ER IS GEEN WEG OF DIJKJE IN MIDDEN-
ZEELAND OF TONNIE HENDRIKSE KENT HET
HENK DE MOET:
OLYMPIA'S RONDE FUNEST VOOR
DE RONDE VAN MIDDEN-ZEELAND
via stichting
contact sponsor
karavaanleider van de ronde van midden-zeeland kan
onverhoopte omleidingen gemakkelijk en snel aangeven
secretaris overkleeft: slecht weer 'drijft' ploegen weg
boosdoener
rigoureus
PRODUCTIELEIDER PRAAT VOOR
BEPAALD AANTAL EVENEMENTEN
„Voordat ik een parcours uitzet
heb ik het al in mijn hoofd"
Veel gevaarlijker
Niet veel hij
Dertig kaarten
Variëteiten
EMM-successen
JONDEHDAG 1 JUNI 15172 EXTRA PAGINA RONDS VAN MIDDEN-ZEELAND
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
19
GOES Henk de Moet, de 46-jarige ambtenaar van de Be
scherming Bevolking in Goes met de functie van algemeen
sectorcommandant en de portefeuille van BB-oefeningen,
is niet alleen voorzitter van het comité Ronde van Midden-
Zeeland, maar hij is ook produktieman. Voorzitter van het
comité wil de oud-infanterist wel graag blijven, maar die
produktie wil hij kwijt, als het maar even kan. „De produk-
tieleider", aldus Henk de Moet, „verzorgt de contacten met
de sponsors. En dat moet eigenlijk een figuur zijn, liefst een
vertegenwoordiger, die via zijn werk op pad kan zijn om con
tracten te sluiten." Hij voegt er aan toe: „En dat laatste
nu, kan ik net niet. Ik ben teveel aan het BB-rayon gebon
den om hele dagen de pad op te kunnen gaan.
de zaak rond en de sponsor Is
van alle gesoebat al".
„Maar", vervolgt voorzitter De
Moet, „de meeste organisatoren
van evenementen willen er niet
aan. Ze zijn te bang, dal ze geen
baas in eigen huis blijven. En dat
komt eigenlijk omdat ze wild
enthousiast zijn voor de organisa
tie van het spul. maar geen in
zicht hebben in de financiële bu
siness. Ze willen in hur. bepaalde
stramien blijven doorotteren",
merkt Henk de Moet op, daarbij
zijn Gelderse afkomst (Velp)
blootgevend.
„Ik doe graag crganisatiewark",
zegt Henk de Moet tijdens het
gesprek. ..Improviseren en organi
seren. stilzitten kan ik amper".
Zijn huidige BB-werkzaamheden
brengen dat wel mee, evenals
zijn militaire achtergrond. Amper
13 jaar trad de jonge Henk de
Moet in dienst bij de Arnhemse
hulppolitie, die in de door de
oorlogshandelingen geteisterde
Gelderse hoofdstad plunderingen
moest voorkomen. Vervolgens
werkte De Moet anderhalf jaar
bij de bom- en mijnopruimings-
dienst, waarbij hij de Walcherse
kust („Daar lagen er ontzettend
veel') en het vliegveld Woens-
drech: van mijnen vrijmaakte.
Over dit werk zegt hij: ..Er was
sen enorm risico aan verbonden,
maar als je die spullen maar
wantrouwde kon je niets gebeu
ren". Als OVW'er (oorlogsvrijwil-
.ïger) diende Henk de Moet tot
oktober 1949 als sergeant in In-
die (waar hij een granaatscherf
door zijn scheenbeen kreeg, over
igens zonder dat hij voor de
militaire dienst werd afgekeurd)
tenslotte (na een beroepsoplei
ding) zijn militaire loopbaan in
1957 (eervol) af te sluiten aan de
kaderschool infanterie in Den
Bosch, waaraan hij zes jaar een
opmerkelijk kundig instructeur
was.
Het brede scala van werkzaamhe
den bij de infanterie vond Henk
de Moet bij de BB terug. Hij
houdt zich bezig met coachen,
begeleiden en instructeursoplei
dingen van de reddings-, de ge
neeskundige en de ABC-dienst.
„Ik zit hier in Goes eigenlijk In
mijn oude vak", oordeelt de co-
mitcvoorzitter van de Midden-
Zeeuwse ronde.
Aan het slot van hei gesprek
hamert hij nog eens op de pro
duktie van zo'n ronde, één van de
moeilijkste taken. „Bij de spon
sors moet je de middelen loswe
ken om gezond te kunnen draai
en met zo'n wielerspektakel".
Henk de Moet wil eerlijk beken
nen. dat je in het wiclcr-produk-
tdevak wel eens blind wordt.
„Vooral in de levensmiddelen
branche heersen soms heel ande
re gedachten daarover en dat kan
de wielersport vaak ten goede
komen", aldus De Moet, die na
Ad Verhulst. Piet van Hese. en
Jan Van Stee de vierde voorzitter
van het comité Ronde van Mid
den-Zeeland as er. da: voorlopig
stellig nog wel een tijdje zal
blijven.
MIDDELBURG Maak Tonnie Hendrikse uit Middelburg
's nachts midden in zijn diepste slaap wakker en hij zal
desgevraagd zonder mankeren de route van de Ronde van
Midden-Zeeland (met zijwegen) afratelen. Want deze 33-
jarige assistent-administrateur bij de stedelijke scholenge
meenschap (met 900 leerlingen) in Middelburg kent, dank
zij een ronde-ervaring van tien jaar, alle wegen, wegjes, dijk
jes en paadjes in Midden-Zeeland als zijn broekzak. Er
kan dan ook eigenlijk morgen (vrijdag) en zaterdag niets
op het traject gebeuren (een ingezakte dijk of een
toch nog plotseling opgebroken of geteerde weg) want
Tonnie Hendrikse kan snel een beslissing nemen voor een
omleidingsroute.
„Nu na al die jaren weet je meteen waar de provincialewegen en binnen
wegen op uitkomen en kun je direct aansluitingsroutes vinden als er iets
misgaat", verzekert de Middelburgse karavaanleider (de man in de
Ronde van Midden-Zeeland, die het parcours uitzet, de vergunningen be
handelt, voor de auto's voor jury en pers zorgt enz.) die voor de wie-
lercomites van Inter-Scaldis (inmiddels opgeheven) Zuid-Beveland en
Walcheren vaak op verzoek routes uitgezet heeft. Hendrikse: „Voordat
Ik in dergelijke gevallen aan het uitzetten van het parcours begin heb
Ik de route al in m'n hoofd."
_heid met de midden-Zeeuw
se wegen en wegjes, vooral in de zak
van Zuid-Beveland kronkelend als bij
na nergens ter wereld, heeft Tonnie
Hendrikse juist voor deze dertiende
ronde veel gemak opgeleverd. Want
volgens de nieuwe richtlijnen wegwed
strijden 1971 van de provincie Zee
land moest de rondekaravaan op
grond van de verkeersveiligheid name
lijk het grootste deel van de voorheen
benutte provinciale wegen mijden.
Tot aan deze ronde', zo verduidelijkt
Tonnie Hendrikse, „benutten we onge
veer 70 procent provinciale wegen in
de route. Dat is nu door die nieuwe
maatregelen van de provincie terugge
lopen tot een percentage van 10, zo
dat ik voor 60 procent vroeger ge
bruikte wegen alternatieven moest
zoeken". Dat impliceerde vooral een
grondige wijziging van het traject
over Walcheren, waar de ronde voor
heen via de provinciale wegen van
Vlissingen naar Westkapelle, Domburg
en Serooskerke gedirigeerd werd.
Hendrikse- .Dat hele noordelijke stuk
van Walcheren is er uitgevallen. In
olaats V3n een hele lus over dit eiland
"moest ik terugvallen tot een halve lus
binnendoor, via Valkenisse naar Big-
gekerke. Die verloren ruimte van on
geveer 15 kilometer moest ik terug
vinden in de zak van Zuid-Beveland,
waar het traject nu een soort S-
s'i^er volgt, die bovendien nog extra
dometeis lang is omdat de ronde als
gebed ianger is dan de vorige jaren".
We varen meestal rond 160 km lang
(met uilzondering van één van de
eerste ronden, die ongeveer 240 kilo
meter mat) maar Tonnie Hendrikse
beeft JOVWU-coach Joop Middelink ge
mard or Iiij de dertiende ronde van
Midden-Zeeland kon uitbreiden tot
rond 190 Ion. Hendrikse licht toe:
„Dat heb ik gedaan om de renners
voor ie bereiden op de buitenlandse
wedstrijden, die meestal 200 tot 220
kilometer lang zijn. De heer Midde
link, die vorig jaar de Ronde van
Midden-Zeeland volgde, ging akkoord
met dit plan, zodat ik nu een par-
tours van 195 in elkaar gezet heb".
Overigens is dat wegvallen van de
provinciale wegen volgens Tonnie
Hendrikse de verkeersveiligheid be
slist niet. ten goede gekomen. „Vroeger
at je op die wegen, maar nu moet je
er steeds op om er noodgedwongen
sen eindje gebruik van te maken en
dat is veel gevaarlijker voor het nor
male verkeer". Dat geldt onder meer
voor de Sloeweg, waar dd renersmeu-
te onder Ritthem even op en af moet.
„We hebben", aldus het relaas van
karavaanleider Hendrikse, „daar bo
vendien nog een voor de renners
zeker niet gemakkelijke opgaaf, maar
voor het verkeer veiliger mogelijkheid
geschapen om de achter het peloton
rijdende automobilisten even een paar
minuten de gelegenheid te geven onge
hinderd hun weg voort te zetten". Het
is overigens niet voor de eerste maal,
dat de verkeersveiligheid op de
Zeeuwse provinciale wegen optimaal
verzorgd wordt. Want ook voorheen
was net bij gebruik van de provincia
le wegen een eerste vereiste om zo
weinig mogelijk linksaf te slaan met
de rondekaravaan om het tegemoetko
mende verkeer niet te hinderen. Kara
vaanleider I-Iendrikse heeft er overi
gens alle begrip voor. dat door de
steeds toenemende 'vakantiedrukte de
verkeersveiligheid op de provinciale
wegen (en trouwens ook op de ande
re wegen) voorop moet staan.
Via een 15 kilomeier kleinere route
op Walcheren en circa 35 kilometer er
bij in de Zuïdbevelandse zak en nog
wat extra kilometers op andere tra
jecten heeft Tonnie Hendrikse de 195
km voor de 13e Ronde van Midden-
Zeeland bereikt. „Veel meer kan er
overigens niet bij, anders ga je wegen
kruisen en dat is niet de bedoeling",
hebt de Middelburgse karavaanlcider
nog toe.
Slechts een maand of vijf heeft Hen-
onkse geen bemoeienis met de Mid-
aemeeuwse ronde. „Normaal begin
ik in oktober, dus zo'n zeven maanden
van tevoren, met de voorbereidingen,
zo omstreeks de bietentijd", voegt hij
er veelbetekend aan toe. Ongeveer zes
weken van tevoren is Hendrikse ge
reed met de globale route. Die kan
nog tot enkele dagen voor de ronde
veranderen. „Er worden soms straat
namen veranderd, in Veere werden
tot kort voor de wedstrijd naambord
jes weggehaald, ergens anders is een
weg opgebroken, dan weer een stuk
zojuist opnieuw geasfalteerd of zelfs
buiten gebruik voor enkele dagen of
wekenlaat Hendrikse weten.
Ve definitieve route gereden
wel rin?r moet Tonnie Hendrikse
routekaarten opnieuw teke-
"et eerste plan gaat, na overleg
met Zeeuws sportcommissielid Arjaan
de Schipper over speciale eisen van
de KNWU en na toestemming ge
vraagd te hebben aan de burgemees
ters van de gemeenten waar de ronde
doorkomt, naar de politie, die voor
treffelijk samenwerkt met de kara
vaanleider.
Deze zegt: „Het mooiste van de ronde
vind ik de samenwerking met de
politie. Als je je aan haar aanwijzin
gen houdt gaat het zonder meer op
rolletjes. Meestal gaat de gemeente
en de rijkspolitie slechts na of er aan
mijn wensen voldaan kan worden en
zo niet, dan heeft men er wel gegronde
redenen voor".
Er komt een fors deel van het Zeeuw
se politieapparaat in het geweer om
de rondekaravaan veilig langs alle
moeilijke punten in de route te lood
sen. De stedelijke korpsen van Goes,
Middelburg en Vlissingen zijn die dag
zelfs op volle sterkte met reservisten
in de weer en de Walcherse stedelijke
korpsen assisteren elkaar bovendien.
Van de poütie-autoriteiten weet Ton
nie Hendrikse. dat het begeleiden van
de ronde steeds zwaarder voor de
Hermandad zal worden. De volledige
politiesterkte in het gebied van de
ronde zal in de toekomst beschikbaar
moeten zijn om een veilige en vlotte
doorkomst te garanderen.
Tonnie Hendrikse zoekt zoveel moge
lijk naar een veilige route: „Je moet
in ieder geval een route zoeken, waar
het leven van de renners niet in
gevaar komt. Ik heb het in de Ronde
van Zuid-Holland meegemaakt, dat de
renners over een tramrails gestuurd
werden. Zoiets zal hier niet voorko
men".
Drie dagen voor de ronde krijgt Hen
drikse gewoonlijk de vergunningen
voor de route binnen en dan is het
nog even druk werk om de tijdsche
ma's te versturen. „Op de minuut af
heb ik drie schema's meestal rondge-
kregen", kan Tonnie met gepaste trots
beweren. „In één minuut rijden de
renners gemiddeld 800 meter, dat is
48 kilometer per uur, op moeilijke
gedeelten niet meer dan 35 kilometer,
maar op de Veerse Gatdam bijvoor
beeld met de wind in de rug worden
soms wel onvoorstelbare snelheden
bereikt van tegen de 70 kilometer.
Daar worden clan ook meestal de
beslissingen in de ronde geforceerd,
omdat daar de 120 kilometer wordt
bereikt, een afstand die meestal gere
den wordt, terwijl op dat moment de
besten hun reserves in de strijd wer
pen".
Slechts één keer is de meute geduren
de de jaren, dat Tonnie Hendrikse
zich met de karavaanleiding bemoeit,
een kwartier te vroeg geweest, maar
die voorsprong werd later weer teniet
gedaan.
Vanzelfsprekend moet Hendrikse
steeds, naar variëteiten zoeken. Het
zou gèmakkelijk zijn om een directe
weg van bijvoorbeeld Goes naar Vlis
singen te kiezen, maar dan kwam de
rennersmeute compact in de Schelae-
stad aan.
Dit jaar heeft de karavaanleider met
de gewijzigde situaties op Walcheren
en in de Zak van Zuïd-Beveland al
ruimschoots variëteiten in de route
verwerkt en voor volgend jaar heeft
hij alweer enkele nieuwigheden op het
oog. ..Ik ben van plan een deel van de
Bevelandse Zakwegen weg te laten
om dan een nieuw stuk route door De
Piet te vinden als ik maar boven de
spoorlijn kan blijven. Dit jaar heb ik,
dacht ik, een mooi stuk natuurgebied
in de route betrokken, namelijk de
Phoenixweg langs de Noordbevelandse
kant van het Veerse Meer in de
omgeving van Kamperland".
Tonnie Hendrikse vindt niet, dat de
route er moeilijker op geworden is in
vergelijking met vorige ronden. De
zeedijk bij Westkapelle is er niet
meer om een schifting te veroorzaken
en het altijd lastige vervolg naar
Domburg mist hij ook. „Het komt nu
nog veel meer aan op de behendigheid
van de renners, van wie v.ooral in
Zuid-Beveland met z'n dijkjes af en
op met onmiddellijk scherpe bochten
er op volgend stuurmanskunst ge
vraagd wordt", meent Hendrikse.
Zoals gezegd: de karavaanleider van
de ronde 'doet' dit spektakelstuk voor
de tiende maal. Hij begon als chauf
feur bij de algemene dienst, er via
Lex de Koning bijgehaald, hij verzorg
de een jaar het premiesprintklasse-
ment en tufte een jaar op de scooter
mee als assistent-karavaanleider van
Piet van Hese uit Middelburg. Toen
Van Hese rond zes jaar terug bij de
gemeente Middelburg in dienst trad.
nam Tonnie Hendrikse zijn taak als
karavaanleider over. Hij doet dat nu
nog steeds zonder assistent, maar
door zijn enorme ervaring en routine
voelt hij dat niet als een groot be
zwaar.
Op de racefiets heeft Tonnie nooit
plaatsgenomen. Van sportorigine is
hij handballer, bij EMM. Vanaf 1965
begeleidde hij ae meisjesjunioren van
de Middelburgse ploeg, die onder zijn
bekwame leiding in 1968 na zuidelijk
districtskampioen te zijn geworden
tweede werden in de strijd om de
nationale juniorentitel!
PROBLEEM van de (zater)dag voor
karavaanleider Tonnie Hendrikse is:
zorgen, dat de renners hem blijven
volgen! Een enorm probleem is het
overigens niet: in vrijwel alle gevallen
is het uitstekend gelukt. Slechts één
maal kwam Tonnie in de ronde een
groep Engelse renners tégen: ze wa
ren de verkeerde weg ingeslagen en
werden dus noodgedwongen uit de
ronde genomen. Voor Tonnie Hendrik
se zijn de-problemen er na zijn werk
als rondeman bij de technische dienst
in Middelburg plus daarbij meerdaag
se wedstrijden en de publiciteitskara-
vaan beslist eenvoudiger op geworden.
Niettemin blijrt voor hem een grote
verantwoordelijkheid voor een goede
en veilige route, een verantwoording,
die hij echter dankzij zijn enorme
ervaring, opgebouwd in tien ronden
Midden-Zeeland, makkelijk op zich
kan nemen.
MIDDELBURG De moeilijk
heden, waarmee de organisato
ren van (vooral) de dertiende
Ronde van Midden-Zeeland ge
confronteerd worden, dan wel
de grootste zorgen van Kees
Overkleeft uit Middelburg lopen
als rode draden door het relaas
van de bijna 48-jarige secretaris
van het ronde-comité. Over-
kleefts problemen zijn in feite
terug te voeren tot het ditmaal
wel erg gedund rennersveld
(zorg I), het vooral dit jaar ont
zettend slechte weer tijdens vrij
wel elke wielerkoers, die er tot
nu toe in Nederland gereden is
en waardoor het enthousiasme
bij vele volgers en zelfs bij een
fiks aantal renners langzamer
hand tot een minimum is losge
weekt (zorg II) en de overdaad
aan grote wielerevenementen
vlak voor de Midden-Zeeuwse
ronde (zorg III).
De grootste zorg voor Overkleeft en
de andere organisatoren van de Ronde
van Midden-Zeeland is eigenlijk, dat
ze er zo bitter weinig tegen kunnen
doen. De comité-secretaris was vorige
week zaterdag nog naar Limburg ge
togen om te proberen tijdens de ron
de in deze zuidelijkste provincie het
rennersveld voor de Midden-Zeeuwse
ronde, dat toen dertien ploegen groot
was (normaal kunnen er 22 ploegen
tot de klassiekers, dat is 132 renners,
toegelaten worden) wat op te vijze
len.
„De stemming daar bij de volgers
was", volgens Overkleeft. „verschrik
kelijk". Hij vervolgt: „De lust is er
gewoon uit. De ene na de andere
koers krijgen de rondekaravanen te
maken met ontzettend nat en koud
De grootste boosdoener is echter
Glympia's Ronde door Nederland, zo
meent Kees Overkleeft. „Wie daar
achter zit met zijn ronde is de pineut.
En dat doen wij met Midden-Zeeland.
Bovendien hebben we nog enkele an
dere klassiekers voor ons, de Omloop
van de Kempen en de Ronde van
Liburg". De comitésecretaris meent
dan ook: „Als we naar een echt
geanimeerd rennersveld toe willen
moeten we toch van onze datum be
gin juni af".
Maar Kees Overkleeft is realist ge
noeg om te bekennen dat dit idee niet
zo maar verwezenlijkt kan worden.
..Alle organisatoren van wielerevene
menten zijn gewend aan him eigen
datum, wij immers ook. En welke
datum moeten we anders kiezen? Aan
het begin van het seizoen hoef je een
ronde niet vast te stellen, want dan
komt er geen hond naar kijken, en
over een nieuwe datum helemaal ach
terin in het seizoen zijn de meningen
ook nog al verdeeld".
Om er dan resoluut op te laten vol
gen: „Maar als ze niet willen komen,
dan moet het maar niet. Ik ga niet
voor bedelaar spelen. Overigens moet
ik er wel bij zeggen, dat we een stel
goede ploegen met een aantal sterke
renners hebben".
Op onze vraag of het per se nodig is
om met zo'n stuk o£ twintig ploegen
aan de start te komen nu er van
steeds smallere wegen gebruik moet
worden gemaakt (immers, dit jaar
moet de Ronde van Midden-Zeeland
60 van 70 procent provinciale wegen
net waarover de route voorheen ging.
missen moet Kees Overkleeft dan ook
bekennen: „Het is hier in Zeeland
inderdaad heel lastig geworden wat
betreft de wegen. Ik heb elders infor
maties over de verkeerssituatie inge
wonnen en op meerdere plaateen
wordt- het wel moeilijker zonder dat
er echter overwegende bezwaren van
de kant van de politie zijn.
Maar ik dacht, dat de betreffende
autoriteiten de zaken in Zeeland wat
rigoureus aangepakt hebben, waar
door weekeindwedstrijden voor onder
meer wielren-, motor- en autosport in
de periode van 15 april tot 15 septem
ber hoegenaamd onmogelijk gemaakt
worden".
Comitésecretaris Overkleeft heeft nu
zijn hoop gevestigd op de regeling,
waarbij iedere sponsor van te voren
opgeeft aan welke vijf ritten hij zal
deelnemen, daarbij ƒ500 neertelt bij
de KNWU (wielerunie) die dan bij
ontvangst van de inschrijfformulieren
100 per ploeg overmaakt aan het
betreffende comité.
Kees Overkleeft filosofeert optimis
tisch: „Het zou zo moeten zijn, dat
we in januari met de 27 of 28 spon
sors. die er zijn, rond de tafel gaan
zitten en dan de verdeling van de
ploegen gaan coördineren. Overigens
is de comitësecretaris er wel van
overtuigd, dat aan dat laatste de nodi
ge haken en ogen vastzitten.
Mogelijk kan in dit verband ook het
bestuur van de 'organisatoren grote
wedstrijden', waarvan Overkleeft ook
al secretaris is (voorzitter Henk de
Moet: „de man neemt wel eens te
veel liooi op de vork") enige uitkomst
bieden. Deze organisatie is, zo licht
Kees Overkleeft toe, hoofdzakelijk op
gericht om een beter contact tussen
de KNWU-sportcommissie en de ama
teursponsors te bewerkstelligen". Het
kwam vorig jaar nog niet helemaal
uit de bus. maar we hebben er pretti
ge contacten mee, verzekert Over
kleeft.
Het is overigens niet de eerste maal,
dat de comitësecretaris achter ren
ners aan moet: vaker stapte hij in de
auto om te trachten het veld te
vergroten. Kees Overkleeft is nog een
van die figuren voor wie het autorij
den ontspanning betekentAls dat
niet meer zo was, als het dwang zou
betekenen, dan mogen ze mijn rijbe
wijs direct afnemen", verzekert liij.
Genudaeld rijdt Overkleeft zo'n 70.000
tot 75.000 kilometer per jaar. Daarbij
bevinden zich er er al 45.000 Ion. op
Walcheren: als Overkleeft niet in zijn
zaak (café De Geere in de Langeviele
te Middelburg) te vinden is, dan ver
zorgt hij onder andere voor de firma
Blanker het vervoer van de kinderen
van het dagverblijf van Vijvervreugd
en dat vergt elke week zo'n 1.000
kilometer.
Om duidelijk te illustreren, dat hij
hoegenaamd niet aan sport heeft ge
daan (niet heeft kunnen doen na een
boofdoperatie op 5-jarige leeftijd, die
hem van elke actieve sportbeoefening
uitsloot) antwoordt Overkleeft op onze
vraag of hij ooit op de racefiets
gezeten heeft: „Nooit, man, ik wist
niet eens wat het was".... Toen de uit
het Westland 's-Gravendeelafkomsti
ge comitësecretaris eenmaal in Zee
land terechtgekomen was („Ik bleef
hier hangen na meegewerkt te hebben
aan de bouw van de Olmenlaanscho-
len) werd bij meegetroond naar de
Antwerpse zesdaagse en zo kwam bij
ongeveer acht jaar terug terecht bij het
wielercomité Middelburg (later Wal
cheren).
Na contacten met de Zeeuwse jaar
beurs in Goes werd Overkleeft 'ge
strikt' voor de Ronde van Midden-
Zeeland: via de reclamekaravaan naar
het secretariaat. „Het organiseren
heeft me altijd aangetrokken", aldus
de secretaris, die van oordeel is, dat
een dergelijke wielerronde bij de ont
wikkeling van Zeeland behoort. „En
als je eenmaal in de wielersport zit,
dan is dat een chronische ziekte"
omschrijft Overkleeft zijn vele doen
en laten voor de wielercomités Walche
ren en Midden-Zeeland.
Kees Overkleeft heeft voor zaterdag
één wens: „Ik hoop, dat de sponsors,
die niet kwamen opdagen, het zullen
betreuren, dat ze niet in Zeeland za
ten. Dat het, anders gezegd, goed
wielerweer Z3l zijn". Wie hoopt dat
niet. na al die verregende criteria en
klassiekers...
Het ziet er in de verste verte
eigenlijk nog niet naar uit, dat
het rondecomité spoedig verrijkt
zal worden met een produktielei-
der. Integendeel: Henk de Moet
is allang blij, dat het comité na
enkele 'sluimerende' jaren weer
enigszins op sterkte is gebracht
voor de dertiende Midden-Zeeuw
se ronde. In de afgelopen jaren
zag het eertijds twaalf man ster
ke comité Ronde iMdden-Zeeland
zeven tot acht man uit zijn mid
den vertrekken, onder wie oud-
comitévoorzitter Piet van Hese
(die bij de gemeente Middelburg
in 'dienst' ging). Arjaan de
Schipper (die als sportcommis
sielid van de KNWU afscheid van
het comité moest nemen). Ben
Mulder (die zich als consul niet
meer met de organisatie mocht
bemoeien) en Wim Jeremiasse
(voor wie het als wedstrijdleider
helemaal moeilijk was zich aan
het comité te blijven binden).
Er bleven eigenlijk maar drie
comitéleden over (voorzitter
Henk de Moet. secretaris Kees
Overkleeft en karavaanleider Ton
nie Hendrikse) en ze hadden het
niet makkelijk: twee jaar terug
hadden ze veel te weinig tijd,
zodat de ronde geïmproviseerd in
elkaar gezet moest worden en
vorig jaar dreigde de ronde bij
gebrek aan financiën bijna niet
door te gaan, maar he: gedunde
comité slaagde er toch nog in
voldoende sponsors en met name
de gemeente Goes .bereid te vin
den zodanig bijdragen te fourne
ren, dat de twaalfde ronde kon
doorgaan.
Voor ae dertiende ronde bleven
de drie niet alleen: na overleg
met Henk Simons, de voorzitter
van het comité Walcheren, werd
besloten, dat de twee organisaties
zouden gaan samenwerken. Voor
zitter De Moet: „Ieder bracht de
ervaring op zijn eigen terrein
mee, terwijl de Walcherse comi
téleden zich dit j3ar op de hoog-
:e kunnen stellen van onze werk
wijze". Hij laat er op volgen
„Na de koers zullen we de taken
verdelen. Wellicht komt er dan
ook de produktieman uit de bus.
maar zo niet. dan doe ik dat
werk wel weer".
Eerdere pogingen om het comité
te versterken struikelden meerde
re malen op het feit, dat eventue
le kandidaten zich niet aanspra
kelijk wensten te stellen voor een
eventueel verlies, dat een ronde
zou kunnen lijden. Henk de
Moet: „Dat- hef je natuurlijk op
met een stichting. Ook voorheen
hebben we het er wel eens over
gehad om een overkoepelende or
ganisatievorm te kiezen. Dat le
vert twee voordelen op: geen
hoofdei yke aansprakelijkheid en
de proauktieleider kan voor een
bepaald aantal evenementen met
sponsors gaan praten".
Enthousiast gaat Henk de Moet
verder: „Nu komt ieder voor zijn
eigen koers praten, m3ar als je
een stichting bent kun je een
contract sluiten voor allemaal en
dat is voor iedere sponsor veel
gemakkelijker. Een gesprek van,
zeg anderhalf, twee uur, maakt
