Afrikareis van
Kissinger kost
Ford stemmen
Montedison paste by haar plannen jaar lang
een tactiek van 'haast en vertraging' toe
LEVEN OP
HET LAND
GRIJS
RIJK EN ARM
PZC/o
ANTI-COMMUNISTISCH
FRONT IN Z.-AMERIKA
WOENSDAG 12 MEI 1976
Ein
E«
opinie en achtergrond
,4
iiind aprii hebben de Zeeuwse Staten een debat gehouden over een rapport van
de provinciale planologische dienst getiteld: 'Bewoningspatronen'. In dat rapport
- we zullen dat neutrale woord maar aanhouden want het was volgens de kom-
mentaren noch diskussienota, noch beleidsnota - wordt gefilosofeerd over de
huidige maar vooral de toekomstige funkties en het karakter van de steden en
het platteland in Zeeland. De dorpen en steden worden in dit rapport ingedeeld
in een vijftal kategorieèn: groeikernen, kernen met een aanvullende woonfunk-
tie. opvangkemen in landelijk gebied, plattelandskernen en konsolidatiekernen.
Deze indeling vinden wij eerlijk gezegd bar ingewikkeld. Van verschillende zijden
werd in de Staten gepleit voor een eenvoudiger indeling. Een driedeling bijvoor
beeld: stedelljker gebieden, groeikernen op het platteland en overige kernen
We kunnen ons in dat laatste wel vinden. Als we de steden buiten beschouwing
laten, lijkt een platteland met groeikernen en overige plattelandskernen aan
vaardbaar. Mits er tenminste gestreefd wordt naar het leefbaar en bewoonbaar
houden van al die kernen - de Zeeuwse dorpen. Met het lelijke woord konsolida-
tiekem hebben we grote moeite. We begrijpen dat daarmee bedoeld wordt dat
van hogerhand de ontwikkeling van een dorp wordt stopgezet. Een kern wordt
dan bevroren. In feite betekent dit dat zo'n dorp langzaam maar zeker m een
dodelijke wurggreep komt Geen enkel initiatief in zo'n dorp zal nog gehonoreerd
worden. De vooraieningen worden worden minder en mensen gaan wegtrekken.
Geen aanlokkelijk beeld. We zijn van mening dat zo'n beleid geheel vermeden
moet worden.
Wat wij bepleiten is dat 't Zeeuwse platteland zo goed mogelijk leefbaar blijft.
Dat de dorpen een redelijke voorzieningsgraad houden, zowel aan materiële za
ken als levensmiddelen, garages en kappers als zeker ook aan niet-materièle
voorzieningen zoals onderwijs, gezondheidszorg en een goed florerend vereni
gingsleven. Kort gezegd er moet naar gestreefd worden een dorp, een kem, zo
levend mogelijk te houden, het moet een funk donerende leefgemeenschap zijn;
(zo zei Eversdijk het in de Staten en dat leek ons zeer juist getypeerd). In dat
licht bezien lijkt het ons eerder juist te streven naar het handhaven van allerlei
kernen (onder meer door het in stand houden van b.v. onderwijsvoorzieningen)
door het bevriezen (consolideren) van leefgemeenschappen. Laten we niet verge
ten dat een ontvolkend platteland en leeglopende dorpen de aanzet zijn van ver
waarlozing en achteruitgang van een plattelandsgebied. Het doet ons genoegen
dat in het genoemde rapport zoveel aandacht geschonken wordt aan het begrip
leefbaarheid van de dorpen en steden.
Als die leefbaarheid dan ookmaar toege
past gaat worden op vrijwel alle dorpen
in het Zeeuwse en er niet 'n grote selec
tie vooraf plaats gaat vinden van de dor
pen die in de diepvries moeten. Gelukkig
heeft gedeputeerde Boersma aangekondigd dat hij zeer terughoudend zal zijn om
het begrip konsolidatiekem toe te passen.
(Van onze correspondent)
W ASHINGTON - Ver weg in Afrika heeft Henry Kissinger zijn president Gerald Ford geen dienst
bewezen. Integendeel: de verkiezingsmanagers van het Amerikaanse staatshoofd (wanhopig op
zoek naar verontschuldigingen voor de bittere nederlagen die hun voorman in Texas en Indiana
heeft moeten lijden) vinden dat Kissingers uitspraken ten gunste van de zwarte meerderheid in
bijvoorbeeld Rhodesië, de president in het zuiden van de VS kostbare stemmen heeft gekost.
Volgens doorgewinterde politieke Afrikaanse verlangens (naar zelfstan- minderheid, in de schaarse Afrikaanse
digheid). Amerikaanse commentato
ren merken echter op dat een dergelijk
standpunt weliswaar bij de presi
dentsverkiezingen voor Ford. enige
vrucht kan afwerpen, maar dat het bar
weinig bijdraagt aan Fords politieke
standpunten tegenover zijn zeer
rechtse republikeinse tegenstander
Ronald Reagan.
lien goed beleid sluit aan bij de wensen van de inwoners. Wat de mensen uit de
Zeeuwse dorpen willen is duidelijk, ook via een enquête in opdracht van een aan
tal Zeeuwse instellingen uit eind 1974. Deze enquête die ook in de Zeeuwse Sta
ten voortdurend ter sprake kwam is nog steeds niet officieel beschikbaar. De re
sultaten van dit onderzoek echter wel bekend. Het komt er op neer dat de
inwoners over het algemeen met genoegen in hun dorpen wonen. Ze willen er ook
graag blijven wonen als er genoeg voorzieningen zijn of komen - winkels voor de
dingen die je dagelijks nodig hebt; kleuterscholen,basisscholen.redelijk openbaar
vervoer. De mensen stellen het op prijs als het rustige, landelijke karakter van
him dorp gehandhaafd blijft. Stilstand is achteruitgang, vandaar dat de meeste
inwoners zijn voor een rustige en matige uitbreiding van hun dorp, genoeg om
vooral de jonge mensen in het dorp te houden. Vergrijzing is een schrikbeeld van
veel dorpen.
Een apart probleem tenslotte vormen de tweede woningen op vele van onze dor
pen. Een beperkt aantal komt ons als akseptabel voor. Maar niet te veel alstu
blieft. Voor je het weet woon Je in een spookdorp waar alleen in de weekends
gedurende de zomer nog wat leven in de brouwerij is. Liever permanente vesti
ging van niet-autochtonen en van niet Zeeuwen. De input van nieuwe geluiden
en gedachten werkt over het algemeen verfrissend op een samenleving die heel
lang vrij beslóten is geweest. De binnenkomers (immigranten) in zo'n gemeen
schap moeten dan wel bereid zijn zich enigermate aan te passen aan de geneug
ten en ongeneugten van zo'n plattelandssamenleving. Gelukkig is er in Zeeland
heel weinig sprake van botsingen tussen autochtone en imporLmensen (sorry
voor die rare term). Dat is heel anders in sommige delen van ons land. Vooral uit
het Noorden en Oosten hoor je nogal eens wilde verhalen wat dat betreft. Hope
lijk blijft de goede verstandhouding tussen Zeeuwen en niet-Zeeuwen op ons
goede platteland in de toekomst bewaard; daar kan het beleid van de provincie
in belangrijke mate aan toe- of afdoen.
Mr. Gerard W. Smallegange
waarnemers is het zeer de vraag of
Ford, overspoeld door verkiezings
problemen, wel bij machte zal zijn om
kracht bij te zetten aan de nieuwe
Afrika-politiek die z(jn minister van
buitenlandse zaken bezig is te ontrol-
'len. Met andere woorden: het binnen
landse politiek gebeuren in de Ver
enigde Staten heeft een rechtstreekse
invloed op hetgeen elders in de wereld
gebeurt. En wanneer conservatieve
zuiderlingen in de VS Kissingers poli
tieke onthullingen ombuigen tot een
reden om Ford niet te steunen in zijn
poging om voor het eerst tot president
te worden gekozen, dan is het maar
zeer de vraag of deze regering Ford de
stoffering zal willen leveren voor het
stuk verbale politiek dat de minister
van buitenlandse zaken tijdens zijn
Afrikaanse reis heeft prijsgegevaj^m
Wederom gaan dan ook te Washing
ton stemmen op dat voor Kissinger de
tijd van vertrekken is aangebroken.
Voor Gerald Ford zijn de namen
Texas, Indiana, Alabama en Georgia
merktekens geworden die niet kunnen
worden misverstaan. De resultaten in
die staten bij de republikeinse voor
verkiezingen dreigen over te vloeien
naar nog zes andere staten in de ko
mende maanden. Het is zeer de vraag
of Ford en zijn politieke entourage het'
wel verstandig vinden om met zo'n
•deerlijk gehavend jasje voor de natio
nale conventie in Kansas City te ver
schijnen.
En het gaat Fords critici er dan
vooral om dat Kissingers reis uit ver
kiezingsoverwegingen op een ver
keerd ogenblik is gekomen. Het uitstel
dat sommige republikeinen bepleitten
voor Kissingers ontdekkingsreis in Af
rika (dr. Kissinger I presume?) was we
liswaar technisch mogelijk, doch het
zou weinig uitmaken aangezien er
toch steeds nieuwe voorverkiezingen
in het nabije verschiet zouden liggen.
Het is ook voor de hand liggend dat
de 23 miljoen zwarte Amerikanen een
gegronde reden vormen voor Kissin
gers uitspraken omtrent een histori
sche vereenzelviging van de VS met
landen waar dit nog gebeurt.
En dit levert het onsmakelijke
schouwspel op dat men zich in Repu
blikeins Washington het hoofd breekt
over de vraag of Afrikaanse vrijheid
wel valt te verenigen met Fords aspi
raties om zijn verblijf in het Witte
Huis met vier jaar te verlengen.
On,
'ngeveer de helft van de automobilisten boven de 50 jaar heeft een twijfe
lachtige tot slechte gezichtsscherpte. Dit bericht van de ANWB grijp ik dank
baar aan om nog eens de anekdote te vertellen over Ko Arnoldi, die in 1964 op
81-jarige leeftijd overleed Hij was een eminent acteur, met hoofdrollen in „De
dood van een handelsreiziger". „De vrek", en noem maar op. Tot op hoge
leeftijd bestuurde hij zelf zijn auto.
Op een avond, toen de schemenng al was ingevallen, reed hij wat te veel en
te lang op de linkerkant van de weg, waardoor hij pas op het laatste nippertje
zijn stuur kon omgooien om een tegenligger te ontwijken. Met zijn kraakstem
zei hij toen enigszins verongelijkt tegen degeen die naast hem zat: „Ja, hoor
eens, grijze auto's zie ik niet meer aankomen op dit uur van de avond".
woorden: „Maar jullie jagen de rijken
wel jullie land uit'1
In een ingezonden stuk in De
Volkskrant van zaterdag vertelt Wil
lem Mullepad datOtelo de Carvalho,
de uiterst linkse, inmiddels op dood
spoor gerangeerde Portugese officier
die na de omwenteling een sleutelpo
sitie innam in het Portugese leven,
tijdens een bezoek aan Zweden tegen
de Zweedse premier Olof Palme zei:
„Binnen een jaar hebben wij in Por
tugal alle rijken afgeschaft!", waarop
Palme geantwoord moet hebben:
„Nou, wij hebben alleen maar de ar
men afgeschaft".
Een mooie wise-crack. Maar gezien
de belastingperikelen rond Ingmar
Bergman, Bibi Andersson en Astrid
Lindgren, die wat moeite hebben met
het feit dat je in Zweden blijkbaar
aangeslagen kan worden voor 102
procent van je inkomen (dus van elke
100 gulden die je verdient, moetje 102
gulden aan de belasting afdragen)
had Otelo de Carvalho. als hij dat
toen al geweten had, kunnen ant-
Olof Palme had dan kunnen zeg
gen: „Ja, ze vluchten naar zuidelijke
landen als Portugal waar de belas
tingdruk minder is", waarop Otelo de
Carvalho weer snedig had kunnen
antwoorden dat hij er dus wel voor
zou zorgen dat zij binnen een jaar tot
de ex-rijken zouden behoren. Palme
had dan kunnen zeggen: „Dan krij
gen wij ze weer als armoedzaaiers te
rug", en dan had Otello de Carvalho
kunnen repliceren: „Maar die heb
ben jullie afgeschaft, dus dan zijn ze
binnen een jaar weer rijp voor ons",
en zo pendelen rijk en arm in een per
petuum mobilêeuwigtussen Zweden
en Portugal heen en weer...
NICO SCHEEPMAKER
Amerikaanse politieke strategen
zijn ietwat teleurgesteld over het uit-
blijven van meer aanmoediging voor
de nieuwe benadering van een nieuw
Afrika uit de zwarte bevolkingsgroep.
En wanneer president Ford zich ook in
de komende maanden zou laten ver
leiden zijn verkiezingsbeleid te base
ren op het ontkennen van beschuldi
gingen die Reagan losjes uit de mouw
schudt, dan is het tamelijk zeker dat er
van de nieuwe Afrikapolitiek in de
praktijk weinig terecht kan komen.
Als de VS het ernstig menen met
hun veroordeling van het blanke min
derheidsregime in Rhodesië, zal Ford
moeten proberen het Congres over te
halen tot het herroepen van het zoge
naamde „amendement Byrd", dat de
VS toelaat kostbare grondstoffen als
chroom uit Rhodesië te importeren in
weerwil van de VN-boycot die tegen
Rhodesië is uitgevaardigd. En de kan
sen daarop zijn met de verkiezingsuit
slagen kleiner geworden. Het Huis van
Afgevaardigden heeft ook in het verle
den een striktere toepassing van de
economische boycot van Rhodesië
tegengehouden.
Ford, die aan zijn nederlaag in Texas
niet minder dan bijna drie miljoen
gulden aan propagandageld.ten koste
heeft gelegd, staat nu voor de keus: of
hij gaat zichzelf aanprijzen dan wel hij
blijft doorgaan Reagans beschuldi
gingen te weerleggen. Henry Kissinger
blijft zo valt te vrezen, hangen tussen
de kaken van. het kiesmonster. Om
puur binnenlands Amerikaanse rede
nen, die niets te maken hebben met
het feit dat het voor de VS als politieke
gigant na tientallen jaren van stilzwij
gen tijd werd zich uit te spreken tegen
voortdurende onderdrukking van een
zwarte meerderheid door een blanke
(Van onze correspondent)
MONTEVIDEO - Door de val van het peronisme in Argentinië
en de koerswijziging van de Peruaanse buitenlandse politiek is
Latijns-Amerika ten zuiden van de evenaar een anti
communistisch blok aan het worden.
KB Hl Hl Hl
N OVER WRT VOOR WËT^RRBT HET
CV
Steeds meer brengen staatshoofden
en regeringsleiders in Brazilië, Bolivia,
Chili, Paraguay en Uruguay bezoeken
aan elkaar om te proberen een ge
meenschappelijk beleid te voeren
tegen het zich gestaag uitbreidende
communisme.
Nog niet zo lang geleden werd gene
raal Pinochet van Chili als een vorst
ontvangen bij zijn bezoek aan Monte
video. Al eerder werd in Santiago, de
hoofdstad van Chili, president
Stroessner van Paraguay ontvangen.
En dezer dagen brengt premier Bor-
dabery van Uruguay een staatsbezoek
aan La Paz. de hoofdstad van Bolivia.
Daarentegen kan de Argentijnse pre
sident Vileda, die Isabel Peron is op
gevolgd, zich niet met de buren be
moeien omdat hij het in eigen huis nog
te druk heeft. Van generaal Vileda is
bekend, dat hij sterk anti
communistisch is. Peru neemt ideolo
gisch een aparte plaats in, maar zijn
humanistisch socialisme staat mijlen
verwijderd van het communisme.
Bij dergelijke dictatoriale regimes
geldt het woord „dictatuur" als een
verboden scheldwoord als het henzelf
betreft. Liever verklaren ze hun anti-
marxistische houding juist met de be
wering dat het communisme een dic
tatuur vormt.
Stroessner verklaarde herhaaldelijk
dat in Paraguay de meest volmaakte
democratie ter wereld bestaat, omdat
het boogt op pluralistische partijen,
een parlement en een sterke afkeer
van geweld.
Bordaberry zei bij het bezoek van
Pinochet: „Democratie, vrijheid, so
ciale rechtvaardigheid: we laten ons
deze idealen niet afpakken, omdat ze
van onszelf zyn en omdat alleen de in
vrijheid levende mensen deze kunnen
hebben". Al deze presidenten praten
onophoudelijk over „democratie". Ze
beweren dat ze door de afzette rege
ring z(jn beschuldigd en misbruikt, om
een karikatuur van hen te maken. De
nieuwe Chileense grondwet zal over
vloeien van bepalingen over de
„Handhaving van de mensenrechten",
de uitbreiding van het „habeas cor
pus" en de „Waarde van het individu".
Brazilië vormt een typisch voor
beeld van de institutionele structuur.
Na meer dan tien jaar verborgen ge
houden militaire dictatuur sprak pre-,
sident Geisel over „democratisering",
waardoor in november vrije gemeen
teraadsverkiezingen mogelijk zullen
worden. Hij manipuleert zijn rege
ringspartij Arena op dezelfde manier
als Stroessner het doet met zijn Colo-
rados. Maar toen twee kandidaten van
de oppositiepartij MDB er op stonden,
dat de militairen hun macht opgaven,
ontnam hij hen voor tien jaar alle poli
tieke rechten.
Maar daardoor voldoet het welis
waar op en top aan het Westeuropese
en Noordamerikaanse concept, dat
politiekevrijheid toestaat tot op het
punt waarop de grondslag van het re
gime niet in opspraak wordt gebracht.
De marxistische partijen zijn niet al
leen verboden, maar hun - ook vroe-
het merendeel verboden, maar het so
cialistische partijorgaan La Vanguar-
dia verschijnt weer, evenals de vroe
gere communistische krant Nuestra
Palabra en Tribuna Popular.
Dat de strijd alleen geldt voor de pe
ronisten en niet voor de communisten,
zal wel zijn oorsprong vinden in het feit
dat de SowjetrUnie veruit de beste af
nemer is van de Argentijnse export. In
de Pan-Amerikaanse situatie treedt
dit blok op als actieve tegenspeler var
Cuba. Toch zullen op de OAS-
bijeenkomst, waarvoor ook Kissinger
begin juni in Santiago wordt ver
wacht. alleen maar waarschuwingen
worden gehoord, omdat Castro ver
klaart steun te verlenen aan nationale
bevrijdingsbewegingen, maar geen
plannen te hebben voor interventies
op het continent.
De Peruaanse president.
Juan Velasco Alvarado. had zich als
vriend van Fidel Castro geïdentifi
ceerd met de politiek van de Derde
Wereld en aan de communisten een
aanzienlijke invloed in de politieke en
economische organisatie, en vooral
ook in de pers. verleend. Zijn opvolger,
generaal Francisco Morales Bermu-
dez, beriep zich in een recente rede
voering steeds weer op het christen
dom en het humanisme, waarbij hij
het fascisme evenzeer afwees als het
communisme.
De pro-communistische redacteu
ren van de (door de staat overgeno
men) kranten werden ontslagen. De
president verklaarde, dat Peru zich
weer moest oriënteren op het Ameri-
continent en speciaal
gere - activisten worden momenteel Latijns-Amerika. Deze koerswijziging
als onmensen vervolgd. Daarbij heb
ben de communisten, in zoverre zij
Moskou aanhangen, en zeer speciaal
de socialisten, zich tegenover de guer
rilla's opgesteld, echter met de midde
len van de klassenstrijd, vooral poli
tieke stakingen, verstoringen van het
economische leven en samenwerking
met trotzkistische parlementariërs.
Alleen in Argentinië zijn weliswaar
de talrijke linkse groeperingen voor
hangt samen met de verandering v
het regime in Argentinië, waarop Peru
volgens traditie steunt.
Toen Peron aan het roer stond,
tapte Velasco Alvarado uit hetzelfde
pro-Castro-vaatje. Na de val van Pe
ron kwam Peru totaal alleen te staan.
En dus moest het aansluiting zoeken
bij het anti-marxistische front. Voor
Latijns-Amerika is de „koude oorlog"
nog niet afgelopen.
let twee troeven in handen heeft
Montedison het afgelopen jaar in Noord
west Europa de 'markt' van industrieter
reinen verkend voor de vestiging van een
betrekkelijk groot chemisch complex. Het
concern wilde: 1. een zo groot mogelijk in
vesteringssubsidie van de betrokken rege
ling en 2. de garantie dat er na een beslis
sing ook inderdaad snel met de produktie
zou kunnen worden begonnen. In het Belgi
sche industriegebied bij Feluy (ten zuiden
Brussel) zijn die voorwaarden van het Ita
liaanse bedrijf zelf kennelijk ingewilligd.
Vandaar de beslissing om er een fabriek te
bouwen (samen met de Belgische oliemaat-
schappij Petrofina), die 150.000 ton poly-
propyieen per jaar moet gaan produceren
en die als het eerste stadium van een aan
zienlijk chemisch complec wordt be
schouwd, De termijnen, die bij de beslissing
worden genoemd om met de produktie van
start te kunnen gaan (1978 eerste fase en
1979 tweede fase), geven aan dat Monte
dison niet bang hoeft te zijn voor lang sle
pende procedures.
Ui,
lit de bedrijfspolitiek van Montedison als
aankomend multinational (de meeste fa
brieken staan nog steeds in Italië) op de in
ternationale aantrekkende chemiemarkt
tegenover de grote concurrenten elders in
de wereld is duidelijk geworden dat men
snel zijn slag wil slaan. Daarbij was de tak-
tiek dat de mededingers in de competitie zo
lang mogelijk in onzekerheid zouden wor
den gelaten over het produktiepakket,
waarmee Montedison in het Europa ten
noorden van de Alpen op de markt wilde
komen. Maar tegelijk wilde men wèl snel, ef
ficient en met een grote spreiding van risi
co's kunnen handelen. En dat alles lijkt min
stens zo gewichtig als de vestigingsfactoren
diesindsheteerstestadium van de besprekin
gen en onderhandelingen steeds tegen elkaar
zijn afgewogen: ligging aan diep vaarwater,
goed e aanvooer- en a fvoerlij n voor de produk
tie. het voordeel van de aanwezigheid van
andere chemische industrieën in de directe
omgeving, een hoog niveau van scholing voor
toekomstig personeel.
Tegenover het Sloegebied bij Vlissingen
heeft Montedison steeds als andere ves
tigingskandidaten opgevoerd industriege
bieden waar de condities niet zo heel ver
afweken: het Noordduitse Wllhelmshafen en
een industriegebied aan de Engelse oost
kust. Feluy. waar Montedison nu neerstrijkt
is een industrieel complex in het Waalse
binnenland. De Belgische regering is er
kennelijk veel aan gelegen om daar - na een
snelle ontwikkeling van de laatste jaren -
tot een verdergaande industrialisatie over
te gaan en heeft Montedison daarbij duide
lijk zodanig de hand toegestoken dat de Ita
lianen er voordelenelderslij ken teg'eritè willen
inruilen.
E»
in dan de nieuw opgebouwde samenwer
king met de Belgische oliemaatschappij Pe
trofina in de vorm van een 'joint-venture'.
In de onderhandelingen met de Neder
landse autoriteiten is er nooit zo sterk de
nadruk opgelegd dat Montedison er de
voorkeur aan gaf om haar activiteiten in het
noordwesten van Europa te delen met an
dere gegadigden in de chemische indus
triële wereld. Er is sprake van geweest dat
de Italianen voor een eventuele tweede fase
van het bedrijf in het Sloegebvied (de bouw
van een kraakinstallatie) naar interesse
hengelde bij Hoechst Holland voor een mo
gelijke gezamenlijke aanpak. Maar die zaak
is steeds in het vage gebleven.
In haar expansiepolitiek van de laatste ja
ren heeft Montedison het overigens bijzon
der sterk gezocht in deelnemingen in an
dere bedrijven. De 'verkoop' van technolo
gie en ervaring bij de opzet, bouw en instal
latie van chemische fabrieken speelde
daarbij een belangrijke rol. Vooral in de
richting van de Oostbloklanden (Rusland.
Roemenië, Bulgarije) en de ontwikkelings
landen. En die technologische 'poot' van
het concern was dan vaak weer een goede
mogelijkheid om in het binnen- en buiten
land voet aan de grond te krijgen bij andere
produkties en export vanuit Italië. In de be
trekkelijke kleine Belgische oliemaat
schappij Petrofina heeft Montedison nu
kennelijk een geschikte partner gevonden
om beter in de Noordwest-Europese markt
te kunnen penetreren. Het officiële commu
niqué dat in Milaan werd uitgegeven over
de activiteiten die men samen in Feluy
start, sprak van mogelijkheden 'om een be
tere economische basis te bereiken en on
derlinge ervaringen te kunnen uitwisselen'.
las in het allerlaatste stadium van de
onderhandelingen (nu al weer sinds vorig
jaar juni-juli aan de gang) heeft Montedison
het Nederlandse ministerie van economi
sche zaken en het havenschap Vlissingen op
de hoogte gebracht van de extra voordelen
die België in Feluy had aan te bieden. In
hoever men daarin in Milaan een poging
mee. heeft willen ondernemen om met name
'Den Haag' onder druk te zetten voor een
hogere investeringspremie dan van die kant
al was aangeboden, is niet duidelijk. Even
min de aanvankelijke zwijgzaamheid van de
topleiding van het concern over de vraag of
het besluit tot vestiging in België nu ook
'betekent dat de plannen voor het Sloege
bied van de baan zijn. Misschien heeft het
te maken met de ondoorgrondelijke taktiek
van haast en vertraging die Montedison al
die tijd heeft toegepast.
KEES VAN DER MAAS.