GOMARUS,
SEER
TOORNICH
ENDE
HEVICH
MAN'
i
kerk en
maatschappij
VELDHOVEN EN EEN
ZEEUWS DORP
Geen
automaat
KGRTGEZEGD
Zaterdag 13 sept. 1969
zaterdagnummer
Onderwijzer Van den Bovenkamp:principieel theoloog'.
gereformeerde gemeente (synodaal) ook wel voor de hand
om interesse te hebben m leer en leven van Franciscus
Gomarus, die twee zoons en twee dochters had en bij
zijn overlijden een lieve duit naliet, zoals obligaties van de
Oost-Indische Compagnie, en een heel behoorlijk aantal
carolus guldens, Brabantse stuivers en plakken. Wie er
precies wat kreeg van die nalatenschap is zeer gedetail
leerd beschreven in Van den Bovenkamps boekje, waar
doordat de beschreven historisch theoloog meer wordt dan
alleen maar een man ,met zldzame geleerdheid en lógische
denkkracht'.
Voor meester Van den Bovenkamp zijn er verschillendi
redenen om juist iets over Gomarus te schrijven. Ondei
andere natuurlijk dat deze theoloog voor hem .een waardi
ge strijdei was voor de zuivere waarheid, die naar Zijn
Woord is' Het voorwoord, waarin hij schrijft dat het
te wensen ware ,dat er in onze tijd meer theologen op
stonden van het formaat van wijlen Gomarus' wil hij als
ik met hem praat wel graag wat nader omschrijven: Ik
bedoel van principieel formaat, ik geloof niet dat er in
deze tijd zo echt principieel, zoals toen, wordt geleerd.
Bijvoorbeeld prof. Kuitei't, neen, dat is niet theologie in
de zin van principieel. Gomarus was een man die vast
hield aan de leer der vaderen, een man met karakter en
die heb je in alle tijden nodig. Dergelijke karakters zijn
niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan'.
1 KARAKTER
Gomarus* Inaugurele rede, juni daarop, bver het verbond
Gods werd besloten met een ernstig gebed.
Anmintus, de geestelijk vader van de Remonstranten, pro
moveerde juli 1603 onder Gomarus tot doctor in de theolo
gie. Zijn inaugurele rede ging over het priesterschap van
Christus. En met dat professoraat en de toeneming van de
verschillende Inzichten begint de theologische strijd, die
overigens ook een staatkundige achtergrond had, er nauw
meer verweven was. De strijd wordt uitvoerig beschreven,
evenals de .dwalingen', zoals schrijver Van den Boven
kamp de inzichten van Arminius noemt ten aanzien van
de gereformeerde belijdenis. Het kreeg een slot op de
Dordtse synode. Wat mij betreft een droevig slot, het is
wat onmenselijk om iemand om zijn theologische inzich
ten het land uit te wijzen. De heer Van den Bovenkamp
is het er wel mee eens, maar .de waarheid is scherp, net
zoals Gods Woord'.
Al in 1595, om de levensdraad van Gomarus ergens weer
op te vatten, komt men uit Middelburg bij hem om te vra
gen of hij de zevende predikantsplaats daar wil vervul
len. Gomarus bedankt. Maart 1611 neemt hij een beroep
wél aan. Maar: hij wordt pas aangenomen nadat hij in alle
kerken van de stad heeft gepreekt, waarom is niet bekend.
De Middelburgers gingen niet over één nacht ijs. Mei 1611
wordt hij bevestigd. Hij preekt voortaan in de Nieuwe
Kerk en ook dikwijls in de Gasthuiskerk, waar later Ber-
nardus Smytegelt furore zou maken.
franciscus Gomarus, zoon van een Brugse herber
gier, de theoloog, wiens naam staat achter de
strijd tegen de Remonstranten heeft er een bio
graaf bijgekregen. Het is de Souburgse onderwijzer
C.van den Bovenkamp (25).
Hij is verbonden aan de Graaf Jan van Nassaüschooi,
christelijke school op reformatorische grondslag in Vlis-
slngen, En juist Vlissingen is de stad waar afgelopen
rondag hervormden en remonstranten samen 350 jaar Re
monstrantse broederschap herdachten onder het motto
rancune' (zonder wrok) en waar vooral de nadruk
werd gelegd op het samen verder gaan en het wel verge
ren maar niet vergeten van de troebelen.
Een hoekje over Gomarus: ,De getuige der waarheid', in
ren net rood bandje verschenen in de serie Banier biblio
theek voor liet gezin van ,De Banier' in Vianen. Over de
-ïn, die indertijd werd genoemd .uyter natueren een seei
toornich ende hevieh man' en de man, die niet alleer
heeft gezegd dat onwetendheid de moeder van alle bijge
loof Is, maar die ook in zijn felle en aanhoudende strijd
legen de Rooms-Katholieke Kerk die kerk ,de grote hoer'
>eft genoemd.
Voorbeeldje van dat karakter. Gomarus was één der afge
vaardigden naar de Dordtse synode. Hij reisde met de pro
fessoren uit Bremen tot Amsterdam. ,Maar daar geko
men in een herberg, kregen de Bremers een gesprek met
Gomarus over de remonstranten en over Arminius. Ludo-
vicus Crocius, die met prof. Martinius meereisde sprak
van .Arminius van vromer gedachtenisse'. Gomarus rea
geerde op dit gezegde uitermate fel. Terwijl hij van ver
achting op de grond spuwde riep hij vertoornd uit: ,Wat
vromer gedachtenisse, segt vrij uit verfoeilijker gedachte
nisse'. Hij gooide de deur met een harde smak achter zich
dicht en reisde alleen, zonder de Bremers, verder van Am
sterdam naar Dordrecht*. In dat Dordrecht kon deze ka
raktervolle man het overigens in zijn pensions niet lang
uithoudenhij verhuisde drie keer van logement.
De heer Van den Bovenkamp, die ook twee kinderboeken
op zijn naam heeft staan (geschreven toen hij nog onder
wijzer was op de chr. nationale school in Zaamslag) is,
geen veelschrijver. ,Ik schrijf alleen als ik er zin in heb
en dan bij mooie muziek, een passion, geestelijke muziek
het Kamper mannenkoor, (daar houd ik erg van), dan
wordt bij mij de geest gaande'.
Het boekje begint bij Gomarus' leven in Brugge, waai- ou
derlijk huis herberg De Sterre' vijf minuten gaans van
het centrum was gelegen. En het eindigt met opmerkin
gen van en over Gomarus. Daartussen in kan men heel
wat bijzonderheden lezen.
BGLW
Maar de zaak floreert niet zo best in Middelburg, vooral
niet het pas opgerichte Collegium theologieum. Dat col
legium werd gegeven in één van de zalen van de Nieuwe
Kerk, maar het aantal studenten, in het begin nog zeven,
daalt tot iets van vier. Plan was dat Middelburg een the
ologische faculteit zou krijgen, de kerkeraad had dat be
loofd en ook de Waalse gemeente van ds Walleus zou er
dan aan meewerken. Maar het. is er niet van gekomen. De
subsidie van de staten van Zeeland bijvoorbeeld bleef uit.
Groningen lonkte al naar Gomarus in 1613, maar de uni
versiteit daar maakte met een hoogleraai-schap niet zo
erg veel haast. Dat deed men wel in het Franse Saumur.
waar een medische en een theologische faculteit was. En in
1615 stapt Gomarus over naar dit .bolwerk van het pro
testantisme' dat .toch velen in het roomse Frankrijk een
doorn in het oog was'. Maar ook in Saumur is het verblijf
lange duur. April 1617 vertrekt Gomarus al naar
niet t
lAALTijp
AANDEELHOUDERS
Ondenvijzei Van den Bovenkamp is beslist niet de enige
aiateur-historicus in zijn kerkelijke kring. Juist aan or-
Iwdoxe protestantse kant leeft de historie zeer en bloeit
studie daarover. En het ligt voor een lidmaat van de
IVli
Het is altijd goed om te weten dat Gomarus die op 31-
jarige leeftijd tot doctor in de godgeleerdheid promoveer
de in Heidelberg (maart 1591) al januari van dat jaar was
beroepen te Leiden om daar hoogleraar te worden, .waar
schijnlijk mede op aanbeveling van zijn zwager professor
Junius' Het openbare disputatie handelde over ,Het Avond
maal des Heeren'. Direct daarop kan men in Van den
Bovenkamps boek een saillant detail lezen over de ont
vangst door de hoogleraren in Leiden, die bepaald feeste
lijk was en gepaard ging ,met een overvloedige maal
tijd in Het Hof van Holland
Groningen. Pleisterplaats is op de reis Middelburg om
op adem te komen en er Nederlandse kleren voor het ge
zin te kopen
Van Groningen uit levert Gomarus zijn werkzame aan
deel aan de Dordtse synode, onder andere als revisor van
de Statenvertaling. Ter synode zegt hij weinig, maar
éls hij het woord voert sidderen de grondvesten van de
Dordtse Kloeveniersdoelen. Ook ter synode krijgt hij het
wel eens aan de stok met de professoren uit Bremen,
zoals tijdens een uitval tegen (alweer) Grocïus toen hij
de synode vroeg .datse acht soude slaan op sulke mannen,
die dese wangedrochten, monsters van woorden, die sulke
vremde taele van de wil te bepalen uit de schooien der
Jesuiten invoerden'. Gomarus was wat over zijn toeren,
aldus een geschiedschrijver die vertelt dat Gomarus sprak
,met sulke brandende vierige oogen, -en sulk een barssen
uitspraek, dat sich ieder verwonderde, dat de president sijn
reden niet afbrak'. Van den Bovenkamp: ,er is later nog
eens ondei mekaar over die uitval gepraat en toen heeft
Gomarus zijn excuses aangeboden. Zo was hij dan ook
weer. Toch wel mooi'.
WILL. J. VERKERK
De R-K Kerk en het Wereldverbond van
Wibyteriaanse kerken hebben thans ook
nu gemengde commissiedie moet nagaan
'ce de eenheid van de christenen Jean wor-
bn bevorderd. Dergelijke commissies zijn
al tussen R-K Kerk en Anglikanen er.
"«me en de lutherse wereldbond.
'Ml een enquête onder Amerikaanse
fWs is' gebleken dat de meeste leken ge-
.tont zijn tegen verdere wijzigingen in de
:'Ws voor het mislioren op r-k feestdagen.
daarentegen schijnt een meerderheid van
jfegeestelijken en religieuzen voor een aan-
lil wijzigingen te zijn.
♦Er wordt géén overleg gevoerd tussen
Mende figuren van dc R-K Kcrlc en de
^'Aerlands Hervormde Kerk in ons land
drer de vraag hoe uitgetreden r-k pries
jfs binnen het kader van de Hervormde
wrfe pastoraal werk kunnen verrichten,
'hder lid t.e worden van de Hervormde
Aldus een verklaring van het her-
Jdrmrt persbureau naar aanleiding van dag-
MSiiblllcaties. De Hervormde Iierlc heef!
altijd mogelijkheden aan ex-priesters van
de R-K Kerk gegeven om, na aflegging
van de vereiste kerkelijke examens, te wor
den toegelaten tot de hervormde ambtsbe
diening. Dit betroffen echter altijd inci
dentele gevallen. Van een hiertoe stimu-
'erend landelijk beleid in deze richting, uit
gaande van de Hervormde Kerk zelf, is
geen sprake, aldus het hervormd persbu-
9 ,Wat vinden wij ervan' is de titel van
een boekje, dat in Twente de eerste fase
van een .interkerkelijk concilie' inluidt. Dal
boekje moet worden besproken en bestu
deerd in de Twentse kerken en in het voor
jaar 1970 zullen de gerezen vragen op een
openbaar concilie' van de kerken in Twen
te worden behandeld. Het gaat om dc vra
gen van geloof, vormen van kerk-zzijn,
de betekenis van het evangelie in deze tijd
en natuurlijk over de plaats van de ker
ken in de Twentse samenleving. Ook het
humanistisch verbond wil aan de beraad
slagingen meedoen.
In Parijs verblijft een aantal van ne
gen. Haitiaanse r-k priesters die door de
regering van president Du.va.lier uit dit
land is uitgewezen. Zij werden zonder meer
op een buitenlands vliegtuig gezet.
De priesters, die allen tot de landseigen
clerus behoren, namen in hun kerk een
vooraanstaande plaats in. Zij werden eind
vorig jaar uit hun functies gezet na moei
lijkheden tussen een deel van de clerus
en de bisschoppen over eisten van presi
dent-dictator Duvalier.
Noch van de zijde van de Haitiaanse bis
schoppen noch van de kant van de pause
lijke nuntiatuur is iets te hunnen gunste
mdernomen.
Een duidelijke scheiding tussen kerk en
staat is noodzakelijk om een kerk te krij
gen, die zichzelf voornamelijk ziet- als een
heilsgemeenschap en als het volk Gods en
■niet als een juridisch instituut. Deze eis
werd gesteld op de slotvergadering van de
katholieke studentenorganisatie in Italië
EU Cl.
0 De bijdrage, die de Rooms-Katholieke
Kerk in Duitsland tot dusver aan een zede
lijke heropbouw gegeven heeft, is schrik
wekkend klein. Deze mening is afkomstig
van de voorzitter van de Pax Ohristt bewe
ging in Berlijn, Winfried Schneider. Hij
verklaart dit in het r-k weekblad fier
Christ' naar aanleiding van het geval De-
fregger. De reacties tot dusver op geval De-
fregger laten zelfs betwijfelen of de kerk
■n West-Duits/and ooit in staat zal zijn bij
Ie dragen tot een herbezinning van het
Duitse volk, zo meent hij.
0 Het vormingswerk moet af van zijn vrij
blijvendheid. Het zal moeten zoeken naar
mogelijkheden om aan de op zichzelf vrij
blijvende bijeenkomsten en gesprekken vor
men van sociale actie te verbinden waar-
ioor het werk in de maatschappij een wer
kelijke rol kan spelen. Daarom moet het
zich ook zelf bezighouden met- actuele poli
tieke en theologische vraagstukken. De op
leiding van vormingsleider moet hem al de
nodige theoretische en praktische onder
grond daarvoor geven.
Tot deze conclusie kwamen de circa 70
deelnemers aan een internationaal congres
van vormingsicerkdeskundigen Kerk en We
reld in Driebergen.
Sterk kwam de noodzaak naar voren van
grotere professionalisering en specialise
ring van de vormingswerker, met name
ook voor hen die zich bezighouden met
het vormingswerk buiten internaatsver-
band. Absoluut noodzakelijk acht men dat
er volledige gespecialiseerde opleidingen ko
men op verschillende niveaus.
Onlangs lazen we het bericht dat Veldhoven, ten westen van Eindhoven,
zijn tweede predikant heeft. Op zichzelf is zo'n berichtje niets bijzonders.
Er zijn wel meer kerkelijke gemeenten die, door uitbreiding van het leden
tal, zijn overgegaan tot het beroepen van een tweede predikant. Hoeveel
dorpen van vroeger zijn in de naoorlogse tijd niet uitgegroeid tot hele en
halve steden en zo behoeven we er ons ook niet over te verbazen dat in
een dorp onder de rook van Eindhoven het getal van de protestanten is
vermeerderd.
Toch is deze tweede predikant van Veld
hoven wél wat bijzonders: zelfs is hij heel
wat .bijzonders In de geschiedenis van ker
kelijk Nederland. We hébben de voorge
schiedenis een klein jaar geleden op deze
plaats gememoreerd. De hervormde gemeen
te, die er van oudsher was, heeft de laatste
tien jaar een dergelijke groei meegemaakt,
dat ze eigenlijk te groot werd voor één
predikant. In Veldhoven kwamen ook leden
van de gereformeerde kerken wonen. Zij
zullen in het begin wel tot Eindhoven zijn
gerekend, maar toen hun getal vermeerder
de, Is aldaar de gereformeerde kerk van
Veldhoven geïnstitueerd. Ze bleef tot nu toe
te klein om een eigen predikant te kunnen
beroepen. Uitgaande van de hervormde ge
meente is er toen een gesprek op gang
gekomen over de mogelijkheid een gerefor
meerde predikant te beroepen, die voor de
helft zou worden betaald door de hervormde
gemeente en eveneens voor de helft haar
ten dienste zou staan. Te begrijpen is dat
men dan terecht komt in een muizenest
van allerlei kerkelijke en kerkordelijke vra
gen. Daaraan tilt men tegenwoordig niet
meer zo zwaar als dat vroeger het geval
zou zijn geweest. Vroeger zouden hier on
overkomelijke hinderpalen hebben gelegen.
Deze heeft men nu kunnen nemen en zo
heeft dan Veldhoven z(jn tweede predikant.
Er komt echter nog een staart aan deze
geschiedenis en wel voor beide kerken in
haar geheel die bij dit geval betrokken zijn.
Het moderamen van de generale synode van
de hervormde kerk heeft aan de generale
synode van de gereformeerde kerken in Ne
derland gevraagd hoe zij denkt over een
intercommunie-overeenkomst.
Zo Iets is toch wel nodig wanneer een her
vormde gemeente een gereformeerd pre
dikant gaat beroepen, zij het dan ook voor
de helft. Aan een officiële intercocmmunie
tussen deze twee grootste protestante ker
ken to ons land heeft men zich nog niet
gewaagd. Eikaars doop wordt erkend, maar
de mogelijkheid om gezamenlijk het Heilig
Avondmaal te vieren, is er tot nu toe offi
cieel nog niet. Men doet het wél en in
Veldhoven zal men het, naar we verwach
ten, ook wel doen, maar officieel zou dit
toch weer niet kunnen en dat is natuur
lijk wat al te gek wanneer er reeds situ
aties zijn gegroeid zoals dat in het Bra
bantse dorp het geval Is. Dit is een van
de zaken waarover de synodeleden in Lun-
teren diep zullen moeten nadenken.
De vorige week zaten we te praten met een
hervormd predikant uit een van de land
bouwende doipen in onze provincie. Deze
aanduiding wil in de praktijk zeggen dat
het getal van de leden gestadig aan terug
zakt en dat de gemeente in haar geheel
sterk veroudert. .Wanneer er hier 'een ker
kelijk huwelijk is, trekken de getrouwden
in drie van de vier gevallen weg.' Het
wordt to deze gemeente steeds moeilijker
financieel de eindjes aan elkaar te knopen.
In hetzelfde dorp is er ook een gerefor
meerde kerk, die al een hele tijd vacant is.
Men heeft te maken met een te gering aan
bod van a. s. predikanten in de gerefor
meerde kerken, zodat het moeilijk is open-
gekomen plaatsen weer bezet te krijgen.
Doch in dit geval zit men ook met dezelfde
financiële puzzle als in de hervormde ge
meente, hoe de eindjes aan elkaar ge
knoopt te krijgen. Combineren met een an
dere gemeente? Dat kan en er is ook niets
op tegen, wanneer men dan maar bedenkt
dat de te beroepen predikant alles dubbel
moet doen, dubbele catechesaties, dubbele
vergaderingen, dubbele verenigingen enz.
Wat zou er meer voor-de-hand-liggend zijn,
zo was onze vanzelfsprekende conclusie,
dat men het geval Veldhoven ten voorbeeld
nam? In het Brabantse dorp echter, heeft
men, zowel aan de' ene als aan de andere
kant, te maken met veel import uit alle
delen van het land en over het algemeen
zijn dit jonge gezinnen die nog al eens ko
men uit de doipen als die, waar we toen
zaten te praten. Zij komen to een totaal
andere en nieuwe omgeving. In het Zeeuwse
dorp gaat het om kerkelijke gemeenschap
pen die vanaf 1834 en 1886 gescheiden heb
ben geleefd. Zowel in de ene als in de andere
kerk zijn het gemeenschappen, die door
oudere generaties worden beheerst.
We zijn. maar niet nagegaan hoevele van
die ouderen indertijd gemengd zijn gehuwd,
want dat is altijd doorgegaan. Moet nu die
kerkelijke scheiding ook altijd maar door
gaan? De kwesties waarom het vroeger
ging, liggen er bovendien niet meer zoals
ze er een eeuw geleden lagen. Vrij kort
na de laatste wereldoorlog maakten we
eens een samenspreking mee van hervorm
de en gereformeerde ambtsdragers. Vóór de
oorlog was zo'n gesprek moeilijk denkbaar.
In de oorlog kwam er iets op gang. Nadien,
door allerlei oorlogservaringen wat wijzer
geworden, ging het' door, hoewel we hier
aan toe moeten voegen dat dit gesprek toen
toch wel wat moeilijker verliep dan dat
gedurende de oorlog het geval was. Men
was veel meer geneigd allerlei kwesties op
te rakelen. We beleefden het toen dat een
van de gereformeerde ambtdragers op
merkte: Je weet tn de hervormde kerk
nooit welk vlees je in de kuip hebt. In die
opmerking stak natuurlijk wel enige waar
heid. Van hervormde zijde werd toen ge
vraagd of men in de gereformeerde ker
ken het altijd wel geweten had welk vlees
er in de kuip zat en hoe het dan mogelijk
kon zijn dat er na de oorlog voor de ver
baasde ogen van heel Nederland ineens
twee gereformeerde kerken waren. Boven
dien gaat zilk een opmerking tegenwoordig
helemaal niet meer op, want het is voor
ieder duidelijk dat er ook in de gerefor
meerde kerken richtingen zijn, of noem
ze dan, evenals men dat in de hervormds
kerk is gaan doen, modaliteiten. Trouwens,
heeft niet iedere kerk daarmee te maken?
Bij de rooms-katholieken behoeven we er
niet meer aan te twijfelen en evenmin bij
de vrijgemaakte gereformeerden. De vorige
week konden we lezen van een mogelijks
splitsing in de Staatkundig gereformeerde
Partij. Nu is deze wel een politieke or-
nisatie, maar wie de verslagen heeft ge
volgd, kon bemerken dat er toch ook was
een andere wijze van kerkelijk denken.
STEMMEN UIT
DE KERKEN
We vertellen niets nieuws wanneer we
zeggen dat de scheidingslijnen die vroeger
tussen de kerken doorliepen (hoewel nooit
helemaal) nu dwars door alle kerken heen
lopen.
In Trouw van 25 augustus vonden we een
deel van het vraaggesprek dat dr G. Pun-
chinger heeft gehad met dr J. J. Buskes, de
markante figuur die in het kerkelijk leven
van ons land voortdurend heeft gevochten
tegen de verstarde verhoudingen. Hij kent
de gereformeerde kerken waarin hij is op
gegroeid en predikant is geweest. Hij kent
ook de hervormde kerk en van beide kent
hij de kwalijke kanten. In dat gesprek wil
de hij er de nadruk op leggen dat er voor
hem geen tegenstelling tussen hervormd
en gereformeerd bestaat. ,Door de gang van
mijn leven, die ik zelf niet in handen heb
gehad nee, die ik slechts ten dele zelf
heb bepaald, zéér ten dele ben ik van de
gereformeerde kerken in de hervormde kerk
terechtgekomen.' Hij voorziet niet op welke
termijn een eenheid tussen hervormd en ge
reformeerd tot stand kan komen. ,Ik ben
niet hervormd geworden omdat ik niet lan
ger gereformeerd wilde zijn. Van zichzelf
moet hij zeggen dat hij .alleen toevallig*
in de hervormde kerk is beland. ,Dat wil
zeggen: het is mij toegevallen, maar het
nad mij evenzeer kunnen toevallen nu ge
reformeerd te zijn! Ik voel me daarom
evenzeer verantwoordelijk voor de gerefor
meerde kerken als voor de hervormde kerk.'
En dan gaat hij voort dat hij waarlijk niet
zit te wachten op een kerkelijke eenheid
van deze beide kerken. Hij weet wel dat,
als men er over zou gaan praten, er zoveel
bezwaren worden te berde gebracht, die
evenzovele struikelblokken zijn. Hij vindt
,dat we moeten uitgaan van het besef dat
we door eikaars kerken reeds nu de volle
verantwoordelijkheid hebben en die ook ac
cepteren en dat we in wezen dus nu reeds
één zijn.' Het is voor hem vreugdevol te
zien hoe beide kerken naar elkaar zijn toe-
gegroied. En ondertussen ligt er het geval
Veldhoven op de tafel van de leden van de
synode der gereformeerde kerken. Men zal
erover moeten praten, ook al wordt het dan
misschien in het geheel niet genoemd. Het
zal ons benieuwen of er inderdaad nog veel
over wordt gezegd.
H.
1. Joh. 5 14b
Opgehangen op de hoek
van een plein doet men er
een geldstuk in en je wens
wordt prompt vervuld. Maai
God is geen automaat: Hij
heeft ook een wil. Zijn goe
de en genadige wil is op ons
heil >gericht. Wat Hij wil is
goed. Ik zou het ook zo
kunnen zeggen: wat ons
schade doet, is Zijn wil niet.
Daarom doen we er goed
aan, als we de grens van
onze gebeden laten bepalen
door Zijn heilige wil en alles
loslaten, wat tegen Zijn wil
is. Het is dwaas om God te
willen dwingen, om Zijn ga
ven te eisen, om Hem de
weg voor te schrijven.
Er zijn mensen, die eerst al
les proberen om hun pro
blemen zelf op te lossen en,
als dat niet gaat, tenslotte
bij God terecht komen. Ze
vragen dan naar hun eigen
behoefte en niet naar Zijn
wil en het wordt het zoveel
ste fiasco. Dit is trouwens
puur eigenbelang en geen
geloofsdaad. Het geloof ver
trouwt God zonder eigen
belang, het rekent op 'Zijn
liefde. Net als een kind. da:
naar zijn vader gaat omdat
deze van zijn kind houdt en
naar zijn vragen luistert.'Zo
doet ook onze hemelse va
der. We moeten echter be
seffen, dat Zijn wil boven
onze wensen staat.
TER OVERDENKING
Als de automaat een wil
had, was dat een beperking
Gods wil daarentegen is geen
grens, geen beperking,
waartussen onze vragen
dringen. Zijn wil toil niets
aan ons onthouden, dat goed
is. Integendeel: Hij wil ons
met alles voorzien. Hij heeft
voor ons een grote schat be
waard. Wie wil en er om
vraagt kan deze schat zo
maar krijgen. Zo iemand is
bij voorbaat rijker dan men
sen, die niets meer te vra
gen hebben. Veiliger dan
iemand, die meent voor alle
eventualiteiten gedekt te
zijn, maar toch nooit tot
rust komt. Vrolijker en kal
mer dan hij, die zijn leven
aan het blinde toeval over
laat in plaats van aan God.
Wal zou ons leven anders
worden, als we eindelijk
zouden durven geloven; als
we God net zo ernstig zou
den nemen, als Hij verdient;
als we hein zagen als onze
Heer en niet als een goed
kope willoze automaat; als
we onze trots en zelfzucht
loslieten en demoedig xcaren
als kinderen, die met lege
handen en toch opgewekt
vragend naar hun vader
gaan om zijn geschenk te
ontvangen.
Oostburg
J. Pasky.