toneelgroep 'eede' brengt
sociale stukken
OPNAME
VAN BLIKSEMSCHICHT
TOT RADIO
EEN PLONS IN DE VIJVER
ziekenhuis dichter
bijhetkind
PZC/
extra
to
VRIJDAG 12 FEBRUARI 1982
ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Toneelgroep 'Eede' brengt
de komende weken twee
sociaal-realistische stukken
op de planken: 'Het gezin van
Paemel' van Cyriel Buysse, de
Toneelgroep 'Eede' gefotografeerd tij
dens een repetitieafgelopen dinsdag
avond.
wat miskende Vlaming die een
eigen stempel drukte op het na
turalisme in zijn land en 'Leen-
tje uit het hemelrijk', een blij
spel van Gaston Martens (1883-
1967).
Beide produkties behandelen maat
schappelijke tegenstellingen.
De eerste opvoering is morgen (zater
dag) om 19.30 uur in het multi-functio-
neel centrum 'De Hof van Eede" in Eede.
Daar wordt ook zondag en zaterdag 27
februari gespeeld, steeds om 19.30 uur.
Aan 'Het gezin van Paemel' en 'Leentje
uit hemelrijk' werken 43 mensen mee,
onder wie 23 acteurs en actrices. Kostu
mering en decors vroegen veel werk. R.
Martens heeft de regie.
In de film 'Een vlucht regenwulpen' komt een scène voor waarin de hoofdfiguur terugdenkt aan
zijn eerste confrontatie met de medische wereld. Toen hij een jaar of vijf was moesten zijn
amandelen geknipt worden. In de film wordt deze gebeurtenis op een indringende manier in beeld
gebracht. Na een sfeervolle, rustige reis door het Zuidhollandse platteland komt hij met zijn
moeder in de wachtkamer terecht. Wat er precies te gebeuren staat is hem niet duidelijk. De
voortekenen zijn allesbehalve veelbelovend: krijsende kinderen in het vertrek ernaast en zo nu en
dan ziet hij een moeder met een bebloed en huilend kind naar de uitgang gaan. Als hij eenmaal aan
de beurt is komt er een arts in beeld die voor hetzelfde geld in een paardeslachterij zou hebben
kunnen werken. Zonder ook maar het minste medeleven te tonen gaat hij de kinderen te lijf met
iets wat nog het meest op een gloeiende soldeerbout lijkt.
Als de eerste kennismaking met een
arts zo verloopt is dat voldoende om elk
contact met artsen tot het hoogstnodi-
ge te beperken en altijd een branderige
smaak in je mond te krijgen als je ie
mand met een soldeerbout bezig ziet.
Het fragment in 'Een vlucht regenwul
pen' speelt in de jaren vijftig. Nu ge
beurt het amandelen knippen wat min
der bruut, al is het natuurlijk nog steeds
geen pretje. Zeker voor kinderen van
een Jaar of vijf of jonger niet, die zo'n
gebeurtenis toch al heel anders ervaren
dan ouderen. Alleen al een opname in
het ziekenhuis betekent voor de meeste
kinderen zo'n breuk met de vertrouwde
wereld, dat ze het niet zomaar zullen
vergeten. Ouderen hebben dat vaak
niet in de gaten, omdat het voor hen een
heel normale zaak is.
Een werkgroep, die zich nu alweer onge
veer vier jaar met de problematiek van
het kind in het ziekenhuis bezighoudt,
is de vereniging 'Kind en Ziekenhuis'.
De afdeling die in 1978 in Zeeuwsch-
Vlaanderen van start ging, is onderdeel
van een landelijke organisatie. De
werkgroep stelt zich ten doel de nadeli
ge invloeden van een verblijf in het zie
kenhuis te beperken. Of, zoals de werk
groep het zelf formuleert: „het welzijn
van het kind vóór, tijdens en na de ae-
kenhuisopname bevorderen".
orchestral manoeuvres
in brielpoort deinze
De Britse t weemansformatie 'Orche
stral Manoeuvres in the Dark' geeft
vandaag, vrijdag een optreden in zaal
'Brielpoort' in Deinze. De groep heeft
drie elpees op haar naam staan. De eer
ste bevatte de hit 'Electricity', een
goed voorbeeld van de eenvoudige, op
wekkende en dansbare synthesizerpop
van de debuutelpee.
De opvolger, 'Organisation' was onder
invloed van doempop-groepen als The
Sound. Comsat Angels en vooral Joy
Division al wat somberder van toon.
Die tendens is voortgezet op 'Architec
ture and Morality", de laatste plaat. Ge
lukkig valt er op deze plaat nog wel het
een en ander te genieten want OMTC
blijft bezig met volgbare, harmonieuze
pop. zij het dan met breed uitgesmeer
de ondertonen die de muziek een im
pressionistische sfeer meegeven.
Het optreden van de groep in 'Briel
poort', Deinze, begint om 20.30 uur.
Marion Wolbers en Marlies van Kam
pen zijn twee leden van de werkgroep.
Omdat zij het moeilijk vinden om na
mens de hele groep te spreken staan ze
aanvankelijk wat sceptisch tegenover
een vraaggesprekje. Na overleg met de
zes andere leden van de werkgroep
stemmen ze toe. Marlies en Marion be
horen tot de sub-groep voorlichting. Ze
houden zich voornamelijk met de kin
deren en hun ouders bezig. Met het zie
kenhuis hebben ze minder te maken.
Volgens de werkgroep kan de situatie
van het kind in het ziekenhuis al veel
verbeterd worden door het kind zelf te
benaderen. Marion: „Vroeger wisten
de kinderen heel weinig van het zie
kenhuis. Vaak werd het aan hen voor
gesteld alsof het een gezellig logeer
partijtje was. En dat viel dan erg te
gen. Wij streven ernaar het kind ver
trouwd te maken met het ziekenhuis.
We willen het ziekenhuis gewoner, al
ledaagser maken. Net zo gewoon als de
bakker of de slager. Een kind van drie
of vier jaar weet niets van het zieken
huis, behalve misschien dat er een jon
ger broertje is geboren of dat oma er
gestorven is. En dat is veel te weinig".
Het dichterbij brengen van het zieken
huis kan het beste via de scholen gebeu
ren. De kinderen thuis benaderen zou
een bijna onmogelijke zaak zijn. De
werkgroep heeft op het moment twee
'reizende' speelgoedkisten, die aan alle
Zeeuws-Vlaamse kleuterscholen in
bruikleen gegeven kunnen worden. In
de kist zitten allerlei ziekenhuisattribu
ten, zoals brancards, temperatuurlij-
sten, po's en een operatietafel. Meestal
wordt de kist ongeveer een week aan
een kleuterschool uitgeleend. Het is
dan wel de bedoeling dat ook de juf zich
met het ziekenhuisthema bezighoudt.
In een bij de speelgoedkist horende
map worden suggesties gedaan voor
het inrichten van de lessen. Sommige
scholen nodigen zelf een ziekenauto uit,
zodat de kinderen eens kunnen zien hoe
die er in het echt uitziet.
Na deze kennismakingsweek voor de
kinderen volgt er een voorlichtings
avond voor de ouders. Meestal zijn die
dan al een beetje op de hoogte gebracht
door hun kinderen. Op de voorlich
tingsavond worden aan de ouders sug
gesties gedaan hoe ze zelf hun kind bij
een opname in het ziekenhuis kunnen
helpen.
Marlies: „Ouders denken nogal eens
dat zodra ze hun kind in het ziekenhuis
afgeleverd hebben, hun verantwoorde
lijkheid ophoudt. Ze hebben een zeker
voor het ziekenhuis en denken
dus dat ze niets te vertellen hebben. Wij
bestrijden dat. Juist als een kind in het
ziekenhuis ligt is het erg van de ouders
afhankelijk. We leggen erg de nadruk
op de zelfwerkzaamheid van de ouders.
Zij moeten zelf informeren hoe vaak ze
op bezoek mogen komen, hoe de opera
tie in zijn werk gaat, of ze eventueel in
het ziekenhuis kunnen overnachten.
Als ze met het verplegend personeel
overleggen dan blijkt er dikwijls veel
meer mogelijk te zijn dan werd gedacht.
Dan pas kunnen de ouders hun kinde
ren voorbereiden en begeleiden".
Van een mentaliteitsverandering van
de ouders hangt dus erg veel af. Zij moe
ten als het ware een brug vormen tus
sen het kind en het ziekenhuis. „Het
recht van het kind ligt immers in de
handen van de volwassene", voegt Mar
lies er nog aan toe.
positieve reacties
De reacties van de ouders op de voor
lichtingsavonden zijn meestal positief.
Uitzonderingen daargelaten natuur
lijk. Een vader die reageert in de trant
van: .Allemaal onzin, dat voorbereiden
en meegaan. Als ze later in dienst moe
ten, gaan we toch ook niet mee?" Ma
rion vindt een dergelijke opmerking
niet verwonderlijk: „Eigenlijk is zo'n
reactie heel begrijpelijk. De ouders zijn
immers zelf ook zo opgevoed"
De werkgroep is nu ongeveer drie jaar
bezig met voorlichtingsavonden op de
Zeeuws-Vlaamse kleuterscholen. Of er
al iets bereikt is? Marlies: „Dat is
moeilijk te meten. Door de vele positie
ve reacties van de ouders krijgen we
wel de indruk dat we iets bij hen wak
ker maken. En de speelgoedkisten zijn
erg in trek; en dat is toch ook een goed
teken. Verder hoor je wel dingen van
uit de ziekenhuishoek die duidelijk
maken dat we niet voor niets bezig
zijn".
Er staat nog veel op het programma
voorde komende jaren. De meeste kleu
terscholen zijn door de voorlichtings-
groep bezocht. De basisscholen staan
nu op het programma. Trouwens, ook
de kleuterscholen blijven vaste klan
ten, want elk jaar zitten er natuurlijk
nieuwe kinderen op. Een benadering
van de verpleegstersopleiding zit ook
nog in het vat. Kortom, bergen werk
zijn er te verzetten. Hoe kan het ook
anders? Een mentaliteitsverandering
bereikt men niet van de één op de ande
re dag.
Jan van Damme.
De Terneuzenaar J. L. Platteeuw
heeft opnieuw toegeslagen. Ver
schenen er in het verleden al zes. boek
jes van zijn hand, twee weken geleden
rolde het zevende van de persen: 'Van
bliksemschicht tot radio'. Platteeuw,
zelf verwoed zendamateur en verzame
laar van oude radiotoestellen, stelde
het boekje samen met de Belgische
zendamateur P. J. Windey uit Hamme.
De laatste zorgde voor de foto's, 62 in
totaal.
'Van bliksemschicht tot radio' be
schrijft de geschiedenis van de radio,
waarwij ook de zendamateur niet wordt
vergeten. Platteeuw doet dat in chrono
logische volgorde: hij begint met de
vonkenzender en eindigt via de kristal-,
lampen-, en transistorradio bij het 'In
tegrated Circuit' van de laatste jaren.
Het boekje, gedrukt by Cultura in het
Belgische Wetteren kost 375 franc. De
uitgave is binnenkort wellicht ook In de
boekhandel Littooy in Terneuzen ver
krijgbaar. 'Van bliksemschicht tot ra
dio' is verschenen in een oplage van 500
exemplaren.
Platteeuw bouwde op 11-jarige leeftijd
zijn eerste kristalontvanger. Hij maak
te er vervolgens enige jaren zijn van
van, maar beschouwde de radio daarna
zuiver als hobby. Een van de vele van
Platteeuw overigens, want hij is met
meer dingen bezig. Hij noemt: plant
kunde, fotografie en microscopie. Plat
teeuw: „Het gebeurt dat ik aan een be
paalde hobby twee, drie jaar niets doe
en dan de draad weer oppak".
De schrijver heeft met zijn uitgave een
algemeen overzicht willen geven over
de geschiedenis van de radio. „Met na
me voor scholen lijkt me het een aardig
boekje, trouwens ook voor al degenen,
die wel eens willen weten hoe de radio is
ontstaan en welke moeilijkheden er
overwonnen moesten worden eer het
zover was dat we echt van een huiska
merradio konden spreken".
In het slotwoord van het 76 pagina's
tellende boekje stelt de schrijver de
vraag wat de mens in het jaar 2050 zal
denken over onze primitieve 'draadlo
ze' gedachten. Platteeuw veronderstelt
zelf het antwoord: „Misschien hetzelfde
als wij van de pioniers van het eerste
uur. De enigen die het later aan de weet
zullen komen is de prille jeugd van nu,
waarvoor het op hun oude dag allemaal
werkelijkheid zal worden".
Elvis Presley
zijn, na de dood van Elva
Ep
Presley, tientallen films en do
cumentaires over zijn leven en mu
ziek vervaardigd. Nu is er dan weer
een nieuwe: 'This is Elvis'
week te zien in het Luxortheater in
Terneuzen. Ook deze keer claimen
de makers, Malcolm Leo en Andrew
Solt, met 'This is Elvis' dé film over
het leven van de rockzanger te heb
ben gemaakt. Want, zeggen zij, de
film is gemaakt met medewerking
van Elvis' ex-vrouw Priscüla en
zijn manager Tom Parker. Een ont
hullend verslag, aldus de makers
Alsof het Privé is
Feit is wel, dat in 'This is Elvis'
Presley zelf de grootste rol speelt.
Slechts in enkele scenes heeft mer.
gebruik gemaakt van 'stands-inï
Dat zijn dan David Scott (18-janjt
Elvis), Paul Boensch (10-jarige El
vis) en Johnny Harra (42-jarige El-
vis). De rest van de film is opge
bouwd uit fragmenten uit films en
optredens van Elvis Presley. Uiter
aard ontbreken daarbij niet dt
'evergreens' als 'Heart Break Ho
tel' en 'Hound Dog'.
In het Luxortheater is 'This is Elvis'
te zien vanavond om 20.00 uur, za
terdag om 14.00 en 19.30 uur, zon
dag om 13.45, 16.00 en 18.45
maandag om 20.00 uur.
In Terneuzen draait deze week ver
der 'Escape to Victory' met onder
meer de Nederlander Co Prins t
de Belg Paul van Himst. Hoofdrol
heeft Sylvester Stallone. De pro-
duktie speelt zich af in de tweede
wereldoorlog in een Duits concert
tratiekamp. Een ontsnappings
tv
tsme
eidv
«i pste
ging tijdens een voetbalwedstrijd
Tijden: vanavond 20.00 en 22.SI
uur, zaterdag 14.00, 19.30 en 21.4S
uur, zondag 13.45, 16.00, 18.45 et
21.15 uur, maandag, dinsdag en
woensdag 20.00 uur. Tenslotte in
het Luxortheater "Wat meisjes dro
men'.
In het Ledeltheater in Oostburg u
Sean Connery te zien in defilm 'ont
land'. Aanvangstijden vanavond
20.00 uur, zaterdag 19.15 uur en
zondag 14.00 en 20.00 uur. Ook n
Oostburg 'Hoe heter hoe beteri. In
de Axelse bioscoop 'De Holle' jl
draait deze week een ouwe gouwejl
'Once upon a time in the west'. Van- jb
avond 20.00 uur, zaterdag 20.00 uur (blijven
en zondag 16.15 uur.
'De Koning van Engeland'in Hulst. Ie vari
Daar wordt eveneens een ouwtje, eeninfi
wel een goeie, uit de kast gehaald: fe
'A eolekwork orange': vanavond |?37 o;
20.15 uur, zaterdag 18.45 en 21.1S Be Vee'
a:, de
De lane
ÉSij-
leunpi
IE me
Galeen
Bi mei
leestai
ttbet
fei P
ma: c
uur, zondag 16.00 en 21.15 uur,
dinsdag 20.00 uur. Blijvertjes in
Hulst zijn 'Frank en Frey', 'Endless
Love' en 'The postman always
rings twice' (met Jack Nicholson).
Tenslotte in 'De Koning van Enge
land': 'Tiroles Schuurtjes', 'De vrijt
middagen van Pamela Mann' en
"Virus'.
Het OJC en VJV vertonen maan
dag in het kader van de filmcy
clus een film van Alan J. Pakula.ln
de hoofdrollen spelen Dustin Hoff
man en Robert Redford. De film
toont de geschiedenis van het Via-
tergateschandaal. Naar aanlei
ding van een inbraak in het Water-
gategebouw gaan twee verslagge
vers van de Washington Post op on
derzoek uit. Hun gepubliceerde ge
gevens leiden uiteindelijk tot de val
van Richard Nixon. De voorstelling
in het Houtenkwartier in Hulst be
gint om 20.30 uur,
robotski in hulst
In het open jongerencentrum in
Hulst treedt morgen, zaterdag, de
Bredase formatie 'Robotski' op,
Het optreden in het Houtenkwar
tier begint omstreeks half tien. De
band is ontstaan uit werkers in het
Bredase etablissement 'Vaprixie'
oftewel 'De Fabriek', dat bekend
staat om de sfeervolle gezellig-
rommelige concerten. Robotski is
vele percussie-instrumenten rijk.
De meeste drumonderdelen zijn
zelf gemaakt. Zo bestaat de bas-
drum uit onderdelen van een Re
nault 8, terwijl de hoge tonen on
der de motorkap van een zelfge-
sloopte Citroen DX komen. Diver
se wieldoppen completeren dit
zelfbouwdrumstel.
Itepli
«rato:
teeb
rrein
strut
oon
>e ooi
roei
roord
smettt
lalws
vanvi
In Bel
aider,
Het la
jpr zijn mensen die nergens bij willen horen, kerk
JOjnoch kruis, partij noch vakbond, geen vreemd
postzegeltje kan hun bekoren, geen vogeltje waarvan
het gefluit zoet in de oren klinkt. Er zijn ook vereni-
gingsdieren, mannen, zowel als vrouwen. De laatsten
hebben zich eerlang verzameld in bonden, clubs en
verenigingen.
Enige tijd terug hoorde ik, dat de Ned. Bond van Plat
telandsvrouwen in 1930 werd opgericht. Tsjonge, dan
moeten de Vrouwenbond FNV hier ter plaatse, dicht bij
het 25-jarig jubileum zitten. Enige memoires lijken me
op dit moment wel passend. Niet om te huldigen en te
verheerlijken, dat zouden ze daar in die taaie vrou
wenbond niet eens leuk vinden.
Mij trokken vrouwenbonden nooit zo erg, mijn moeder
zaliger was lid van de Hervormde Vrouwenvereniging
'Lydia 'User een schoner naam?) welke helaas ter ziele
is, na er ook heel wat jaartjes op hebben zitten. Dat was
nog eens een vrouwenbond! Moeder kwam er altijd
gesterkt en opgewekt weer vandaan. Alles ging er rus
tig en bedaagd toe, zonder hemelbestormende activi
teiten, het richtsnoer was het evangelie.
Er viel hier zo nog het een en ander op het gebied van
vrouwenorganisaties waar te nemen, maar een plons
in de vijver was in 1957 de oprichting van het kleine
schriele vrouwenbondje van het NVV. Waarlijk, deze
nieuwe loot aan de reeds rijk beladen boom werd hart
grondig gekritiseerd. In overkoepelende organen ging
men dan bij tijden ook wel eens wat onbeholpen en dan
nog zeer noodgedwongen - laten we het vriendelijk
houden - met elkaar om.
Ik was er bij, dames en heren, bij de oprichting en toen
het bondje daarna als een komeet naar boven schoot.
Met z'n achten zaten we in een intiem zaaltje We zijn
hier nooit achterlijk geweest. Toen kort geleden met
klaroenstoten in de landelijke pers bekend werd ge
maakt dat de vrouwenbond nu ook stemrecht heeft
binnen de FNV, vielen we daardoor hier met van stoe
len af. We hadden dit plaatselijk immers praktisch al
jaren.
We hebben wat afgelachen in die vrouwenbond.
Een keer had iemand ons als avondvullend pro
gramma een damg aanbevolen „die zo prachtig vertel
len kon over donker Amsterdam"„Ze heeft zelf tussen
die meisjes gewoond." Donker Amsterdam, dat toen
helemaal nog niet zo erg donker was, daar wilden we
wel het een en ander over horenReeds toen ik de
bewuste dame van de boot afhaalde wist ik, dat het
programma een flop zou worden.
Op mijn rechtstreekse vragen naar haar ervaringen
met de zelfkant van de samenlemng, gaf de dame vage
en ontwijkende antwoorden. En we hadden nog wel
zo'n hoop tam-lam gemaakt voor deze bijeenkomst.'
De zaal puilde uit toen we er aan kwamen De duidelijk
overrompelde spreekster begon aarzelend een
praatje, notabene over haar overleden moeder, erg
genoeg natuurlijk en menigeen pinkte een traan weg.
want zo hard warende NVV-vrouwen nu ook weer niet.
Maar daar hadden we toch geen boodschap aan, haar
moeder had toch niet in het leven gezeten of wel soms?
Over het opwindende onderwerp werd geen enkel tipje
van de sluier opgetild.
De aanwezigen waren gekomen om iets te horen over
het leven van hoeren en souteneurs, waarbij dan bij
voorbaat de zijde van de hoeren werd gekozen. Maar
acht de aanbevolen spreekster was geen werkster in
hel veld geweest, ze was met haar actie onder 'de meis
jes' nooit verder gekomen dan met het uitdelen van
traktaatjes bij de ingang van het Vondelpark.
Als compensatie voor de verloren avond vroegen we
nadien een politieman over hetzelfde onderwerp te ko
men praten, deze legde de smeuigheid over het beladen
onderwerp er dusdanig dik bovenop, dat het ongelofe
lijk klonk. Bovendien waren het geijkte standaardver
halen die menigeen al eens meer gehoord had.
We gingen ook een keer collecteren voor een ge
schenk aan een vooraanstaand burger die met
pensioen ging. We kregen het stadsgedeelte waar de
notabelen woonden. Voorzitter en penningmeester
van het feestcomité, zo hoorden we van hun echtgeno
OPOE PONTENEUR
ten, waren niet thuis. Zelf wisten ze niet hoeveel ze
moesten geven en daarom gaven ze maar niets. We
deden die avond een hoop mensenkennis op, want wat
bleek? Er woonden hier meerdere weigeraars, meer
nog dan gevers van bespottelijk kleine bedragen. Op
het laatst konden we bijna niet meer collecteren door
dat we de slappe lach hadden om al de argumenten die
we te horen kregen om niets te geven. We waren niet
boos, integendeel, we moedigden de weigeraars zelfs
aan. Iemand zei: „Wat moet ik nu eigenlijk geven" en
we zeiden„niets natuurlijk en rammelden met de bij
na lege collectebus.Jullie zijn ook rare collectanten
zei de bewuste dame.
De Vrouwenbond FNV heeft meer gedaan maar we
zouden niet huldigen of verheerlijken, zeiden we in het
begin. Dat de ongewenst geborene 25 jaar zou halen,
all, wie had dat nu verwacht. Niet vrouwenbond-minr
ded, maar toch, deze was een van mijn liefdes. Trouw
moet blijken, vandaar dit memo.
Janneke Dierx-Harnu.]
