hoort-ziet-sc^n/ff
„De naastenliefde is
tegenwoordig zo koud"
DE PRIJZENKAST VAN
PIERRE SCHMETZ
EN DAN HEEFT JE KIND PLOTSELING DIABETES
PZC/P
De allerhoogste
provincie
'•DONDERDAG ^-NOVEMBER 1976
onder redactie van Jacques Cats
Vrijspraak zaak
opgraven mosselzaad
DEN HAAG - Volgens de procureur-
generaal bij het Haagse gerechtshof
was in het geval van de 55-jarige S. A.
van G. uit Middelburg geen sprake van
opzet en concludeerde tot vrijspraak.
G. werd door de rechtbank te Middel
burg in eerste instantie veroordeeld tot
een boete van 100,- wegens het opgra
ven van mosselzaad en het vernielen
van een mosselperceel.
Volgens verdachte had hij bij Zierikzee
wel gegraven, maar dat was op slikken
die al zeven jaar niet meer als mossel
perceel waren gebruikt. Bovendien
maakte hij bezwaar tegen het feit dat de
rijkspolitie geen onderzoek ter plaatse
had ingesteld. Hij had aan de rechter
commissaris te Middelburg aangebo
den op zijn kosten een onderzoek in te
stellen. De politierechter was hier niet
op ingegaan.
Een collega van verdachte die bij een en
ander aanwezig was geweest had de
boete wel betaald maar verdachte had
dat geweigerd omdat hij het principieel
onjuist vond.
„Ik geef liever het dubbele van dat be
drag 50 die verdachte als schadever
goeding moest betalen) aan het Rode
Kruis dan aan die kerel die er een stuk
broodwinning van maakt om schade
vergoedingen te krijgen".
De procureur-generaal twijfelde er aan
of hier nog sprake was van een mossel
perceel. „In elk geval was er geen opzet
tot vernielen", aldus de procureur-
generaal, die concludeerde tot vrij
spraak. Uitspraak is op 16 november.
NED. HERVORMDE KERK Beroepen
te IJsselmuiden: J. M. de Raad te Stol
wijk.
Aangenomen naar Pretoria (Zuid-
Afrika): K. J. Kapteyn te Spakenburg-
Noord; naar Giessen-Nieuwkerk: C. G.
Geluk kandidaat te Ede die bedankte
voor Daarle en Beeuwen; naar Hinde-
loopen (toezegging): J. Bruin, kandidaat
te Hilversum; naar Beerzerveld: B. H.
Weegink, kandidaat te Doom.
Bedankt voor Sommelsdijk: J. Bos te
Otterlo; bedankt voor Spijkenisse: J.
Visser te Nieuw-Stadskanaal; bedankt
voor Zeist: N. Verduin te Brakel,
Beroepbaarstelling: J. Enderlé,
kandidaatrhulpprediker te Oostwold,
Kerksingel 2.
GEREF. KERKEN
Benoemd tot algemeen directeur van
Youth for Christ Nederland: P. Boom-
sma te Marken, die deze benoeming
heeft aangenomen.
GEREF. VRIJGEMAAKT
Beroepen te Leerdam: G. van Rongen te
Grand Rapids, (USA); te Monster: H.
Mostert te Hoogeveen; beroepen te U-
muiden: L. W. de Graaff te Heerde- Wa
penveld.
Zaterdag 6 november wordt in Göes
een informatie- en discussiedag ge;
houden over diabetes, vaak suiker
ziekte genoemd! Deze landdag - de al
lereerste in Nederland - is georgani
seerd door het gewest Zeeland van de
diabetes vereniging Nederland (DVN)
en bedoeld voor iedereen die met sui
kerziekte te maken heeft of waar
schijnlijk beroepshalve tegen het lijf
zal lopen. Zoals onderwijzers, gezins-
verzorgslers, (kraam)verpleegsters,
maar ook horecamensen, de politie.
En gezinsleden van iedere diabeticus
natuurlijk. Eigenlijk hoort elke huis
vrouw er ook bij, want op een goeie
dag sta je er met je neus bovenop en
weet niet hoe je te gedragen. Wanneer
je bijvoorbeeld ontdekt dat de visite,
de verloofde van je zoon, het speel
makkertje van je kroost het heeft.
„Het", een voör buitenstaanders toch
nog onbegrepen stofwisselingsziekte
die iemands leven voorgoed regelt.
Maar waarmee je gelukkig wel kunt
leren leven, zelfs als je nog een kind
bent.
Leven met jeugd-diabetes en niet hoe
ven onder te doen voor je vriendjes.
Gewoon op zwem, voetbal, kafnpeer-
vakantie, bij de jeugdbrandweer. Alsof
er niets aan de hand is, ja, zo simpel
kan het soms zijn of lijken. „Je bent.en
blijft een doodgewoon kind", zeiden ze
in het ziekenhuis. Tegen Martin, vijf
jaar terug, toen nog een ventje van ne
gen; vorige jaar Katja, amper zes;
Kees, vijfentwintig jaar, toen dertien.
„Je hebt per dag zoveel keer zoveèl
streepjes insuline te spuiten, dat en
dat dieet. Kop op joh, je bent geen zie
ke. Je wordt echt niet minder dan een
ander, als je je aan de regels houdt, kun
je er oud mee worden". De deur van het
ziekenhuis valt achter je dicht. En ja,
dan begint het eigenlijk pas, Eeri to
taal veranderde leefgewoonte vooreen
normaal kind dat - om het eens erg
eenvoudig aan te geven - voortaan
nooit teveel of juist te weinig 'bloed-
suiker' hebben mag. Iets dat zich bij
een suikerpatiënt niiet meer automa
tisch regelt omdat het lichaam met de
aanmaak van het levensbelangrijke
hormoon insuline te kort schiet, Bij
onvoldoende van die insuline blijft de
stofwisseling in ons binnenste halver
wege steken. Alle brandstof, onmis
baar voor zelfs de meest eenvoudige
lichaamsfunctie, verdwijnt dan via het
bloed regelrecht naar de urine, In-
plaats van, zoals vroeger, verspreid
door het lichaam "rustig te wachten tot
het met behulp van dat speciale hor
moon ergens voor gebruikt kan wor
den. Geen werkzame insuline? Dan
ook geen energie, je: plast het weg voor
jé er een greintje aan gehad hebt Ter
wijl het liGliaam tevergeefs probeert
om via de aanwezige vetten voor het
nodige te zorgen krijgt het kind de eer
ste-verschijnselen van 'suiker'. Voort
durend honger en dorst, het verma
gert, Jaat alles wat het bovenlangs
binnenkrijgt van onderen in ijltempo
weer gaan. In feite heeft het voedselte-
kort.
IJzeren wetten
Voor deskundigen misschien een la
chertje zo'n uitleg. Maar een huis-
zoiets kun je alle uren van een etmaal
komen te staan. Wie het voelt aanko
men moet vlug wat suiker nemen.
Overigens kun je door een tekort aan
insuline in coma raken, wat minstens
zo gevaarlijk is. Vandaar die ijzeren
regelmaat, dat evenwicht tussen
vraag en aanbod.
En dan nog kun je niet volledig zeker
zijn, een mens is geen robot. Je moet
voortdurend op je quivive blyven. Iets
dat, al sta je nog zo stevig met beide
benen op de grond, een spanning op
het gezin legt. Want zonder overdrij
ving moet je toch toegeven dat het
echt wel wat betekent als je kind plot
seling diabetes heeft.
De moeder van Martin: „Het komt als
een klap je huis binnenvallen, dezelfde
tuin- en keukenmens is tenslotte al
een heel eind als hij ongeveer snapt
waardoor iemand met diabetes zo
stipt op zijn ijzeren wetten wordt
vastgepind. Veertig jaar terug had de
ziekte nog bijna altijd een dodelijke
afloop.
Nu,kun je er je AOW mee halen. Ze
we.ten nog niet hoe je eraan komt,
kunnen het evenmin genezen. Sinds
1920 is het wel mogelijk geworden om
levensreddend insuline toe te dienen.
Bij jeugd-diabetes uitsluitend door
een of meer dagelijkse injecties waar je
momenteel voorgoed aan vast zit.
Aangevuld met een uitgekiend dieet
dat jé. precies genoeg levert om te
groeien en gewone dingen te doen.
Geen suiker, weinig vet. afgewogen
porties. Nauwkeurig afgestemd met
het aantal streepjes insuline die je op
dit moment nodig hebt. Krijg je
zwaardere inspanning, examen, gym
nastiek, dan moetje jezelf vooraf een
extraatje energie geven. Met een tus
sentijds sneetje brood of zoiets. Zo
met, dan loopje de kans op een 'Hypo',
dat wil zeggen prikkelbaar, hongerig,
huilerig, beverig, in de waren uiteinde
lijk krampen of bewusteloosheid. Voor
klap waarmee hij tegen een stil
staande auto liep. Natuurlijk, het zal
er voor die tijd wel in slapende toe
stand gezeten hebben. Bij dat ongeluk
werd het in elk geval wakker. Was dat
maar nooit gebeurd, hamer het in je
hoofd, misschien had hij het nooit ge
kregen. Je weet het niet. Ik heb het
uiteindelijk zelf ontdekt, zit in de ver
pleging, Dat voortdurend aan de
kraan hangen, plassen, zo'n moot van
een knul zien afvallen, Martin heeft
suiker, zei ik tegen onze dokter en
hoopte dat het niet waar zou zijn.
Tegen beter weten in". Toen holder
debolder naar het ziekenhuis, laten
uitpuzzelen wat de dagelijkse dosis
moet zijn, leren hoe je jezelf prikken
moet. En zelf opletten of je je nog wel
goed voelt, ook al zal moeder dat mis
schien wel eender merken dan jij. En
iedere dag op een vaste tijd beginnen
met die spuit. In het weekeind, op
schoolreis, na een fuif als je uitslapen
wil. Mevrouw Bosman: „Die hele zorg
probeer ik zo geruisloos mogelijk in
het gezinsleven te passen, ik heb tens
lotte nog vijf andere kinderen. Denk'
maar niet dat er bij ons nooit paniek
was", lacht ze naar mijn verwonderd
gezicht over zoveel lakonieke rust. We
hebben Martin vaak genoeg razends
nel naar het ziekenhuis gebracht, als
hij toch nog ongemerkt 'te hoog op te
laag' kwam. Soms laat ik hem weieens
een heel klein beetje smokkelen, niet
te veel natuurlijk. Een half zakje patat,
mee (maar matig) naar de Chinees. Je
kunt er gewoon mee leven, zeggen ze
toch, nou dat moet dan ook kunnen
vind ik Ze is trots op haar zoon die
het zo geweldig geaccepteerd heeft,
wordt warm van de andere kinderen,
die hun broer steeds een handje hel
pen. Onmerkbaar voor hem zorgen,
niet in de pinda's duiken onder z'n
neus. Een beetje soildair zijn.
Een portie kameraadschap, dat pres
teert zelfs Katja's (7). kleinere
broertje. Hij hoeft geen bolus meer za
terdagsmorgens, een krentenbol
voortaan. Geen plakje worst bij de
slager. Ook niet als hij alleen is, 'mijn
zusje mag dat ook niet'.
Katja's moeder, mevrouw Peters: „Ze
kreeg het vorig jaar zonder enige dui
delijke oorzaak, tegen vijf december.
Ik herkende het meteen, ben tenslotte
verpleegster. Heb haar eerst nog ge
woon sinterklaas laten meevieren, pas
daarna naar de huisarts gegaan. Dat
ging bij haar. Zo kon ik, het aivast een
beetje zelf verwerken, iets waar je uit
eindelijk wel een jaar voor nodig hebt.
Daarna begon het gewoon doen en
toch opletten. Ik heb voor Katja uitge
tekend hoe haar lichaampje werkt,
wat er hapert en hoe dat tegenwoordig
weer op te lossen is. Ze is gelukkig
nogal bij de hand. begrijpt dat ze moet
meewerken, houdt zich stipt aan de
regels. Je raakt ingespeeld op je kind,
leert herkennen of haar grillen van de
'suiker' zijn of dat het toevallig de leef
tijd Is. Zelf weet ze behoorlijk waarop
ze moet letten. Toch ben ik iedere
morgen weer opgelucht als ik haar uit
bed hoor stappen. Als ze van huis is
kan ik vast op haar rekenen. Ja ik heb,
geweldig veel vertrouwen in dat kind.
Heel bewust leer ik haar dat ze haar
eigen boontjes moet doppen, zelf zor
gen datje niels verkeerds eet of drinkt.
Jij hebt het, zeg ik dan, dus probeer er
maar om te denken. Als moeder ben je
op zo'n moment keihard, dat moet. Ei
genlijk vind ik dat ze het fantastisch
doet. Een boel moeders van vriendin
netjes trouwens ook. Die zorgen altijd
dat ze ook iets lekkers voor haar in
huis hebben, waar ze zelfs onverwacht
kan blijven eten. Vreselijk fijn is dat,
Chefkok Pierre Schmetz uit Vlissin-
gen kan zo langzamerhand een aardig
prijzenkastje vullen met de ereteke
nen die hij bij elkaar heeft gekookt en
geshowd. Samen met de vier andere
leden van de Nederlandse equipe die
deelnam aan de kookolympiade in
Frankfort sleepte hij vorige week een
hele vracht prijzen in de wacht.
Ik noem ze even op: vijf keer goud voor
wanne en koude gerechten, de grote
prijs van de stad Frankfurt in goud,
twee ereprijzen met een chauffeurs
menu en een kwarkschotel, de gouden
Oscar uit Amerika en een zilveren
schaal met vijf al even zilveren bekers
vanwege de originaliteit en de ver-
koopbaarheid van het bereidde eten.
Veel sukses hadden de Nederlandse
koks met de verzorging van een lunch
voor 200 personen, een verplicht
nummer. De eerste dag waren we om
kwart voor een al uitverkocht" meldt
Pierre vol trots. "We hadden er nog wel
200 kunnen verkopen".
Het was voor de Nederlandse equipe
wel aanpezen. Schmetz vertelt: „We
kwamen 's avonds om zes uur aan en
de volgende morgen om half zeven
moesten de eerste zeventien show
schalen voor het koud buffet al worden
ingezondea Elke dag gingen er zo'n
tweeduizend koude schotels door. Eh
dat tien dagen lang. Geïnspireerd door
de vangstbeperking op de tong maak
ten Schmetz en zijn 'collega onder
meer een fantasieschotel rond deze
'parelvis'. Ook was er eenculinaire
impressie rond' de veelsoortige aan
voer op een vismijn. Bij de grote shów-
stukken waren de in vet uitgevoerde
kaasdragers, elk zeven kg zwaar, die
met hun appetijtelijke lading hóge
ogen gooiden. De jury lette scherp op
het gebruik van materialen. Schmetz
vertelt: „Alles wat je brengt moet eetr
baar zijn. Nou bracht Frankrijk een
Eiffeltoren, die helemaal uit spaghetti
was opgetrokken. Dat ding was wel
een meter tachtig hoog. Maar die
spaghetti was geplakt met lijm. Daar
kregen ze meteen een laag punt voor,
want je kunt met bloem eri eiwit ook
lijmen".
Het meedoen aan die Internationale
Kochausstellung in-Frankfurt was een
geweldige ervaring voor Schmetz. „In
die tien dagen heb ik meer geleerd dan
in tien jaar in de keuken", zegt Pierre.
„Het was een belevenis tot en met".
Als er nog keukenpieten zijn die ook
kort ge. 'Aflsfet
Omdat zij uit een winkel in het
Londense West End spullen had weg
genomen zonder te betalen, moet de
63-jarige grootmoeder mevrouw
Phyllis Mary Fishwick honderd uur
lang pianospelen.
JJe politierechter in Londen droeg
amateur-pianiste mevrouw Fishwick
óp haar straf 'uit te zitten' in bejaar
dentehuizen, bij wijze van maat-:
schappelijk dienstbetoon.
De waarde van wat mevrouw Fish
wick had weggenomen bedroeg 16,35
p. sterling.
eens een op de kookolympiade be
kroond werkstukje willen uitproberen,
dan heb ik hier het recept voor de ge
vulde kalfsschnitzel 'Clingendael'.
waar ze in Frankfurt bijna de vingers
bij op a ten-
Twee kalfsschnUzels van 70 gram per
stuk. goed. dun uitpletten in de lengte.
Kruislings over elkaar leggen, zouten
en peperen. Het midden van het 'kruis'
vullen met 'n blanke champignons-
duxéïles.
Daarop een mooit stukje gebraiseerde
kalfs zwezerik. Daarna de vierpunten
naar elkaar toe dichtvouwen. Omwik
kelen met varkensnet. Zacht braise-
ren met een bouquet garni.
Van de braiseerfond met toevoeging
van demi glacé een Iciht gebonden
saus maken, vermengd met verse
groene kruiden (dragon, marjolein,
bieslook en peterselie). Op het vlees
een grote téte de champignon.
Garnituur: struikje witlof, gegrilde
tomaat met Kemhemse kaas, pommes
fondant.
Als u mocht denken datu met het kweken van een zonnebloem van vier. vijf meter
lengte tot de hoge Pielen hoort, dan hebt u het mis Want Frank Keüand uit het
Engelse Exeter streeft u lustig voorbij. Deze 67-jarige meneer heeft zojuist het
wereldrecord zonnebloemen kweken gewonnen. De planten bereikten een
hoogte van ruim zeven meter. De prijs voor al zijn moeite bij het mesten en
begieten van de reusachtige bloemen was een bedrag van zesduizend gulden,
uitgeloofd dóór de organisatoren van de 'super zonnebloem-wedstrijd'. Kelland
kreeg de onderscheiding voor de tweede keer.
als je kind voelt hoe ze ergens op haar
gerekend hebben, dat ze welkom is.
Dat waarderen we ontzettend".
Mevrouw M. Jansse-Beentjes uit Vlis-
singen, secretaresse van de DVN-
afdeling Walcheren onderstreept:
„Diabetes is beslist geen drama, als je
de spelregels volgt kun je er oud mee
worden. Maar voordat je er zo sterk
tegenover staat gaat er echt wel iets
door je heen, jarenlang. Je leeft lekker,
zorgeloos, en dan gebeurt het. Niet
zomaar een slagje, nee er komt een
•mep. Mijn zoon, we hebben drie kinde
ren, was dertien jaar toen hij diabetes
kreeg. Eén en al levenslust en sportivi
teit, een echt buitenkind. Wij wisten
niets van die ziekte af, konden de mo
gelijkheden eerst nauwelijks geloven.
Had alleen het gevoel dat ik alles voor
die knaap doen moest, zonder er een
kasplantje van te maken. Mijn hart
kneep dicht als ik die roerige knul in
gedachten met tegenzin aan het post-
zegelen zag. En dan die insulinespuit,
voor mij een levenslange veroordeling
die tegelijk zijn behoud betekent.
Twaalf jaar geleden is dat al weer, ik
kijk er nu heel anders tegenaan. Hij
bleek makkelijk te regelen, de verhou
ding voedsel-insuline bedoel ik, dat
ligt bij anderen vaak moeilijker. Hoe
meer verantwoordelijkheid hij voor
zichzelf leerde dragen, des teminder
zat ik in angst als hij eens een uurtje te
laat was. Maar wel die zorgen om later.
die ene baan die misschien net niet zou
kunnen. Achterafkwam hetgeruisloos
voorelkaar. Hij doet zijn werk in het
onderwijs met veel plezier, heeft een
fijne vrouw. En daarvoor die geweldige
saamhorigheid in je gezin, dat jet het
samen draagt, er met elkaar over pra
ten kunt.
Vakbond
Er zijn zoveel mensen met hetzelfde
probleem. Ze stikken er eerst in, willen
er het liefs hele dagen over praten.
Zoiets helpt dan enorm, je doet elkaar
oplossingen aan de hand of luistert al
leen. Dat is het fijne van onze DVN,
contact met lotgenoten, ouderavon
den, voorlichting. Ik zie het ook als een
soort vakbond, die voor je vecht als je
ten onrechte wordt afgekeurd, ergens
geweigerd, onnodig ontslagen wordt.
Eigenlijk zou elke diabeticus er lid van
moeten zijn. Denk erom dat jet er niet
zielig over doet, want dat is het niet",
zegt mevrouw Jansse nog eens voor de
zekerheid. „Je kunt er goed mee le
ven".
Het is wel makkelijk jaknikken wan
neer het je deur voorbij gaat. Goed
mee leven. Met de insuline-spuit in je
zak, stel datje in een file komt. Je ge
gevens duidelijk vindbaar bij hypo of
coma, wat zuikerklontjes bij de hand.
Verder gewoon als ieder ander. Alleen
wat meer blijmoedigheid en wils
kracht misschien?
Umoet eens opletten hoe vaak u dezelfde mensen met een collec-
tebus vóór uw huisdeur ziet staan. Dat is gewoon opvallend. Het
'.'zijn steeds dezelfde vrijwilligers, bij gebrek aan hulpvaardig-
heid uit andere hoeken. Collecteren is duidelijk zo'n activiteit
waar we ons massaal voor drukken. We blijven liever bij de tv
hangen. Om te kunnen vaststellen, dat VARA-omroeper Joop
Smits zich een nieuwe bril heeft aangemeten. Of om ons opnieuw
af te vragen met wie die mensen die bij de uitzendingen van
TROS-actua achter in beeld zijn te zien, nu toch weer bellen.
Bezig met nieuwsgaring kunnen ze nauwelijks zijn, want het
Ameuw'&wordt op hetzelfde moment keurig voorgedragen door
Wibo en Ivo. Vermoedelijk bellen die redactieleden allemaal
naar huis met de vraag: schat, staal de Bokma koud?
Goed, we blijven dus liever aan de
buis, dan dat we ons met een busje de
grauwe najaarsavond in laten sturen,,
met een royale kans op een nat pak en
het risico ergens aan de voordeur te
worden afgesnauwd. Net of je voor je
zelf komt zo vertelt me een collectante
uit Goes, die zojuist aan de
vluchtelmgenactié-inzameling had
deelgenomen. Soms lijkt het wel of je
met een oneerbaar voorstel komt, zegt
een Temeuzensé meneer. Dan zien ze
die bus nog maar óf ze slaan de deur
vlak voor je neus dicht. Misschien zijn
ze yel boos datje ze net uit een rif an
dere spannénde film haalt. Of je wordt
weggestuurd met de mededeling, dat
er wel zal worden gegireerd. Maar doen
ze dat wpl? 'Wat je ook nog al eens
hoort', vertelt een Vlissingse me
vrouw, die ook regelmatig voor allerlei
goede doelen de deuren af gaat, 'is dat
de mensen zeggen: wij geven nooit. Ik
.•was,.6oen- een keer zo nijdig dat ik zeg:
Oh, u neemt zeker alleen maar!'
Een collectant met een ervaring om u
tegen te zeggen is de heer Jacobus de
Keijzer uit Middelburg. „Ik loop voor
alles, zegt de 78-jarige Ko. En op zijn
vingers telt.hij af: „Dat is reuma., ast
ma. Rooie Kruis, Hartstichting, Nier
stichting, zending, noem maar op. Als
er een collecte is springen ze me op m'n
nek En ik doe het graag,.want ikyyeet
dat er veel nodig is. Bpvehdién dóe je A
veel kennissen op". - fo gf
Ko de Keijzer kient het altijd uit, wan
neer hij het beste op stap kan gaan. Hij
eet express wat vroeger zod at hij rond
etenstijd kan aanbellen. Dan tref ik
tenminste de meeste mensen thuis. En.
als er niemand thuis is kom ik later een
keer terug, soms twee of drie keer als
het moet".
Het gebeurt ook wel eens dat men ge
woon niet open doet voor collectant
De Keijzer. „Maar je scheept mij zo
maar niet af', zegt Ko fanatiek. „Als er
niet wordt open ged aan en ik zie dat er
toch een mevrouw in de kamer zit, dan
ga ik gewoon langs achteren. En dan
zeg ik: als u niet wilt geven, moet u dat
zelf weten, maar dat kunt u toch best
even komen zeggen'.
De Keijzer loopt niet graag in de Mid
delburgse binnenstad. Daar brengen
collectes weinig op, weethij. „Alsje als
zakenman een kwartje in de bus stopt,
wat moet ik dan geven? Jan boezeroen
geeft trouwens naar verhouding altijd
hét meeste. Als ik in Klein Vlaanderen
loop, en de Volderijlaagte, dan haal ik
daar tachtig gulden op. Maar kom-ik
bijvoorbeeld in een winkelstraat als de
Langeviele, dan collecteer ik mis
schien vijftig, hooguit zestig gulden bij
mekaar'. De Margarinebuurt is ook
slecht van geven. Maar de Seisweg
daarentegen is weer goed.
„Op dé duur krijg je wel routine', stelt
De Keijzer voor zichzelf vast. „Ik maak
er trouwens ook altijd een aangenaam
praatje bij, als ik aan de deur kom.
Over het weer. Of bin d'rnog kinderen
lp gekomenjoteo".Het valt De Keijzer
zelf 'ook'"op>dat het'steeds dezelfde
tiBensé£:zij£iidfe.zichvyqor eéii collecte
wiUen-ihzetten.
„Als je andere mensen vraagt dan
hebben zé nooit tijd. Maar ze hebben
wel tijd om bij elkaar op de koffie te
gaan". En Ko stelt vast: „Ik vind de
naastenliefde tegenwoordig zo koud.
Dat is de geest van deze tijd. zeggen ze,
maar ik vind het toch erg dat de men
sen zo weinig voor elkaar willen op
brengen. Alles is zo koel. Ik doe het
eigenlijk omdat ik mensen ontmoet
die ook op stap gaandie ook wat voor
een ander doen, zoals zieken bezoeken
en zo. Daarom ga ik er mee door, zo
lang ik kan".
De Keijzer vindt wel dat de mensen de
laatste tijd worden ovcrbclastmetcol-
lectes. In een plaats als Delft, zo weet
hij, is er een regeling dat er maar een
keer per maand een collecte mag wor
den gehouden. „Maar ik heb er hier in
Middelburg soms dne in een maand.
En dan komen ze tussendoor nog eens
aan de deur voor de kinderboerderij.
Of voor de voetbalclub. Dat wordt ook
een beetje veel op de duur. Ik maak het
wel eens mee dat ik ergens bel en dat ze
zeggen: nou vooruit ik geef maar weer.
Omdat u het bent".