hoort-ziet-sc^n/ff „De naastenliefde is tegenwoordig zo koud" DE PRIJZENKAST VAN PIERRE SCHMETZ EN DAN HEEFT JE KIND PLOTSELING DIABETES PZC/P De allerhoogste provincie '•DONDERDAG ^-NOVEMBER 1976 onder redactie van Jacques Cats Vrijspraak zaak opgraven mosselzaad DEN HAAG - Volgens de procureur- generaal bij het Haagse gerechtshof was in het geval van de 55-jarige S. A. van G. uit Middelburg geen sprake van opzet en concludeerde tot vrijspraak. G. werd door de rechtbank te Middel burg in eerste instantie veroordeeld tot een boete van 100,- wegens het opgra ven van mosselzaad en het vernielen van een mosselperceel. Volgens verdachte had hij bij Zierikzee wel gegraven, maar dat was op slikken die al zeven jaar niet meer als mossel perceel waren gebruikt. Bovendien maakte hij bezwaar tegen het feit dat de rijkspolitie geen onderzoek ter plaatse had ingesteld. Hij had aan de rechter commissaris te Middelburg aangebo den op zijn kosten een onderzoek in te stellen. De politierechter was hier niet op ingegaan. Een collega van verdachte die bij een en ander aanwezig was geweest had de boete wel betaald maar verdachte had dat geweigerd omdat hij het principieel onjuist vond. „Ik geef liever het dubbele van dat be drag 50 die verdachte als schadever goeding moest betalen) aan het Rode Kruis dan aan die kerel die er een stuk broodwinning van maakt om schade vergoedingen te krijgen". De procureur-generaal twijfelde er aan of hier nog sprake was van een mossel perceel. „In elk geval was er geen opzet tot vernielen", aldus de procureur- generaal, die concludeerde tot vrij spraak. Uitspraak is op 16 november. NED. HERVORMDE KERK Beroepen te IJsselmuiden: J. M. de Raad te Stol wijk. Aangenomen naar Pretoria (Zuid- Afrika): K. J. Kapteyn te Spakenburg- Noord; naar Giessen-Nieuwkerk: C. G. Geluk kandidaat te Ede die bedankte voor Daarle en Beeuwen; naar Hinde- loopen (toezegging): J. Bruin, kandidaat te Hilversum; naar Beerzerveld: B. H. Weegink, kandidaat te Doom. Bedankt voor Sommelsdijk: J. Bos te Otterlo; bedankt voor Spijkenisse: J. Visser te Nieuw-Stadskanaal; bedankt voor Zeist: N. Verduin te Brakel, Beroepbaarstelling: J. Enderlé, kandidaatrhulpprediker te Oostwold, Kerksingel 2. GEREF. KERKEN Benoemd tot algemeen directeur van Youth for Christ Nederland: P. Boom- sma te Marken, die deze benoeming heeft aangenomen. GEREF. VRIJGEMAAKT Beroepen te Leerdam: G. van Rongen te Grand Rapids, (USA); te Monster: H. Mostert te Hoogeveen; beroepen te U- muiden: L. W. de Graaff te Heerde- Wa penveld. Zaterdag 6 november wordt in Göes een informatie- en discussiedag ge; houden over diabetes, vaak suiker ziekte genoemd! Deze landdag - de al lereerste in Nederland - is georgani seerd door het gewest Zeeland van de diabetes vereniging Nederland (DVN) en bedoeld voor iedereen die met sui kerziekte te maken heeft of waar schijnlijk beroepshalve tegen het lijf zal lopen. Zoals onderwijzers, gezins- verzorgslers, (kraam)verpleegsters, maar ook horecamensen, de politie. En gezinsleden van iedere diabeticus natuurlijk. Eigenlijk hoort elke huis vrouw er ook bij, want op een goeie dag sta je er met je neus bovenop en weet niet hoe je te gedragen. Wanneer je bijvoorbeeld ontdekt dat de visite, de verloofde van je zoon, het speel makkertje van je kroost het heeft. „Het", een voör buitenstaanders toch nog onbegrepen stofwisselingsziekte die iemands leven voorgoed regelt. Maar waarmee je gelukkig wel kunt leren leven, zelfs als je nog een kind bent. Leven met jeugd-diabetes en niet hoe ven onder te doen voor je vriendjes. Gewoon op zwem, voetbal, kafnpeer- vakantie, bij de jeugdbrandweer. Alsof er niets aan de hand is, ja, zo simpel kan het soms zijn of lijken. „Je bent.en blijft een doodgewoon kind", zeiden ze in het ziekenhuis. Tegen Martin, vijf jaar terug, toen nog een ventje van ne gen; vorige jaar Katja, amper zes; Kees, vijfentwintig jaar, toen dertien. „Je hebt per dag zoveel keer zoveèl streepjes insuline te spuiten, dat en dat dieet. Kop op joh, je bent geen zie ke. Je wordt echt niet minder dan een ander, als je je aan de regels houdt, kun je er oud mee worden". De deur van het ziekenhuis valt achter je dicht. En ja, dan begint het eigenlijk pas, Eeri to taal veranderde leefgewoonte vooreen normaal kind dat - om het eens erg eenvoudig aan te geven - voortaan nooit teveel of juist te weinig 'bloed- suiker' hebben mag. Iets dat zich bij een suikerpatiënt niiet meer automa tisch regelt omdat het lichaam met de aanmaak van het levensbelangrijke hormoon insuline te kort schiet, Bij onvoldoende van die insuline blijft de stofwisseling in ons binnenste halver wege steken. Alle brandstof, onmis baar voor zelfs de meest eenvoudige lichaamsfunctie, verdwijnt dan via het bloed regelrecht naar de urine, In- plaats van, zoals vroeger, verspreid door het lichaam "rustig te wachten tot het met behulp van dat speciale hor moon ergens voor gebruikt kan wor den. Geen werkzame insuline? Dan ook geen energie, je: plast het weg voor jé er een greintje aan gehad hebt Ter wijl het liGliaam tevergeefs probeert om via de aanwezige vetten voor het nodige te zorgen krijgt het kind de eer ste-verschijnselen van 'suiker'. Voort durend honger en dorst, het verma gert, Jaat alles wat het bovenlangs binnenkrijgt van onderen in ijltempo weer gaan. In feite heeft het voedselte- kort. IJzeren wetten Voor deskundigen misschien een la chertje zo'n uitleg. Maar een huis- zoiets kun je alle uren van een etmaal komen te staan. Wie het voelt aanko men moet vlug wat suiker nemen. Overigens kun je door een tekort aan insuline in coma raken, wat minstens zo gevaarlijk is. Vandaar die ijzeren regelmaat, dat evenwicht tussen vraag en aanbod. En dan nog kun je niet volledig zeker zijn, een mens is geen robot. Je moet voortdurend op je quivive blyven. Iets dat, al sta je nog zo stevig met beide benen op de grond, een spanning op het gezin legt. Want zonder overdrij ving moet je toch toegeven dat het echt wel wat betekent als je kind plot seling diabetes heeft. De moeder van Martin: „Het komt als een klap je huis binnenvallen, dezelfde tuin- en keukenmens is tenslotte al een heel eind als hij ongeveer snapt waardoor iemand met diabetes zo stipt op zijn ijzeren wetten wordt vastgepind. Veertig jaar terug had de ziekte nog bijna altijd een dodelijke afloop. Nu,kun je er je AOW mee halen. Ze we.ten nog niet hoe je eraan komt, kunnen het evenmin genezen. Sinds 1920 is het wel mogelijk geworden om levensreddend insuline toe te dienen. Bij jeugd-diabetes uitsluitend door een of meer dagelijkse injecties waar je momenteel voorgoed aan vast zit. Aangevuld met een uitgekiend dieet dat jé. precies genoeg levert om te groeien en gewone dingen te doen. Geen suiker, weinig vet. afgewogen porties. Nauwkeurig afgestemd met het aantal streepjes insuline die je op dit moment nodig hebt. Krijg je zwaardere inspanning, examen, gym nastiek, dan moetje jezelf vooraf een extraatje energie geven. Met een tus sentijds sneetje brood of zoiets. Zo met, dan loopje de kans op een 'Hypo', dat wil zeggen prikkelbaar, hongerig, huilerig, beverig, in de waren uiteinde lijk krampen of bewusteloosheid. Voor klap waarmee hij tegen een stil staande auto liep. Natuurlijk, het zal er voor die tijd wel in slapende toe stand gezeten hebben. Bij dat ongeluk werd het in elk geval wakker. Was dat maar nooit gebeurd, hamer het in je hoofd, misschien had hij het nooit ge kregen. Je weet het niet. Ik heb het uiteindelijk zelf ontdekt, zit in de ver pleging, Dat voortdurend aan de kraan hangen, plassen, zo'n moot van een knul zien afvallen, Martin heeft suiker, zei ik tegen onze dokter en hoopte dat het niet waar zou zijn. Tegen beter weten in". Toen holder debolder naar het ziekenhuis, laten uitpuzzelen wat de dagelijkse dosis moet zijn, leren hoe je jezelf prikken moet. En zelf opletten of je je nog wel goed voelt, ook al zal moeder dat mis schien wel eender merken dan jij. En iedere dag op een vaste tijd beginnen met die spuit. In het weekeind, op schoolreis, na een fuif als je uitslapen wil. Mevrouw Bosman: „Die hele zorg probeer ik zo geruisloos mogelijk in het gezinsleven te passen, ik heb tens lotte nog vijf andere kinderen. Denk' maar niet dat er bij ons nooit paniek was", lacht ze naar mijn verwonderd gezicht over zoveel lakonieke rust. We hebben Martin vaak genoeg razends nel naar het ziekenhuis gebracht, als hij toch nog ongemerkt 'te hoog op te laag' kwam. Soms laat ik hem weieens een heel klein beetje smokkelen, niet te veel natuurlijk. Een half zakje patat, mee (maar matig) naar de Chinees. Je kunt er gewoon mee leven, zeggen ze toch, nou dat moet dan ook kunnen vind ik Ze is trots op haar zoon die het zo geweldig geaccepteerd heeft, wordt warm van de andere kinderen, die hun broer steeds een handje hel pen. Onmerkbaar voor hem zorgen, niet in de pinda's duiken onder z'n neus. Een beetje soildair zijn. Een portie kameraadschap, dat pres teert zelfs Katja's (7). kleinere broertje. Hij hoeft geen bolus meer za terdagsmorgens, een krentenbol voortaan. Geen plakje worst bij de slager. Ook niet als hij alleen is, 'mijn zusje mag dat ook niet'. Katja's moeder, mevrouw Peters: „Ze kreeg het vorig jaar zonder enige dui delijke oorzaak, tegen vijf december. Ik herkende het meteen, ben tenslotte verpleegster. Heb haar eerst nog ge woon sinterklaas laten meevieren, pas daarna naar de huisarts gegaan. Dat ging bij haar. Zo kon ik, het aivast een beetje zelf verwerken, iets waar je uit eindelijk wel een jaar voor nodig hebt. Daarna begon het gewoon doen en toch opletten. Ik heb voor Katja uitge tekend hoe haar lichaampje werkt, wat er hapert en hoe dat tegenwoordig weer op te lossen is. Ze is gelukkig nogal bij de hand. begrijpt dat ze moet meewerken, houdt zich stipt aan de regels. Je raakt ingespeeld op je kind, leert herkennen of haar grillen van de 'suiker' zijn of dat het toevallig de leef tijd Is. Zelf weet ze behoorlijk waarop ze moet letten. Toch ben ik iedere morgen weer opgelucht als ik haar uit bed hoor stappen. Als ze van huis is kan ik vast op haar rekenen. Ja ik heb, geweldig veel vertrouwen in dat kind. Heel bewust leer ik haar dat ze haar eigen boontjes moet doppen, zelf zor gen datje niels verkeerds eet of drinkt. Jij hebt het, zeg ik dan, dus probeer er maar om te denken. Als moeder ben je op zo'n moment keihard, dat moet. Ei genlijk vind ik dat ze het fantastisch doet. Een boel moeders van vriendin netjes trouwens ook. Die zorgen altijd dat ze ook iets lekkers voor haar in huis hebben, waar ze zelfs onverwacht kan blijven eten. Vreselijk fijn is dat, Chefkok Pierre Schmetz uit Vlissin- gen kan zo langzamerhand een aardig prijzenkastje vullen met de ereteke nen die hij bij elkaar heeft gekookt en geshowd. Samen met de vier andere leden van de Nederlandse equipe die deelnam aan de kookolympiade in Frankfort sleepte hij vorige week een hele vracht prijzen in de wacht. Ik noem ze even op: vijf keer goud voor wanne en koude gerechten, de grote prijs van de stad Frankfurt in goud, twee ereprijzen met een chauffeurs menu en een kwarkschotel, de gouden Oscar uit Amerika en een zilveren schaal met vijf al even zilveren bekers vanwege de originaliteit en de ver- koopbaarheid van het bereidde eten. Veel sukses hadden de Nederlandse koks met de verzorging van een lunch voor 200 personen, een verplicht nummer. De eerste dag waren we om kwart voor een al uitverkocht" meldt Pierre vol trots. "We hadden er nog wel 200 kunnen verkopen". Het was voor de Nederlandse equipe wel aanpezen. Schmetz vertelt: „We kwamen 's avonds om zes uur aan en de volgende morgen om half zeven moesten de eerste zeventien show schalen voor het koud buffet al worden ingezondea Elke dag gingen er zo'n tweeduizend koude schotels door. Eh dat tien dagen lang. Geïnspireerd door de vangstbeperking op de tong maak ten Schmetz en zijn 'collega onder meer een fantasieschotel rond deze 'parelvis'. Ook was er eenculinaire impressie rond' de veelsoortige aan voer op een vismijn. Bij de grote shów- stukken waren de in vet uitgevoerde kaasdragers, elk zeven kg zwaar, die met hun appetijtelijke lading hóge ogen gooiden. De jury lette scherp op het gebruik van materialen. Schmetz vertelt: „Alles wat je brengt moet eetr baar zijn. Nou bracht Frankrijk een Eiffeltoren, die helemaal uit spaghetti was opgetrokken. Dat ding was wel een meter tachtig hoog. Maar die spaghetti was geplakt met lijm. Daar kregen ze meteen een laag punt voor, want je kunt met bloem eri eiwit ook lijmen". Het meedoen aan die Internationale Kochausstellung in-Frankfurt was een geweldige ervaring voor Schmetz. „In die tien dagen heb ik meer geleerd dan in tien jaar in de keuken", zegt Pierre. „Het was een belevenis tot en met". Als er nog keukenpieten zijn die ook kort ge. 'Aflsfet Omdat zij uit een winkel in het Londense West End spullen had weg genomen zonder te betalen, moet de 63-jarige grootmoeder mevrouw Phyllis Mary Fishwick honderd uur lang pianospelen. JJe politierechter in Londen droeg amateur-pianiste mevrouw Fishwick óp haar straf 'uit te zitten' in bejaar dentehuizen, bij wijze van maat-: schappelijk dienstbetoon. De waarde van wat mevrouw Fish wick had weggenomen bedroeg 16,35 p. sterling. eens een op de kookolympiade be kroond werkstukje willen uitproberen, dan heb ik hier het recept voor de ge vulde kalfsschnitzel 'Clingendael'. waar ze in Frankfurt bijna de vingers bij op a ten- Twee kalfsschnUzels van 70 gram per stuk. goed. dun uitpletten in de lengte. Kruislings over elkaar leggen, zouten en peperen. Het midden van het 'kruis' vullen met 'n blanke champignons- duxéïles. Daarop een mooit stukje gebraiseerde kalfs zwezerik. Daarna de vierpunten naar elkaar toe dichtvouwen. Omwik kelen met varkensnet. Zacht braise- ren met een bouquet garni. Van de braiseerfond met toevoeging van demi glacé een Iciht gebonden saus maken, vermengd met verse groene kruiden (dragon, marjolein, bieslook en peterselie). Op het vlees een grote téte de champignon. Garnituur: struikje witlof, gegrilde tomaat met Kemhemse kaas, pommes fondant. Als u mocht denken datu met het kweken van een zonnebloem van vier. vijf meter lengte tot de hoge Pielen hoort, dan hebt u het mis Want Frank Keüand uit het Engelse Exeter streeft u lustig voorbij. Deze 67-jarige meneer heeft zojuist het wereldrecord zonnebloemen kweken gewonnen. De planten bereikten een hoogte van ruim zeven meter. De prijs voor al zijn moeite bij het mesten en begieten van de reusachtige bloemen was een bedrag van zesduizend gulden, uitgeloofd dóór de organisatoren van de 'super zonnebloem-wedstrijd'. Kelland kreeg de onderscheiding voor de tweede keer. als je kind voelt hoe ze ergens op haar gerekend hebben, dat ze welkom is. Dat waarderen we ontzettend". Mevrouw M. Jansse-Beentjes uit Vlis- singen, secretaresse van de DVN- afdeling Walcheren onderstreept: „Diabetes is beslist geen drama, als je de spelregels volgt kun je er oud mee worden. Maar voordat je er zo sterk tegenover staat gaat er echt wel iets door je heen, jarenlang. Je leeft lekker, zorgeloos, en dan gebeurt het. Niet zomaar een slagje, nee er komt een •mep. Mijn zoon, we hebben drie kinde ren, was dertien jaar toen hij diabetes kreeg. Eén en al levenslust en sportivi teit, een echt buitenkind. Wij wisten niets van die ziekte af, konden de mo gelijkheden eerst nauwelijks geloven. Had alleen het gevoel dat ik alles voor die knaap doen moest, zonder er een kasplantje van te maken. Mijn hart kneep dicht als ik die roerige knul in gedachten met tegenzin aan het post- zegelen zag. En dan die insulinespuit, voor mij een levenslange veroordeling die tegelijk zijn behoud betekent. Twaalf jaar geleden is dat al weer, ik kijk er nu heel anders tegenaan. Hij bleek makkelijk te regelen, de verhou ding voedsel-insuline bedoel ik, dat ligt bij anderen vaak moeilijker. Hoe meer verantwoordelijkheid hij voor zichzelf leerde dragen, des teminder zat ik in angst als hij eens een uurtje te laat was. Maar wel die zorgen om later. die ene baan die misschien net niet zou kunnen. Achterafkwam hetgeruisloos voorelkaar. Hij doet zijn werk in het onderwijs met veel plezier, heeft een fijne vrouw. En daarvoor die geweldige saamhorigheid in je gezin, dat jet het samen draagt, er met elkaar over pra ten kunt. Vakbond Er zijn zoveel mensen met hetzelfde probleem. Ze stikken er eerst in, willen er het liefs hele dagen over praten. Zoiets helpt dan enorm, je doet elkaar oplossingen aan de hand of luistert al leen. Dat is het fijne van onze DVN, contact met lotgenoten, ouderavon den, voorlichting. Ik zie het ook als een soort vakbond, die voor je vecht als je ten onrechte wordt afgekeurd, ergens geweigerd, onnodig ontslagen wordt. Eigenlijk zou elke diabeticus er lid van moeten zijn. Denk erom dat jet er niet zielig over doet, want dat is het niet", zegt mevrouw Jansse nog eens voor de zekerheid. „Je kunt er goed mee le ven". Het is wel makkelijk jaknikken wan neer het je deur voorbij gaat. Goed mee leven. Met de insuline-spuit in je zak, stel datje in een file komt. Je ge gevens duidelijk vindbaar bij hypo of coma, wat zuikerklontjes bij de hand. Verder gewoon als ieder ander. Alleen wat meer blijmoedigheid en wils kracht misschien? Umoet eens opletten hoe vaak u dezelfde mensen met een collec- tebus vóór uw huisdeur ziet staan. Dat is gewoon opvallend. Het '.'zijn steeds dezelfde vrijwilligers, bij gebrek aan hulpvaardig- heid uit andere hoeken. Collecteren is duidelijk zo'n activiteit waar we ons massaal voor drukken. We blijven liever bij de tv hangen. Om te kunnen vaststellen, dat VARA-omroeper Joop Smits zich een nieuwe bril heeft aangemeten. Of om ons opnieuw af te vragen met wie die mensen die bij de uitzendingen van TROS-actua achter in beeld zijn te zien, nu toch weer bellen. Bezig met nieuwsgaring kunnen ze nauwelijks zijn, want het Ameuw'&wordt op hetzelfde moment keurig voorgedragen door Wibo en Ivo. Vermoedelijk bellen die redactieleden allemaal naar huis met de vraag: schat, staal de Bokma koud? Goed, we blijven dus liever aan de buis, dan dat we ons met een busje de grauwe najaarsavond in laten sturen,, met een royale kans op een nat pak en het risico ergens aan de voordeur te worden afgesnauwd. Net of je voor je zelf komt zo vertelt me een collectante uit Goes, die zojuist aan de vluchtelmgenactié-inzameling had deelgenomen. Soms lijkt het wel of je met een oneerbaar voorstel komt, zegt een Temeuzensé meneer. Dan zien ze die bus nog maar óf ze slaan de deur vlak voor je neus dicht. Misschien zijn ze yel boos datje ze net uit een rif an dere spannénde film haalt. Of je wordt weggestuurd met de mededeling, dat er wel zal worden gegireerd. Maar doen ze dat wpl? 'Wat je ook nog al eens hoort', vertelt een Vlissingse me vrouw, die ook regelmatig voor allerlei goede doelen de deuren af gaat, 'is dat de mensen zeggen: wij geven nooit. Ik .•was,.6oen- een keer zo nijdig dat ik zeg: Oh, u neemt zeker alleen maar!' Een collectant met een ervaring om u tegen te zeggen is de heer Jacobus de Keijzer uit Middelburg. „Ik loop voor alles, zegt de 78-jarige Ko. En op zijn vingers telt.hij af: „Dat is reuma., ast ma. Rooie Kruis, Hartstichting, Nier stichting, zending, noem maar op. Als er een collecte is springen ze me op m'n nek En ik doe het graag,.want ikyyeet dat er veel nodig is. Bpvehdién dóe je A veel kennissen op". - fo gf Ko de Keijzer kient het altijd uit, wan neer hij het beste op stap kan gaan. Hij eet express wat vroeger zod at hij rond etenstijd kan aanbellen. Dan tref ik tenminste de meeste mensen thuis. En. als er niemand thuis is kom ik later een keer terug, soms twee of drie keer als het moet". Het gebeurt ook wel eens dat men ge woon niet open doet voor collectant De Keijzer. „Maar je scheept mij zo maar niet af', zegt Ko fanatiek. „Als er niet wordt open ged aan en ik zie dat er toch een mevrouw in de kamer zit, dan ga ik gewoon langs achteren. En dan zeg ik: als u niet wilt geven, moet u dat zelf weten, maar dat kunt u toch best even komen zeggen'. De Keijzer loopt niet graag in de Mid delburgse binnenstad. Daar brengen collectes weinig op, weethij. „Alsje als zakenman een kwartje in de bus stopt, wat moet ik dan geven? Jan boezeroen geeft trouwens naar verhouding altijd hét meeste. Als ik in Klein Vlaanderen loop, en de Volderijlaagte, dan haal ik daar tachtig gulden op. Maar kom-ik bijvoorbeeld in een winkelstraat als de Langeviele, dan collecteer ik mis schien vijftig, hooguit zestig gulden bij mekaar'. De Margarinebuurt is ook slecht van geven. Maar de Seisweg daarentegen is weer goed. „Op dé duur krijg je wel routine', stelt De Keijzer voor zichzelf vast. „Ik maak er trouwens ook altijd een aangenaam praatje bij, als ik aan de deur kom. Over het weer. Of bin d'rnog kinderen lp gekomenjoteo".Het valt De Keijzer zelf 'ook'"op>dat het'steeds dezelfde tiBensé£:zij£iidfe.zichvyqor eéii collecte wiUen-ihzetten. „Als je andere mensen vraagt dan hebben zé nooit tijd. Maar ze hebben wel tijd om bij elkaar op de koffie te gaan". En Ko stelt vast: „Ik vind de naastenliefde tegenwoordig zo koud. Dat is de geest van deze tijd. zeggen ze, maar ik vind het toch erg dat de men sen zo weinig voor elkaar willen op brengen. Alles is zo koel. Ik doe het eigenlijk omdat ik mensen ontmoet die ook op stap gaandie ook wat voor een ander doen, zoals zieken bezoeken en zo. Daarom ga ik er mee door, zo lang ik kan". De Keijzer vindt wel dat de mensen de laatste tijd worden ovcrbclastmetcol- lectes. In een plaats als Delft, zo weet hij, is er een regeling dat er maar een keer per maand een collecte mag wor den gehouden. „Maar ik heb er hier in Middelburg soms dne in een maand. En dan komen ze tussendoor nog eens aan de deur voor de kinderboerderij. Of voor de voetbalclub. Dat wordt ook een beetje veel op de duur. Ik maak het wel eens mee dat ik ergens bel en dat ze zeggen: nou vooruit ik geef maar weer. Omdat u het bent".

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 9