GEDICHTENBUNDELS
Slechthorende en spraakgebrekkige kinderen
in Zeeland krijgen eigen school in Goes
PER PAARD ROUTE
KRUISRIDDERS VOLGEN
VAN K.L.POLL WILLEM BARNARD EN LEO ROSS
ZATERDAG 21 FEBRUARI 1976
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
19
Achttienjarige Machtild in Turkije spoorloos
Machtild van Loosdrecht
LOON OP ZAND - Na een
avontuurlijke reis te paard,
dwars door Europa, is de
achttienjarige Machtild van
Loosdrecht uit het Noordbra
bantse Loon op Zand vrijwel
spoorloos verdwenen in het
onherbergzame centrum van
Turkije, in een dorpje waar
geen telefoon is. Zij en haar
23-jarige vriend Vincent Dela
croix, restaurateur in Brussel,
zijn de laatsten van een stoet
ruiters die gevolg hadden ge
geven aan de romantische op
roep van de internationale
reisorganisatie Hippotours
„om de in 1096 gehouden eer
ste kruistocht van de ridder
Godfried van Bouillon in het
Heilige Jaar 1975 nog eens
over te doen". Machtild, Vin
cent en de gravin Ines Sten-
boek Fermor (44 jaar), even
eens uit Brussel, kwamen tot
in Turkije. De overigen vielen
onderweg op de route door
Europa af.
Dat was een twintigtal ruiters die
samen met de drie op 15 augustus vo
rig jaar van het voormalige kasteel
van de kruisvaarder Bouillon in België
zijn vertrokken. De organisatoren
hadden op een groter aantal deelne
mers gerekend maar niet ten on
rechte was het voorstel met veel
scepsis in Europese ruiterkringen
ontvangen. Het trio bracht het tot in
de Mohammedaanse wereld, waar
duizend jaar geleden het vechten
voor de christenen eerst goed menens
werd. Daar voltrok zich een scheiding
omdat de gravin de hoofdwegen, die
meer comfort bieden, wilde volgen;
de jongelui trokken het binnenland
in. De gravin is inmiddels terug in
Brussel
Wat er precies geoeura is met net
tweetal weet de moeder van Machtild
nog niet. Nadat ze veertien dagen
geen post had ontvangen ontving de
familie zondag een telegram waarin
gemeld werd dat. de twee in een
dorpje zonder telefoon verbleven en
dat één van de 2 paarden, vermoe
delijk van Vincent, geblesseerd is.
Dat kon uit het ietwat verminkte
telegram niet goed worden opge
maakt
Overigens liep de reis al ten einde
want het tno had besloten al u- zien
>mdal velé autoriteiten dat te ge
vaarlijk achtten. De twee Jongelui
kije terug naar Istanboel om daar de
paarden op een boot mee te nemen
De ouders van Machtild hebben
geadviseerd naar een haven te gaan
die dichterbij is gelegen De gravin
wilde koppig toch naar Jeruzalem
Dat wilde zij eventueel doen per boot
via Cyprus ..Nee", zeiden de twee.
„dat is niet echt", maar de gravin,
met meer kennis van de historie: „Ja.
dat kan wel want ook bij de kruis
tochten zijn veel groepen over zee ge
gaan"
..Ik zat die oproep te lezen vorig
jaar - dat is wat voor jou zei ik", zegt
mevrouw Th. van Loosdrecht-
Nijkamp. ..en toen werd er wat onge
lovig gelachen, maar a) spoedig werd
Machtild enthousiast Ze was pas ge
slaagd als onderwijzeres, is lijdelijk
bij een uitgeverij gaan werken en de
rest heeft ze van ons geleend. Ze wil
direct gaan werken als ze terugkomt
om haar schuld te betalen. Vlak
voordat ze ging heeft ze op de Bos
sche markt de vijfjarige merrie Donar
gekocht, want huren bleek te kost
baar".
Gastvrij
Vader Van Loosdrecht heeft inmid
dels al een dik album van de reisver
slagen en foto's van de ruiters sa
mengesteld waaruit blijkt dat zij
vrijwel overal gastvrij zijn ontvangen,
ook al zijn de problemen niet uitge
bleven. Hoofdgedachte van de Ger.s
Europénne Equestre «Europese rid
ders) was het bewijs te leveren dat
mensen kunnen samenleven in vrede
en verdraagzaamheid „Pelgrims van
de Vrede" noemen ze zich, die het
thema van de verzoening gestalte
wilden geven. Dat ls tenminste aan
de drie gelukt Van het romantisch
speuren naar de sporen van de kruis
ridders is echter niets terechtgeko
men. ook al schrijft Machtild enthou
siast dat een Hongaarse notabel hun
een prachtige graftombe heeft laten
zien.
Op het programma stond elke dag
veertig kilometer rijden, dat werd in
de sneeuw veelal lopen, en om de vijf
dagen twee dagen rust. Kastelen,
boerderijen en kloosters zouden als
nachtverblijf dienen. Geschat werd
dat de kosten vijfentwintig gulden
per dag zouden bedragen, maar dat
werd dank zij de gastvrijheid van de
bewoners van zes Europese landen en
van de Turken minder. Streven was
om de 6200 km met Pasen in Jeru
zalem te hebben afgelegd.
„Ik zal me wel redden", heeft
Machtild gezegd en haar ouders heb
ben er alle vertrouwen in. ook al zei
mevrouw Van Loosdrecht laatst: „Ik
begrijp niet wat er met ze is. ze had
den toch wel een brief kunnen schrij
ven". Ze zegt dat Machtild verlegen is
maar overigens heel zelfstandig van
aard. „Als ze iets in haar hoofd heeft
dan weet ze heel goed wat ze doet".
Pech onderweg bracht Machtild er
toe om verder te rijden dan ze van
plan was. Groepen ruiters hebben de
uit Belgiè vertrokken stoet in vrijwel
alle landen op de trajecten begeleid.
Machtild was eerst van plan dit ook
te doen. Zij koos Passau bij de Oos
tenrijkse grens als eindhalte. Er ge
beurde in Zuid-Duitsland een onge
luk. Het paard viel op haar voet en rij
brak een middenvoetsbeentje. De
voet ging in het gips en Machtild
verbleef anderhalve week in het zie
kenhuis Dillingen en daarna tien da
gen bij een gezin in Holzhein om ver
volgens in een vrachtauto de stoet
weer in te halen.
Toen zij uit het ziekenhui» kwam.
zei ze En nou heb Ik eigenlijk zo
wHnlg beleefd, dat ik de hele tocht ga
maken Dat deed ze met de voet in
het gips, wat de ervaren ruiter» het
hoofd deed schudden en wat haar een
enthousiast verhaal met foto's In een
Joegoslavische krant opleverde. Daar
heeft een boer het gips van haar voet
verwijderd.
'Gezellige sjokkerd'
„Een gezellige sjokkerd" noemt
Machtild haar IJslander Donar. „en
dat 1» nou juist goed voor zo n lange
trip Ze schrijft dat de hartelijkheid
al in Duitsland begon. Daar onder
zocht een dierenarts alle paarden
gratis. Kennelijk had Hippotours de
tocht tot Joegoslavië goed geregeld,
maar daama was er van organisatie
niet veel sprake meer. Dat vonden de
longelul wel fijn. „want zo kwam je in
goed contact met de bevolking".
Machtild werd daardoor niet alleen
ervaren in gebarentaal, maar ook
haar Frans sprak ze hoe langer hoe
vlotter, omdat de overige ruiters uit
Frankrijk of Wallonië kwamen.
Het slapen was niet altijd comlor-
tabel; dat was soms op het stro In de
staJ. maar in de bergen verliep het
nog primitiever. „Dan zochten we een
verlaten huls en maakten een vuur,
het was wel heel gezellig", meldde
Machtild. Dikwijls kregen ze het bed
van ouders toegewezen. Dan zagen ze
later dat pa. ma en de kinderen in de
keuken op de grond lagen te slapen.
Dat was ook in Bulgarije het geval.
Gedrieèn lagen ze >n een groot bed.
Midden in de nacht roept de ge
schrokken Machtild: ..Er ligt een man
in bed" en met veel moeite heeft Vin
cent daama de dronken boer. die au
tomatisch naar zijn eigen bed was ge
stommeld. uit de slaapkamer ge
praat.
Maaltijden werden vrijwel dagelijks
door de bevolking aangeboden. Toen
de Brabantse echter eens zag dat een
Joegoslavische grootmoeder in de
keuken pens stond klaar te maken,
heeft ze de maaltijd geweigerd Zowel
Vincent als Machtild. die elkaar vóór
de tocht nog niet kenden, hebben ook
andere aanbiedingen gekregen. Dat
waren niet alleen veldflessen met de
door de bevolking zelf bereide
schnapss. een Zuideuropese moeder
wilde Vincent houden voor haar
dochter en een grootvader deed daar
Machtild een huwelijksaanzoek voor
zijn kleinzoon.
De politie toonde ook belangstel
ling. In Joegoslavië werden de de
paspoorten dagelijks gecontroleerd
Bij het overschrijden van de grens
naar Turkije stond daar een groot
escorte, want „men had vernomen
dat er een christelijke kruistocht
naar het mohammedaanse land zou
arriveren" Dan zou de bevolking
agressief hebben gereageerd
In de Turkse hoofdstad is Kerstmis
en nieuwjaar gc-vierd. Daar kwamen
velen uit de Europese hippische we
reld om het stoere trio te fêteren. Ook
de ouders van Vincent en Machtild
waren er. Zij hebben toen voldoende
cheques meegegeven om het onher
bergzame Turkije te kunnen door
trekken. Hoewel de ouders-Van
Loosdrecht niet zo ongerust rijn, vra
gen ze zich toch wel af waarom Mach
tild. die eerder schreef. „Gesterkt
door een pak brieven van het thuis
front kan ik verder gaan", taal noch
teken van zich laat horen-
Overigens is de prestatie van de
drie niet uniek, want enkele jaren
geleden al hebben twee Franse ama
zones op kosten van een uitgever het
spoor van de kruisvaarders gevolgd.
De ervaringen van de zusjes Evelyne
en Corinne Coquet zijn nu door Ro
bert Laflont te boek gesteld.
^■lllllilllllllllRlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllll
D«,
/oordat in ons land vrijwel iedere dichter van
enige naam zich ook nog wel eens bezig houdt met
het recenseren van het werk van zijn collega's,
krijgt ook haast iedereen actief en passief ie maken
met de vragen: wat doen we als we herdrukken,
verzamelen, uit eigen werk bloemlezen, en wat doen
we met in eerste instantie afgekeurd werk uit voor
bije tijd dat in onze of anderer ogen de toets van de
kritiek toch wel kan doorstaan? Er bestaan lieden
die van mening zijn dat je nooit meer iets aan een
gedicht (of schilderij, of noem maar op) mag veran
deren, zelfs niet als het verbeteren betekent. Ik ben
het daar absoluut niet mee eens. Gedrukt is gedrukt
zeggen zulke ijveraars, en daar hebben ze gelijk in.
Ze moeten het dan maar doen met de versie waar ze
zo op gesteld zijn; maar die de dichter later, om
welke reden dan ook, verwerpt.
Haast in iedere bundel die het licht riet, staan een
paar gedichten (en soms zelfs veel) die de maker er
van in een later stadium van zijn ontwikkeling eigen
lijk beneden de maat vindt. Sommigen zijn te redden
door schrappen en restaureren, andere rijn echt
'stinkers' die verdwijnen moeten, althans in zijn
ogen. Nu komt het herhaaldelijk voor dat lezers, cri
tici zelfs, kortom: derden, juist zo'n door de dichter
later zelf toch afgekeurd gedicht hoog waarderen.
Ook komt het voor, dat de critici vinden dat de dich
ter door zijn veranderingen, rijn gedichten heeft ver
knoeid. Ze hebben daarbij ook nog wel eens gelijk.
Doch wat er ook van rij, ik vind dat de maker het
volste recht heeft, zo vaak hij wil naar hartelust in
zijn werk te veranderen, te schrappen, te herschikken
en eventueel te verbieden dat de 'oertekst' wordt
herdrukt. Die is toch altijd wel beschikbaar voor wie
hem per se raadplegen wil.
Een ander probleem vormen de verzen die hij bij het
samenstellen van een bundel heeft laten afvallen.
Hetzij omdat ze niet helemaal in orde waren, hetzij
omdat er iets in stond wat niet prettig was om te pu
bliceren voor de dichter zelf of voor rijn naaste om
geving. hetzij omdat de dichter rich er op verkeek en
het vers ten onrechte niet opnam (zoals hij ook ten
onrechte andere wel opnam) - of om welke reden dan
ook. Haast iedere dichter die al enige tijd publiceert,
zal een stapeltje van zulke halve en hele verzen uit
allerlei penodes hebben, en wat doe je er mee? Pas
sen ze nog in een nieuwe bundel? Meestal ook weer
niet. ze dragen de kenmerken van een eigen en alge
mene voorbije tijd. Dan is er nog het probleem van
de bloemlezing uit eigen werk. De drie bundels waar
ik vandaag de aandacht voor vraag, staan met deze
problemen in verband.
K.L.Poll
De
'e eerste is 'De logica van November' van K. L
Poll (1927). Dit is een soort ideaal poëzie-boek; je
kunt je. als dichter, niet beter wensen. De dichter
heeft er in mogen doen wat hij wou. en hij presen
teert zich er mee zoals hij thans onder de mensen wil
komen Het boek bevat de drie bundels 'Rakelings'
(1956). 'In Huis' (1965) en 'Bijdrage tot troost en luxe'
(1967). en Poll heeft daarbij de vrijheid genomen te
veranderen, de volgorde te wijzigen, niet gepubli
ceerde vroegere gedichten in te lassen, te schrappen
en tevens de gedichten van na 1967 toe te voegen
Kortom: men mag aannemen dat 'De logica van No
vember' een bundel is die precies Poll's poëtische
kunnen vertoont, en dat is waarachtig niet gering
Poll schrijft in diverse stijlen en manieren: intellec
tueel, speels en gevoelig. Het minst weet hij mij te
overtuigen als hij de absurdistische kant uitgaat en
zich laat drijven op allerlei on-logische invallen Maar
hij excelleert in twee typisch vaderlandse genres- het
godsdienstige (dat dan bij hem is omgeslagen in het
anti-godsdienstige en anti-christelijke: kostelijk is
b.v. 'De Nieuwe Goden', tikje Greshoff-achtig) en het
familiale. Geslaagde gedichten over het gezinsleven
behoren tot de grote uitzonderingen. Het lieve stich
telijke geblaat uit de vorige eeuw is niet om aan te
horen, en ook deze eeuw heeft niet veel opgeleverd
dat de tijd trotseert. Maar sommige gedichten van
Poll hebben net dat wrang-raadselachtige en toch
dierbare, dat maakt dat er een kans is dat ze het red
den Hij weet over de bezorgdheid van een moeder te
dichten die haar schommelende kinderen gade slaat,
juist zó dat je even mee onderuit gaat. Of over een
mislukt verjaardagscadeau. Of z'n dochtertje valt
van de fiets en heeft grintjes onder het vel van haar
knie; hij verbindt haar en schrijft er ïet-s over op. en
het heeft net die dubbele bodem die je weet te ont
roeren. Hij beeldt de reactie van zijn kinderen bij de
letterkundige kroniek door hans
Dodenherdenking uit, en dan gebeurt er wat; door
die notities heen ga je houden van dat gezin, denk je:
daar rit het goed, wat lief, en wat erg eigenlijk, en
ook weer: wat ontroerend. Laat ik dit gedicht maar
overschrijven
Vrede
Vorig jaar, begin mei, bij het denken aan doden.
drie kinderen in bed maar nog wakker,
riep een dochter van zeven: geven jullie een gil
als we stil moeten zijn, de ander van zeven zei bijna
volwassen:
nu kan de Irene elk ogenblik gaan, maar het was nog
te vroeg,
even later: is de buitendeur dicht, anders pikken
de Duitsers mijn fiets uit de gang, even later:
Wat zijn dat voor mensen die joden
waar de juffrouw ons over vertelde, even later
de jongste van vijf: een jongen bij ons in de klas
zei dat hij in de gevangenis had gezeten
toen het oorlog was. maar ik heb zo'n gevoel
dat hij toen niet eens bestond - buiten
was de dag even heldermet dezelfde eendengeluiden
als in veertig en vijf jaar daarna,
een zoon van tien hing uit zijn raam. het wilde westen
voor het eerst tastbaar in de lege vijandige straat.
opgewonden op zoek naar vermetele bewegers,
uit de kamers der meisjes klonk verdrukt snikken
de jongste, verscholen in het warme donkere wit
van haar bed vroeg angstig: krijg ik straf
ais straks mijn hart zacht doorgaat met kloppen
Willem Barnard
Willem Bamard (1920) is beter bekend als Guil-
laume van der Graft. Hij heeft, tot enkele jaren gele
den. rijn theologische en zijn dichterlijke activiteiten
in zoverre gescheiden gehouden dat hij als theoloog
Barnard en als dichter Van der Graft heette. Nu
brengt hij zijn 'Oude en Nieuwe Gedichten', net als
'Na Veertig' van 1973, uit onder rijn eigenlijke naam,
Barnard. Guillaume van der Graft was een van de
moderne protestants-christelijke dichters die ook
buiten het eigen 'strafblok' iBea Vianen) grote be
kendheid kreeg, en terecht. Hij schreef vaak goede
poëzie, en uit welke aandrift die voortkomt, doet er
niet toe. 'Oude en Nieuwe Gedichten' is een bundel,
samengesteld uit werk dat hij vroeger, om welke re
den dan ook. niet gebundeld heeft, aangevuld met
gedichten, geschreven na de publicatie van 'Na Veer
tig'. Helaas is de bundel erg zwak uitgevallen, ik
vraag me af of hij niet wat afbreuk doet aan het beeld
dat men zich van de dichter Van der Graft heeft ge
vormd, De verzen uit de jaren veertig, die op pag.
5-19 staan, rijn geen van alle de moeite waard, en te
recht destijds uitgeschift. De reeks uit de jaren '53-
'65 is iets beter, hoewel men daar toch ook verzen in
aantreft van dit erbarmelijke gehalte:
Ik hoor het ruisen van de bomen
ik zie het ruisen van de wind.
De wereld kent geen onderkomen,
ik ben en blijf een angstig kind.
en werkelijk gruwelijke regels als 'Droomdroesem
plakt aan haar borsten'.
Trouwens, de liefdespoëzie in deze bundel mag er
toch wezen; „En hier is haar mond om haar te kus
sen/. rij mijn rivierland./twee oevers en ik vaar daar-
tussen./ik plant/de boom van mijn bloed in het be
wuste/verband" - zoiets is ook niet mis. en het gaat
verder. „Vaarboom, vaarboom, plant mij voort/als de
adem van net woord Arme Blake, Zijn tijger brult
op de achtergrond. Of lees het slot van Aren-angel -
hoe kun je, na rijp beraad toch, zoiets nog publiceren?
Leo Ross
-L ot slot de kleine bloemlezing die Leo Ross (1934)
uit zijn tot nu toe verschenen drie bundels maakte,
,'L'Amour Vert' 1962, 'De fabels van Lokman' <1964)
en 'Classics', 1967. Een klein, select bundeltje, dat hij
'Op geringe afstand' noemde, en waaraan hij twee
nieuwe gedichten toevoegde, waaronder 'Op weg
naar het einde' wel het allerbeste is. Leo Ross is niet
erg produktief als dichter, maar laten we denken aan
rijn bewerking van Lokman's fabel
DE HAZENMOEDER EN DE LEEUWIN
Een Hazemoer, met boodschappen beladen,
ergerde zich aan een Leeuwin die lag te zonnebaden
en sprak tot haar het trots en moedig woord:
„Ik breng per jaar een menigte van zonen voort
en jij maar één of twee in heel je leven!"
De Leeuwin murmelde, voorbeeldig kalm gebleven:
„Ja, ik heb geen omvangrijk nageslacht gebaard,
maar is één zoon van mij niet al de jouwe waard?"
Werpt ge een gedicht per dag? Bedenk dat ijver
iemand niet maakt tot een belangrijk schrijver.
Leo Ross heeft vaak zwier en allure, en soms een ver
rukkelijke morbide charme. Menig leeuwinnevers
van hem is inderdaad hele bundels hazemoerpoèzie
waard.
K L. Poll: De logca van november. Meulenhoft. Amcerdam, Willem
Barnard: Oude Nieuwe Oedlcluen. M. Heiland. Haarlem; Leo
Ross: Op een geringe aötand. uitgeverij Theipa. Amsterdam
lijkheden. zodat de kinderen moeten
worden ondergebracht op een inter
naat of in pleeggezinnen, of dat de
ouders moeten verhuizen. De dichts-
bijzijnde plaatsen zijn dan Rotter
dam. Rijswijk. Breda, Sint-
Michielsgestel en Eindhoven. Wat er
gebeurt als de kinderen naar scholen
buiten Zeeland moeten, hoorde ik
van een aantal ouders. Een vader
vertelt „Toen wij zekerheid hadden,
dat ons kind niet goed kon horen was
dat een hele kiap, die moeilijk te ver
werken was. Je moet echter dóór en
het belang van het kind woog voor
ons het zwaarst Het kind moest goed
onderwijs krijgen, dus besloten we -
als echte Zeeuwen geheel legen onze
zin - te verhuizen. Gelukkig kon ik
binnen het bedrijf waar ik werk wor
den overgeplaatst, dus dat was geen
probleem. Maar na verloop van tijd
bleek, dat het kind het helemaal niet
wennen kon. Toen hebben we maar
besloten weer naar Zeeland terug te
keren. Ons kind zit nu toch op een in
ternaat, terwijl we hem zo graag thuis
zouden hebben. Tot zover de vader
Als het over het internaat gaat valt
een moeder bij. „Het is niet alleen,
dat we het kind niet thuis hebben,
maar ook de weekeinden zijn abnor
maal. Vrijdagsavonds haal je het
kind Na een hele dag - om kwart
voor zeven moeten ze al hun bedden
opmaken, dat hoeven ze thuis toch
ook met? - op school en de reis naar
huis zijn ze doodmoe. Die van ons
slaapt dan de halve zaterdag. Dan
moeten en willen wij er ons intensief
mee bezig houden, zodat de andere
kinderen en andere activiteiten vol
ledig in het gedrang komen. Boven
dien heb je als moeder nog de zorg
voor de was. die weer schoon en
droog moet voor de zondagavond.
Bezoek kun je in het weekend niet
hebben: het weekend is voor het
kind. Uitslapen op de zondag is er
niet bij. Je moet optijd eten om het
kind weer weg te brengen. Je riet,
het is zowel voor het kind als voor de
ouders en de overige gezinsleden een
Lange lijst
Mevrouw P. M. van Rijswijk-
Dooyewaard, lid van de werkgroep en
moeder van een slechthorend doch
tertje, is bijzonder actief voor de
nieuwe school, „Op dit moment heb
ben we een lijst van zeventig slechtho
rende kinderen en veertien
spraakgestoorde kinderen. Of al deze
kinderen geplaatst kunnen wor-
den.weten wij nog niet. De ruimte is
er voor, maar of al die kinderen naar
behoren zullen kunnen worden opge
vangen, dat weet ik niet. Een toela
tingscommissie van deskundigen zal
hiervoer beslissen. Zo weet ik wel, dat
we tot onze spijt geen mogelijkheid
zullen hebben voor de opvang van
dove kinderen."
Of er nog meer kinderen zijn die voor
de school in aanmerking komen?
„Ik denk het wel," zegt mevrouw Van
Rijswijk, „er zijn bijvoorbeeld weinig
aanmeldingen uit Zeeuwsch-
VLÏSSINGEN - Het verblijven van een kind in de eigen omgeving biedt de
beste waarborgen voor een optimale ontwikkeling. Deze stelling wordt al
jarenlang onderschreven door allen die iets te maken hebben met de opvoe
ding en het onderwijs van het kind. Dat er voor een aantal kinderen nog
steeds niet de mogelijkheid bestaat zich te ontplooien binnen hel eigen gezin,
daar staat men over het algemeen niet dagelijks bij stil. Toch zijn deze kin
deren er: de kinderen met een handicap, die geen gewone school kunnen be
zoeken en voor wie een speciale school - vaak in vergelijking met hun eigen
omgeving - aan het andere eind van de wereld ligt. De ouders van een aantal
van deze kinderen - slechthorende en spraakgebrekkige kinderen - in Zee
land vonden het zo langzamerhand welletjes, dal er maar steeds wat met hun
kinderen moest worden aangerommeld. Met nog een aantal andere mensen
vormden zij een werkgroep, die opkwam voor de belangen van deze kinde
ren. Er moest een eigen school voor hun kinderen in deze provincie komen.
En die schooi komt er. Het ligt in de bedoeling per 1 januari 1977 in Goes te
starten met een school voor buitengewoon onderwijs aan slechthorende en
spraakgebrekkige kinderen. De stichtingsakte zal volcende maand worden
Vlaanderen. De moeilijkheid is. dat
de ouders vaak te weinig van de mo
gelijkheden afweten. Het gevolg is.
dat de kinderen door te geringe bege
leiding van de ouders in de knoei
komen Terwijl het juist van levens
belang voor de kinderen is. dat ze zo
vroeg mogelijk naar school gaan En
dan naar een speciale school Maar al
te vaak krijgen ouders van artsen en
schoolartsen te horen, dat hun kind
best naar een gewone school kan. Nu,
de gewone scholen kunnen deze kin
deren niet optimaal opvangen. Aller
lei sociale problemen gaan zich voor
doen. Vooral ook. omdat de ouders
het kind thuis moeten begeleiden en
daarvoor zelf begeleiding nodig heb
ben. Onze dochter is op een gewone
school in Middelburg, maar dit kan
alleen omdat we apparatuur konden
lenen en er zelf erg veel aan doen",
aldus mevrouw Van Rijswijk
In navolging van de reeds in Zeeland
bestaande scholen voor kinderen met
leermoeilijkheden, wordt het een sa
menwerkingsschool. waarin alle le
vensbeschouwelijke richtingen bin
nen het onderwijs vertegenwoordigd
zijn. De school wordt ondergebracht
in een zelfstandige stichting met een
eigen bestuur. Velen m Zeeland had
den graag gezien, dat de nieuwe
school zou worden ingepast in de be
staande lomstichting, die over een
aantal deskundige mensen beschikt,
die zich tevens in dienst zouden kun
nen stellen van de nieuwe school te
Goes. Zowel financieel als organisa
torisch zou één bestuur effectiever
zijn geweest, terwijl de toch al zo
grote versnippering binnen het on
derwijs in dit geval had kunnen wor
den voorkomen. De lomstichting ech
ter meent wegens te drukke werk
zaamheden hieraan niet te kunnen
voldoen.
De gemeente Goes als plaats voor de
nieuwe school is gekozen in verband
met de centrale ligging in deze pro
vincie, alsmede door het feit dat in
Goes reeds in 1971 daadwerkelijke
belangstelling bestond voor een
school voor slechthorende en spraak
gebrekkige kinderen. Inmiddels heeft
de gemeente Goes reeds een onder
komen aangeboden voor de nieuwe
school: een dagschool voor kinderen
van drie tot vier jaar tot de leeftijd
waarop rij aan het vervolgonderwijs
zullen kunnen deelnemen. Er wordt
gestreefd naar het vormen van vier
groepen. Dove kinderen-kinderen, die
helemaal niets kunnen horen en wier
handicap normaal gesproken niet
kan worden verbeterd - zullen niet
tot de school kunnen worden toegela
ten, omdat zij een speciale begeleiding
nodig hebben met veel apparatuur.
Het onderwijs in Goes zal erop ge
richt zijn de kinderen zoveel mogelijk
voor te bereiden op een zelfstandig
leven in de toekomst.
Internaat-ervaringen
Waar volgen de Zeeuwse kinderen,
die gehoor- of spraakgestoord zijn nu
het onderwijs?
Er rijn dicht in de buurt eeen moge-
De voormalige laboratonumschool te
Goes wordt mogelijk de huisvesting
van de per 1 januari 1977 te starten
nieuwe school voor slechthorende en
spraakgebrekkige kinderen. B. en w.
van Goes onderzoeker, momenteel
nog verschillende mogelijkheden.
Binnenkort zullen zij een definitieve
beslissing nemen.
onhoudbare toestand." De woorden
van deze moeder worden onder
streept door de handelingen van een
ander ouderpaar Om nog een klein
beetje van het weekend te kunnen
genieten en niet al de lijd te verdoen
met reizen huren zij een bungalow in
de buurt van de school van hun kind
en brengen daar het weekend door
Particulier
Een andere vader doet een boekje
open over een particuliere instelling:
„Toen we over de eerste telurstellmg
heen waren, nadat gebleken was dat
ons kind gehandicapt was, gingen we
op zoek naar een goede school We
kwamen terecht bij een particulier
internaat. Wat, we daar zagen is met
geen pen te beschrijven. De behui
zing was abominabel. Het was er vies.
met kapotte wastafels, gebroken
spiegels, vieze we's kapot speelgoed.
Zelfs de glazen op de wastafels en de
'blaaspijpjes gebruikt bij oefeningen
waren vies Het ging kennelijk alleen
om de commercie. Dan rit je al zo in
de ellende en dan dat nog. Wij zijn er
bij wijze van spreken gillend wegge
lopen." Deze vader zegt dan ook:
„Ouders met zulke kinderen moeten
zich door verschillende instanties en
artsen laten voorlichten en ook het
kind onder behandeling van verschil
lende mensen stellen Als leek kun je
het allemaal niet volgen, terwijl je
toch maar al te vaak zelf alles moet
uitzoeken. De scholen rijn vaak te
groot voor een individuele behande
ling van het kind De termen waarin
gesproken wordt, zijn zo technisch,
dat je ze nauwelijks begrijpt en met
de gevoelens van de ouders wordt
over het algemeen weinig rekening
gehouden."
Uit dit alles blijkt, dat een dagschool
in Zeeland, ook al is die misschien wat
minder geoutilleerd, verre te verkiezen
is boven een onderkomen ver van
huis. Als alles meerit kunnen de
slechthorende en spraakgebrekkige
kinderen vanaf 1 januari 1977 weer
thuis slapen. Ouders die met pro
blemen op dat gebied ritten, kunnen
hun licht opsteken bij mevrouw Van
Rijswijk in Middelburg, telefoon
01180-13741