Reeds meer dan een jaar pijnigende onzekerheid 'Uit het barre land', [PZC/ REGERING VERHINDERT FAMILIE OM LOSGELD TE BETALEN een brievenboek van Aleida Leeuwenberg zaterdagkrant 19 ERECONSUL IN COLOMBIA NOG STEEDS ONTVOERD (Van een bijzondere medewerker) BOGOTA, Colombia - Het lot van Eric Leupin, de ongelukkige Canadees van Zwitserse af komst die door zijn liefde voor Nederland ereconsul werd in Cali, Colombia, is onzekerder dan ooit. Meer dan 15 maanden geleden werd Leupin ontvoerd door communistische guerrillas. Hij is nu langer in handen van zijn kapers dan alle andere slachtoffers van ontvoeringen, een spe cialiteit van Latijns-Amerika en daar nog steeds een dagelijks gevaar voor gezanten, plaatse lijke rijken en andere notabelen. De hoop dat Leupin behouden en wel bij zijn Hollandse vrouw Anneke en zijn twee kinderen thuis zou komen, vervaagde in april toen de Colombiaanse rege ring om binnenlands-politieke redenen de familie van Leupin belette het losgeld te betalen. De regering, die namelijk niet wenst dat er met ontvoerders of guerrillas op enige wijze onderhan delingen worden gevoerd, greep zo drastisch in dat mevrouw Leupin en een Colombiaanse be middelaar enkele dagen in een militaire gevangenis belandden. Het losgeld van 2 miljoen Co lombiaanse pesos {ongeveer 150.000), door dc familie met grote moeite bijeen gebracht, werd in beslag genomen. Vier landen hebben op de een of an dere manier met de zaak-Leupin te maken vanwege de ingewikkelde fa miliegeschiedenis van het slachtoffer Nederland, Canada, de Verenigde Staten en Zwitserland. Met uitzon dering van Zwitserland heeft echter eot regering echt iets gedaan voor Leafdn en de familieleden weten dat ze op zichzelf zijn aangewezen in hun ïjnhopige pogingen om zijn leven te redden. Leupin is een knappe verschijning, die onlangs zijn 43e verjaardag er gens heeft gevierd in de bergen van Colombia, is Zwitser van afkomst, maar bij toeval in Montreal, Canada, grote winsten, maar over een jaar of tien als de bomen volgroeid zijn. zou hij een rijk man kunnen worden. Eric kon goed met de plaatselijke mensen overweg. Door zijn liefde voor Neder land. voornamelijk vanwege zijn vrouw en zijn reizen, werd hij erecon sul in Cali. een baantje, dat hem geen geld. maar wel aanzien opleverde Een oom die al dertig jaar in Colom bia woont, waar hij manager is van een kledij en sportgoederenfabriek in de hoofdstad Bogota, haalde Eric er toe over om naar Colombia te komen om in dit mooie bergland zijn geluk in zaken te beproeven. Eric reisde veel en maakte op één van die reizen kennis met de HoUandse Anneke. Anneke is 100 procent Nederlands, maar is, in New York City geboren zodat zij de Amerikaanse nationali teit heeft. De twee kinderen uit hun huwelijk zijn Colombianen omdat die hier geboren zijn. Leupin, een man die van het buiten leven hield, ging in Cali wonen, de derde stad van Colombia met onge veer een miljoen inwoners in de vruchtbare suikerrietvallei van het zuidwesten. Ongeveer honderd kilo meterbuiten de stad Cali. in de buurt' van Santander de Quilichao. kocht hij met een Colombiaanse partner een stukje land op een berghelling, waar hij een kostbare boomsoort kweekte Zijn bedrijf. Reforestaciones Ltda. leverde tot op dit moment geen Overval In de nacht van 31 januari 1975 deed een twintigtal mannen, gekleed in gestolen legeruniformen, een overval op zijn woning. Een bediende die weerstand bood, schoten ze dood, waama de overvallers met Ene in cle bergen verdwenen. Op dat ogenblik was prins Bemhard op bezoek in Co lombia en de ontvoerders dachten kennelijk dat ze door die omstandig heid snel een handeltje zouden kun nen plegen. De daders behoorden tot de FARC (Fuerzas Armadas Revolu- cionarias de Colombia, revolutionaire gewapende macht van Colombia), onder leiding van een geweldsman die de bijnaam Tiro-Fijo (rechtschie- ter) heeft De FARC is één van de drie groepen van guerrillastrijders die overigens zonder veel succes, in de onherbergzame streken van Colom bia de democratische regering omver proberen te gooien. De FARC worden beschouwd als de pro-Moskou groep. Het Populaire Bevrijdingsleger, EPL ter plaatse, is de pro-Mao groep en de mensen van het ELN of Nationale Bevrijdingsleger zijn de klanten van de Cubaanse eerste minister Fidel Castro. De eisen van de FARC wer den bekendgemaakt in brieven aan het adres van Leupin's Colombiaanse zakenpartner en in anonieme tele foongesprekken met de familie in Bogota. ..Deze mensen hebben natuurlijk contacten in de grote steden De stem voor de telefoon was altijd van een jongeman, altijd zenuwachtig en kortaf. Wij dachten dat hij geen erva ring had in deze dingen. Hij toonde ook geen enkel verlangen tot echte onderhandelingen." volgens een lid van de familie. De brieven geschreven namens FARC's Commando van de Centrale Bergketen - drie ketenen van het Andesgebergte. tot op bijna 6.000 me ter hoogte, doorsnijden Colombia - eisten van de Colombiaanse regering de vrijlating van drie politieke ge vangenen. voorts van de Nederlandse ambassade de som van 1 miljoen dol lar en van de familie nog eens een miljoen Colombiaanse pesos (onge veer 75.000). Dp regering van president Alfonso Lopez Michelsen, een liberaal links van het politieke centrum, weigerde de drie mannen - Montenegrario Cuenca. Jaime Guaracas en Reinaldo Cardona - los te laten uit de Gorgona eilandgevangenis in de Stille Oceaan. Colombia's 'Duivelseiland', waar ze meer dan 20 jaar vast zaten voor misdaden, bedreven in de naam van de guerrillastrijd. De Nederlandse ambassade in Bogota, onder leiding van ambassadeur Gerrit Regtdoorzee weigerde eveneens in te gaan op de eisen. „Wij hadden wel begrip voor de Nederlandse positie," zei een familie lid. „Ene was geen Nederlander, was slechts ereconsul en geen Nederlands ambtenaar. Nederland kan zich moei lijk blootstellen aan allerlei eisen van terroristen in de hele wereld." Toen de familie over de telefoon de zenuwachtige jonge guerrilla over de weigering van de beide regeringen in lichtte. werd de verbinding verbro ken. „Dat was in juli vorig jaar.her innert een familielid. Het eerste straaltje hoop kwam in november vorig jaar uit een geheel onverwachte bron: een dokter die zeer populair is in Colombia omdat hij ook romantische muziek schrijft, vertelde de familie dat hij bezoek had gekregen van de FARC op zijn buiten in de buurt van Neiva, een departementshoofdstad aan de an dere kant van het Andes middenge bergte van Cali. Deze componist, Jorge Villarail. had al eens deining veroorzaakt in Colombia door in een televisieprogramma te verklaren dat hij contact had met de guerrillas. Hoewel hij zelf politiek oer conservatief is. zei hij dat de guerril las 'geen slechte mensen' waren en dat vele dingen waarvoor ze strijden rechtvaardig zijn. De FARC verzochten Villamil om contact met de familie op te nemen teneinde nieuwe onderhandelingen op gang te krijgen. Villamil vertelde de familie dat hij wel zou willen, maar dat hij niets kon doen zonder de plaatselijke autoriteiten in kennis te stellen. Inmiddels had de familie ga ranties gekregen van de comman dant van het leger in Cali en van de chef van de geheime politie in de zelfde plaats, dat ze vrij was om on derhandelingen te voeren. De politie en het leger zouden niets doen om het leven van Leupin in gevaar te brengen, zolang ze maar op de hoogte werden gehouden Villamil zocht - en kreeg - soortge lijke garanties van de gouverneur van het departement Huila. David Rojas Castro, in wiens gebied zijn buiten stond, en van de nationale minister van binnenlandse zaken. Cornelio Reyes. Gewapend met deze officiële toestemming begon Villamil in het diepste geheim te onderhandelen en met succes. De familie vroeg bijvoor beeld om een bewijs dat Leupin wer kelijk nog in het leven was. Er kwa men brieven in Eric's handschrift met persoonlijke details die alléén zijn vrouw kon herkennen. Eric zei dat hi; m goede gezondheid was. hij kreeg redelijk te eten. hij kon goed met de boeren-guerrillas mee in hun moei lijke wandelingen door het woeste gebergte, hij had zelfs hun respect verworven door zijn goede conditie, maar geestelijk was hij er niet zo goed aan toe: de onzekerheid be klemde hem. Om zich ergens mee be zig te houden was hij begonnen met houtsnijwerk en dagelijkse lichame lijke oefeningen Zijn grootste pro bleem was zijn valse gebit. De familie stuurde hem een nieuwe protese maar door onbekende redenen heb ben de guerrillas dat hem kennelijk nooit gegeven.) Na ontvangst van deze bewijzen bood de familie een miljoen pesos if 75.000) losgeld aan. De guerrillas weigerden, ze wilden 2 miljoen 150.000). De familie had dat geld niet, maar zag kans het bij elkaar te krijgen door vrienden en bankleningen De ont voerders accepteerden de som uit eindelijk. Villamil zou het geld moe ten afleveren op maandag 26 april en Leupin zou dan een week later op maandag 3 mei in vrijheid worden gesteld. Alles ging van een leien dakje. Het probleem wie de twee miljoen pesos van Bogota naar Neiva zou moeten vervoeren, langs talloze legerposten tijdens de staat van beleg, werd opge lost toen Heinrich Staessle, de Zwit serse consul in Cali, zich als vrijwilli ger aanbood. Staessle's eigen zoor was namelijk een paar jaar tevoren ontvoerd en hij had begrip voorde si tuatie. Met zijn diplomatieke papie ren zou niemand hem kunnen vragen zijn koffer open te maken. De gou verneur van Huila stelde een rege ringsvoertuig ter beschikking om Vil lamil. mevr. Leupin en het geld te vervoeren van de departements hoofdstad Neiva tot Villamil's buiten. Maar op het laatste moment zei de gouverneur dat die wagen van de re gering niet beschikbaar was. Achte raf. zegt een familielid. ..hadden we toen moeten ruiken dat er iets niet in de haak was Maar we waren zo blij om het vooruitzicht Leupin spoedig Bruidsfoto van Eric Leupin met zijn Nederlandse echtgenote Anneke. terug te zien dat we toch met het plan door zijn gegaan." In een taxi gingen Villamil en mevrouw Leupin met het geld op zondag 25 april naar Villamil's buiten om de guerrillas op te wachten die maandagavond net geld zouden afhalen Inmiddels was echter het binnen landse politieke klimaat volledig ver anderd. Er was iemand anders ont voerd. vermoord en met staatseer be graven. José R. Mercado. de leider van Colombia's voornaamste anti communistische arbeiderscentrale, was ontvoerd door een andere com munistische guerrillagroep, het M-19. en in zijn slaap doodgeschoten toen de regering weigerde duizenden ont slagen arbeiders hun baantjes terug te geven en om ambtenaren het sta kingsrecht te verlenen. Naar aanlei ding van de brutale moord op Merca do. de dag na gemeenleraads- en sta tenverkiezingen. besloot president Lopez een hardere lijn te trekken ten opzichte van ontvoeringen. Hij wei gerde niet alleen op politieke eisen van ontvoerders in te gaan maar be sloot familieleden te verhinderen om losgeld te betalen. We zullen nooit weer toegeven aan dwang." zei Lopez voor de nationale televisie. „Toegeven betekent meeT ontvoeringen en meer misdaden." In privé-gesprekken verklaarde hij dat terwijl de regering niets had gedaan om het leven te redden van arbeider sleider Mercado en van een indus trieel die ook vermoord bleek door zijn ontvoerders hij moeilijk toe stemming kon geven om het leven van een buitenlander. Leupin. te red den Als de Colombianen martelaars moeten worden in de strijd tegen de guerrillas, moeten de buitenlanders hetzelfde lot dragen, was de conclusie van de regering. Buitenlanders kun nen geen streepje vóór krijgen. Maandag 26 april kwam een patrouil lewagen van het leger op Villamil's buiten, enige uren voor het geld overhandigd zou moeten worden. Ei genlijk stond toen al vast dat het geld toch niet die nacht betaald zou worden, want enkele minuten voor dat het leger arriveerde was er een boer uit de omgeving met de bood schap aan komen zetten dat de guer rillas te veel soldaten op de bergpas sen hadden gezien. Ze vermoedden dat er iets mis was en dat ze niet die nacht konden komen. De patrouille wagen werd door een helikopter ge volgd en per helikopter werden Vil lamil. mevrouw Leupin plus "net geld teruggebracht naar Neiva Mevrouw Leupin was kort daarna weer vrij. Ze ging naar Bogota, waar ze de echtge note van president Lopez. Cecilia, opbelde, en haar vroeg, als vrouw tot vrouw, om haar invloed te gebruiken met haar man om de familie alsnog vrij te laten om te onderhandelen. Mevr Lopez antwoordde dat ze zou zien wat ze gedaan zou kunnen krij gen. maar dat ze niet veel hoop had. Andere familieleden gingen naar de minister van defensie, generaal Ab raham Varon Valencia, met hetzelfde verzoek, maar alles was vergeefs. De generaal zei dat hij er niets aan kon doen. het waren orders van hoger hand Daar kon hij maar een man mee bedoelen: president Lopez. Arrestaties Behalve mevrouw Leupin en VlllamlL de Zwitserse consul Staessle en ie dereen die met hem in contact was geweest, zelfs een man die alleen maar een muilezel wilde kopen, wer den gearresteerd in Neiva. Allen wer den kort daarna weer in vrijheid ge steld. met de uitzondering van Vilia- mil en de bewaker van zijn buiten. Zij werden een week na hun arrest losge laten in Santander de Quilichao. Toen Villamil uit de gevangenis ver scheen als vrij man. was het groot feest in het dorp. Honderden dorps- lieden en andere bewonderaars ver welkomden hem met zijn eigen lied jes zoals 'Hamarada' ivlami en 'Es- puma' ischuim) en het hele dorp dan ste in de straten. Er was echter geen feest bij de familie Leupin. „Het is verraad, om ons de hele tijd te vertel len dal we kunnen onderhandelen, dat Eric's leven het belangrijkste is, alleen maar om op het laatste ogen blik de hele zaal: te bederven." zegt één van de familieleden. Na zijn invrijheidstelling heeft Vil lamil nog een opzienbarende verkla ring gedaan. Hij zei dat FARC bereid is om de wapens neer te leggen, uit de bergen omlaag te komen en weer aan hei werk te gaan als boeren, onder de conditie dat de regering hun amnes tie verleent. De regering weigerde ook dat onmiddellijk. Iedere FARC- strijder die levend gepakt wordt moet voor zijn misdaden betalen, aldus de regering. Zullen de FARC-mannen Leupin nn doodschieten, net zoals de M-19 deed met Mercado en de ELN met een in dustrieel." Het is de klemmende vraag die heel Colombia zich op het ogenblik stelt. „Ik denk het niet." zegt Villamil, die nog steeds gelooft dat dc FARC- mannen fond au fond goede mensen zijn. ..Wij hopen het niet," zegt de familie van Leupin. met minder ze kerheid. „Wij zijn bereid tot nieuwe onderhandelingen, maar in het ge heim deze keer zonder dat de rege ring er ook maar iets van af weet." [schrijfster Aleida Leeuwenberg heeft, als ^Mjfster dan, twee vervelende eigenschap pen, mogelijk te herleiden tot één: ze wil kost sJt kost de lolligste zijn thuis. Ze schrijft harom aldoor in een nonchalant oubollig ilttstaaltjc dat niet meer te harden is als het '51 bladzijden wordt volgehouden, en ze wil ook per se wat overdreven, gekke, gewaagde ^gelijkingen maken. Pliesie (politie), halezul 'halen ze het), krimmeneel. hehë, dat koppie 'hec smaakt mc wel (me best, een paar regels verder), zo gaal het maar door. aan te vullen Met een al te nadrukkelijk extra grof taalge bruik, van hel soort dat jc legen je kinderen doet zeggen: hou maar op. ik kon ze ook alle maal. Maar een schrijfster kun je het zwijgen metopleggcn. zelfs niet als ze dol draait. En dal oel^ze telkens weer. Afschuwelijke b.v. op Pa8. -8 waar ze het nodig oordeelt haar jarige zusje allerlei raad op seksueel gebied te geven, «i dan in dc misselijkste fantasieën verdwaalt, zo m de trant van „beter platjes dan een kind an een Surinamer", plus wal volgt, het is 'e grappig, het is niet choquerend, het is al- ™n..,n.lcns vulgair. Opzettelijk. Ook de be- nnjving van het bezoek in dc Notre Dame in anjs (p, 12 e.v.) is doorgeslagen en wan eer mevrouw Leeuwenberg gaat filosofe- ma i°?ls op paS- iz' 44 („Misschien is het ell m er weer eens wat Hunnen overheen t„ 'ogen het slot, over de Roomse lshct werkelijk hopeloos. En dat is erg jammer. Want verder is 'Uit het bane land' een buitengewoon aardig en ver makelijk boek. met echte humor, leuke opmer kingen en waarnemingen, vaak goedgeschre- van ook. Iksnapdie mensen van deBezigeBij niet ze hadden de schrijfster nog eens aan het werk moeten zetten. Met een minder quasi leuke spelling en door hier en daar wat te schrappen was een echt fijn boek ontstaan Nu blijf je met gemengde ge voelens als je het. uit hebt, en dat had niet gehoefd Maar goed. m'n kritiek ben ik kwijt, nu m'n waardering. Ik weet niet in hoeverre het boek authentiek is en in hoeverre een produkt van de fantasie.' maar hel maakt een heel echte en doorleefde indruk. Hel geeft een duidelijk beeld van hel. mm of meer mislukkende leven van een alter natief stel jonge mensen izo legen de dertig) die met een zeiltjalk naar Frankrijk trekken, daar proberen te leven, wat niet erg goed lukt. en dan weer terugkeren naar Nederland. Ovei de schrijfster zelf wordt een en ander meege deeld op de Flap Aleida Leeuwenberg werd op 10 juli 1944 aan gene zijde van de rivieren geboren, woonde vanaf 1962 in Amsterdam op kamers, krotten en schepenwerkte als dienstmeisje, winkeljuf frouw. rondvaarlgidsslaagde voor het staat sexamen gymnasium, werkte in een kibboets reed op een mobiletje naar Andorra en terug; schreef stukjes in een streekblad, werd met blad en al weggesaneerd, en bevond zich aan het begin van die verschrikkelijke zomer van 1972. met man en twe kinderen, aan boord van de tjalk. Aleida Maria op zoek naar een heel mooi Plekkie om Altijd te Blijven Tot zover Aleicra zélf. naar de foto te oordelen die daar onder staat ook nog een mooie vrouw Haar man heet Wobbe en is dus kennelijk van Friese afkomst, en er wordt ergens gezegd dat hij doctorandus is. niet in wat. De twee zoon tjes zijn aan het begin nog heel jong. Bolle is dan vijf, Ertje één. Er is ook nog een hondje. Beertje, maar dat komt op trieste manier aan zijn einde, zoals haast alle huisdieren waarover Aleida zich ontfermt Het boek is in drie ge splitst eerst brieven, door Aleida aan haar zus ters geschreven. Het onderwerp daarvan is in hoofdzaak de honds moeilijke tocht met de grote tjalk door de Franse kanalen met hun ontelbare smalle sluizen. Het tweede deel be helst voornamelijk brieven, door Aleida aan haar man geschreven wanneer die twee maan den naar Holland is om met betalende gasten te zeilen. Ze vertelt daarin over haar eenzame we! en wee op het Franse platteland. Het derde deel bevat wéér voornamelijk brieven aan Wobbe. nu in de winter geschreven. Een enkele brief er tussen door aan een tante of zuster geeft wat reliëf aan het geheel Het barre land' is dus Frankrijk, en hei aar dige van het boek is. dat het met veel humor toont, hoe moeilijk en primitief het leven op het Franse platteland is. zelfs voormensen die het echt niet zo nauw nemen met kleinburgerlijke gewoontes en moraal Het is niet toevallig dat er een enkele maal ge zinspeeld wordt op hel proza van Reve: er is zelfs sprake van directe invloed, gewild of on gewild Aleida Leeuwenberg gebruikt termen als 'weder' voor weerEn nu hoor ik van de fac teur dat in Holland het zondagsrijverbod we der is ingesteld) (142). en ook een zin als deze. over mieren. En God geve dat ze niet van zins zijn weder te keren', is Reviaans, evenals me nige hoofdletter en gewilde schunnigheid, al 'nichtenboek' ge- W,e niet zelf. en vooral met kleine kinderen, onder zulke primitieve omstandigheden op het Franse platteland heeft gewoond, kan het zich haast niet voorstellen hoe moeilijk het is: wie die ervaring wel heeft, weet dat hier niets over dreven werd. het is levensecht en waar. De eenzaamheid de ongemakken, de geringe hulpvaardigheid van de buren, de droogte, cie ziektes, de vlooien, mieren en ander ongerief, het gebrek of het teveel aan water, het gezanik omdat je niet rooms bent en je kinders niet. zijn gedoopt - het is met verve, afstand, weerstand, liefde en woede uitgebeeld. In de brieven geeft Aleida Leeuwenberg zich geheel, ze zeg: ook dingen die de meeste vrouwen niet openlijK zeggen, b.v. wanneer ze al lang met een blaas ontsteking sukkelt en van alles en nog wat ge probeerd heeft, heet het „Die blauwe pillen van Amalia. daar ben ik mee opgehouden, dat ging me te ver hoor. ik heb gisteren een blauwe drol gepoept Nog even en ik had meteen flinke scheet he- huis in de blauwe walm kunnen zetten. Ze heel: me nu een wit poeder verstrekt iwaar ik voorlopig maar afblijf, al die troepi en eer. boek vol heil zame raadgevingen. Daarin staat dat niets zo veel baat geeft als stoombaden in kaïnille- damp. Ik heb hel gedaan. Een handvol kamille <daar heb ik gelukkig net- bossen var. geplukt i in een emmer, heet water er op. en dar. met je blote kont op de emmer gaan zitten, gewikkeld in een wijde rok opdat er geen damp ont- snappe en de buik ook goed kan meezweur Weet je wat er gebeurde? Ik werd er bloed en bloedgeil van. Zou dat nu werkelijk heilzaam zijn in al die eenzaamheid? ip. S3. Komisch is ook deze passage: Er voltrokken zich heilloze dingen in de dampkring, het begon te hagelen De stenen spatten tegen de ruiten op. Ai het gewas in de tuin dat nog niet door de siakken is opgevreten jal nu wel platliggen. Dus ik deed mijn kop onder de dekens en trachtte in te keren tot me zelf waar het ook niet pluis is: scheten scheu ten en opborrels. Toen kwam Bolle Gaan we al naar de kermis, nee. de kermis be gint op zondag, is het al zondag, waarom is het dan geen zondag (toch is hij makkelijker dan gewoonlijk, hij voelt zich ook wat zwakjes). Ik ben maar weer uit bed gekropen. Toen zijn de kinderen erin gekropen en ik dacht: Laat maar. dat arme schaap met zijn buikpijn. Maar hij had chocola onder zijn trui. dus nu ligt het bed vol geplette chocolade- krummels. En Ertje ging netjes zelf op de pot zitten om te poepen, .maar vergat zijn onder broek uit te trekken. Ik verveel me niet hoor. Het leven is rijk aan afwisseling" (p. 65). Of: „Zo koud zijn ook hier de oktoberse ochtenden, dus ik zeg tegen Wobbe: „we moeten nou eens een dikke krant kopen om onder onze jassen te stoppen.maar die pielt staat erop 'Le Mon de' te lezen en dat is zo n klein rotkrantje. zo'n ir.tellektueel benepen rotkrar.tje. die grote hete kranten moet je hebben. 'Ici Paris* bijvoor beeld met zijn kamerbrede schandalen dat tocht niet zo langs de zijkanten i..j. „Als we voor de wal gaan koop Lk 'Ici Paris' en hij krijgt er geen halve kolom van" <p. 35). U ziet. zulke dingen zjjn echt leuk. Lezen dus toch maar. Waarom het gezin het op den duur toch niet in Frankrijk uit kon houden wordt niet duidelijk verteld. Dat is jammer, het zou een goede afronding geweest zijn van het ge heel als boek. Aleida Leeuwer.hrrc Uit het barre lawi. De Bezee BIJ. Am- COLOMBIA) Nzuid-^ j AMERIKA tSonlsMcr'at —Barranauillo; tCoriogenor Volledupc 3 CicuccA Monlerto VENEZUELA Antiotfcn ucaronanqa ^ozdelRio ^Socha Sogomoso 1/- WgotI, Mmzofes 'El Porvenir "COLOMBIA jPclcii'Qlj 'Sec Matin Concorde Iscuorde El Biviso n-O"!; ECUADOR 'oqueVO L Barros BRAZILIË Puerto Socorrc ZATERDAG 29 MEI 1976

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 19