, het deelnemen aan dat geheim van de ge meente als voorganger of als luisteraar. Er was in zijn leven, volgens het boek van zijn zoon, eigenlijk maar één plaats waar het leven zich ontvouwde: dat was de kansel. Misschien moet het nog an ders gezegd worden: op de kansel bij de opening van de Schriften was er einde lijk werkelijkheid, de ware werkelijk heid die ons verlost van subjectivisme en eenzaamheid. Die onze tijd en de be- stemmen uit de kerken leving daarvan opheft en opneemt in de Tijd van de openbaring, de verkondi ging van God vóór ons. Toen ik dat weer las dacht ik aan een boek van Iris Mur doch, 'The bell'. Daarin wordt het leven beschreven van een mislukkend pries ter. Wanneer alles wat houvast zou kun nen betekenen in het leven is weggeval len (relaties, gevoelens, waarden, herin neringen en verwachtingen) en het to tale Niets heerst, gaat de priester dage lijks naar de mis in een nabuurdorp Want: dat is het enige dat werkelijk is, bevrijdend objectief. Als er iemand in de geschiedenis van deze eeuw in de kerk geleden heeft aan dat Niets, aan het nihilisme, dan wel Miskotte. En dat niet op een theoreti sche manier, maar in zijn existentie, zijn huid en baar. Hij zag het, schouw de het in de toekomst, ervoer het in de kilheid die zich over kerk en samenle ving legde. Hij leed aan de vertwijfe ling die daarbij hoort. Hij zocht, uit de wanhoop, naar het antwoord. Naar het spreken dat het zwijgen van de afgo den als zwijgen zou ontmaskeren. Naar het Woord dat geschiedenis maakt, toekomst opent. Dat gevecht speelde zich in Miskotte's leven af op de kansel. Het was ook de strijd tegen de voorlopi ge, niet houdbare troost, de goedkope uitweggetjes, de schijnoplossingen. Miskotte te horen preken was een ge beuren: een minimum aan liturgie, een maximum aan verkondiging en gebed. Het gebed vóór de opening van het Woord was letterlijk levensnoodzaak voor hem, zo dat hij het onbegrijpelijk vond wanneer het werd verwaarloosd. Geen wonder ook dat in het Dienstboek in ontwerp voor de Nederlandse Her vormde Kerk gebeden van Miskotte staan opgetekend: innig van toon. weids van aandacht, diep van beleving. In de eredienst leefde hij, of, wanneer het met lukte of wanneer de voorganger er een potje van maakte, stierf hij. Vanuit die aandacht voor het levende Woord, voor het belang van de kerk dienst (in de vijftiger jaren schreef hjj een reeks artikelen over 'Kerkgang te gen de verveling', profetische woorden voor een tijd als die wij nu beleven met de zorg voor de vulling van die tijd door arbeid of werkloosheid) was er ook de aandacht voor het lied, het antwoord van de gemeente op de grote daden Gods. Daarom was hij de aangewezen man in de Hervormde Kerk om met dichters samen te werken aan de nieu we berijming van de Psalmen. Bij hen was hij thuis, in dit werk kwam hij thuis. Daarbij komt nog zijn grote gesprek met Karl Barth, wiens vertolker hij hier ten lande geweest is. Niet als naprater, maar als diepzinnig uitlegger, ge sprekspartner, corrector. Voor Barth was hij de kunstenaar onder diens vrienden en collega's. De stukjes 'kleine kerkgeschidenis', de anecdoten van de ze ontmoetingen, maken ook deze vriendschap tot iets echts, en bovenal iets levends. Zoals het gewone leven in al zijn facetten steeds uit dit leven op duikt en een zegen om zich heen ver spreidt. Want vanuit het centrum, van uit het bijzondere van de Ontmoeting, vanuit dat Midden van de tijd, wordt het gehele bestaan ontvouwd: de di mensies binnen de stilte, de diepten van de kleuren, het gewicht van den en tonen. Dat alles wordt rechtF daan op een unieke wijze. diepten Het is goed dat in onze tijd de aanditl voor Miskotte wordt levend gehoud« door het pas verschenen proefschrii van De Kruijf, door de uitgave van» zameld en voor een deel nog niet PI» bliceerd werk (het Dagboek bijrw beeld is met spanning tegemoet tens en door dit boekje van de zoon& geeft een voortreffelijke inleiding* leven en werk van een theoloogdie» ze tijd in het vooruit heeft geschou«t De diepten van de problematiek bi hij voor ons in dat zelfde vooruitblw gelegd en doorstreden. Waar de f spectieven verkorten, de oriënt# punten het begeven, het grote dreip en grote sterven lijkt te zijn begon» waar in doemdenken de wanhoop» breed maakt om zich in doodsW11 storten in het nucleair geweld, 4» moeten woorden van Miskotte f hoord worden. Om op dc rechte# zakelijk te worden en dat niet»» getroost te zijn. Ook dat: in het uit.... L.dei** H. H. Miskotte: 'Niet te vergeten UW Uitgave Kok 1981.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1982 | | pagina 4