KERST 1968: HULP AAN KINDEREN IN NOOD RAPPORT UIT LIBREVILLE: BIAFRAANTJES LIJDEN GEEN HONGER MEER ARABISCHE, VIETNAMESE EN BIAFRAANSE KINDEREN IN ONS LAND kerst '68 provinciale zeeuwse courant UTRECHT (GPD) In een hoek van een kinderiaaltje in het Sint Antonius-ziekenhuis te Utrecht spelen vijf kinde ren tikkertje, ze rennen rond de bedden en hebben uit bundig plezier. Twee van hen zijn donker-ogig en spreken een andere taal. Zij zijn Hania en Zakyia om precies te zijn Hania Abed el Rahman Abu en zakyia Khaled el Ras- heida, volgens hun Palestijnse paspoorten negen en acht jaar oud, maar naar Zakyia bij hoog en laag volhoudt 12 en 10 jaar. Hania en Zakyia zijn twee van de enkele tientallen oorlogs slachtoffertjes uit verre landen die in Nederland worden verpleegd. Zij de beide meisjes zijn afkomstig uit de Gaza-strook in Israël. In de kinderkliniek Oud-Bussum bevinden zich vijf zieke kinderen uit Biafra, verdeeld over Arnhem en Den Haag zijn er vijftien Vietnamese kinderen en sinds vorige week zijn in een Arnhems ziekenhuis op nieuw vijf Biafraanse kinderen opgenomen. De meesten hebben het Sinterklaasfeest in Nederland meege maakt en allen zullen straks zien hoe de lichtjes aan de kerst boom worden ontstoken. Vreemde gebruiken in het voor hen vreemde Nederland Precies 27 kinderen uit gebieden met honger, armoede, gevaar Ze worden tijdelijk vertroeteld in welvarend Nederland en zul len aan deze kersttijd een herinnering behouden aan warmte, behaaglijkheid, vreugde en bescherming. Straks keren zij terug, genezen, gezond, gesterkt en wellicht met een dankbaar gevoel jegens het hulpvaardige Nederland. Dat laatste zal wel een beetje ten onrechte zijn, de hulp van Nederland aan kinderen in noodgebieden is nog gering. De komst, het verblijf en de verzorging van de 27 kinderen is in feite slechts mogelijk ge worden door de naastenliefde van een handjevol mensen VERMINKTE GEZICHTEN in>, yêneesku i Nederland. idige behandeling uil de Neem Hania en Zakyia, twee door oorlogshandelingen ver minkte meisjes. Er zijn er duizenden zoals zij, kinderen met kapotgeschoten gezichten, geamputeerde ledematen of verwaar loosde brandwonden. Hef is maar toevallig dat juist Hania en Zakyia in het Utrechtse ziekenhuis zijn terechtgekomen. Zij zijn bij toeval ontdekt door een Nederlandse vertegenwoordiger van de stichting Terre des Hommes, de organisatie die zich bezig houdt met hulp aan kinderen in nood. De beide meisjes zijn gevonden in een vluchtelingenkamp. Op 26 september kwamen zij op schiphol aan, Zakyia, wier gezicht aan de linker kant door een kogel is doorboord en die een groot stuk van haar mond miste en Hania die aan het oorlogsgeweld een ver schrikkelijk litteken van oor tot oor dwars over het gezicht hqd overgehouden Er was wat geld, maar niet veel. Terre des Hom mes kreeg echter van de vereniging van plastische chirurgen de verzekering dat de kinderen gratis zouden worden behandeld Het is al enige maanden stil rond de meisjes, men schuwt iedere publiciteit. Het kost dan ook moeite de behandelend genees heer, de Utrechtse plastisch chirurg Dr. L. Koens aan het spreken te krijgen Als hij het tenslotte doet, zegt hij: ,lk wil het doen in de hoop dat hierdoor meer mensen bereid zullen zijn te helpen, met geld of op andere wijze. Er wachten nog duizenden kinderen op hulp. Misschien dat de kersttijd de juiste tijd is om hierover eens na te denken. Misschien ook dat er van de kerstgratificaties een kleinigheid kan worden overgeschreven op giro 646900 van Terre des Hommes Met geld kan men won deren doen in de noodgebieden' Dr Koens had nog nooit van de stichting Terre des Hommes gehoord voor hij op de avond van de 27ste september in de krant het verslag las over de aankomst van de beide Arabische kinderen op Schiphol ,lk werd er door getroffen, en ik heb meteen prof Van Creveld opgebeld, die met de zorg over de kinderen was belast Ik zei hem dat ik de meisjes graag zou willen behandelen Niet omdat het Arabische kinderen zijn, daar heb ik geen ogenblik bij stil gestaan. Maar gewoon om dat het hie' twee hulpeloze kinderen betreft. En wat maakt het mi| nou uit of ik er een paar patiënten bij heb die niet betalen Zes weken geleden ueeft dr Koens zi|n patiëntjes opgehaald uit de kinderkliniek van Dr. Van Creveld, .Omdat ik werk in het Sint Antoniusziekenhuis heb ik de directie daar gevraagd of er twee bedden gratis ter beschikking konden komen; dat was onmiddellijk voor elkaar. Wat me bijzonder heeft getroffen is, dat iedereen onmiddellijk klaar staat om iets voor de kinderen te doen. Want met een gratis bed, gratis eten en een gratis dokter ben je er niet Ik moest bijvoorbeeld het laboratorium inschakelen, röntgenfgoto's laten maken en een tandarts te hulp roepen. Hef bleek geen enkel probleem. Niemand vroeg geld. De kinderen hebben kleren en speelgoed en met Sinterklaas waren er ook pakjes voor hen Niemand vraagt waar het van daan komt Waarschijnlijk hebben de zusters onder elkaar wat gedaan. Kijk, zoiets is hartverwarmend'. De dokter is verrukt van zijn patiëntjes. ,Ze spreken geen woord Nederlands, maar het is leuk om te zien hoe nauw het contact is tussen hen en de andere kinderen op de zaal. Het zijn ook vrolijke kinderen, ze giechelen de hele dag. Gelukkig kunnen ze lezen en schrijven en er gaan dan ook regelmatig brieven naar hun ouders Er komen ook brieven terug die kennelijk door anderen zijn geschreven omdat hun ouders zelf niet kunnen schrijven' TERUGKEER PROBLEEM zou gaan doen, ze vonden het prachtig, hoewel ze in de ope ratiezaal niet zo enthousiast meer waren Maar dat is naluurl jk logisch. Zakyia was er het ergst aan toe. Op dit ogenblik zijn we zo ver dat het gat uit haar mond weg is, ze kan de lippen weer sluiten en tenslotte zal het lijken alsof ze aan een ,haze- lip' is geholpen' Wat er in de toekomst gaat gebeuren, staat nog met vast D' Koens: .plastische chirurgie is een zaak van geduld, eigenlek zou ik nu een half jaartje moeten wachten en dan het werk voortzetten. Ik zou het graag afmaken. Twee Arabische mede werkers van de Wereldomroep hebben zich al bereid verklaard de kinderen in hun gezinnen op te nemen tot de volgende ope ratie. Dat is natuurlijk geweldig', maar aan de andere kant schept het ook problemen. Deze kinderen en dal geldt ook voor de andere slachtoffer'jes in ons land zijn hier in een paradijs terecht gekomen. Ze beleven iets wat 'nen nog nooit is overkomen. Maar hoe langer ze blijven, hoe moei!i|ker het ze: zijn om weer terug te vallen in hun armoedig bestaan. En eens moeten ze terug naar hun ouders, dat staat zonder meer vast. Persoonlijk vind ik dat een verschrikkelijk ietsde kinderen na al die verwennerij weer aan hun lot over te laten. Maar er zit niets anders op' De stichting Terre des Hommes, die de kinderen naar Neder land heeft gehaald, is pas enkele jaren geleden in Nederland opgericht, naar voorbeeld van de Zwitserse zusterorganisatie. Zij wil kinderen helpen die in nood verkeren, zonde- daarbij te letten. BestuurskJ- van de stichting op politiek, religie of ras te letten. Bestuursleden en ande-e leden werken belangeloos en de heer J. Z Bri: van de s' chtmq wil er graag aan toevoegen: ,en vooral onmiddellijk, er bl H Over de medische behandeling: ,Via de tolk een Arabisch sprekende medewerker van de Wereldomroep, die als een vader voor hen is heb ik ze precies verteld wat ik met ze bij ons geen cent aan de striikstok hangen. Als wij horen dat er medicamenten of andere dringende zaken nodig z jn, pro beren wij die los te bedelen of met geldgir'ten te kopen en sturen wij die zo spoedig mogelijk. Wie plaatselijke hulpacties wil organiseren voor de kinderen in Vietnam, Biafra of elders, kan bij ons inlichtingen krijgen; postbus 8609 in Den Haag'. Een jongere organisatie is de Stichting Luchtbrug Biafra (giro 200100), die het financieel mogelijk heeft gemaakt dat Terre des Hommes vijf zieke Biafraanse kinderen naar Nederland kon laten overkomen. De kinderen van zes tot dertien jaar oud, lijdend aan tuberculose en pleuritis, worden verpleegd in de kinderkliniek van prof. Van Creveld Voorzifter J de Hoop: ,Wij hebben als bestuursleden alvast f 50-000,bijeengebracht om de kosten op te vangen, Eigenlijk heeft het me wat teleurgesteld dat zo weinig mensen geld voor dit doel hebben gegeven. Misschien ligt het aan ons dat wij niet genoeg aan de weg hebben getimmerd. Er is zo ontzettend veel nood onder de Biafraanse kinderen. En hef is eigenlijk be trekkelijk eenvoudig om hulp te bieden: nl. door gewoon geld te geven. Met geld kunnen er ter plaatse noodziekenhuizen wor den gebouwd, kunnen medische teams worden uitgezonden en is er volop voedsel te koop. Laaf men dat vooral beseffen als men zich met de kerstdagen te goed doet aan de weelde die ons omringt. En wat is er dankbaarder dan iets te geven voor een kind (Van onze speciale verslaggever Jean Burfin) ,Nu kunnen ze spelen en lachen. Nu hebben ze geen honger meer en zijn ze niet meer bang'. De zuster kijkt met een gevoel van -ankbaarheid over de schare heen: 85 Biafraanse meisjes van tussen de 3 en 5 jaar Ze zitten als kuikens aan haar rokken, hier in de Cite Sainte Marie in Libreville, een van de opvangplaatsen voor vluchtelingenkinderen die onder de hoede van Père Pit.us vallen. Veel dragen nog rond de hals het houten labeltje met een nummer erop dat ze die nacht in Biaffra hebben gekregen die nacht, toen zij haastig in een oude DC-4 werden gedreven en dat toestal hals-over-kop startte, met alle lichten uit en nog nauwelijks op hoogte al achter volgd door de lichtspoormunitie. De eerste kinderen arriveerden in Libreville in de nacht van 11 op 12 september 't Waren er 33. allen in stervensgevaar en allen wezen, hun ogen wijd-opengesperd en wild-schreeuwend om het vreselijke dat zij hadden gezien- hun vaders en moeders voor hun ogen afgemaakt als beesten, door de onmensen die uit het bos waren gekomen. Er is een overmaat aan liefde, aan geduld en aan moederlijke zorg voor nodig geweest om die beelden in hun herinnering terug te duwen Dat begint nu te lukken het zijn tenslotte nog zulke jonge kinderen: zij spelen en lachen en zij leven bijna weer als gewone kinderen. In de Cite Sainte Marie moest alles worden geïmproviseerd, men had er op niets gerekend. De oude kathedraal was de eerste ver blijfplaats van de kinderen Maar de transporten bleven komen tot er m totaal 1.400 kinderen waren gearriveerd. Mee- dan de helft van hen passeerde daarbij de Cite Toen er in de kathedraal geen plaats meer was. werd m de nabije technische school ruimte ge maakt. tussen de machines. Pater Pinus nam de leiding in handen en iedereen die maar kon, hielp Er werden werkdagen gemaakt van achttien uur. maar niemand klaagde In één week werden er zeshonderd ijzeren kinderbedjes in elkaar gezet Een vrijwilligster van de .Internationale Lekenhulp kwam pater Pinus terzijde staan Haar naam- Gabrielle Glorieux. maar alom hier beter bekend als .mademoiselle' Zij is een Belgische en heeft grote ervaring met kinder-vluchtelingenkampen Voor zij hier kwam, had zij juist zes taar bij de Palestijnse kinderen in lordanië gezeten De pater en .mademoiselle werden al spoedig bijaestaan door van alle kanten toestromende hulpkrachten: -eligieuzen, verpleegsters, onderwijzeressen. Biafraanse, Ierse, Gabonese, Fransen en twee Nederlandse meisjes De meesten van hen werken zonder salaris: zij beschouwen zichzelf voldoende betaald wanneer zij op de snuit- les van de Biafraantjes weet een lach hebben kunnen brengen. .Al onze kosten zijn gedragen door Caritas Internationa' zeg- pater Pinus. In oktober toen de vluchtelingenstroom over ons heen dreigde te spoelen, hebben we helemaal geleefd an wat via Caritas uit Nederland aan giften was ontvangen, in november dreven we in hoofdzaak op Duitse giften Frankrijk heeft ons geld en mensen gestuurd, het Franse Rode Kruis betaalt het transport van Biafr.- naar Gabon De Franse regering heeft voor de ernstige zieken e- gewonden een ziekenhuis neergezet bij de ingang van de stad voor de taak een stadje voor 400 kinderen uit de grond te stampen. Er is al een achtklassige school gebouwd. De houten paviljoens zijn geverfd en ingericht door Franse en Ierse religieuzen en Biafraanse onderwijzeressen die er les geven in het Engels en lbo. Op 13 de cember zijn de laagste twee klassen in gebruik genomen. De klein tjes hier hebben hun speelgoed en hun leermiddelen uit Nederland ten geschenke gekregen. Pater Pinus heeft vervolgens een centrale keuken gebouwd en is nu bezig met een reusachtig slaapgebouw, 125 meter lang en 12 meter breed. Deze hal zal worden verdeeld in zeven zalen, waarir de kinderen in leeftijdsgroepen zullen worden ingedeeld. Tenslotte moet hij nog twee ziekenzalen bouwen, een laboratorium, een apo theek en een sanitair blok. De Franse sectie van Caritas heeft daar de fondsen voor beschikbaar Midden in deze bedrijvigheid loopt de verslaggever op tegen twee Nederlandse meisjes .opvallend door hun lengte: Nelleke van den Akker en Maria de Graaf, de een uit Den Haag, de ander uit Leiden. ,Wij hoorden dat er hier mensen nodig waren om de kinderen te helpen en zijn gekomen met een chartervliegtutg voor de Hol landse sectie van Caritas. .Mensen in nood' Via Sao Thomé zijn we in Libreville terechtgekomen. Eigenlijk zouden we hier maar twee maanden blijven, maar dat zal wel langer worden zeggen ze De kinderen zijn gek op ze Iedere middag laden ze er twintig tot veertig van in hun oude vrachtauto en rijden er mee naar het strand. Ze zijn er zelfs in geslaagd de kleine Biafraantjes Nederlandse kinderliedjes te leren en die worden dan uitgevoerd met dezelf de gebaren als in Nederland. Wanneer men constateert dat dat toch eigenlijk merkwaardig is zeggen Nelleke en Mana: .Maar 't zijn heel oientere kindertjes dat moet u met vergeten." Wij verwachten tegen Kerstmis een vliegtuig uit Nederland en zullen er een groot feest van maken. A'e kinderen krijgen kleren, speelgoed en snoep'. Nelleke en Maria hebben al hee! wat ge schenken uit Nederland kunnen ronddelen. Gelukkig zijn zij niet de enigen. De Franse missiezusters zien eveneens uit naar een vlieg tuig met speelgoed. Onze kinderen krijgen een prachtig kerstfeest', denkt pater Pinus tussen de balken en binten van zijn nieuwbouw. Hij ziet al ge beuren en trekt er voldaan bij aan zijn pruttelende pijp rater Pinas in Libreville, wie geen moeite ie veel is om de. Biaf-raanst kinderen hel leed, dat zij hebben geleden, te doen vergeten. STADJE Efficiënt en met organisatorisch inzicht heeft pater Pinus de enorme moeilijkheden van de begintijd overwonnen. Momenteel staat hij tien paar maanden geleden waren deze Binfraan$e kinderen bijna van honger gestorven. Dank zij een liefdevolle verzorging in Libreville zijn zij alweer aardig opgeknapt.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1968 | | pagina 23