m
üüflflöflüflüfl
ÜÜÖÜÜQÜQQQ
flflüüOQÜQÜQ
ÜOÜQQQÜÜÜ
!ül»L»_LgJ
flü
ÜÜÜflQQÜQÜÜ!
AVONDMAALSVIERING
KERN VAN
EXPERIMENTEN
Anders zijn
Looooo
ioOOOO
Zaterdag 26 april 1969
zaterdagnummer
0V-L^gvi
Columbia - het land van de koffie - moet vandaag
39 balen koffiebonen exporteren om één vrachtwagen
uit de industrielanden te kunnen kopen. In 1950 waren
dat er 15.
welvaart
1100 miljoen
mensen
Wf armoede
2200 miljoen
mensen
r\ Tegen elke
ff yi 11 gulden die wij
MII verdienen,
yTr verdienen de armen
slechts 1 gulden
,0e machtsverhoudingen zijn op langere termijn in
de internationale politiek doorslaggevend. De ver
houding Noord-Zuid (rijke-arme landen) is niet zo
belangrijk. De zuidelijke landen beschikken nog niet
over een begin van industrie, die zullen nog tien
tallen of misschien wel honderden jaren door onder
linge conflicten heengaan. Nee, Hét probleem is
China en het grootste deel van de wereldpolitiek
houdt op langere termijn al rekening met de aan
wezigheid van China'. Aldus kon men vorige week
in Vlissingen horen zeggen het eerste kamerlid mr
H. van Riel (vvd).
Hel is een standpunt. Een ander standpunt kon men ook
op die avond beluisteren van de heer J. W. Hupkes, voor-
zitter van de Schelde-directie, die als koopman vond dat
Nederland zich beter wat kan terugtrekken uit het grote
politieke spel en meer de richting op kan gaan van het
handelspolitieke spel'. Dat is ook een standpunt.
Beide gezichtspunten zijn maar deeltjes van het hele
vraagstuk, dat men kon noemen wereldontwikkeling. Die
wereldontwikkeling wordt bepaald door een eerlijker
welvaartsverdeling en door wereldvrede. De twee V's,
Verdeling en Vrede hangen nauw met elkaar samen en
vormen zelfs een bedreiging van elkaar, direct en in
direct. .Indirect, omdat de drie andere grote bedreigingen
ven de wereldvrede: de bewapeningsinspanningen, de
rassendiscriminatie en de Oost-West tegenstellingen er
ten eerste door worden verscherpt'. Elk van deze drie
Eentièle oorzaken van een volgende en dan ook de
Isle wereldoorlog zou op het ogenblik een minder
ernstige bedreiging voor de wereldvrede vormen
zij onafhankelijk van elkaar zouden zijn. Zij staar
onathankeliik SÜPSPflK
)t op zichzelf, doch zijn alle zowel onderling als met
hel vraagstuk van het welvaartstekort in het Zuiden ver
bonden', aldus drs J. P. Pronk van de Ned. economische
hogeschool in Rotterdam in .Welvaart en armoede', cahier
GEEN SPLITSING
N'j yjl'st er terecht op, dat deze vier zaken niet zijn te
scheiaen: de Oost-west-verhouding, de rassendiscriminatie
en de verhouding Noord-Zuid leiden tot opvoering van
oe bewapeninsinspanningen en het gevaar van die inspan
ningen is nu al dat men het zelf ontwikkeld geweld niel
meer de baas 's. Ook de rassendiscriminatie heeft belang-
e raakvlakken met de Noord-Zuid-tegenstellingen. Om
een voorbeeld te nemen: Amerikaanse negerorganisaties
|ae have-nots) zoeken kontakt met andere ,have-nots' in
oe landen van het zuiden, Afrika bijvoorbeeld en Zuid-
merika, maar de VS zelf achten zich niet voldoende in
«aar om het .negerprobleem' in eigen land beter aan te
paKKen omdat men oorlogsinspanningen elders heeft,
Vietnam bijvoorbeeld. ,De Oost-West tegenstellingen ten
slotte, in wezen een meningsverschil omtrent het juiste
sociaal-economisch stelsel, wordt al jaren niet meer in
Europa uitgevochten doch in Afrika, Azië en Latijns-
Amerika. En het is duidelijk dat China, zowel behorend tot
het Oosten als tot het Zuiden maar nog niet tot de
door het Noorden en het Westen in het leven geroepen
volkerengemeenschap die de Organisatie van de Verenig
de Natie wil zijn het reusachtige scharnier vormt waar
omheen vele internationale spanningsrelaties draaien', al
dus de heer Pronk, die daarna nog op de directe bedrei
gingen van de wereldvrede wijst door het grote verschil
In arm en rijk: spanningen tussen de .haves' en de ,have-
not', de bezitters en degenen die niets hebben, kan met
ongestraft in een samenleving blijven bestaan. En het is
overal te zien dót de zaak in beweging komt. Overal ont
staan sociale bewegingen met een steeds meer revolutio
nair karakter, revolutionair in de zin van met wapens, de
negerbewegingen in de VS als de Zwarte panter, de
guerilla-aktiviteiten in Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse
landen.
SOCIALE REVOLUTIE
In sommige gevallen, lang niet alle, zijn het christenen,
veelal niet de gevestigde kerken zelf, maar individuele
leden, die of zelf met de sociale revolutie beginnen, in
eerste beginsel vrijwel steeds geweldloos, of sociale ge
welddadige bewegingen met man en mankracht steunen.
De kracht der overtuiging is, daar komt men meer en
meer achter, niet zo sterk als het erom gaat om systemen
te veranderen. Dat men daarom meer en meer de wape
nen ter hand neemt is niet zo onlogisch: de voorbeelden
van de rijke (oost en west) landen, aie hun eigen systeem
en door hen gesteunde systemen, op hun manier ver
dedigen tegen vernieuwing en verbetering, zijn legio.
Waar het echter om gaat is, dat de revolutionaire be
wegingen, burgeroorlogen, guerilla-aktiviteiten e.d. be
paald niet altijd, meer niét dan wel, interne zaken zijn
van jonge staten, van arme landen, maar dat er een duide
lijk verband bestaat met de verhouding haves en have-
nots. Het Israël-Arabische conflict heeft er mee te maken,
de Nigeria-Biafra-oorlog is niet alleen een stammenstrijd,
maar er zijn duidelijk ook oliebelangen in het spel.
Waar men uitgaat van de status quo, van een onverander
lijk dezelfde blijvende situatie, die niet kan (of wil, of
moet) worden veranderd, komt men tot uitspraken als van
de heer Van Riel.
De opmerking van de heer Hupkes ging in een andere,
een betere richting. Noodzakelijk is, louter al om hel
voortbestaan van de mensheid, dat opheffing van hel
welvaartstekort in het Zuiden bovenaan de lijst van
regeringsprogramma's komt te staan. (En dus van de sta
ten in hun geheel, dat zijn ook de burgers).
De ontwikkelingshulp moet meer en beter worden ge
organiseerd. Niet het belang van noordelijke landen moet
daarbij op de voorgrond staan (bijvoorbeeld de redenatie:
wat krijg ik terug voor mijn dure geld], maar er moet
naar de behoefte van de zuidelijke, oe arme, landen
worden gekeken. De binnen- en buitenlandse politiek van
de rijke landen moet daarom worden afgestemd op een
snelle en versnelde economische groei van de ontwikke
lingslanden. Dat vraagt allemaal om een struktuurwijziging
in de wereldeconomie. Niét om een status quo, om een
bevriezing van de huidige toestand en een voorzichtig
laveren om er zelf beter van te worden.
Dat kan alleen door boven-nationale organen tot stand
worden gebracht, door een instantie als de Verenigde
Naties en haar economische organen.
Er wordt natuurlijk al het één en ander gedaan, in de
vorm van ontwikkelingshulp en ontwikkelingsfinanciering,
maar het is veel te weinig. De ontwikkelingslanden vra
gen om een eerlijke handel. Zij krijgen de kans niet om
hun produkten in te voeren in de rijke landen, want die
beschermen eigen produkten met torenhoge invoerrechten,
De ontwikkelingslanden worden door die twintig tot
dertig procent invoerrechten bepaald niet geaktiveerd.
Wat de kapitaalhulp betreft: de arme landen krijgen haast
de kans niet om met de hen geleende kapitalen te gaan
werken. De renten van deze doorgaans korte termijn
leningen zijn hoog en ze moeten nu al het ene gat met
het andere vullen: met de ene lening de rente en aflos
sing van een vorige lening afbetalen. De schuldpositie
van de gezamenlijke ontwikkelingslanden aan de in
dustrielanden is bijvoorbeeld van 1955 tot 1965 gestegen
van 10 tot 36,5 miljard dollar. De jaarlijkse rente en af
lossing is ongeveer de helft van de ontvangen kapitaal
hulp. Het is daarom niet zo gek sis de arme landen
vragen om en zij worden daarin gesteund door VN-
organen en internationaal befaamde deskundigen als pro
fessor Tinbergen en dr H. M. de Lange om kapitaals-
giften, om leningen met langere looptijden en met renten
die niet zo exorbitant hoog zijn. Meerjarenplannen zijn
nodig voor ontwikkeling van hun economie. Van bijzon
der groot belang is voorts de terugbetaling van leningen
met eigen produkten.
VRAAGTEKENS
Deze en andere wensen kan men ook vinden in een
evalutatierapport van de ontwikkelingshulp dat aan de
Nederlandse regering is uitgebracht. Daarin zijn overi
gens vraagtekens gesteld ten aanzien van de hulp aan
Indonesië. Er wordt met twee maten gemeten bij de
Nederlandse hulp aan de ontwikkelingslanden-, en Indo
nesië krijgt daarbij de inhoud van de grootste maat In
donesië ontvangt bijvoorbeeld tweederde van de bilate
rale (van land tot land) hulp en daarmee dreigt uitbouw
van de hulp van India en Pakistan te stagneren, aldus het
rapport. Bovendien: een deel van die bilaterale hulp be
staat uit giften. De andere hulp-ontvangende landen moe
ten rente betalen van de niet geschonken maar geleende
gelden. Dr Laqerberg van het instituut ontwikkelingsvraag
stukken in Tilburg zei daarom onlangs niet ten onrechte:
,het is alsof in het kader van ontwikkelingshulp v
Jerlana.
In
donesië nu alles mogelijk is vanuit Nederland'. Hij zag
een duidelijk verschil in behandeling met andere landen.
Dat heeft te maken met het feit dat het bedrijfsleven nog
al wat mogelijkheden ziet in Indonesië. Er zijn nogal eens
wat handelsdelegaties heen geweest. Hier wordt de laat
ste tijd de vraag gesteld en dat geldt ook voor andere
landen of geen neo-kolonialisme dreigt in ontwikke
lingshulp' liever: samenwerking ontaard in be
voogding van het ene grote, rijke fand ten opzichte van
het arme, kleine. Als particulier en overheidskapitaal te
veel verstrengeld worden waarbij particuliere kapitaal
op het behalen van winst voor het eigen bedrijf uit is
dan dreigt in ieder geval neo-kolonialisme, onder het
mom van ontwikkelingswerk. Als bovendien als voorwaar
den wordt gesteld door het .gevende' land dat de ge
leende kaptialen worden gebruikt om produkten uit dat
gevende land te kopen (dan is dat ook een vorm van
uitbuiting) op op economische schaal al duidelijk. Het
ontvangende land heeft dan riet de kans om goedkopere
produkten elders te kopen, bijvoorbeeld in een ander
ontwikkelingsland.
Ontwikkelingssamenwerking is niet een zaak van de eco
nomen en van de economie alleen, die samenwerking be
gint al bij een mentaliteitsverandering bij de gewone
burger', want die moei ermee akkoord gaan dat, en moet
weten, hoe het zou kunnen, wat er moet gebeuren De
kerken hebben hier wat althans de wereldraad van
kerken betreft al sinds 1954 een taak gezien. En die
wordt wat Nederland betreft de laatste jaren meer en
meer begrepen. De interkerkelijke vredesweek, september
dit jaar, wordt aan de rijke-arme landen gewijd. Er is in
middels in dit gewest, werkgroep interkerkelijke vredes
beraad, die onder auspiciën van de Zeeuwse kontakl-
groep jeugd en oecumene aktiviteiten zal ontplooien.
Ter voorbereiding van de interkerkelijke vredesweek is er
zaterdag 10 en zondag 11 mei een weekeind op Hede-
nesse voor jongeren en ouderen En morgenavond, zon
dag, wordt in de Koorkerk te Middelburg een dienst door
jongeren georganiseerd, die op bijzondere wijze gewijd
;s aan ontwikkelingssamenwerking. Daarbij zal zowel met
verwelkte als met frisse bloemen worden gewerkt, met
rietsuikerzakken en met Leen Jongewaard. In de inier-
kerkelijke vredesweek zal op 28 september in Goes een
provinciale manifestatie worden gehouden, waar zal
spreken drs J. P. Pronk. Er komt een mimegroep van de
rijkskweekschool, Dimitri van Tooren heeft medewerking
toegezegd, er zijn cabaretplannen van Freek de Jonge en
de expositie van de katholieke werkende jongeren, die
tijdens de vastenakfie de ronde deed in Walcherse en
Bevelandse kerken zal weer te zien zijn. Ook op het
plaatselijk vlak gaat dus waf beginnen aan informatie
over ontwikkelingswerk, aan een mentaliteitsverbetering
Men mag echter nog meer verwachten van de plaatselijke
kerken in Zeeland .Parochies en kerkeraden ontsieren
hun agenda's niet met deze wereldpolitieke vragen, akti
viteiten en uitdagingen: zonder deze agendapunten ont
sieren ze het evangelie', kan men lezen in ,Aan de wer
kers van het elfde uur', van de werkgroep kerk en ont
wikkelingssamenwerking van de Raad van kerken.
WILL. J. VERKERK.
Kan dat allemaal nu zo maar? Zo ongeveer is ons tweemaal gevraagd en men doelde
daarbij op wat wij in deze tijd gewoon zijn geworden .experimenten' te noemen en
daaronder wordt dan voornamelijk verstaan het gezamenlijk viereh van de eucha
ristie, het Avondmaal (het geeft niet hoe men het noemen wil) door protestanten
van verschillende kerken en rooms-katholieken. Hierbij verzorgen gewoonlijk pries
ters en predikanten gezamenlijk de liturgie.
Wanneer het tweemaal tot zo'n hoorbare vraag
komt, kan men er zeker van zijn, dat het heel
wat meer keren wordt gevraagd en zeker wan
neer men er ook nog bij rekent de vragen die
leven ln het hart zonder dat ze ln woorden
worden omgezet. Deze vraag zal wel sterker
zijn geworden toen er ook uit onze provincie
berichten over dergelijke gemeenschappelijke
vieringen in de pers kwamen, waarover u ln
dit dagblad hebt kunnen lezen. In een klooster
kapel is gezamenlijk het Avondmaal gevierd door
een aantal predikanten en priesters. Bedienaar
van het sacrament was een gereformeerd pre
dikant. Bedienaar van het Woord was een pa
ter. De liturgie was van gemengden bloede,
zoals men ln dit gezelschap kan verwachten.
Het brood werd in ouwel vorm uitgereikt, wat
aan de r-k-eredienst herinnert. De beker met de
wijn gaven de deelnemers aan elkaar door, wat
weer herinneringen oproept aan het protestant
se avondmaal. Er stond nog bij vermeld dat van
r-k-zijde geen prijs werd gesteld op de naam
.eucharistie'. Maar, al stelde men dan geen
prijs op die naam, wilde dat ook weer niet
zeggen dat men er ntet aan mocht denken. Het
ls misschien voor de rk-priesters vooralsnog
voorzichtiger ook deze naam te vermijden.
Doch, kan dit nu allemaal zo maar?
Zoals bekent is het sacrament van het H.
Avondmaal en het sacrament van de H. Mis
(tegenwoordig meestal eucharistie genoemd)
niet bepaald het teken van de hereniging ron
dom Christus geweest. In de tijd van de Refor
matie lag hier een van de belangrijke breuk
lijnen en het is niet teveel gezegd dat door de
aantasting van de mis en de gehele gedachten-
wereld die daarmee samen hing, in de 16e eeuw
de RK kerk uit z'n voegen is gelicht. Het sa
crament dat voor de kerk het teken van her
eniging zou moeten zijn, Is geworden tot teken
van strijd en verwijdering. In die tijden gebruik
te men bovendien nogal krasse bewoordingen
om te zeggen wat men precies van de opvat
tingen van de ander dacht. Zo staat in vraag
en antwoord 80 van de Heldelbergse Catechis
mus wat men dacht over de .Paepsche Mis'.
En dat in een leerboek dat ln die tijden buiten
gewoon irenisch van inhoud was. Tegenover
de Heldelbergse Catechismus staat de pause
lijke bul .Exurge Domine', die Iets eerder was
verschenen dan vraag en antwoord 80 werden
geformuleerd. In de eerste druk van de Heid.
Cat. zfln ze niet te vinden. Voor de tweede druk
werden ze geformuleerd, geïnspireerd door de
pauselijke bul, die ln even krasse woorden sprak
over het H. Avondmaal. Er ls wel eens het
voorstel gedaan dit gedeelte uit de Held. Cat.
te verwijderen. Dit heeft, menen we, weinig
zin, evenmin als het nu nog veel zin zou hebben
wanneer de banvloek tegen Luther werd her
roepen. Wanneer de kerken alles zouden moeten
inslikken wat ze zo al in de loop der tijden
tegen elkaar hebben uitgebraakt, zouden ze
in onpasselijkheid ten onder gaan.
We leven niet meer in de 16de, maar ln de 20ste
eeuw en gelukkig liggen de dingen tegen
woordig geheel anders dan dat vier eeuwen
geleden het geval was. Toch blijft de vraag
natuurlijk of er verschil is tussen M1b en
Avondmaal. Om het iets anders te stellen: zij
die aan het .experimenteren' zijn zullen niet ln
grote oppervlakkigheid lets van de mis en van
het avondmaal door elkaar heen hebben ge
klutst. Zij zullen met elkaar gesproken hebben
over de betekenis van het sacrament. Zij zullen
ook met elkaar gesproken hebben over de
achtergronden van vraag en antwoord 80 van
de Heid. Cat., ook al is deze misschien niet
eens genoemd. Zij zullen gesproken hebben over
het gebonden zijn aan Christus en door hem
over de gebondenheid aan elkaar. Gebonden aan
Christus staat men niet meer vrijblijvend tegen
over elkaar en zo, om daaraan uitdrukking te
geven, heeft men dan t es amen in die klooster
kapel het H. Avondmaal gevierd. Men heeft
het gedaan op zulk een w|jze dat men de ele
menten van het sacrament, zoals men dat kende
in beide kerken, heeft laten samenvloeien.
Van het Zeeuwse experiment is ons verder
officieel niets meer bekend dan wat we ervan
hebben gelezen. Des te meer is dat het geval
met het experiment in de Utrechtse studenten
parochie, dat vermaardheid heeft gekregen door
de ontheffing uit hun ambt (zij het dan ook
tijdelijk) van de drie rk-8tudentenpastores,
omdat zij, gezamenlijk met him protestantse
collega's de Eucharistie vierden en bij deze
viering de. Itturgische woorden en handelingen
door een predikant lieten uitspreken en ver
richten. Op het Pastoraal Concilie ln de week
na Pasen, was de Utrechtse kwestie de oor
zaak van heel wat spanningen, totdat er een
verklaring kwam dat deze zaak een oplossing
nabij was. Daar, op het Pastoraal Concilie
kregen we ook de verklaring van het convent
van Utrechtse studentenpastores en van de
parochieraad van de Utrechtse studenten
parochie. Uit deze verklaringen Interesseert ons
vandaag vooral de redenen waarom men ge
komen ls tot die gemeenschappelijke vieringen.
We halen deze aan omdat we menen dat hier
motieven naar voren komen die telkens weer
in het geding zijn. Allereerst reeds de vraag
of het Avondmaal en de Mis het teken ls .van
een organisatorische eenheid' (een bepaalde
kerkorganisatie dus) of dat het meer ls. De
Utrechtse christen-studenten hebben sinds de
oorlog voortdurend hun ergenis gemanifesteerd
over de opgeelotenheid van christenen binnen
hun kerken'. Daarom hebben hun .pastores"
elkaar opgezocht, gesteund en ,zich samen ver
antwoordelijk gevoeld vanuit him ambt en
opdracht voor de gelovige samenhang van
christen-studenten'. Uit deze verbondenheid is
voortgevloeid .eerbied voor en erkenning van
eikaars ambt, allen delen ln de zending van
de Ene Heer'. Met name de katholieke pastores
voelen zich verlegen en betrapt als zij aan hun
protestantse collega's niet mogen zeggen dat
zij en hun gemeenten het ambt als gave en
opdracht van de Heer ontvangen hebben'. De
tien «tud en ten pastore* ln Utrecht van diverse
kerken, .erkennen unaniem eikaars ambt en
vinden deae vieringen onmisbaar in het kerke
lijk leven van henzelf en van de studenten'.
Zij hebben daarom da ruimte genomen een
priester te laten voorgaan bij het H. Avond-
STEMMEN UIT
DE KERKEN
mal en een predikant bij de H. Eucharistie. ,ZiJ
wensen een dergelijke ruimte ook te krijgen
voor een groeiend aantal gelovigen ln andere
kerksituaties". Zij weten dat er ,niet onbelang
rijke verechillen in accent' zijn, maar eveneens
weten zij dat hün geloof ,op de wezenlijke
punten overeenstemt'. Zo kunnen er nieuwe
kerkelijke verhoudingen groeien zoals er inder
daad bezig zijn te groeien, want .niet de theo
logische formule geeft primair de garantie van
echtheid en waarde maar een zoekend en
tastend, maar tegelijk onbevangen antwoord
op de uitnodiging van Christus'. Kan dit alle
maal nu zo maar? In Utrecht heeft men ge
vraagd: .Mogen wij het nalaten?'
Experimenten hier en experimenten daar. We
zijn er allemaal vóór, als men ze tenminste niet
gedachteloos begaat en als zulke experimenten
de kerken maar dichter bij elkaar brengen,
want het gaat ln de kerk om een zaak die
boven de kerken uitgaat; het gaat om de ge
bondenheid aan Christus, de gebondenheid in
waarachtig geloof. Toen we onlangs over deze
avondmaals-eucharistievieringen spraken en de
verschillen die hier ln het wederzijdse denken
liggen, werd ons de vraag gesteld: bent u er
zeker van, wanneer u in uw kerkelijke gemeente
het Avondmaal viert, dat ze er allemaal dan
gelijk over zullen denken? Daarop hadden we
Qlet graag een bevestigend antwoord gegeven.
Toen werd er verder gevraagd: wat is belang
rijker, de eenheid in denken, of de gebondenheid
aan Christus? Een vraag om er kerkelijk over
na te denken. Natuurlijk liggen hier nog een
heleboel kwesties, maar we menen dat we van
daag zijn terechtgekomen ln de achtergronden
van de experimentele kerkdiensten en dat was
de bedoeling. H.
Als je in deze dagen na Pasen
van tijd tot tijd eens rustig de
Handelingen van de Apostelen
leest en op je laat inwerken,
dan valt het je op, hoe de Ver
rijzenis van de Heer het cen
trale, fundamentele punt van
de verkondiging van Petrus is.
Voortdurend komt het terug:
,God heeft Hem uit de doden
doen opstuan'. ,Hij is niet dood.
was getuige zijn van de op
standing. Hoe anders is dat
in onze dagen. Kerstmifi. de
nering van Zijn geboorte
.doef ons veel meer 'dan Pa
sen. De vraag ts maar in hoe
ver wij hierin christelijk en
bijbels denken en beleven.
Door de Verrijzenis wordt atis
duidelijk dat de Heer telkens
weer anders' ts. Ze hadden
Hem gedood en dachten: ,Zie-
zo, dood is dood; dat is dus af
gelopen'. Maar de werkelijk
heid was anders: want toen
begon het pas. En de aposte
len en hun vogelingen zeiden
JJood is niet dood, want Hij
leeft'. En zo waren ze volko
men in de stijl van Hem, die
telkens zo anders wasdat Hij
durfde zeggen; .Wie zijn le
ven verliestzal het vinden'.
Helemaal in de stijl van: Za
lig de armen, zalig die schrei
en'. En daarom kon van hem
ook dat vreemde gezegd wor
den, dat ze verheugd waren
omdat zij waardig l zvonden
waren smaad te lijden.
Het »s allemaal zo helemaal
anders dan je met je mense
lijke redelijkheid zou denken
Haaks erop. Je zou toch zeg
gen: Als mens heb je toch
recht op een redelijk bestaan,
op voldoende comfort. Maar
de christen die gedreven wordt
door de geest van 4e Verreze-
ne, is anders, zoekt de verpau
perde en deelt. Het is toch zo
redelijk: word je aangevallen,
dan sla je terug en hard ook.
Maar als je mei hart en ziel
in de opstanding gelooft, dan
doe je anders.
Maar ei gelijk ben je toch gek
als je dot doet. Dat klopt, wanr
viel ook dat woord niet: ,d"
dwaasheid van het kruis' f
Een christen is iemand die an
ders is, die zich niet leerlegt
bij het haalbare, die nooit zegt
dat iets-onmogelijk is, die er
nooit ,is*, die steeds op weg is,
die steeds anders wil, beter.
Dat is de boodschap van de
Verrezene. van Pasen. Zou
den er onder de fihristenen'
veel van die gekken zijn.' La
ten we er voor bidden.
J. de Bakker c.m.,
Vlissingen.
Onder de korte overdenking van
vorige week is de naam weg
gevallen. Men diende daar te
lezen: C. Mulder, Poortvliet.
kerk tooi monerumf!j'""® bereidden deze week een speciale aan ontwikkelingssamenwerking gewijde dienst in de Koor-
(De 'II i' L"avona om zeven uur,
bovenaan de pagina zijn vtt Piet Reckmans Je geld of je leven', een Authosboek).
