,IK HEB LANG GENOEG
DIE ROT-NAAM GEHAD'
SiSi
Sinas
of
SiSi
Cassis
Een ,open' school
allebei
natuur
lijk!
Proefschrift huisarts-kankerpatiënt
23
BENEDEN WELSTANDSGRENS GRATIS ANDERE NAAM
SOEPEL BELEID
wat neemt u?
In Osaka geen
'kaas uit't vuistje' monument
Geeft niet.
Verdronken land
van Saeftinge
DONDERDAG 19 MAART 1970
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DEN HAAG (GPD) Het mi
nisterie van justitie heeft de af
gelopen jaren flink geschrapt in
de waslijst .ongewenste familie
namen'. Honderden verzoeken
voor naamsverandering werden
ingewilligd, omdat daarvoor ge
gronde redenen waren. Vroe
ger ging men kennelijk niet ge
bukt onder een naam die lach
lust opwekt of verwarring
sticht (poepjes, kattestaart,
blootshoofd, konijn, vrek, rot
mensen). Nu wil men er tegen
betaling van vijfhonderd gulden
(beneden weistandsgrens gra
tis) graag van af. Het risico van
een familiebreuk neemt men
vaak op de koop toe. Gebleken
is dat de Jansen, De Vries, Smit
en De Wit niet zoveel last van
hun naam hebben als het minis
terie veronderstelde, toen het in
1966 via nieuwe richtlijnen
meer variatie wilde aanmoedi
gen in veel voorkomende fami
lienamen. Slechts een klein aan
tal mensen maakte van de ge
legenheid gebruik.
Iemand die altijd en overal het mik
punt van spot was is de heer Lykele
Palmbergen (32) in Assen. Zes jaar
geleden heette hij nog Lykele Poep
jes. Dankzij zijn initiatief dragen zijn
vader en broer nu ook de naam Palm
bergen. De gloednieuwe, zelf verzon
nen naam staat een aantal familie
leden niet aan. De heer Palmbergen
ondervindt dat vaak genoeg, maar
hij praat er liever niet over. Hij is
blij dat zijn vrouw Trijntje Bekkema
(29) en hun drie zoontjes gespaard
zullen blijven van vervelende situa
ties die hij als kind en later als ver
tegenwoordiger van een schoenfa
briek heeft meegemaakt.
Po-èpjes
ADVERTENTIE
tijd twee gulden vijftig betaalde,
vindt het belachelijk dat naamsver
andering zo duur is. .Onredelijk ge
doe. je wordt immers met die naam
geboren. Alsof het niet erg genoeg
is dat het bloed onder je nagels van
daan werd gehaald en dat om een
naam.'
Genoeg over Poepjes, vindt Palm
bergen. Maar voor we vertrekken
wil hij nog iets .organiseren'. Hij
haalt zijn vader er bij, die zich even
later voorstelt. .Aangenaam', en dan
volgt een langgerekt .Poepjes". Hij
lacht. Lykele Palmbergen: ,Pa één
ding, wat ging er in jou om, toen
je plotseling meneer Palmbergen
was?' Vader Palmbergen aarzelt
even. ,Ik vind het beter zo, zeker,
maar vroeger kon het me niet sche
len. Je woonde op 'n dorp en je wist
niet dat je een rare naam had. Als
ze me nu nog Poepjes
geer ik niet.'
Lijdensweg
SHIÉÉ
.Toen ik in Friesland woonde waren
wij een familie van aanzien, ook ai
omdat mijn grootvader Lykele Poep
jes een beroemd schaatsenrijder was.
Als hij een wedstrijd reed schreeuw
den zijn supporters hup Po-èp-jes. Er
waren toen dus ook al mensen die de
naam niet goed drufden uit te spre
ken.
Ik ging naar kostschool en daar
kreeg ik de eerste dreun op m'n kop.
Ik had al vlug door dat je buiten je
oord voor schut werd gezet met zorn
naam. Er waren er die zich rot lach
ten. Dat was om door de grond te
zakken. Daarna in militaire dienst.
Onmiddellijk was ik daar de popu
laire jongen, alleen vanwege m'n
naam. Poepjes was overal bij. had
alles gedaan en met hem kon je la
chen. Ik heb al in de bak
de al een tijd met de naam Palm
bergen en ik gebruikte vaak de naam
Dijkstra, want zo heet mijn moeder
van haar meisjesnaam. Ik had lang
genoeg met een rotnaara gelopen en
wilde eindelijk een mooie naam heb
ben. Omdat ik zo met namen goo
chelde zat ik nogal eens in de rats.
In het kosthuis waar ik was kwa
men brieven voor Poepjes, telefoon
tjes voor Palmbergen en mensen aan
de deur voor Dijkstra.
M'n kostbaas wilde de politie op m'n
dak sturen, hij dacht dat ik ergens
uitgebroken was. Ik heb hem alles
verteld, van Poepjes tot en met
Palmbergen.' .Het was zover, lk
mocht me officieel Palmbergen noe
men. Met de nieuwe naam stapte lk
naar een nieuwe klant. De zei m'n
Palmbergen was voor mij plotseling
niet nieuwm eer, ik kon me wel voor
m'n kop slaan. Later hoorde ik dat
die man Dito heette.'
Zigeuners
Het beleid van het ministerie van
justitie inzake naamsveranderin
gen is enkel jaren gelden veel
soepeler geworden. In 1969 stond
het ministerie 97 veranderingen
toe. In 1968 werden 110 verzoe
ken toegestaan en in 1967 wa-
waren dat er 198. De termijn
van publikaties in de staatscou
rant, waarin mensen kennis ge
ven van hun voornemen de fa
milienaam te veranderen werd in
januari van dit jaar verkort tot
een half jaar.
Het aantal veranderingen bij .on
gewenste' namen is volgens het
ministerie minder geworden, om
dat juist deze namen zo'n beetje
aan het uitsterven zijn.
De naam Poepjes dateert van drie
honderd jaar geleden. ,Hij heeft niets
te maken met uitwerpselen. Zigeu
ners die vanuit Duitsland naar nier
trokken brachten de naam Pupen
mee, een scheldnaam voor roomsen.
Zij gingen als dagloners werken op
de boerderijen in Zuidoost-Friesland
en bouwden een bestaan op als here-
boeren. Van Pupen maakte men
Poepjes en iedereen had er vrede
mee. Er zijn nog meer Poepjes die
hun naam hebben veranderd in Pal
men en Portema.'
naam op en daar zegt die vent: Dito. Lykele Palmbergen, die zelf inder-
De ervaring die de familie Poepjes
heeft ondervonden nadat hun nieuwe
naam eén feit was geworden staan
de heer Jan Rotmensen (34 in Har-
denberg, zijn vrouw Geertje Fidder
(33) en hun twee kinderen nog te
wachten als zij over enkele maan
den Rohmensen heten. Voorlopig zit
ten zij nog in de ambtelijke molen.
,Een lijdensweg', zegt de heer Rot
mensen terwijl hij een stapel papie
ren doorneemt.
De naam Rotmensen heeft voor ons
een nare klank. Als kind werd ik er
mee geplaagd, Op m'n werk en door
de telefoon moet ik twee keer mijn
naam noemen. De mensen denken dat
ze me niet goed verstaan hebben.
Dat wil ik mijn kinderen besparen.
Ik maak dagelijks de opmerking: ja,
het is een bijzondere naam. Je gaat
jezelf verontschuldigen en je merkt
dat de andere partij schuchter ls.
Als je je voorstelt glimlacht men wel
eens, want men fatsoenshalve weer
moet onderdrukken. Daar wil ik van
af. Ik wil straks geen enkel stuk
meer hebben waar de naam Rot
mensen nog opstaat.
Ik heb familie in een dorp, maar die
zitten er niet mee. Als je voor je
werk veel met mensen omgaat ligt
dat wel even anders.'
De heer Rotmensen ls hoofd van een
bouwkundige afdeling bij een fa
briek.
Omdat de familie Rotmensen toch nog
iets wilde behouden van de oorspron
kelijke naam laten zij naam een Iet
ter veranderen. Dat is het meest een
voudige en bovendien heeft de naam
dan ook geen betekenis meer. Mijn
broer heet al Rohmensen. Een ach
terneef voelde meer voor Bootmen
sen. Ik weet niets over de geschiede
nis van onze naam. Wel heb ik ge
hoord dat hij van Duitse origine is.
Rotmensen komt het meeste voor in
zuid-oost Drente. Vroeger vonden ze
die naam ook al niet zo prettig.
Soms lieten ze stiekem het woordje
rot weg. Mijn opa werd Geert Men
sen genoemd. En op mijn rap
stond vaak genoeg Jan Mensen
der dat lk daarom gevraagd
Pas in de oorlog kwam de volledige
naam weer aan het licht omdat Je je
toen moest legitimeren. De enige leu
ke herinnering aan mijn naam heb
ik overgehouden uit diensttijd. Vaste
Erik op de appellijst was elke dag:
ietstapel, Rotmensen, Suiker, Ta-
Want ze zijn
allebei even goed. Allebei
zo fris als fruit! Lekker!
terwijl lk nergens van wist. In een
tijdschrift las ik over onderduikers,
die hun naam lieten veranderen. Ik
dacht, verrek, dat kan ik ook. Ik was
een wispelturige jongen, wist niet
wat ik wilde. Op de bonnefooi ging
ik naar Den Haag, waar ik als clown
deel uitmaakte van een gezelschap.
Ik noemde me zelf Kruimeltje om
dat ik zo'n lang end ben. Dat was in
1960. Clown spelen begon me te ver
velen en ik rolde het zakenleven in.
Als ik de naam Poepjes had behou
den zou dat zeker een belemmering
zijn geweest op m'n carrière.'
Rot-naam
,Ik stond dus op het punt om een
nieuwe persoon te creëeren. Ik speel-
WADDINXVEENSE HUISARTS PROMOVEERDE IN UTRECHT
TJTRECHT (GPD) In z'n contacten
met patiënten die aan kanker lijden
heeft een aantal huisartsen een politiek
ontwikkeld die bepalend is voor hun
doen en laten en voor hun benadering
van de vraag: .waarheid zeggen of niet?'
Sommigen zeggen het nooit. Anderen
zeggen het altijd. Daarnaast ls er een
aantal artsen dat het laat afhangen van
de patiënt. Het innemen van een tevo
ren vastgesteld standpunt zou kunnen
leiden tot een zekere gemakzucht of het
afschuiven van een zekere verantwoor
delijkheid. Als het goed is komt in de
loop van de behandeling de huisarts tot
een zuivere, waarachtige verhouding met
de patiënt en bijna altijd komt er dan
een punt waarop je samen de toestand
onder ogen kunt zien. De waarheid voor
de patiënt neergooien kan de patiënt
remmen in zijn ontwikkeling naar het
einde toe.
Dit is het oordeel van de Waddinx-
veemse huisarts dr C. A. de Geus, die
dinsdag aan de rijksuniversiteit van
Utrecht gepromoveerd is op het
proefschrift .huisarts en kankerpa
tiënt.'
Nederland sterven jaarlijks rond
25.000 mensen aan kanker. Bij een ge
lijkmatige verdeling over de 4.500 huis
artsen betekent dit dat elke huisarts per
jaar vier of vijf patiënten aan kanker
verliest. De universiteit heeft hem daar
op maar ten dele geprepareerd.
Niet alleen bij het sterven, maar ook bij
de behandeling van kankerpatiënten
thuis staat de huisarts ondanks de mo
gelijkheid van ruggespraak met de spe
cialist als eenling in het voorpostwerk.
Jluist omdat het om mensen in een grens
situatie gaat, is het zeer te betreuren
dat de huisarts onderlinge steun en het
houvast aan elkaar mist. Elke huisarts
heeft er betrekkelijk veel mee te ma
ken. In zijn werk ligt een enorm stuk
ervaring, maar weinig of niets daarvan
komt aan anderen ten goede.
Verbetering
De gedachte daarin een begin van ver
betering te brengen is een van de grond
slagen waarop dr De Geus het onder
zoek dat tot zijn proefschrift geleid
heeft, heeft opgezet. Met 60 huisartsen
in Zuid-Holland en Utrecht heeft hij
over een van zijn kankerpatiënten con
tact gehad. Het resultaat is een proef
schrift, geschreven door een huisarts
voor een huisarts, waaraan ze hun ei
gen denken en doen kunnen toetsen. Een
proefschrift dat geen stellingen of con-
r ADVERTENTIE i
De Wereldtentoonstelling in
Japan zal het zonder ons moeten
doen. We hadden een monument
willen oprichten: een reep „kaas
uit 't vuistje" van tien meter
hoog. Als symbool van de Ne
derlandse eetdeugden: kloek en
krachtig, eerlijk en zonder tiere
lantijnen. Maar 't zou erg kost
baar geweest zijn en we gooien
ons geld niet over de balk. Geeft
niet! Elke Japanner die in ons
land komt krijgt vanzelf
zo'n monument in
miniatuur te zien.
Want „kaas uit
*t vuistje" is by ons
altijd en overal...
clusies bevat, niet bedoeld is als hand
leiding, maar dal iets wil leggen van ds
schat van ervaringen waarover de huis
artsen gezamenlijk beschikken en die
grotendeels verloren gaat omdat er zo
zelden iets van in overdraagbare vorm
wordt gegoten.
Die overdraagbare vorm slaat niet al
leen op de technische kant van het pro
bleem, voor de huisarts is het ook van
belang er in het menselijk vlak over te
kunnen praten. Wat hem persoonlijk be
treft zegt dr De Geus: ,het is de roman
literatuur geweest die soms aan het
ziekbed van een patiënt die antwoorden
in de mond gaf. Verder zijn er situatk-
die niet om woorden vragen.'
De praktijk is voor het contact met de
patiënt een handicap. Eigenlijk moest
elke huisarts een middag in de week
kunnen uittrekken voor een dergelij'k
contact en als er dan toevallig weinig
kanker- of andere ernstige patiënten
zijn, zou dat ,zo maar een vrije middag*
zijn, geschikt voor de zo nodige studie
of bezinning,
in zij proefschrift stelt dr De Geus dat
de huisarts instrumenten hanteert en te
gelijk instrument is. In zijn ziek-zijn
heeft de patiënt behoefte aan commu
nicatie met iemand die ziekte en lijden
kent, die er door studie en werken in
afgedaald is en die op kan vangen die
na hem in werkelijkheid in afdaalt.
Overigens: bij de universitaire oplei
ding wordt de dood volstrekt terzijde
geschoven. Dr De Geius zegt daarover:
.wij weten nauwelijks hoe de dood en het
rouwen te benaderen. Ook God komt in
de colleges niet ter sprake. Als het ge
beurt, dan alleen bij de psychiater die
ons vertelt over godsdienstwaanzin.'
In zijn dagelijkse praktijk, door hun
contacten met leven en dood, ontwik
kelt zich bij veel huisartsen een bepaal
de visie. De huisarts, met zijn schat aan
ervaringen, heeft in dit grensgebied van
leven en dood de universiteit iets te bie-
beslissingen vooraf is een uiterst, deli
cate zaak. Op het woord kanker rust
nog steeds een zwaar taboe. In vele ln
het boek genoemde gevallen is door de
huisarts tevergeefs gezocht naar een
moment •van openheid. Boeren lijken er
meer voor open te staan dan stad-*"'
woners. Zij zijn vertrouwd met de
dachte: ,er kan je wat overkomen ln je
oogst, er kan je ook wat overkomen in
je lijf.'
Met opzet heeft dr C. A. de Geus, in
1930 geboren in Dordrecht, zijn onder
zoek niet laten uitmonden in resoluties.
Het proefschrift .huisarts en kankerpa
tiënt' (verschenen bij Dekker en Van de
Vegt, Nijmegen) is geen afronding maar
een openlegging. ,Ik heb het in het mid
den van mijn collega-huisartsen willen
leggen als een stiuk waarvan lk hoop
dat erover gedacht gaaf worden,' zegt
hij.
Tot het uiterste!'
Een brandende vraag van de laat
ste tijd: moet een arts het leven tot
het uiterste rekken Het basisma
teriaal voor dit onderzoek is een paar
jaar geleden bijeen gebracht. Ook
toen al stuitte de onderzoeker op
slechts een arts die daarop volmon
dig ja zei. Alle anderen couperen het
leven niet duidelijk nctief, maar wa
ren wel van mening dat in een vol
strekt uitzichtloze stituatie er een
moment komt waarop je de zaak
.laat gaan' en bijvoorbeeld niet de
longontsteking bestrijdt die de ge
nadeslag kan geven.
De patiënt heeft daarin tot nu toe on
voldoende stem, aldrus dr De Geus. Maar
niet vergeten moet worden dat het hier
gaat om situaties waarin de patiënt, hij-
na letterlijk geen stem meer heeft. Te
genover een eventuele afspraak tussen
arts en patiënt in een bepaald stadium
een dodelijk spuitje te geven, staat dr
De Geus in het tegenwoordige stadium
van de zich snel ontwikkelende opvat
tingen nog afwijzend. Als huisarts moet
je vaak beslissingen nemen terwijl je
ethisch nog aan het wikken en wegen
bent, zegt hij anderzijds. Het nemen
Meisje kroop in
kartonnen doos en
werd overreden
AMERSFOORT (GPD) De 5-jarige
Margaretha Doornekamp raakte maan
dagavond bij een ongeluk op het ter
rein van hef woonwagenkamp in Amers
foort dusdanig gewond, dat zij een paar
uur later in het ziekenhuis De Lich
tenberg overleed.
Het meisje wat uit speelsheid in een
kartonnen doos gekropen en werd over
reden door een achteruitrijdende auto,
bestuurd door de 25-jarige C. M. De
man wilde zijn auto verplaatsen er
moest daairbïj een stukje achteruit rij
den. Zonder dat hij iets merkte, was
Margaretha spelenderwijs in een grote
kartonnen doos gekropen, die een paar
meter achter de auto stond. M. reed
twee meter achteruit en vervolgens voor
uit.
Bij die manoeuvre kwam de doos onder
de achterzijde van de auto terecht. Ver
moedelijk door de oneffenheid van het
terrein raakte de doos bekneld tussen
het chassis en de grond.
EEG VOOR TOETREDING
ENGELAND -
ENGELSEN ZELF TEGEN
LONDEN (RTR) Het Britse
blad Daily Express publiceert
het resultaat van een opniniepei-
ling in de zes EEG-Ianden en En
geland over het ondprwerp: En
geland en de EEG. Volgens de
ze peiling, die door het bureau-
Harris is verricht, is elk van de
EEG-landen voor toetreding van
Engeland. In Italië is het percen
tage 51, in Nederland 79. Maar
in Engeland zelf schijnt de lust
tot toetreden voortdurend te ver
minderen. Een half jaar geleden
was 30 pet van de ondervraag
den voor toetreding. Het jongste
percentage is slechts 19.
De voorzitter van het gewest Zeeland
van do Vereniging voor Openbaar
Onderwijs heeft de vraag gesteld, of
de verzuiling van het onderwijs nog
noodzakelijk la In deze tijd. (PZC
10-3-1970, pag. 10) Terecht: op
onderwijsgebied ziet men naast het
streven van protestanten en katholie
ken naar gemeenschappelijke scholen
pogingen, vooral door katholieken ge
stimuleerd, om te geraken tot scholen
voor kinderen én van confessionelen
én van niet - confessionelen. Deze
stromingen zjjn ten enenmale onver
enigbaar met het oprichten van ,el-
geiT. bijzondere scholen.
Reeds kwam, met welwillende mede
werking van het ministerie van on
derwijs en wetenschappen, het Jo
hannes College te Den Helder voor
katholieken en protestanten tot
stand. Hier en daar werden .com
promis - scholen' opgericht voor twee
of drie richtingen, wanneer voldoen
de leerlingen ontbraken om elk zijn
eigen school te geven.
De laatste tijd hoort men meer spre
ken over ,open' scholen, die voor alle
kinderen van alle richtingen toegan
kelijk dienen te zijn. In de bij Am
sterdam behorende 100.000 Inwoners
tellende Bijlmermeer werd het aan
vankelijke voornemen om 2 openba
re (later met één te vermeerderen i
openbare, 1 rooms - katholieke en 1
protestants christelijke school op te
richten, opgegeven en op rooms ini
tiatief overgegaan tot het stichten
van één grote .open' school in de
vorm van een scholengemeenschap
met de meest verschillende schooLty-
C. Het stichtingsbestuur der school
taat uit 10 leden, te weten: 3 ver
tegenwoordigers van het gemeente
bestuur (bij voorkeur gemeenteraads
leden), 3 van de protestantse en 3
van de katholieke richting, benevens
de voorzitter. (Bij voorkeur de wet
houder van onderwijs.) De leerlingen
zijn verplicht vormingsonderwijs te
volgen, naar keuze katholiek, protes
tants, humanistisch of joods.
Wanneer men deze opzet bekijkt,
komt men tot de conclusie, dat de
ze nieuwe soort bijzondere school,
waarvan een gemeentebestuur deel
uitmaakt, in niets verschilt van een
openbare. Daar hebben immers de
bovengenoemde denkwijzen ook toe
gang, indien zij dat willen. Er ls al
leen dit verschil, dat vormingsonder
wijs verplicht is voor alle leerlingen,
wat op de openbare school niet het
geval is.
Waarom koos men deze omslachtige,
zonderlinge beheersvorm, een bijzon
dere school met een gemeentebe
stuur als bestuurslid, wat de gemeen
tewet overigens toelaat, in plaats
van eenvoudig een openbare school
te stichten De verklaring is deze:
de confessionelen wilden geen ge
meentelijke school. Zij zouden im
mers, door die te aanvaarden, de
grond hebben weggegraven onder de
bijzondere school in het algemeen en
onder de confessionele partijen, die
zonder bijzondere school ondenkbaar
zijn. Zij zouden ook niet de meerder
heid in het schoolbestuur gehad heb
ben zoals nu, het geval ls.
Helaas De vrede en eendracht zijn
verder gevorderd in de redevoeringen
dan in de praktijk. Er is wantrouwen
bij de confessionelen, die (terrecht in
het overwegend onkerkelijke Amster
dam) vrezen voor een overheersende
positie van het openbare gedeelte van
de scholengemeenschap. De pro
testanten in het bijzonder tonen zich
zeer terughoudend. Er komt verzet
tegen het verplicht volgen van vor
mingsonderwijs, Inderdaad een sterk
staaltje gewetensdrang. Een groep
leraren wendt zich af, omdat de ont
zuiling misbruikt wordt voor diverse
onderwijsexperimenten, waar/oor zij
geen medeverantwoordelijkheid k-mi-
nen dragen. Het nieuwe bedenitsei
ls dus tot hiertoe niet gebleken het
middel te zijn om de eenheid tot
stand te t
De scheppers van de nieuw rakken
,open' school hebben bij hun naar
stig zoeken naar eenheid over het
hoofd gezien, dat de door hen gewen
ste ,open' school al lang bestaat. In
de openbare school Ls van ouds en
wordt nog steeds het tegenwoordig
zo vurig beleden beginsel van het
verdraagzaam naast elkaar leven
van de verschillende richtingen toe
gepast. Zij heeft daarvoor geen in
gewikkelde bestuursvorm nodig om
elkaar wantrouwende groepen zo
goed mogelijk bij elkaar te houden.
Bovendien waarborgt zij de publieke
opinie, mits deze voldoende waak
zaam ls. voldoende inspraak middels
oudervertegenwoordiging en het ge
kozen lands- en gemeentebestuur om
het belang van kinderen en samenle
ving te waarborgen.
A. M. v. d. G:ezen
Middelburg
Wijdte, rust, vogels en frisse lucht,
moet weer zo nodig verdwijnen voor
industrie. En dit wil zeggen: weg
rust, wijdheid en weg vogels. Stank
en lawaai komen in de plaats van een
uniek natuurgebied in Europa: het
land van Saeftinge.
De heren die dit bedenken, doen dit
waarschijnlijk van achter een bureau,
met heel veel papieren om zich heen.
Komen ze wel eens in gebieden al»
deze' Maar anderen wel. Anderen
vinden hier de rust die zij nodig heb
ben om hierna weer vol animo te kun
nen werken.
En de vogels, waar moeten zij heen?
Denken de heren wel eens aan het
belang van het voortbestaan van die
ren en stukjes natuur, die we toch
al zo schaars bezitten in ons over
volle land. Op deze manier sterven er
steeds meer vogelsoorten uit. Straks
kunnen we alleen nog rnaar wande
len tussen muren en stinkende fa
brieksschoorstenen. Nee, we kunnen
de heren die hiervoor pleiten niet erg
dankbaar zijn en bij de verkiezingen,
hebben hun partijen onze stem niet
gekregen.
M. van Geffen-Wensveen
G. van Geffen
Discriminatie
in Middelburg
In de PZC van 14 maart staat de
mededeling dat er vijf Ambonese jon
gens door de politie u.» een waren
huis zijn verwijderd. Uit het verloop
van het artikel is duidelijk te mer
ken, dat het om hun daden gaat.
Daar er onder de ouderen in Mid
delburg een duidelijk onbewuste (of
niet) discriminatie sluimert acht ik
het beter dit niet aan de moedigen
daar in zo'n artikel ook nog het raa
en de kleur aan te duiden.
J. P. Watt el
Middelburg:
Portret van
wijlen koningin
Wilhelmina
Op 20 augustus 1969 heb ik aan het
ziekenhuis 3ergzicht' te Goes een
uniek portret van wijlen koningin
Wilhelmina geschonken. Het is een
reproduktie van een schilderij toen
ze 18 jaar was en pas tot koningin
gekroond; dus Is het zowat 70 jaar
oud. Uit waardering voor al het goe
de, dat ik in twee perioden van ziek
te daar heb ontvangen dacht ik, .laat
ik dat maar aan .Bergzicht' als ge
schenk geven.' Tien weken na het
brengen in het ziekenhuis op de in
terne afdeling, had het nog geen
plaatsje gekregen en enige tijd later
bleek het aan ,Ter Valcke' in Goes
fegeven te zijn. Vele mensen vinden
it niet leuk (op zijn zachts uitge
drukt). Ik zelf vind zo iets onsym
pathiek tegenover het portret en te
genover mij. K. C. de Fouw
Huize .Rustoord', Colijnsplaat.
De geneesheer-directeur van
ziekenhuis Bergzicht, dokter J.
M. van Daal tekent hierbij
aan: ,Ik heb over deze zaak
een uitgebreide briefwisseling
met de heer De Fouw ge
voerd. Het portret van konin
gin Wiihelmina, dat hij heeft
geschonken, is een jeugdpor
tret, dat door bijna niemand
van de huidige generatie meer
wordt herkend. In het bejaar
den-verzorgingstehuis ,Ter
Valcke' komt het portret be
ter tot zijn recht.'
METEN MET
TWEE MATEN
„Allemaal één pot nat' .Als ze een
maal gestemd zyn geloven ze 't wel!
,'k Ben veel te blij dat de plicht
ër af is om er nog een voet voor te
verzetten'. Zo kun je nogal eens ho
ren zeggen. De opkomstplicht be
staat niet meer, zodat het nu is:
stemmen of thuisblijven. Al zit men
tot de hals vol kritiek, niet naar de
verkiezing omzien is lichtzinnige roe
keloosheid. Ik zal dan ook stemmen,
al heeft een verkiezingsmoeheid ge
maakt, dat lk het ,met frisse tegen
zin' zal doen.
Vierkant tegen de Z.-Vlaamse herin
deling ben ik, althans tegen die,
welke nu per 1 april zijn beslag
krijgt. Wat betekenen wij, burgers,
eigenlijk nog in het groothandelsge-
bouw van deze tijd?? ,Quod licet
Jov-i, non licet bovi' Wat die en die
(kleine) gemeenten vrijstaat, staat
een veel grotere gemeente met vrij,
namelijk zelfstandig te blijven. O,
dat meten met tweeërlei maat....
,Wle beslist er nou eigenlijk? U! Zo
wil men ons doen geloven.,., gelooft
u het? De niet! Een burger in ons
schone landje van Cadzand zou wil
len, dat de n-.euwe gemeente Oost
burg in plaats van Groot Oostburg
gaat heten: Ter Wielingen. Fanta
sierijke vondst! Wie beslist er nou
eigenlijk, ook over dit reële voor
stel? Wij? De vele burgers die. re
bus sic stantibus, dit een eerlijke
voorslag achten? We kunnen die
hoop wel laten varen. Ter Wielingen
Daar zit heel wat in. Ineens zou
den we verlost zijn van het door een
wethouder gebruikte woord .inlijving"
(bij Groot Oostburg). Het wekte bij
mij de nare gedachtenassociatie op:
.Anschlusz' 1938.
Fh. J. Leenmans. Breskens
KINDERDOOP
Op het Ingezonden stuk handelend
over de kinderdoop en het genade-
verbond, dat ik schreef en in de
PZC van 4 maart werd opgenomen,
wordt in de PZC van 9 maart ge
reageerd door mevrouw E. A. Gj-
souw van Biemen en door de heer
S. Kan. Beide artikelen bevatten
echter geen goede bestrijding van
mijn schriftelijke uiteenzetting, im
mers dan hadden mijn opponenten
moeten schrijven over de uitleg van
Rom 11 17 en over de geldigheid
of ongeldigheid, van het oude testa
ment en van het verbond der gena
de, dat God met Abraham heeft ge
steld in Gen. 17.
Mevrouw Cijsouw van Biemen be
weert wel dat de doop niet in de
plaats is gekomen van de besnijde
nis, doch zij toont dit niet aan met
schriftgegevens, we moeten het duo
maar voor waarheid accepteren, om
dat zij dit ons voorschotelt Het he
le artikel is een geredeneer zonder
schriftböwïjzen, doch zonder da
Schrift bewijst men niets en weer
legt men niets. De heer Kan brengt
in punt 3 wel Rom 11 17 ter
sprake en zegt ervan: zeer Juist,
zonder dat blijkt dat hij instemt
met mijn uitleg van deze tekst. Hij
erkent wel dat de christenen van
heidense afkomst worden ingeënt in
de olijfboom van het bondsvolk, doch
of dit is met inbegrip van het oude
testament en het genadeverbond
blijkt niet.
Misschien zegt hij we! met inbe
grip van het oude testament, doch
niet van het genadeverbond. Dit kan
echter niet, want het genadeverbond
staat in het oude testament. Hij
spreekt van een volwassen christen
van heidense afkomst, d'ie niet ver
ward mag worden met een kind van
een zodanig christen. Toch is het
zo, dat in het genadeverbond volwas
senen en hun kinderen het teken
van het verbond ontvangen. En dan
doet het er met toe of genoemde
volwassenen christenen van joodse
of heidense afkomst z.jn. Het lijkt
er echter op dat de heer Kan uit
sluitend volwassenen in het genade
verbond wil zien opgenomen, doch
dit is in strijd met de schrift, die
zegt óók uw zaad, óók uw kinderen
Gen. 17 11 zegt: gij zult dus het
moet. We moeten gehoorzamen aan
de schrift, meneer Kan.,Wil toch niet
stug gelijlc een paard w -rstreven'.
Ps 32 5. berijmd. Als u conse
quent zou zijn, zou u het genade
verbond en het verbondsteken dank
baar aanvaarden als heerlijke gena
de gave van God. De ahristen van
heidense afkomst is immers in de
joodse olijfboom ingeënt, dat hebt u
erkent. Juist omdat het oude en het
nieuwe testament voor al!e christe
nen van kracht zijn, moeten zij ook
allen in het genadeverbond wor
den opgenomen, anders plegen wij
verbondsbreuk en dat is een zware
zonde.Nog tot op de dag van van
daag geldt voor alle christenen: .De
zal mijn verbond oprichten tussen
miij en tussen u en tussen uw zaad
na u in hunne geslachten tot een
eeuwig verbond om voor u te zijn
ais een God en uw zaad na u'. Gen
17 7. De heilige God strek: nog
in liefde zijn hand ur.t naar de zon
dige mens cm hem te helpen. Lieve
mensen, grijpt dam toch gelovig ea
dankbaar die hand!! Niet een iegelijk
die tot mij zegt Here, here, zal in
gaan in het koninkrijk der heme
len, .maar die daar doet de wil mijns
Vadere, die in de hemelen is" Matth.
7 21.
(DISCUSSIE GESLOTEN)
C. A. P. Minderhoud.
MIDDELBURG