Reeds meer dan een jaar
pijnigende onzekerheid
'Uit het barre land',
[PZC/
REGERING VERHINDERT FAMILIE OM LOSGELD TE BETALEN
een brievenboek van Aleida Leeuwenberg
zaterdagkrant 19
ERECONSUL IN COLOMBIA NOG STEEDS ONTVOERD
(Van een bijzondere medewerker)
BOGOTA, Colombia - Het lot van Eric Leupin, de ongelukkige Canadees van Zwitserse af
komst die door zijn liefde voor Nederland ereconsul werd in Cali, Colombia, is onzekerder dan
ooit. Meer dan 15 maanden geleden werd Leupin ontvoerd door communistische guerrillas. Hij
is nu langer in handen van zijn kapers dan alle andere slachtoffers van ontvoeringen, een spe
cialiteit van Latijns-Amerika en daar nog steeds een dagelijks gevaar voor gezanten, plaatse
lijke rijken en andere notabelen. De hoop dat Leupin behouden en wel bij zijn Hollandse vrouw
Anneke en zijn twee kinderen thuis zou komen, vervaagde in april toen de Colombiaanse rege
ring om binnenlands-politieke redenen de familie van Leupin belette het losgeld te betalen. De
regering, die namelijk niet wenst dat er met ontvoerders of guerrillas op enige wijze onderhan
delingen worden gevoerd, greep zo drastisch in dat mevrouw Leupin en een Colombiaanse be
middelaar enkele dagen in een militaire gevangenis belandden. Het losgeld van 2 miljoen Co
lombiaanse pesos {ongeveer 150.000), door dc familie met grote moeite bijeen gebracht, werd
in beslag genomen.
Vier landen hebben op de een of an
dere manier met de zaak-Leupin te
maken vanwege de ingewikkelde fa
miliegeschiedenis van het slachtoffer
Nederland, Canada, de Verenigde
Staten en Zwitserland. Met uitzon
dering van Zwitserland heeft echter
eot regering echt iets gedaan voor
Leafdn en de familieleden weten dat
ze op zichzelf zijn aangewezen in hun
ïjnhopige pogingen om zijn leven te
redden.
Leupin is een knappe verschijning,
die onlangs zijn 43e verjaardag er
gens heeft gevierd in de bergen van
Colombia, is Zwitser van afkomst,
maar bij toeval in Montreal, Canada,
grote winsten, maar over een jaar of
tien als de bomen volgroeid zijn. zou
hij een rijk man kunnen worden. Eric
kon goed met de plaatselijke mensen
overweg. Door zijn liefde voor Neder
land. voornamelijk vanwege zijn
vrouw en zijn reizen, werd hij erecon
sul in Cali. een baantje, dat hem geen
geld. maar wel aanzien opleverde
Een oom die al dertig jaar in Colom
bia woont, waar hij manager is van
een kledij en sportgoederenfabriek in
de hoofdstad Bogota, haalde Eric er
toe over om naar Colombia te komen
om in dit mooie bergland zijn geluk
in zaken te beproeven. Eric reisde
veel en maakte op één van die reizen
kennis met de HoUandse Anneke.
Anneke is 100 procent Nederlands,
maar is, in New York City geboren
zodat zij de Amerikaanse nationali
teit heeft. De twee kinderen uit hun
huwelijk zijn Colombianen omdat die
hier geboren zijn.
Leupin, een man die van het buiten
leven hield, ging in Cali wonen, de
derde stad van Colombia met onge
veer een miljoen inwoners in de
vruchtbare suikerrietvallei van het
zuidwesten. Ongeveer honderd kilo
meterbuiten de stad Cali. in de buurt'
van Santander de Quilichao. kocht
hij met een Colombiaanse partner
een stukje land op een berghelling,
waar hij een kostbare boomsoort
kweekte Zijn bedrijf. Reforestaciones
Ltda. leverde tot op dit moment geen
Overval
In de nacht van 31 januari 1975 deed
een twintigtal mannen, gekleed in
gestolen legeruniformen, een overval
op zijn woning. Een bediende die
weerstand bood, schoten ze dood,
waama de overvallers met Ene in cle
bergen verdwenen. Op dat ogenblik
was prins Bemhard op bezoek in Co
lombia en de ontvoerders dachten
kennelijk dat ze door die omstandig
heid snel een handeltje zouden kun
nen plegen. De daders behoorden tot
de FARC (Fuerzas Armadas Revolu-
cionarias de Colombia, revolutionaire
gewapende macht van Colombia),
onder leiding van een geweldsman
die de bijnaam Tiro-Fijo (rechtschie-
ter) heeft De FARC is één van de
drie groepen van guerrillastrijders die
overigens zonder veel succes, in de
onherbergzame streken van Colom
bia de democratische regering omver
proberen te gooien. De FARC worden
beschouwd als de pro-Moskou groep.
Het Populaire Bevrijdingsleger, EPL
ter plaatse, is de pro-Mao groep en de
mensen van het ELN of Nationale
Bevrijdingsleger zijn de klanten van
de Cubaanse eerste minister Fidel
Castro. De eisen van de FARC wer
den bekendgemaakt in brieven aan
het adres van Leupin's Colombiaanse
zakenpartner en in anonieme tele
foongesprekken met de familie in
Bogota.
..Deze mensen hebben natuurlijk
contacten in de grote steden De
stem voor de telefoon was altijd van
een jongeman, altijd zenuwachtig en
kortaf. Wij dachten dat hij geen erva
ring had in deze dingen. Hij toonde
ook geen enkel verlangen tot echte
onderhandelingen." volgens een lid
van de familie.
De brieven geschreven namens
FARC's Commando van de Centrale
Bergketen - drie ketenen van het
Andesgebergte. tot op bijna 6.000 me
ter hoogte, doorsnijden Colombia -
eisten van de Colombiaanse regering
de vrijlating van drie politieke ge
vangenen. voorts van de Nederlandse
ambassade de som van 1 miljoen dol
lar en van de familie nog eens een
miljoen Colombiaanse pesos (onge
veer 75.000).
Dp regering van president Alfonso
Lopez Michelsen, een liberaal links
van het politieke centrum, weigerde
de drie mannen - Montenegrario
Cuenca. Jaime Guaracas en Reinaldo
Cardona - los te laten uit de Gorgona
eilandgevangenis in de Stille Oceaan.
Colombia's 'Duivelseiland', waar ze
meer dan 20 jaar vast zaten voor
misdaden, bedreven in de naam van
de guerrillastrijd. De Nederlandse
ambassade in Bogota, onder leiding
van ambassadeur Gerrit Regtdoorzee
weigerde eveneens in te gaan op de
eisen. „Wij hadden wel begrip voor de
Nederlandse positie," zei een familie
lid. „Ene was geen Nederlander, was
slechts ereconsul en geen Nederlands
ambtenaar. Nederland kan zich moei
lijk blootstellen aan allerlei eisen van
terroristen in de hele wereld."
Toen de familie over de telefoon de
zenuwachtige jonge guerrilla over de
weigering van de beide regeringen in
lichtte. werd de verbinding verbro
ken. „Dat was in juli vorig jaar.her
innert een familielid.
Het eerste straaltje hoop kwam in
november vorig jaar uit een geheel
onverwachte bron: een dokter die
zeer populair is in Colombia omdat
hij ook romantische muziek schrijft,
vertelde de familie dat hij bezoek
had gekregen van de FARC op zijn
buiten in de buurt van Neiva, een
departementshoofdstad aan de an
dere kant van het Andes middenge
bergte van Cali. Deze componist,
Jorge Villarail. had al eens deining
veroorzaakt in Colombia door in een
televisieprogramma te verklaren dat
hij contact had met de guerrillas.
Hoewel hij zelf politiek oer
conservatief is. zei hij dat de guerril
las 'geen slechte mensen' waren en
dat vele dingen waarvoor ze strijden
rechtvaardig zijn.
De FARC verzochten Villamil om
contact met de familie op te nemen
teneinde nieuwe onderhandelingen
op gang te krijgen. Villamil vertelde
de familie dat hij wel zou willen, maar
dat hij niets kon doen zonder de
plaatselijke autoriteiten in kennis te
stellen. Inmiddels had de familie ga
ranties gekregen van de comman
dant van het leger in Cali en van de
chef van de geheime politie in de
zelfde plaats, dat ze vrij was om on
derhandelingen te voeren. De politie
en het leger zouden niets doen om
het leven van Leupin in gevaar te
brengen, zolang ze maar op de hoogte
werden gehouden
Villamil zocht - en kreeg - soortge
lijke garanties van de gouverneur van
het departement Huila. David Rojas
Castro, in wiens gebied zijn buiten
stond, en van de nationale minister
van binnenlandse zaken. Cornelio
Reyes. Gewapend met deze officiële
toestemming begon Villamil in het
diepste geheim te onderhandelen en
met succes. De familie vroeg bijvoor
beeld om een bewijs dat Leupin wer
kelijk nog in het leven was. Er kwa
men brieven in Eric's handschrift met
persoonlijke details die alléén zijn
vrouw kon herkennen. Eric zei dat hi;
m goede gezondheid was. hij kreeg
redelijk te eten. hij kon goed met de
boeren-guerrillas mee in hun moei
lijke wandelingen door het woeste
gebergte, hij had zelfs hun respect
verworven door zijn goede conditie,
maar geestelijk was hij er niet zo
goed aan toe: de onzekerheid be
klemde hem. Om zich ergens mee be
zig te houden was hij begonnen met
houtsnijwerk en dagelijkse lichame
lijke oefeningen Zijn grootste pro
bleem was zijn valse gebit. De familie
stuurde hem een nieuwe protese
maar door onbekende redenen heb
ben de guerrillas dat hem kennelijk
nooit gegeven.)
Na ontvangst van deze bewijzen bood
de familie een miljoen pesos if 75.000)
losgeld aan. De guerrillas weigerden,
ze wilden 2 miljoen 150.000). De
familie had dat geld niet, maar zag
kans het bij elkaar te krijgen door
vrienden en bankleningen De ont
voerders accepteerden de som uit
eindelijk. Villamil zou het geld moe
ten afleveren op maandag 26 april en
Leupin zou dan een week later op
maandag 3 mei in vrijheid worden
gesteld.
Alles ging van een leien dakje. Het
probleem wie de twee miljoen pesos
van Bogota naar Neiva zou moeten
vervoeren, langs talloze legerposten
tijdens de staat van beleg, werd opge
lost toen Heinrich Staessle, de Zwit
serse consul in Cali, zich als vrijwilli
ger aanbood. Staessle's eigen zoor
was namelijk een paar jaar tevoren
ontvoerd en hij had begrip voorde si
tuatie. Met zijn diplomatieke papie
ren zou niemand hem kunnen vragen
zijn koffer open te maken. De gou
verneur van Huila stelde een rege
ringsvoertuig ter beschikking om Vil
lamil. mevr. Leupin en het geld te
vervoeren van de departements
hoofdstad Neiva tot Villamil's buiten.
Maar op het laatste moment zei de
gouverneur dat die wagen van de re
gering niet beschikbaar was. Achte
raf. zegt een familielid. ..hadden we
toen moeten ruiken dat er iets niet in
de haak was Maar we waren zo blij
om het vooruitzicht Leupin spoedig
Bruidsfoto van Eric Leupin met zijn Nederlandse echtgenote Anneke.
terug te zien dat we toch met het
plan door zijn gegaan." In een taxi
gingen Villamil en mevrouw Leupin
met het geld op zondag 25 april naar
Villamil's buiten om de guerrillas op
te wachten die maandagavond net
geld zouden afhalen
Inmiddels was echter het binnen
landse politieke klimaat volledig ver
anderd. Er was iemand anders ont
voerd. vermoord en met staatseer be
graven. José R. Mercado. de leider
van Colombia's voornaamste anti
communistische arbeiderscentrale,
was ontvoerd door een andere com
munistische guerrillagroep, het M-19.
en in zijn slaap doodgeschoten toen
de regering weigerde duizenden ont
slagen arbeiders hun baantjes terug
te geven en om ambtenaren het sta
kingsrecht te verlenen. Naar aanlei
ding van de brutale moord op Merca
do. de dag na gemeenleraads- en sta
tenverkiezingen. besloot president
Lopez een hardere lijn te trekken ten
opzichte van ontvoeringen. Hij wei
gerde niet alleen op politieke eisen
van ontvoerders in te gaan maar be
sloot familieleden te verhinderen om
losgeld te betalen.
We zullen nooit weer toegeven aan
dwang." zei Lopez voor de nationale
televisie. „Toegeven betekent meeT
ontvoeringen en meer misdaden." In
privé-gesprekken verklaarde hij dat
terwijl de regering niets had gedaan
om het leven te redden van arbeider
sleider Mercado en van een indus
trieel die ook vermoord bleek door
zijn ontvoerders hij moeilijk toe
stemming kon geven om het leven
van een buitenlander. Leupin. te red
den Als de Colombianen martelaars
moeten worden in de strijd tegen de
guerrillas, moeten de buitenlanders
hetzelfde lot dragen, was de conclusie
van de regering. Buitenlanders kun
nen geen streepje vóór krijgen.
Maandag 26 april kwam een patrouil
lewagen van het leger op Villamil's
buiten, enige uren voor het geld
overhandigd zou moeten worden. Ei
genlijk stond toen al vast dat het
geld toch niet die nacht betaald zou
worden, want enkele minuten voor
dat het leger arriveerde was er een
boer uit de omgeving met de bood
schap aan komen zetten dat de guer
rillas te veel soldaten op de bergpas
sen hadden gezien. Ze vermoedden
dat er iets mis was en dat ze niet die
nacht konden komen. De patrouille
wagen werd door een helikopter ge
volgd en per helikopter werden Vil
lamil. mevrouw Leupin plus "net geld
teruggebracht naar Neiva Mevrouw
Leupin was kort daarna weer vrij. Ze
ging naar Bogota, waar ze de echtge
note van president Lopez. Cecilia,
opbelde, en haar vroeg, als vrouw tot
vrouw, om haar invloed te gebruiken
met haar man om de familie alsnog
vrij te laten om te onderhandelen.
Mevr Lopez antwoordde dat ze zou
zien wat ze gedaan zou kunnen krij
gen. maar dat ze niet veel hoop had.
Andere familieleden gingen naar de
minister van defensie, generaal Ab
raham Varon Valencia, met hetzelfde
verzoek, maar alles was vergeefs. De
generaal zei dat hij er niets aan kon
doen. het waren orders van hoger
hand Daar kon hij maar een man
mee bedoelen: president Lopez.
Arrestaties
Behalve mevrouw Leupin en VlllamlL
de Zwitserse consul Staessle en ie
dereen die met hem in contact was
geweest, zelfs een man die alleen
maar een muilezel wilde kopen, wer
den gearresteerd in Neiva. Allen wer
den kort daarna weer in vrijheid ge
steld. met de uitzondering van Vilia-
mil en de bewaker van zijn buiten. Zij
werden een week na hun arrest losge
laten in Santander de Quilichao.
Toen Villamil uit de gevangenis ver
scheen als vrij man. was het groot
feest in het dorp. Honderden dorps-
lieden en andere bewonderaars ver
welkomden hem met zijn eigen lied
jes zoals 'Hamarada' ivlami en 'Es-
puma' ischuim) en het hele dorp dan
ste in de straten. Er was echter geen
feest bij de familie Leupin. „Het is
verraad, om ons de hele tijd te vertel
len dal we kunnen onderhandelen,
dat Eric's leven het belangrijkste is,
alleen maar om op het laatste ogen
blik de hele zaal: te bederven." zegt
één van de familieleden.
Na zijn invrijheidstelling heeft Vil
lamil nog een opzienbarende verkla
ring gedaan. Hij zei dat FARC bereid
is om de wapens neer te leggen, uit de
bergen omlaag te komen en weer aan
hei werk te gaan als boeren, onder de
conditie dat de regering hun amnes
tie verleent. De regering weigerde
ook dat onmiddellijk. Iedere FARC-
strijder die levend gepakt wordt moet
voor zijn misdaden betalen, aldus de
regering.
Zullen de FARC-mannen Leupin nn
doodschieten, net zoals de M-19 deed
met Mercado en de ELN met een in
dustrieel." Het is de klemmende
vraag die heel Colombia zich op het
ogenblik stelt.
„Ik denk het niet." zegt Villamil, die
nog steeds gelooft dat dc FARC-
mannen fond au fond goede mensen
zijn. ..Wij hopen het niet," zegt de
familie van Leupin. met minder ze
kerheid. „Wij zijn bereid tot nieuwe
onderhandelingen, maar in het ge
heim deze keer zonder dat de rege
ring er ook maar iets van af weet."
[schrijfster Aleida Leeuwenberg heeft, als
^Mjfster dan, twee vervelende eigenschap
pen, mogelijk te herleiden tot één: ze wil kost
sJt kost de lolligste zijn thuis. Ze schrijft
harom aldoor in een nonchalant oubollig
ilttstaaltjc dat niet meer te harden is als het
'51 bladzijden wordt volgehouden, en ze wil
ook per se wat overdreven, gekke, gewaagde
^gelijkingen maken. Pliesie (politie), halezul
'halen ze het), krimmeneel. hehë, dat koppie
'hec smaakt mc wel (me best, een paar regels
verder), zo gaal het maar door. aan te vullen
Met een al te nadrukkelijk extra grof taalge
bruik, van hel soort dat jc legen je kinderen
doet zeggen: hou maar op. ik kon ze ook alle
maal.
Maar een schrijfster kun je het zwijgen
metopleggcn. zelfs niet als ze dol draait. En dal
oel^ze telkens weer. Afschuwelijke b.v. op
Pa8. -8 waar ze het nodig oordeelt haar jarige
zusje allerlei raad op seksueel gebied te geven,
«i dan in dc misselijkste fantasieën verdwaalt,
zo m de trant van „beter platjes dan een kind
an een Surinamer", plus wal volgt, het is
'e grappig, het is niet choquerend, het is al-
™n..,n.lcns vulgair. Opzettelijk. Ook de be-
nnjving van het bezoek in dc Notre Dame in
anjs (p, 12 e.v.) is doorgeslagen en wan
eer mevrouw Leeuwenberg gaat filosofe-
ma i°?ls op paS- iz' 44 („Misschien is het
ell m er weer eens wat Hunnen overheen
t„ 'ogen het slot, over de Roomse
lshct werkelijk hopeloos.
En dat is erg jammer. Want verder is 'Uit het
bane land' een buitengewoon aardig en ver
makelijk boek. met echte humor, leuke opmer
kingen en waarnemingen, vaak goedgeschre-
van ook. Iksnapdie mensen van deBezigeBij niet
ze hadden de schrijfster nog eens aan het werk
moeten zetten.
Met een minder quasi leuke spelling en door
hier en daar wat te schrappen was een echt fijn
boek ontstaan Nu blijf je met gemengde ge
voelens als je het. uit hebt, en dat had niet
gehoefd
Maar goed. m'n kritiek ben ik kwijt, nu m'n
waardering.
Ik weet niet in hoeverre het boek authentiek
is en in hoeverre een produkt van de fantasie.'
maar hel maakt een heel echte en doorleefde
indruk. Hel geeft een duidelijk beeld van hel.
mm of meer mislukkende leven van een alter
natief stel jonge mensen izo legen de dertig)
die met een zeiltjalk naar Frankrijk trekken,
daar proberen te leven, wat niet erg goed lukt.
en dan weer terugkeren naar Nederland. Ovei
de schrijfster zelf wordt een en ander meege
deeld op de Flap
Aleida Leeuwenberg werd op 10 juli 1944
aan gene zijde van de rivieren geboren, woonde
vanaf 1962 in Amsterdam op kamers, krotten
en schepenwerkte als dienstmeisje, winkeljuf
frouw. rondvaarlgidsslaagde voor het staat
sexamen gymnasium, werkte in een kibboets
reed op een mobiletje naar Andorra en terug;
schreef stukjes in een streekblad, werd met
blad en al weggesaneerd, en bevond zich aan
het begin van die verschrikkelijke zomer van
1972. met man en twe kinderen, aan boord van
de tjalk.
Aleida Maria op zoek naar een heel mooi
Plekkie om Altijd te Blijven Tot zover Aleicra
zélf. naar de foto te oordelen die daar onder
staat ook nog een mooie vrouw
Haar man heet Wobbe en is dus kennelijk van
Friese afkomst, en er wordt ergens gezegd dat
hij doctorandus is. niet in wat. De twee zoon
tjes zijn aan het begin nog heel jong. Bolle is
dan vijf, Ertje één. Er is ook nog een hondje.
Beertje, maar dat komt op trieste manier aan
zijn einde, zoals haast alle huisdieren waarover
Aleida zich ontfermt Het boek is in drie ge
splitst eerst brieven, door Aleida aan haar zus
ters geschreven. Het onderwerp daarvan is in
hoofdzaak de honds moeilijke tocht met de
grote tjalk door de Franse kanalen met hun
ontelbare smalle sluizen. Het tweede deel be
helst voornamelijk brieven, door Aleida aan
haar man geschreven wanneer die twee maan
den naar Holland is om met betalende gasten
te zeilen. Ze vertelt daarin over haar eenzame
we! en wee op het Franse platteland. Het derde
deel bevat wéér voornamelijk brieven aan
Wobbe. nu in de winter geschreven. Een enkele
brief er tussen door aan een tante of zuster
geeft wat reliëf aan het geheel
Het barre land' is dus Frankrijk, en hei aar
dige van het boek is. dat het met veel humor
toont, hoe moeilijk en primitief het leven op het
Franse platteland is. zelfs voormensen die het
echt niet zo nauw nemen met kleinburgerlijke
gewoontes en moraal
Het is niet toevallig dat er een enkele maal ge
zinspeeld wordt op hel proza van Reve: er is
zelfs sprake van directe invloed, gewild of on
gewild Aleida Leeuwenberg gebruikt termen
als 'weder' voor weerEn nu hoor ik van de fac
teur dat in Holland het zondagsrijverbod we
der is ingesteld) (142). en ook een zin als deze.
over mieren. En God geve dat ze niet van zins
zijn weder te keren', is Reviaans, evenals me
nige hoofdletter en gewilde schunnigheid, al
'nichtenboek' ge-
W,e
niet zelf. en vooral met kleine kinderen,
onder zulke primitieve omstandigheden op het
Franse platteland heeft gewoond, kan het zich
haast niet voorstellen hoe moeilijk het is: wie
die ervaring wel heeft, weet dat hier niets over
dreven werd. het is levensecht en waar.
De eenzaamheid de ongemakken, de geringe
hulpvaardigheid van de buren, de droogte, cie
ziektes, de vlooien, mieren en ander ongerief,
het gebrek of het teveel aan water, het gezanik
omdat je niet rooms bent en je kinders niet. zijn
gedoopt - het is met verve, afstand, weerstand,
liefde en woede uitgebeeld. In de brieven geeft
Aleida Leeuwenberg zich geheel, ze zeg: ook
dingen die de meeste vrouwen niet openlijK
zeggen, b.v. wanneer ze al lang met een blaas
ontsteking sukkelt en van alles en nog wat ge
probeerd heeft, heet het
„Die blauwe pillen van Amalia. daar ben ik
mee opgehouden, dat ging me te ver hoor. ik
heb gisteren een blauwe drol gepoept Nog
even en ik had meteen flinke scheet he- huis in
de blauwe walm kunnen zetten. Ze heel: me nu
een wit poeder verstrekt iwaar ik voorlopig
maar afblijf, al die troepi en eer. boek vol heil
zame raadgevingen. Daarin staat dat niets zo
veel baat geeft als stoombaden in kaïnille-
damp. Ik heb hel gedaan. Een handvol kamille
<daar heb ik gelukkig net- bossen var. geplukt i
in een emmer, heet water er op. en dar. met je
blote kont op de emmer gaan zitten, gewikkeld
in een wijde rok opdat er geen damp ont-
snappe en de buik ook goed kan meezweur
Weet je wat er gebeurde? Ik werd er bloed en
bloedgeil van. Zou dat nu werkelijk heilzaam
zijn in al die eenzaamheid? ip. S3.
Komisch is ook deze passage:
Er voltrokken zich heilloze dingen in de
dampkring, het begon te hagelen De stenen
spatten tegen de ruiten op. Ai het gewas in de
tuin dat nog niet door de siakken is opgevreten
jal nu wel platliggen. Dus ik deed mijn kop
onder de dekens en trachtte in te keren tot me
zelf waar het ook niet pluis is: scheten scheu
ten en opborrels.
Toen kwam Bolle
Gaan we al naar de kermis, nee. de kermis be
gint op zondag, is het al zondag, waarom is het
dan geen zondag (toch is hij makkelijker dan
gewoonlijk, hij voelt zich ook wat zwakjes). Ik
ben maar weer uit bed gekropen.
Toen zijn de kinderen erin gekropen en ik
dacht: Laat maar. dat arme schaap met zijn
buikpijn. Maar hij had chocola onder zijn trui.
dus nu ligt het bed vol geplette chocolade-
krummels. En Ertje ging netjes zelf op de pot
zitten om te poepen, .maar vergat zijn onder
broek uit te trekken. Ik verveel me niet hoor.
Het leven is rijk aan afwisseling" (p. 65).
Of:
„Zo koud zijn ook hier de oktoberse ochtenden,
dus ik zeg tegen Wobbe: „we moeten nou eens
een dikke krant kopen om onder onze jassen te
stoppen.maar die pielt staat erop 'Le Mon
de' te lezen en dat is zo n klein rotkrantje. zo'n
ir.tellektueel benepen rotkrar.tje. die grote hete
kranten moet je hebben. 'Ici Paris* bijvoor
beeld met zijn kamerbrede schandalen dat
tocht niet zo langs de zijkanten i..j. „Als we
voor de wal gaan koop Lk 'Ici Paris' en hij
krijgt er geen halve kolom van" <p. 35).
U ziet. zulke dingen zjjn echt leuk. Lezen dus
toch maar. Waarom het gezin het op den duur
toch niet in Frankrijk uit kon houden wordt
niet duidelijk verteld. Dat is jammer, het zou
een goede afronding geweest zijn van het ge
heel als boek.
Aleida Leeuwer.hrrc Uit het barre lawi. De Bezee BIJ. Am-
COLOMBIA)
Nzuid-^
j AMERIKA
tSonlsMcr'at
—Barranauillo;
tCoriogenor
Volledupc
3 CicuccA
Monlerto
VENEZUELA
Antiotfcn
ucaronanqa
^ozdelRio
^Socha
Sogomoso
1/-
WgotI,
Mmzofes
'El Porvenir
"COLOMBIA
jPclcii'Qlj
'Sec Matin
Concorde
Iscuorde
El Biviso
n-O"!;
ECUADOR
'oqueVO
L Barros
BRAZILIË
Puerto Socorrc
ZATERDAG 29 MEI 1976