Turks deel
Cyprus steeds
zelfstandiger
Crisisbeelden in Engeland
Oude Hollandse
meesters in trek
bij Londenaren
PZC/opinie en achtergrond 4
In het weekend koken
maakt nog geen moeder van u,
meneer.
BEDROG
VAN HOOG
TOTLAAG
Nijpend
gebrek aan
technische
specialisten
WOENSDAG 20 OKTOBER 1976
Door Henk Leffelaar)
LONDEN - De National Gallery met zijn uitzicht op het 60 meter
hoge voetstuk van admiraal Nelson op Trafalgar Square, herbergt
tot 12 december een tentoonstelling van Nederlandse kunst uit de
17e eeuw die, een maand na de opening op 30 september, al duizen
den bezoekers heeft getrokken. Er hangen dan ook 129 schilderijen
(waaronder dertien van Rembrandt, zeven van Steen, acht van
Albert Cuyp), en verder is er zilversmeedwerk, porcelein en meubi
lair te zien.
Wat de economische crisis ook veroor
zaakt mag hebben, een vermindering
van het museumbezoek in ieder geval
niet. Integendeel, het lijkt alsof meer en
meer Britten de grauwe feiten van het
dagelijks bestaan in de musea ont
vluchten om zich te laven aan de rijk
dom en overvloed van vroegere tijden,
toen het Pond nog een Pond Sterling
was en Engeland geen koninkrijk als
ieder ander, maar een imperium waar
over de zon nooit neeg.
Een tijd ook dat Engelse edelen kunst
schatten verzamelden, in plaats van ze
te moeten veilen om hun in verval ra
kende kastelen in stand te houden. De
tentoonstelling in de National Gallery
laat echter ook zien hoeveel meester
werken zich nog in pri vé-bezit bevinden:
zes van de dertiem Rembrandts. bij
voorbeeld. twee van de zeven Jan
Steens, vier van de acht Cuyps.
Maar niet alleen voor de steeds armer
wordende Britten is het opmerkelijk dat
de weelde en rijkdom van het 17e
eeuwse Nederland ook zijn weg vond
naar het linnen van de schilders. Kreef
ten. oesters, wild, kostbare porceleinen
vazen en zilveren schalen bevolken de
stillevens. Men moet zich voorstellen
dat deze attributen zich inderdaad, al
was het maar tijdelijk, in een schildersa
telier bevonden. En welke hedendaagse
welgestelde burger beschikt nog over
een garderobe van zulk een verfijning
als die waarin de rijken van 300 jaar ge
leden zich lieten portretteren?
Toch is er op de tentoonstelling in de
National Gallery een schilderij van een
ijstafereel van Hendrick Avercamp (hij
woonde in Kampen en kon niet praten),
waarop een detail voorkomt dat de aan
dacht trekt. Twee jonge vrouwen die be
zig zijn hun schaatsen aan te binden,
kijken op naar een echtpaar dat naar
het ijs loopt. In hun blikken is iets van
afgunst en spot. De vrouw is gekleed in
een rfik toilet met een wijd opstaande
gesteven kanten kraag, de man in een
kostuum dat op glanzend velours lijkt.
Nauwelijks passend voor een middagje
op de schaatsen.
Wat de aandacht trekt, is het contrast
tussen de overdaad van het echtpa ar die
geen verband houdt met de sportieve
activiteiten van het burgerlijke ijsver
maak. Zouden die rijke burgers op de
staatsieportretten van Rembrandt. Ge
rard ter Borch. of Frans Hals even uit de
pas gelopen hebben met de samenle
ving van die tijd? Werden zij bewonderd,
of heimelijk bespot? Zoals de provo's in
1967-1968 de 'regenten' openlijk in het
ootje namen?
Die afstand tussen rand en stand is weer
te zien in een typisch, maar niet karak
teristiek werd van Pieter de Hoogh, ge
titeld 'Een vrouw en haar werkster op
een binnenplaats'. De baksteentjes van
De Hoogh's binnenplaatsjes zijn pre
sent. maar wat we zien. is de vrouw des
huizes die haar op de hurken bij een
pomp gezeten de werkster kennelijk
aanmaant om voort te maken met het
wassen en schoonmaken van een vis. De
werkster zit er wat ongelukkig bij. Ken
nelijk denkt ze: „Je kan de pest krijgen"
-zeggen doet ze dat (in 1666) natuurlijk
niet.
De vraag rijst of de schilders van die
rijke 17e eeuw in Nederland niet vaker
dan doorgaans wordt aangenomen, in
hun niet in opdracht vervaardigde por
tretten. hun verzet tegen de rangen en
standen probeerden weer te geven. So
ciale misstanden zou dat nu heten.
Zulke vragen stelt deze tentoonstelling
in de National Gallery aan de orde.
Rembrandt
Afgezien van zulke vanzelfsprekende
hoogtepunten als de portretten van
Hendrikje Stoffels en 'Portret van een
oude lezende vrouw' van Rembrandt, is
een onverwachte en spectaculaire top
een groot dubbelportret van Abraham
del Court en zijn vrouw Maria de Keers-
segieter van Bartholemeum van der
Helst. De goed gedocumenteerde ten
toonstellingscatalogus zegt terecht dat
Van der Helst 'een tot nog toe onderge
waardeerde schilder is'. Hij was. in feite,
een tijdgenoot van Rembrandt die de
grote meester al in 1640 voorbijstreefde
als portretschilder. Dat is te zien aan
zijn weergave van het echtpaar Del
Court.
Man en vrouw zijn gezeten op de rand
van een terras. Terwijl zij met haar lin
kerhand een roos van een struik vas
thoudt, of op het punt staat te plukken,
en het schilderij uitkijkt, wordthaarwat
onwillige rechterhand losjes vastge
houden door de linkerhand van haar
echtgenoot. Hij wil haar blijkbaar, met
zijn blik op haar. tot aandacht voor hem
manen.
Een momentopname voor de eeuwig
heid, en zo waargaloos boeiend geschil
derd, dat men 322 jaar later de adem
inhoudt. Het satijn van de jurk, het
kant, het fluweel van het mannenkos-
tuum, de juwelen, en vooral die twee
handen bij elkaar - dat is schilderen met
de zekerheid van een creativiteit die al
leen de werkelijk begaafden eigen is.
Het portret is in het eigendom van het
Boymans Museum, maar de Nederlan
der die dezer dagen in Londen is. kan
alleen maar aangeraden worden het te
gaan zien. Daar is geen schrijven
tegenop gewassen.
De tentoonstelling bevat voor niet-
ingewijden, zoals ik, de verrassing van
'onbekenden' als .Jan Davidsz. de Heem.
Carel Fabritius die maar 32 werd (hij
kwam om bij de ontploffing van een
munitiedepot in Delft). Bartholomeum
Breenbergh, Abraham van Beyeren,
Jan Jansz. Treek. Moses van Uytten-
broek. Jan Weenix, Joachim Wtewael.
Tenslotte is er die merkwaardige kijk
doos van Samuel van Hoogstraten, die
ook een van Rembrandts leerlingen
was. De kijkdoos heeft twee spiekgaa-
tjes aan tegenovergestelde kanten die
verschillende - interieurs laten zien.
Deze zijn geschilderd op de binnenkan
ten van twee dozen en bieden een ge
heimzinnig perspectief alsof men in
derdaad naar binnen kijkt en, leven
secht, stoelen en tafels ziet staan, open
staande deuren, die weer zicht bieden
op kamers daarachter. Dat alles op de
vlakke kanten van een doos geschil
derd.
Tentoonstellingen zijn er om zich te ver
zadigen. Dat is wat deze expositie in de
National Gallery biedt: een verzadi-
gingsfeest, zonder dat men zich er dit
keer schuldig over hoeft te voelen.
Van onze correspondent)
NICOSIA - Een nijpend gebrek aan technische specialisten en
geschoolde arbeidskrachten. Dat is het grootste euvel waarmee
de vorig jaar geproclameerde federatieve Turks-Cyprische repu
bliek van president Denktash momenteel in haar interne
'struggle for life' te kampen heeft. Het economische ontwikke
lingsproces in de 3500 vierkante kilometer bezet gebied boven de
zgn. Atilla-Iijn verloopt mede daardoor uiterst traag. En hoewel
premier Nejat Kunak benadrukt dat de oplossing van de econo
mische en financiële problemen in zijn republiek natuurlijk niet
los kan worden gezien van de politieke evolutie, gaat men in het
noorden vastberaden zijn weg.
Bepaalde infrastructurele projecten in
het door het Turkse invasieleger be
zette gebied duiden erop, dat de
Turks-Cyprische minderheidsgroep de
scheiding ten opzichte van de Griekse
meerderheid tot op zekere hoogte toch
consequent doorgevoerd wil zien. Tus
sen het Zuidturkse kustplaatsje Ta-
sucu en de noordkust van Cyprus zal
weldra een pijpleiding in constructie
worden genomen. Doel van dat project
is de aanvoer van water uit Turkije
voor irrigatie op het eiland.
Wat ook op het permanente karakter
van de scheiding duidt, is de bouw van
een eigen Turks-Cyprische luchthaven
bij Ercan, 26 kilometer oostelijk van Ni
cosia. Het vliegveld, dat uitsluitend
wordt aangedaan door Boeings van
turkish Airlines vanuit Izmir, Istanboel
en Ankara en momenteel ook voor
nachtvluchten in gereedheid wordt ge
bracht. is het Turkse alternatief voor
Nicosia International Airport, dat prak
tisch op de demarcatielijn ligt en sinds
de Turkse invasie van juli 1974 buiten
bedrijf is. Een pas aangelegde, brede
macadamweg verbindt Ercan met de
door de Turkse strijdkrachten gecontro
leerde hoofdverbinding Nicosia-
te geven, maar verzekerde tegenover
ons dat de animo volkomen ontbreekt.
De Turks-Cyprioten willen ook hun pro
fijt trekken uit het toerisme. Alle be
staande hotels in het pittoreske bad
plaatsje Kyrenia zijn weer in bedrijf. De
meeste zijn van de Grieken afgepakt en
door het- Turks-Cyprische ministerie
voor toerisme overgenomen. Turkse
managers runnen de hotels, waar bijna
uitsluitend continentale Turken recreë
ren. Buitenlanders ziet men er niet.
Rond Famagoesta is de situatie haast
identiek. Alle Griekse strandhotels,
waaronder het vfifsterrenpaleis Salamis
Bay. zijn in Turkse handen.
Paradoxen
Een derde aanwijzing is de vorige week
door Denktash aangekondigde bouw
van een nieuwe haven bij het plaatsje
Xeros, aan de noordwestkust van Cy
prus. Langs deze haven willen de Turks-
Cyprioten de export van citrusvruchten
opvoeren en bespoedigen. De bondsre
publiek, Italië en Groot-Brittannië zou
den geïnteresseerd zijn in afname van
grote hoeveelheden Turks-Cyprisch
fruit. Druiven zijn daar niet bij. want die
worden uitsluitend aan Griekse zijde in
het zuiden geteeld. Het gevolg is dat de
federatieve Turks-Cyprische republiek
druiven uit Turkije moet importeren.
Dit. is een van de paradoxen op het ei
land. Andere zijn dat - hoewel het tus
sen Grieken en Turken tot een volledige
breuk is gekomen- de Grieks-Cyprioten
hun drinkwater toch uit het bezette
noorden krijgen, en de Turks-Cyprioten
al jarenlang gratis elektriciteit uit de
Griekse sector betrekken.
In het gebied ten noorden van de hori
zontale scheidslijn door het eiland, dat
o.a. de vruchtbare Mesaoriavlakte,
Noord-Nicosia en de havens van Fama
goesta, Kyrenia en Morphou omvat,
wonen nu circa 130.000 Turkse Cyprio
ten (tegen 520.000 Grieken op 5720 vier
kante kilometer) in het zuiden. Voor de
Turkse invasie waren het er zo'n 300.000.
De Grieks-Cyprische exodus in zuid
elijke richting heeft een enorm vacuum
veroorzaakt, zowel financieel als qua
kennis en arbeidspotentieel.
Geen animo
President Rauf Denktash heeft de land
bouw absolute prioriteit gegeven. De
rijke oogst van dit jaar aan grapefruit,
appels, vijgen, sinaasappelen e.d. moet
voor het grootste gedeelte uitgevoerd
worden. Doordat het aantal inheemse
arbeidskrachten niet toereikend is.
worden seizoenarbeiders uit Turkije
overgeheveld. Er is ook emplooi voor
enkele honderden Pakistani die eerder
door Griekenland buiten de deur wer
den gezet. Het industriële proces blijft
vooralsnog beperkt tot overname van
bestaande (doorgaans Griekse) fabrie
ken en ondernemingen. Pogingen om
Turks-Cyprische emigranten in Enge
land en Australië en elders voor terug
keer naar Cyprus te interesseren, heb
ben tot nu toe bitter weinig resultaat
opgeleverd. Premier Kunak toog zelf
naar Londen om een stoot in die richting
'Ghost Town
Wij vroegen minister Vedat Celik (bui
tenlandse zaken) naar de toekomst van
Famagoesta, Cyprus' belangrijkste ex
porthaven. Celik wond er geen doekjes
om: „Aan de sluiting van de nieuwe
stad (de zogeheten Ghost Town) ligt
geen enkele politieke overweging ten
grondslag. De Grieken hebben het mis
als zij denken dat wij de boel dicht
houden om hun bezittingen te be
schermen. In werkelijkheid is het zo,
dat wij nog niet in staat zijn het nieuwe
famagoesta (hoofdzakelijk hotels, bars,
discotheken, winkels, bioscopen en za-
kenpanden - red.) functioneel te run
nen. Onze economie is er nog niet vol
doende voor ontwikkeld en we moeten
onze aandacht eerst op andere zaken
richten. Bovendien ontbreekt het ons
aan getraind personeel. Maar, als het
eenmaal zover is, gaat Famagoesta
weer open".
De Turks-Cyprioten hebben het niet
gemakkelijk. Maar zelf zijn ze niet pes
simistisch gestemd. Een Turks-
Cyprische diplomaat zei het ons zo:
„Van 1963 tot 1974 stonden wij econo
misch volkomen op dood spoor. Nu is er
sprake van produktie en progressie, van
export en wederopbouw, ook al is het
dan in bescheiden mate".
Een ander gecompliceerd vraagstuk in
de federatieve Turks-Cyprische repu
bliek is de verdeling van door Grieken
ontruimde woningen en grond onder de
uit het zuiden verdreven turks-
Cyprioten. Hakki Atun, Denktash' mi
nister van volkshuisvesting en weder
opbouw. noemt die distribuering bijna
onuitvoerbaar, 'want welke vluchteling
wenst zo maar afstand te doen van zijn
oorspronkelijke status en het bezit dat
hij veelal door hard werken bij elkaar
vergaard heeft? Hij eist er nu iets gelij
kwaardigs voor terug, hetgeen onuit
voerbaar is'.
ADVERTENTIE
Moeder zijn betekent veel meer. Het is in feite een onbetaalbare
baan.Ook financieel gezien. Dat blijkt maar al te zeer, als zij er niet
meer zou zijn.
Zorg daarom voor een goede verzekering.
Praat met elkaar en met uw verzekeringsadviseur
over de Hartetymavpolis van de Utrecht, de spedale G A
verzekering voor de getrouwde vrouw. jülKECHTj
Daar staat AMEV achter.
Rembrandt's portret van Hendrickje Stoffels.
t) e wordt bedrogen waar je bij zit,
van hoog tot laag. In 'Sil, de strand
jutter' spreken de kinderen met de
later ingedubde hoorspelsterame-
tjes van halfvolwassen acteurs, en
in The Observer van vorige week
vertelde Buzz Aldrin, de tweede
man die (na Neil Armstrong) de
maan betrad, dat de alom geciteerde
grappen die zij tijdens hun vlucht
maakten tevoren op zogenaamde
'cue cards' waren gezet, van die
spiekbrieven die Wim Kan ook al
tijd gebruikt. Zij werden zorgvuldig
buiten beeld en geheim gehouden,
evenals het feit dat Aldrin onmid
dellijk na de landing een gebed uit
sprak dat hij eveneens volgens plan
van een spiekbrief oplas. Ik weet
niet of ik nu blij moet zijn met deze
onthulling of niet, want ik heb er
kort na die maanlanding al voor ge
pleit dat de astronauten voortaan de
beschikking kregen over goede
tekstschrijvers, bijvoorbeeld de
man of acht die Bop Hope tot zijn
beschikking heeft, zodat de kranten
niet genoodzaakt waren elke onno
zele opmerking of flauwe grap om
standig te citeren als zijnde de laat
ste wijsheid uit de Wijde Ruimte.
Ha,
Let enig bruikbare was toen Neil
Armstrongs opmerking, direct nadat
hij voet aan maan had gezet, dat dit
voor hem weliswaar een kleine stap.
maar voor de mensheid een grote
stap betekende. Ik dacht toen nog:
heel goed, Neil, dat heb je prima be
dacht thuis voordat je in je Apollo
stapte, en het pleit ook voor je datje
het op hét 'moment suprème' niet
vergeten hebt even te zeggen, - niet
wetend dus dat deze meest geci
teerde zin door een professional voor
hem bedacht was, en dat hij er via
cue cards of op een andere manier
wel even aan herinnerd zal zijn voor
dat hij uitstapte (pas over enige tien
tallen jaren zal blijken dat alle tek
sten voor Neil en Buzz al vóór de lan
ding door de produktie-afdeling van
NASA op de maan waren uitge
spreid, zoals ze bij Wim Kan ook al
tijd voor zijn voeten op de vloer lig
gen).
Het feit dat mijn advies dus al was
opgevolgd voordat ik het had gege
ven, zou mij voldoening moeten ge
ven, maar het maakt me eerder ver
drietig. omdat ik alleen maar op dat
idee gekomen was omdat al die
wise-cracks zo abominabel waren, en
zo luchtledig. Ik begrijp wel dat het
moeilijk is om de hoofdrolspelers van
M.A.S.H. met een volledig script als
eersten naar Mars te sturen, maar is
het echt te veel gevraagd om een
beetje betere tekstschrijvers in te hu
ren, als te zijner tijd Venus wordt
overmand?.
Strijk-actie
Amsterdammertjes, Briketten-
bout, Comfoorbout, Dassenpersje,
Eikenhouten broekenplooier, Frans
kachelboutje, Glansboutje, Houts
koolbout, Isoleertreef, Jugenstil-
treef, Kleermakersbout, Lilsteen,
Mangel, Nikkelen mutsen-
blokboutje, Opstaande treef, Punt-
boutje, Rondstrijkijzer, Slof-
bout, Turfbout, Uitneembaar
meta-boutje, Verwarmingsijzers,
Wisselboutje, IJzeren
schortenbanden-strijker, Zadel
bout. Plus 24, min 2.
Bovenstaade alfie is gecomponeerd
aan de hand van de catalogus van de
Kunstveilingen Sotheby Mak van
Waay B.V., die op dinsdag 26 okto
ber. om 10.30 uur, 14-00 uur en 19.30
uur de 'verzameling op het gebied
van de wasverzorging en het strijken'
van mevrouw J. N. Bleeker-Schouten
zullen veilen. Mevrouw Bleeker zag
geen kans haar collectie van tegen de
2000 stuks in een Strijk- en Wasmu-
seum onder te brengen, en laat nu
alles veilen bij Sotheby Mak van
Waay, een van de negen buiten
landse vestigingen van s werelds
grootste veilinghuis, dat er in een ad
vertentie in de Engelse zondagsbla
den op wees dat in de elf veilingloka
len van Sotheby het afgelopen sei
zoen voor meer dan 98 miljoen pond,
dus zeg maar 500 miljoen gulden, is
geveild, - tweemaal zoveel als bij
welke andere veiling dan ook.
Da:
'aarbij werden 70 nieuwe wereld
records gevestigd, en het zou mij niet
verbazen als er straks een nieuw we
reldrecord bijkomt voor nummer 284
(een stift om verwarmingspijpen uit
mutsenplooimachine te halen), of
anders wel voor nummer 40 met de
houten pettenmal voor Duitse poli-
tiepet. Een wereldrecord is snel ge
vestigd, zeg ik dan altijd maar, want
er zal heus wel hoger worden gebo
den op het slof-kantboutje met lus
handvat dan er op een vorige veiling
voor een zelfde slof-kantboutje met
lus-handvat werd geboden.
Dat deze wereldrecords zo meteen in
Amsterdam zullen vallen en niet in
de andere buitenlandse vcilingzalen
in New York, Los Angéles, Toronto,
Florence, Zurich, Monaco, johan-
nesburg of Hongkong, is niet zo ver
wonderlijk, want Sotheby Mak- van
Waay in Amsterdam stond met een
veilingbedrag van 7.600.000 pond op
de derde plaats, achter New York
(39.300.000 pond) en London Bond-
street zelf (33.000.000 pond), maar
ruim vóór Los' Angeles (4.800.00
pond) en alle andere nederzettingen
van Sotheby. We tellen dus nog mee
in de wereld!
Door Henk Leffelaar)
LONDEN - Hoe laat een economische
crisis zich in een land gelden? In En
geland bijvoorbeeld met het bericht
dat de forenzen die gebruik moeten
maken van de ondergrondse in Shep
herd's Bush, in staking zijn gegaan. Al
sinds december verleden jaar doet de
roltrap naar beneden het daar niet
meer en moeten de reizigers gebruik
maken van een noodtrap. (Ik weet
niet hoeveel treden die noodtrap in
Shepherd's Bush telt, maar wel dat
die van het station Gloucester 110
treden heeft, waarop je elkaar niet
kunt passeren). London Transport,
die euphemistische benaming voor
het rollend materieel in de Britse
hoofdstad, zei dat er niets aan te doen
was. Het onderhoud van de trappen
was in handen van de fabrikant en die
kon de vereiste onderdelen niet krij
gen. De forenzen bl ij ven tot de lente in
staking.
Een tweede crisisbeeld vind ik meer bij
Engeland passen. Sinds kort worden
voorbijgangers in de hal van het South
Kensington- metrostation op wee
keinden verrast door klassieke muziek
die uit het platenwinkeltje tegenover
de uitgang lijkt te komen. Bij onmid
dellijke vaststelling een onmogelijk
heid, omdat het winkeltje voorname
lijk rock verkoopt. De muziek is dan
ook afkomstig van twee jonge fluitis
ten, Met hun brommerhelmen en re
genjassen slordig op een hoop gegooid,
staan ze daar achter hun muziekstan
daards en spelen duetten van Mozart,
een geldpet op de grond.
Ze zijn zo perfect, dat anders haastige
metropassagiers ervoor stil blijven
staan. Hoewel ik het ze niet heb dur
ven vragen, neem ik aan dat het óf
conservatoriumstudenten zijn die hun
studie moeten bekostigen, óf al afge
studeerden die geen emplooi hebben
kunnen vinden. Als er een crisis op
komst is. kan hij niet beter worden in
geluid dan op deze manier.
Nog iets over de ondergrondse. De rit
prijzen zijn onlangs met liefst 25 pro
cent gestegen. Een minimum tochtje
van één halte kost nu ongeveer 45 cent,
Een geïrriteerde Londenaar ging aan
het rekenen en kwam tot de conclusie
dat de ondergrondse per mijl duurder
was dan het allerduurste vervoermid
del van deze eeuw. de supersonische
en omstreden Concorde. Niet waar,
schreef een vertegenwoordiger van
voornoemde euphemistische organi
satie Londen Transport, de rekenaar
had zich vergist.
De afstand tussen Waterloo en Picca
dilly Circus was geen 1700 maar 1200
yard. Dat kwam neer op een ritprijs
van 65 cent voor iets meer dan een mijl.
Aangezien de vliegkosten met de Con
corde iets meer zijn dan 70 cent per
mijl. was de ondergrondse beduidend
goedkoper. „En", schreef London
Transport, „hoewel wij niet met de
Concorde concurreren wat snelheid
betreft, kunnen we wel snellere em-
barkatie en debarkatie garanderen.
Verder hebben we 377 'vluchten' per
dag in iedere richting". Met een waar
dig gevoel voor het Britse understa
tement voegde London Transport er
nog aan toe dat de vergelijking tussen
de metro en de Concorde onrealistisch
was.
Al weken word ik geïntrigeerd door
een advertentie in de Times. De kop
erboven luidt: 'Huur een ezel'. Dan
volgt de beschrijving van een Grieks
eiland waar afstanden worden geme
ten. niet in kilometers, maar in uren
die een ezel erover doet. „Het is een
eiland met een op het Westen uit
kijkende disco boven op een berg,
waar de zonsondergang de muziek
evenaart. Mahler, Grieg, Chopin,
Bralims. En ieder nacht sterft de zon
tenslotte begeleid door de majestuosi-
teit van Beethovens Vijfde Sympho
nic. die tegen de bergen opklinkt". Is
het een vergissing, of een klein Brits
trekje, dat de zon zijn best moet doen
om de muziek te evenaren? Verder
wordt Grieg als 'Greig' gespeld, maar
zoiets komt in de beste families voor.
De advertentie betreft een nudisten-
kamp.
Deze blijkbaar echt gebeurde anek
dote komt uit de Daily Telegraph. Een
buitenlandse gast vroeg de manager
van zijn niet goedkope hotel waarom
de verwarming nog niet werd aange
zet. „Sir", zei de manager, „de reden
daarvan is dat wij dit jaar een zeer
lange en warme zomer hebben gehad".
De Telegraph vraagt zich af of hier
misschien sprake is van een verkeerd
begrepen systeem van energiebespa
ring door zon-verwarming.
Engeland is, zoals een ieder weet, het
land van de verzamelaars en hobbyis
ten. Wat ik in ieder geval niet wist, is
dat er zelfs een museum bestaat van
oude tennisrackets. Wie er nog een op
zolder heeft staan, kan terecht bij Da
vid Petri van het Petri National Rac
ket Museum in Heathfield, Sussex.
Doet overigens vermoeden dat men
hier te maken heeft met een verzame
laar die, in zijn enthousiasme, het ver
schil tussen een éénmanseollectie en
een museum wat uit het oog is verlo
ren.
Even wonderlijk: een maatschappij
die filmdocumentaires maakt, vraagt,
te huur of te koop, 'een houten bank
schroef met twee schroeven voor
houtwerk, al of niet permanent aan
een werkbank bevestigd'. Ook een
veraamelaar die zich met een maat
schappij verwart, of een maatschappij
die een documentaire over Gepetto, de
natuurlijke vader van Plnocchio, op
stapel heeft staan? Toch staat het al
lemaal in de Times.
