Sint Antonius in Groenendijk: gezelligheid voor man en vrouw RAND 'Het is hier niet helemaal zoals ze thuis gewend waren' vlaamse courant BEJAARDENTEHUIS MET VEEL TEVREDEN MENSEN streek VOORZITTER P. E. M. KUYPERS: De bewoners van St. Antonius hebben daar niet veel moeite mee. ze ko- Eén van de huisregels is: op tijd eten. men zelfs 'te vroeg'. 'JE MOET BEPAALDE REGELS IN ACHT NEMEN' GROENENDIJK - „Natuurlijk is het hier niet helemaal zoals je thuis gewend bent geweest. Tot op ze kere hoogte moet je bepaalde re gels in acht nemen, maar waar moet je dat niet". Dat zegt de heer P. E. M. Kuypers, voorzitter van het bestuur van het bejaardencentrum Sint An tonius. De heer Kuypers laat zich over de vrijheid van doen en laten in het bejaardencentrum minstens even positief uit als de bewoners. „Maar regels moeten er zijn". De bewoners moeten komen eten wanneer het etenstijd is. dus liefst niettelaatkomen. 's-Avonds kunnen ze net zo lang wegblijven als ze wil len, want ze kunnen altijd binnen. Al leen je moet wel proberen fatsoenlijk thuis te komen, bijvoorbeeld niet te diep in het glaasje hebben gekeken. Uiteraard krijgen we als bestuur te maken met klachten. Die worden stuk voor stuk onderzocht En daar worden, indien mogelijk bevredi gende oplossingen voor gevonden, of niet natuurlijk. Maar dan kan men nog altijd een beroep doen op inspec teur Heystek van bejaardenzorg". Voorzitter Kuypers vindt dat het be jaardencentrum St Antonius. met zijn ruimte voor ongeveer 1430 men sen, 'aardig past' in het hedendaagse beleid van de bejaardenzorg. „Ge lukkig keren we geleidelijk aan terug naar de tijd waar we zo'n tien tot vijf tien Jaar geleden van afgestapt zijn, namelijk het vormen van kleine be jaardentehuizen". In de praktijk is volgens voorzitter Kuypers gebleken dat de mammoet-centra deprime rend werken op bejaarden. „Voor be jaarde mensen betekent het een enorm gróte stap. van je eigen ver trouwde haard naar een bejaarden centrum. Dat moet men voldoende begrijpen Zo'n overgang is een groot gebeuren. Men moet niet vergeten dat die mensen een plek verlaten waar ze jaren lief en leed hebben ge kend. Op hun nieuwe bestemming gaan ze over al die zaken van vroeger opnieuw mediteren. Zoiets ligt ge voelig en daarbij kan een stuk ver eenzaming de kop opsteken, on danks goede verzorging, voeding en huisvesting". Maes. Hon hele leven hebben ze in Walsoorden gewoond. Wat stilletjes zitten ze tegenover elkaar. Gelaten hebben ze de verhuizing over zich heen laten gaan. Hon gedachten leven echter nog steeds in Walsoorden. Wat triest zegt Roosje: „Oost west, thuis best In Walsoorden hadden we zo'n mooi poppenhuiske. Ze gaan het, geloof ik. verkopen". Pau lina die nogal hardhorend is. beaamt wat zuster Roos opmerkt: „Het was fijn in Walsoorden". Nu hebben ze een ruime kamer in het oude gedeelte van St. An tonius, met uitzicht op de winkelstraat Het bejaarde echtpaar Alfons en Marie-Verdurmen-Taalman uit Graauw denkt heel anders over zijn nieuwe be- staanssituatie dan de gezusters. „We hebben geen heimwee naar Graauw We komen graag op de verjaardagen van vrienden en kennissen daar, maar ver der hebben we geen behoefte aan Graauwzeggen beiden. „Ik doe hier veel aan pijproken en banke zitten en af en toe trek ik er een paar uur op uit. Ik ben heel tevreden met mijn nieuwe toe stand", beweert 85-jarige Alfons. Zijn één jaar oudere vrouw, die nog maar kortgeleden van een hartinfarct is her steld. voegt er aan toe: „We worden hier niet verwaarloosd. En we hebben ook geen klagen over tekort aan familiebe zoek. Ze zijn ons gelukkig niet verge ten". levenservaring In het algemeen filosoferend over de bejaarden, als laag van onze bevol king. merkt voorzitter Kuypers van het bejaardencentrum St. Antonius. hij is zelf 78 jaar oud en aan het eind van dit jaar definitief aftredend, op: „Oude mensen hebben een hoop leven servaring vergaard. Daar gaat de hui dige maatschappij te vaak aan voorbij. De jongeren luisteren veel minder dan vroeger naar de visie van ouderen. Wat dat betreft is er de laatste Jaren veel ver anderd. Jongeren nemen sneller de plaats in van ouderen. En daarbij wordt dan de indruk gewekt, dat de ouderen met hun denkwijze uit de tijd zijn en zich niet meer weten aan te passen. Dat is onjuist geredeneerd. In talloze gevallen moet men eigenlijk respect opbrengen voor bejaarden, omdat ze niet zelden een goed en verstandelijk oordeel kun nen geven". In dit verband noemt de heer Kuypers de recreatiecommissie. „Die commissie heeft altijd vrij goed gefunctioneerd, omdat er een paar actieve, verstande lijke mensen in zitten. Helaas ligt deze bewoners- en recreatiecommissie mo menteel, door ziekten en plotseling overlijden van enkele leden, op zijn rug". Toen zuster Ida in 1969 de leiding van St Antonius overnam, bestond deze commissie al. „Ze was toen wat verwa terd. Nadatbij wet was besloten dat zo'n commissie verplicht moest functione ren, hebben we onze schouders er flink onder gezet Onder normale omstan digheden functioneert ze uitstekend, maarthans gaat het moeilijk. In samen spraak komen we toch nog tot een aan trekkelijk win terprogramma". Als reden dat de commissie zo matig werkt, noemt zuster Ida de hulpbe hoevendheid van de bejaarden. „Die stijgt momenteel met de dag. Dat komt doordat de gemiddelde leeftijd van ons tehuis zeer hoog ligt. De bejaarden kunnen lang zelfstandig zijn, maar op een goeie dag gaat het ineens minder Directrice zuster Ida Rikmanspoel voor het nieuwbouwgedeelte van het bejaar dencentrum St. Antonius in Groenendijk. gangbewoners zijn Maria en Dina 'ge zworen vriendinnen'. Maria, die vroeger in de huishouding heeft gediend, voert het hoogste woord. „Ze hebben natuur lijk met het vingertje weer naar mij ge wezen, Het zal weer 's niet zo zijn. Als er iets is dan krijg ik het altijd op mijn dag Ik schijn daar voor in de wieg te zijn gelegd Dat was vroeger al zo toen ik me druk maakte voor vereni gingen Laat ik het maar meteen zeg gen ik zou niet meer wee willen ukt St. Antonius. De vrijheid die je hier geniet is prima en de verzorging net zo. Ik zou geen slaaf meer voor iemand willen spe len. Die tijd is gelukkig voorbij". Dlna de Kerf heeft de grootste pret over de hu moristisch klinkende uitlatingen van haar vriendin. Als de thee juist geser veerd is. zegt Maria met een ondeu- gendelach: „Ik zal 'skijkenofik nog een uitgedroogd kaakje in de trommel heb zitten. Hoor 's hier. je kunt door de week niet veel verwachten Helemaal in het andere deel van St An tonius. in een comfortabel nieuwbouw- appartement woont de 75-jarige Renee Totté. een geboren en getogen Groe nendijker Hij is juist bezig zijn kamer wat aan kant te maken. „Met dat mooie weer zitje eigenlijk de hele dag maar te genieten van het uitzicht en doe je ver der niet veel". Renee biedt een stoel aan. „Ga zitten, wat wil je weten''" Hi) wijst naar buiten. „Ik heb hiereen fantastisch uitzicht over heel Groenendijk en klooster Daar. in die buurt heb ik ge woond. Van hieruit kan ik de zaak goed in de gaten houden Werkelijk, ik leef hier naar mijn zin Alleen moet lk wel zeggen dat ik in de nieuwe vleugel min der contact heb met mijn omgeving dan in de ouwe vleugel. Het was daar veel plezieriger, je kwam er veel gauwer toe om met elkaar een kaartje te leggen. Maar voor je gemak zit ik in dit nieuwe appartement een stuk beter. Tegen woordig ga ik veel de deur uit om een kaartje te leggen, of als er op Groenen dijk iets te doen is, ga lk de straat op. Ik ben dik tevreden met mijn bestaan hier". Op nummer 166 wonen sinds kort de gezusters Paulina (85) en Roosje (83) GROENENDIJK - Het is geen zondag, er is geen kerk en ook geen uitvaart. De complexe nieuwbouw van het Groenendijkse bejaar dencentrum St. Antonius ziet in die gegeven toestand dan uit over tientallen lege en verlaten parkeervakken. Dus valt die ene stop pende auto op die stenen vlakte des te meer op. Wat teruggetrok ken van het raam kijkt een bejaarde man van twee hoog naar de vrouw die uitstapt, afscheid neemt en de wegrijdende autobes- 'JE WORDT NIET VERWAARLOOSD' tuurder uitbundig nazwaait. Aan de andere kant van St. Antonius, aan de gevel van het oude hoofdgebouw, gaat een evenwichtiger straatbeeld voorbij. Huisvrouwen doen boodschappen. De post bode, de melkboer en de bakker zijn bezig hun wijk te doen. Binnen, in de holklinkende entreehal van het bejaardencentrum, wacht een bewoner, wat ongeduldig tekkend met een kwartje, bij de receptie. Tevergeefs drukt hij op de bel, want niemand ver schijnt. lost. west. thuis René Totté (75) uit Groenendijk: 'Ik leej dan ze zouden wensen. Ons centrum telt sowieso twintig mensen van in de negentig". Het gros van de overige bewoners heeft een leeftijd van tachtig tot negentig jaar. „Ons percentage sterfgevallen is in al die jaren ook nog nooit zo hoog ge weest. Tot nu toe hebben we er al 22 gehad. Momentepl hebben we zelfs te maken met een kleine leegstand, zo'n tien plaatsen zijn er open. Dat is in het verleden nog nooit gebeurd. Dit is over igens een tijdelijke zaak, want meestal is er sprake van een wachtlijst" Op de vraag hoe de reactie van de bewo ners op deze veelheid van sterfgevallen per maand is. antwoordt zuster Ida: hier naar mijn zin' „Soms komen er wel bewoners wat ver- i slagen bij me, met de vraag: zuster, wie I zal de volgende nu zijn? Er zijn de laat ste tijd namelijk mensen verloren ge gaan, van wie je dat. gezien hun geeste lijke en lichamelijke conditiën, nog lang met had verwacht. En dan ineens zijn ze in een tijd van een paar dagen uitge stapt. Maar over het algemeen bewaart men zijn reactie voor zichzelf. Iedereen weet hier dat-le op zijn laatste stand plaats zit. Men raakt gewend aan al die uitvaarten. Vanuit ons tehuis worden namelijk ook de uitvaarten van het dorp verzorgd, omdat er een kapel met mor tuarium aan ons centrum verbonden is". „Je kan wel merken dat het koffietijd is. Ik werk mijn koffie altijd in één slok naar binnen en daarmee is het voor mij gebeurd. Jongelui doen dat anders, die maken het gezellig met si garetten. Geef ze trouwens 's ongelijk. Toch zou ik nou graag even bellen", merkt de wachtende man op. op dat moment nog onwetend van het feit dat de stroom tijdelijk is uitgevallen. Uit de verte, vanuit een gang klinkt helder belgerinkel, dat snel nadert. Plecht statig loopt zuster Ida Rikmanspoel, directrice van St. Antonius. langs de receptie, met op twee pas afstand ach ter haar een vrouw die een koperen bokaal voor zich uit houdt. Twintig minuten later is zuster Ida te ruggekeerd van haar religieuze ronde. „Daarom was ik bezet om half elf Om die tijd reiken we elke dat de heilige communie uit. We houden ook elke dag een heilige mis. Daar hebben de meeste bewoners van ons tehuis behoefte aan. Ikzelf vind de godsdienstige verzorging naast alle andere verzorging uitermate belangrijk. Toch accepteren we hier be jaarden van allerlei overtuigingen en ge loofsrichtingen. Er wordt niet de ge ringste dwang of pressie op de mensen uitgeoefend deel te nemen aan de katho lieke geloofsbelijdenis. Voor de meesten is het overigens een geruststellende ge dachte dat zij in hun laatste levensuren elk moment een beroep op een priester of een dominee kunnen doen". Ook in de omgang worden de bejaarden van St Antonius hoegenaamd niet aan regels onderworpen „Iedereen mag ontvangen wie die wiL In ons tehuis kennen we een open verkeer tussen mannen en vrouwen. Dat kune je mer ken aan de manier waarop ze met elkaar omgaan. Door de gangen lopen ze met elkaar op naar de recreatiezaal en daar maken de mannen en vrouwen het kris kras door elkaar gezellig onder me kaar", zegt zuster Ida. Open verkeer 'Het is ook wel merkbaar dat de be jaarden van St. Antonius van een 'open verkeer' houden, want. in tegenstel ling tot andere centra, staan veel ka merdeuren half los of wagenwijd open. Een onuitgesproken uitnodiging tot buurten bij elkaar, waar niet zel den spontaan gebruik van wordt ge maakt. Uit kamer 162 bijvoorbeeld klinkt vro lijk gepraat. De bewoonster, de protes tants gezindte mejuffrouw Maria Eliza beth van der Welle uit Temeuzen. vormt samen met mevrouw Dina de Kerf- Peersman uit Vogelwaarde een brei- kransje. Er gaat vrijwel geen dag voor bij. of ze zoeken elkaar Volgens de CAMPAGNE TEGEN BRUGSE BURGEMEESTER. - In Vlaanderen merkt men nu al best dat de gemeente raadsverkiezingen voor de deur staan. De samenstelling van de kandidaten lijsten voor de strijd van 10 oktober loopt beslist niet van een leien dakje. De man, die het tijdens de afgelopen weken het hardst te verduren heeft gekregen is burgemeester Michel van Maele van Brugge. Bepaalde groepen van de Christelijke Volkspartij (cvp), die al een eeuw lang de lakens uitdeelt in Brugge, hebben ge poogd hem te verdringen. Geruchten deden al sedert geruime tijd de ronde, dat de DVP-volksvertegenwoordiger Burgemeester Michel van Maele van Brugge kreeg het aan de stok met tegen standers in zijn eigen partij. Femand Vandamme (de zoon van de ere-burgemeester van Brugge, Pierre) hoopte lijsttrekker te worden, al heeft hij zich vroeger nooit ingelaten met de gemeentepolitiek. Dat was immers het werkterrein van zijn vader, terwijl hijzelf op parlementair vlak bedrijvig was. De werkelijke drijfveer dient gezocht in het feit. dat ere-burgemeester Pierre Van damme. een nog krasse tachtiger, die recentelijk tot ridder werd verheven, zich erg bedrogen voelt. Hij heeft de hei lige oorlog verklaard aan zijn opvolger Michel Van Maele. die hem - zo beweert hij althans - aan de dijk heeft gezet. Bei den hebben nochthans samen met klank de kiesstrijd gewonnen in 1970, wanneer Brugge samengesmolten werd met al zijn randgemeenten en meteen groeide tot een leefgemeenschap met 120.000 inwoners, in plaats van slechts 50.000 voorheen. De leuze van de CVP luidde toen 'Samen doen ze het nog be ter!'. Michel van Maele was al 20 jaar burgemeester van de randgemeente St Michiels. Amper een jaar later, in 1971. nam liij de leiding over in het nieuwe Brugge, nadat ridder Pierre Vandamme zijn ontslag had ingediend. Het boterde niet meer tussen die twee rivalen. Tegen deze achtergrond moet men de campagne zien, die de huidige Brugse burgemeester te verduren kreeg. In een vertrouwelijke brief - die echter in de kranten terechtkwam - stelde CVP-raadslid Paul Ducheyne zich 'na langdurig beraad en overleg met tal rijke personen en groeperingen' de vraag wie de representatieve lijst trekker van deze gezaghebbende par tij zou moeten worden. Dit schrijven was gericht aan de plaat selijke voorzitter van de CVP Er werd nog gewag gemaakt van machtsdrang en persoonlijke verzuchtingen, waar door de democratische beginselen in het gedrang kwamen Ongeveer op hetzelfde tijdstip ver scheen in het weekblad 'Humo' een erg scherp artikel tegen burgemeester M Van Maele. die 'De vorst van Brugge' werd genoemd Zoj hij er het bijltje bij neerleggen? Helemaal niet! Hij was wel woedend, maar beet scherp van zich at Uiteraard zou hij een eigen lijst gaan vormen en dan was het definitief uit met de hegemonie van de CVP in Brugge. Dat heeft men in die partij ook begrepen en (bijna) iedereen heeft de duimen ge legd vermits burgemeester M. Van Male met707f van de stemmen nu toch werd aangeduid als lijsttrekker. Er zullen echter vermoedelijk wel enkele andere politieke koppen vallen. Schuimbad in het instituut voor thalas- sotherapie in Knokke. dat, ondanks c! les, toch nog de naam van Louison Bo- bet ophoudt. TERRASSEN VAN KNOKKE IN DE POLITIEK. - In de badplaats Knokke-Heist poogt men het burge meester Emmanuel De Sutter wat moeilijk te maken. Ook hij behoort tot de CVP. Zo heeft men gepoogd om een eenheidslijst te vormen, die tegen hem gericht zou zijn en met als lijsttrekker de ere-burgemeester van Knokke. dr. Eugeen Mattelaer. Deze pogingen zijn echter mislukt Nu verkneukelt zich men in de oppositie om de rel, die ontslaan is in verband met de omstreden taks op de terrassen. Men herinnert zich het voudevllle-achtig ge val. Achttien hoteliers hebben een pro ces Ingespannen tegen het gemeente bestuur omdat ze van oordeel waren, dat de belasting, die in 1972 werd gehe ven op hun terrassen niet wettelijk was. Zij wonnen dit proces, maar er werd in het arrest van het Hof van Cassatie (het hoogste Belgische rechtscollege) ook gezegd, dat de terrassen opgericht wer den op een zone 'non aedificandi', wat betekent, dat er niet op mag worden ge bouwd. Het gemeente bestuur van Knokke-Heist gaf echter wel een voor lopige toelating om deze terrassen te plaatsen, maar deze werd. zoals reeds gemeld, plots ingetrokken. De reden? Het stadsbestuur was van oordeel, dat het door het toestaan van deze vergun ning een onwettige daad had gesteld. In LOUISON BOBET KREEG DE BONS IN KNOKKE EN ELDERS. -Op de brede gevel van het splinternieuw werkelijkheid heeft men de 18 'weer- spannigen' waarschijnlijk een hak wil len zetten, maar dit is overhaast ge beurd en dit heeft ernstige politieke ge volgen: volksvergaderingen, heftig pro test en zelfs een woelig debat in de ge meenteraad. Burgemeester Desutter heeft nu met de hand op het hart ver klaard. dat hij de terrassen helemaal niet wil laten slopen. HU zoekt met een stel juristen echter naar een oplossing en deze blijkt niet gemakkelijk te vin den. OOSTENDE EN DE KRACHT VAN 'DE STANDAARD'. - Ook in Oostende komt men op politiek vlak venijnig uit de hoek. Daar werden in de voorbije weken de batterijen vooral gericht op CVP- burgemeester Jan Piers, die een van de voornaamste aandeelhouders en be heerders was van de failliet verklaarde krantengroep 'De Standaard', waarvan de schuldenlast nu al opgelopen is tot meer dan 2 miljard fr. Tegenstanders van deze mandataris stelden zich de vraag of hij de stad Oostende even goed leidt als de nu door een nieuwe finan ciële groep overgenomen kranten. Dit vormde zelfs het thema van een vinnig hoofdartikel in het plaatselijk weekblad 'De Zeewacht', wat trouwens door zeer velen als een misplaatste zet werd be schouwd. instituut voor zeekuren tegenover het casino van Knokke staat in koeien van letters als blikvanger de naam van de man, die er - zo dacht men althans - aan de trouwtjes trekt: Louison Bobet, gewezen wereldkampioen en drie maal winnaar van de ronde van Frank rijk. Hij werd bij de opening van het cen trum, enkele weken geleden, nog voor gesteld als de belangrijkste verant woordelijke. In werkelijkheid zitten de kapitalen in handen van belangrijke fi nanciële groepen met op kop de hotel keten Sofitel-Borel. Nu heeft de ex- wielrenner het aan de stok gekregen met de baas van deze maatschappij, ho tel keizer Jacques Borel, die hem de 1 aan uitgestuurd heeft als een loopjongen. HIJ liet de beheerraad van "Thalassa In ternational', die reeds over vier institu ten in de aard van dit van Knokke be schikt, tegen Louison Bobet stemmen omdat hij als raadgever optreedt voor een keten van gezondheidsinstituten van een Zwitsers merk van farmaceuti sche produkten. Volgens Jacques Borel doet Louison Bobet op die manier zijn eigen zaak concurrentie aan. De gewe zen wielerkampioen kon zo gemakkelijk afgedankt worden, omdat hij zelf geen aandelen bezit, al voert hij wel de titel van president, terwijl uiteraard ook gre tig gebruik gemaakt wordt van zijn be roemde naam. Nu blijkt Louison Bobet echter geen kat om zonder handschoe nen aan te pakken. Hij deelde onom wonden mee, dat zijn geschil met Jac ques Borel geen invloed kan hebben op zijn taak als verantwoordelijke voor de zeekuren in Knokke. Daar werd immers een afzonderlijke maatschappij opge richt, die luistert naar de naam 'Cethab' en daarin heeft de hotelketen Sofitel- Borel wel wat in de pap te brokken, maar nog anderen delen er de lakens uit. Onder hen zeker casinobeheerder Jac ques Nellens. De naam van Louison Bo bet verdwijnt daarom zeker niet op de gevel van het instituut in Knokke, waar de ex-kampioen voortaan tenminste één week per maand zal verblijven. DALIDA ZOND HAAR KAT NAAR KNOKKE. - De Beroepsunie van de Belgische Pers had op de Franse na tionale feestdag (14 juli) - een gala georganiseerd in het casino van Knok ke. Als vedette werd hiervoor de tem peramentvolle zangeres Dalida uitge nodigd, maar ze zond haar kat. Het gala diende op het nippertje te worden afgelast. Dalida ligt echter niet over hoop met de Belgische journalisten. Zij maakt thans het zoveelste drama in haar bewogen leven mee. Haar le vensgezel Richard Chanfran werd vlak voor het gala in Knokke aange houden onder verdenking van moord poging. Hij noemt zich de 'Graaf van Saint- Germain'Hij schoot in hethuix van Da lida in Parijs de Portugees Faliciano neer, die zich in de kamer van het dienstmeisje Maria bevond. Het gaat om de minnaar van deze jongedame, die echter met vakantie was. De pseudo- graaf beweert, dat hij meende met een inbreker te doen te hebben, maar de re chercheurs geloven hem blijkbaar niet. Dalida is er het hart van in. Zij heeft al wel meer dergelijke drama's meege maakt. In 1967 pleegde haar vriend, componist Luigi Tenco, zelfmoord. Twee jaar later volgde haar ontdekker en gewezen echtgenoot Lucien Morisse dit voorbeeld. Nu is er die moordpo ging... of dit ongeluk. In elk geval had Dalida helemaal geen zin om te zingen in Knokke op de Franse nationale feestdag. Dalida zond haar kat naar Knokke en de persgala ging niet door.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 28