CARLOS: MEEST
GEZOCHTE
TERRORIST
TER WERELD
OAE zint op aktie tegen Zuid-Afrika
So wj et-Unie
niet meer
onbetwiste
leider
PZC/opinie en achtergrond
Spanje hoopvol
na het ontslag
van Navarro
CONFERENTIE VRIJWEL GEHEEL GEWIJD AAN EEN PROBLEEM:
CONCLUSIE TOP
IN OOST-BERLIJN
(Van onze correspondent Frans van Sark)
DEN HAAG - Aanslagen in Londen en Parijs. Het doodschieten van een jonge Libanees en twee ledec
van de Franse contra-spionagedienst. Gijzeling van de olie-ministers van de olie-exporterende la&
den in Wenen. Allemaal activiteiten, die min of meer verbonden zijn met een zekere „Carlos". Moe!
deze lijst sinds zondag aangevuld worden met de kaping van de „airbus" van Air France, die op we?
was van Athene naar Parijs? De aanwijzing daarvoor: de onderhandelingen op het vliegveld vai
Entebbe - de hoofdstad van Oeganda - worden gedeeltelijk in het Spaans gevoerd.
Foto: Carlos Martinez.
(Van onze correpondent Robbert Bosschart)
Madrid - De reactie in Spanje op het besluit van koning Juan
Carlos om Franco's laatste premier te ontslaan, is in het algemeen
zeer positief en hoopvol gestemd, al kijken sommigen nog de kat
uit de boom wat betreft de praktische uitwerking van deze wisse
ling aan de top.
(Van onze correspondent drs. Hans
Amesz)
Vertegenwoordigers van 29 Euro
pese communistische partijen, die
met elkaar zo'n 30 miljoen leden tel
len, hebben woensdag aan het slot
van hun topconferentie in Oost-
Berlijn een slotdocument „Voor
vrede, zekerheid, samenwerking en
sociale vooruitgang" aangenomen.
Wat de conferentie zelf aangaat
(immers al voor hel begin van de re
devoeringen stond de tekst van het
document vast): overduidelijk bleek
uit de verschillende toespraken dat
de communistische partijen uit
West- en Oost-Europa steeds verder
uit elkaar groeien.
Het meest opmerkelijke van de 48
bladzijden tellende eindconclusie is
dat de Sowjet-Unie niet meer als de
onbetwiste leider van de communis
tische beweging wordt beschouwd.
De verschillende partijen zullen we
liswaar hun „internationalistische,
kameraadschappelijke, vrijwillige
samenwerking en solidariteit uit
bouwen op basis van de grote ideeën
van Marx. Engelsen Lemn". maar dit
alles zal slechts gebeuren met
„strikte handhaving van de souver-
eine onafhankelijkheid van elke par
tij". Dat houdt in dat geen enkel land
het recht heeft zich te bemoeien met
de binnenlandse aangelegenheden
van andere communistische staten.
In het document staat dat de com
munistische en arbeiderspartijen
van Europa samen met andere de
mocratische en vredelievende krach
ten een beslissende rol hebben ge
speeld bij het bereiken van de hui
dige vrede. De Russische partijchef
Leonid Brezjnjev had al eerder op
gemerkt dat alle vredesinitiatieven
vanuit het communistische blok af
komstig waren. Helaas heeft volgens
Brezjpjev het Noordatlantische
Bondgenootschap (NAVO) vrijwel al
leen maar geboycot De 29 partijlei
ders eisen dat de wapenwedloop
wordt stopgezet, endatereen verbod
komt op kemproeven voor militaire
doeleinden Verder betoont men so
lidariteit met de communisten van
Spanje, Portugal, Griekenland. Cy
prus, Noord-Ierland en met de be
vrijdingsbewegingen in de ontwikke
lingslanden. Protest werd aangete
kend tegen de anti-democratische
wetgeving van de zogenaamde Be-
rufsverboten (het niet toelaten van
radicalen tot overheidsfuncties) in de
Bondsrepubliek Duitsland.
Om meer rechtvaardige economi
sche betrekkingen in de wereld te
krijgen moet er, aldus het slotdocu
ment, worden gestreefd naar een
nieuwe internationale economische
orde. Er mag dan een gezamenlijk
standpunt zijn geformuleerd over
vrede, samenwerking en sociale
vooruitgang, de vraag is wat dit in
wezen betekent. Men kan namelijk
niet ontkennen dat deze „gezamen
lijkheid" uit nood is geboren. De
voorbereidingen hebben 20 maanden
geduurd en zijn zoals de Italiaanse
communistenleider Enrico Berlin-
guer zei. met ernstige meningsver
schillen gepaard gegaan Geen won
der dus dat de uiteindelijke verkla
ring vaag is gebleven en geen motie
van betekenis bevat. Overigens werd
er wel met scherp geschoten op de
conferentie.
Berlinguer hield een uiterst kritL
sche rede. uVoor ons is het duidelijk
dat de uitbouw van het Marxisme
geen gelijke tred heeft gehouden
met de grote veranderingen van de
werkelijkheid in de huidige we
reld". Het gaat misschien te ver te
beweren dat Berlinguer zich hier af
zet tegen de politiek van de
Sowjet-Unie. want dat zei hij niet
letterlijk. Maar de manier waarop
hij nadrukkelijk een eventuele
communistische of socialistische
maatschappij in Italië schilderde,
geeft toch wel veel voedsel aan een
dergelijk vermoeden. Berlinguer
had het namelijk over een maat
schappij waarin vrije verkiezingen
mogen worden gehouden met aldus
de mogelijkheid van regeringswis
selingen. Hij sprak van een garantie
voor alle vrijheden: van meningsui
ting, van vereniging en van persoon
lijke ontplooiing.
Volgens kenners was het tekenend
dat hij het woord „Euro-
communisme" gebruikte Weliswaar
zei de Italiaanse partijleider dat niet
hij de uitvinder van dit begrip is,
maar dat het niettemin wegens het
veelvuldig gebruik van dit woord
glashelder is dat de Westeuropese
landen bij hun streven naar een so
cialistische maatschappij „nieuwe
wegen" zullen uitstippelen en op
gaan. Zo'n opmerking moet hem
door de heren van het Kremlin niet in
dank zijn afgenomen. Evenals trou
wens zijn verwijt aan Tsjechoslowa-
kije toen hij sprak over „zekere ge
beurtenissen en situaties" die kritiek
verdienen. Secretaris-generaal
George Marchais van de Franse
Communistische Partij uitte zich op
ongeveer gelijke wijze. „In ons land
zal het socialisme in overeenstem
ming zijn met de tot nu toe bevochte
democratische vrijheden van het
volk".
Dit heeft weinig meer te maken met
het autoritaire Oosteuropese com
munisme van met name de Sowjet-
Unie en de DDR Brezjpjev mag dan
met woorden ook alle mogelijke vrij
heden beleiden. de praktijk in zijn
land is niettemin anders. En dat
geldt ook voor zijn trouwste vazal,
partijleider Ench Honecker van
Oost-Duitsland. Er werden nog an
dere kritische geluiden ten opzichte
van de door Moskou geëiste commu
nistische hegemonie gespuid Dat
deden bijvoorbeeld de Spaanse en
Engelse communisten, maar ook
maarschalk Tito van Joegoslavië en
in zekere zin Ceausescu van Roeme
nië. Allen legden de nadruk op het
onvervreemdbare recht van elke
communistische partij zijn eigen
koers uit te stippelen.
Het is met eenvoudig precies de be
tekenis van deze communistische
topconferentie te schetsen. Vast
staat dat de Westeuropese commu
nisten hun eigen weg zullen gaan,
maar hoe zit dat met een land als
Roemenië0 Hoe lang staat de
Sowjet-Unie afwijkingen binnen
haar invloedssfeer .toe en wa t gaap er
gebeuren 'als Rusland hét niet riteer
pikt? Wederom een interventie als
destijds in Tsjechoslowakije? Of een
economische boycot9 Ten aanzien
van dit laatste zijn de Russen zeker
in staat om via de Comecon (de Raad
van wederzijdse economische bij
stand achter het IJzeren Gordijn, de
Oosteuropese tegenhanger van de
EEG) grote macht uit te oefenen.
De Spaanse pers. die premier Arias Na
varro geestdriftig had ondersteund toen
hij in 1974 nog tijdens Franco's leven
een kortstondige liberalisering van het
regime inzette, maar hem de laatste
maanden steeds feller had aangevallen
wegens zijn onbuigzaamheid in de
nieuwe omstandigheden, wijst vrijda
gochtend in de eerste commentaren
vooral op de vele politieke problemen
die er nog openstaan voor zijn opvolger.
Een snelle oplossmg valt daarin niet te
verwachten, en evenmin is het duidelijk
of de koning de benoeming van een op
volger die hem zint snel door de Kroon
raad kan drukken. In ieder geval kwam
deze, overwegend conservatieve, raad
vrijdagmiddag al in een eerste vergader
ing bijeen. Volgens de Grondwet moet
binnen tien dagen een nieuwe premier
benoemd zijn: andere nonnen schrijven
voor dat de Kroonraad reeds binnen zes
dagen een lijstje met drie kandidaten
aan de koning moet voorleggen, die ver
plicht is daaruit te kiezen. Franco
zorgde er altijd wel voor dat „zijn man"
op die lijst stond, en Juan Carlos lijkt er
nu ook op te vertrouwen dat hem dit zal
lukken.
Vice-voorzitter generaal Santiago y
Diaz de Mendivil neemt sinds donder
dagavond half tien, toen het ontslag van
Arias officieel bevestigd werd, de taak
van regeringshoofd waar. Men verwacht
dat slechts een klein aantal van de hui
dige 19 ministers (de meesten liberalen)
hun portefeuille zal behouden, en dat er
zo een eensgezind kabinet gevormd zal
worden dat in staat is tot een overeen
komst met de oppositie te raken over de
democratisering.
De eenheidsorganisatie van de opposi
tie. Coordinación Democratica. rea
geerde op het ontslag van Arias Navarro
met een korte nota. Deze legt de nadruk
op de eis van de oppositie voor een
grondwetgevende volksvertegenwoor
diging. en verklaart zich bereid om met
de „feitelijke machthebbers" te onder
handelen. Hoewel dit in wezen tot de
militairen is gericht, zou het ook een
aanbod kunnen zijn aan de koning, in
dien deze duidelijk versterkt uit de cri
sis komt en een „eigen" regering weet te
benoemen.
De oppositie stelt zich nog vrij voorzich
tig op. al steektzlj haar vreugde over het
ontslag van Arias niet onder stoelen of
banken. De socialist Raul Morodo PSP)
onderstreepte dat de oppositie en de
publieke opinie het aftreden van Arias
hadden geëist, zodat wel blijkt dat zij
toch gewicht in de schaal leggen. Mo
rodo zag In deze gebeurtenis een moge
lijkheid voor een eerste stap naar de
echte democratie.
De socialistische vakbond UGT was nog
het scherpst, met een nota waarin het
ontslag van Arias „het bewijs van het
fiasco van de hervormingspolitiek"
wordt genoemd. Lopez Salinas, een van
de topmannen van de Communistische
Partij PCE, hield zich nog op de vlakte
wat betreft oorzaak en gevolgen van
deze regeringscrisis, maar onder
streepte wel dat Arias mislukt was om
dat hij steevast had geweigerd met de
oppositie te onderhandelen.
IK STflP UIT DE POLITIEK
Wie is Carlos Martinez, de Jakhals, „de
meest gezochte terrorist ter wereld?".
Carlos, in werkelijkheid Iljitsj Ramirez
geheten, is in 1949 in Venezuela geboren
als zoon van de advocaat José Altagra-
cia Ramirez Navas. De advocaat
noemde zijn kinderen - Carlos heeft
twee jongere broers. Lenin en Vladimir-
naar de maker van de Russische revolu
tie. Lenin.
José Ramirez, een grijzende zestiger,
advocaat en miljonair in San Cristobal
(Venezuela! is tot de tijd van Chroestjow
een overtuigd Moskou-communist ge
weest. Nu voelt hij zich meer aange
trokken tot extreem-links. „De omwen
teling van het kapitalistische systeem
naar het socialistische is alleen mogelijk
door middel van de gewapende strijd",
zegt hij. Ideologisch en ook politiek is
José het volledig met zijn zoon „Carlos"
eens. „Ik geloof alleen dat we op het
strategische vlak wat andere inzichten
hebben".
Tussen zijn achtste en twaalfde jaar be
reisde Carlos met zijn broer Lenin grote
delen van Latijns- en Midden-Amerika.
Zijn eerste politieke scholing kreeg hij
op het Colegio Firmin Toro, waar hij in
1963 naar toeging. Carlos was betrokken
bij demonstraties tegen het verbod dat
de communistische partij wegens haar
sympathieën voor de anti-Bétancourt-
guerrilla's werd opgelegd.
In 1966 verhuisde Carlos met zijn moe
der en broers naar Londen. Zijn vader
vond namelijk dat zijn kinderen ook Eu
ropa moesten leren kennen. In 1968 ging
Carlos studeren aan de Patrice Loe-
moemba Universiteit in Moskou, maar
het orthodoxe communisme moet hem
daar niet goed bevallen zijn.
In de lente van 1969 nam hij deel aan een
demonstratie voor een Afrikaanse am
bassade, die geweigerd had de paspoor
ten te verlengen van jonge nationalis
ten, die aan de Patrice Loemoemba
Universiteit studeerden. Hij raakte
slaags met de politie en gooide een in-
ktfles naar de ambassade. Voor de zo
mervakantie ging hij terug naar Lon
den, waar hij last van zijn maag kreeg.
Pas in 1970 ging hij naar Moskou terug.
Volgens zijn vader moet Carlos toen het
geloof in de orthodoxe leer verloren
hebben.
IVf HEB M9H POLITIEKE. PflK NlET
MEER N0DI6.
Hij werd uit de communistische partij
gezet en verwijderd van de universiteit.
Sindsdien heeft Carlos geen contacten
meer met de Sowjet-Unie. Hij zwierf
twee jaar door het Midden-Oosten, en
werd een van de leerlingen van Wadi
Haddad, het militaire brein van het
Volksfront voor de Bevrijding van Pa
lestina. dat onder leiding staat van
George Habasj. In de zomer van 1971
volgde Carlos met een aantal jonge Eu
ropeanen in Zuid-Libanon een
guerrilla-opleiding Zijn ouders kregen
in 1973 vanuit Beiroet een kaartje met
de mededeling dat zijn „officiële oplei
ding" voltooid was.
Augustus 1973 kwam Carlos in Parijs
aan om de eenheid van de Algerijnse
terroristische leider Mohammed Bou-
dia over te nemen. Boudia was een
maand eerder in zijn auto opgeblazen
(volgens de kranten was dat een aanslag
van Israëlische agenten geweest) In Pa
rijs was Carlos officieel een jong eco
noom. in dienst van een internationale
firma, waarvoor hij veel reizen moest
maken.
Op 30 december 1973 werd in Londen
een - mislukte - aanslag gepleegd op
Edward Sieff, een van de leiders van de
Britse Zionistische Federatie. Waar
schijnlijk was dat de eerste activiteit
van Carlos, die gevolgd werd door aan
slagen in Londen en Parijs.
allemaal van Amerikaans fabrikaat e:
door leden van de Baader Meinho!
groep gestolen uit een depot van hr
Amerikaanse leger in WestrDuitslanc
Er werd elektronische apparatuur
vonden, volledig gelijk aan die welke
Franse politie eind 1973 in beslag ha:
genomen bij de arrestatie van tien Tud
ken.
De Turken behoorden tot het \falb
front voor de bevrijding van Turkije, et:
ondergrondse beweging, die de actte
teiten van het Volksfront voor de bt
vrijding van Palestina steunt en die zie!
bereid had verklaard in Genève aansla
gen op Israëli's te plegen.
Carlos bleef ongrijpbaar. Hij wort
overal en nergens gesignaleerd, mat
nergens gepakt. Ook niet in Wenet
waar hij op zondag 21 december same
met vier anderen een overval ondemar
op het kantoor van de Organisatie va:
Olie-Exporterende Landen (OPEC). L
vielen drie doden. De olie-ministers va:
de Arabische landen werden gegijzeld
Oostenrijk, dat weinig trek had in ee
bloedbad, gaf toe aan de eisen van
commando's en stelde een vliegtuig te-
beschikking. De ministers werden e
verschillende Arabische landen vrijge
laten.
Carlos verklaarde tegenover ee
Iraakse bemiddelaar bij de gijzeling:
„Wij zijn revolutionairen, geen misdadi
gers. Wij zijn de Arm van de Arabisch!
Revolutie. We werken voor de revolutt
in de hele wereld. Zeg ze dat ik uit Ven
ezuela kom en dat mijn naam Carlos li
Zeg ze dat ik de beroemde Carlos ben.Zi
kennen me wel".
Dat laatste is maar de vraag. Een poi
tieofficier uit Montreal, waar half jullA
Olympische Spelen beginnen, heeft i
uitgeroepen: „Hoeveel Carlossen lopt:
er eigenlijk in de wereld rond? Ik het
tientallen foto's van die man onder oge
gehad".
In Montreal houdt men in ieder gevi
ernstig rekening met de komst van Ca:
los. „Want", zegt de chef van de veillr
heidsdienst Guy Toupin, „bet olyn'
pisch sportgebeuren is een zeer aa:
trekkelijk doelwit voor terroristen".
.iOMEP (?ECC S
Ook in de gijzeling in de Franse ambas
sade in Den Haag - september 1974 -
heeft Carlos een rol gespeeld. Samen
met de jonge Libanees Michel Wahab
Moekharbel, verkende hij in Den Haag
de situatie voor het Japanse Rode Le
ger, dat de gijzeling zou uitvoeren.
Carlos had echter niet alleen contacten
met het Japanse Rode Leger. Dat bleek
na een schietpartij op 27 juni 1975 in de
Parijse flat van een van Carlos' vrien
dinnen, Nancy Sanchez. Daarbij schoot
Carlos de jonge Libanees, die na een ar
restatie door de Franse politie de
commando-eenheid van Carlos had ver
raden. en twee leden van de Franse
contra-spionagedienst dood. Carlos
ontvluchtte.
In de flat werden granaten gevonden,
gelijk aan die welke het Japanse Rode
Leger had gebruikt bij de gijzeling in de
Franse ambassade. De granaten waren
IK &P OP VAKANTIE
(Van onze correspondent Karl Breyer)
Na een der meest problematische
Jaren in de geschiedenis van de Orga
nisatie van Afrikaanse Eenheid
(OAE), onder voorzitterschap van de
Oegandese president veldmaarschalk
Idi Amin, zijn de ministers van bui
tenlandse zaken van de lidstaten
thans voor het eerst buiten het Afri
kaanse vasteland bijeengekomen.
Onder voorzitterschap van de
minister-president van Mauritius, sir
Seewoosagur Ramgoolam, zullen de
staatshoofden van Afrika zich op
nieuw en in hoofdzaak met de ont
wikkeling in Zuidelijk Afrika en met
name in Rhodesiè, Namibië en Zuid-
Afrika zelf bezighouden.
Afgezien van een scherpe veroordeling
van de bloedige gebeurtenissen in So-
weto bij Johannesburg zal het onder
werp „Zuid-Afrika" praktisch van het
begin tot het einde op de agenda van
de ministers, maar ook op de lijst der
staatshoofden staan, die op 2 juli met
hun beraad zullen beginnen
Reeds nu hebben de ministersover vijf
punten gediscussieerd die zeker ver
strekkende gevolgen zullen hebben als
ztf werkelijk worden doorgevoerd. Een
der Afrikaanse gedelegeerden zei dan
ook „Als wij dit alles gaan invoeren,
betekent dit dat wij sancties op onszelf
gaan toepassen, want ten minste de
helft van de leden van de OAE kan
dergelijke politieke beslissingen ne
men terwille van de economische rea
liteit"
Desondanks eisen de „haviken" - de
mannen van de harde lijn - dat geen
sport meer wordt bedreven met lan
den. die op welke wtyze dan ook spor
tieve banden onderhouden met
Zuid-Afrika. dat alle Westerse landen
die handelsbetrekkingen met Zuid-
Afrika hebben, op een zwarte lijst wor
den geplaatst en door Afrika worden
geboycot, dat aan alle internationale
luchtvaartmaatschappijen die naar
Zuid-Afrika vliegen geen landings
rechten worden verleend. Hierdoor
zullen vooral de Bntish Airways, de
Westduitse Lufthansa, de KLM, de
Pan American. Al Italia en de Franse
Uta worden getroffen Verder willen de
ministers thans meer dan ooit steun
verlenen aan de in Zuid-Afrika verbo
den bevrijdingsorganisaties om met
wapengeweld de Zuidafrikaanse rege
ring omver te weipen
Ook zal de conferentie over doeltref
fende maatregelen tegen Frankrijk
moeten beslissen als dit land voort-
gaatomaanZu id-Afrika verder steun
te verlenen bij de bouw van kerncen
trales. Nieuw-Zeeland wordt als eer
ste land getroffen door een maatregel
van de OAE wegens zijn sportieve be
trekkingen met Zuid-Afrika. Op het
ogenblik is een Nieuwzeelands
rugby-team, de „AH Backs" op toer-
nee (van 30 juni tot en met 18 septem
ber) door Zuid-Afrika. De staten van
de Organisatie van Afrikaanse Een
heid hebben thans gedreigd de Olym
pische Spelen in Montreal te zullen
boycotten als Nieuw-Zeeland niet
van deelneming wordt uitgesloten.
Van de 48 staten die lid zijn van de
organisatie, zijn op het ogenblik
slechts 35 in Port Louis vertegenwoor
digd. ZIJ accepteerden inmiddels ook
een resolutie van Ghana, waarin ge
zegd wordt dat thans de tijd is geko
men om een oorlog tegen Zuid-Afrika
te beginnen. Op de agenda staan uit
eindelijk nog twee andere punten,
namelijk de komende onafhankelijk
heid van de laatste Franse kolonie in
Afrika, het zogenaamde territorium
der Afars en Issas. beter bekend als
Djiboeti; en de strijd om de vroegere
Spaanse Sahara.
Reeds aan het begin van de conferen
tie maakte Mauritius duidelijk aan
welke kant dit land als gastheer staat.
Een afvaardiging van het
„Polisario"-bevrüdingsfront, die met
Algerijnse paspoorten op het vliegveld
„Plaisance" arriveerde, werd onmid
dellijk weer de woestijn ingestuurd.
„Zij zijn geen vertegenwoordigers van
een onafhankelijke Afrikaanse staat,
reizen met valse paspoorten en zijn
niet uitgenodigd", zo luidde de offi
ciële verklaring.
Het is begrijpelijk dat de Algerijnen,
die zowel een zwak hebben voor de
Spaanse Sahara alsook voor de
Polisario organisatie, meer dan
kwaad zijn en gedreigd hebben, om
niet aan de conferentie deel te nemen.
Ook minister-president Leopold
Senghor van Senegal dreigde niet aan
de topconferentie deel te nemen. Er
bestonden namelijk plannen van de
radicale vleugel in de organisatie om
de bijeenkomst in Mauritius te sabote
ren wegens de belangrijke economi
scher relaties tussen dit land en Zuid-
Afrika
Senghor behoort nog steeds tot een
van de voorstanders van dialoog en is
zeker een van de leiders die hopen dat
men tot een samenwerking met de re
publiek Zuid-Afrika inzake Rhodesië
zal komen. Hij eis ie uitdrukkelijk dat
de conferentie in Pert Louis plaats
vindt of helemaal niet. Mauritius zelf
heeft inmiddels alles gedaan om alle
sporen van Zuidafrikaanse „aanwe
zigheid" te doen verdwijnen. Tot en
met 5 juli mogen geen Zuidafrikanen
het land binnenkomen. In de hotels
zijn toiletpapier en zeep uit Zuid-
Afrika verdwenen. De wijnkaarten
met Zuidafrikaanse wijnen werden
nieuw gedrukt en de uit Kaapstad
geimporteerde dranken heten nu „vi
nos Mauricien". De levensmiddelen en
andere lekkernijen voor de rond 2000
deelnemers werden eveneens uit de
apartheidsstaat geimporteerd. Zij
werden echter alle - voor zover dit no
dig was - voorzien van nieuwe etiket
ten
Toeristen
Sir Seewoosagur Ramgoolam, die een
hindoe is. wil niemand pijn doen, ook
de Zuidafrikanen niet. Officieel zijn
er weliswaar geen toeristen meer uit
de Boerenrepubliek, maar in werke
lijkheid verblijven zij ook thans in de
door Fransen opgebouwde „Club Me-
diterranee". In elk geval is het zo, dat
75 procent van dc toeristen op dit ei
land uit Zuid-Afrika komt, en ook de
lonen die 20.000 „gastarbeiders" uit
Mauritius in de haven van Durban
ontvangen en gedeeltelijk naar huis
sturen, zijn niet te versmaden.
Met een zekere handigheid stuurt
Ramgoolam dan ook zijn 1920 vier
kante kilometer groot staatsschip
langs alle rotsen, klippen en bedrei
gingen heen. Desondanks vragen vele
burgers van Mauritius zich af wat dit
„gedoe" om Afrika's eenheid eigenlijk
moet. Zestig percent van de bevolking
is Indiër, 25.000 zijn Chinezen en de
rest kleurlingen. In totaal wonen er
846.000 mensen op dit eiland. Voor de
meesten van hen is het Afrikaanse
continent ver weg en de Organisatie
van Afrikaanse Eenheid slechts een
voorbijgaand verschijnsel. Het ont-
breekt er nu nog aan dat veldmaar-
schalk Idi Amin van Oeganda, die
slechts met tegenzin zijn ambt als 1
„president van Afrika" wil opgeven,
nieuwe problemen schept.
Volgens de statuten van de OAE wordt i
het staatshoofd van het land waar de
topconferentie plaatsvindt, automa
tisch voor een jaar lang de nieuwe pre
sident. Het lijkt er op dat Idi Amin met I
het argument dat Mauritius nog
steeds een lid van het Britse Gemene
best en de Engelse koningin dus het
eigenlijke staatshoofd is, de macht
over de organisatie in eigen handen wil
houden. Niet voor niets heeft de gene
rale staf van het Oegandese leger dan
ook inmiddels veldmaarschalk Idi
Amin tot levenslang staatshoofd be
noemd. J