Zaak Dassen krijgt een politieke staart John Dean: boekje open over president Ford PZC/^pInle en achtergrond DU JARDIN Oude foto's archiefkluis zeldzaam Nobelpr ij s winnaar Friedman, een conservatief econoom Deze week werden op twee verschillende punten in Amsterdam twee ver schillende fotoboeken ten doop gehouden, die toch een paar overeenkomsten vertonen. Het ene heetRusland hoe het was', het andere 'Nederland toen en nu'. De tekst bij de foto's in het eerste boek werd geschreven door Karei van het Reve. de tekst bij de foto's van het tweede boek door Nico Scheepmaker- dat ben ik dus. De voornaamste overeenkomst tussen beide boeken is dunkt me niet het feit dat ik Karei van het Reve een keer opvoer en dat Karei van het j Reve mij een keer opvoert tdie goede gewoonte is weliswaar niet. contractueel vastgelegd, maar mag toch als een gentleman's agreement tussen ons worden beschouwd), maar de wijze waarop de foto's te voorschijn zijn gekomen. Die I van Bernard Eilers (waar Con Monnich eigentijdse foto's tegenover heeft. gezet) toerden enkele jaren geleden bij zijn nu 85-jarige wedutoe teruggevon den. Angèle Manteau van Elsevier-Amsterdam-Brussel zag in het Brusselse filiaal van kledingverhuur John Kennis een prachtige oude foto van Amster- dam hangen. Bij navraag bleek de foto gemaakt te zijn door 'de man van tante i Rie in Amsterdam', te weten weduwe M. A. Eilers-Kennis. Een bezoek aan I haar woning in de Jacob Marisstraat leverde een pak foto's op. een volgend bezoek wees uit dat er in de kelder nog tientallen dozen stonden met glasnega tieven üiiiiiiüiiiiiiiijjjaes. Dat betekende de 'herontdekking' va Bernard Ei lers, de schilder-fotograaf die leefde van 1878 tot 1951, in 1907 op een interna tionale fototentoonstelling in Dresden zijn eerste hoge onderscheiding kreeg, en daar later nog vele aan toevoegde. 1 nfeite nog wonderlijker was de vondst van de 450foto's uit het Rusland van 1852 tot 1932 waar Karei van het Reve een toelichtende tekst bij schreef. Ze zijn ontdekt, hoewel ze nooit waren weg geweest. De foto's kwamen uit de archiefkluis van uitgeverij Contact, waar ze waarschijnlijk sinds 1932 in j hebben gezeten. Niemand weet hoe de opbergmap in die kluis terecht is i gekomen, en niemand begrijpt ook hoe tussen 1932 en 1975 niemand op de I gedachte gekomen is de map uit die kluis te halen en eens nader te bekijken Op het eerste vel staat RUSSLAND-WIE ES WAR-WIE ES WURDE-WIE ES 1ST-IN450 BILDER-PANTHEON VERLAG, met de mededeling dat de verza meling van de hand van Sandor Marai en Laszlo Dormani is. Kennelijk Hongaren. Hun kennis van Rusland is maar matig, zegt Karei van het Reve. die de bijschriften dikwijls moest corrigeren èn bijsturen, wat hij uiteraard op de hem eigen wijze deed. Bijvoorbeeld bij een foto van de Sowjet-schrijver .Gladkov: 1 „Fjodor Gladkov (1883-1958) was vroeger heel beroemd als auteur van de socialistische industrieroman Cement, die ook in het Nederlands vertaald is. Zijn blijvende plaats in de literatuur dankt hij echter aan een verhaal van Nikolaj Arzjak (pseudoniem van Joeli Danieluit het begin van de jaren zestig en alleen buiten Rusland gepubliceerd. De held van het verhaal is een jonge man die als hij een kind verwekt het geslacht van dat kind kan bepalen. Wil hij een jongen, dan denkt hij aan Karl Marx (283,324), wil hij een meisje, dan denkt hij aan Clara Zetkin (304.321,375). Slechts éénmaal is het misgegaan, en dat kwam omdat hij toen per vergissing in plaats van aan Clara Zetkin heel even aan Fjodor Gladkov dacht. Voor dat verhaal kreeg de auteur in 1965 vijf jaar dwangarbeid - een bewijs, volgens sommigen, hoe hoog in Rusland de literatuur genoteerd staat". De zeldzaamste foto in het boek laat ons Lenin in 1923 in een rolstoel zien; die foto is vermoedelijk pas in 1970 voor het eerst gepubliceerd, toen hij al een kleine veertig jaar bij Contact in de kluis lag. Als je maar lang genoeg wacht (zegt Karei van het Revewordt iedere verzameling foto's op den duur hoogst interessant. Deze Russische foto's, en de Nederlandse foto's van Eilers, werden bij toeval door de uitgevers zelf ontdekt. Wie weet hoeveel waardevols aan oude foto's er nog ongeweten bij de mensen thuis op zolder ligt, geduldig wachtend op het mament dat iemand even kijkt wat er toch in die oude doos zit... •NICO SCHEEPMAKER VRIJDAG 22 OKTOBER 1976 VAN WENNEKER (Van onze correspondent Henk Kolb) WASHINGTON - De zestigjarige hoogleraar aan de universiteit van Chicago, Milton Friedman, heeft vorige week de Nobelprijs voor economie gekregen. Friedman, zoon van arme joodse im migranten, geboren in het Newyorkse Brooklyn, echter behoort tot de conservatieve denktrant in de economie en hij dankt zijn voornaamste faam aan zijn studies op het gebied van het geld wezen en zijn ontdekking van een leer die onder de naam mone- tarisme bekend werd. In die leer gaat Friedman uit van twee punten: een verandering in de hoe veelheid geld is de enige systemati sche factor die het algemene niveau van uitgaven en economische activi teit kan beïnvloeden en zodoende vormt voor de centrale banken het handhaven de groei in de hoeveelheid geld op het niveau van ten naaste bij de werkelijke groei van de economie de enige noodzakelijke actie om wel vaart en stabiliteit van de prijzen te verzekeren. Friedmans theorie sluit zulke maatregelen als wijzigingen in de belastingtarieven, overheidsuit gaven. maar ook in privé- investeringen en consumptie uit als factoren die ter beïnvloeding van de economie kunnen worden gebruikt. Economen beschouwen de leerstellin gen die Friedman heeft ontwikkeld als een uitdrukking van zijn algemene af keer tegen het soort-economische poli tiek dat door controlemaatregelen of andere vormen van overheidsinmen ging in de vrije markt, een gevaar zou den kunnen zijn voor het vooropge stelde doorslaggevende belang van individualisme en de vrije onderne ming. Friedman behoort dus zeker niet thuis in de hoek van de socialisti sche economische denkers. Zodoende is vanuit zijn economische veste te Chicago dan ook een soort tegenaanval geopend op de omwente lingen die Keynes teweegbracht met zijn gedachten omtrent de wijze waarop depressies kunnen worden aangepakt, maar die wordt niet alom even ernstig genomen. De conserva tieve economen zijn van mening dat de regering met hun handen van de geld pers afmoeten blijven omdat een ver andering in de geldhoeveelheid een verstoring in de economie teweeg zou brengen waardoor uiteindelijk inflatie een economische ineenstorting zou teweegbrengen, gepaard aan werk loosheid. Daaruit zou dan weer een toenemende invloed van de staat op de economie groeien, omdat die staat niet kon worden toevertrouwd de geldhoeveelheid op het noodzakelijke peil terug te brengen^ als de persen eenmaal in werking waren gezet. Dit is door economen bestempeld als 'voor honderd procent zuiver kapita lisme" (schrijft Leonard Silk in de New York Times). Friedmans 'concessie' dat de geldhoeveelheid slechts mag toenemen met hetzelfde percentage als de economie groeit, dient alleen maai- om het probleem uit de weg te ruimen dat bij een gelijkblijvende hoeveelheid geld in een groeiende economie de prijzen zouden moeten dalen. Aangezien dit niet voor de hand ligt in een samenleving die met die prijzen dan ook de lonen zou zien zak ken, zou de "pure" theorie van Fried man vermoedelijk leiden tot een ver mindering in werkgelegenheid en een lagere produktie. Zijn regel voor monetaire expansie echter zou moeten dienen om het evenwicht te bewerkstelligen dat een minimale overheidsbemoeienis zou moeten garanderen, omdat geld. uit gaven en produktie gelijk op zouden gaan. Friedmans pleidooien voor een vrije markt economie hebben niet altijd tot correcte veronderstellingen geleid. In zijn gedachtengang kan een veron derstelling uitsluitend dienen om de omstandigheden vast te stellen waarbij een theorie zou standhouden. Maar die veronderstellingen zouden nimmer die omstandigheden kunnen bepalen. Maar hij is daarbij voorbij gegaan aan de omstandigheid dat de ingewikkelde wijzigingen in de eco nomie op nationale en internationale schaal niet met eenvoudige hypothe sen kunnen worden bestreken. Aan gezien de vrije markt ineen zakte en door monopolies werd gedomineerd, konden veronderstellingen geba seerd op het bestaan van de perfecte concurrentie hem niet tot juiste voor spellingen brengen. Zodoende voor spelde Friedman dan ook ten on rechte dat het internationale oiiekar- tel, dat de prijzen opstuwde, in elkaar zou ploffen en dat de prijzen zouden zakken naar ten naaste bij het niveau van voor de laatste Israêlische- Arabïsche oorlog. Dit is nog steeds niet het geval gebleken. de Israëlische belangen in Moskou be hartigt, is er geen sprake van een poli tieke verandering. Op die gedachte is men in Jeruzalem nu wat teruggeko men. al wordt dat niet hardop gezegd: juist het feit dat Nederland dit keer langs officiële diplomatieke weg zo moeilijk heeft gedaan, dat heeft de Is raëli's te denken gegeven. Op buitenlandse zaken in Jeruzalem wordt over de zaak in alle talen ge zwegen. De zaak-Dassen heeft Israël geen goed gedaan en de Israëli's,gaan ervan uit: hoe minder publiciteit, hoe beter. Maar dat doet niets af aan de conclusies die zijn getrokken. Het ministerie van buitenlandse za ken in Den Haag wees er dinsdag in een reactie op. dat de betrekkingen met Israël nog altijd even goed zijn als daarvoor. Het stelt nogmaals dat de zaak-Dassen is afgedaan. Het wijst erop dat de verklaring van de woord voerder moet worden gezien in het licht van de consulaire bijstand die Dassen moest krijgen. Met andere woorden: er moest juridisch en op an dere manieren bijstand worden ver-' leend. Nederland moet in zo'n geval opkomen voor de rechten van een on derdaan. Het blijft, aldus buitenlandse zaken, een ernstige zaak wanneer Dassen in derdaad in territoriale wateren van een ander land is opgepakt, maar dan alleen in relatie met de consulaire hulp die hem moest worden verleend. In dat licht, aldus buitenlandse za ken, is het ook niet van belang of con creet bekend was dat Dassen zou worden vrijgelaten op het moment dat de verklaring werd afgelegd. Vol gens buitenlandse zaken was dat ech ter niet het geval. Er waren vooruit zichten dat Dassen op korte termijn zou vrijkomen, maar zekerheid over de precieze datum was er niet. De Nederlandse diplomatieke verte genwoordiging in Jeruzalem heeft, omdat de zaak ernstig werd genomen, steeds aandrang uitgeoefend voor de vrijlating van Dassen. Buitenlandse zaken memoreert tenslotte in dit ver band ook aan het vrij grote gebrek aan informatie van Israëlische zijde over Dassens arrestatie. Door mr. Jaap van Wesel) JERUZALEM-DEN HAAG - Het laatste woord in de zaak- Dassen schijnt nog niet te zijn uitgesproken. De Israëlische am bassadeur in Den Haag. Kidron. heeft langs informele weg om een onderhoud verzocht met premier Den Uyl, vermoedelijk om opheldering te vragen over de verklaring van de woordvoerder van het ministerie van buitenlandse zaken. Keus Nu is het natuurlijk ondenkbaar dat Israël via diplomatieke kanalen met een bevriend land als Nederland in formatie gaat verschaffen over acti viteiten die zich voor een groot deel ondergronds afspelen, in de strijd tussen veiligheidsdiensten. Ambas sadeur Arriëns en zijn superieuren in Den Haag wisten dus ook wel dat zij op die vragen geen antwoord zouden krijgen. Wel bereikten zij ermee, dat Dassen werd vrijgelaten. Want toen de Israëli's voor de keuze werden ge steld: de nadere informatie geven of Dassen vrijlaten, toen was de keuze niet moeilijk. Dassen was misschien voor de veiligheidsdienst wel inte ressant om eens nader te ondervra gen, maar zo belangrijk was hij nou ook weer niet. Vorige week had de woordvoerder verklaard: „Alles lijkt er op te wijzen dat Dassen, die lid is van het Neder landse Palestina Comité, buiten Is raëlisch souvereïniteitsgebied is gearresteerd of van zijn vrijheid is beroofd. En indien dat zo blijkt te zijn, dan is dat uiteraard een ernstige zaak". Zoals bekend werd de 23-jarige Nij meegse student Dassen door de Israë li's van de Libanese kotter Nlazi ge haald en naar een gevangenis in het Israëlische Hail'a gebracht, waar hij van 7 tot 17 oktober heeft vastgezeten. De Israëlische regering neemt de ver klaring. al wordt officieel geen woord daarover gezegd, bijzonder ernstig op. te meer omdat zij werd afgelegd toen al bekend was. dat Dassen in vrijheid zou worden gesteld. Die vrijlating ge schiedde tot ongenoegen van Neder land niet onmiddellijk, maar de poli tieke implicaties van de verklaring van de woordvoerder zijn veel ernsti ger dan de zaak-Dassen rechtvaardigt. Tot dan konden de stappen van de Nederlandse ambassade worden uit gelegd binnen het kader van de consu laire bijstand die de ambassade aan een gedetineerde verleent. De uit- spraak van de woordvoerder kwam echter toen de zaak in feite al rond was. Rout ine-zaak De arrestatie van Dassen was in feite een routine-zaak. Dassen werd door de Israëli's met twijfelachtige argumen ten vastgehouden. De omstandighe den van zijn arrestatie en het feit dat geen beschuldiging tegen hem werd ingebracht, rechtvaardigde diploma tieke actie van Nederlandse kant. Dat gebeurde in de vorm van de vraag naar opheldering. De Israëlische leger- woordvoerder had een communiqué uitgegeven waarin als plaats van ar restatie 'ten noorden van Rosh Hani- kra' werd vermeld. Dat was vanuit Is raëlisch gezichtspunt een ernstige fout. Ambassadeur Arriëns stapte met dat legercommuniqué naar het ministerie van buitenlandse zaken in Jeruzalem en vroeg 'nadere toelichting', zoals dat in diplomatieke taal heet. Waar was Dassen precies gearresteerd, zo wilde de ambassadeur graag weten. Daar mee werd een vraag gesteld die de Is raëli's onmogelijk formeel langs di plomatieke weg konden beantwoor den Israël voert in het kader van zijn poli tiek ten opzichte van de Libanese bur geroorlog een beleid waarbij het sche pen van en naar Zuid-Libanon aan houdt en doorzoekt. Niet alle schepen worden doorzocht, daarom willen de Israëli's niet van een blokkade spre ken. Maar de aanvoer van de Palestij- nen en de linkse krachten via de haven van Sidon wordt daar wel ernstig door bemoeilijkt. Dat gebeurt in het kader van Israels oorlog tegen de Palestijnse terreur, zo lichten Israëlische zegslie den toe. Toen dan ook donderdagavond na veel strubbelingen de Nederlandse au toriteiten op de hoogte werden gesteld dat Dassen vrfj zou komen, was in feite de zaak-Dassen afgelopen De Israëli's hadden het niet erg netjes aangepakt: er was overdreven geheimzinnigheid geweest, de ambassade was te laat in kenms gesteld en het bezoek bij Das sen door een functionaris van de am bassade was vertraagd. Ook werd alles gedaan om Dassen een advocaat te onthouden. „Maar", merkte een Israë lische zegsman op, 'een Nederlandse jood die onlangs humanitaire hulp ver leende aan de Koerden, is door Irak opgehangen'. Dassen werd na tien da gen vrijgelaten De zaak groeide daarom buiten haar proporties toen vrijdag de woordvoer der met zijn al genoemde verklaring kwam. Die verklaring is overigens niet- zo verwonderlijk. Nederland wil van haar pro-Israël-image af. Daarom grijpt het de kans aan als zich een ge legenheid voordoet. En Wat dat betreft kreeg zij de zaak-Dassen in haar schoot geworpen. Hetzelfde gebeurde al eerder- Nederland was het enige westelijke land dat een halfjaar gele den Israël langs diplomatieke weg een reprimande gaf voor het bezoek van premier Vorster van Zuid-Afrika. De overdreven voorzichtigheid bij het be zoek van Beatrix en Claus; allemaal tekenen die er op wijzen dat Nederland geleidelijk het roer omgooit. Op het ministerie van buitenlandse zaken in Jeruzalem is altijd ontkend dat er van een kentering in de Nederlands-Israëlische betrekkingen sprake zou zijn. Daarbij worden for mele criteria aangelegd: zolang Neder land Israël in de Verenigde Naties en andere internationale organisaties steunt, zolang Nederland voor Israël in de EEG opkomt en zolang Nederland (ADVERTENTIE) Van onze correspondent Henk Kolb) WASHINGTON - John Dean, voorma lig medewerker in Nixons Witte Huis, blijft voortdurend nieuwe bouwste nen aandragen voor een reputatie als 'verklikker'. Zijn onthullingen tij dens het onder/.oek naar de Watergate-affaire hielpen er in zeer belangrijke mate aan mee het toe nmalige staatshoofd van de Ver enigde Staten vervroegd naar zonni ger oorden te doen vertrekken - als verslaggever van het vrijdenkers weekblad 'Rolling Stone' rappor teerde hij over een gesprek met Fords minister van landbouw dat voor deze na enig heen en weer praten ontslag betekende - in zijn boek 'Blinde ambi tie' onthult hij nu dat president Ford wellicht mede een rol heeft gespeeld in het vroegtijdig torpederen van de eerste onderzoekingen naar de in braak in de kantoren van de democra tische partij aan de vooravond van de verkiezingen in 1972. Het boek, dat onmiddellijk een rolletje is gaan spelen in de tot grimmigheid vervallen verkiezingscampagne anno 1976. gaat als zovele andere boeken over die Watergate-affaire. En het voegt op zichzelf weinig nieuwe feiten toe aan het complex van misdrijven dat al van zoveel kanten is belicht. Bijna alle betrokkenen van betekenis hebben per boek al hun persoonlijke kijk op de feiten gegeven, niet slechts de schuldigen, maar ook John Deans echtgenote, en bijvoorbeeld aanklager Jaworski. Het wachten is nu nog op het boek van Nixon zelf: de man die er met een ruime vergiffenis vanaf kwam. doch wiens naam onterend blijtj op duiken in de recente geschiedenis van de republikeinse partij - al was het slechts omdat zowel president Ford als diens kandidaat voor het vice- presidentschap Robert Dole hem tot het laatst zijn trouw gebleven, in de veronderstelling dat hij het wel zou redden. Zonder John Dean. de ver klikker. zonder Alexander Butterfield. die het afluistersysteem van het Witte Huis onthulde ien nu geen baan kan krijgen), zou dit misschien ook wel zijn gelukt Dean heeft de titel van zijn boek niet voor niets gekozen, hij beschrijft zijn besluit om carrière te maken. Want zijn aanvankelijke, zeer bescheiden positie in een kantoortje, waar de verf van de muren bladderde met uitzicht op een binnenplaats van asfalt, tot Kerstmis 1972 toen hij onmisbaar was geworden' in de bedriegerij, met een plaats op de lijst van functionarissen die per dienstauto van hui-s werden gehaald en met een kantoor dat om standig opnieuw was ingericht, Deze John Dean 'de Derde' (in de familielijn) JOHN DEAN vreesde tenslotte voor zijn leven van wege zijn kennis der duistere zaken en zijn vrouw moest een aantal archief stukken die hij (voor alle zekerheid?) thuis had opgeborgen, op de zolder gaan verstoppen omdat hij al de feiten documenteerde die hij later in het volle zicht van de natie omtrent Ri chard NLxon en zijn machinaties zou gaan onthullen. Dean, in de gevangenis tenslotte, met andere samenzweerders als Kalm- bach, Colson, Magruder en een aantal duistere mafïa-flguren, onder andere. En, weer vrij, met de vraag of het wel netjes is om veel geld te gaan verdie nen aan de talloze lezingen waarvoor hij wordt gevraagd en die hem van een heel behoorlijk inkomen zouden kun nen verzekeren. Samenzwering Het is op zichzelf niet zo belangrijk de hele smerige samenzwering nog eens - zij het levendig - onthuld te krijgen. Het. is wel merkwaardig dat John Dean kennelijk zo'n perfecte, totaal ver blinde ambtenaar is geweest, een car rièremaker van het slag dat Nederland in de oorlogsjaren kende: de functio naris die te lang een verkeerd gezag blijft dienen omdat hij nu eenmaal op zijn plaats zit. En het is bijna onrust barend dat deze Dean zonder twee maal adem te halen de legale kaarten huizen uiteenblaast die hij zelf stukje bij beetje had helpen opbouwen, Van zo'n man zou je dan uit een boek meer moeten leren dan Dean omtrent zichzelf prijs geeft. Wat motiveert hem, wat heeft het hem gedaan behalve het feit dat er in het boek nauwelijks een gebeurtenis van betekenis voorkomt waarin steeds grotere flessen whisky zeer tekenend worden beschreven. Koele observaties, weinig menselijks, zo hier en daar verstopt de verzekering dat hij ging beseffen dat Nixon vanuit het zogenaamde nationale belang be zig was een machtsgreep te distilleren: „Dit klinkt als iets uit het Derde Rijk". Maar het is weinig geloofwaardig - on danks de titel van het boek - dat John Dean. de nauwkeurige rekenaar, dit al les uit blinde ambitie zou hebben vol voerd. In het dagblad 'The Washington Star' zegt John Dean tegen een interviewer, naai' aanleiding van zijn rol als 'ver klikker'. van presidenten en ministers: „Ik denk niet dat mijn getuigeverkla- ringen of mijn schrijfsels de werkelijke redenen zijn geweest dat er iemand uit zijn functie is gestoten. Ik veronderstel dat ze gevallen zijn vanwege zichzelf. Alles wat ik heb gedaan is rapporteren van hetgeen ik als de waarheid ken. In het geval van mijn getuigenis omtrent de regering-Nixon had ik twee moge lijkheden: de ene was liegen, de andere het zeggen van de waarheid. Voor mij was dit geen situatie waarin er een keuze bestond. Wat het boek be treft. het is wederom een verslag van wat ik als de feiten ken. Het is geen opzet iemand kwaad te berokkenen, doch eenvoudig het verhaal op te vul len zoals ik mij herinnerde en wist dat het zich had afgespeeld. Ik beschouw mij zelf dus niet als iemand die er op uit is kwaad aan te richten en ik laat de feiten en de waarheid te voorschijn komen voor wat die waard zijn". John Dean echter had al te veel be wust bedrog geconstrueerd om als hoeder van de waarheid nu betrouw baar te zijn. De grenzen die hij legt zijn uitsluitend de zijne en ze stem men niet overeen met de gebruikelij ke. Zijn handelen wordt niet ingege ven door een ideologie: hij had met hetzelfde gemak voor een democraat kunnen werken omdat hij vooral geïnteresseerd is, zegt hij, in een op lossing voor de problemen die men hem voorlegt. Maar de waarheid? „Ik heb geen reden om te liegen. Ik koes termijn geloofwaardigheid. Daaraan, besloot ik, moest ik vasthouden. Het is voor mij nog steeds van belang als een waarheidslievend man te worden gekend". HIJ verklaart ook: „Ik denk dat er geen enkele kans is dat Ford welbewust be trokken was bij een samenzwering om Watergate verborgen te houden. Ik denk dat hij zeker niet op de hoogte was van het soort kennis en de om van g van de problemen binnen het Witte Huis". En dan beschrijft John Dean de hui dige president van de VS als de ge hoorzame partijman, die deed waar voor hij was aangesteld: het Witte Huls dienen bij problemen die met het parlement dreigden te rijzen. Als de man die een brief zond naar de leden van de republikeinse minderheid in het congres teneinde tegen de alle reerste onderzoeken te stemmen van de commissie voor het bankwezen. En die nadien, toen dat eenmaal was ge slaagd, een telegram stuurde naar de voorzitter van het Huis met de eis dat nu de hele staf van die commissie zou moeten worden ontslagen: „Hij deed dus wel wat extra's", zegt John Dean. Dit alles zijn mededelingen die presi dent Ford geen dienst bewijzen in deze dagen - John Dean beweert niet te be grijpen waarom Ford zo vreemd om de zaak heen scharrelt.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 4