Besmettingsgevaar door wan verbindingen in waterleidingnet reëel Schijnoplossing Zuid-Afrika voor Namibië SINAI-AKKOORD EEN JAAR OUD 'VETERANENZIEKTE' OOK IN NEDERLAND MOGELIJK WOENSDAG 1 SEPTEMBER 1976 Minister-president Rabin van Israël (Door mr. Jaap van Wesel) JERUZALEM - Een jaar geleden werd het Slnai-akkoord tussen Israël en Egypte gesloten. Op grond van dat akkoord troklsraël zich een eind in de Sinai-woestijn terug, gaf de strategisch be langrijke Mitle- en Gidi-passen en de olievelden van Aboe Ro- deis op. in ruil voor een Egyptische verplichting zich 3 jaar van oorlogshandelingen te zullen onthouden. Dat alles werd aange vuld door Amerikaanse economische en politieke steun aan Is raël op grote schaal. Het Sinai-akkoord kwam tot stand onder grote Amerikaanse pressie: er was dan ook een luidruchtige en hef tige oppositie inlsraéldie Rabin van verraad van de nationale belangen beschuldigde: de prijs voor het ak koord werd door Amerika, en niet door Egypte betaald, zo stelden zij. Geen regering kan zich veroorloven te erkennen dat zij onder druk handelt, en zo verkondigde de Israëlische rege ring dat dit een historische overeen komst was: de eerste stap op weg naar vrede tussen Israël en haar buurlan den. Twee doeleinden stonden Israël bij het sluiten van de overeenkomst voor ogen: de escalatie van het Israëlisch-Arabisch conflicten verden een wig dryven tussen de bondgeno ten van de Jom Kippoeroorlog van 1973, Egypte en Syrië. Israël ls volledig in deze opzet ge slaagd, beweert premier Rabin nu na een jaar: weliswaar is de vrede niet na- derby gekomen, maar oorlog is verde raf. En de Arabische eenheid is in scherven uiteengevallen. Adempauze Rabln schryft de tweespalt tussen Egypte en Syrië naar aanleiding van de Libanese burgeroorlog toe aan het Sinai-akkoord. Maar zijn oppositie, met de generaals Dajan en Sharon als belangrijkste woordvoerders, willen daar niet van horen: de ontwikkelin gen in de Arabische wereld staan los van het Sinai- akkoord, en ook het niet-opgeven van strategisch en eco nomisch belangrijke gebieden had tot dezelfde de-escalering geleid in het Isralisch-Arabisch conflict - een de- escalering die hoe dan ook niet meer is dan een adempauze. Rabin heeft echter de verjaardag van het Sinai-akkoord aangegrepen voor een campagne om zijn nog steeds wankele leiderschap te versterken. De regering discussieerde zondag zes uur lang over de resultaten van het Sinai- akkoord tot nu toe. de pers wordt ge voed met optimistische beschouwin gen over dit historische akkoord, en de schaduwzijden van het akkoord wor den als onbeduidend afgedaan Een van de weinige concessies die Is raël het vorig jaar wist te bedingen was een gedeeltelijke demilitarisering van het ontruimde gebied in de Sinai. En nu blijkt dat. Egypte veel meer troepen In de Sinai heeft gelegerd dan volgens de overeenkomst geoorloofd is. Van regeringswege wordt geprobeerd deze bestandsschendingen te kleine ren. „Al twee jaar geleden had Egypte meer troepen in de Sinai dan volgens de toen geldende overeenkomst was toegestaan heeft Rabin vergoelij kend gezegd. Zeker. Israël heeft gepro testeerd, de minister van defensie heeft het hoofd van de VN-troepen, ge neraal Silasvuho, by zich ontboden. d< regering erkent dat de zaak nog nie geregeld is. maar spreekt daarby he vertrouwen uit dat Egypte de be standsschendingen ongedaan zal ma ken. „Trouwens", zegt een regerings woordvoerder openhartig, „niet alleei Egypte, ook wij hebben het bestanc enige malen geschonden. Egyptischt helikopters hebben de bestandslljr overschreden, evengoed als onz< vliegtuigen. En uiteindelijkzyn al dezt zaken gecorrigeerd". Princlpeel De Egyptische bestandsschendinger zijn ernstiger dan de regering wil toe geven: immers bij een toekomstige vrede tussen Israël en Egypte is demi litarisering van de Sinai een voor waarde. wil vrede een kans maken Een uiterst principiële zaak dus. Maar het komt in de binnenlandse po- litiek Rabin en de zijnen erg slecht uit om veel trammelant te maken: eer succes van dit akkoord is een voor waarde voor de politieke toekomsi van Rabin, die immers van het begin a zo hoog heeft opgegeven van dez< overeenkomst Er is nóg een schaduwzijde, die door de regering overigens wordt erkend: vol gens het Sinai-akkoord zou Egypte de politieke en propagandaoorlog tegen Israël verminderen. Dat stond in eer van de geheime paragrafen. Van die belofte is maar weinig terecht geko men: Israêl's isolering in de wereld wordt met Egyptische steun steeds groter. Egypte heeft een stokje gesto ken voor het aanknopen van diploma tieke betrekkingen tussen Israël en Spanje, de conferentie van ongebon den landen in Colombo heeft zich mei Egyptische steun uiterst vyandig tegenover Israël opgesteld (de drei ging van een olieboycot), om maar een paar voorbeelden te geven. Wat zijn dan de positieve aspecten van het Sinai-akkoord? Natuurlyk de Arabische ruzies, en vooral: het feit dat in Egypte de prioriteiten verlegt zijn van de oorlog met Israël naar de economische opbouw van het eigen land. De ontwikkeling van de kanaal zone is daar het duidely kste voorbeeld van. Want, zo zegt Rabin, een econo misch rendabel Suezkanaal en bloeiende steden langs het kanaal maken een allesverwoestende oorlog met Israël voor Egypte minder aan trekkelijk. Israël heeft tijd gewonnen. Dat was ook een van de doelstellingen van het akkoord, en dat is door de libanese burgeroorlog in de hand gewerkt Er wordt dan wel pro-forma gediscus sieerd over de vraag: wat nu, maar die discussie is niet serieus. Israël wacht af Op de Amerikaanse presidentsver kiezingen en de afloop van de burge roorlog In de Libanon. En als we alle mooie en optimistische woorden van Rabin over het succes van zijn politiek moeten samenvat ten, dan kan dat in één woord: tijd winst. Tijdwinst voor een toekomst die nog even onzeker is als een jaar geleden als hel om de langere termijn gaat. Maar waar het Rabin op dit moment vooral om gaat is te proberen premier te blijven. En daarom wil hij alleen van successen horen die het gevolg zijn van zijn politiek. GroNINGEN-ROTTERDAM - Ondanks alle voorzorgsmaatregelen en controle is het niet uitgesloten, dat de Amerikaanse "Veteranenziekte" ook in Nederland voorkomt. Het grootste gevaar schuilt in de toenemende praktijken van de "doe-het-zelvers". Verkeerde verbindingen in het drinkwaterleidingnet en de afvoerbuizen vormen een regelrechte bedreiging voor de volksge zondheid. Bij een recente inspectie van 2000 installaties zijn 800 wanverbindingen aangetroffen, waarvan 10 procent levensgevaarlijk was. In het najaar begint het Keuringsinstituut voor Water leidingartikelen met de uitgifte van een keurmerk voor door het instituut goedgekeurde installa ties om de veiligheid in de drinkwatervoorziening te verhogen. dikwijls zeer giftige of schadelijke stof fen. is een ramp niet uitgesloten. Ir W C. Wijntjes, directeur van de Wa terleidingen in Groningen en voorzit' ter van het Landelijk Inspectie Con tact van de VEWIN (Vereniging van Waterleidingbedryven in Nederland), die zich al twaalf jaar bezig houdt met dit aspect van de watervoorziening, acht de gevaren van besmetting als gevolg van wanverbindingen in het leidingnet reeel aanwezig. In Amerika stierven onlangs 26 oud-strijders ver- moedelyk als gevolg van chemicaliën in het drinkwater. Een verkeerd aan gelegde slangverbinding in een hotel in Philadelphia, waardoor koelwater terugvloeide in het leidingnet, zou de oorzaak van deze "veteranenziekte" zyn geweest De Inspectie van de Watervoorziening is volgens de heer Wijntjes in Neder land optimaal in vergefijking met an dere Europese landen. Dit neemt ech ter niet weg, dat er op dit gebied in bedryven, ziekenhuizen, op boerde rijen en by de mensen thuis veel wordt geknutseld. Door ondeskundigheid worden soms onverantwoorde voor zieningen aangebracht Voorbeelden Met voorbeelden uit het recente verle den illustreert de waterleidingdes- kundige. dat verkeerde verbindingen in het leidingnet niet van gevaren zijn ontbloot Onlangs kroop het personeel van een kantoor door het oog van de naald, toen er koffie werd gezet Het water uit de kraan was op dat moment niet watmen gewend was. Men besloot dit niet voor de koffie te gebruiken. Een onderzoek wees uit dat het lei dingnet een verbinding had met de centrale verwarming. Door drukver schil stroomde water uit de verwar- mingsïnstallatie, dat chemicaliën tegen corrosie bevatte, terug. Als de mensen van dit kantoor koffie hadden gedronken, waren er volgens de heer wyntjes zeker doden gevallen. Nog niet zolang geleden Klaagden mensen uit een bepaalde buurt over een vieze lucht van het drinkwater. Later bleek dat ergens kattebakken werden schoongemaakt waarby de slang van het leidingnet in het afval water was gelegd. Doordat de brand weer in de omgeving aan het oefenen was. werd de druk op het water lager en stroomde het vuile water van de kattebakken terug in het leidingnet. Jaren geleden vertoonden enkele honderden mensen in Amsterdam ziekteverschynselen. die werden ver oorzaakt door verdund rioolwater dat in het distributienet terecht was ge komen. Een verkeerde verbinding in de rioolwaterzuiveringsinstallatie was daar debet aan. "Gelukkig", zo zegt de heer Wijntjes, "zyn er tot nu toe voor zover ik weet in Nederland geen doden gevallen, maar we moeten er wel op letten dat ons distributienet met het oog op de volksgezondheid zo veilig mogelyk is". In ziekenhuizen komen situaties voor, die ernstige gevolgen voor de patiën ten kunnen hebben. Vele Inrichtingen beschikken over min of meer omvan grijke waterleidingsystemen, waarop tal van toestellen zijn aangesloten. Als deze onvoldoende zyn beveiligd be staat de kans dat bij storingen - bij voorbeeld het wegvallen van de druk - schadelijke stoffen in het leidingnet terecht komen. Een potentieel gevaar schuilt in de urinaalspoelers. Als het spoelwater in de leiding terecht komt. zyn de gevolgen van een besmetting niet te overzien. De meeste inrichtingen betrekken het water van een openbare drinkwater voorziening. De overige ziekenhuizen beschikken over een eigen installatie. Sommige systemen dateren nog uit de tijd dat ter plaatse geen openbare drinkwatervoorziening aanwezig was of dat deze niet voldoende water voor een grote inrichting kon leveren. Voorts zijn enkele ziekenhuizen uit fi nanciële overwegingen ertoe overge gaan een eigen installatie aan te schaf- Ook in laboratoria en donkere kamers wordt veel met leidingsystemen ge knutseld. Omdat men hier werkt met In de landbouw installeren de boeren in toenemende mate tanks voor de op slag van melk. Deze worden regelma tig schoongemaakt meteen agressieve vloeistof. In ziekenhuizen komen situaties voor die ernstige gevolgen voor de patiën ten kunnen hebben. Vele inrichtingen beschikken over min of meer omvan grijke waterleidingsystemen, waarop tal van toestellen zijn aangesloten. Als deze onvoldoende zyn beveiligd be staat de kans dat bij storingen - bij voorbeeld het wegvallen van de druk - schadelijke stoffen in het leidingne echt komen. Een potentieel gevaar schuilt in de urinaalspoelers. Als het spoelwater in de leiding terecht komt, zijn de gevolgen van een besmetting niet te overzien. De meeste inrichtingen oetreKKen net water van een openbare drinkwater voorziening. De overige ziekenhuizen beschikken over een eigen installatie. Sommige systemen dateren nog uit de tijd dat ter plaatse geen openbare drinkwatervoorziening aanwezig was of dat deze niet voldoende water voor een grote inrichting kon leveren. Voorts zyn enkele ziekenhuizen uit fi nanciële overwegingen ertoe overge gaan een eigen installatie aan te schaf fen. Ook in laboratoria en donkere kamers wordt veel met leidingsystemen ge knutseld. Omdat men hier werkt met dikwyls zeer giftige of schadelijke stof fen, is een ramp niet uitgesloten. In de landbouw installeren de boeren in toenemende mate tanks voor de op slag van melk. Deze worden regelma tig schoongemaaktmeteen agressieve vloeistof. Het is voorgekomen dat het voor de volksgezondheid schadeiyke goedje via een verkeerde verbinding in het distributienet terecht kwam. Meer inspectie De heer Wijntjes, die tevens voorzitter is van de Normcommissie Drinkwate rinstallaties. hoopt de inspectie van waterleidingsystemen binnenkort te kunnen uitbreiden. Elke dag zyn reeds enkele honderden inspecteurs op pad om controle uit te oefenen. Hiermee loopt Nederland voorop by andere landen. Hetzelfde geldt voor de drie miljoen keerkleppen, die de waterlei dingbedrijven de laatste jaren In de woningen hebben aangebracht om zo doende de veiligheid te verhogen. Ook wat betreft de uitgifte van een keur merk onderscheidt Nederland zich als een van de beste beschermers vai volksgezondheid tegen de gevaren van de drinkwatervoorziening. De voorzitter wys t in dit verband op de 130 epidemieen met 46.000 ziektege vallen, die in een tydsbestek van tien jaar (1960-1970) in de Verenigde Staten van Amerika voorkwamen. Zij waren allen het gevolg van besmet drinkwa ter. Het opvallende daarby was. dat de ziekten vooral voorkwamen in bedrij ven met een eigen waterinstallatie. Een zesde van de epidemieen. die van 1958 tot 1967 in Rusland de kop opsta ken, was het gevolg van wanverbin dingen in de drinkwaterleiding. Derge lijke situaties komen hier niet voor. "Ondanks het hoge niveau van de voorzieningen moeten we voorzichtig zyn", zegt de heer Wijntjes, "het zou wenselyk zyn als er een beter contact was tussen de technische diensten van ziekenhuizen en de drinkwaterlei- dingbedrijven. In vele gevallen is dit onvoldoende. Er worden soms werken uitgevoerd die onverantwoord zijn Dit is veelal een kwestie van onkunde Er kan veel worden voorkomen, omdat de verbeteringen die aangebracht moeten worden over het algemeen weinig geld kosten". De inspecteur van volksgezondheid, ir. J. Pikken, is met de heer wyntjes van mening, dat er een intensieve con trole moet worden uitgevoerd op de installaties en leidingsystemen voor de opslag en distributie van drink- en bedrijfswater in ziekenhuizen en an dere inrichtingen van gezondheids zorg. Met waterleidingbedryven in het bui tenland wordt thans overleg gepleegd over standaardisatie van waterleióin- gapparatuur. "Het zou verstandig zyn als alle landen dezelfde normen han teerden bij de veiligheidsvoorschriften van byvoorbeeld was- en vaatmachi- nes", aldus de heer Wyntjes. De waterleidingdeskundige zal op het congres van de Internationale Vereniging van Waterleidingbedrijven (IWSA), dat van 13 tot en met 16 sep tember in de RAI in Amsterdam wordt gehouden, aandacht voor dit onder werp vragen. U(Door Reinier van de Loo) TRECHT - Wie in Pretoria,. Bloemfon tein en andere Boers-blanke bolwerken in Zuid-Afrika de naam „Namïbi" laat vallen, praat tegen dovemansoren of „vloekt": de naam is net zo besmet als „Indonesië" voor mensen die het nog altijd over „ons Indiè" hebben. Maar Namibië heet alleen nog voor Zuidaf rikanen „Zuidwest- Afrika" of kortweg „Zuidwest". Voor de rest van de wereld is deze voormalige Duitse kolonie al jarenlang een ten onrechte door Pretoria overheerst gebied, dat eigenlijk al lang onafhankelijk had moeten zijn en dat - omdat het dat nog steeds niet is - onderwerp is geworden van internationale diplomatieke activiteit en opwinding. De VN willen dat Zuid-Afrika's troepen er op 31 augustus aanstaande voorgoed vertrek ken: Amerika wil concrete Zuidafrikaanse toezeggingen voor onafhankelijkheid op korte termijn plus deelneming aan een nieuwe regering van de nationalistische ver zetsorganisatie SWAPO, alvorens Kissinger met Vorster verder wil praten; en heel zwart Afrika (de OAE) eist onafhankelijkheid per direct en annulering van alle tot nu toe door Zuid-Afrika bekokstoofde tussentijdse op lossingen. die alleen maar uitstel betekenen voor een vrij, zelfstandig, niet op rassen scheiding gebaseerd Namibië Eerder deze maand is in Windhoek, de hooTd- stad van het voormalige mandaatsgebied van de Volkenbond, door Pretorianen. lokale blanke autoriteiten en zwarte stamhoofden een afspraak gemaakt op 31 december 1978 wordt „Zuidwest" onafhankelijk. Tot die tijd neemt een multiraciale interimregering het heft in handen, bereidt een grondwet voor en zorgt voor vrije verkiezingen op middellange termyn. Zoethouder Het. plan ls een zoethoudertje. Het voorziet namelijk n i e t in het opgeven van Zuid- Afrika's Bantoestanplannen vtor dit gebied. Het voorziet n i e t in volstrekte gelijkheid van rassen. Het houdt ten minste een poli tieke groepering - maar wel uitgerekend de belangrijkste: de ..links" georiënteerde Zuidweslafrikaanse volksbeweging SWAPO - buiten de deur. En het voorziet ook aller minst in een echt vertrek van Zuid-Afrika, net zo min als de zogenaamde onafhanke lijkheid voor een Bantoestan als de Transkei echte onafhankelijkheid is, maar veeleer een satellietschap-met-een-autonomie-lintje. Sam Nujoma, SWAPO-voorzitter en fervent tegenstander van Zuid-Afrika's plannen met Namibië, noemde de deelnemers aan de con ferentie van Windhoek „marionetten van Pretoria", die alleen maar bescherming zoe ken voor hun eigen collaborateursbaantjes. Dezelfde Nujoma riep in Lusaka. Zambia, openlyk de hulp in van Cuba en de Sowiet- Unie voor de gewelddadige bevrijding van NamibiT Hij zei geen tweede Angola te willen, wat inhoudt dat hij bedankt voor letterlijke en lijfelijke assistentie van deze twee landen op het toekomstig slagveld, maar hij wil wel elke andere vorm van militaire hulp. Zuid-Afrika brandmerkt de SWAPO - zoals de Republiek dat doorgaans vrij snel met elke beweging die andersdenkend is doet - als „communisten" die in ..Austraal"-Afrika (zuidelijk Afrika) „bases voor Moskou willen vestigen". Men kan erover van mening verschillen of een bevrijdingsbeweging tegenwoordig au tomatisch socialistisch dient te zijn (en „dus" voor velen meteen ook alleenzaligmakend: vergelijk de MPLA in Angola), feit is echter wel dat de SWAPO er als enige organisatie in Kissinger: politieke rol Swapo. Namibië op kan bogen van meet af aan en consequent verzet tegen racisme, koloniale overheersing en uitbuiting, politiek mario nettenspel en „blank baasskap" te hebben gepleegd. Bovendien betrekt de SWAPO haar leden uit vrijwel alle bevolkingslagen (stammen) in het gebied en is zij de enige organisatie die ook daadwerkelijk verzet pleegt (langs de beproefde wegen van de guerrilla, voorname lijk opererend vanuit Angola en Zambia). Onverwachte steun Sinds enige dagen heeft de SWAPO zelfs de- onverwachte - steun van de Verenigde Sta ten. Henry Kissinger liet weten dat de VS voor een politieke rol van de SWAPO zijn geporteerd. Washington is er ditmaal snel ler bij dan destijds in Angola, waar het lang aarzelde het bestaansrecht van de (linkse) MPLA te erkennen. Enerzijds is deze koers- wending wellicht een zoethoudertje voor de Sowjet-L'nie, aan de andere kant tekent het de verharding van Amerika's standpunt tegenover het Zuidafrikaanse minder heidsbewind, dat jarenlang in de VS een ge willige partner, afnemer en pleitbezorger had. Namibië, zo groot als Frankrijk en Duitsland bij elkaar, is een Zuidafrikaanse, 823.000 vierkante kilometer grote erfenis van de Duitsers. Na de Eerste Wereldoorlog nam de Volkenbond het beheer over. gaf het als een mandaatgebied aan Pretoria, en ging vervol gens zelf ter ziele. Haar opvolgster, de Ver enigde Naties, besliste in 1966 dat Zuid- Afrika niet langer rechten kon doen gelden op basis van het Volkenbondsdecreet en eiste het vertrek van de Zuid afrikanen, die dat tot op vandaag weigeren. Het Internatio naal Gerechtshof in Den Haagzietsinds 1971 de Zuidafrikaanse aanwezigheid eveneens als illegaal. Zuid-Afrika zelf ziet de bui wel hangen, maar probeert de eer aan zichzelf te houden en pas tot „capitulatie" over te gaan als die zo eervol mogelijk is te regelen. Dat „eervol" moet vooral economisch worden vertaald Het kurkdroge, onderontwikkelde, moeiüjk be stuurbare gebied heeft naast een prachtig natuurreservaat nog een aardigheid: er zit diamant koper, lood en zink Jaarlijkse in komsten ongeveer 700 miyoen gulden. Zuid-Afrika heeft in de exploitatie daarvan de laatste jaren honderden miyoenen Rand geïnvesteerd. Daarkomtblj dat Pretoria met de vroegere Portugese heersers in Angola een overeenkomstsloot voor de gemeenschappe lijke financiering en exploitatie van de wa terkrachtcentrales in de Cunene-grensrivier tussen Namibië en Angola. Ook daar zijn honderden miyoenen Rand gespendeerd aan dammen, waterkrachtcentrales (onder meer by Ruacana) en pijpleidingen. Dilemma Het pikante van de situatie is dat de stuw dam op Angolees gebied ligt en de kracht centrale op Namibiës territoir. De Angolese president Agostinho Neto zit nu tussen twee vuren: hy heeft de energie even hard nodig als de Namibiërs (en zou dus met de Zuidafri kanen tot een akkoord moeten komen), maar hij is aan zyn socialistische stand verplicht de SWAPO-guerrilla te steunen (dus tegen Zuid-Afrika te ageren). Daarnaast heeft het hele Cunene-project ook een ander dilemma veroorzaakt: het voorziet in de bitter nodige watervoorziening voor een van de droogste gebieden ter wereld (de Namib- en Kalahariwoestijnen ontvangen jaarlijks hoogstens 50 millimeter regen), zo dat „politieke sabotage" aan dit „imperialistisch-Zuidafrikaanse project" de Ovambo's. Herrero's, Nama's, Damara's en andere Afrikaanse volken in dit gebied (en ook de Zuldangolezen) ernstig zal schaden. De honderdduizend blanke Zuidafrikanen in Namibië voorzien nog niet onmiddellijk een exodus zoals die van de Portugezen uit Ango la. Het SWAPO-leger maak t vooralsnog geen schijn van kans tegen de Zuidafrikaanse eli tetroepen die de Angolese grens (dus het wa terkrachtproject) beschermen en bovendien verhoogd paraat zijn aan de „revolutie- en guerrillagrens met Zambia: de smalle corri dor die bekend is als de Caprivi-strip - een dunne landstrook die vanuit Namibials een rich tingaan wyzer naar het oosten wyst en ingeklemd ligt tussen Botswana in het zuiden en Angola en Zambia in het noorden. Bovendien heet het dat er tn de SWAPO-top onderling nogal wat verdeeldheid heerst. Een deel van de leiding krijgt nogal eens klachten te horen over de erbarmelijke toestanden in de guerrillabases en over de gebrekkige be wapening. Maar de blanke in „Zuidwest" houdt wel ter dege rekening met spoedige grote verander ingen. De kleine apartheid (de pesterij die nietrblanken In het dageiyks leven in een veelheid aan variaties kleineert) is er al vrij wel afgeschaft. Dat voorkomt misschien de grote wraak, straks bij de overgang. En Vorster zelf heeft zijn politieke voortbe staan erg nadrukkelyk verbonden aan zijn bereidheid Namibië binnenkort los te laten. Samen met zyn streven naar een oplossing voor Rhodesi; moet deze bereidheid hem in ternationaal wat meer prestige bezorgen. De gedachte op de achtergrond is echter dat diezelfde wereld dan wat minder ongedul dig zal wachten op de aanpak van de (veel grotere) problemen in eigen land. Een aan pak waarmee de blanke Zuidafrikaan nog steeds geen raad weet en die hem telkens opnieuw tot vertragingstactieken aanzet, om het heilige dogma van zijn „gescheiden ontwikkeling" ten eigen voordele zo lang mogelijk te redden. Dat dat wellicht niet zo erg lang meer is, kunnen Vorster c.s. in So- weto gaan vragen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 4