PZC Geheel Europa F inlandiseert" Libanon al bijna 12 maanden in crisis Opbeurende beloften DE MENSELIJKE MAAT i FINSE PRESIDENT URHO KEKKONEN: Y Beiroet - Met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk ratelen telexen over de hele wereld om de paar minuten berichten uit over de situatie in Libanon: linkse progressieve troepen hebben de con trole over het Holiday Inn-hotel weer in handen, nadat rechts- christelijke falangisten er even in geslaagd waren hun oude positie in het hoteldistrict van Beiroet te heroveren. HL ZATERDAG 27 MAART 1976 Gr, Troot of klein is in de landbouw een kwestie die de gemoederen al eeuwen lang bezighoudt. „Het doodvonnis van de kleine boer is geveld en door lapmiddelen kan hoogstens een pijnlijke verlenging van den doodstrijd worden verkregen. Doeltreffende middelen, middelen tot afweer van zijn ondergang bestaan niet. Hij leeft, dikwijls slechter dan een hond. Hij kan zich onder de huidige verhoudingen niet toteene hoogere levenspositie opheffen en wordt daardoor een element, dat de beschaving tegenhoudt. Maar de vooruitgang eischt dat dit schadelijk ele ment verdwijne". Aldus Wilhelm Liebknecht, één der vazallen van Karl Marx omstreeks 1870 ..Het kleinbedrijf geeft de beste waarborg dat door de arbeid van velen, die op de bodem hun zelfstandig bestaan vonden de opbrengst zoo hoog mogelijk wordt, opgevoerdriepen de zogenaamde Mercantilisten in de 17c en 18e eeuw. „Hou het klein", roept Schumacher, een bekende econoom, in 1973 hun na. Small is beautiful klein is mooi. De kleine bedrijven hebben de toekomst Scherpe meningsverschillen dus over de ideale bedrijfsgroottc. Ook vandaag de dag nog. De mening van Mansholt verschilt nogal wat van die van Arend Voort man (2e kamerlid). Béiden zijn socialist De eerste wilde een prijsbeleid afge stemd op grote aangepaste bedrijven. De laatste wil een beleid gericht op onder steuning van de kleinen - via inkomenstoeslagen De Teldersstichting. een insti tuut van de WD. onderstreepte via een rapport in 1975 de Mansholt-doctrine. De liberale achterban echter kraakte onlangs het rapport vrij grondig. Dc landbouw organisaties hebben door de bank genomen nooit erg dogmatische ideeën ge koesterd omtrent de ideale bedrijfsgrootte. De organisaties zijn er voor de boe ren. de ondernemers die hier en nu in deze bestaande maatschappij onder deze politieke constellatie een boterham moeten verdienen Dat wil met zeggen dat de landbouworganisaties volstrekt opportunistisch in het hedendaagse opereren met oogkleppen op voor theoretische visies. Men voelt bijvoorbeeld volstrekt niets voor de mammoet-bedrijven zoals die ten oosten van ons geëxploiteerd worden. De praktijk heeft bewezen dat giganten geleid door ambtenaren die niet persoonlijk betrokken zijn bij de bedrijfsvoering, tot mislukken gedoemd zijn. Anderzijds is het tot ideaal verheffen van het kleinbedrijf evenmin realistisch dan vaar je dwars tegen de stroom in en dat hou je niet al te lang vol. Een ideale bedryfsgrootte bestaat onzes inziens slechts op papier, het is een afdruk van een foto waarbij de economische omstandigheden en de maatschappij in stroomver snelling even gefixeerd zijn. Een landbouwbeleid mag niet. in de eerste plaats gericht zijn op een theoretisch model, een economische structuur, nee. het moet geënt zijn op de mensen die in de landbouw werken. Landbouwstructuren voor de landbouwende mens en niet omgekeerd. De Mansholt-gedachte - scheiding tussen wijkers en blijvers in de landbouw, drastische vergroting van de bedriiven en goede alternatieven voor hen die de landbouw verlaten - leek in theorie omstreeks 1969, zo gek nog niet. We hadden toen een matige infla tie, redelijk stijgende kosten en een tekort aan plaatsen op de arbeids markt. Het nare gevolg van de schaal vergroting die Mansholt bepleitte, was een afvalrace zonder weerga en schijnbaar zonder einde en zonder gewin. De schaalvergroting is als het ware uit dc bocht gevlogen. Het middel lijkt wel doel geworden. Van een manier om een ondernemer weer optimaal te doen functioneren in zijn aangepaste bedrijf, lijkt het beter wel een alsmaar toenemende olievlek te zijn geworden, zonder dat iemand daar beter van wordt. Sinds 69-70 is er het één en ander gebeurd. De energiecrisis spoelde over ons heen. de inflatie vloog de pan uit, de kosten ook. de arbeidsmarkt raakte overver zadigd. Het landbouwbeleid van de overheid bleef echter te veel gericht op de oude bakens. De groten worden gestimuleerd nog groter te worden dankzij zowel het structuurbeleid als het prijsbeleid, beide zo armzalig dat alleen de sterksten het met moeite blijven bolwerken, terwijl er geen emplooi is voor degenen die uit de landbouw moeten tengevolge van dit beleid De landbouworganisaties beplei ten al geruime tijd een beleid dat aangepast is aan de huidige economische om standigheden. Bepleiten ook al zo lang een wat menselijker beleid waarbij een ondernemer met zijn gezin met normale werktijden een behoorlijke boterham kan verdienen. De menselijke maat is zoek bij het huidige beleid. Het is in feite hollen achter een steeds wegschuivende worst. Nodig is dat de huidige regering niet alleen met de mond maar metterdaad meer kansen geeft aan meer boeren, We vragen geen radicaal ander beleid; wel een sterke ombuiging van dat beleid We willen meer aandacht voor de grote groep van middenbedrijven Wc willen dat er meer kansen geschapen worden voor veel meer boeren. Een minder selec tief beleid gericht op grote(re) bedrijven naar een beleid dat op menxelijke wijze en met menselijke maten ontplooiingskansen schept voor de boer die met plezier en ondernemingslust werkt op zijn bedrijf. Tenslotte zouden we een wat minder schriel en armetierig landbouwbeleid wensen, want als we doorgaan, zoals we nu gedwongen worden, blijven alleen de allersterksten over. Mr. Gerard W. Smallegange opinie en achtergrond (Door Willem Oltmans) Ü.ELSINKI - De president van Finland, Urho K. Kekkonen, heeft zijn eigen mening over het begrip Finlandisering (naar de pijpen dansen van de SowjeMJnie): „In werkelijkheid", zo zegt hij, „hebben de ontwikkelingen in de betrekkingen tussen alle Westeuropese landen en de Sowjet-Unie de inhoud van het zogenaamde Finlandisering-begrip gekregen, althans zoals het in het verleden steeds werd gepresenteerd. Met andere woorden, alle Westerse landen werken nu met de Sowjet-Unie zoals wij dat steeds hebben gedaan". Kekkonen vervolgde- „Er worden nu ieder jaar opnieuw overeenkomsten tussen Westerse landen en Moskou ge sloten die tien jaar geleden nog onmo gelijk waren. In die zin zijn wij bereid die uitdrukking Finlandisering te aanvaarden, maar dan niet met de kleinerende betekenis die er door gaans aan wordt gegeven". Het staatshoofd wees er voorts op, dat hoe meer de samenwerking ln Europa doorzet, hoe meer men de arbeid die Finland heeft verzet, ook bij het orga niseren van de grote Europese Confe rentie over Veiligheid en Samenwer king in de zomer van 1975, zal gaan waarderen. „Bovendien zijn er veran deringen aan de gang - en sterke ver anderingen ook - die Iedere terugkeer naar de situatie van vóór onze Helsinkl-conferentle onmogelijk ma ken". „Was het geen moeilijke opdracht om zoveel vogels van verschillende plui mage te moeten ontvangen ln Helsin ki?" Kekkonen: „Ik houd van mensen Ik houd ervan met hen van gedachten te wisselen. Daarom is het misschien voor mij gemakkelijker geweest deze Europese staatslieden van Oost en West te ontvangen dan het vóór Ie mand met een gesloten karakter ge weest zou zijn. Ik ben alle deelnemers aan dé Helslnkl-conferentie op de zelfde onbevooroordeelde wijze tege- moetgetreden. In Finland beschou wen wij deze Europese Conferentie ip het algemeen als uitermate belangrijk, Wij zijn eveneens van mening, dat zij een succes is geworden. Wij beseffen terdege dat wij een grote overwinning boekten voor onze nationale politiek, omdat ons de eer te beurt is gevallen deze conferentie bijeen te mogen roe pen". Studenten In gesprekken met Finse studenten leiders kwamen soortgelijke uitspra ken naar voren. Er zijn 70.000 studen ten aangesloten bij de Finse studente nunie. De studentenraad kent 15 le den. waarin alle politieke richtingen, ook de communisten, zijn vertegen woordigd. Ik sprak enkele uren met de secretaris-generaal van de studenten raad. Jorma Eloranta. en met Kari Hil- tunen. vice-voorzitter. Eloranta: „Over een onderwerp be hoeven wij in het studentenbestuur nooit te stemmen. Dat is de buiten landse politieke lijn van onze presi dent, Wij kunnen stellen dat 99 pro cent van de Finse studenten de zoge naamde Kcl^konen-polïtiek onder schrijven". Ommekeer „Ook wij hebben een lange historie van argwaan en wantrouwen jegens he t oude Rusland. Later beschouwden wij het Bolsjewisme als een agressieve ideologie", aldus Kekkonen. Het staatshoofd herinnerde aan de Finse historie, dat zijn land van 1154 tot 1809 deel hffd uitgemaakt van het konink rijk Zweden, en van 1809 tot 1917 van het tsaristische Rusland. Wat had de ommekeer jegens Moskou -teweeggebracht? De president herin nerde eraan dat zijn land in 1944 twee oorlogen tegen de Sowjets had verlo ren,, en een mo.eilijke en zware wapen- stilstaridsovéréenkomst had gesloten. Finland verplichtte zich tot het beta len van zeer hoge oorlogsherstelbeta lingen. Kekkonen „Naar mijn mening is de situatie tussen ons veranderd, toen men in Moskou erkende dat wij onze wapenstilstandverplichtingen stipt nakwamen. Dit schiep de nodige ver trouwenssfeer aan beide zijden. Het is dan ook mijn persoonlijke ervaring in de dertiger jaren dat ik met Sowjet- leiders heb onderhandeld of van ge dachten gewisseld, dat de Sowjet- houding jegens ons misschien een emotionele ondertoon had, maar zij was positief'. - Hebt u ideeën over wat Westerse po litieke leiders zouden moeten doen om hun betrekkingen met Moskou te ver beteren? Kekkonen. „Die wïl ik u gaarne zeg gen. Maar laat ik voorop stellen, dat ik niet geheel vertrouwd ben met de poli tieke lijn die West-Europa in dit op zicht volgt. Daarom is het niet een voudig om vanuit het hoge noorden aanwijzingen in dit opzicht te geven, vooral om deze betrekkingen even ver trouwd te krijgen zoals wij die met de USSR hebben opgebouwd Ik geloof echter, dat de politieke leiders in Wes terse landen zich, zouden moeten be vrijden van de vooroordelen die nóg -Ln lijden van neerslachtigheid en kommer heeft- het verschijnen van een programma van een politieke partij altijd een opbeurende wer king. Neem nou van de week. In dc Tweede Kamer riepen gekwelde volksvertegenwoordigers dat het zo niet langer gaat met de woning bouw; zakenlieden kwamen ineens op de gedachte dat minister president Den Uyl met een paar honderdduizend gulden over de brug moet komen omdat hij vorig jaar hun handel verziekt heeft, en de VVD verlangde van minister Lubbers van economische zaken dat hij of zijn aandelen, óf zijn por tefeuille wegdoet - wat een keus trouwens Maar toen waren daar zo maar de hoogleraren Steenkamp en Goudzwaard - onder elkaar ge woon Pieten Bob-die sereen glim lachend het. ontwerp-programma van het Christen-Democratisch Appél presenteerden: een dru kwerk. waarin staat hoe mooi het allemaal zou kunnen zijn. Als wc maar willen Toen het programma dinsdag werd uitgereikt stond ik begerig in de voorste rijen, want ik lees graag dat de mens alle moge lijkheden moet krijgen om tot, voile ontplooiing te komen en wie zou niet graag in een geheel rechtvaar dige maatschappij willen leven, wonen, werken, recreëren. En in programma's van politieke par tijen staat hoe men in een derge lijke situatie kan geraken Da t van het CDA in wording maak t daarop gelukkig geen uitzonder ing. Het begin is meteen al zeer hoopgevend. „De samenleving waarvoor wij ons willen inzetten, is die waarin menselijke verantwoor delijkheid en deelgenootschap veelkleurig tot hun recht komen", zo luidt het eerste uitgangspunt. En daar blijft het bepaald niet bij. Bladerend door het boekje met 187 slagzinnen, stuit men op een droeve constatering als deze: „Er zijn woonwijken (en niet alleen in het westen des lands) die 's avonds niet. meer zonder vrees voor roof of aanranding kunnen worden be zocht". Dat is dan niet zo best. maar in het programma worden prettig aandoende maatregelen aangekondigd, zoals; „Voortgezet onderzoek is nodig naar de oorza ken van criminaliteit". Een lieve belofte van het CDA is ook deze: ..Het bestrijden van flat neurosen. geluidshinder, en het be vorderen van kleinschalige leefge meenschappen. van voldoende speelruimte, van privacy en van de eigen woning krijgen de volle aan dacht" En: „Bij maatregelen om ziekten te voorkomen, wordt zowel aan specifieke groepen-bejaarden, jongeren e.d. - als aan de afzonder lijke mens gedacht". Voor een ieder die bij tijd en wijle gehinderd wordt door platvloerse lieden die vunze waar trachten te slijten, is er deze toezegging: „Het aanprijzen en ongevraagd (laten) thuisbezorgen en opdringen van pornografie behoort onderwerp te zijn casu quo te blijven van een strakke verbodswetgeving". En voor mensen die wel eens wakker liggen vanwege willekeur en admi nistratieve rompslomp, uitgaande van de overheid, is in het pro gramma gezet: „Het openbaar be stuur moet democratisch en doel matig zijn". - De hierboven aangehaalde zinsne den zijn enigszins willekeurig ge kozen en geven dus een onvolledig beeld. De programmamakers van het CDA zullen mij dat niet kwalijk nemen. Zij weten dat programma's van politieke partijen lang zijn als de kunst en rubrieken kort als het leven. Bovendien stellen zij zelf vast dat „de vrijheid van drukpers in een pluriforme samenleving als een pluriform verschijnsel dient te worden gewaarborgd". Wie aan de gegeven citaten niet ge noeg heeft, kan zich voor het com plete stuk wenden tot het secreta riaatvan het CDA m Den Haag. Ter aanmoediging meld ik. dat het programma op een groot aantal plaatsen ruimte biedt voor het ma ken van eigen aantekeningen. En voor politiek wankelmoedigen kan ik aankondigen dat binnenkort nog talrijke programma's van poli tieke partijen zullen verschijnen. In tijden van neerslachtigheid heb ben die stukken met mededelingen over de menselijke maat en een rechtvaardige maatschappij altijd een opbeurende werking. A. .1. SNEL. altijd hun houding jegens de Sowjet- Unie overheersen. Dit was de weg die wij hebben gevolgd. Wij waren in het verleden gewoon bang voor de Sowjet-Unie. Wij vertrouwden hen niet. Wij hadden vele verkeerde ideeën omtrent hun bedoelingen, maar ook omtrent de toestand in hun land. Wij moesten deze drempel overschrijden. Maar de mens is maar al te dikwijls de slaaf van zijn politieke leiderschap of van zijn omgeving". GENERAAL AZIZ EI.-ACHDAB (Van onze correspondent) Terwijl in Syrië het politiek overleg voortgaat, werkt de Libanese regering aan een wijziging in de grondwet, die een voortijdig aftre den van de Libanese president Suleiman Franjieh mogelijk zal maken. Intussen heeft de militaire gouverneur, generaal Aziz Al-Ahdab een militaire raad gevormd voor de coördinatie van alle activitei ten die nodig zijn om de president tot aftreden te dwingen. Terzelfder tijd zijn er troepenbewegin gen gesignaleerd van het Palestijnse bevrijdingsleger in het zuiden van Li banon. zodat. Israël de waakzaamheid aan de Israêlisch-Libanese grens heeft verscherpt. Probeer daar nu maar eens wijs uit te worden. In dat kleine landje aan de Middellandse Zee van nog geen drie miljoen inwoners heeft men blijkbaar een presidentieel systeem met een democratische regering, maar ook een generaalsregimc. met een militaire raad. Men beschikt daar over een Li banees leger, een moslim- rebellenleger. een Palestijns bevrij dingsleger, Palestijnse commando- organisaties, plus nog een vijftiental prive-legers van diverse politieke en godsdienstige groeperingen. De belangen die in Libanon op het spel staan moeten wel erg groot zijn. Zon der zich een ogenblik te bedenken wordt een zorgvuldig opgebouwde in ternationale handelspositie in een meedogenloze strijd afgebroken. Voor het gemak zegt men dat het gaat tus sen de rechts-christelijke falangisten en links-progressieve moslims, maar erzijn ook linkse christenen en rechtse moslims. Libanon heeft zijn pro- Westerse en pro-Oosterse partijen, na tionalistische en pan-Arabische stro mingen, zijn voor- en tegenstanders van het Palestijns verzet. Incident Een typisch Libanees opportunisme wist jarenlang de tegengestelde krachten in balans te houden, maar de spanning werd te groot. Vorig jaar maart deed een sociaal-economisch incident de bom barsten. De interne politieke tegenstellingen braken los en mobiliseerden alle bevolkingsgroe pen. De aanwezigheid van Palestijnse commando-organisaties en een 300.000 vluchtelingen gaven de crisis bovendien een Libanees-Palestijns karakter, terwijl het bemiddelings monopolie van Syrië er een drieluik van maakte. De dood van 27 Palestijnen bij een treffen met falangisten dreef de leider van de Palestijnse bevrijdingsorgani satie. Yasser Arafat in de armen van socialistenleider Kamaljoembbat. Arafat stemde in met de algehele poli tieke isolatie van de christelijke falan- gistenpartij. Regeren, dat in Libanon per definitie op coalities berustte werd onmogelijk. Vanaf de onafhankelijkheid in 1943 hebben christenleiders zich verzet tegen een nieuwe volkstelling om het alleenrecht op het presidentschap, de meerderheid in het parlement en dc hoogste functies in leger en admini stratie niet te verliezen. De opkomst van commando-organisaties werd ge pareerd met de training en bewape ning van eigen militia's. Het accepte ren van de Eisenhower-doctrine in 1956 en een consequent doorgevoerde pro-westerse politiek, boden tegen wicht aan tendensen tot aansluiting bij een uitsluitend islamitische Arabi sche wereld Het leger werd doelbewust klein ge houden 18.000 manl. Men voelde niets voor een generaalsmacht, zoals bij voorbeeld in Syrië. Irak. Egypte. Libië en Algerije. Daarnaast vormde het een geldig excuus om na de ongelukkige ervaring van de eerste Arabisch- Israëlische oorlog van 1948 verder neutraal te blijven. Bovendien was de inmenging van het leger in politiéke aangelegenheden onderen na de gene- raaispresident Foead Shehab (1958- 1964) slechts met veel moeite tot nor male proporties teruggebracht. Zo kwam het dat aanvankelijk alleen de gewapende burgers oorlog voerden De veelheid aan politieke partijen en hun respectievelijke militia's werd met de toespitsing van de strijd terug gebracht tot twee blokken. Grofweg aangeduid als rechtse christenen en linkse moslims. Het rechtse blok be staat uit de Falangisten van Pierre Gemayel de tijgers van Liberalenlei- dcr Kamille Chamuen, de Ccderwach- ters van Aboe Arz, het Zghorta- bevrijdingsleger van de Franjieh-clan en het Zahle-bevrijdingsleger van de christenfamilies in de oostelijke Beka-vl'akte. Het nationale front van links- progressieve krachten, dat overwe gend. maar niet uitsluitend, berust op de aanhang onder de arme moslim bevolking. is samengesteld uit de Pro gressieve Socialistische Partij van Kamal Junblatt. een pro-Moskou en een pro-Peking communistische par tij. een pro-Syrische en een pro- Iraakse partij, vier nasseristische or ganisaties en wat splintergroepjes, waaronder een Koerdische en een Ar meense. Met name de commando organisaties van het Palestijns Ver werpingsfront hebben meer dan alleen maar sympathie voor dit linkse front Het etiket neutraal was van toepas sing op de gematigde Palestijnen Na de ongelukkige aanhankelijkheids be tuiging aan socialistenleider Kamal Junblatt. krabbelde Yasser Arafat, haastig terug. In een tv-toespraak kwalificeerde hij de Libanese crisis als een interne aangelegenheid. Zijn goede betrekkingen met links- progressieven gebruikte hij om ge wicht te geven aan Syrische pogingen om het bloedvergieten te stoppen Dat betekende dat zijn eigen Fatah- organisatie goeddeels buiten de strijd bleef, evenals de door Syrië gesteunde Saiqa-beweging X oen in december en januari het linkse en rechtse blok na zo'n 12.000 doden (voornamelijk onder de burger bevolking) elkaar militair nog steeds in evenwicht hielden, leek een com promisoplossing de gelegenheid te bieden om eens de balans op te maken na de tien maanden lange strijd. De samenwerking tussen Syrië en de Pa lestijnse Bevrijdingsorganisatie liep op 24 januari uit op een Syrisch be stand. aannemelijk gemaakt door de overkomst van zo'n 9000 man van het Palestijns Bevrijdingsleger uit Syrië. Waarom Syrië en waarom dank zij het Palestijnse Bevrijdingsleger? In het verleden koesterde Syriëannexatie- plannen voor Libanon om de droom van een groot Syrisch rijk gestalte te geven. Met verloop van tijd werd Li banon een belangrijke schakel in het noorder- en oosterfront tegen Israël, om na de verraderlijke Sinai- akkoorden van Egypte de Syrische onderhandelingspositie voor vredes besprekingen onaantastbaar te ma ken Onenigheid in Palestijnse gelede ren gaf de regering in Damascus de kans de Palestijnse bevrijdingsorga nisatie voor het karretje te spannen in een verenigd politiek en militair op perbevel. De Syrische president Hafez el- Assad stuurde vier keer zijn minister van buitenlandse zaken Abdel Haliem Khaddam naar Libanon om op basis van grootste gemene deler 'n basis plan op te stellen dat als vertrekpunt zou kunnen dienen voor politieke, so ciale en economische hervormingen op lange termijn. Overeenstemming brak telkens weer af op het gemis aan een nationale instelling die na een be stand het Libanees gezag aan iedereen kon opleggen. Door moordpartijen van rechts-christelijke falangisten op de Zwarte Zaterdag in december werd een politieke benadering weer voor twee maanden opgeschoven. Arafat Zo kwam het ook dat bij een nieuwe bemiddelingspoging Syrië zelf zorgde voor een politiemacht. De pro- Syrische krachten onder de Palestij nen waren niet voldoende om corrige rend op te treden. Zij kregen daarom hulp van eenheden van het Palestijnse bevrijdingsleger. Om een confrontatie met Israël uit de weg te gaan greep Syrië niet zelf in. Het sturen van de Palestijnen was al een riskante zaak. maar tot geruststelling van Tel Aviv hielden de beroepsmilitairen van het bevrijdingsleger zich strikt aan de be velen van opperbevelhebber Yasser Arafat of laten we liever zeggen van Damascus. De Libanezen werden voor een vol dongen feit gesteld, maar de Pales tijnse commando-organisaties in het land waren onmiddellijk gealarmeerd Overal in de Arabische wereld zijn de commando's aan banden gelegd, be halve in Libanon Zou Syrië er nu op uit zijn de Palestijnen in Libanon aan hun controle te onderwerpen in ver band met de Syrische ideeën voor een oplossing van het Arabisch-Israëlisch conflict. De organisaties van het Pa lestijns verwerpingsfront lieten be schermheren Libië en Irak waarschu wingen geven aan de regering in Da mascus Maar ook Yassar Arafat zag de groeiende invloed van Zoeheir Mohscn en zijn door Syrië gesteunde Saiqa-beweging ale een nieuwe voog dij over de Palestijnen kort voordat er met het verstrijken van het VN- mandaat op het Golanfront nieuwe ontwikkelingen te verwachten zijn in het Arabisch-Israelisch conflict- Het Palestijns Bevrijdingsleger trad bescheiden op Misschien zelfs wat al te bescheiden. De groep van ontevre den moslim-militairen kon onder lei ding van luitenant Ahmad Khatieb ongestoord landverovertje spelen. Be gonnen als een protest tegen pro- christelij ke symoathieën onder hogere legerofficieren, nam zijn actie zulke proporties aan, dat een militaire staatsgreep tot de mogelijkheden be hoorde Zowel luitenant Khatieb kon daar naar toewerken, maar ook tegen bewegingen in het opperbevel van het Libanese leger. De kwestie van de legerdeserteurs moest opgelost worden, omdat de christenleiders de veiligheidssituatie in het land als voorwaarde stelden om met het hervormingsprogramma te beginnen. Premier Karame, tevens minister van defensie, voelde zich niet geroepen de verdeeldheid in het leger met geweld op te lossen. In overleg met Syrië maakte hij plaats voor een gematigde en gecontroleerde tegenzet van de militaire commandant van Bei roet, generaal Aziz El-Achdab. Zijn eis voor een nieuwe president, een nieuwe regering, een nieuw leger en een nieuw Libanon moest de oplossing bieden. Rebellenleider Ahmad Khatieb was het daar spoedig mee eens. De beno digde meerderheid van de 66 parle- men tsleden zag er ook een oplossing in om uit de impasse te komen. Socialis tenleider Kamal Junblatt was het niet zo eens met de manier om president Franjieh weg te krijgen, maar draaide later bij. Christelijke leiders en Syrië stelden terecht dat een al te eenzijdige toespitsing op het aftreden van de pre sident de kern van de zaak uit het oog deed verliezen en probeerden de zaak wat af te remmen. Hermil Bsjarre r^glBahcenl LIBANON :^jg=!Byblö5lf» Baalbeki 7 Solar S YRIE |H - Jierriiei ilSwJonWk'o HP y DAMASCUS! terdioice-' Uloni j.v /m =—=- Spoorweg i'us I l l - - oiieleiding IsB^tflSRAËL'

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 4