,IK HEB LANG GENOEG DIE ROT-NAAM GEHAD' SiSi Sinas of SiSi Cassis Een ,open' school allebei natuur lijk! Proefschrift huisarts-kankerpatiënt 23 BENEDEN WELSTANDSGRENS GRATIS ANDERE NAAM SOEPEL BELEID wat neemt u? In Osaka geen 'kaas uit't vuistje' monument Geeft niet. Verdronken land van Saeftinge DONDERDAG 19 MAART 1970 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT DEN HAAG (GPD) Het mi nisterie van justitie heeft de af gelopen jaren flink geschrapt in de waslijst .ongewenste familie namen'. Honderden verzoeken voor naamsverandering werden ingewilligd, omdat daarvoor ge gronde redenen waren. Vroe ger ging men kennelijk niet ge bukt onder een naam die lach lust opwekt of verwarring sticht (poepjes, kattestaart, blootshoofd, konijn, vrek, rot mensen). Nu wil men er tegen betaling van vijfhonderd gulden (beneden weistandsgrens gra tis) graag van af. Het risico van een familiebreuk neemt men vaak op de koop toe. Gebleken is dat de Jansen, De Vries, Smit en De Wit niet zoveel last van hun naam hebben als het minis terie veronderstelde, toen het in 1966 via nieuwe richtlijnen meer variatie wilde aanmoedi gen in veel voorkomende fami lienamen. Slechts een klein aan tal mensen maakte van de ge legenheid gebruik. Iemand die altijd en overal het mik punt van spot was is de heer Lykele Palmbergen (32) in Assen. Zes jaar geleden heette hij nog Lykele Poep jes. Dankzij zijn initiatief dragen zijn vader en broer nu ook de naam Palm bergen. De gloednieuwe, zelf verzon nen naam staat een aantal familie leden niet aan. De heer Palmbergen ondervindt dat vaak genoeg, maar hij praat er liever niet over. Hij is blij dat zijn vrouw Trijntje Bekkema (29) en hun drie zoontjes gespaard zullen blijven van vervelende situa ties die hij als kind en later als ver tegenwoordiger van een schoenfa briek heeft meegemaakt. Po-èpjes ADVERTENTIE tijd twee gulden vijftig betaalde, vindt het belachelijk dat naamsver andering zo duur is. .Onredelijk ge doe. je wordt immers met die naam geboren. Alsof het niet erg genoeg is dat het bloed onder je nagels van daan werd gehaald en dat om een naam.' Genoeg over Poepjes, vindt Palm bergen. Maar voor we vertrekken wil hij nog iets .organiseren'. Hij haalt zijn vader er bij, die zich even later voorstelt. .Aangenaam', en dan volgt een langgerekt .Poepjes". Hij lacht. Lykele Palmbergen: ,Pa één ding, wat ging er in jou om, toen je plotseling meneer Palmbergen was?' Vader Palmbergen aarzelt even. ,Ik vind het beter zo, zeker, maar vroeger kon het me niet sche len. Je woonde op 'n dorp en je wist niet dat je een rare naam had. Als ze me nu nog Poepjes geer ik niet.' Lijdensweg SHIÉÉ .Toen ik in Friesland woonde waren wij een familie van aanzien, ook ai omdat mijn grootvader Lykele Poep jes een beroemd schaatsenrijder was. Als hij een wedstrijd reed schreeuw den zijn supporters hup Po-èp-jes. Er waren toen dus ook al mensen die de naam niet goed drufden uit te spre ken. Ik ging naar kostschool en daar kreeg ik de eerste dreun op m'n kop. Ik had al vlug door dat je buiten je oord voor schut werd gezet met zorn naam. Er waren er die zich rot lach ten. Dat was om door de grond te zakken. Daarna in militaire dienst. Onmiddellijk was ik daar de popu laire jongen, alleen vanwege m'n naam. Poepjes was overal bij. had alles gedaan en met hem kon je la chen. Ik heb al in de bak de al een tijd met de naam Palm bergen en ik gebruikte vaak de naam Dijkstra, want zo heet mijn moeder van haar meisjesnaam. Ik had lang genoeg met een rotnaara gelopen en wilde eindelijk een mooie naam heb ben. Omdat ik zo met namen goo chelde zat ik nogal eens in de rats. In het kosthuis waar ik was kwa men brieven voor Poepjes, telefoon tjes voor Palmbergen en mensen aan de deur voor Dijkstra. M'n kostbaas wilde de politie op m'n dak sturen, hij dacht dat ik ergens uitgebroken was. Ik heb hem alles verteld, van Poepjes tot en met Palmbergen.' .Het was zover, lk mocht me officieel Palmbergen noe men. Met de nieuwe naam stapte lk naar een nieuwe klant. De zei m'n Palmbergen was voor mij plotseling niet nieuwm eer, ik kon me wel voor m'n kop slaan. Later hoorde ik dat die man Dito heette.' Zigeuners Het beleid van het ministerie van justitie inzake naamsveranderin gen is enkel jaren gelden veel soepeler geworden. In 1969 stond het ministerie 97 veranderingen toe. In 1968 werden 110 verzoe ken toegestaan en in 1967 wa- waren dat er 198. De termijn van publikaties in de staatscou rant, waarin mensen kennis ge ven van hun voornemen de fa milienaam te veranderen werd in januari van dit jaar verkort tot een half jaar. Het aantal veranderingen bij .on gewenste' namen is volgens het ministerie minder geworden, om dat juist deze namen zo'n beetje aan het uitsterven zijn. De naam Poepjes dateert van drie honderd jaar geleden. ,Hij heeft niets te maken met uitwerpselen. Zigeu ners die vanuit Duitsland naar nier trokken brachten de naam Pupen mee, een scheldnaam voor roomsen. Zij gingen als dagloners werken op de boerderijen in Zuidoost-Friesland en bouwden een bestaan op als here- boeren. Van Pupen maakte men Poepjes en iedereen had er vrede mee. Er zijn nog meer Poepjes die hun naam hebben veranderd in Pal men en Portema.' naam op en daar zegt die vent: Dito. Lykele Palmbergen, die zelf inder- De ervaring die de familie Poepjes heeft ondervonden nadat hun nieuwe naam eén feit was geworden staan de heer Jan Rotmensen (34 in Har- denberg, zijn vrouw Geertje Fidder (33) en hun twee kinderen nog te wachten als zij over enkele maan den Rohmensen heten. Voorlopig zit ten zij nog in de ambtelijke molen. ,Een lijdensweg', zegt de heer Rot mensen terwijl hij een stapel papie ren doorneemt. De naam Rotmensen heeft voor ons een nare klank. Als kind werd ik er mee geplaagd, Op m'n werk en door de telefoon moet ik twee keer mijn naam noemen. De mensen denken dat ze me niet goed verstaan hebben. Dat wil ik mijn kinderen besparen. Ik maak dagelijks de opmerking: ja, het is een bijzondere naam. Je gaat jezelf verontschuldigen en je merkt dat de andere partij schuchter ls. Als je je voorstelt glimlacht men wel eens, want men fatsoenshalve weer moet onderdrukken. Daar wil ik van af. Ik wil straks geen enkel stuk meer hebben waar de naam Rot mensen nog opstaat. Ik heb familie in een dorp, maar die zitten er niet mee. Als je voor je werk veel met mensen omgaat ligt dat wel even anders.' De heer Rotmensen ls hoofd van een bouwkundige afdeling bij een fa briek. Omdat de familie Rotmensen toch nog iets wilde behouden van de oorspron kelijke naam laten zij naam een Iet ter veranderen. Dat is het meest een voudige en bovendien heeft de naam dan ook geen betekenis meer. Mijn broer heet al Rohmensen. Een ach terneef voelde meer voor Bootmen sen. Ik weet niets over de geschiede nis van onze naam. Wel heb ik ge hoord dat hij van Duitse origine is. Rotmensen komt het meeste voor in zuid-oost Drente. Vroeger vonden ze die naam ook al niet zo prettig. Soms lieten ze stiekem het woordje rot weg. Mijn opa werd Geert Men sen genoemd. En op mijn rap stond vaak genoeg Jan Mensen der dat lk daarom gevraagd Pas in de oorlog kwam de volledige naam weer aan het licht omdat Je je toen moest legitimeren. De enige leu ke herinnering aan mijn naam heb ik overgehouden uit diensttijd. Vaste Erik op de appellijst was elke dag: ietstapel, Rotmensen, Suiker, Ta- Want ze zijn allebei even goed. Allebei zo fris als fruit! Lekker! terwijl lk nergens van wist. In een tijdschrift las ik over onderduikers, die hun naam lieten veranderen. Ik dacht, verrek, dat kan ik ook. Ik was een wispelturige jongen, wist niet wat ik wilde. Op de bonnefooi ging ik naar Den Haag, waar ik als clown deel uitmaakte van een gezelschap. Ik noemde me zelf Kruimeltje om dat ik zo'n lang end ben. Dat was in 1960. Clown spelen begon me te ver velen en ik rolde het zakenleven in. Als ik de naam Poepjes had behou den zou dat zeker een belemmering zijn geweest op m'n carrière.' Rot-naam ,Ik stond dus op het punt om een nieuwe persoon te creëeren. Ik speel- WADDINXVEENSE HUISARTS PROMOVEERDE IN UTRECHT TJTRECHT (GPD) In z'n contacten met patiënten die aan kanker lijden heeft een aantal huisartsen een politiek ontwikkeld die bepalend is voor hun doen en laten en voor hun benadering van de vraag: .waarheid zeggen of niet?' Sommigen zeggen het nooit. Anderen zeggen het altijd. Daarnaast ls er een aantal artsen dat het laat afhangen van de patiënt. Het innemen van een tevo ren vastgesteld standpunt zou kunnen leiden tot een zekere gemakzucht of het afschuiven van een zekere verantwoor delijkheid. Als het goed is komt in de loop van de behandeling de huisarts tot een zuivere, waarachtige verhouding met de patiënt en bijna altijd komt er dan een punt waarop je samen de toestand onder ogen kunt zien. De waarheid voor de patiënt neergooien kan de patiënt remmen in zijn ontwikkeling naar het einde toe. Dit is het oordeel van de Waddinx- veemse huisarts dr C. A. de Geus, die dinsdag aan de rijksuniversiteit van Utrecht gepromoveerd is op het proefschrift .huisarts en kankerpa tiënt.' Nederland sterven jaarlijks rond 25.000 mensen aan kanker. Bij een ge lijkmatige verdeling over de 4.500 huis artsen betekent dit dat elke huisarts per jaar vier of vijf patiënten aan kanker verliest. De universiteit heeft hem daar op maar ten dele geprepareerd. Niet alleen bij het sterven, maar ook bij de behandeling van kankerpatiënten thuis staat de huisarts ondanks de mo gelijkheid van ruggespraak met de spe cialist als eenling in het voorpostwerk. Jluist omdat het om mensen in een grens situatie gaat, is het zeer te betreuren dat de huisarts onderlinge steun en het houvast aan elkaar mist. Elke huisarts heeft er betrekkelijk veel mee te ma ken. In zijn werk ligt een enorm stuk ervaring, maar weinig of niets daarvan komt aan anderen ten goede. Verbetering De gedachte daarin een begin van ver betering te brengen is een van de grond slagen waarop dr De Geus het onder zoek dat tot zijn proefschrift geleid heeft, heeft opgezet. Met 60 huisartsen in Zuid-Holland en Utrecht heeft hij over een van zijn kankerpatiënten con tact gehad. Het resultaat is een proef schrift, geschreven door een huisarts voor een huisarts, waaraan ze hun ei gen denken en doen kunnen toetsen. Een proefschrift dat geen stellingen of con- r ADVERTENTIE i De Wereldtentoonstelling in Japan zal het zonder ons moeten doen. We hadden een monument willen oprichten: een reep „kaas uit 't vuistje" van tien meter hoog. Als symbool van de Ne derlandse eetdeugden: kloek en krachtig, eerlijk en zonder tiere lantijnen. Maar 't zou erg kost baar geweest zijn en we gooien ons geld niet over de balk. Geeft niet! Elke Japanner die in ons land komt krijgt vanzelf zo'n monument in miniatuur te zien. Want „kaas uit *t vuistje" is by ons altijd en overal... clusies bevat, niet bedoeld is als hand leiding, maar dal iets wil leggen van ds schat van ervaringen waarover de huis artsen gezamenlijk beschikken en die grotendeels verloren gaat omdat er zo zelden iets van in overdraagbare vorm wordt gegoten. Die overdraagbare vorm slaat niet al leen op de technische kant van het pro bleem, voor de huisarts is het ook van belang er in het menselijk vlak over te kunnen praten. Wat hem persoonlijk be treft zegt dr De Geus: ,het is de roman literatuur geweest die soms aan het ziekbed van een patiënt die antwoorden in de mond gaf. Verder zijn er situatk- die niet om woorden vragen.' De praktijk is voor het contact met de patiënt een handicap. Eigenlijk moest elke huisarts een middag in de week kunnen uittrekken voor een dergelij'k contact en als er dan toevallig weinig kanker- of andere ernstige patiënten zijn, zou dat ,zo maar een vrije middag* zijn, geschikt voor de zo nodige studie of bezinning, in zij proefschrift stelt dr De Geus dat de huisarts instrumenten hanteert en te gelijk instrument is. In zijn ziek-zijn heeft de patiënt behoefte aan commu nicatie met iemand die ziekte en lijden kent, die er door studie en werken in afgedaald is en die op kan vangen die na hem in werkelijkheid in afdaalt. Overigens: bij de universitaire oplei ding wordt de dood volstrekt terzijde geschoven. Dr De Geius zegt daarover: .wij weten nauwelijks hoe de dood en het rouwen te benaderen. Ook God komt in de colleges niet ter sprake. Als het ge beurt, dan alleen bij de psychiater die ons vertelt over godsdienstwaanzin.' In zijn dagelijkse praktijk, door hun contacten met leven en dood, ontwik kelt zich bij veel huisartsen een bepaal de visie. De huisarts, met zijn schat aan ervaringen, heeft in dit grensgebied van leven en dood de universiteit iets te bie- beslissingen vooraf is een uiterst, deli cate zaak. Op het woord kanker rust nog steeds een zwaar taboe. In vele ln het boek genoemde gevallen is door de huisarts tevergeefs gezocht naar een moment •van openheid. Boeren lijken er meer voor open te staan dan stad-*"' woners. Zij zijn vertrouwd met de dachte: ,er kan je wat overkomen ln je oogst, er kan je ook wat overkomen in je lijf.' Met opzet heeft dr C. A. de Geus, in 1930 geboren in Dordrecht, zijn onder zoek niet laten uitmonden in resoluties. Het proefschrift .huisarts en kankerpa tiënt' (verschenen bij Dekker en Van de Vegt, Nijmegen) is geen afronding maar een openlegging. ,Ik heb het in het mid den van mijn collega-huisartsen willen leggen als een stiuk waarvan lk hoop dat erover gedacht gaaf worden,' zegt hij. Tot het uiterste!' Een brandende vraag van de laat ste tijd: moet een arts het leven tot het uiterste rekken Het basisma teriaal voor dit onderzoek is een paar jaar geleden bijeen gebracht. Ook toen al stuitte de onderzoeker op slechts een arts die daarop volmon dig ja zei. Alle anderen couperen het leven niet duidelijk nctief, maar wa ren wel van mening dat in een vol strekt uitzichtloze stituatie er een moment komt waarop je de zaak .laat gaan' en bijvoorbeeld niet de longontsteking bestrijdt die de ge nadeslag kan geven. De patiënt heeft daarin tot nu toe on voldoende stem, aldrus dr De Geus. Maar niet vergeten moet worden dat het hier gaat om situaties waarin de patiënt, hij- na letterlijk geen stem meer heeft. Te genover een eventuele afspraak tussen arts en patiënt in een bepaald stadium een dodelijk spuitje te geven, staat dr De Geus in het tegenwoordige stadium van de zich snel ontwikkelende opvat tingen nog afwijzend. Als huisarts moet je vaak beslissingen nemen terwijl je ethisch nog aan het wikken en wegen bent, zegt hij anderzijds. Het nemen Meisje kroop in kartonnen doos en werd overreden AMERSFOORT (GPD) De 5-jarige Margaretha Doornekamp raakte maan dagavond bij een ongeluk op het ter rein van hef woonwagenkamp in Amers foort dusdanig gewond, dat zij een paar uur later in het ziekenhuis De Lich tenberg overleed. Het meisje wat uit speelsheid in een kartonnen doos gekropen en werd over reden door een achteruitrijdende auto, bestuurd door de 25-jarige C. M. De man wilde zijn auto verplaatsen er moest daairbïj een stukje achteruit rij den. Zonder dat hij iets merkte, was Margaretha spelenderwijs in een grote kartonnen doos gekropen, die een paar meter achter de auto stond. M. reed twee meter achteruit en vervolgens voor uit. Bij die manoeuvre kwam de doos onder de achterzijde van de auto terecht. Ver moedelijk door de oneffenheid van het terrein raakte de doos bekneld tussen het chassis en de grond. EEG VOOR TOETREDING ENGELAND - ENGELSEN ZELF TEGEN LONDEN (RTR) Het Britse blad Daily Express publiceert het resultaat van een opniniepei- ling in de zes EEG-Ianden en En geland over het ondprwerp: En geland en de EEG. Volgens de ze peiling, die door het bureau- Harris is verricht, is elk van de EEG-landen voor toetreding van Engeland. In Italië is het percen tage 51, in Nederland 79. Maar in Engeland zelf schijnt de lust tot toetreden voortdurend te ver minderen. Een half jaar geleden was 30 pet van de ondervraag den voor toetreding. Het jongste percentage is slechts 19. De voorzitter van het gewest Zeeland van do Vereniging voor Openbaar Onderwijs heeft de vraag gesteld, of de verzuiling van het onderwijs nog noodzakelijk la In deze tijd. (PZC 10-3-1970, pag. 10) Terecht: op onderwijsgebied ziet men naast het streven van protestanten en katholie ken naar gemeenschappelijke scholen pogingen, vooral door katholieken ge stimuleerd, om te geraken tot scholen voor kinderen én van confessionelen én van niet - confessionelen. Deze stromingen zjjn ten enenmale onver enigbaar met het oprichten van ,el- geiT. bijzondere scholen. Reeds kwam, met welwillende mede werking van het ministerie van on derwijs en wetenschappen, het Jo hannes College te Den Helder voor katholieken en protestanten tot stand. Hier en daar werden .com promis - scholen' opgericht voor twee of drie richtingen, wanneer voldoen de leerlingen ontbraken om elk zijn eigen school te geven. De laatste tijd hoort men meer spre ken over ,open' scholen, die voor alle kinderen van alle richtingen toegan kelijk dienen te zijn. In de bij Am sterdam behorende 100.000 Inwoners tellende Bijlmermeer werd het aan vankelijke voornemen om 2 openba re (later met één te vermeerderen i openbare, 1 rooms - katholieke en 1 protestants christelijke school op te richten, opgegeven en op rooms ini tiatief overgegaan tot het stichten van één grote .open' school in de vorm van een scholengemeenschap met de meest verschillende schooLty- C. Het stichtingsbestuur der school taat uit 10 leden, te weten: 3 ver tegenwoordigers van het gemeente bestuur (bij voorkeur gemeenteraads leden), 3 van de protestantse en 3 van de katholieke richting, benevens de voorzitter. (Bij voorkeur de wet houder van onderwijs.) De leerlingen zijn verplicht vormingsonderwijs te volgen, naar keuze katholiek, protes tants, humanistisch of joods. Wanneer men deze opzet bekijkt, komt men tot de conclusie, dat de ze nieuwe soort bijzondere school, waarvan een gemeentebestuur deel uitmaakt, in niets verschilt van een openbare. Daar hebben immers de bovengenoemde denkwijzen ook toe gang, indien zij dat willen. Er ls al leen dit verschil, dat vormingsonder wijs verplicht is voor alle leerlingen, wat op de openbare school niet het geval is. Waarom koos men deze omslachtige, zonderlinge beheersvorm, een bijzon dere school met een gemeentebe stuur als bestuurslid, wat de gemeen tewet overigens toelaat, in plaats van eenvoudig een openbare school te stichten De verklaring is deze: de confessionelen wilden geen ge meentelijke school. Zij zouden im mers, door die te aanvaarden, de grond hebben weggegraven onder de bijzondere school in het algemeen en onder de confessionele partijen, die zonder bijzondere school ondenkbaar zijn. Zij zouden ook niet de meerder heid in het schoolbestuur gehad heb ben zoals nu, het geval ls. Helaas De vrede en eendracht zijn verder gevorderd in de redevoeringen dan in de praktijk. Er is wantrouwen bij de confessionelen, die (terrecht in het overwegend onkerkelijke Amster dam) vrezen voor een overheersende positie van het openbare gedeelte van de scholengemeenschap. De pro testanten in het bijzonder tonen zich zeer terughoudend. Er komt verzet tegen het verplicht volgen van vor mingsonderwijs, Inderdaad een sterk staaltje gewetensdrang. Een groep leraren wendt zich af, omdat de ont zuiling misbruikt wordt voor diverse onderwijsexperimenten, waar/oor zij geen medeverantwoordelijkheid k-mi- nen dragen. Het nieuwe bedenitsei ls dus tot hiertoe niet gebleken het middel te zijn om de eenheid tot stand te t De scheppers van de nieuw rakken ,open' school hebben bij hun naar stig zoeken naar eenheid over het hoofd gezien, dat de door hen gewen ste ,open' school al lang bestaat. In de openbare school Ls van ouds en wordt nog steeds het tegenwoordig zo vurig beleden beginsel van het verdraagzaam naast elkaar leven van de verschillende richtingen toe gepast. Zij heeft daarvoor geen in gewikkelde bestuursvorm nodig om elkaar wantrouwende groepen zo goed mogelijk bij elkaar te houden. Bovendien waarborgt zij de publieke opinie, mits deze voldoende waak zaam ls. voldoende inspraak middels oudervertegenwoordiging en het ge kozen lands- en gemeentebestuur om het belang van kinderen en samenle ving te waarborgen. A. M. v. d. G:ezen Middelburg Wijdte, rust, vogels en frisse lucht, moet weer zo nodig verdwijnen voor industrie. En dit wil zeggen: weg rust, wijdheid en weg vogels. Stank en lawaai komen in de plaats van een uniek natuurgebied in Europa: het land van Saeftinge. De heren die dit bedenken, doen dit waarschijnlijk van achter een bureau, met heel veel papieren om zich heen. Komen ze wel eens in gebieden al» deze' Maar anderen wel. Anderen vinden hier de rust die zij nodig heb ben om hierna weer vol animo te kun nen werken. En de vogels, waar moeten zij heen? Denken de heren wel eens aan het belang van het voortbestaan van die ren en stukjes natuur, die we toch al zo schaars bezitten in ons over volle land. Op deze manier sterven er steeds meer vogelsoorten uit. Straks kunnen we alleen nog rnaar wande len tussen muren en stinkende fa brieksschoorstenen. Nee, we kunnen de heren die hiervoor pleiten niet erg dankbaar zijn en bij de verkiezingen, hebben hun partijen onze stem niet gekregen. M. van Geffen-Wensveen G. van Geffen Discriminatie in Middelburg In de PZC van 14 maart staat de mededeling dat er vijf Ambonese jon gens door de politie u.» een waren huis zijn verwijderd. Uit het verloop van het artikel is duidelijk te mer ken, dat het om hun daden gaat. Daar er onder de ouderen in Mid delburg een duidelijk onbewuste (of niet) discriminatie sluimert acht ik het beter dit niet aan de moedigen daar in zo'n artikel ook nog het raa en de kleur aan te duiden. J. P. Watt el Middelburg: Portret van wijlen koningin Wilhelmina Op 20 augustus 1969 heb ik aan het ziekenhuis 3ergzicht' te Goes een uniek portret van wijlen koningin Wilhelmina geschonken. Het is een reproduktie van een schilderij toen ze 18 jaar was en pas tot koningin gekroond; dus Is het zowat 70 jaar oud. Uit waardering voor al het goe de, dat ik in twee perioden van ziek te daar heb ontvangen dacht ik, .laat ik dat maar aan .Bergzicht' als ge schenk geven.' Tien weken na het brengen in het ziekenhuis op de in terne afdeling, had het nog geen plaatsje gekregen en enige tijd later bleek het aan ,Ter Valcke' in Goes fegeven te zijn. Vele mensen vinden it niet leuk (op zijn zachts uitge drukt). Ik zelf vind zo iets onsym pathiek tegenover het portret en te genover mij. K. C. de Fouw Huize .Rustoord', Colijnsplaat. De geneesheer-directeur van ziekenhuis Bergzicht, dokter J. M. van Daal tekent hierbij aan: ,Ik heb over deze zaak een uitgebreide briefwisseling met de heer De Fouw ge voerd. Het portret van konin gin Wiihelmina, dat hij heeft geschonken, is een jeugdpor tret, dat door bijna niemand van de huidige generatie meer wordt herkend. In het bejaar den-verzorgingstehuis ,Ter Valcke' komt het portret be ter tot zijn recht.' METEN MET TWEE MATEN „Allemaal één pot nat' .Als ze een maal gestemd zyn geloven ze 't wel! ,'k Ben veel te blij dat de plicht ër af is om er nog een voet voor te verzetten'. Zo kun je nogal eens ho ren zeggen. De opkomstplicht be staat niet meer, zodat het nu is: stemmen of thuisblijven. Al zit men tot de hals vol kritiek, niet naar de verkiezing omzien is lichtzinnige roe keloosheid. Ik zal dan ook stemmen, al heeft een verkiezingsmoeheid ge maakt, dat lk het ,met frisse tegen zin' zal doen. Vierkant tegen de Z.-Vlaamse herin deling ben ik, althans tegen die, welke nu per 1 april zijn beslag krijgt. Wat betekenen wij, burgers, eigenlijk nog in het groothandelsge- bouw van deze tijd?? ,Quod licet Jov-i, non licet bovi' Wat die en die (kleine) gemeenten vrijstaat, staat een veel grotere gemeente met vrij, namelijk zelfstandig te blijven. O, dat meten met tweeërlei maat.... ,Wle beslist er nou eigenlijk? U! Zo wil men ons doen geloven.,., gelooft u het? De niet! Een burger in ons schone landje van Cadzand zou wil len, dat de n-.euwe gemeente Oost burg in plaats van Groot Oostburg gaat heten: Ter Wielingen. Fanta sierijke vondst! Wie beslist er nou eigenlijk, ook over dit reële voor stel? Wij? De vele burgers die. re bus sic stantibus, dit een eerlijke voorslag achten? We kunnen die hoop wel laten varen. Ter Wielingen Daar zit heel wat in. Ineens zou den we verlost zijn van het door een wethouder gebruikte woord .inlijving" (bij Groot Oostburg). Het wekte bij mij de nare gedachtenassociatie op: .Anschlusz' 1938. Fh. J. Leenmans. Breskens KINDERDOOP Op het Ingezonden stuk handelend over de kinderdoop en het genade- verbond, dat ik schreef en in de PZC van 4 maart werd opgenomen, wordt in de PZC van 9 maart ge reageerd door mevrouw E. A. Gj- souw van Biemen en door de heer S. Kan. Beide artikelen bevatten echter geen goede bestrijding van mijn schriftelijke uiteenzetting, im mers dan hadden mijn opponenten moeten schrijven over de uitleg van Rom 11 17 en over de geldigheid of ongeldigheid, van het oude testa ment en van het verbond der gena de, dat God met Abraham heeft ge steld in Gen. 17. Mevrouw Cijsouw van Biemen be weert wel dat de doop niet in de plaats is gekomen van de besnijde nis, doch zij toont dit niet aan met schriftgegevens, we moeten het duo maar voor waarheid accepteren, om dat zij dit ons voorschotelt Het he le artikel is een geredeneer zonder schriftböwïjzen, doch zonder da Schrift bewijst men niets en weer legt men niets. De heer Kan brengt in punt 3 wel Rom 11 17 ter sprake en zegt ervan: zeer Juist, zonder dat blijkt dat hij instemt met mijn uitleg van deze tekst. Hij erkent wel dat de christenen van heidense afkomst worden ingeënt in de olijfboom van het bondsvolk, doch of dit is met inbegrip van het oude testament en het genadeverbond blijkt niet. Misschien zegt hij we! met inbe grip van het oude testament, doch niet van het genadeverbond. Dit kan echter niet, want het genadeverbond staat in het oude testament. Hij spreekt van een volwassen christen van heidense afkomst, d'ie niet ver ward mag worden met een kind van een zodanig christen. Toch is het zo, dat in het genadeverbond volwas senen en hun kinderen het teken van het verbond ontvangen. En dan doet het er met toe of genoemde volwassenen christenen van joodse of heidense afkomst z.jn. Het lijkt er echter op dat de heer Kan uit sluitend volwassenen in het genade verbond wil zien opgenomen, doch dit is in strijd met de schrift, die zegt óók uw zaad, óók uw kinderen Gen. 17 11 zegt: gij zult dus het moet. We moeten gehoorzamen aan de schrift, meneer Kan.,Wil toch niet stug gelijlc een paard w -rstreven'. Ps 32 5. berijmd. Als u conse quent zou zijn, zou u het genade verbond en het verbondsteken dank baar aanvaarden als heerlijke gena de gave van God. De ahristen van heidense afkomst is immers in de joodse olijfboom ingeënt, dat hebt u erkent. Juist omdat het oude en het nieuwe testament voor al!e christe nen van kracht zijn, moeten zij ook allen in het genadeverbond wor den opgenomen, anders plegen wij verbondsbreuk en dat is een zware zonde.Nog tot op de dag van van daag geldt voor alle christenen: .De zal mijn verbond oprichten tussen miij en tussen u en tussen uw zaad na u in hunne geslachten tot een eeuwig verbond om voor u te zijn ais een God en uw zaad na u'. Gen 17 7. De heilige God strek: nog in liefde zijn hand ur.t naar de zon dige mens cm hem te helpen. Lieve mensen, grijpt dam toch gelovig ea dankbaar die hand!! Niet een iegelijk die tot mij zegt Here, here, zal in gaan in het koninkrijk der heme len, .maar die daar doet de wil mijns Vadere, die in de hemelen is" Matth. 7 21. (DISCUSSIE GESLOTEN) C. A. P. Minderhoud. MIDDELBURG

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1970 | | pagina 23