Ludmilla Toeristsjeva beleefde grootste desillusie in carriere Enith weigerde initiatief en verspeelde zilver Herman Ponsteen: juiste taxatiemogelijkheden Poloteam na drie jaar akkoord met ideeën Trumbic PZC/s IN VRIJE OEFENING TOCH NOG OVERTROFFEN DOOR GOUDEN NELLIE KIM 17 Meest gracieuze turnster die de wereld ooit kende ZATERDAG 24 JULI 1976 sport (Door Joop van den Berg» MON TREAL - Niet de ongelofelijke triomfen van Nadia Comaneci (drie gouden, een zilveren en een bronzen medaille), niet de uitgelaten vreugde van Nellie Kim (drie gouden en een zilveren plak) ontroer den het publiek in de olympische turnhal ten slotte het diepst. Maar wel het schrijnende verdriet, de nauwelijks te verwerken desillusie van Ludmilla Toeristsjeva. Zij, de meest gracieuze turn sterdie de wereld ooit kende, probeerde tevergeefs haar tranen te verbijten. Met geboden hoofd trachtte ze onopvallend met een mouw van haar trainingspak die tranen te drogen. Want zij, Lud milla Toeristsjeva. beleefde in Montreal wellicht de grootste ont goocheling uit haar schitterende carrière. Luttele minuten eerder nog liep zij stralend rond langs de rand van het hel verlichte podium, waarop zij zojuist ilsde onbetwistbare ster van het ballet kd ogenstrelende vrije oefening had pètaleerd, waarin artistieke schoon heid en onstuimige acrobatie om voor rang streden. Na de terugval van Olga Rorbut was zij altijd - en zij wist het ifker: ook nu - de onbetwistbare schoonheidskoningin van dit nummer geweest. Ludmilla straalde, toen zij haar beloning (9.90) op het elektroni sche scorebord zag oplichten. Vol maakt zeker van het goud voor de vrije oefening voelde zij zich na deze werve lende show. omdat zij voelde dat na ieder woord van medelijden zij haar emoties helemaal de vrije loop zou moeten laten En terwijl Ludmilla in eenzaamheid haai teleur stelling verwerkte, genoot haar landge note dansend van plezier van haar suc ces Met twee gouden medailles bij de toes tel Rn a les leen voor de paardsprong en een voor de vrije oefening) schaarde Nellie Kim zich bijna op gelijke hoogte met de Roemeense wondert,urnster Na- dia Comaneci Maar de grootste ovatie van het ontroerde publiek was toch voor de verdriet ige Ludmilla. Zoals ook Olga Korbut imet haar 21 jaar al een ver moeide. trieste ster-op-haar-ietour tus sen het aanstormend talent i een enorme ovatie kreeg, toen zij. Olga met een milla had reeds een gemiddelde van l.'cce vergaard, terwijl Nellie (9.850) en Nadla (9 800) slechts op een wonder of de absolute perfectie konden hopen. Daarom was er na haar laatste cijfer (9.90) niet eens meer een schijntje twijfel bij de stralende Ludmilla. Nu kon alleen Nellie Kim haar het goud nog ontne men. als dit 18-jarige Russinnetje inder daad die absolutie perfectie (een 10) be reikte. Want inmiddels was de 9.95 van Nadia niet toereikend geweest om Ludmilla nog de kroon op dit onderdeel te ontnemen Want haar gemiddelde van de eerdere wedstrijden m dit olympisch toernooi, die ook meetelden voor deze toestelfina les, was beduidend beter dan die van Nellie Kim en Nadla Comaneci Lud- Weer een tien Daarom stortte voor de 23-jarige Toe ristsjeva een wereld van geluk ineen, toen voor de Aziatische prinses Nellie Kim een sprookje werkelijkheid werd. Eerder in het toernooi al had zij bij de paardsprong een droomwens gereali seerd en de hoogste score (een 10!) ver overd. En ook nu zweefde zij in zo'n feeërieke stijl en met zoveel sprong kracht over het podium bij haar vrije oefening, dat zij opnieuw de niet te overtreffen waardering (weer een 10) kreeg. Een donkere wolk van teleur stelling trok over het eerst zo lachende gezicht van Ludmilla. Knipperend met de ogen, keek ze perplex naar het sco rebord. Met een verschil van slechts 25 duizendste punt (0.025) was haar het goud toch nog ontgaan... Eerst verbeet zij nog haar tranen, toen huilde ze even met vertrokken gezicht, duwde de troostende Russische train- ster met een schokkende schouder weg, schitterende oeiemng net zilver op de evenwichtsbalk veroverde Deze dramatische belevenissen - dr te ruggang van Olga Korbut en de ont- gooeheling van Ludmilla Toeristsjeva - emotioneerden het publiek op de slo- tavond van het olympisch damestur- nen nog meer dan de fabuleuze suees- sen van de 14-jarige Nadia Comaneci. die ook bij de toestelfinales weer haar verbluffend talent etaleerde, en met opnieuw tienen aan de brug en op de balk op die onderdelen bij de toestelfi nales het goud veroverde. Niet minder dan zeven maal een 10 kreeg Nadia in dit olympisch turhtoemooi. waarmee zij het aantal tienen dat zij in haar kor te. stormachtige carriere veroverde, op 23 bracht. Comaneci en Kim Nadia kreeg in dit olympisch toernooi goud voor het Individuele klassement over alle toestellen (de belangrijkste ti tel). goud voor de brug. goud voor de balk. zilver voor de iweede plaats van Roemenië in het landenklassement en brons voor de vrije oefening Bijna op gelijke hoogte kwam de donkere. Russi sche kampioene Nellie Kim: een gouden medaille voor haar paardsprong. een gouden medaille voor de vrije oefening een gouden medaille voor de eerste plaats van de Russinnen in het landen klassement, en een zilveren medaille voor haar tweede plaats in het algemeen individueel klassement.. Comaneci en Kim verdeelden dus alle gouden medail les bit de toestelfinales. Voor Toeristsjeva was er .slechts" het goud van het landenklassement. het zil ver voor haar paardsprong en haar vrije oefening Voor haar waren die zilveren medailles slechts troostprijzen. Olga Korbut daarentegen straalde van geluk toen zij op de evenwichtsbalk toch nog het zilver veroverde Want nu zij niet langer de ster van weleer was. voelde zij zich duidelijk ongelukkig, en het zilver deed haar even die pijn vergeten. Olga lachtte eindelijk, toen zij toch weer een medaille kreeg De gouden medailles hadden Nellie Kim al lang doen verge ten dat zij aan de brug al haar kansen had verspeeld toen zij bij een pirouette langs de hoge legger van de brue viel Roemenie en Rusland verdeelden de medailles bij het toesteltumen vrijwel alleen. Brons was er alleen voor de Hon gaarse Marta Egervari (brug) en even eens brons voor de Oostduitse Carola Dombeck (paardsprong). (Van een speciale verslaggever) MONTREAL - De klasse won het uiteindelijk ruimschoots van de kracht. Anders kan de olympische achtervolgings triomf van Gregor Braun onmogelijk worden vertaald Daarom was Herman Ponsteen ook terecht verguld met het zilver, dat voor hem bovendien als een tastbaar bewijs mocht dienen voor zijn terugkeer aan de absolute wereldtop MONTREAL - Met een zeer tevreden lacheje op zijn gezicht laat Herman Ponsteen de fonkelende zilveren medaille zien, die hij bij de individuele ach tervolging won Toch kende het zilveren succes van Montreal ook wel degelijk zijn schaduwkanten, zowel voor Her man Ponsteen als voor de vader landse baanwielrennerij, die het in de toekomst zonder hem zal moeten stellen. Maar niemand beter dan de langdurig applaudisererende Frans Mahn moet hebben begrepen hoe weinig waarde het zilver heeft voor een kandidaat- beroepsrenner. Ook Herman Ponsteen moet daaraan hebben gedacht, toen hij bijna doel loos over de olympische piste cir kelde, terwijl de van vreugfie uit zinnige Duitsers Gregor Braun bijna letterlijk van de fiets sleurden. Het per traditie hoge aanvan- gstempo van Gregor Braun werd Herman Ponsteen uiteindelijk fa taal in dit fascinerende tweege vecht. Ponsleen gaf het later grif toe: „Wanneer je al meteen begint met een achterstand van zo'n twee se conden, is dat wel erg veel. Het heeft me ontzettend veel kracht gekost om weer op gelijke hoogte te komen. Toen ik een kleine voorsprong had genomen, dacht ik die te kunnen vasthouden. Toen hij mij echter voor de derde keer op een achter stand zette, was het kaarsje wel zo'n beetje uit. Ik had toen echt niet meer de kracht om nog eens terug te ko men". Frans Mahn: „Dit was een gevecht zoals ik dat jaren niet heb gezien. Je hoopt natuurlijk op goud. maar dat zat er gewoon niet in". Het zilver van Montreal is echter aanzienlijk meer dan de grootste op timist een jaar geleden ooit voor mo gelijk had gehouden. In 1973 uit het niets doorgestoten naar de interna tionale top. maar nadien een belofte gebleven die terug gleed in de ano nimiteit, beleefde Herman Ponsteen in Montreal de grootste overwinning op zichzelf Na zijn echec van twee jaar geleden bij de WK in dat zelfde Montreal eigenlijk door iedereen af geschreven als het veelbelovende achtervolgingstalent, kondigde zich vorig jaar weliswaar een licht herstel aan, maar niets wees in de richting van een positie aan de wereldtop. Frans Mahn. meer dan eens een Ponsteen-coach genoemd, verloor echter nimmer hettrouwen in het door hem gepolijste achtervolgings talent. dat nadrukkelijk had aange toond over bijna onbegrensde moge lijkheden te beschikken In de periode voorafgaande aan het mondiale titelgevecht van twee jaar geleden, was Herman Ponsteen ook de inschikkelijkheid zelve. Hij deed alles wat hem gevraagd werd, zonder zich daarbij af te vragen of het grote aantal wedstrijden dat hy reed - elf nationale titels getuigen daarvan - niet ten koste ging van de door hem zo begeerde prestatie op de poursuit. De zeven maanden gedwongen rust die volgden op het ..echec van Mon treal", veranderden zijn leven ingrij pend Aan zijn vermogen om te rela tiveren ontleende hij een stuk inzicht dat hem geleidelijk tot de conclusie bracht dat er te veel van hem werd gevergd. Terecht wenste hij niet lan ger als „trekpaard" te fungeren van een baanploeg waarin hy ver boven de rest uitsteekt. Die zelfstandigheid - „Ik heb nu lak aan iedereen, ik bepaal mijn eigen programma" - leidde ook tot zijn be slissing de kilometertijdrit, tegen de zin van Mahn in. niet te rijden, te neinde zich zo volledig tc kunnen concentreren op de individuele ach tervolging. Op dit onderdeel kende hij zichzelf aanzienlijk grotere me daillekansen toe. Het bleek een juiste taxatie van zijn mogelijkhe den, die ook voor een Ponsteen-in- de-vorm-van-zijn-leven natuurlijk niet onbegrensd zijn. IVO TRUMB1C (Van speciale verslaggever) MONTREAL - De stap-voor-stap- theorie. kernpunt van Ivo Trumbic' succesvolle trainingsaanpak, houdt niet in dat de Joegoslavische coach van het succesvolle Nederlandse waterpoloteam geen oog heeft voor de toekomst. Integendeel, het groot ste deel van zijn arbeid is juist ge richt op de toekomst, maar daarmee wil hij zijn spelers in Montreal be slist niet lastig vallen. „De jongens moeten hier dag voor dag. wedstrijd voor wedstrijd leven. Kijken naar en praten over morgen verstoort al leen maar de concentratie. En die moet beslist optimaal zijn. wil je hier in Montreal tot goede prestaties kunnen komen". Hel heeft Trumbic byna drie jaar ge kost voordat hy de Nederlandse top- spelers voor zijn ideêen heeft weten te winnen. Hij heeft moeten praten als Brugman, moeten schelden als een viswijf om van zyn wil wet te ma ken Hij is uitgelachen, geroemd (vierde plaats tijdens de Europese kampioenschappen twee jaar gele den in Weneni en fel gekritiseerd (vo rig jaar tijdens de WK in het Colum- biaanse Cali). Nu is hij weer de grote kampioen, zoals hij dat ook was als international in het sterke Joegosla- visch^Jpam uit de zestiger jaren. De 41-jarige oefenmeester weet wie zijn vrienden zijn en kent ook zijn vijan den. maar iedereen wordt geduldig te woord gestaan als hy Trumbic wil fe liciteren en wil vertellen hoe goed de coach wel is. Zelfdiscipline „Het is belangrijk in het waterpolo- wereldje om de mensen te vriend te houden. Neem bijvoorbeeld de scheidsrechters Je kunt ze klootjes noemen, en enkelen zyn ook echt klootjes, maar daar win je niets mee. Integendeel, je krijgt een slechte naam by het hele arbiterskorps en je jaagt de toeschouwers tegen je in het harnas Je moet de zelfdiscipline kunnen opbrengen om de fouten van een scheidsrechter te accepteren. Dat gebeurt nu ook by ons, en kijk naar het resultaat. We worden toege juicht door het publiek en hebben goodwill gekweekt bij de scheids rechters Dat is allemaal winst' Het woord zelfdiscipline is gevallen Je zou het Trumbic' stopwoordje kunnen noemen, maar hij heeft zijn spelers wel zover gekregen dat zy zich bij bijna alles wat ze doen de consequenties voor de ploeg realise ren Zelfdiscipline vormt ook de basis voor zijn hele tactische aanpak Spelpatronen die het afgelopen jaar tot vervelens toe tijdens de trainin gen zijn ingestudeerd, kunnen ook al leen maar het beoogde rendement opleveren als iedere speler zich strikt aan de opdracht houdt In het suc cesvolle voorseizoen werd er nog wel eens gezondigd. Op een beminneUjke wijze, maar voor de betreffende per soon toch wel uiterst pynlijk, zette Trumbic dan later de puntjes op de L Steeds opnieuw en zonder aanziens des persoons Nu worden daarvan in Montreal de vruchten geplukt. Handen dragen Het is merkwaardig dat de Joegos laaf met zijn harde aanpak toch het vertrouwen van bijna alle spelers heeft weten te winnen. Zelfs de in troverte Nico Landeweerd, normaal gesproken door bijna niemand goed te benaderen, is niet onverschillig gebleven onder het regime van Trumbic. „Ja. je kan wel zeggen dat wij „de lange" (de bijnaam van de coach - red.) op handen dragen. Dat komt omdat bij niet alleen hard, maar ook menselijk en bijzonder eerlijk is". zegt aanvoerder doelman Evert Kroon. „Je voelt ook dat hij echt hart voor de zaak heeft". Het gaat te ver om de spectaculaire sprong - vooral ten koste van olympisch- en wereldkampioen Rus land - van de Nederlandse waterpo- loploeg alleen als de verdienste van Trumbic aan te merken. Maar het kan niet worden ontkend dat hy op het juiste moment het roer heeft overgenomen. Ook zyn voorganger Harry Vriend, die nu als tv- commentator de verrichtingen van Oranje volgt, is daarvan overtuigd. „Het beste wat ik heb gedaan als coach, was na de wereldkampioen schappen van 1973 in Belgrado in pakken en wegwezen. ElgenUjk had ik het al een jaar eerder moeten doen". Op welke hoogte Oranje precies is be land. zal de komende dagen blyken. De start - de eerste stap dus - in de finalepoule van het olympisch toer nooi. de 3-2-zege op Wesl-Duitsland, was in ieder geval bijzonder hoopge vend. Over medaillekansen, die toch zeer reëel moeten worden genoemd, wil Trumbic nog niet pralen. „Het heeft geen zin om die kansen te gaan berekenen, zoals het ook geen zin had om te praten over een gunstige of ongunstige loting. Kansberekenin gen leiden de aandacht af van de taak-van-vandaag. Daar hebben we onze handen vol aan", zegt de bonds coach. (Van een speciale verslaggever) MONTREAL - Op het beslis sende moment kreeg de angst Enith Brigitha toch in zijn greep. De angst voor Shirley Babashoff, de 19-jarige Ameri kaanse studente, die in het ver leden Enith steeds met onaan gename verrassingen confron teerde. Nu echter had de Neder landse de beste troeven in han den, maar zij verzuimde die tij dig uit te spelen, omdat ze toch weer vreesde de laatste slag dan te zullen verliezen. Erger nog, ze was bang helemaal met lege handen uit het water te moeten komen. Dat gebeurde ten slotte niet; de 200 meter vrije slag leverde Enith haar tweede bronzen medaille op. Maar het had zilver kunnen en ook moeten zijn. Nadat Enith Brigitha 's morgens met de veelbelovende tyd van 2.01,45 als eerste de eindstrijd was binnengezwommen. leek zy bereid op het hoogst haalbare - een tweede plaats achter de fenomenale Oostduitse Komelia Ender- te gokken Vol zelfvertrouwen keek ze de finale- strijd tegemoet, daarby in de rug ge steund door haar zege op Babashoff in de eerste rechtstreekse confrontatie, de race naar eremetaal op de 100 meter De vlaggedraagster van de Amerikaanse zwemequipe sukkelde ook mei een aan gevreten moreel, want nadat zij op de spnnt uil de boot was gevallen, mis lukte ook nog haar coup op de 400 meter vrije slag Meer dan ooit was zij ryp voor een knock-out. maar waar Enith wei gerde het initiatief te nemen, trok Shir ley onbevreesd ten aanval. De vreugde over het brons maakte de IJ-zwemster aanvankeiyk enigszins blind voor de realiteit. Schoorvoetend gaf ze toe dat er voor haar „misschien wel watmeer had ingezeten" Het waren niet haar zenuwen i „Ik heb nu wel zo veel ervaring, dat ik daar geen last meer van heb i die haar ervan weerhielden de gok te wagen „Ik vond het risico te groot. Voor hetzelfde geld word je name lijk vierde of vyfde. Ga je snel van start. dan weet je niet of je op de laatste baan nog voldoende over hebt Daarom zwom Ik net als de honderd meter myn eigen Volop sprinten Na enig aandringen kwam ten slotte toch de aap uit de mouw. „Ja, ik heb inderdaad gedacht aan de wedstrijden tijdens de wereldkampioenschappen vorig jaar in Cali en drie jaar geleden in Belgrado. Daar ging ik steeds wel snel af, maar daar werd ik in de eindsprint telkens door Shirley geklopt. Ik was daar nu ook bang voor, en ik had me voorgenomen dat me dat beslist niet zou gebeuren. Het vreemde is. dat zij nu te snel was vertrokken. Dat vertelde ze me ook na afloop. Zij kon niet meer op de laatste meters, terwijl ik nog zoveel over had, dat ik volop kon sprinten Als de race nog een paar meter langer zou zijn geweest, had ik haar ook beslist gepakt". Nog één keer dit seizoen krijgt de 21- jarige typiste de kans om haar ideaa Ina Ender als tweede onder de magische twee-minutengrens te duiken, te reali seren. „Hel zal moeiiyk worden, want als ik terug kom uit Montreal, moet ik eerst examen voor zwemonderwijzeres doen Daarna komt dan de Europa Cup In Londen Myn verdere toekomstplan nen? Lekker met vakantie gaan. en ver der wil ik nu nog niet denken. Neehet is beslist niet zeker, dat ik stop met zwemmen, zoals hier en daar al is gesug gereerd Het zit er meer in dat ik nog een poosje doorga" Verbazing Op een wat lager niveau, i sensationeel, was het optreden van Annclies Maas. De 16-jarige scholiere uit Wageningen had 's morgens in de serie al geimponeerd door zich met een tijd van 2.03.1 iniet minder dan 2,26 sec. onder haar toptijd) als vierde voor de finale te plaatsen. Boven verwachting wist zij die fraaie positie in de eind strijd tc behouden, waarvoor ze nog wel 0.45 sec. sneller diende te gaan. Haar opzienbarende vooruitgang wekte zelfs internationaal verbazing. Eerder al had ze op de 400 meter vrije slag de aandacht op zich gevestigd. Niet alleen door haar onverwachte fi naleplaats. maar zeker ook door haar perfecte stijl. Dat en haar keiharde training vormen de basis voor deze successen", analy seerde bondscoach Bert Sitters. „Deze vooruitgang zat er by haar ook in. gezien haar prestaties in voorgaande jaren. Het is zeker geen abnormale groei voor een meisje met zo veel talent als Annelles".

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 17