GEDICHTENBUNDELS Slechthorende en spraakgebrekkige kinderen in Zeeland krijgen eigen school in Goes PER PAARD ROUTE KRUISRIDDERS VOLGEN VAN K.L.POLL WILLEM BARNARD EN LEO ROSS ZATERDAG 21 FEBRUARI 1976 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 19 Achttienjarige Machtild in Turkije spoorloos Machtild van Loosdrecht LOON OP ZAND - Na een avontuurlijke reis te paard, dwars door Europa, is de achttienjarige Machtild van Loosdrecht uit het Noordbra bantse Loon op Zand vrijwel spoorloos verdwenen in het onherbergzame centrum van Turkije, in een dorpje waar geen telefoon is. Zij en haar 23-jarige vriend Vincent Dela croix, restaurateur in Brussel, zijn de laatsten van een stoet ruiters die gevolg hadden ge geven aan de romantische op roep van de internationale reisorganisatie Hippotours „om de in 1096 gehouden eer ste kruistocht van de ridder Godfried van Bouillon in het Heilige Jaar 1975 nog eens over te doen". Machtild, Vin cent en de gravin Ines Sten- boek Fermor (44 jaar), even eens uit Brussel, kwamen tot in Turkije. De overigen vielen onderweg op de route door Europa af. Dat was een twintigtal ruiters die samen met de drie op 15 augustus vo rig jaar van het voormalige kasteel van de kruisvaarder Bouillon in België zijn vertrokken. De organisatoren hadden op een groter aantal deelne mers gerekend maar niet ten on rechte was het voorstel met veel scepsis in Europese ruiterkringen ontvangen. Het trio bracht het tot in de Mohammedaanse wereld, waar duizend jaar geleden het vechten voor de christenen eerst goed menens werd. Daar voltrok zich een scheiding omdat de gravin de hoofdwegen, die meer comfort bieden, wilde volgen; de jongelui trokken het binnenland in. De gravin is inmiddels terug in Brussel Wat er precies geoeura is met net tweetal weet de moeder van Machtild nog niet. Nadat ze veertien dagen geen post had ontvangen ontving de familie zondag een telegram waarin gemeld werd dat. de twee in een dorpje zonder telefoon verbleven en dat één van de 2 paarden, vermoe delijk van Vincent, geblesseerd is. Dat kon uit het ietwat verminkte telegram niet goed worden opge maakt Overigens liep de reis al ten einde want het tno had besloten al u- zien >mdal velé autoriteiten dat te ge vaarlijk achtten. De twee Jongelui kije terug naar Istanboel om daar de paarden op een boot mee te nemen De ouders van Machtild hebben geadviseerd naar een haven te gaan die dichterbij is gelegen De gravin wilde koppig toch naar Jeruzalem Dat wilde zij eventueel doen per boot via Cyprus ..Nee", zeiden de twee. „dat is niet echt", maar de gravin, met meer kennis van de historie: „Ja. dat kan wel want ook bij de kruis tochten zijn veel groepen over zee ge gaan" ..Ik zat die oproep te lezen vorig jaar - dat is wat voor jou zei ik", zegt mevrouw Th. van Loosdrecht- Nijkamp. ..en toen werd er wat onge lovig gelachen, maar a) spoedig werd Machtild enthousiast Ze was pas ge slaagd als onderwijzeres, is lijdelijk bij een uitgeverij gaan werken en de rest heeft ze van ons geleend. Ze wil direct gaan werken als ze terugkomt om haar schuld te betalen. Vlak voordat ze ging heeft ze op de Bos sche markt de vijfjarige merrie Donar gekocht, want huren bleek te kost baar". Gastvrij Vader Van Loosdrecht heeft inmid dels al een dik album van de reisver slagen en foto's van de ruiters sa mengesteld waaruit blijkt dat zij vrijwel overal gastvrij zijn ontvangen, ook al zijn de problemen niet uitge bleven. Hoofdgedachte van de Ger.s Europénne Equestre «Europese rid ders) was het bewijs te leveren dat mensen kunnen samenleven in vrede en verdraagzaamheid „Pelgrims van de Vrede" noemen ze zich, die het thema van de verzoening gestalte wilden geven. Dat ls tenminste aan de drie gelukt Van het romantisch speuren naar de sporen van de kruis ridders is echter niets terechtgeko men. ook al schrijft Machtild enthou siast dat een Hongaarse notabel hun een prachtige graftombe heeft laten zien. Op het programma stond elke dag veertig kilometer rijden, dat werd in de sneeuw veelal lopen, en om de vijf dagen twee dagen rust. Kastelen, boerderijen en kloosters zouden als nachtverblijf dienen. Geschat werd dat de kosten vijfentwintig gulden per dag zouden bedragen, maar dat werd dank zij de gastvrijheid van de bewoners van zes Europese landen en van de Turken minder. Streven was om de 6200 km met Pasen in Jeru zalem te hebben afgelegd. „Ik zal me wel redden", heeft Machtild gezegd en haar ouders heb ben er alle vertrouwen in. ook al zei mevrouw Van Loosdrecht laatst: „Ik begrijp niet wat er met ze is. ze had den toch wel een brief kunnen schrij ven". Ze zegt dat Machtild verlegen is maar overigens heel zelfstandig van aard. „Als ze iets in haar hoofd heeft dan weet ze heel goed wat ze doet". Pech onderweg bracht Machtild er toe om verder te rijden dan ze van plan was. Groepen ruiters hebben de uit Belgiè vertrokken stoet in vrijwel alle landen op de trajecten begeleid. Machtild was eerst van plan dit ook te doen. Zij koos Passau bij de Oos tenrijkse grens als eindhalte. Er ge beurde in Zuid-Duitsland een onge luk. Het paard viel op haar voet en rij brak een middenvoetsbeentje. De voet ging in het gips en Machtild verbleef anderhalve week in het zie kenhuis Dillingen en daarna tien da gen bij een gezin in Holzhein om ver volgens in een vrachtauto de stoet weer in te halen. Toen zij uit het ziekenhui» kwam. zei ze En nou heb Ik eigenlijk zo wHnlg beleefd, dat ik de hele tocht ga maken Dat deed ze met de voet in het gips, wat de ervaren ruiter» het hoofd deed schudden en wat haar een enthousiast verhaal met foto's In een Joegoslavische krant opleverde. Daar heeft een boer het gips van haar voet verwijderd. 'Gezellige sjokkerd' „Een gezellige sjokkerd" noemt Machtild haar IJslander Donar. „en dat 1» nou juist goed voor zo n lange trip Ze schrijft dat de hartelijkheid al in Duitsland begon. Daar onder zocht een dierenarts alle paarden gratis. Kennelijk had Hippotours de tocht tot Joegoslavië goed geregeld, maar daama was er van organisatie niet veel sprake meer. Dat vonden de longelul wel fijn. „want zo kwam je in goed contact met de bevolking". Machtild werd daardoor niet alleen ervaren in gebarentaal, maar ook haar Frans sprak ze hoe langer hoe vlotter, omdat de overige ruiters uit Frankrijk of Wallonië kwamen. Het slapen was niet altijd comlor- tabel; dat was soms op het stro In de staJ. maar in de bergen verliep het nog primitiever. „Dan zochten we een verlaten huls en maakten een vuur, het was wel heel gezellig", meldde Machtild. Dikwijls kregen ze het bed van ouders toegewezen. Dan zagen ze later dat pa. ma en de kinderen in de keuken op de grond lagen te slapen. Dat was ook in Bulgarije het geval. Gedrieèn lagen ze >n een groot bed. Midden in de nacht roept de ge schrokken Machtild: ..Er ligt een man in bed" en met veel moeite heeft Vin cent daama de dronken boer. die au tomatisch naar zijn eigen bed was ge stommeld. uit de slaapkamer ge praat. Maaltijden werden vrijwel dagelijks door de bevolking aangeboden. Toen de Brabantse echter eens zag dat een Joegoslavische grootmoeder in de keuken pens stond klaar te maken, heeft ze de maaltijd geweigerd Zowel Vincent als Machtild. die elkaar vóór de tocht nog niet kenden, hebben ook andere aanbiedingen gekregen. Dat waren niet alleen veldflessen met de door de bevolking zelf bereide schnapss. een Zuideuropese moeder wilde Vincent houden voor haar dochter en een grootvader deed daar Machtild een huwelijksaanzoek voor zijn kleinzoon. De politie toonde ook belangstel ling. In Joegoslavië werden de de paspoorten dagelijks gecontroleerd Bij het overschrijden van de grens naar Turkije stond daar een groot escorte, want „men had vernomen dat er een christelijke kruistocht naar het mohammedaanse land zou arriveren" Dan zou de bevolking agressief hebben gereageerd In de Turkse hoofdstad is Kerstmis en nieuwjaar gc-vierd. Daar kwamen velen uit de Europese hippische we reld om het stoere trio te fêteren. Ook de ouders van Vincent en Machtild waren er. Zij hebben toen voldoende cheques meegegeven om het onher bergzame Turkije te kunnen door trekken. Hoewel de ouders-Van Loosdrecht niet zo ongerust rijn, vra gen ze zich toch wel af waarom Mach tild. die eerder schreef. „Gesterkt door een pak brieven van het thuis front kan ik verder gaan", taal noch teken van zich laat horen- Overigens is de prestatie van de drie niet uniek, want enkele jaren geleden al hebben twee Franse ama zones op kosten van een uitgever het spoor van de kruisvaarders gevolgd. De ervaringen van de zusjes Evelyne en Corinne Coquet zijn nu door Ro bert Laflont te boek gesteld. ^■lllllilllllllllRlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllll D«, /oordat in ons land vrijwel iedere dichter van enige naam zich ook nog wel eens bezig houdt met het recenseren van het werk van zijn collega's, krijgt ook haast iedereen actief en passief ie maken met de vragen: wat doen we als we herdrukken, verzamelen, uit eigen werk bloemlezen, en wat doen we met in eerste instantie afgekeurd werk uit voor bije tijd dat in onze of anderer ogen de toets van de kritiek toch wel kan doorstaan? Er bestaan lieden die van mening zijn dat je nooit meer iets aan een gedicht (of schilderij, of noem maar op) mag veran deren, zelfs niet als het verbeteren betekent. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Gedrukt is gedrukt zeggen zulke ijveraars, en daar hebben ze gelijk in. Ze moeten het dan maar doen met de versie waar ze zo op gesteld zijn; maar die de dichter later, om welke reden dan ook, verwerpt. Haast in iedere bundel die het licht riet, staan een paar gedichten (en soms zelfs veel) die de maker er van in een later stadium van zijn ontwikkeling eigen lijk beneden de maat vindt. Sommigen zijn te redden door schrappen en restaureren, andere rijn echt 'stinkers' die verdwijnen moeten, althans in zijn ogen. Nu komt het herhaaldelijk voor dat lezers, cri tici zelfs, kortom: derden, juist zo'n door de dichter later zelf toch afgekeurd gedicht hoog waarderen. Ook komt het voor, dat de critici vinden dat de dich ter door zijn veranderingen, rijn gedichten heeft ver knoeid. Ze hebben daarbij ook nog wel eens gelijk. Doch wat er ook van rij, ik vind dat de maker het volste recht heeft, zo vaak hij wil naar hartelust in zijn werk te veranderen, te schrappen, te herschikken en eventueel te verbieden dat de 'oertekst' wordt herdrukt. Die is toch altijd wel beschikbaar voor wie hem per se raadplegen wil. Een ander probleem vormen de verzen die hij bij het samenstellen van een bundel heeft laten afvallen. Hetzij omdat ze niet helemaal in orde waren, hetzij omdat er iets in stond wat niet prettig was om te pu bliceren voor de dichter zelf of voor rijn naaste om geving. hetzij omdat de dichter rich er op verkeek en het vers ten onrechte niet opnam (zoals hij ook ten onrechte andere wel opnam) - of om welke reden dan ook. Haast iedere dichter die al enige tijd publiceert, zal een stapeltje van zulke halve en hele verzen uit allerlei penodes hebben, en wat doe je er mee? Pas sen ze nog in een nieuwe bundel? Meestal ook weer niet. ze dragen de kenmerken van een eigen en alge mene voorbije tijd. Dan is er nog het probleem van de bloemlezing uit eigen werk. De drie bundels waar ik vandaag de aandacht voor vraag, staan met deze problemen in verband. K.L.Poll De 'e eerste is 'De logica van November' van K. L Poll (1927). Dit is een soort ideaal poëzie-boek; je kunt je. als dichter, niet beter wensen. De dichter heeft er in mogen doen wat hij wou. en hij presen teert zich er mee zoals hij thans onder de mensen wil komen Het boek bevat de drie bundels 'Rakelings' (1956). 'In Huis' (1965) en 'Bijdrage tot troost en luxe' (1967). en Poll heeft daarbij de vrijheid genomen te veranderen, de volgorde te wijzigen, niet gepubli ceerde vroegere gedichten in te lassen, te schrappen en tevens de gedichten van na 1967 toe te voegen Kortom: men mag aannemen dat 'De logica van No vember' een bundel is die precies Poll's poëtische kunnen vertoont, en dat is waarachtig niet gering Poll schrijft in diverse stijlen en manieren: intellec tueel, speels en gevoelig. Het minst weet hij mij te overtuigen als hij de absurdistische kant uitgaat en zich laat drijven op allerlei on-logische invallen Maar hij excelleert in twee typisch vaderlandse genres- het godsdienstige (dat dan bij hem is omgeslagen in het anti-godsdienstige en anti-christelijke: kostelijk is b.v. 'De Nieuwe Goden', tikje Greshoff-achtig) en het familiale. Geslaagde gedichten over het gezinsleven behoren tot de grote uitzonderingen. Het lieve stich telijke geblaat uit de vorige eeuw is niet om aan te horen, en ook deze eeuw heeft niet veel opgeleverd dat de tijd trotseert. Maar sommige gedichten van Poll hebben net dat wrang-raadselachtige en toch dierbare, dat maakt dat er een kans is dat ze het red den Hij weet over de bezorgdheid van een moeder te dichten die haar schommelende kinderen gade slaat, juist zó dat je even mee onderuit gaat. Of over een mislukt verjaardagscadeau. Of z'n dochtertje valt van de fiets en heeft grintjes onder het vel van haar knie; hij verbindt haar en schrijft er ïet-s over op. en het heeft net die dubbele bodem die je weet te ont roeren. Hij beeldt de reactie van zijn kinderen bij de letterkundige kroniek door hans Dodenherdenking uit, en dan gebeurt er wat; door die notities heen ga je houden van dat gezin, denk je: daar rit het goed, wat lief, en wat erg eigenlijk, en ook weer: wat ontroerend. Laat ik dit gedicht maar overschrijven Vrede Vorig jaar, begin mei, bij het denken aan doden. drie kinderen in bed maar nog wakker, riep een dochter van zeven: geven jullie een gil als we stil moeten zijn, de ander van zeven zei bijna volwassen: nu kan de Irene elk ogenblik gaan, maar het was nog te vroeg, even later: is de buitendeur dicht, anders pikken de Duitsers mijn fiets uit de gang, even later: Wat zijn dat voor mensen die joden waar de juffrouw ons over vertelde, even later de jongste van vijf: een jongen bij ons in de klas zei dat hij in de gevangenis had gezeten toen het oorlog was. maar ik heb zo'n gevoel dat hij toen niet eens bestond - buiten was de dag even heldermet dezelfde eendengeluiden als in veertig en vijf jaar daarna, een zoon van tien hing uit zijn raam. het wilde westen voor het eerst tastbaar in de lege vijandige straat. opgewonden op zoek naar vermetele bewegers, uit de kamers der meisjes klonk verdrukt snikken de jongste, verscholen in het warme donkere wit van haar bed vroeg angstig: krijg ik straf ais straks mijn hart zacht doorgaat met kloppen Willem Barnard Willem Bamard (1920) is beter bekend als Guil- laume van der Graft. Hij heeft, tot enkele jaren gele den. rijn theologische en zijn dichterlijke activiteiten in zoverre gescheiden gehouden dat hij als theoloog Barnard en als dichter Van der Graft heette. Nu brengt hij zijn 'Oude en Nieuwe Gedichten', net als 'Na Veertig' van 1973, uit onder rijn eigenlijke naam, Barnard. Guillaume van der Graft was een van de moderne protestants-christelijke dichters die ook buiten het eigen 'strafblok' iBea Vianen) grote be kendheid kreeg, en terecht. Hij schreef vaak goede poëzie, en uit welke aandrift die voortkomt, doet er niet toe. 'Oude en Nieuwe Gedichten' is een bundel, samengesteld uit werk dat hij vroeger, om welke re den dan ook. niet gebundeld heeft, aangevuld met gedichten, geschreven na de publicatie van 'Na Veer tig'. Helaas is de bundel erg zwak uitgevallen, ik vraag me af of hij niet wat afbreuk doet aan het beeld dat men zich van de dichter Van der Graft heeft ge vormd, De verzen uit de jaren veertig, die op pag. 5-19 staan, rijn geen van alle de moeite waard, en te recht destijds uitgeschift. De reeks uit de jaren '53- '65 is iets beter, hoewel men daar toch ook verzen in aantreft van dit erbarmelijke gehalte: Ik hoor het ruisen van de bomen ik zie het ruisen van de wind. De wereld kent geen onderkomen, ik ben en blijf een angstig kind. en werkelijk gruwelijke regels als 'Droomdroesem plakt aan haar borsten'. Trouwens, de liefdespoëzie in deze bundel mag er toch wezen; „En hier is haar mond om haar te kus sen/. rij mijn rivierland./twee oevers en ik vaar daar- tussen./ik plant/de boom van mijn bloed in het be wuste/verband" - zoiets is ook niet mis. en het gaat verder. „Vaarboom, vaarboom, plant mij voort/als de adem van net woord Arme Blake, Zijn tijger brult op de achtergrond. Of lees het slot van Aren-angel - hoe kun je, na rijp beraad toch, zoiets nog publiceren? Leo Ross -L ot slot de kleine bloemlezing die Leo Ross (1934) uit zijn tot nu toe verschenen drie bundels maakte, ,'L'Amour Vert' 1962, 'De fabels van Lokman' <1964) en 'Classics', 1967. Een klein, select bundeltje, dat hij 'Op geringe afstand' noemde, en waaraan hij twee nieuwe gedichten toevoegde, waaronder 'Op weg naar het einde' wel het allerbeste is. Leo Ross is niet erg produktief als dichter, maar laten we denken aan rijn bewerking van Lokman's fabel DE HAZENMOEDER EN DE LEEUWIN Een Hazemoer, met boodschappen beladen, ergerde zich aan een Leeuwin die lag te zonnebaden en sprak tot haar het trots en moedig woord: „Ik breng per jaar een menigte van zonen voort en jij maar één of twee in heel je leven!" De Leeuwin murmelde, voorbeeldig kalm gebleven: „Ja, ik heb geen omvangrijk nageslacht gebaard, maar is één zoon van mij niet al de jouwe waard?" Werpt ge een gedicht per dag? Bedenk dat ijver iemand niet maakt tot een belangrijk schrijver. Leo Ross heeft vaak zwier en allure, en soms een ver rukkelijke morbide charme. Menig leeuwinnevers van hem is inderdaad hele bundels hazemoerpoèzie waard. K L. Poll: De logca van november. Meulenhoft. Amcerdam, Willem Barnard: Oude Nieuwe Oedlcluen. M. Heiland. Haarlem; Leo Ross: Op een geringe aötand. uitgeverij Theipa. Amsterdam lijkheden. zodat de kinderen moeten worden ondergebracht op een inter naat of in pleeggezinnen, of dat de ouders moeten verhuizen. De dichts- bijzijnde plaatsen zijn dan Rotter dam. Rijswijk. Breda, Sint- Michielsgestel en Eindhoven. Wat er gebeurt als de kinderen naar scholen buiten Zeeland moeten, hoorde ik van een aantal ouders. Een vader vertelt „Toen wij zekerheid hadden, dat ons kind niet goed kon horen was dat een hele kiap, die moeilijk te ver werken was. Je moet echter dóór en het belang van het kind woog voor ons het zwaarst Het kind moest goed onderwijs krijgen, dus besloten we - als echte Zeeuwen geheel legen onze zin - te verhuizen. Gelukkig kon ik binnen het bedrijf waar ik werk wor den overgeplaatst, dus dat was geen probleem. Maar na verloop van tijd bleek, dat het kind het helemaal niet wennen kon. Toen hebben we maar besloten weer naar Zeeland terug te keren. Ons kind zit nu toch op een in ternaat, terwijl we hem zo graag thuis zouden hebben. Tot zover de vader Als het over het internaat gaat valt een moeder bij. „Het is niet alleen, dat we het kind niet thuis hebben, maar ook de weekeinden zijn abnor maal. Vrijdagsavonds haal je het kind Na een hele dag - om kwart voor zeven moeten ze al hun bedden opmaken, dat hoeven ze thuis toch ook met? - op school en de reis naar huis zijn ze doodmoe. Die van ons slaapt dan de halve zaterdag. Dan moeten en willen wij er ons intensief mee bezig houden, zodat de andere kinderen en andere activiteiten vol ledig in het gedrang komen. Boven dien heb je als moeder nog de zorg voor de was. die weer schoon en droog moet voor de zondagavond. Bezoek kun je in het weekend niet hebben: het weekend is voor het kind. Uitslapen op de zondag is er niet bij. Je moet optijd eten om het kind weer weg te brengen. Je riet, het is zowel voor het kind als voor de ouders en de overige gezinsleden een Lange lijst Mevrouw P. M. van Rijswijk- Dooyewaard, lid van de werkgroep en moeder van een slechthorend doch tertje, is bijzonder actief voor de nieuwe school, „Op dit moment heb ben we een lijst van zeventig slechtho rende kinderen en veertien spraakgestoorde kinderen. Of al deze kinderen geplaatst kunnen wor- den.weten wij nog niet. De ruimte is er voor, maar of al die kinderen naar behoren zullen kunnen worden opge vangen, dat weet ik niet. Een toela tingscommissie van deskundigen zal hiervoer beslissen. Zo weet ik wel, dat we tot onze spijt geen mogelijkheid zullen hebben voor de opvang van dove kinderen." Of er nog meer kinderen zijn die voor de school in aanmerking komen? „Ik denk het wel," zegt mevrouw Van Rijswijk, „er zijn bijvoorbeeld weinig aanmeldingen uit Zeeuwsch- VLÏSSINGEN - Het verblijven van een kind in de eigen omgeving biedt de beste waarborgen voor een optimale ontwikkeling. Deze stelling wordt al jarenlang onderschreven door allen die iets te maken hebben met de opvoe ding en het onderwijs van het kind. Dat er voor een aantal kinderen nog steeds niet de mogelijkheid bestaat zich te ontplooien binnen hel eigen gezin, daar staat men over het algemeen niet dagelijks bij stil. Toch zijn deze kin deren er: de kinderen met een handicap, die geen gewone school kunnen be zoeken en voor wie een speciale school - vaak in vergelijking met hun eigen omgeving - aan het andere eind van de wereld ligt. De ouders van een aantal van deze kinderen - slechthorende en spraakgebrekkige kinderen - in Zee land vonden het zo langzamerhand welletjes, dal er maar steeds wat met hun kinderen moest worden aangerommeld. Met nog een aantal andere mensen vormden zij een werkgroep, die opkwam voor de belangen van deze kinde ren. Er moest een eigen school voor hun kinderen in deze provincie komen. En die schooi komt er. Het ligt in de bedoeling per 1 januari 1977 in Goes te starten met een school voor buitengewoon onderwijs aan slechthorende en spraakgebrekkige kinderen. De stichtingsakte zal volcende maand worden Vlaanderen. De moeilijkheid is. dat de ouders vaak te weinig van de mo gelijkheden afweten. Het gevolg is. dat de kinderen door te geringe bege leiding van de ouders in de knoei komen Terwijl het juist van levens belang voor de kinderen is. dat ze zo vroeg mogelijk naar school gaan En dan naar een speciale school Maar al te vaak krijgen ouders van artsen en schoolartsen te horen, dat hun kind best naar een gewone school kan. Nu, de gewone scholen kunnen deze kin deren niet optimaal opvangen. Aller lei sociale problemen gaan zich voor doen. Vooral ook. omdat de ouders het kind thuis moeten begeleiden en daarvoor zelf begeleiding nodig heb ben. Onze dochter is op een gewone school in Middelburg, maar dit kan alleen omdat we apparatuur konden lenen en er zelf erg veel aan doen", aldus mevrouw Van Rijswijk In navolging van de reeds in Zeeland bestaande scholen voor kinderen met leermoeilijkheden, wordt het een sa menwerkingsschool. waarin alle le vensbeschouwelijke richtingen bin nen het onderwijs vertegenwoordigd zijn. De school wordt ondergebracht in een zelfstandige stichting met een eigen bestuur. Velen m Zeeland had den graag gezien, dat de nieuwe school zou worden ingepast in de be staande lomstichting, die over een aantal deskundige mensen beschikt, die zich tevens in dienst zouden kun nen stellen van de nieuwe school te Goes. Zowel financieel als organisa torisch zou één bestuur effectiever zijn geweest, terwijl de toch al zo grote versnippering binnen het on derwijs in dit geval had kunnen wor den voorkomen. De lomstichting ech ter meent wegens te drukke werk zaamheden hieraan niet te kunnen voldoen. De gemeente Goes als plaats voor de nieuwe school is gekozen in verband met de centrale ligging in deze pro vincie, alsmede door het feit dat in Goes reeds in 1971 daadwerkelijke belangstelling bestond voor een school voor slechthorende en spraak gebrekkige kinderen. Inmiddels heeft de gemeente Goes reeds een onder komen aangeboden voor de nieuwe school: een dagschool voor kinderen van drie tot vier jaar tot de leeftijd waarop rij aan het vervolgonderwijs zullen kunnen deelnemen. Er wordt gestreefd naar het vormen van vier groepen. Dove kinderen-kinderen, die helemaal niets kunnen horen en wier handicap normaal gesproken niet kan worden verbeterd - zullen niet tot de school kunnen worden toegela ten, omdat zij een speciale begeleiding nodig hebben met veel apparatuur. Het onderwijs in Goes zal erop ge richt zijn de kinderen zoveel mogelijk voor te bereiden op een zelfstandig leven in de toekomst. Internaat-ervaringen Waar volgen de Zeeuwse kinderen, die gehoor- of spraakgestoord zijn nu het onderwijs? Er rijn dicht in de buurt eeen moge- De voormalige laboratonumschool te Goes wordt mogelijk de huisvesting van de per 1 januari 1977 te starten nieuwe school voor slechthorende en spraakgebrekkige kinderen. B. en w. van Goes onderzoeker, momenteel nog verschillende mogelijkheden. Binnenkort zullen zij een definitieve beslissing nemen. onhoudbare toestand." De woorden van deze moeder worden onder streept door de handelingen van een ander ouderpaar Om nog een klein beetje van het weekend te kunnen genieten en niet al de lijd te verdoen met reizen huren zij een bungalow in de buurt van de school van hun kind en brengen daar het weekend door Particulier Een andere vader doet een boekje open over een particuliere instelling: „Toen we over de eerste telurstellmg heen waren, nadat gebleken was dat ons kind gehandicapt was, gingen we op zoek naar een goede school We kwamen terecht bij een particulier internaat. Wat, we daar zagen is met geen pen te beschrijven. De behui zing was abominabel. Het was er vies. met kapotte wastafels, gebroken spiegels, vieze we's kapot speelgoed. Zelfs de glazen op de wastafels en de 'blaaspijpjes gebruikt bij oefeningen waren vies Het ging kennelijk alleen om de commercie. Dan rit je al zo in de ellende en dan dat nog. Wij zijn er bij wijze van spreken gillend wegge lopen." Deze vader zegt dan ook: „Ouders met zulke kinderen moeten zich door verschillende instanties en artsen laten voorlichten en ook het kind onder behandeling van verschil lende mensen stellen Als leek kun je het allemaal niet volgen, terwijl je toch maar al te vaak zelf alles moet uitzoeken. De scholen rijn vaak te groot voor een individuele behande ling van het kind De termen waarin gesproken wordt, zijn zo technisch, dat je ze nauwelijks begrijpt en met de gevoelens van de ouders wordt over het algemeen weinig rekening gehouden." Uit dit alles blijkt, dat een dagschool in Zeeland, ook al is die misschien wat minder geoutilleerd, verre te verkiezen is boven een onderkomen ver van huis. Als alles meerit kunnen de slechthorende en spraakgebrekkige kinderen vanaf 1 januari 1977 weer thuis slapen. Ouders die met pro blemen op dat gebied ritten, kunnen hun licht opsteken bij mevrouw Van Rijswijk in Middelburg, telefoon 01180-13741

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1976 | | pagina 19