Sint Antonius in Groenendijk:
gezelligheid voor man en vrouw
RAND
'Het is hier niet helemaal
zoals ze thuis gewend waren'
vlaamse
courant
BEJAARDENTEHUIS MET VEEL TEVREDEN MENSEN
streek
VOORZITTER P. E. M. KUYPERS:
De bewoners van St. Antonius hebben daar niet veel moeite mee. ze ko-
Eén van de huisregels is: op tijd eten.
men zelfs 'te vroeg'.
'JE MOET
BEPAALDE REGELS
IN ACHT NEMEN'
GROENENDIJK - „Natuurlijk is
het hier niet helemaal zoals je thuis
gewend bent geweest. Tot op ze
kere hoogte moet je bepaalde re
gels in acht nemen, maar waar moet
je dat niet". Dat zegt de heer P. E. M.
Kuypers, voorzitter van het bestuur
van het bejaardencentrum Sint An
tonius. De heer Kuypers laat zich
over de vrijheid van doen en laten
in het bejaardencentrum minstens
even positief uit als de bewoners.
„Maar regels moeten er zijn".
De bewoners moeten komen eten
wanneer het etenstijd is. dus liefst
niettelaatkomen. 's-Avonds kunnen
ze net zo lang wegblijven als ze wil
len, want ze kunnen altijd binnen. Al
leen je moet wel proberen fatsoenlijk
thuis te komen, bijvoorbeeld niet te
diep in het glaasje hebben gekeken.
Uiteraard krijgen we als bestuur te
maken met klachten. Die worden
stuk voor stuk onderzocht En daar
worden, indien mogelijk bevredi
gende oplossingen voor gevonden, of
niet natuurlijk. Maar dan kan men
nog altijd een beroep doen op inspec
teur Heystek van bejaardenzorg".
Voorzitter Kuypers vindt dat het be
jaardencentrum St Antonius. met
zijn ruimte voor ongeveer 1430 men
sen, 'aardig past' in het hedendaagse
beleid van de bejaardenzorg. „Ge
lukkig keren we geleidelijk aan terug
naar de tijd waar we zo'n tien tot vijf
tien Jaar geleden van afgestapt zijn,
namelijk het vormen van kleine be
jaardentehuizen". In de praktijk is
volgens voorzitter Kuypers gebleken
dat de mammoet-centra deprime
rend werken op bejaarden. „Voor be
jaarde mensen betekent het een
enorm gróte stap. van je eigen ver
trouwde haard naar een bejaarden
centrum. Dat moet men voldoende
begrijpen Zo'n overgang is een groot
gebeuren. Men moet niet vergeten
dat die mensen een plek verlaten
waar ze jaren lief en leed hebben ge
kend. Op hun nieuwe bestemming
gaan ze over al die zaken van vroeger
opnieuw mediteren. Zoiets ligt ge
voelig en daarbij kan een stuk ver
eenzaming de kop opsteken, on
danks goede verzorging, voeding en
huisvesting".
Maes. Hon hele leven hebben ze in
Walsoorden gewoond. Wat stilletjes
zitten ze tegenover elkaar. Gelaten
hebben ze de verhuizing over zich
heen laten gaan. Hon gedachten leven
echter nog steeds in Walsoorden. Wat
triest zegt Roosje: „Oost west, thuis
best In Walsoorden hadden we zo'n
mooi poppenhuiske.
Ze gaan het, geloof ik. verkopen". Pau
lina die nogal hardhorend is. beaamt
wat zuster Roos opmerkt: „Het was fijn
in Walsoorden". Nu hebben ze een ruime
kamer in het oude gedeelte van St. An
tonius, met uitzicht op de winkelstraat
Het bejaarde echtpaar Alfons en
Marie-Verdurmen-Taalman uit Graauw
denkt heel anders over zijn nieuwe be-
staanssituatie dan de gezusters. „We
hebben geen heimwee naar Graauw We
komen graag op de verjaardagen van
vrienden en kennissen daar, maar ver
der hebben we geen behoefte aan
Graauwzeggen beiden. „Ik doe hier
veel aan pijproken en banke zitten en af
en toe trek ik er een paar uur op uit. Ik
ben heel tevreden met mijn nieuwe toe
stand", beweert 85-jarige Alfons. Zijn
één jaar oudere vrouw, die nog maar
kortgeleden van een hartinfarct is her
steld. voegt er aan toe: „We worden hier
niet verwaarloosd. En we hebben ook
geen klagen over tekort aan familiebe
zoek. Ze zijn ons gelukkig niet verge
ten".
levenservaring
In het algemeen filosoferend over de
bejaarden, als laag van onze bevol
king. merkt voorzitter Kuypers van
het bejaardencentrum St. Antonius.
hij is zelf 78 jaar oud en aan het eind
van dit jaar definitief aftredend, op:
„Oude mensen hebben een hoop leven
servaring vergaard. Daar gaat de hui
dige maatschappij te vaak aan voorbij.
De jongeren luisteren veel minder dan
vroeger naar de visie van ouderen. Wat
dat betreft is er de laatste Jaren veel ver
anderd. Jongeren nemen sneller de
plaats in van ouderen. En daarbij wordt
dan de indruk gewekt, dat de ouderen
met hun denkwijze uit de tijd zijn en zich
niet meer weten aan te passen. Dat is
onjuist geredeneerd. In talloze gevallen
moet men eigenlijk respect opbrengen
voor bejaarden, omdat ze niet zelden
een goed en verstandelijk oordeel kun
nen geven".
In dit verband noemt de heer Kuypers
de recreatiecommissie. „Die commissie
heeft altijd vrij goed gefunctioneerd,
omdat er een paar actieve, verstande
lijke mensen in zitten. Helaas ligt deze
bewoners- en recreatiecommissie mo
menteel, door ziekten en plotseling
overlijden van enkele leden, op zijn
rug".
Toen zuster Ida in 1969 de leiding van
St Antonius overnam, bestond deze
commissie al. „Ze was toen wat verwa
terd. Nadatbij wet was besloten dat zo'n
commissie verplicht moest functione
ren, hebben we onze schouders er flink
onder gezet Onder normale omstan
digheden functioneert ze uitstekend,
maarthans gaat het moeilijk. In samen
spraak komen we toch nog tot een aan
trekkelijk win terprogramma".
Als reden dat de commissie zo matig
werkt, noemt zuster Ida de hulpbe
hoevendheid van de bejaarden. „Die
stijgt momenteel met de dag. Dat komt
doordat de gemiddelde leeftijd van
ons tehuis zeer hoog ligt. De bejaarden
kunnen lang zelfstandig zijn, maar op
een goeie dag gaat het ineens minder
Directrice zuster Ida Rikmanspoel voor het nieuwbouwgedeelte van het bejaar
dencentrum St. Antonius in Groenendijk.
gangbewoners zijn Maria en Dina 'ge
zworen vriendinnen'. Maria, die vroeger
in de huishouding heeft gediend, voert
het hoogste woord. „Ze hebben natuur
lijk met het vingertje weer naar mij ge
wezen, Het zal weer 's niet zo zijn. Als er
iets is dan krijg ik het altijd op mijn dag
Ik schijn daar voor in de wieg te zijn
gelegd Dat was vroeger al zo
toen ik me druk maakte voor vereni
gingen Laat ik het maar meteen zeg
gen ik zou niet meer wee willen ukt St.
Antonius. De vrijheid die je hier geniet is
prima en de verzorging net zo. Ik zou
geen slaaf meer voor iemand willen spe
len. Die tijd is gelukkig voorbij". Dlna de
Kerf heeft de grootste pret over de hu
moristisch klinkende uitlatingen van
haar vriendin. Als de thee juist geser
veerd is. zegt Maria met een ondeu-
gendelach: „Ik zal 'skijkenofik nog een
uitgedroogd kaakje in de trommel heb
zitten. Hoor 's hier. je kunt door de week
niet veel verwachten
Helemaal in het andere deel van St An
tonius. in een comfortabel nieuwbouw-
appartement woont de 75-jarige Renee
Totté. een geboren en getogen Groe
nendijker Hij is juist bezig zijn kamer
wat aan kant te maken. „Met dat mooie
weer zitje eigenlijk de hele dag maar te
genieten van het uitzicht en doe je ver
der niet veel". Renee biedt een stoel aan.
„Ga zitten, wat wil je weten''" Hi) wijst
naar buiten. „Ik heb hiereen fantastisch
uitzicht over heel Groenendijk en
klooster Daar. in die buurt heb ik ge
woond. Van hieruit kan ik de zaak goed
in de gaten houden Werkelijk, ik leef
hier naar mijn zin Alleen moet lk wel
zeggen dat ik in de nieuwe vleugel min
der contact heb met mijn omgeving dan
in de ouwe vleugel. Het was daar veel
plezieriger, je kwam er veel gauwer toe
om met elkaar een kaartje te leggen.
Maar voor je gemak zit ik in dit nieuwe
appartement een stuk beter. Tegen
woordig ga ik veel de deur uit om een
kaartje te leggen, of als er op Groenen
dijk iets te doen is, ga lk de straat op. Ik
ben dik tevreden met mijn bestaan
hier".
Op nummer 166 wonen sinds kort de
gezusters Paulina (85) en Roosje (83)
GROENENDIJK - Het is geen zondag, er is geen kerk en ook geen
uitvaart. De complexe nieuwbouw van het Groenendijkse bejaar
dencentrum St. Antonius ziet in die gegeven toestand dan uit over
tientallen lege en verlaten parkeervakken. Dus valt die ene stop
pende auto op die stenen vlakte des te meer op. Wat teruggetrok
ken van het raam kijkt een bejaarde man van twee hoog naar de
vrouw die uitstapt, afscheid neemt en de wegrijdende autobes-
'JE WORDT NIET VERWAARLOOSD'
tuurder uitbundig nazwaait. Aan de andere kant van St. Antonius,
aan de gevel van het oude hoofdgebouw, gaat een evenwichtiger
straatbeeld voorbij. Huisvrouwen doen boodschappen. De post
bode, de melkboer en de bakker zijn bezig hun wijk te doen.
Binnen, in de holklinkende entreehal van het bejaardencentrum,
wacht een bewoner, wat ongeduldig tekkend met een kwartje, bij
de receptie. Tevergeefs drukt hij op de bel, want niemand ver
schijnt.
lost. west. thuis
René Totté (75) uit Groenendijk: 'Ik leej
dan ze zouden wensen. Ons centrum
telt sowieso twintig mensen van in de
negentig".
Het gros van de overige bewoners heeft
een leeftijd van tachtig tot negentig
jaar. „Ons percentage sterfgevallen is in
al die jaren ook nog nooit zo hoog ge
weest. Tot nu toe hebben we er al 22
gehad. Momentepl hebben we zelfs te
maken met een kleine leegstand, zo'n
tien plaatsen zijn er open. Dat is in het
verleden nog nooit gebeurd. Dit is over
igens een tijdelijke zaak, want meestal
is er sprake van een wachtlijst"
Op de vraag hoe de reactie van de bewo
ners op deze veelheid van sterfgevallen
per maand is. antwoordt zuster Ida:
hier naar mijn zin'
„Soms komen er wel bewoners wat ver- i
slagen bij me, met de vraag: zuster, wie I
zal de volgende nu zijn? Er zijn de laat
ste tijd namelijk mensen verloren ge
gaan, van wie je dat. gezien hun geeste
lijke en lichamelijke conditiën, nog lang
met had verwacht. En dan ineens zijn ze
in een tijd van een paar dagen uitge
stapt. Maar over het algemeen bewaart
men zijn reactie voor zichzelf. Iedereen
weet hier dat-le op zijn laatste stand
plaats zit. Men raakt gewend aan al die
uitvaarten. Vanuit ons tehuis worden
namelijk ook de uitvaarten van het dorp
verzorgd, omdat er een kapel met mor
tuarium aan ons centrum verbonden
is".
„Je kan wel merken dat het koffietijd
is. Ik werk mijn koffie altijd in één
slok naar binnen en daarmee is het
voor mij gebeurd. Jongelui doen dat
anders, die maken het gezellig met si
garetten. Geef ze trouwens 's ongelijk.
Toch zou ik nou graag even bellen",
merkt de wachtende man op. op dat
moment nog onwetend van het feit dat
de stroom tijdelijk is uitgevallen. Uit
de verte, vanuit een gang klinkt helder
belgerinkel, dat snel nadert. Plecht
statig loopt zuster Ida Rikmanspoel,
directrice van St. Antonius. langs de
receptie, met op twee pas afstand ach
ter haar een vrouw die een koperen
bokaal voor zich uit houdt.
Twintig minuten later is zuster Ida te
ruggekeerd van haar religieuze ronde.
„Daarom was ik bezet om half elf Om
die tijd reiken we elke dat de heilige
communie uit. We houden ook elke dag
een heilige mis. Daar hebben de meeste
bewoners van ons tehuis behoefte aan.
Ikzelf vind de godsdienstige verzorging
naast alle andere verzorging uitermate
belangrijk. Toch accepteren we hier be
jaarden van allerlei overtuigingen en ge
loofsrichtingen. Er wordt niet de ge
ringste dwang of pressie op de mensen
uitgeoefend deel te nemen aan de katho
lieke geloofsbelijdenis. Voor de meesten
is het overigens een geruststellende ge
dachte dat zij in hun laatste levensuren
elk moment een beroep op een priester
of een dominee kunnen doen".
Ook in de omgang worden de bejaarden
van St Antonius hoegenaamd niet aan
regels onderworpen „Iedereen mag
ontvangen wie die wiL In ons tehuis
kennen we een open verkeer tussen
mannen en vrouwen. Dat kune je mer
ken aan de manier waarop ze met elkaar
omgaan. Door de gangen lopen ze met
elkaar op naar de recreatiezaal en daar
maken de mannen en vrouwen het kris
kras door elkaar gezellig onder me
kaar", zegt zuster Ida.
Open verkeer
'Het is ook wel merkbaar dat de be
jaarden van St. Antonius van een 'open
verkeer' houden, want. in tegenstel
ling tot andere centra, staan veel ka
merdeuren half los of wagenwijd
open. Een onuitgesproken uitnodiging
tot buurten bij elkaar, waar niet zel
den spontaan gebruik van wordt ge
maakt.
Uit kamer 162 bijvoorbeeld klinkt vro
lijk gepraat. De bewoonster, de protes
tants gezindte mejuffrouw Maria Eliza
beth van der Welle uit Temeuzen. vormt
samen met mevrouw Dina de Kerf-
Peersman uit Vogelwaarde een brei-
kransje. Er gaat vrijwel geen dag voor
bij. of ze zoeken elkaar Volgens de
CAMPAGNE TEGEN BRUGSE
BURGEMEESTER. - In Vlaanderen
merkt men nu al best dat de gemeente
raadsverkiezingen voor de deur staan.
De samenstelling van de kandidaten
lijsten voor de strijd van 10 oktober
loopt beslist niet van een leien dakje.
De man, die het tijdens de afgelopen
weken het hardst te verduren heeft
gekregen is burgemeester Michel van
Maele van Brugge.
Bepaalde groepen van de Christelijke
Volkspartij (cvp), die al een eeuw lang de
lakens uitdeelt in Brugge, hebben ge
poogd hem te verdringen. Geruchten
deden al sedert geruime tijd de ronde,
dat de DVP-volksvertegenwoordiger
Burgemeester Michel van Maele van
Brugge kreeg het aan de stok met tegen
standers in zijn eigen partij.
Femand Vandamme (de zoon van de
ere-burgemeester van Brugge, Pierre)
hoopte lijsttrekker te worden, al heeft
hij zich vroeger nooit ingelaten met de
gemeentepolitiek. Dat was immers het
werkterrein van zijn vader, terwijl hijzelf
op parlementair vlak bedrijvig was. De
werkelijke drijfveer dient gezocht in het
feit. dat ere-burgemeester Pierre Van
damme. een nog krasse tachtiger, die
recentelijk tot ridder werd verheven,
zich erg bedrogen voelt. Hij heeft de hei
lige oorlog verklaard aan zijn opvolger
Michel Van Maele. die hem - zo beweert
hij althans - aan de dijk heeft gezet. Bei
den hebben nochthans samen met
klank de kiesstrijd gewonnen in 1970,
wanneer Brugge samengesmolten werd
met al zijn randgemeenten en meteen
groeide tot een leefgemeenschap met
120.000 inwoners, in plaats van slechts
50.000 voorheen. De leuze van de CVP
luidde toen 'Samen doen ze het nog be
ter!'. Michel van Maele was al 20 jaar
burgemeester van de randgemeente St
Michiels. Amper een jaar later, in 1971.
nam liij de leiding over in het nieuwe
Brugge, nadat ridder Pierre Vandamme
zijn ontslag had ingediend. Het boterde
niet meer tussen die twee rivalen.
Tegen deze achtergrond moet men de
campagne zien, die de huidige Brugse
burgemeester te verduren kreeg. In
een vertrouwelijke brief - die echter
in de kranten terechtkwam - stelde
CVP-raadslid Paul Ducheyne zich 'na
langdurig beraad en overleg met tal
rijke personen en groeperingen' de
vraag wie de representatieve lijst
trekker van deze gezaghebbende par
tij zou moeten worden.
Dit schrijven was gericht aan de plaat
selijke voorzitter van de CVP Er werd
nog gewag gemaakt van machtsdrang
en persoonlijke verzuchtingen, waar
door de democratische beginselen in het
gedrang kwamen
Ongeveer op hetzelfde tijdstip ver
scheen in het weekblad 'Humo' een erg
scherp artikel tegen burgemeester M
Van Maele. die 'De vorst van Brugge'
werd genoemd Zoj hij er het bijltje bij
neerleggen? Helemaal niet! Hij was wel
woedend, maar beet scherp van zich at
Uiteraard zou hij een eigen lijst gaan
vormen en dan was het definitief uit met
de hegemonie van de CVP in Brugge.
Dat heeft men in die partij ook begrepen
en (bijna) iedereen heeft de duimen ge
legd vermits burgemeester M. Van Male
met707f van de stemmen nu toch werd
aangeduid als lijsttrekker. Er zullen
echter vermoedelijk wel enkele andere
politieke koppen vallen.
Schuimbad in het instituut voor thalas-
sotherapie in Knokke. dat, ondanks c!
les, toch nog de naam van Louison Bo-
bet ophoudt.
TERRASSEN VAN KNOKKE IN
DE POLITIEK. - In de badplaats
Knokke-Heist poogt men het burge
meester Emmanuel De Sutter wat
moeilijk te maken. Ook hij behoort tot
de CVP. Zo heeft men gepoogd om een
eenheidslijst te vormen, die tegen hem
gericht zou zijn en met als lijsttrekker
de ere-burgemeester van Knokke. dr.
Eugeen Mattelaer.
Deze pogingen zijn echter mislukt Nu
verkneukelt zich men in de oppositie om
de rel, die ontslaan is in verband met de
omstreden taks op de terrassen. Men
herinnert zich het voudevllle-achtig ge
val. Achttien hoteliers hebben een pro
ces Ingespannen tegen het gemeente
bestuur omdat ze van oordeel waren,
dat de belasting, die in 1972 werd gehe
ven op hun terrassen niet wettelijk was.
Zij wonnen dit proces, maar er werd in
het arrest van het Hof van Cassatie (het
hoogste Belgische rechtscollege) ook
gezegd, dat de terrassen opgericht wer
den op een zone 'non aedificandi', wat
betekent, dat er niet op mag worden ge
bouwd. Het gemeente bestuur van
Knokke-Heist gaf echter wel een voor
lopige toelating om deze terrassen te
plaatsen, maar deze werd. zoals reeds
gemeld, plots ingetrokken. De reden?
Het stadsbestuur was van oordeel, dat
het door het toestaan van deze vergun
ning een onwettige daad had gesteld. In
LOUISON BOBET KREEG DE
BONS IN KNOKKE EN ELDERS.
-Op
de brede gevel van het splinternieuw
werkelijkheid heeft men de 18 'weer-
spannigen' waarschijnlijk een hak wil
len zetten, maar dit is overhaast ge
beurd en dit heeft ernstige politieke ge
volgen: volksvergaderingen, heftig pro
test en zelfs een woelig debat in de ge
meenteraad. Burgemeester Desutter
heeft nu met de hand op het hart ver
klaard. dat hij de terrassen helemaal
niet wil laten slopen. HU zoekt met een
stel juristen echter naar een oplossing
en deze blijkt niet gemakkelijk te vin
den.
OOSTENDE EN DE KRACHT VAN
'DE STANDAARD'. - Ook in Oostende
komt men op politiek vlak venijnig uit
de hoek.
Daar werden in de voorbije weken de
batterijen vooral gericht op CVP-
burgemeester Jan Piers, die een van de
voornaamste aandeelhouders en be
heerders was van de failliet verklaarde
krantengroep 'De Standaard', waarvan
de schuldenlast nu al opgelopen is tot
meer dan 2 miljard fr. Tegenstanders
van deze mandataris stelden zich de
vraag of hij de stad Oostende even goed
leidt als de nu door een nieuwe finan
ciële groep overgenomen kranten. Dit
vormde zelfs het thema van een vinnig
hoofdartikel in het plaatselijk weekblad
'De Zeewacht', wat trouwens door zeer
velen als een misplaatste zet werd be
schouwd.
instituut voor zeekuren tegenover het
casino van Knokke staat in koeien van
letters als blikvanger de naam van de
man, die er - zo dacht men althans -
aan de trouwtjes trekt: Louison Bobet,
gewezen wereldkampioen en drie
maal winnaar van de ronde van Frank
rijk.
Hij werd bij de opening van het cen
trum, enkele weken geleden, nog voor
gesteld als de belangrijkste verant
woordelijke. In werkelijkheid zitten de
kapitalen in handen van belangrijke fi
nanciële groepen met op kop de hotel
keten Sofitel-Borel. Nu heeft de ex-
wielrenner het aan de stok gekregen
met de baas van deze maatschappij, ho
tel keizer Jacques Borel, die hem de 1 aan
uitgestuurd heeft als een loopjongen.
HIJ liet de beheerraad van "Thalassa In
ternational', die reeds over vier institu
ten in de aard van dit van Knokke be
schikt, tegen Louison Bobet stemmen
omdat hij als raadgever optreedt voor
een keten van gezondheidsinstituten
van een Zwitsers merk van farmaceuti
sche produkten. Volgens Jacques Borel
doet Louison Bobet op die manier zijn
eigen zaak concurrentie aan. De gewe
zen wielerkampioen kon zo gemakkelijk
afgedankt worden, omdat hij zelf geen
aandelen bezit, al voert hij wel de titel
van president, terwijl uiteraard ook gre
tig gebruik gemaakt wordt van zijn be
roemde naam. Nu blijkt Louison Bobet
echter geen kat om zonder handschoe
nen aan te pakken. Hij deelde onom
wonden mee, dat zijn geschil met Jac
ques Borel geen invloed kan hebben op
zijn taak als verantwoordelijke voor de
zeekuren in Knokke. Daar werd immers
een afzonderlijke maatschappij opge
richt, die luistert naar de naam 'Cethab'
en daarin heeft de hotelketen Sofitel-
Borel wel wat in de pap te brokken,
maar nog anderen delen er de lakens uit.
Onder hen zeker casinobeheerder Jac
ques Nellens. De naam van Louison Bo
bet verdwijnt daarom zeker niet op de
gevel van het instituut in Knokke, waar
de ex-kampioen voortaan tenminste
één week per maand zal verblijven.
DALIDA ZOND HAAR KAT NAAR
KNOKKE. - De Beroepsunie van de
Belgische Pers had op de Franse na
tionale feestdag (14 juli) - een gala
georganiseerd in het casino van Knok
ke. Als vedette werd hiervoor de tem
peramentvolle zangeres Dalida uitge
nodigd, maar ze zond haar kat. Het
gala diende op het nippertje te worden
afgelast. Dalida ligt echter niet over
hoop met de Belgische journalisten.
Zij maakt thans het zoveelste drama in
haar bewogen leven mee. Haar le
vensgezel Richard Chanfran werd
vlak voor het gala in Knokke aange
houden onder verdenking van moord
poging.
Hij noemt zich de 'Graaf van Saint-
Germain'Hij schoot in hethuix van Da
lida in Parijs de Portugees Faliciano
neer, die zich in de kamer van het
dienstmeisje Maria bevond. Het gaat
om de minnaar van deze jongedame, die
echter met vakantie was. De pseudo-
graaf beweert, dat hij meende met een
inbreker te doen te hebben, maar de re
chercheurs geloven hem blijkbaar niet.
Dalida is er het hart van in. Zij heeft al
wel meer dergelijke drama's meege
maakt. In 1967 pleegde haar vriend,
componist Luigi Tenco, zelfmoord.
Twee jaar later volgde haar ontdekker
en gewezen echtgenoot Lucien Morisse
dit voorbeeld. Nu is er die moordpo
ging... of dit ongeluk. In elk geval had
Dalida helemaal geen zin om te zingen
in Knokke op de Franse nationale
feestdag.
Dalida zond haar kat naar Knokke en
de persgala ging niet door.