„MUD DE VAKANTIEPIEK"
KAN DAT DAN?
h:
NEDERLANDSE MUSICI OP DE PLAAT
CELIBAAT ZAL ALTIJD
MOEILIJKE ZAAK BLIJVEN
TWEE NAMEN
18
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 13 JANUARI i;
Da grootste vakantiedrukie wordt dit jaar verwacht op en direct na 30 juni
Dan beginnen de vakanties van de lagere scholen en de collectieve bedrijfsva-
katllies voor bouwvak en textiel Ook zullen dan veel vakantiegangers uil
Duitsland in ons land zijn. want in het nabuurland N oordrijnland-W estfalen zij:,
dan de schoolvakanties ook juist aan de gang-
Dc Stichting Recreatie geeft vakantiegangers, die wel aan de schoolvakantie
maar niet aan een collectieve bedrijfsvakantie gebonden zijn, de raad op cj
vlak. na 33 juli met vakantie te gaan, omdat de grootste drukte dan voorbij is.
Behoort men niet- tot de gelukkigen die hun vakantie vrij kunnen kiezen da
kan men toch voor een zekere spreiding zorgen, aldus de Stichting: ..Ga een
niet. naar de. alom bekende vakanliegebieden. Nederland heeft ook nog streken,
die welisioaar minder bekend, maar daarom niet minder mooi zijn. Waar veelal
de mogelijkheid beslaat om in het hoogseizoen nog een plaats te vinden. De
toeristische instellingen (provinciale VVV's. ANWB. ens.geven u daarove,
gaarne de gewenste inlichtingen".
En vanzelfsprekend suggereert de Stichting iedereen die noch met bedrijfs-
noch met schoolvakanties hoeft te rekenen: ga vóór 30 juni of na 10 augustus
met. vakantie, in het voor- of naseizoen dus. Dc voordelen daarvan zijn groot.
Men kan dan nog gemakkelijk een plaats krijgen op campings, in hotels,
pensions en vakantiehuisjes. Bovendien zijn dc prijzen van overnachtingen en
attracties dan vaak lager. In treinen, bussen, op hel strand en in de
wembaden heeft men nog de ruimte. En bovenal: vóóren. nazomer bieden
meer rust. een onmisbaar ingrediënt in een geslaagde vakantie.
Voor wie het vakanticschema van dit jaar nog niet kende volgt dat hier:
Eerste periode. 29 (30) juni tot- en met 14 juli: bouwvak met nevenbedrij-
•:n en textielindustrie in het hele land plus „losse" collectief sluitende
'drijven in het oosten en het noorden
Tweede periode. 14 juli lot en met 23 juli: metaalindustrie in het hele land
plus „losse" bedrijven in Noord- en Zuid-Holland, .Utrecht en Gelderland ten
■oorden en westen van de grote rivieren:
Derde periode. 23 juli tót en met 11 augustus: ..losse" collectief sluitende
bedrijven in Zeeland. Noord-Brabant en Limburg;
Schoolvakanties openbare lagere scholen: 30 juni tot en met 11 augustus.
De meeste bijzondere scholen houden zich eveneens aan deze data.
(Van onze correspondent)
DEN HAAG „Mijd de vakantiepiek", zo
wordt ons volk sinds nieuwjaar weer op de
tv voorgehouden. Maar hoe moet dat volk
daaraan gehoor geven? Van de ruim 7 miljoen
Nederlandse vakantiegangers (1971) worden
er 5 miljoen door bedrijven en scholen ge
dwongen vrijaf te nemen in de korte periode
tussen begin juli en half augustus. Is alle pro
paganda voor een betere vakantiesprijding dan
eigenlijk niet boter aan de galg gesmeerd?
Daar heeft het jarenlang wel naar uitgezien.
Maar juist de laatste tijd gebeuren dingen die
toch hoop geven, bijvoorbeeld:
De jongste bouwvak-cao geeft de werknemers de
mogelijkheid individueel nog een week vakantie te
plakken vóór of achter de verplichte twee weken, die
voor de hele bouwvaksector gelden;
De centrale ondernemingsraad van Philips heeft de
directie te verstaan gegeven dat dit jaar voor het
laatst een collectieve vakantie geaccepteerd werd.
volgepd jaar moet het anders;
In een pas ingestelde commissie vakantiespreiding
bouwvakbedrijf zijn werkgevers en werknemers het
samen erover eens dat de collectieve vakantie afge
schaft dient te worden, men weet alleen nog niet
hoe;
De Stichting van de Arbeid, die de strakke sche
ma's voor de collectieve bedrijfsvakanties opstelt,
erkent intussen het recht van de werkenmers op een
vrije vakantie;
Een groot congres over vakantiebesteding, afgelo
pen najaar door de Stichting Recreatie bijeengeroepen,
hoorde drs. W. van Geelen van het CBS stellen: .Als
aanvulling op de in de Grondwet opgesomde grond
rechten dient iedereen in het algemeen en elke
werknemer in het bijzonder het recht te verkrijgen om
in alle vrijheid de periode van vakantie zelfstandig te
kunnen bepalen.
POGINGEN
Pogingen om de vakanties te spreiden dateren al van
voor de oorlog. Maar daarbij werd toen nog praktisch
niet gedacht aan liet belang' van de individuele burger.
Voorop stonden bedrijfsbelangen. Aan de ene kant
vochten de reoreatiebedrijven, vervoer en horeca voor
een veel ruimere spreiding van de vakanties, maar aan
de andere kant stonden de industrieën en het bouw
vak, die van vrije vakanties alleen maar schade
verwachtten. De eersten wezen op hun slechte resulta
ten in de maanden juni en juli en op de ook al niet
verantwoorde stormloop waaraan ze in de augustus
maand steeds werden blootgesteld. Daartegenover hiel
den de laatsten vol dat hun bedrijfsvoering alleen een
collectieve sluiting kon verdragen.
Aangezien beide' partijen geen oplossing konden
bieden, moest die wel van een derde komen: het
onderwijs. De collectieve vakanties moesten immers
vallen binnen de schoolvakanties, omwille van de
werknemers met schoolgaande kinderen. Als het onder
wijs de zomervakanties nu eens van 3 (later 4) weken
uitbreidde tot minstens 6. zo redeneerden de bedrijven,
dan konden ook de bedrijfsvakanties over een navenant
ruimere periode uitgesmeerd worden. Jaar na jaar
werd in die zin een beroep gedaan® op elkaar opvolgen
de onderwijsministers, maar die voelden er niets voor.
Hoe langer onderwijs weigerde, des te meer raakte
iedereen ervan overtuigd dat daar het grote struikel
blok lag voor de vakantiespreiding. Eindelijk, in 1967,
het staatssecretaris mr. Grosheide de zomervakanties
ingaan per 1 juli en in 1968 breidde hij ze uit tot 6
weken. Het onmiddellijke gevolg daarvan was inder
daad dat de geweldige piek uitbleef, die tot dan toe in
het vakantiepatroon had gezeten. Maar dat duurde niet
lang.
Overvolle stranden in het topseizoen
Steeds meer mensen gingen zich de luxe van een
vakantie permitteren, zodat dit na enkele jaren al
helemaal geen luxe meer was. In het bewustzijn van
het volk werd vakantie een recht. Maar juist omdat
vakantie betekent vrijheid, losmaken van dagelijks^
verplichtingen, daarom wordt een onvrije vakantie als
een onrecht beschouwd; nog wel niet door iedereen,
maar het aantal van degenen die het. zo zien groeit
snel.
Dubbel- onrecht wordt de .collectieve vakantie .als
men bedenkt dat ze altijd in het hoogseizoen valt, dus
in de duurste tijd. En dat terwijl het in overgrote
meerderheid niet de best betaalden zijn die onder de
collectieve bedrijfsvakantieregeling vallen. Zo deden
zich twee bewegingen voor die elkaar versterkten: het
steeds verder stijgende aantal vakantiegangers maakte
iedereen bewust van zijn recht op vakantie en deze
bewustwording op haar beurt deed hét verzet tegen de
verplichte bedrijfsvakanties snel toenemen.
Archiefffoto PZC)
mijden, terwijl ook de werknemers mét schoolgaande
kinderen aan de vakantiespreiding kunnen meedoen: ze
kunnen bijvoorbeeld rond kerst en Pasen met hun
kinderen op vakantie.
De ANOP op haar beurt is dan wel bereid aan .een
verlenging van de kerstvakantie te werken. „Als over
een aantal jaren twee vakanties per jaar gewoon
zullen zijn, zal het onderwijs daar toch In mee moeten
gaan", aldus bestuurder Knippen
Zoals aan het begin van dit verhaal al werd
aangeduid ziet het er inderdaad naar uit dat het
bedrijfsleven die „onmogelijke" stap zal gaan zetten.
De druk „van onder op" is niet meer tegen te houden.
Met de bouwbonden als koplopers zal de liele vakbe
weging bij cao-onderhandelingen steeds hardnekkiger
op dit punt gaan zitten. In de wetenschap dat ze er
niet meer aan kunnen ontkomen, zullen werkgevers
steeds intensiever gaan zoeken naar alternatieve me
thoden van bedrijfsvoering, die vrije vakanties wél
mogelijk maken zonder grote economische schade.
„MORDICUS TEGEN"
Wie zal zich erover verwonderen dat de bedrijven nu
opnieuw tegen het onderwijs begonnen te duwen? De
schoolvakanties zouden best van 6 op 8 of misschien
wel tien weken gebracht kunnen worden. Maar nu
houden de mensen in het onderwijs het been stokstijf.
De Algemene Nederlandse Onderwijs Federatie ANOF
heeft een paar maanden geleden een verklaring uitge
geven- waarin gezegd wordt dat de duur van de
zomervakantie de limiet heeft bereikt. „Vanuit het
kind gezien", aldus bestuurder D. G. Bijl, „zijn wij
mordicus tegen een verlenging". Het onderwijs lijkt
trouwens sterke troeven in handen te hebben.
De ANOF wijst erop dat de kinderen door een nog
langere zomervakantie te lang uit de leersituatie
worden gehaald. Bovendien zouden zeer veel kinderen
het grootste deel van de vakantie maar wat rondhan
gen: him ouders hebben meestal maar een paar weken
vakantie en speelgelegenheden buitenshuis zijn overal
te weinig. Volgens het onderwijs moet het bedrijfsle
ven zelf nu maar eens een flinke stap zetten: de
collectieve vakanties moeten afgeschaft worden. Als
da.t zou gebeuren kunnen werknemers zonder school
gaande kinderen de schoolvakantiepiek zonder meer
KUDDEDIER
Ook voor de Stichting Recreatie, die vakantiesprei
ding als een van haar taken ziet waarvoor ze door de
overheid wordt gesubsidieerd van haar is ook de tv-
spot „Mijd de vakantiepiek" is afschaffing van de
collectieve bedrijfsvakanties het eerste doel. Voorlich
ter D. Overduin geeft toe dat propaganda voor vakan
tiespreiding een beetje twijfelachtig is zolang het
merendeel van de mensen zijn vakantietijd niet zelf
kan kiezen. „Wij proberen met die tv-spot mensen aan
het denken te zetten. En dan hopen we maar dat
vooral werkgevers en vakbondsmensen kijken en zich
er iets van aantrekken. Zij moeten het n.u waar
maken".
Zoals het altijd is gegaan: wanneer een volk iets wil,
dan gebeurt het uiteindelijk ook. Daarom is nu al met
zekerheid te voorspellen dat de collectieve bedrijfsva
kanties over een paar jaar afgeschaft zijn. Maar dan.
Dan moeten we nog afwachten of al die „vrije"
mensen niet zoveel kuddedier zijn dat ze niet toch
weer allemaal op één hoop vakantie gaan zitten
houden. Trouwens: veel keuze laat liet klimaat althans
in ons eigen land niet toe.
Het lijkt erop, dat Nederlandse musici
langzamerhand meer aan bod komen
op wat de klassieke plateuinarkl heet.
Dat is voor een aanzienlijk deel het
gevolg van een aantal activiteiten, die
de Nederlandse tak van EMI Bove-
ma ontplooit. Eind voxig jaar kwam
men uit met een aantal sjiek omhulde
opnamen, die aan Nederlandse kunste
naars waren gewijd: het Amsterdams
Philharmonisch Orkest. Elly Ameling,
Jan Derksen. Marco Bakker, Han de
Vries (hobo). Abbie de Quant (fluit).
Die serie heeft nu in een wat andere
presentatie een aantrekkelijk vervolg
gekregen: recentelijk verschenen uitga
ven, waarop pianist Daniel Wayenberg,
het Amati-kwarlet en opnieuw hoboïst
Han de Vries te horen zijn. We hebben
begrepen, dat van het Amsterdams Phil
harmonisch Orkest nog een aantal op
namen te verwachten zijn.
Het eerste rijtje produkties van Neder
landse bodem hinkte naar ons gevoel
op twee gedachten: de opzet was Ne
derlandse kunstenaars via de plaat on
der de aandacht van de muziekliefheb
ber te brengen, maar men bracht de
uitgaven onder in een 'luxe serie', in do
duurste prijsklasse en de concurren
tie is zowel artistiek als financieel
groot in platenland. De drie
uitgaven werden naar ons gevoel eigen
tijdser en stijlvoller omhoesd en ook
bescheidener geprijsd.
WAYENBERG
Dat brengt ons tot een kort signale
ment van de drie nieuwe uitgaven.
Meesterpianist Daniel Wayenberg verza
melde een twaalftal korte, vooral popu
lair klassieke pïanowerken. Bijvoor
beeld: dë prelude van Rachmaninoff,
Traumerei van Schumann, de wals in
As van Brahms, de Liebestraum van
Liszt, Beethovens "Für Eiise', de Turkse
mars van Mozart, etudes en walsen van
Chopm en ook twee preludes van
Gershwin. Het gaat om fijnzinnige ver
tolkingen van grote muzikaliteit.
(HMV 053-24587, stereo)
AMATI-KWARTET
De vier jonge musici die samen het
Amati-kwartet vormen, zijn in Zeeland
geen onbekenden. Jacques Holtman
(eerste viool), Richard Kilmer (tweede
viool). Ton Wilmes (alt viool) en Ben
de Ligt cellotraden het afgelopen jaar
enkele keren Live' in Zeeland op en wij
herinneren ons met name een magnifiek
concert in Sluis. Hun plaat in de
Bovema-reeks biedt een verrassende
combinatie: Haydns laatste complete
strijkkwartet., opus 77 niunme r 2 en
Ravels énige kwartet. Met name de
uitvoering van Haydn doet de speelse
ernst van het werk alle recht, van
Ravel bestaan naar onze indruk betere,
heldere uitvoeringen, al gaat het ook
hier om een vertolking, die respect
afdwingt.
(HMV 053-24594, stereo).
HAN DE VRIES
De meest gevarieerde schijf is die-
waarop Han de Vries een aantal wer
ken voor hobo met pianobegeleiding
van Rudolf Jansen speelt. De Vries
is evenals Wayenberg geen onbekende
meer op de plaat en ook nu toont hij
zijn verbluffende beheersing en wend
baarheid van zijn instrument. De pro-
duktie bevat met name werken voor
hobo uit de twintigste-eeujyse muziekli
teratuur: van Bela Bartofc drie bewerk-
DANIEL WAYENBERG
te liederen uit de Doedelzakspeler, van
Paul Ben-Haim drie liederen zonder
woorden, van Francis Poulenc de sona
te voor hobo en piano uit 1962 en van
Shinohara het fascinerende 'Obsession'.
Verder staan op deze opmerkelijke ujt-
gave drie romances voor hobo en piano
van Robert Schumann.
(HMV 053-24585, stereo).
De begeleiding van de drie platen is
uitstekend, het klankbeeld is direct en
daardoor? wat droog en niet
altijd even ruimtelijk.
„Aan de toekomstige priesters wordt het celibaat niet meer als voorwaarde gesteld voor f
ambtsbediening". „Aan priesters die willen huwen of reeds gehuwd zijn, wordt onder y
toe geformuleerde voorwaarden de mogelijkheid geboden om hun ambtsbediening vooüj
zetten of weer in de ambtsbediening te worden toegelaten". „De verplichting tot het ediy
als voorwaarde tot de ambtsbediening dient te worden opgeheven". Dit zijn enkele van dr^ i
bevelingen gedaan aan de Nederlandse bisschoppen door het Pastoraal Concilie, begin JuJ r
1970. Deze is een van de meest bewogen zittingen van dit concilie geweest. Met KG slcraj
vóór, 3 tegen, 8 blanco en 1 onthouding werden deze aanbevelingen aangenomen.
De bisschoppen hadden zich van stemming
onthouden. Zij zouden, na onderling beraad,
hun standpunt bekendmaken. Dat kwam
later in die januari maand. In een perscom
muniqué konden wij het lezen. Na een reeks
woorden over een 'complexe situatie' en een
'veresheidenheid van opvatting' gaan de bis
schoppen voort: „De bisschoppen dragen ver
antwoordelijkheid voor hun eigen deel van de
kerk, maar tegelijkertijd dragen zij verant
woordelijkheid voor de universele Kerk, Dat
is de reeële inhoud van de collegialiteit die op
het. Tweede Vaticaans Concilie is uitgespro-
ken". De bisschoppen zullen de paus op de
hoogte brengen van de inzichten en wensen
lie er in ons land leven. ..De bisschoppen zijn
van mening dat hun geloofsgemeenschap er
mee gebaat zou zijn, als naast het in duidelij
ke vrijheid gekozen celibataire priesterschap
in de Latijnse Kerk de gehuwde priester
;oegelaten zou kunnen worden doordat ge
huwden tot priester worden gewijd en door
dat in speciale gevallen priesters, die in het
huwelijk zijn getreden- onder bepaalde voor
waarden. in de ambtsbediening worden her
steld". Maar, zonder overleg met de paus en
de wereldkerk kan dit niet worden gereali
seerd.
Dat overleg met de paus en met de curie in
Rome heeft plaatsgevonden en we weten
sindsdien hoezeer men aldaar afwijzend staat
tegenover de aanbevelingen van het Pastoraal
Concilie. De bisschoppen hebben zich naar dit
beraad gevoegd en niemand kan sindsdien
ook maar met enig recht beweren dat de
bisschoppen in ons land niet trouw zijn aan de
H. Vader en aan de wereldkerk. Dit wil niet
zeggen dat de kwestie daarmee van de baan
Is. Dat is ze allerminst, al was het alleen
maar door het feit dat voortdurend priesters
de staat van het huwelijk verkiezen boven het
:elibaat. En dit is niet alleen in ons land het
geval. In België bijv. zijn er streken waar dit
onrustbarende vormen aanneemt- Bovendien
zit men met het probleem dat theologanten
die klaar zijn met hun studie, er weigeren de
belofte van het celibaat af te leggen, hoewel
ze er op zichzelf niet tegen zijn. Wél keren
zij zich tegen de verplichting als zodanig.
Heeft r-k Nederland zich nu bij de beslissingen
In Rome genomen, neergelegd? Men is ge
neigd te zeggen: schijnbaar al. Hierbij is te
bedenken dat de stemverhoudingen op het
Pastoraal Concilie niet weergeven de verhou
dingen onder de rooms-katholieken in ons
land. Allerlei stemmen werden gehoord na
het perscommuniqué van de bisschoppen, die
ach fel daartégen keerden. Bovendien was er
natuurlijk ook die tussenmoot (hoe groot die
was, kan men moeilijk schatten) voor wie
bet lood om oud ijzer was of men de
verplichting tot het celibaat voor priesters
ophief dan wel niet. Het spreekt echter haast
vanzelf dat de stem die op het Pastoraal
Concilie zo luide weerklonk, niet is verstomd.
Dit is o.a. niet het geval geweest in de
Dominicus-parochie in Amsterdam, waar men
ongeveer een jaar geleden, de parochianen
heeft opgeroepen tot een beraad en waar het
ging over de vraag of men toch niet een
gehuwd priester van de parochie zou laten
voorgaan bij de bediening van de Eucharistie-
Met meerderheid van stemmen is toen beslo
ten dat dit zou kunnen. Een minderheid sprak
zich uit tegen zulk een plan, omdat men dan
als enkele parochie in een afzonderlijke posi
tie zou komen. Zo rezen er meerdere vragen,
wat een nader beraad nodig maakte. Maar
een paar maanden geleden is het dan toch
gebeurd. Direct kwam er een nader verbod
van de bisschop van Haarlem en later heeft
de kardinaal zich bij hem aangesloten. En
daarmee zal deze kwestie voorlopig wel weer
rustende blijven, tot ze weer eens voor de
dag komt, want dat zal zeker gebeuren, naar
onze mening.
Nu moeten we niet denken dat het verplichte
ongehuwd zijn van geestelijken met hogere
wijding in de R-K Kerk een knelpunt is speci
aal voor onze tijd. Ze is het eigenlijk altijd
reeds geweest. Wie zich in de geschiedenis
van het celibaat ook maar enigszins verdiept,
komt reeds spoedig tot de ontdekking dat het
altijd reeds een knelpunt is geweest. Op
bijbelse gronden is deze verplichting moeilijk
te verdedigen. Wel heeft men er reeds in de
vierde eeuw op .aangedrongen dat de bis
schoppen ongehuwd zouden zijn, een stand
punt dat in de Oosters-Orthodoxe kerken
bewaard is gebleven, ook in die welke met
Rome zijn geünieerd- Pas in de 11e eeuw
bestreden de pausen njet grote nadruk het
huwelijk voor de hogere geestelijkheid en
eveneens bestreden zij het leven in concubi
naat. Eerst in de 13e eeuw werd besloten dat
lagere geestelijken door huwelijk hun ambt
zouden verliezen. Maar aan het eind van deze
rijn
till
eeuw maakte een toenmalige paus ck-ze
singen weer ongedaan, omdat het. verp'y
celibaat erge misstanden ten gevolge hii|
priesters gingen leven in concubinaat i
was voor hem erger dan een normaal
lijk. Ook vooraanstaande leken (o a. de
van Duitsland) gingen er zich mee bem_
Toch kwamen later de bepalingen van
celibaat weer terug en natuurlijk ook
concubinaat. Na de reformatie en het
van Trente is op het celibaat, veel
gelegd. Maar toch zijn er telkens weer
ringen in de R-K Kerk geweest die er
tegen hebben verzet.
De reformatoren hebben het celibaat ven
pen als verplichte staat voor kerkt
ambtsdragers- In het verplicht zijn zeg
allesbehalve een grotere verdienste dan
huwelijk. Bovendien weigerden zij het g
Ijk ambt al te zeer te verheffen, zoals
kerk van Rome geschiedde. Zelfs keerdi
rich tegen het celibaat, omdat zij dit in
ichtten met Gods bedoelingen. Bovendieni
.vierp men de tegenstelling geestelijke*
waarbij de eerste dan van een hogere 9
zou zijn en meer Gode welgevallig i)
beroep dat in trouw aan God wordt ve:
is van gelijke waarde. In deze eeuw is
deze waardering van het celibaat onds
protestanten wel enige verandering gekte
door de communauteiten van Taizé en Cr,
champ. Maar ook in deze communaix
wil men niet weten van een verplichting?
het leven. In geen geval wil men ook hie:'
celibataire leven zien als een hogere Ik»
staat dan die van het huwelijk.
Waarom blijft Rome zo'n sterke nadruk i
gen op dit celibaat? Waarom is, sinds
Pastoraal Concilie en het besluit van Dat
bisschoppen nadien, de verhouding van
Nederlandse kerkprovincie tot Rome In
moeilijke toestand geraakt da'; men g
doet alsof de bisschoppen niet kunnen te
ren zoals het moet en dat er daarom,
schoppen met nog meer trouw aan
nodig zijn? We geloven dat de oorsi
vooral te vinden zijn in de besluiten over
celibaat. Daarmee hebben zij de spits a.':;
ten van iets dat er eigenlijk overal tel:
deze kerk, in de ene kerkprovincie me:
in de andere. Dit celibaat mag dan 1
goddelijke wet, zijn, het is wel een kerkt
wet en de kerk van Rome is daar'olj
gevaren, want ze brengt vele voordelen:
Zij die bereid zijn de belofte van het ceïj
af te leggen geven zichzelf in principe ga
over aan de kerk. die hen kan gebni
zoals zij dat. wil. Met de reguliere gek
ken (in kloosters en congregaties enz.)
dit in sterkere mate het geval zijn danttj
regulieren, de wereldheren, ook deze I:
binden zich aa,n hun kerk met een steii
band dan ooit in enige protestantse kerk:
een predikant mogelijk is. Niemand zal:
kennen dat hierin een kracht van de kerk:
Rome ligt. Daarom ook werd vroeger!
naast zich neerleggen van deze gelofte eol
huwen van priesters als een van de alle
ste dingen beschouwd. Er zou een hele 1
vorming van de kerk, een helè revok
nodig zijn, wanneer Rome zou instem:
mét de aanbevelingen van het Pastoraal
cilie, hoewel men weet dat er met haai
ving van de strenge celibataire verplict:
eveneens grote moeilijkheden te venvaö)
zijn. Denk alleen maar aan Zuid-Amerika.!
celibaat zal altijd wel een lastige kra
blijven.
Tegen do verplichting heeft het Pnslw
Concilie zich gekeerd, niet tegen het vrijs;
ge celibaat. Zoals reeds gezegd, krijg!
vrijwillige celibaat tegenwoordig in pif
;antse kringen meer waardering dan het
beeft gehad. Men kan zich hier gevoeg
aansluiten (en. dat doet men dan ook) lil]
apostel Paulus, die toch wel de voort-
geeft aan het ongehuwd zijn en dan ter
van geestelijke arbeid en voorbereiding 0?
wederkomst van Christus- Doch we kim
van hem niet zeggen dat hij een voorstal
is van het ongehuwd zijn van ambtsdr®
in de kerk. Wel moeten deze de man zijn t
één vrouw. In onze tijd is er een heel ar.'
waardering gekomen van het seksuele Ier.
Ook r-k psychiaters en psychologen verte
gen dit luide, wat hen wel eens moeilijk.-:
heeft bezorgd. Omdat er die andere
ring gekomen is, geloven we dat het las
woord over het verplichte celibataire Ir
nog niet is gesproken en dat we er nog)
sens meer van zullen horen, ondanks i
en in Rome zozeer vaslli;
Een mens heeft twee namen.
De ene naam krijg je. als je
geboren bent. Dat is die, waar
door je te onderscheiden bent.
van andere mensen. Hij staat
op een lijst van leerlingen, op
een loonlijst, in een paspoort.
Die andere 'naam' krijg je op
den duur. Het is de naam. die
je maakt of krijgt.
Wij bekommeren ons meer
om de tweede dan om de
eerste naam. Op -chool wil je
'naam' maken door goede cij
fers, tegenover vrienden door
kracht. Je leert er steeds over
mensen, die naamgemaakt
hebben in de geschiedenis, hoe
dan ook. Naam maken kun je
later door je positie, bezit,
door je karakter. Die naam
wil je hoog houden, je wilt
niet dat je naam over de
straat gaat- Bij anderen heb
je een goede of een slechte
naam. Je kunt zelfs voor de
één bevrijder" en voor de an
der 'moordenaar' zijn.
Twee korte teksten voorin de
bijbel vertellen, hoe het kan
gaan met die tweede naam-
In Genesis 11 willen mensen
een sterke stad -net hoge mu
ren bouwen. Zij zijn bang om
verstrooid te worden, zij zoe
ken de bescherming van de
groep en van de muur. Meer
nog: zij willen de onzekerheid
in hun leven buiten spel zet
ten.
De onzekerheid. die zij
'noodlot' noemen: het kan zo
maar toeslaan, dan ben je ner
gens meer, is je naam van de
aardbodem weggewist. Daar
om bouwen zij een toren: 'tot
in de hemel' moet hij reiken
om de goden in de hand te
krijgen, naar je hand te zet
ten.
Deze mensen zeggen: „Laten
wij ons een naam maken".
Zij grijpen een naam, als ge
volg van de angst om geen
naam te hebben. En ter wille
van het streven om onsterfe
lijk te w-orden. Het gevolg ligt
voor de hand: men zocht be
scherming voor zichzelf door
macht en roem ('naam wat
uitliep op jaloezie, onbegrip,
onvrede, verstrooiing.
Vlak erna. in Genesis 12
wordt verteld over Abraham.
„Vader aller gelovigen" heet
hij wel, begin van Israels
volksbestaan. Het is a.h.w.
spiegelbeeld van Genesis li-
Abraham wordt door God ge
roepen alle verbonden, elke
bescherming achter zich tij
ten en op weg te gaan.
leven te geven in de te-
van een God, die wti'
vertellen onderweg, vxa
naar toe moet gaan.
Genesis 12 vertelt over n
sen. die het waagt mé,1
God. en zich kwetsbaar1
stelt. Van deze mens en t.
mensen zegt God. „Ik zi
naam groot maken".
Abraham krijgt een naam,.
God, niet van mensen
gevolg: de mens. die doorö
'verstrooid' wordt, t'
stamvader van een volk.
volk. waaruit ondanks P
zelf vaakde Messias ttfi
komt. „Laten wij ons een*'
maken „Ik zal uw n:
jroot maken".
Ik laat liet aan u zeil otc-
te zoeken naar voorber-
van deze twee manieren
'.even. Genesis 12 rs te or,t:
ken aan de angst om
naam te verliezen, aan c'.
vrede en het onbegrip.
Genesis 12 is te ontdekker.:
wat God ook tegen Abré-
zei: gij zult een zegen
voor alle mensen. Er ziin
mensen, die de naam W
brenger' verdienen, door
woord en daad van vrede,
grip, liefde.
H.Ta*
Zierfc
