RAY MAAKT IN MONTREAL KENNIS MET GEHEIMZINNIGE RAOUL KOMPLOT VOOR DE MOORD OP MARTIN LUTHER KING (II) DINSDAG 29 OKTOBER 1968 RROVINCIALE ZEEUWS! COURANT Gewone burgers, die nooit in de gevangenis hebben gezeten en „ooit voortvluchtig zijn geweest. Ij^nen zich misschien de hache lijke situatie van een voortvluch tige als Ray. zonder geld en zon der papieren, in de huidige dooi computers beheerste maatschappij moeilijk indenken. Wat voor baan SOU u krijgen, hoeveel geld zou u kunnen verdienen, als u zich plotseling moederziel alleen in een grote stad bevond, niet in staat een vorig adres te noemen, niet in staat een vorige werkgever op te geven, niet in staat een burger te noemen die wil verklaren dat hij u kent, zonder een verzekerings bewijs, zonder geboortebewijs oi rijbewijs en niet in staat een do- :ument aan te vragen in de miljoenen woorden die over James Earl Ray zijn gepubliceerd wordt altijd gezegd dat hij niet wilde werken. Iedereen heeft ge hoord dat Ray een cursus voor barkeeper volgde in Los Angeles en dat zijn leraar hem vlug van begrip vond en dat hij daarna twee banen als barkeeper weigerde. Ray geloofde dat geen enkele werkgever in Californië een bar keeper in dienst kon nemen zonder dat hij door de politie was gekeurd. Ray heette daar Eric S. Galt, een naam waarvoor hij geen verzeke ringsnummer had en ook niet durf de aanvragen. Hij volgde 'n cursus voor barkeeper niet in de hoop in Californië een baan te vinden of -Tgens anders in de Verenigde Sta ten, maar in de hoop in Brazilië te •cunnen werken als hij een Cana dees paspoort zou kunnen krijgen en Brazilië zou kunnen bereiken. (Door William Bradford Huie) In Los Angeles zette Ray een advertentie in de Times voor een baan als ,keukenbediende'. Hij kreeg' drie goede banen aangeboden, maar kon ze geen van drieën aannemen omdat al die werkgevers vroegen om referenties en een kaart van de sociale verzekeringsbank. Ze waren niet zo goed van vertrouwen als me vrouw Klingeman. Ray is bespottelijk gemaakt om de bezoeken die hij aan vrijgezellendubs bracht en om lijn advertenties in vrijgezellenbladen. Er werd gesug gereerd dat hij goedkoop maatschappelijk en sexueel contact zocht of dat hij plannen beraamde om vrouwen te beroven. Dat is niet waar. Tot Ray de tweede keer, op 6 april 1968, twee dagen na de moord op ds King, Canada bereikte, verkeerde hij in de foute veronderstelling dat hij, om een Canadees paspoort te verkrijgen, een Canadees burger moest kennen die zou willen verklaren dat hij Ray, natuurlijk onder een andere naam, reeds twee jaar kende. Door zich aan te sluiten bij vrijgezellenverenigin- gen zocht Ray een vrouw, die misschien een familie lid in Canada had en die hij zover zou kunnen om praten, dat dit familielid voor hem een vals getui genis zou willen afleggen. Hij adverteerde alleen in een tijdschrift als hij wist dat het ook in Cana da circuleerde, en Ray hoopte dat een eenzame Canadese vrouw op zijn oproep zou antwoorden, waarna hij haar eerst per post wilde bewerken, ver volgens een bezoek wilde brengen en haar dan zou overhalen te fungeren als de vriendin door wie hij een Canadees paspoort zou kunnen bemachtigen. Niets irriteert Ray zo erg in zijn cel in Memphis, als de veronderstelling dat zijn belangstelling voor vrijgezellendubs, romantisch, sociaal of seksueel zou zijn geweest Hij beweert dat hij alleen een een zame vluchteling was op zoek naar papieren. Een eenzame voortvluchtige moet tegenwoordig in de Verenigde Staten voortdurend verhuizen en weer verhulzen anders grijpen de computers hem. Hij kan geen vaste baan aannemen. Om aan geld te komen, zelfs om te leven, moet hij stelen of andere misda den bedrijven, waarvoor hij wordt betaald. Elk ogen blik loopt hij het risicc tegen een nog grotere mis dadiger aan te lopen die hem herkent en zegt: ,Ik ken je. Doe precies wat ik zeg anders verdwijn Je weer in de gevangenis". Een misdadiger, die bij een georganiseerde bende hoort, wordt gesteund door geld en papieren. Ray had geen van beide. Alleen door begrip voor de onzekerheid van een eenzame voortvluchtige zoals Ray in de huidige ingewikkelde maatschappij, kan men begrijpen hoe hij betrokken werd bij het komplot om ds King te vermoorden. Nadat Ray zijn baan bij het Indian Trail Restau rant had opgezegd, besloot hij een paar dagen naar zijn geboortestreek terug te keren voor hij naar Canada vertrok. Hij schrijft hierover: fiehalve de küO dollar en de oude Chrysler had ik uief veel bezittingen. Wat kleren, een sportjasje en een paar broeken. Ondertoeg naar Oost-St-Louis kreeg ik autopech, maar ik kwam er toch. Ik ver kocht de wagen voor 50 dollar en kocht een rode Plymouth '62 voor 200 dollar. U kunt controleren Huie interviewde een vrouwelijke Canadese Tegëringsemploijé, die enig contact had gehad met Ray, alias Galt. Ray hoopte dat zij hem zou helpen bij het verkrijgen van een Canadees paspoort door te zweren dat zij hem al twee jaar kende. Nadat ze hem a. laten zien waar ze werkte, besloot hij haar niet om hulp te vragen. waar ik 'm kocht: van een handelaar in Main Street, als je Oost-St-Louis uitgaat in de richting Belle ville. De garage Is aan de linkerkant van Main Street, als je naar het oosten rijdt. Ik gebruikte de nam Rayn voor de autopapieren. Ik logeerde een nacht bij de vriend die mij naar EdwardsviUe had gebracht toen ik ontsnapt was. Ik bleef een dag of zes, zeven in Quincy en hier zijn de namen van twee mannen die u kunt bezoeken, maar schrijf niet over hen anders worden ze gearresteerd omdat ze me onderdak gaven. Ik wil u alleen bewij zen dat ik vrienden heb die me m'n hele leven lang gekend hebben. En die me graag mogen! Van Quincy ging ik terug naar Chicago om mijn laatste cheque van het Indian Trail Restaurant af te halen. De cheque was gestuurd naar een postbus die ik in het postkantoor in Winneffca had. Toen ging Ik weer naar Oost-St-Louis en bleef daar een paar dagen. Ik vertélde aan niemand naar welk land ik ging. Op het allerlaatst nam ik nog een nieuwe '38 pistool van een vriend over, maar ik be taalde hem toen niet. Ik had te weinig geld. Na Oost-St-Louis logeerde ik de eerste nacht in In dianapolis. De volgende dag ging ik van Detroit naar Windsor en omdat er heel veel verkeer in de richting van de Expo trok had ik geen moeilijk heden aan de grens en reisde ik verder naar Mon treal'. Iedereen die Ray heeft gezien is het er over eens dat hij vrijwel nergens op zou vallen. Daardoor kon hij achter het stuur van zijn gedeukte rode Ply mouth onopgemerkt reizen tussen de toeristen die naar de Expo trokken. Hij was blootshoofds en z'n zwarte haar was iets langer dan normaal ge knipt haar. Hij droeg geen bril. Hij was 39 jaar, maar kon ook 35 geschat worden Hij is 1.80 lang en woog toen 165 pond en behalve een dikke buik, was hij mager. Zij gezicht was smaller dan nu. Daardoor leek zijn neus spits. Hij droeg een licht blauw sporthemd, een donkere broek en in z'n zak ken had hij ongeveer 280 dollar en het pistool. Ter wijl hij op de MacDonald-Cartier Freeway (401) reed, probeerde hij een nieuwe naam te bedenken. Hij vertelt hierover: Jk had al wel tien verschillende namen gebruikt maar het is altijd moeilijk een nieuwe te beden ken. Ik kan me niet permitteren een gemakkelijke naam, zoiets als Smith of Brown of Jones te kiezen, omdat ik die misschien zou vergeten als me plotse ling werd gevraagd wie ik was. Ik moet een onge wone naam hebben, die goed in m'n herinnering blijft hangen en dan weet Ik het altijd precies. Hij koos de naam Eric S. Galt en omdat er een echte Eric S. Galt in Toronto bestaat, werd wel verondersteld dat Ray die naam ergens heeft zien staan. Tussen Windsor en Toronto kwam hij in de buurt van de stad Galt, en hij zegt dat hij Galt koos toen hij een wegwijzer naar die stad passeerde. Hij beweert dat hij de naam Eric koos omdat hij beslist niets anders dan een gewone voornaam wilde. In elk geval werd John L. Rayns op het moment dat hij op 16 Juli in een motel in Toronto arriveerde, Eric S. Galt. Op 17 juli schreef hij on der de naam Galt In een motel in Dorion in en ook in Montreal op 18 juli, toen hij een huurcon tract voor zes maanden tekende voor een kamer in het Har-k appartementengebouw 2589 East Notre Dame. De huur bedroeg 75 dollar per maand en hij betaalde de eerste en de laatste maand huur vooruit, een bedrag van 150 dollar. Hij schrijft: ,£én ding stond vast: ik was stellig van plan nooit meer naar de Verenigde Staten terug te gaan. Wat had ik daar nog te verwachten7 Het eerste wat ik Montreal deed, nog vóór tk een kamer huurde, was een reisbureau opbellen en vragen welke papieren ik nodig had om een paspoort te krijgen. Ze zeiden me dat er mets voor nodig was dan een verklaring onder ede van iemand dat hij me twee jaar lang ■gekend had. Later fin april I06SJ kwam tk er achter dat dat met waar was. Maar op dat moment moest tic dus gaan zoeken naar iemand die sou willen ver klaren dat hij me twee jaar kende, of ik zou moe ten proberen zonder paspoort op eon schip te ko men. En natuurlijk moest ik aan geld zien te ko men want ik had nog maar 70 dollar over toen ik de kamer betaald had. Maar ik zweer dat ik nooit meer van plan was die grens naar de Verenigde Staten te passeren.' Ik geloot dat het waar is dat hij van plan was nooit meer naar de States terug te gaan. Maar er gebeur den dingen in Canada waardoor hij op dit besluit terugkwam. Hij ging wél terug. HIJ bleef van 16 juli tot 21 augustus 1967 in Canada. Hij kwam in Birmingham Ala., op 25 augustus 1967, 14 sep tember 1968 vloog ik naar Montreal met Ray's aan tekeningen en verklaringen b(j me om te proberen de bevestiging van zijn verhaal te krijgen eD de reden waarom hij een terugkeer riskeerde. Ik vond het adres waar hij gewoond had en liet een foto- copie van het door hem ondertekende huurcontract maken. Hij was het huisnummer en de naam ver geten, maar zijn plattegrond bleek juist. Notre Dame is de oost-west-boulevard die vele huizenblok ken ver langs de noordelijke oever van de St-Lwa- rence loopt. Ongeveer bij blok 2500 in oostelijke richting, staan er goedkope pensions, opslagplaat sen en fabrieken. De Har-k is een huurkazerne van drie verdiepingen met 57 kamers. Er hangt een bord waarop staat: .Welkom Amerikaanse en Cana dese artiesten'. Ray kwam alleen in zijn appartement om er te slapen. Hij had al zijn hoop gericht op ,de sche pen' ongeveer 30 huizenblokken verder naar het westen waar hij zijn dagen en avonden door bracht Er komen jaarlijks zo'n 60.000 schepen in Montreal, en honderden zeelleden bezoeken dage lijks de kroegen langs de waterkant de club voor zeelieden en het zeemandshuis op Place d'Youville 165. Montreal is een van de gemakkelijkste grote steden ter wereld om contrabande in of uit te voe ren en daarom is het een internationaal centrum der misdaad. Veel Europese smokkelwaar gaat door Montreal naar de Verenigde Staten, ook het grootste deel van de miljoenen dollars aan heroïne die elk jaar uit het Midden-Oosten via Marseille en Mon treal naar New York wordt gesmokkeld. Ray hing rond op de arbeidsbemiddeling voor zeelieden en kreeg te horen dat er ,geen werk' was. Hij hing rond in het zeemanshuis en probeerde daar wat op te steken. Hij schaduwde zeelieden van de ene kroeg naar de andere in de hoop papieren te kunnen ste len van iemand die teveel gedronken had. Hij kwam vaak ln de Neptune Tavern, 125 West Commissioners Street, Ik ben er heen geweest Er hangt een stuurrad boven de flessen achter de bar. Het meubilair is van massief eikehout en overal hangen borden waarop zeelieden een welkom wordt toegeroepen, de hoogste koers voor Engels geld wordt beloofd. Het menu is met krijt geschreven op een reclamebord van Molson's Biere. Ray vertelt dat hij de derde of vierde avond dat hij in de Neptune was .iets los liet dat hij moei lijkheden in de Verenigde Staten had gehad, dat hij op zoek was naar papieren en geld en dat hij wel voor een karweitje te strikken was, mits het niet al te riskant was'. Dit resulteerde ln een contact Een man die Ray Raoul noemt en die hij me beschrijft als een blonde Zuidamerikaan van ongeveer 35 jaar die hem een zeeman leek, toon de belangstelling voor hem. Ze begonnen een voor zichtig gesprek waarin Raoul suggereerde dat hij, als Ray hem met bepaalde dingen wilde helpen, misschien wel zou kunnen zorgen dat Ray aan pa pieren en geld kwam. Ray vertelt dat dit monde ling contact ,in minstens acht gesprekken' drie we ken lang duurde. Intussen had Ray ook direct be hoefte aan geld. Na ln contact te zijn getreden met een prostituée, beroofde hij haar .werkgever' onder bedreiging van een pistool van 800 dollar. Hij zegt daarover: .Ik vond het ellendig dat ik dit risico moest nemen, maar ik dacht dat ze een over val op een verdacht huis waarschijnlijk niet zouden rapporteren en ik vermoed dat ze dat ook niet heb ben gedaan'. Met z'n nieuwe kapitaal op zak deed Ray een vol gende stap, die hem volgens mij typeert. Hij zet nooit alles op één kaart. H(j had vermoede lijk werk in het vooruitzicht via Raoul van de Nep tune. Hij hoopte dat Raoul hem een paspoort of werk op een schip zou kunnen bezorgen. Maar Ray te geen man die het van één kans laat afhangen. Hij dacht ook nog steeds dat hij misschien een Ca nadese vrouw zou kunnen vinden die hem aan een paspoort zou kunnen helpen. Daarom bedacht hij nog een ander plan en voerde dit uit. In (le Tip Top Tailors, 488 St-Catherine West, besteedde hij een bedrag van ongeveer 200 dollar aan nieuwe kleren. Je kunt er voor 65 tot 110 een redelijk pak kopen, een trui kost 20 dollar en een sporthemd 10 dollar. Ray kocht een nieuw blauw pak, een grijze sportbroek, een rood t-shirt, gele zwembroek, een rode pyjama, sokken, onder goed, dassen, kleren die hij nooit eerder had ge had. Hij liet zijn nagels manicuren in het Queen Elizabeth hotel. Toen vroeg hij bij een reisbureau naar een vakantie-adres. Het reisbureau adviseerde hem een van de mooiste plekjes op aarde: het .mooiste vakantieverblijf van de Laurentian Mountain', .weergaloos en wereldbe roemd' Gray Rocks Inn, aan Lake Quimet, bij St-Jo- vite en Mt-Tremblant, een oord dat duizenden Ca nadese en Amerikaanse vakantiegangers kennen. Ray betaalde het reisbureau 153 dollar de minimum prijs voor een éénpersoonskamer met pension voor een week. Op maandag 31 juli pakte hij z'n nieuwe kleren in de gedeukte rode Plymouth en reed 80 mijl langs de Laurentian autoroute ln de belang rijkste week van het seizoen, de week die op zon dag 6 augustus eindigde met de jaarlijkse 200 mijl autoraces in Mt Tremblant. Ray had een vrouw in Gray Rocks gevonden. Hij vertelde me over haar. Hij wilde dat ik haar op zocht en dat ze me alles over hem vertelde. Dat deed lk dus. Ze woont in Ottawa en werkt voor de Canadese regering. Toen ik in Ottawa aankwam belde lk haar op. Ik neem aan dat ze schrok. Een vreemde mannenstem die een afspraak met haar wilde maken voor een vertrouwelijk gesprek over een man die ze ongeveer een jaar geleden had ont moet. Ik vermoedde dat ze de Galt-Ray verhalen gelezen had, bang was geworden en nu probeerde geheim te houden dat ze de als moordenaar van ds king beschuldigde vroeger gekend had. Haar stem klonk onvast. Ze zei: ,U zult de verkeerde voor heb ben. Ik begrijp niet waar u het over hebt Waarom zouden we dan een afspraak maken?' Tenslotte Dominee Martin Luther King. stemde ze toe en maakte een afspraak met mij voor de lunch. Ik vroeg me af hoe ze eruit zou zien. Ray was tot nu toe altijd beschreven als een engerd die al rilt als een danslerares hem aanraakt Ik dacht dat het wel een weinig aantrekkelijke juffrouw zou zijn. Toen ik haar zag, was ik stomverbaasd. Van de duizenden vrouwen die voor de Canadese regering werken, moet zij een van de aantrekkelijksten zijn. Niet in de zin van een opgepoetste sexpop, maar als een beschaafde, gevoelige, bekwame, smaakvol geklede en gekapte vrouw van rijpere leeftijd. Ze zou in elk vakantieoord zelf haar keuze uit vrije mannen kunnen maken. In een restaurant bestelden w(] een lunch en ik zei: .vertelt u me eens hoe bent u in contact gekomen met Ray.' ,U moet er dan wel om denken', zei ze, ,dat ik aan hem denk als aan Eric. Het vorig jaar was ik pels gescheiden, na jarenlange moeilijkheden met een agressieve man. Een vriendin en lk reden voor een lang weekend naar Gray Rock om daar naar de au toraces op Mt Tremblant te gaan kijken. Wij lo geerden niet in Gray Rocks maar in een goedkoper plaatsje, in St-Jovite. Wij gingen die zondag naar de wedstrijden, 's Avonds was er veel te doen en te feesten en natuurlijk waren we ook van plan wat te arinken en te gaan dansen en veel mensen te ontmoeten. Er was alle gelegenheid voor'. ,We begonnen de avond in de lounge van de Gray Rocks Inn. Het was er heel druk en er werd ge danst en aan een tafeltje zat een man alleen. Hij was keurig netjes gekleed en leek wat verlegen. Ik denk dat dit verlegene ons aantrok. Mijn vrien din zei: .Laten we bij die man gaan zitten' en we gingen bij hem zitten, bestelden iets en probeerden een gesprek aan te knopen, het was een vriend schappelijke ontmoeting zoals dat altijd gaat bij dergelijke gelegenheden. We hadden ook niet ge dacht dat we de hele avond bij elkaar zouden blij ven. Maar Eric was een aardige man. Hij was hele maal niet brutaal Hij luisterde naar ons en zei niet zoveel. Hij was heel bescheiden. De andere man nen waren juist heel agressief, ze probeerden ons aan te halen en in hun auto mee te nemen. Eric was helemaal niet zo. Hij was niet luidruchtig. Hij was royaal, maar hij smeet niet met geld en hij drong zich niet op'. Van 8 augustus tot 18 augustus had Ray minstens vijf gesprekken met Raoul in de Neptune Tavern. En Raoul deed hem het volgende voorstel: 1 Ray zou Raoul op maandag 21 augustus om 3 uur ontmoeten op het station van Windsor. 2 Ray zou vanuit Windsor verschillende keren voor Raoul de grens oversteken naar Detroit, dan eens over de brug en dan weer door de tunnel. Hij zon pakjes vervoeren die verstopt moesten worden in zijn oude rode Plymouth. 3 Daarna zou Ray de Plymouth verkopen en met de trein of de bus naar Birmingham Alabama gaan. Daar moest Ray wachten, geen risico's nemen, geen overvallen plegen en op nadere instructies per aan getekende brief wachten. 4 Raoul zou de kosten van levensonderhoud' beta len en ook naar Birmingham bomen en voor Ray een .geschikte wagen' kopen. 5 Na enkele weken of maanden en na wat geza- melijke activiteiten zou Raoul 12.000 dollar aan Ray betalen en hem een paspoort en andere pa pleren verschaffen en hem helpen om .ergens an ders ln de wereld' terecht te komen. 6 Rav mocht geen vragen stellen. (Ray vertelde me: ,"elke keer als lk Raoul iets wilde vragen zei hy dat hy me niet betaalde voor het stellen van vragen'). Toch vertelde Raoul aan Ray dat hij (Ra oul) enige tijd In New Orleans had gezeten en hy gaf Ray een telefoonn. mier in New Orleans. Ray schreef me: Jk wist niet wat ik moest doen. Als ik Raouls voor stel aannam, moest ik terug naar de States en dan riskeerde ik de Missouri gevangenis. Dat wilde ik tot geen prijs. Ik had gezworen dat ik nooit terug sou gaan. Maar ik raakte weer in geldge brek en ik wilde niet nog eens een overval in Cana da riskeren. Ik kon geen schip krijgen. Ik kon niet aan papieren komen. Daarom zei ik tegen Raoul dat ik akkoord ging en dat ik hem in Windsor zou ontmoeten. Maar ik wist toen nog niet zeker of ik het wel zou doen. De vrouw in Ottawa scheen op me gestéld te zijn. Ze was mijn laatste kans. Ik had in Montreal geen tijd gehad om met haar te praten over het paspoort. Daarom ging ik naar Ottawa om haar iets over mezelf te vertellen en als zij me aan een paspoort zou willen helpen kon ik mij niet aan de afspraak met Raoul houden'. ,Ja, hij kwam Inderdaad', vertelde ze. ,Hij had tele fonisch contact gehouden en 19 augustus kwam hij hier. Hij logeerde in een motel aan de Montreal Road. Maar hij had geen auto. We gehruikten mijn wagen en ik reed hem wat rond en lk toonde hem de bezienswaardigheden. Het leek me toe, dat hij zorgen had. Soms zei hij heel lang geen woord als we rond reden of in het motel waren. Dan keek hij alleen maar naar me en het was alsof hij moed verzamelde om iets te zeggen. Ik liet hem zien waar ik werkte en ook alle regeringsgebouwen en het hoofdgebouw van de Royal Canadian Mounted Police (bereden politie)'. .Daar waren zijn zorgen', zei ik. ,Hij kwam hier om te zien of hij het kon riskeren u iets van de waarheid te vertellen en u te vragen hem te hel pen bij het verkrijgen van een paspoort met een verklaring dat u hem al twee jaar kende. Maar toen liet u hem zien waar u werkte en alle regerings gebouwen en het hoofdbureau van politie'. Hij heeft mij verteld dat hij wel tot de conclusie moest ko men dat als hij u de waarheid zou vertellen u hem onmiddellijk zou laten vallen en vermoedelijk zou aangeven bij de politie'. Ze schudde haar hoofd. .Wat droevig', zei ze. .Dat heb ik nooit vermoed. Misschien is het allerdroe vigste dat ik hem vermoedelijk had laten vallen als hij het me had verteld. Ik geloof niet dat ik hem aan de politie zou hebben uitgeleverd, maar ik zou nooit een meineed hebben gepleegd om hem aan een paspoort te helpen. Toen hij vertrok ver telde hij dat hij een afspraak in Windsor had. Maar hij wilde me beslist terug zien. Hij schreef me uit de States. Z'n laatste brief kreeg ik in maart van dit jaar. Hij vroeg wanneer ik vakantie nam dan kwam hij naar me toe. Ik heb z'n brieven bewaard. Maar toen die verhalen gepubliceerd werden heb ik ze natuurlijk verscheurd in de hoop dat niemand er ooit achter zou komen dat ik hem gekend heb'. Velen van de duizenden zeelui, die Montreal bezoekendoen de Neptune-bar aan. Hier aan de waterkant had Ray in de zomer van 1 967 verscheidene ontmoetingen met een man die zich Raoul noemde en die hem ervan overtuigde dat hij diende terug te keren naar de Verenigde Staten.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1968 | | pagina 13