GOMARUS, SEER TOORNICH ENDE HEVICH MAN' i kerk en maatschappij VELDHOVEN EN EEN ZEEUWS DORP Geen automaat KGRTGEZEGD Zaterdag 13 sept. 1969 zaterdagnummer Onderwijzer Van den Bovenkamp:principieel theoloog'. gereformeerde gemeente (synodaal) ook wel voor de hand om interesse te hebben m leer en leven van Franciscus Gomarus, die twee zoons en twee dochters had en bij zijn overlijden een lieve duit naliet, zoals obligaties van de Oost-Indische Compagnie, en een heel behoorlijk aantal carolus guldens, Brabantse stuivers en plakken. Wie er precies wat kreeg van die nalatenschap is zeer gedetail leerd beschreven in Van den Bovenkamps boekje, waar doordat de beschreven historisch theoloog meer wordt dan alleen maar een man ,met zldzame geleerdheid en lógische denkkracht'. Voor meester Van den Bovenkamp zijn er verschillendi redenen om juist iets over Gomarus te schrijven. Ondei andere natuurlijk dat deze theoloog voor hem .een waardi ge strijdei was voor de zuivere waarheid, die naar Zijn Woord is' Het voorwoord, waarin hij schrijft dat het te wensen ware ,dat er in onze tijd meer theologen op stonden van het formaat van wijlen Gomarus' wil hij als ik met hem praat wel graag wat nader omschrijven: Ik bedoel van principieel formaat, ik geloof niet dat er in deze tijd zo echt principieel, zoals toen, wordt geleerd. Bijvoorbeeld prof. Kuitei't, neen, dat is niet theologie in de zin van principieel. Gomarus was een man die vast hield aan de leer der vaderen, een man met karakter en die heb je in alle tijden nodig. Dergelijke karakters zijn niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan'. 1 KARAKTER Gomarus* Inaugurele rede, juni daarop, bver het verbond Gods werd besloten met een ernstig gebed. Anmintus, de geestelijk vader van de Remonstranten, pro moveerde juli 1603 onder Gomarus tot doctor in de theolo gie. Zijn inaugurele rede ging over het priesterschap van Christus. En met dat professoraat en de toeneming van de verschillende Inzichten begint de theologische strijd, die overigens ook een staatkundige achtergrond had, er nauw meer verweven was. De strijd wordt uitvoerig beschreven, evenals de .dwalingen', zoals schrijver Van den Boven kamp de inzichten van Arminius noemt ten aanzien van de gereformeerde belijdenis. Het kreeg een slot op de Dordtse synode. Wat mij betreft een droevig slot, het is wat onmenselijk om iemand om zijn theologische inzich ten het land uit te wijzen. De heer Van den Bovenkamp is het er wel mee eens, maar .de waarheid is scherp, net zoals Gods Woord'. Al in 1595, om de levensdraad van Gomarus ergens weer op te vatten, komt men uit Middelburg bij hem om te vra gen of hij de zevende predikantsplaats daar wil vervul len. Gomarus bedankt. Maart 1611 neemt hij een beroep wél aan. Maar: hij wordt pas aangenomen nadat hij in alle kerken van de stad heeft gepreekt, waarom is niet bekend. De Middelburgers gingen niet over één nacht ijs. Mei 1611 wordt hij bevestigd. Hij preekt voortaan in de Nieuwe Kerk en ook dikwijls in de Gasthuiskerk, waar later Ber- nardus Smytegelt furore zou maken. franciscus Gomarus, zoon van een Brugse herber gier, de theoloog, wiens naam staat achter de strijd tegen de Remonstranten heeft er een bio graaf bijgekregen. Het is de Souburgse onderwijzer C.van den Bovenkamp (25). Hij is verbonden aan de Graaf Jan van Nassaüschooi, christelijke school op reformatorische grondslag in Vlis- slngen, En juist Vlissingen is de stad waar afgelopen rondag hervormden en remonstranten samen 350 jaar Re monstrantse broederschap herdachten onder het motto rancune' (zonder wrok) en waar vooral de nadruk werd gelegd op het samen verder gaan en het wel verge ren maar niet vergeten van de troebelen. Een hoekje over Gomarus: ,De getuige der waarheid', in ren net rood bandje verschenen in de serie Banier biblio theek voor liet gezin van ,De Banier' in Vianen. Over de -ïn, die indertijd werd genoemd .uyter natueren een seei toornich ende hevieh man' en de man, die niet alleer heeft gezegd dat onwetendheid de moeder van alle bijge loof Is, maar die ook in zijn felle en aanhoudende strijd legen de Rooms-Katholieke Kerk die kerk ,de grote hoer' >eft genoemd. Voorbeeldje van dat karakter. Gomarus was één der afge vaardigden naar de Dordtse synode. Hij reisde met de pro fessoren uit Bremen tot Amsterdam. ,Maar daar geko men in een herberg, kregen de Bremers een gesprek met Gomarus over de remonstranten en over Arminius. Ludo- vicus Crocius, die met prof. Martinius meereisde sprak van .Arminius van vromer gedachtenisse'. Gomarus rea geerde op dit gezegde uitermate fel. Terwijl hij van ver achting op de grond spuwde riep hij vertoornd uit: ,Wat vromer gedachtenisse, segt vrij uit verfoeilijker gedachte nisse'. Hij gooide de deur met een harde smak achter zich dicht en reisde alleen, zonder de Bremers, verder van Am sterdam naar Dordrecht*. In dat Dordrecht kon deze ka raktervolle man het overigens in zijn pensions niet lang uithoudenhij verhuisde drie keer van logement. De heer Van den Bovenkamp, die ook twee kinderboeken op zijn naam heeft staan (geschreven toen hij nog onder wijzer was op de chr. nationale school in Zaamslag) is, geen veelschrijver. ,Ik schrijf alleen als ik er zin in heb en dan bij mooie muziek, een passion, geestelijke muziek het Kamper mannenkoor, (daar houd ik erg van), dan wordt bij mij de geest gaande'. Het boekje begint bij Gomarus' leven in Brugge, waai- ou derlijk huis herberg De Sterre' vijf minuten gaans van het centrum was gelegen. En het eindigt met opmerkin gen van en over Gomarus. Daartussen in kan men heel wat bijzonderheden lezen. BGLW Maar de zaak floreert niet zo best in Middelburg, vooral niet het pas opgerichte Collegium theologieum. Dat col legium werd gegeven in één van de zalen van de Nieuwe Kerk, maar het aantal studenten, in het begin nog zeven, daalt tot iets van vier. Plan was dat Middelburg een the ologische faculteit zou krijgen, de kerkeraad had dat be loofd en ook de Waalse gemeente van ds Walleus zou er dan aan meewerken. Maar het. is er niet van gekomen. De subsidie van de staten van Zeeland bijvoorbeeld bleef uit. Groningen lonkte al naar Gomarus in 1613, maar de uni versiteit daar maakte met een hoogleraai-schap niet zo erg veel haast. Dat deed men wel in het Franse Saumur. waar een medische en een theologische faculteit was. En in 1615 stapt Gomarus over naar dit .bolwerk van het pro testantisme' dat .toch velen in het roomse Frankrijk een doorn in het oog was'. Maar ook in Saumur is het verblijf lange duur. April 1617 vertrekt Gomarus al naar niet t lAALTijp AANDEELHOUDERS Ondenvijzei Van den Bovenkamp is beslist niet de enige aiateur-historicus in zijn kerkelijke kring. Juist aan or- Iwdoxe protestantse kant leeft de historie zeer en bloeit studie daarover. En het ligt voor een lidmaat van de IVli Het is altijd goed om te weten dat Gomarus die op 31- jarige leeftijd tot doctor in de godgeleerdheid promoveer de in Heidelberg (maart 1591) al januari van dat jaar was beroepen te Leiden om daar hoogleraar te worden, .waar schijnlijk mede op aanbeveling van zijn zwager professor Junius' Het openbare disputatie handelde over ,Het Avond maal des Heeren'. Direct daarop kan men in Van den Bovenkamps boek een saillant detail lezen over de ont vangst door de hoogleraren in Leiden, die bepaald feeste lijk was en gepaard ging ,met een overvloedige maal tijd in Het Hof van Holland Groningen. Pleisterplaats is op de reis Middelburg om op adem te komen en er Nederlandse kleren voor het ge zin te kopen Van Groningen uit levert Gomarus zijn werkzame aan deel aan de Dordtse synode, onder andere als revisor van de Statenvertaling. Ter synode zegt hij weinig, maar éls hij het woord voert sidderen de grondvesten van de Dordtse Kloeveniersdoelen. Ook ter synode krijgt hij het wel eens aan de stok met de professoren uit Bremen, zoals tijdens een uitval tegen (alweer) Grocïus toen hij de synode vroeg .datse acht soude slaan op sulke mannen, die dese wangedrochten, monsters van woorden, die sulke vremde taele van de wil te bepalen uit de schooien der Jesuiten invoerden'. Gomarus was wat over zijn toeren, aldus een geschiedschrijver die vertelt dat Gomarus sprak ,met sulke brandende vierige oogen, -en sulk een barssen uitspraek, dat sich ieder verwonderde, dat de president sijn reden niet afbrak'. Van den Bovenkamp: ,er is later nog eens ondei mekaar over die uitval gepraat en toen heeft Gomarus zijn excuses aangeboden. Zo was hij dan ook weer. Toch wel mooi'. WILL. J. VERKERK De R-K Kerk en het Wereldverbond van Wibyteriaanse kerken hebben thans ook nu gemengde commissiedie moet nagaan 'ce de eenheid van de christenen Jean wor- bn bevorderd. Dergelijke commissies zijn al tussen R-K Kerk en Anglikanen er. "«me en de lutherse wereldbond. 'Ml een enquête onder Amerikaanse fWs is' gebleken dat de meeste leken ge- .tont zijn tegen verdere wijzigingen in de :'Ws voor het mislioren op r-k feestdagen. daarentegen schijnt een meerderheid van jfegeestelijken en religieuzen voor een aan- lil wijzigingen te zijn. ♦Er wordt géén overleg gevoerd tussen Mende figuren van dc R-K Kcrlc en de ^'Aerlands Hervormde Kerk in ons land drer de vraag hoe uitgetreden r-k pries jfs binnen het kader van de Hervormde wrfe pastoraal werk kunnen verrichten, 'hder lid t.e worden van de Hervormde Aldus een verklaring van het her- Jdrmrt persbureau naar aanleiding van dag- MSiiblllcaties. De Hervormde Iierlc heef! altijd mogelijkheden aan ex-priesters van de R-K Kerk gegeven om, na aflegging van de vereiste kerkelijke examens, te wor den toegelaten tot de hervormde ambtsbe diening. Dit betroffen echter altijd inci dentele gevallen. Van een hiertoe stimu- 'erend landelijk beleid in deze richting, uit gaande van de Hervormde Kerk zelf, is geen sprake, aldus het hervormd persbu- 9 ,Wat vinden wij ervan' is de titel van een boekje, dat in Twente de eerste fase van een .interkerkelijk concilie' inluidt. Dal boekje moet worden besproken en bestu deerd in de Twentse kerken en in het voor jaar 1970 zullen de gerezen vragen op een openbaar concilie' van de kerken in Twen te worden behandeld. Het gaat om dc vra gen van geloof, vormen van kerk-zzijn, de betekenis van het evangelie in deze tijd en natuurlijk over de plaats van de ker ken in de Twentse samenleving. Ook het humanistisch verbond wil aan de beraad slagingen meedoen. In Parijs verblijft een aantal van ne gen. Haitiaanse r-k priesters die door de regering van president Du.va.lier uit dit land is uitgewezen. Zij werden zonder meer op een buitenlands vliegtuig gezet. De priesters, die allen tot de landseigen clerus behoren, namen in hun kerk een vooraanstaande plaats in. Zij werden eind vorig jaar uit hun functies gezet na moei lijkheden tussen een deel van de clerus en de bisschoppen over eisten van presi dent-dictator Duvalier. Noch van de zijde van de Haitiaanse bis schoppen noch van de kant van de pause lijke nuntiatuur is iets te hunnen gunste mdernomen. Een duidelijke scheiding tussen kerk en staat is noodzakelijk om een kerk te krij gen, die zichzelf voornamelijk ziet- als een heilsgemeenschap en als het volk Gods en ■niet als een juridisch instituut. Deze eis werd gesteld op de slotvergadering van de katholieke studentenorganisatie in Italië EU Cl. 0 De bijdrage, die de Rooms-Katholieke Kerk in Duitsland tot dusver aan een zede lijke heropbouw gegeven heeft, is schrik wekkend klein. Deze mening is afkomstig van de voorzitter van de Pax Ohristt bewe ging in Berlijn, Winfried Schneider. Hij verklaart dit in het r-k weekblad fier Christ' naar aanleiding van het geval De- fregger. De reacties tot dusver op geval De- fregger laten zelfs betwijfelen of de kerk ■n West-Duits/and ooit in staat zal zijn bij Ie dragen tot een herbezinning van het Duitse volk, zo meent hij. 0 Het vormingswerk moet af van zijn vrij blijvendheid. Het zal moeten zoeken naar mogelijkheden om aan de op zichzelf vrij blijvende bijeenkomsten en gesprekken vor men van sociale actie te verbinden waar- ioor het werk in de maatschappij een wer kelijke rol kan spelen. Daarom moet het zich ook zelf bezighouden met- actuele poli tieke en theologische vraagstukken. De op leiding van vormingsleider moet hem al de nodige theoretische en praktische onder grond daarvoor geven. Tot deze conclusie kwamen de circa 70 deelnemers aan een internationaal congres van vormingsicerkdeskundigen Kerk en We reld in Driebergen. Sterk kwam de noodzaak naar voren van grotere professionalisering en specialise ring van de vormingswerker, met name ook voor hen die zich bezighouden met het vormingswerk buiten internaatsver- band. Absoluut noodzakelijk acht men dat er volledige gespecialiseerde opleidingen ko men op verschillende niveaus. Onlangs lazen we het bericht dat Veldhoven, ten westen van Eindhoven, zijn tweede predikant heeft. Op zichzelf is zo'n berichtje niets bijzonders. Er zijn wel meer kerkelijke gemeenten die, door uitbreiding van het leden tal, zijn overgegaan tot het beroepen van een tweede predikant. Hoeveel dorpen van vroeger zijn in de naoorlogse tijd niet uitgegroeid tot hele en halve steden en zo behoeven we er ons ook niet over te verbazen dat in een dorp onder de rook van Eindhoven het getal van de protestanten is vermeerderd. Toch is deze tweede predikant van Veld hoven wél wat bijzonders: zelfs is hij heel wat .bijzonders In de geschiedenis van ker kelijk Nederland. We hébben de voorge schiedenis een klein jaar geleden op deze plaats gememoreerd. De hervormde gemeen te, die er van oudsher was, heeft de laatste tien jaar een dergelijke groei meegemaakt, dat ze eigenlijk te groot werd voor één predikant. In Veldhoven kwamen ook leden van de gereformeerde kerken wonen. Zij zullen in het begin wel tot Eindhoven zijn gerekend, maar toen hun getal vermeerder de, Is aldaar de gereformeerde kerk van Veldhoven geïnstitueerd. Ze bleef tot nu toe te klein om een eigen predikant te kunnen beroepen. Uitgaande van de hervormde ge meente is er toen een gesprek op gang gekomen over de mogelijkheid een gerefor meerde predikant te beroepen, die voor de helft zou worden betaald door de hervormde gemeente en eveneens voor de helft haar ten dienste zou staan. Te begrijpen is dat men dan terecht komt in een muizenest van allerlei kerkelijke en kerkordelijke vra gen. Daaraan tilt men tegenwoordig niet meer zo zwaar als dat vroeger het geval zou zijn geweest. Vroeger zouden hier on overkomelijke hinderpalen hebben gelegen. Deze heeft men nu kunnen nemen en zo heeft dan Veldhoven z(jn tweede predikant. Er komt echter nog een staart aan deze geschiedenis en wel voor beide kerken in haar geheel die bij dit geval betrokken zijn. Het moderamen van de generale synode van de hervormde kerk heeft aan de generale synode van de gereformeerde kerken in Ne derland gevraagd hoe zij denkt over een intercommunie-overeenkomst. Zo Iets is toch wel nodig wanneer een her vormde gemeente een gereformeerd pre dikant gaat beroepen, zij het dan ook voor de helft. Aan een officiële intercocmmunie tussen deze twee grootste protestante ker ken to ons land heeft men zich nog niet gewaagd. Eikaars doop wordt erkend, maar de mogelijkheid om gezamenlijk het Heilig Avondmaal te vieren, is er tot nu toe offi cieel nog niet. Men doet het wél en in Veldhoven zal men het, naar we verwach ten, ook wel doen, maar officieel zou dit toch weer niet kunnen en dat is natuur lijk wat al te gek wanneer er reeds situ aties zijn gegroeid zoals dat in het Bra bantse dorp het geval Is. Dit is een van de zaken waarover de synodeleden in Lun- teren diep zullen moeten nadenken. De vorige week zaten we te praten met een hervormd predikant uit een van de land bouwende doipen in onze provincie. Deze aanduiding wil in de praktijk zeggen dat het getal van de leden gestadig aan terug zakt en dat de gemeente in haar geheel sterk veroudert. .Wanneer er hier 'een ker kelijk huwelijk is, trekken de getrouwden in drie van de vier gevallen weg.' Het wordt to deze gemeente steeds moeilijker financieel de eindjes aan elkaar te knopen. In hetzelfde dorp is er ook een gerefor meerde kerk, die al een hele tijd vacant is. Men heeft te maken met een te gering aan bod van a. s. predikanten in de gerefor meerde kerken, zodat het moeilijk is open- gekomen plaatsen weer bezet te krijgen. Doch in dit geval zit men ook met dezelfde financiële puzzle als in de hervormde ge meente, hoe de eindjes aan elkaar ge knoopt te krijgen. Combineren met een an dere gemeente? Dat kan en er is ook niets op tegen, wanneer men dan maar bedenkt dat de te beroepen predikant alles dubbel moet doen, dubbele catechesaties, dubbele vergaderingen, dubbele verenigingen enz. Wat zou er meer voor-de-hand-liggend zijn, zo was onze vanzelfsprekende conclusie, dat men het geval Veldhoven ten voorbeeld nam? In het Brabantse dorp echter, heeft men, zowel aan de' ene als aan de andere kant, te maken met veel import uit alle delen van het land en over het algemeen zijn dit jonge gezinnen die nog al eens ko men uit de doipen als die, waar we toen zaten te praten. Zij komen to een totaal andere en nieuwe omgeving. In het Zeeuwse dorp gaat het om kerkelijke gemeenschap pen die vanaf 1834 en 1886 gescheiden heb ben geleefd. Zowel in de ene als in de andere kerk zijn het gemeenschappen, die door oudere generaties worden beheerst. We zijn. maar niet nagegaan hoevele van die ouderen indertijd gemengd zijn gehuwd, want dat is altijd doorgegaan. Moet nu die kerkelijke scheiding ook altijd maar door gaan? De kwesties waarom het vroeger ging, liggen er bovendien niet meer zoals ze er een eeuw geleden lagen. Vrij kort na de laatste wereldoorlog maakten we eens een samenspreking mee van hervorm de en gereformeerde ambtsdragers. Vóór de oorlog was zo'n gesprek moeilijk denkbaar. In de oorlog kwam er iets op gang. Nadien, door allerlei oorlogservaringen wat wijzer geworden, ging het' door, hoewel we hier aan toe moeten voegen dat dit gesprek toen toch wel wat moeilijker verliep dan dat gedurende de oorlog het geval was. Men was veel meer geneigd allerlei kwesties op te rakelen. We beleefden het toen dat een van de gereformeerde ambtdragers op merkte: Je weet tn de hervormde kerk nooit welk vlees je in de kuip hebt. In die opmerking stak natuurlijk wel enige waar heid. Van hervormde zijde werd toen ge vraagd of men in de gereformeerde ker ken het altijd wel geweten had welk vlees er in de kuip zat en hoe het dan mogelijk kon zijn dat er na de oorlog voor de ver baasde ogen van heel Nederland ineens twee gereformeerde kerken waren. Boven dien gaat zilk een opmerking tegenwoordig helemaal niet meer op, want het is voor ieder duidelijk dat er ook in de gerefor meerde kerken richtingen zijn, of noem ze dan, evenals men dat in de hervormds kerk is gaan doen, modaliteiten. Trouwens, heeft niet iedere kerk daarmee te maken? Bij de rooms-katholieken behoeven we er niet meer aan te twijfelen en evenmin bij de vrijgemaakte gereformeerden. De vorige week konden we lezen van een mogelijks splitsing in de Staatkundig gereformeerde Partij. Nu is deze wel een politieke or- nisatie, maar wie de verslagen heeft ge volgd, kon bemerken dat er toch ook was een andere wijze van kerkelijk denken. STEMMEN UIT DE KERKEN We vertellen niets nieuws wanneer we zeggen dat de scheidingslijnen die vroeger tussen de kerken doorliepen (hoewel nooit helemaal) nu dwars door alle kerken heen lopen. In Trouw van 25 augustus vonden we een deel van het vraaggesprek dat dr G. Pun- chinger heeft gehad met dr J. J. Buskes, de markante figuur die in het kerkelijk leven van ons land voortdurend heeft gevochten tegen de verstarde verhoudingen. Hij kent de gereformeerde kerken waarin hij is op gegroeid en predikant is geweest. Hij kent ook de hervormde kerk en van beide kent hij de kwalijke kanten. In dat gesprek wil de hij er de nadruk op leggen dat er voor hem geen tegenstelling tussen hervormd en gereformeerd bestaat. ,Door de gang van mijn leven, die ik zelf niet in handen heb gehad nee, die ik slechts ten dele zelf heb bepaald, zéér ten dele ben ik van de gereformeerde kerken in de hervormde kerk terechtgekomen.' Hij voorziet niet op welke termijn een eenheid tussen hervormd en ge reformeerd tot stand kan komen. ,Ik ben niet hervormd geworden omdat ik niet lan ger gereformeerd wilde zijn. Van zichzelf moet hij zeggen dat hij .alleen toevallig* in de hervormde kerk is beland. ,Dat wil zeggen: het is mij toegevallen, maar het nad mij evenzeer kunnen toevallen nu ge reformeerd te zijn! Ik voel me daarom evenzeer verantwoordelijk voor de gerefor meerde kerken als voor de hervormde kerk.' En dan gaat hij voort dat hij waarlijk niet zit te wachten op een kerkelijke eenheid van deze beide kerken. Hij weet wel dat, als men er over zou gaan praten, er zoveel bezwaren worden te berde gebracht, die evenzovele struikelblokken zijn. Hij vindt ,dat we moeten uitgaan van het besef dat we door eikaars kerken reeds nu de volle verantwoordelijkheid hebben en die ook ac cepteren en dat we in wezen dus nu reeds één zijn.' Het is voor hem vreugdevol te zien hoe beide kerken naar elkaar zijn toe- gegroied. En ondertussen ligt er het geval Veldhoven op de tafel van de leden van de synode der gereformeerde kerken. Men zal erover moeten praten, ook al wordt het dan misschien in het geheel niet genoemd. Het zal ons benieuwen of er inderdaad nog veel over wordt gezegd. H. 1. Joh. 5 14b Opgehangen op de hoek van een plein doet men er een geldstuk in en je wens wordt prompt vervuld. Maai God is geen automaat: Hij heeft ook een wil. Zijn goe de en genadige wil is op ons heil >gericht. Wat Hij wil is goed. Ik zou het ook zo kunnen zeggen: wat ons schade doet, is Zijn wil niet. Daarom doen we er goed aan, als we de grens van onze gebeden laten bepalen door Zijn heilige wil en alles loslaten, wat tegen Zijn wil is. Het is dwaas om God te willen dwingen, om Zijn ga ven te eisen, om Hem de weg voor te schrijven. Er zijn mensen, die eerst al les proberen om hun pro blemen zelf op te lossen en, als dat niet gaat, tenslotte bij God terecht komen. Ze vragen dan naar hun eigen behoefte en niet naar Zijn wil en het wordt het zoveel ste fiasco. Dit is trouwens puur eigenbelang en geen geloofsdaad. Het geloof ver trouwt God zonder eigen belang, het rekent op 'Zijn liefde. Net als een kind. da: naar zijn vader gaat omdat deze van zijn kind houdt en naar zijn vragen luistert.'Zo doet ook onze hemelse va der. We moeten echter be seffen, dat Zijn wil boven onze wensen staat. TER OVERDENKING Als de automaat een wil had, was dat een beperking Gods wil daarentegen is geen grens, geen beperking, waartussen onze vragen dringen. Zijn wil toil niets aan ons onthouden, dat goed is. Integendeel: Hij wil ons met alles voorzien. Hij heeft voor ons een grote schat be waard. Wie wil en er om vraagt kan deze schat zo maar krijgen. Zo iemand is bij voorbaat rijker dan men sen, die niets meer te vra gen hebben. Veiliger dan iemand, die meent voor alle eventualiteiten gedekt te zijn, maar toch nooit tot rust komt. Vrolijker en kal mer dan hij, die zijn leven aan het blinde toeval over laat in plaats van aan God. Wal zou ons leven anders worden, als we eindelijk zouden durven geloven; als we God net zo ernstig zou den nemen, als Hij verdient; als we hein zagen als onze Heer en niet als een goed kope willoze automaat; als we onze trots en zelfzucht loslieten en demoedig xcaren als kinderen, die met lege handen en toch opgewekt vragend naar hun vader gaan om zijn geschenk te ontvangen. Oostburg J. Pasky.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1969 | | pagina 21