LEGALISATIE VAN DRUGS KAN VEEL VOORKOMEN „ALS ZE HET GILLEN NIET HOREN, GELOVEN ZE HET N 17 ERE DOCTOR H. J. KRAUWEEL: RUTH BREUNIS-COHEN: JATERDAG 13 JANUARI 1973 PROVINCTAlï ZEEUWS1 COURANT AMSTERDAM „Als alle drugs gelegaliseerd worden, zal het gros van de Nederlandse bevolking vooropgesteld dat men weet waar het om gaat er toch niet aan beginnen, daar ben ik vrij zeker van. Hetzelfde zou gelden voor alcohol of tabak als dat nu pas zou worden ontdekt: tegenwoordig worden nieuwe pro- (lukten eerst door allerlei instanties onderzocht en worden de mensen op de eventuele gevaren bij gebruik ervan, gewezen. Helaas is alcohol en tabak in ons leven gekomen in een tijd dat we, bij gebrek aan keuringsdiensten van waren, weinig wisten over de mogelijke slechte invloed van deze artikelen." Dal zegt de heer -H. J. Krauweel directeur van de Jellinek-kliniek In Amsterdam, aan wie de universiteit van Amsterdam dezer dagen een ere doctoraat in de geneeskunde verleen de. 9e kliniek houdt zich bezig met de oorzakelijke behandeling van ver- davingszickten. De lieer Krauweel Krijgt het ere-doctoraat voor zijn verdiensten op medisch-maatschap- pelijk terrein. Hij heeft de benade ring van de alcoholisch verslaafden (In latere jaren werden ook drug verslaafden behandeldlosgemaakt uit het oorspronkelijke raam van drankbestrijding en geheelonthou ding. Bovendien werd de ere-doctor be loond met een prijs van de Hélène de Montigny-stichting, elke drie jaar op aanbeveling van de rector magnificus van de universiteit van Amsterdam uitgereikt aan ie mand die zich „in buitengewone ma le verdienstelijk heeft gemaakt voor iet mensdom in het algemeen". Bij de prijs hoort een financiële belo ning van £17-622. „Ik denk dat ik dat geld aan de kliniek zal schenken anders pikt de belasting het maar in", oordeelt directeur Krau weel. De nieuwe ere-doctor is „een beet je verlegen" met al die lovende woorden. „Ik kan zó tien mensen aanwijzen die het ook verdienen en mijn trouwe medewerkster, me: Timmer, verdient het dubbel. Ik ge loof niet dat dit valse bescheiden heid van mij is. Onder mijn regie hebben we weliswaar veel kunnen doen, maar een mens kan niets alleen, je moet wel samenwerken. Ik had bepaalde ideeën toen ik hier kwam en ik heb medewerkers ge zocht die het in grote lijnen met me eens konden zijn. Je moet ie mede werkers natuurlijk wel een leans ge ven. Als directeur en niet-medicus had ik 26 jaar lang voornamelijk een coördinerende en stimulerende taak. Wat we bereikt hebben is te danken aan gezond verstand en niet aan zwarte kunst". In 1909 begonnen de psychiater dokter Bouwman en de hoofdonder wijzer Van der Woude hun polikli niek voor alcoholisten, in het huis aan de Keizersgracht. Zij vonden het beter de patiënten zoveel moge lijk in de maatschappij te houden. De Jellink-kliniek heeft nu 99 bed den. „Daar heb ik voor gezorgd. Sommige mensen móét je hospitali seren. Als je daar niet onderuit kunt, dan in elk geval dicht bij huis. We streven ernaar de opneming van een patiënt de inleiding te laten zijn tot betere mogelijkheden als ambu lant patiënt". De mannelijke alcoholisten nemen 68 van die bedden in beslag, 19 worden bezet door mannelijke drug verslaafden, en twaalf bedden zijn voor vrouwelijke drank- en drug verslaafden samen. Per jaar behan delt de staf van de kliniek 660 patiënten. „De vrouwen zijn, dat blijkt maar weer uit deze cijfers, de verstandig- sten", aldus ilrauweel. „Niet alleen in Nederland is het aantal vrouwelij ke verslaafden (6 pet van de alcoho listen, 10 pet van de drug-patiënten) relatief laag: dat geldt voor de hele wereld. Ik vermoed dat dat te ma ken heeft met het feit dat we nog altijd in een mannenmaatschappij leven. De vrouw moet daarin het solide element zijn. Daarbij is zij de draagster van het leven en mis schien uit dien hoofde voorzichtiger met haar lichaam". „Nu de vrouw meer plaats gaat opeisen in die mannenmaatschappij stijgt het percentage verslaafden on der het zwakke geslacht helaas. Waarom willen vrouwen zo nodig baas in eigen bulk worden, dat zijn ze toch al? Ik zou zo zeggen dat de vrouw moet leren minder afhanke lijk van de man te zijn in verstande lijk en emotioneel opzicht: het wordt tijd dat ze baas in eigen hoofd wil zijn". OVERDREVEN MEDICIJNGEBRUIK De Jellinek-kliniek geeft naast hulp aan alcoholisten en drug-ver slaafden ook steun aan mensen die verslaafd zijn door overdreven medi cijngebruik- Verder is er een afde ling voorlichting, onderwijs en op vang, die cursussen verzorgt voor sleutelfiguren in de maatschappij: maatschappelijk werkers, leraren, schoolartsen, dominees en pastoors. „Die cursussen zijn een poging tot preventie door kennisoverdracht en aanpak-verandering. Het is van groot belang dat deze mensen, ver slaafden die bij hen komen, niet negatief tegemoettreden". In Nederland is genezing van alco holisten niet onvoorspoedig. In de Jellinek redt 40 procent van de pa tiënten het; zij worden weer sociaal aangepast- Dat houdt in dat ze vol doen aan drie criteria: niet meer drinken, de familie-verhoudingen draaglijk en normaal maken, alsme de de verhoudingen op het werk. Twintig procent van de patiënten is veel beter geworden maar heeft nog wat 'schoonheidsvlekjes'. Tien pro cent blijft veel aandacht vragen. „Daar moeten we verrekte hard aan werken om ze op dat niveau te nouden", aldus de heer Krauweel. Onveranderd blijft 30 procent- Vol gens de binnenkort afscheid nemen de directeur is dat ook te wijten aan het gebrek aan mankracht. „Maar ook voor de sociaal-aangepas- ten is het zo: ben je eenmaal vat baar voor alcoholisme (of dat nu aangeboren is of verkregen), dan blijf je het"- Bij het drugs-publiek gaan we niet eens van criteria uit. „Bij 20 procent van deze patiënten is een gunstige verschuiving te zien in het functione ren- na behandeling. De rest sukkelt door. Ze delen him brood met el kaar, vaal: -- misschien door hun bekende weerstandsloosheid ook met. mensen die ze niet eens aardig vinden- Als het druggebruik wat be ter is geïntegreerd in de maatschap pij, en we houden lang genoeg vol, dan zal het waarschijnlijk stukken beter gaan". „Ieder meas drinkt weieens een glaasje behalve de geheelonthou ders dan en heel velen, vooral jeugdigen, roken weieens een stickie. Maar er komt een punt dat de meesten zeggen: ik ga niet verder. Degenen die wel verder gaan wor den veelal aangetrokken door het experiment, het avontuur. Ze kunnen echter ook op één vlak tot hun grenzen experimenteren, in plaats van aan alle kanten in het wilde weg Ben soort beperking, dus speci alisatie, is hier misschien wel aan te raden", meent de 66-jarige heer Krauweel. „Dan heb je ook nog een groep (die vind je hier het meeste) die een aangeboren of door omstandigheden aangekweekte, behoefte heeft zich zelf te vernietigen, of die sneller ergens aan verslaafd raakt dan een ander. .Alle mensen in de min of meer ontwikkelde landen weten don ders goed dat er inzake milieuhygië ne krachtdadig afgeremd moet wor den. willen we over dertig jaar niet met z'n allen stikken. Toch wordt er te weinig gedaan. We blijven hopen dat er uiteindelijk niets ernstigs ge beurt. De eerste beste alcoholist doet precies hetzelfde". (Van onze correspondent) Het is nogal ondenkbaar: plotseling staat in de krant dat een op zich zelf zo keurige hoofdcommies van het ministerie van justitie warm zeep sop heeft gegoten in een student die gearresteerd is bij een demonstra tie tegen de 1.000 gulden collegegeld. De meest behoudende figuren in Ne derland zouden nog rood aanlopen van opwinding, kabaal in de tweede kamer, motie van wantrouwen tegen de verantwoordelijke minister, sta pels dreigbrieven aan het adres van de martelende hoofdcommies, etc. Ver weg, in Brazilië en dat soort landen wordt zo wel gemarteld; af en toe staat het in de krant. Kardinaal Alfrink heeft het zelf bevestigd, het is dus nog waar ook, maar het is wel veilig ver weg. mensen gevangen omdat ze hun mening gezegd hebben- Dan zullen ze, hoor je dan- ook best wat anders gedaan hebben. Ie mand zit niet zomaar gevangen". „Neem Willem Duys. Als die een armza lig bloederig kindje omhoog houdt, barst iedereen in snikken uit en peurt geld in de melkbus. Als je gewoon zegt: er zijn landen waar je in de gevangenis komt als je je mening zegt of dé verkeerde gods dienst hebt, dan hoor je weer: hebben ze dan niks anders gedaan. Nee, mevrouw, niks anders. Iemand wordt <en psychiatri sche inrichting ingedouwd omdat hij an ders denkt dan de regering". Berichten over martelingen van gevange nen in Ierland zijn alweer wat schokken der, want Ieren zijn eigenlijk wel mensen van ons slag, en die martelen dus ook. Een marteling in België is nog weer erger, in Maastricht zou je 't dan al kunnen horen- Om te proberen deze martelingen van politieke gevangenen wat dichter bij huis te halen, heeft Amnesty International in de weken voor Kerstmis een actie gevoerd. Amnesty International is een vereniging die opkomt voor mensen die vervolgd worden wegens het zeggen van him me ning. In tal van landen zijn afdelingen, de meest opvallende activiteiten in Nederland zijn adoptiegroepen en kaartenacties. Iede re maand wordt een gevangene uitgekozen die dringend hulp nodig heeft en deze wordt door de leden dan bedolven onder ansichtkaarten. De gevangene krijgt zo enige morele steun, en de kaarten worden ook gestuurd naar de verantwoordelijke autoriteiten om hen er op te wijzen wat ze in hun land eigenlijk aan het doen zijn. Een adoptie- groep adopteert drie gevangenen, één uit een communistisch land, één uit het Wes ten en één uit de derde wereld. De groe pen proberen „hun" gevangenen op alle mogelijke manieren te helpen, tal van gevangenen zijn al vrij gekomen. Mevrouw Ruth Breunis-Cohen is pers secretaresse van de Nederlandse afdeling van Amnesty- Haar probleem: hoe krijg je welvarende Nederlanders warm voor poli tieke gevangenen? Het probleem bij het interviewen van actiegroepen is vaak dat deze mensen zich in hun streven naar een volledig mogelijke publiciteit uitdrukken in een soort stencil- taal, waardoor die publiciteit nauwelijks meer te lezen is. Niet mevrouw Ruth Breunis-Cohen, die zich bedient van een smeuig Nederlands. Dat doet niks af aan de ernst van de zaak van de politieke gevangenen, maar de problemen komen zo wel beter over. Ze woont in Rotterdam, man- twee kin deren, is joodse („Ik zit vrij dun in m'n familie"), heeft zelf drie en een half jaar in het Jappenkamp gezeten, maar wil daar liever niet over praten. Als we op zoek gaan naar haar motieven om zich in te zetten voor politieke gevangenen, komt het er tnrh van .Naast ons was het gebouw van de Kempetai, een soort Gestapo. Dat gebouw was hoger dan de gevangenis muur. dat hadden ze heel slim gedaan, want zo kon je vanuit de gevangenis zien wat er gebeurde. Je kon het martelen zien, je zag die mensen zo hangen met de armen naar boven; sigarettenpeukjes, na gels eraf, de oude beproefde metho den"- „Ik heb nou het rare idee dat wij die die oorlog toch overleefd hebben, een voorbeeld moeten zijn voor de kinderen; wat er gebeurde is strijdig met alles waar je in gelooft. Wat klinkt dat onbenullig, hè, maar als je er zelf over praat is het toch anders. Het is toch logisch! Mijn familie is er niet meer, ik heb het wel overleefd, ja, waarom doe je- iets? Voor Vietnam, Griekenland het geeft niet wat. maar je doet iets „Amnesty trekt mij persoonlijk erg aan omdat het gaat om Oost en West en de derde wereld. Wat ik niet moet, dat zijn die kleine hokjes, ijsmutsen breien voor blanke negers, dat soort dingen. Ik ben vreselijk gefrustreerd geworden toen ik laatst een hele zaterdag heb gestaan in een standje van ons hier op het Beurs plein. Dat plein wordt omsloten door V en D, de Hema en de Bijenkorf. We hadden er een hele dag gestaan en vijf gulden en dertig cent opgehaald"- „Daar lopen letterlijk duizenden mensen, zulke stromen- dat je niet meer ziet dat het allemaal mensen zijn, het is een massa pakjes-dragende figuren zo walgelijk. Op zaterdag, dan ga je boodschappen doen, je eet in de stad een tosti en je haalt wat lekkers bij de koffie. Zo zijn de zaterdagen geprogrammeerd. En op zon dag dan is er de kerk, denk je even aan iets anders, als je op zondag ergens gaat staan, krijg je de mensen wel mee". „Als je met zo'n standje staat merk je dat de mensen het niet willen weten, er is veel ellende in de wereld, maar het is ver van hun bed.' Ze kijken je aan alsof je een kip bent die een eendenei heeft uitgebroed. Ze kijken je aan van: mens wat moet ik nou met jou aan? Je ziet er wel snugger uit, maar geloof je zelf wat je zegt? Ze zijn er van overtuigd dat het overal zo gaat als in'Nederland met keurige proces sen-verbaal. voorarrest, vragen in de Ka mer etcetera". .Maa>- dan zeg je: er zitten gewoon BUREN „De mensen geloven niet dat het waar is- Zolang ze het zelf niet voelen, geloven ze het niet. Als ze het gillen niet horen, geloven ze het niet. Weet u het zeker, hebt u dan foto's? Maar wat denkt u, mevrouw, zeg ik dan, dat zo'n regime foto's laat maken?" Het is uw vereniging nog niet gelukt in brede lagen van de bevolking leden te werven? Ruth Breunis-Cohen: ,-Als je zo es rond kijkt wie er lid zijn, komen ze wel uit alle lagen van de bevolking. Er zijn ook stra tenmakers bij. Ik heb een bloemenman, een man met zo'n kar, die komt hier af en toe aanbellen en brengt een paar gulden. Nou, dat is voor jouw gevangenen, zegt-ie dan, jullie doen zo je best". „Maar dat is ook al een beetje een speciale vent, hij heeft een voogdijkind, dus toch alweer iemand die bereid is om ja hoe moet je het omschrijven? Het zijn wel alle lagen van de bevolking, maar het is toch het soort mensen dat bereid is om door te denken. Oudere mensen die de oorlog meegemaakt hebben n zeggen: dit nooit meer- En jongeren die er thuis over gehoord hebben en zeggen: dit hoeven we niet. Het zijn dus mensen die zien dat er behalve Bonanza nog andere dingen in het leven zijn". „Kijk es, als je bijvoorbeeld in een kerk een lezing houdt en je noemt gevallen dan geloven ze je. Als je zegt: we hebben hier die havenstaking gehad voor de 400 gul den; bij ons is claar niemand om gearres teerd. Maar in dat en dat land heeft die en die man 16 jaar gekregen om zoiets, dan geloven ze je: als je dit soort dingen maar gebruikt". -,Het is onwaarschijnlijk moeilijk. Grie kenland is een erg mooi land en daar ga je heen op vakantie. Van mij mogen ze er heen, hoor, als je er maar heen gaat met het idee dat niet alles goud is wat er blinkt"- Een probleem lijkt me ook dat in kranten regelmatig berichten staan over grote aantallen politieke gevangenen. Maar die enorme getallen zeggen op den duur niet zoveel meer. behalve dat het er veel zijn. Ruth Breunis-Cohen: „Ik zal Je es wat laten zien". Uit een andere kamer komt ze terug met een vlechtwerk gemaakt door politieke gevangenen van de voedselblikjes, die ze gekregen hebben. Die blikjes zijn allemaal in keurige reepjes gesneden en hebben zo een zeer nauwkeurig vlechtwerk opgeleverd. Duidelijk werk van mensen die alle tijd hebben. Ruth Breunis-Cohen: „Toen ik het uit pakte heb ik staan janken. Kijk alleen es naar die engeltjes, gemaakt van stukjes, geknipt uit zo'n blikje. Die mensen zitten al jaren in een kamp, komen nooit meer vrij. Als je dit ziet, raak je er nog meer van overtuigd dat dit werk waanzinnig belangrijk is- Er wordt ons wel verweten: jullie moeten je met structuren, systemen in een land bezighouden en niet met individuele gevallen, terwijl jullie drie mensen helpen, kreperen er duizend. Maar als wij wachten tot die structuren veran derd zijn, zijn er intussen 1.003 gekre- peerd". U hebt op de televisie eens een dag sluiting over Amnesty gedaanwat voor reacties komen daar dan op binnen? Ruth Breunis-Cohen: ,-De opname ging zo: ik stond foldertjes uit te delen, aan kwam een dominee langs en vroeg: me vrouw vertelt u er es wat over en dan gingen we samen op een bankje zitten. De opnamen voor die vijf minuten hebben een dag geduurd, allemaal mensen er om heen: roepen „dag moeder"; je was net bezig en begon iemand naar die camera te zwaaien of de groeten aan zijn tante te doen". „De reacties; er reageren maar weinig mensen die tegen zijn. Wel zag iemand es een foto van mij waarop ik een zilveren Davidsster droeg, waarop hij reageerde dat hij een groot respect voor mij had. Hij had gezien dat ik joodse was- En aan wat er nu in Israël gebeurde, kon je ook maar weer duidelijk zien dat je joden en joden had. Het kwam niet duidelijk uit de verf bij welke groep ik nu precies behoor de". LEUK „Wat het ook erg leuk doet is de opmerking: denk es aan de joden in Rusland. Waarop ik dan zeg: dat doen we ook mevrouw, we denken óók aan Perzen en Turken. Als je het zo stelt is het kennelijk in de hele «aw> mis, hoor je dan. Ja, dat is net ook, meneer. Mensen hebben vaak ook graag dat je je met een speciaal groepje bezig houdt. Banketbak kers die graag hebben dat er iets gedaan wordt voor een banketbakker die ergens vast zit- Of er wordt gezegd: denk es aan de baptisten in Rusland. De groep waar je zelf emotioneel bij betrokken bent is altijd belangrijker dan andere groepen". ,-Ierland is ook veel erger dan Spanje- Ik vermoed dat het komt omdat Ierland in het Engelse taalgebied ligt, het is dicht bij en dat geeft een bepaalde angst. Iets in België zou nog harder aankomen. Ierland is dichtbij en je ziet hert op de tv: dan geloven ze het wel. We hebben een missie naar Ierland gestuurd en als je dan die foto's ziet: mensen met een zak over het hoofd, in een kist opgeslagen". „Maar zoiets is weer minder erg als je even later over martelingen in Brazilië hoort- Bij het martelen wordt daar ge bruik gemaakt van de technische vooruit gang. Een speciale machine om bij iemand zeepsop in het lichaam te pompen. In Brazilië is ook berekend wat de invals hoek van slagen moet zijn. Je ziet dan geen blauwe plekken, maar het slachtoffer sterft wel aan Inwendige bloedingen. Het is angstaanjagend te zien hoe martelingen toenemen als onderdeel van een gevestigde orde". Schrikt u er nog steeds van? Ruth Breunis-Cohen: „Je schrikt niet meer van de informatie: daar en daar wordt gemarteld. Dat weet Je al. Als je de rapporten leest denk je wel: oh God, ze hebben er weer wat bij geleerd- Immuun word je er niet voor, moedeloos wel. Want wat is precies martelen-? Het dringt moei lijk tot mensen door. Korea, Vietnam, dat is wel erg, maar er is een oorlogssituatie en dan krijg je van die dingen. Maar als je dan es niet naar huis terug kunt, omdat het is weggebrand? Als je vrouw en je kinderen zijn weggebracht. Ja, dat is dan wel vervelend - waarom snappen ze het nou toch niet?" Is het in de praktijk regelmatig moge lijk contacten met politieke gevangenen te leggen? Ruth Breunis-Cohen: ,-Met Rhodesië heb ben we bijvoorbeeld een tijd gehad dat we redelijk met- gevangenen konden corres ponderen. Brazilië kom je niet in. Paraguay heeft een waanzinnige censuur, Grieken land ligt ook erg moeilijk, we moeten het hebben van contacten, gewone mensen, mensen als u en ik". Ruth Breunis-Cohen: ..Nou ja, ze zeggen wel altijd dat wat wij zeggen niet waar is. De Braziliaanse ambassade heeft bepaald dat er in Brazilië geen berichten mogen komen die aan Amnesty ontleend zijn"- Ruth Breunis-Cohen: „Mijn gevoel ook. Als ze geen bezwaren hebben tegen wat we zeggen, zouden ze ons niet tot een verboden organisatie maken. En dan weer krijgen we het etiket van links, even later zijn we weer rechts. Toen we iets zeiden over de politieke gevangenen in Indonesië waren we een communistische martelorga nisatie, toen we even later met Rusland bezig waren, waren we anti-communis tisch". „Maar daar gaat het niet om- we zijn niet tegen bepaalde regeringen, we zijn alleen tegen dictatoriale regimes, of die nou links of rechts zijn". Helpt publiciteit eigenlijk? Ruth Breunis-Cohen: .Als het Sn de krant staat, is het waar. Maar het beste is natuurlijk als lk in een damesblad op de foto zou komen met op ae ene arm een kind en in de andere hand een koekepan. „In haar gezellige woning aan de Spoorsin- gel" etcetera. „Ik ben bang dat net dan wel helpt".

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1973 | | pagina 17