THANT NAAR NEDERLAND JOHNSON-MCCARTHY- NIXON-ROBERT KENNEDY Li h /mm^r p r? i 1 i flnU i" m f M BHiB BETALEN ZONDER CONTANT GELD Zeeland blijft het landje van handje contantje Zaterdagnummer 4 (Van onze correspondent) WASHINGTON Wie in het glazen pa leis der Verenigde Naties over de Birme se diplomaat spreekt, die op de 38ste ver dieping de hoogste functie der volkeren organisatie bekleedt, hoort over het alge meen niets dan lof. De vertegenwoordigers van praktisch alle staten zijn het erover eens, dat Oe Thant hun voormalige collega als Birma's ambassadeur een heldere, objectieve en waardige figuur is, wiens diepe overtuiging dat de Verenigde Naties een vredesorganisatie vormen, de basis is van al zijn handelen. Men heeft bovendien ontzag voor zijn onafhankelijk heid en effectiviteit achter de schermen. rch betekent dit niet dat Oe Thant, die leraar, journalist en voorlichtingsambtenaar was. voordat hij diplomaat werd, onomstreden is. Vooral in het westelijke kamp hoort men nogal eens kritiek op de secretaris-generaal en nu en dan klinkt een echo daarvan uit commu nistische hoek. In Amerika ia Oe Thant boven dien bij het grote publiek bepaald Impopulair. Vele Amerikanen vinden toch al dat de Verenigde Naties een verzameling van machteloze en lawaaiige onderontwikkelde staten ztjn en de secretaris-generaal van deze organisatie ziet men vaak als spreekbuis van de .derde wereld', die de naam heeft alleen maar kritiek te hebben op Amerika's politiek bij gelijktijdige dorst naar Amerika's dollars Nu is het ook waar dat Oe Thant, sinds zijn benoeming tot waarnemend secrearis-generaal in 1961 na Hammarskjölds dood, in twee netelige kwesties standpunten heeft ingenomen, die dicht liggen bij de visie der neutrale landen «n niet erg overeenkomen met de inzichten van de meeste westelijke regeringen, namelijk wat betreft Vietnam en het Midden-Oosten. Van de oorlog in Vietnam kan men rustig zeg gen dat hij de grote schaduw is geweest over Oe Thants nu al bijna zeven jaar durende ambtsperiode. Steeds weer heeft de secretaris generaal geprobeerd een verzoenende rol te spe len in het conflict, maar altijd zonder resultaat. Deze rol begon in 1964 toen Oe Thant kort vóór en na de Amerikaanse presidentsverkiezingen bemiddeling aanbood en Washington daarbij ver zekerde dat Noord-Vietnam zijn voorstel tot be vriezing van de militaire situatie ten bate van overleg had aangenomen. De Amerikanen waren toen evenwel niet geïnteresseerd (pas in april 1965 bood Washington voor het eerst onderhan delingen aan. maar toen waren de bombarde menten op Noord-Vietnam al begonnen) en Oe Thants vredespoging liep op niets uit. Sindsdien heeft de secretaris-generaal een aan tal nieuwe pogingen ondernomen maar hij stak daarbij niet onder stoelen of banken aan de vredeswil van Washington te twijfelen. Op een later voorstel van drie punten (onmiddellijk staking van de bombardementen op Noord-Viet nam, wederzijdse Inkrimping der militaire actie en erkenning van de Vietcong als onderhande lingspartner) kreeg hij nul op het rekest van zowel Washington als Hanoi en een latere amen dering van het plan (op 28 maart 1967) maakte de zaak alleen nog maar erger. Afgelopen februari tenslotte deed Oe Than zijn meest re cente poging om het conflict van het slagveld naar de groene tafel te lelden. Zich baserend op gesprekken met verschillende regeringsleiders alsook met afgevaardigden van Noord-Vietnam meldde hij Washington en de wereld dat na een stopzetting van de bombardementen door de Amerikanen binnen enige weken of wellicht da gen overleg op gang gpu komen en dat militair .aangenomen kon worden' dat Hanoi geen mis bruik van de situatie zou maken. Ook dit leidde tot nu toe evenwel niet tot een doorbraak. In de crisis in het Midden-Oosten van vorig Jaar mei en juni haalde Oe Thant zich nogal wat kritiek op de hals door het onmiddel lijke terugtrekken der VN-troepen uit de Gaza- strip en de post bij Tiran toen de Egyptenaren maar even lieten blijken niets meer met de landen, zoals India en Pakistan, Oe Thant steun den in deze kwestie, was er «en stroom van kri tiek op hem uit het westelijke kamp. Men ver weet Oe Thant onder andere een veel te legalis tische benadering van het probleem van oorlog en vrede en men herinnerde aan de veel meer persoonlijke activistische manier waarop zijn voorganger Hammarskjöld voor de vrede had geijverd. Onder de meeste omstandigheden blijft Oe Thant evenwel onberoerd en zijn rustige cocktailpar- ties mijdende leven, waarin naast het werk zwem men en lezen een plaats hebben, is een toon beeld van placidlteit. De kritiek op zijn houding in de crisis in het Midden-Oosten beantwoordde Oe Thant dan ook met een minimum aan opwin ding, maar wel met een maximum aan overtui ging het bij het rechte eind gehad te hebben. Men kan niet over Oe Thant schrijven zonder te herinneren aan de merkwaardige periode in zijn secretaris-generaalschap, die beheerst werd door zijn wens af te treden. Op 1 september 1966 schreef Oe Thant een ontslagbrief en daarmee stortte hij de volkerenorganisatie in een crisis, die tenslotte werd opgelost door zijn toezegging voorlopig aan te blijven. Oe Thant kwam tot zijn stap om zijn teleurstelling te dra matiseren over de houding van een aantal belang rijke leden der organisatie. In detail leek hij boos over Amerika's militaristische benadering van het iVetnamprobleem alsook over het ge harrewar tussen Washington, Moskou en Parijs over de kosten van de VN-operaties in het Mid den-Oosten en Kongo, een kwestie waardoor de Verenigde Naties bijna failliet gingen. Maar Oe Thant bleef tenslotte en daardoor is men algemeen blij. Als de rustige man uit Birma uiteindelijk kans zou zien de in Vietnam strijdende partijen tot elkaar te brengen zou hij zeker niet voor niets gebleven zijn. (Van onze correspondent in Washington) WISCONSIN Senator Eugene McCarthy mag dan geen bege nadigd spreker zijn en hij mag charme missen, dit alles betekent niet dat hij in de staat Wisconsin geen formidabele tegenstander is voor president Johnson. Er bestaat een goede kans dat de lange grijze boerenzoon uit Minnesota op 2 april aan het langste eind trekt en met de meeste gedelegeerden en een meerderheid van de stemmen voor de presidentiële kandidatuur gaat strijken, zo zeg gen bijna alle waarnemers in deze staat. Na een paar dagen rond gereisd te hebben kan ik niet anders zeggen dan dat ik dezelfde indruk heb. a McCarthy's kandidatuur krijgt IV1 wind in de zeilen geblazen uit verschillende windstreken. In de eer ste plaats zal hij stemmen vangen door de werkelijk onvoorstelbare an tipathie by de kiezers tegen presi dent Johnson. Steeds weer staat men verbaasd dat de man, die ln 1964 de grootste overwinning bij de presi dentsverkiezingen behaalde uit Ame rika's historie, nu vier jaren later al gemeen gewantrouwd wordt, al gemeen verafschuwd bijna. In Wis consin zijn daarvoor vele redenen, zo els Johnsons zuidelijke herkomst, zyn landbouwpolitiek, het Vietnam- beleid, zijn gebrek aan inspirerend leiderschap. Het verschijnsel is ech ter nationaal. In de tweede plaats is er natuurlijk Vietnam. De staat Wis consin heeft weliswaar een oude tra ditie in haat tegen het communisme (de heksenjager Joe McCarthy •kwam hier vandaan), maar de inter ventie in Indo-China gaat velen toch te ver sinds de kosten de baten lij ken te overtreffen. Overal vindt men ongerustheid en verwarring over de oorlog, zelfs in milieus, waar men dit niet zou verwachten. Een derde factor in McCarthy's voordeel is de merkwaardige kieswet in Wiscon sin, die het mogelijk maakt dat als republikeinen geregistreerde kiezers hun stem uitbrengen ln de verkie zing voor de democratische kandida tuur en omgekeerd. In alle andere staten van ae unie kan men alleen meedoen aan de voorverkiezingen van de partij, waarbij men geregis treerd staat. Voor McCarthy bete kent het Wisconstn-systeem voor deel. omdat algemeen verwacht wordt dat de republikeinen, die pre sident Johnson een hak willen zetten, hun stem zullen uitbrengen op Mc Carthy. Dat is vooral "waarschijn lijk, omdat in de republikeinse voor verkiezingen oud-vice-president Ri chard Nixon de enige kandidaat is (behalve dan de altijd kandiderende, maar ietwat ridicule Harold Stas- sen). zodat daar weinig spanning te beleven valt. L kelijk helemaal gebaseerd op een alternatief voor de Vietnampolltlek, heeft Amerika's studentengeneratie teruggebracht binnen de politieke In stellingen. Terwijl de jongeren tot voor kort de neiging hadden in wal ging de hele machtsstructuur te ver werpen werken zij nu binnen die structuur als paarden voor een poli tieke kandidaat. Daarmee is ook de communicatie tussen de oudere en jongere generatie hersteld, men praat weer soortgelijke taal en voor vele ouders is het overwegen van McCar thy's kandidatuur en denkbeelden de weg om de eigen kinderen weer te vinden. ,De kinderen zijn thuisgeko men,' zo luidde de bijna ontroerende slagzin van een advertentie kortge leden. Ook al wordt het niets met de politieke ambities van de senator, dan zal dit verschijnsel zijn histori sche verdienste blijven. Het ls mis schien opgevallen dat ik de naam van een andere kandidaat voor de de mocratische nominatie nog helemaal niet genoemd heb, die van Robert Kennedy. De reden daarvan is dat Kennedy geen kandidaat is In Wis consin (hjj was te laat met zijn be sluit mee te doen om zijn naam nog op het stembiljet te krijgen) en dat hij zijn aanhangers heeft opgeroepen McCarthy te steunen. Kennedy's po litieke slagschaduw valt echter toch over Wisconslns politieke tafereel. Want verliest McCarthy hier van president Johnson, dan zal zeker een heel groot deel van zijn huidige vol gelingen overgaan naar Kennedy, met net argument dat de jonge se nator met de beroemde naam, die de afgelopen dagen hysterisch enthou siasme heeft ontketend waar hij maar kwam, een betere kans maakt president Johnson en diens Vtetnam- politiek te wippen. Wint McCarthy op 2 april, dan zal hij langer ln de running kunnen blijven, maar ook dan blijft net twijfelachtig of h(J het tegen de Kennedy-stoommachine zaï kunnen blijven bolwerken. Ironie der situatie is intussen dat een overwin ning van McCarthy In Wisconsin Kennedy zeer ten goede zal komen Reeds nu la bekend dat een aantal politici overwegen Bobbv hun steun toe te zeggen als In Wisconsin be wezen wordt dat de anti-.Tohnson stemming zo groot ls. dat er een kans bestaat ae president de demo cratische kandidatuur op tie te ontzeggen De voorverkiezingen ln net demo cratische kamp van de kaas- en bierstaat Wisconsin zijn zo interes sant met de president aan de ene kant en senator McCarthy aan de andere en Bobby Kennedy loerend in de coulissen, dat men bijna zou vergeten dat «r ook roorverki «zin gen bij de republikeinen zyn. Een zaam, maar verre van alleen (want omstuwd door geïnteresseerde par tijgangers) ijvert daar oud-vice-pre sident Richard Nixon voor de repu blikeinse kandidatuur voor het pre sidentschap. Sinds gouverneur Rom- ney zich als kandidaat heeft terug getrokken en gouverneur Rockefel ler heeft aangekondigd geen actieve kandidaat te zullen zijn, gelooft bij na ledereen dat Nixon de kandida tuur wel ln zijn zak heeft. Weliswaar rommelt het onder de gematigde re publikeinen, die gTaag een andere kandidaat zouden zien, maar deze ge matigden hebben in 1964 ais ook in 1968 tot nu toe zozeer laten blijken uit krakemiekig hout gesneden te zijn, dat Nixon er zich geen zorgen over hoeft te maken. Alleen de con currentie uit conservatieve hoek doet hem fronsen. Gouverneur Ronald Reagan's aanhangers zijn namelijk de laatste dagen druk bezig stemmen te werven voor hun Califomisch idool, die als ex-fllmster nationaal bekend Is. Reagan's naam staat in Wisconsin op het stembiljet, ook al zegt hy zelf nog steeds geen kandi daat te zijn. Maar voorlopig lijkt Ni xon nog niet echt bedreigd te wor den en dat schept gelegenheid eens rustig te luisteren naar de denkbeel den van deze man, die volgens vele politieke koffiedikkijkers de toekom stige president der Verenigde Sta ten zal zijn. Nixon gooit het, zoals ln New Hampshire, nog altijd over de boeg van het .nieuwe leiderschap', dat Amerika nodig heeft en dat nil en zjjn partij kunnen geven. En hij zet deze betoogtrant kracht bij door. als president Kennedy in 1960. op te sommen wat de zittende regering allemaal fout doet en heeft gedaan. Precies als Kennedy toen zegt hij Amerika kan meer presteren dan nu gebeurt. En precies als de vermoor de president, die hem ln 1960 ver sloeg, zegt hij nu dat de regering de militaire macht van Amerika heeft laten slippen en dat het prestige der Verenigde Staten ln de wereld een dieptepunt bereikt heeft. Er is heel wat holle rethorlek in zijn speeches en men hoeft geen genie te zijn om hem te betrappen op onjuistheden, die goed klinken ln de oren van een bevooroordeeld pu bliek, maar die de toets der werke lijke feiten geen ogenblik kunnen doorstaan, in kortere en langere re devoeringen, die ik de afgelopen da gen van Nixon beluisterde, zijn even wel met zorgvuldig zoeken ook een aantal eigen Ideeën van de kandi daat te vinden, die weliswaar vaak opzettelijk vaag worden geformu leerd, maar «ïle toch een beeld ge ven van wat Richard Milhouse Ni xon denkt en zou willen doen als zij zoals htj keer op keer herhaalt ln Januari 1969 zijn intrek in het Witte Huis zou nemen. Deze ideeën betreffen vooral de buitenlandse po litiek. Ten eerste Vietnam, waarover hij uiterst voorzichtig praat, maar waarvoor htj toch een soort oplos sing heeft geschetst, nameiyk dat Amerika Noord-Vietnam duidelijk zou moeten maken in geen geval het veld te zullen ruimen (met gelijk tijdige vermijding van verdere esca latie van de strijd), terwijl intussen de Sowjet-Unie met economische en politieke middelen onder druk zou moeten worden gezet om ervoor te zorgen dat Moskou, dat Noordviet- nams voornaamste hulpgever ls, eie ren voor zijn geld kiest en Hanoi tot vrede dwingt. Een harde oplossing met andere woorden en het. was de zer dagen dan ook niet te verwonde ren dat Amerika's ultra-conservatie ve wonderboy Bill Buckley (eens kandidaat voor het burgemeester schap ln New York en nu tv-inter- viewer), Nixons Vietnampolltlek in een artikel nadrukkelijk prees. Ken nelijk onder de indruk van de immen se antlphatie onder het Amerikaan se volk voor het Vietnamese avon tuur, neemt hij een soort neo-Isola- tioniatische wending en stelt hij dat de wereldsituatie van het ogenblik dicteert dat naast Amerika een heel aantal landen zijn eigen vrijheids boontjes leert doppen. Drie dingen zijn nodig, aldus Ni xon, in de eerste plaats dat aller lei Inmiddels op krachten gekomen staten ln Europa, maar ook langs de periferie van gevaarlijk China, ver teld wordt dat zy voor hun eigen veiligheid moeten gaan zorgen. Ten tweede moet Amerika bereid zijn in de daar op volgende overgangspe riode paraat te blijven om bedreigde vrienden bij te springen en tenslotte ls het nodig dat de Verenige Sta ten in elk geval tendele de nucleaire superioriteit boven de Russen terug winnen. Met andere woorden: Nixon wil aan de ene kant Amerika weei zo sterk maken dat de Sowjet-Unie be bang zal zijn avonturen te onder nemen, maar aan de andere kant wil hij af van het Internationale sys teem, waarbfl de Verenigde Stater met eigen troepen Aziatische of Af rikaanse kastanjes uit het vuur ko men halen. Op de ingewijde vaat-ne mer mag dit programma geen bril jante indruk maken (nucleaire supe rioriteit van de ene wereldreus bo ven de andere is immers niet meei relevant als men elkaar ln elk geval een vernietigende klap kan toebren gen), maar Nixons aanhangers smul len ervan. Van de sterkste" natie ter wereld willen zij gTaag deel uitma ken. doch tegelijkertijd hebben zij er genoeg van de poffers te bakken voor ondankbare volken. Nixon be wijst met deze visies overigens dat hy van president Kennedy niet veel meer dan een verkiezingsstijl heeft overgenomen. De koude oorlog blijft hem in het bloed zitten en voor Amerika's rol in de wereld heeft hh een recept, dat neerkomt op gedeel telijke terugtrekking naar een Ame rikaanse atoombastion. Zelf gelooft hy hiermee een zinvol alternatief aan te bieden voor het beleid van John son en het alternatief van senatoren aks McCarthy en Robert Kennedy, die Amerika's rol ln de wereld niet willen reduceren, maar het accent ervan willen verleggen naar clet-mi- litaire projecten, lijkt hij het bespre ken niet waard ta vinden. Os groene betoolchequc (Foto PZCI DEN HAAG De postcheque- en girodienst heef» de strijd met de geza menlijke Nederlandse banken om de vergroting van het .werkkapitaal' door middel van het stimuleren van het betalingsverkeer me» cheques, met ruim verschil verloren. Het stijgend aantal betalingen met ongedekte giro kaarten en het feit dat de girodiens» zich voor de dekking daarvan niet garant stelt, heeft velen met een duidelijk wantrouwen tegen de blauwe kaart vervuld. Steeds meer middenstanders weigeren dan ook pertinent de kaarten als betalingsmiddel te accepteren. Om dat wantrouwen zoveel mogelijk weg te nemen heeft de postcheque- en girodienst onlangs een aanta! maatregelen genomen, dat de acceptanten meer zekerheid over de voldoening van de cheques moet bieden. In tegenstelling tot de veel gehan teerde methode van afdoening stuurt de girodienst thans een onge dekte cheque niet meer onverwerkt naar de rekeninghouder terug, maar naar de ontvanger van de kaart. De ze krijgt daardoor het betalingsbe wijs met de handtekening van de klant weer in zyn bezit. Op uitdruk kelijk verzoek van de ontvanger ls de girodienst nu ook bereid gedurende één maand te proberen de girokaart met voorrang van de rekening van de debiteur af te schrijven. Is dit na «Me periode nog onmogelijk, dan krijgen ontvanger en rekeninghouder een mededeling toegezonden, waarin de een wordt aangespoord zyn saldo als nog aan te vullen en de ander wordt bericht, dat de girokaart wegens ontoereikend saldo nog steeds niet ln behandeling kan worden genomen. Maar ook deze goedbedoelde en waarschijnlijk vrij kostbare methode om het wantrouwen van het publiek weg te nemen, strandt, want met die omslachtige service mist de giro dienst nog altijd het gulden schot: Garantie. En zo lang garantie ont breekt zal de terughoudendheid ten opzichte van de girokaart blijven be staan. De gezamenlijke Nederlandse banken bieden wél een dergelijke garantie: vijftig gulden per betaal cheque. De groens bankcheque is bo vendien beter bevel Hgd dan de giro kaart: men moet een betaalpes als leglndtatiebewtjs overleggen, de che ques zijn moeilijker te vervalsen en de betaler beschikt over een aanriso- Hjk kleiner bedrag ln bankcheques dan ln girokaarten (de banken go- ven de klant doorgaans niet meer dan dertig betaalcheques, terwijl gi roboekjes vrijwel onbeperkt kunnen worden aangevraagd). Een belangrijke oorzaak van de angst voor het accepteren van een girokaart la ook het ontbreken van voldoende strafmaatregelen tegen uitgever» van ongedekte cheques. De betrokkene kan wegens oplichting worden vervolgd. Maar voor een der gelijke vervolging moet opzet aan wezig zijn. En wanneer is dat het geval Blijkt opzet byvcorbeeld reeds uit het feit, dat de rekening houder op het ogenblik van afgifte van de cheque volgens laatste afre kening een onvoldoende saldo had Dat is moeilijk te bewijzen. De be trokkene zou kunnen beweren, dat hy de afrekening nog niet had ontvan gen, of dat iemand hem had toege zegd een bedrag op zyn rekening te zullen storten, maar dit nog niet ge daan blijkt te hebben.. Mej. dr L. O. van den Berge pleit ln een artikel in het Nederlands Juristenblad dan ook voor een aantal wettelijke voorzie ningen, dat de rechtszekerheid ln het girale verkeer kan vergroten, zy doet enkele waardevolle suggesties ln die richting: Het Invoeren van een een voudige invorderingsprocedure, waar bij de opdrachtkaart zou kunnen gel den als executorial* titel, waarmee de deurwaarder bot invordering of beslaglegging mag overgaan. Het afgeven van een ongedekte cheque of girokaart bij wijss van overtreding aLs schulddelict strafbaar stellen. Het ai of niet voldoen van ds schuld sou op de strafmaat van Invloed kunnen worden gesteld. Dergelijks voorzie ningen ontbreken echter nog steeds. Ds postcheque, en girodienst zou er daarom wellicht verstandiger aan hebben gedaan, wanneer hy met het propageren van .contant betalen met de girokaart' had gewacht op een adequate oplossing van de huidige wetsleemten. In dat geval zou niet alleen de concurrentiestrijd met de banken aanzienlijk succesvoller zyn verlopen, de PCGD zou bovendien niet een deel van ztjn goodwill heb ben verforen. Maar men heeft niet gewacht: op dezelfde dag als de ban ken is de girodienst met een uitvoe rige propagandacampagne gestart. Thans blijkt, dat dit een weinig doordachte, wat overhaaste stap is geweest, waarbij men geen oog heeft gehad voor de moeilijkheden die zou den kunnen fen nu zijn) ontstaan. Deze Indruk wordt nog versterkt door een uitlating van de secretaris van de door de banken in het leven geroe pen stichting bevordering chequever keer, dra N. J. Bouma: ,De PCGD moet de inhoud van onze adverten ties hebben gekend: hy heeft er be wust haastig op ingehaakt.' Mek recht zyn enkele gedupeerde win keliers gebelgd over deze gang van zaken. Zy vragen zich af of de giro dienst, als overheidslichaam, het recht heeft een betalingswijze te pro pageren, zonder dat er bevredigends maatregelen tegen misbruik daarvan bestaan. .Door de indringende recla mecampagne van de girodienst, zijn wij verplicht girokaarten in betaling te accepteren, omdat wy anders het risico lopen klanten te verliezen,' al dus die winkeliers. De overheid, dis toch het algemeen belang moet die nen, is moreel verantwoordelijk voor eventueel geleden schade door beta lingen met ongedekte cheques, me nen zy. De directeur van de poetcheque- an girodienst, dhr G. F. J. A. Groen» heeft naar aanleiding van deze kri tiek laten weten, dat het betalen met blauwe girokaarten een gewoonte ia. die reeds vele Jaren bestaat en dia geleidelijk is gegroeid uit een daar aan blijkbaar bestaande behoefte. ,De postcheque- en girodienst heeft terzake geen enkel initiatief geno men, maar ln deze slechts een stsn- nende en begeleidende functie ver vuld,' aldus de heer Groen. De re clamecampagne van de PCGD voor het betalen met de girokaart kast men nauwelijks .begeleidend noe men. Maar zelfs als men die me ning zou zyn toegedaan, heeft de gi rodienst niettemin tot dusver ta dia .steunende i gefaald. ,U kunt. nu betalen tonder contant geld. Op moderne, gemakkelijke manier: met de beiaalpas en de betaalcheque of met de blauwe gi rokaart.' Bijna vier maanden geleden zijn de Nederlandse banken en de postcheque- en girodienst met deze betalen-zonder-geld-actie begon nen. Vier maanden lang hebben ze met advertentiesfolders en televi siereclamespots geprobeerd het vertrouwen voor deze betalingsmetho de tw winnen. Algemeen ingeburgerd is de betaling zonder geld ech ter allerminst. Dat merkt men als men tijdens een gewoon dagje-uit in Zeeland zo eens allerlei zaken binnenloopt en er de nieuwe betaalme thoden tracht toe te passen. Je mist je portemonnee. In de meeste ge vallen kun je de groene betaalcheques nog wel kwijt. Er stjn genoeg zaken waar ze naast de plastic plakkers van internationals clubs al op de rttif staan geafficheerd. Daar dus geen moeilijkheden. Probeer er echter niet met de blauwe girokaart aan te komen: men ziet een po tentiële bedrieger in w. Als we by het loket van de provin ciale boot te Vlissingen komen blijkt het allemaal niet te kunnen: ,Nee meneer, doen we hier niet Niet be kend. Ja we kennen die groene be- taaicheques natuurlijk wel, maar ik heb er nog niet van gehoord dat die geaccepteerd mogen worden. Giro kaart? Nee meneer. Helemaal niet bekend. We werken gewoon met geld. Dat ls bekend.' In Terneuzen kernen we een doosje sigaren. Wilde Havanna's. De siga renman maakt het echter niet zo wild: .Wilde u met zo'n girokaart betalen? Sorry, maar die nemen we niet aan. Bankcheques weL Daar loop je geen risico mee. De bank stelt zich er garant voor. Groene betaal cheques zijn veel gemakkelijker. Je kunt er op elk gewenst moment op de bank je geld voor krijgen. Met zo'n girokaart duurt het altijd wel een paar dagen voor je Je geld bin nen nebt. Als Je het tenminste krijgt. Over het algemeen wordt er in de tabakswinkel weinig met betaalche ques gewerkt. Onze sigarenman heeft daar wel een reden voor: de aanloop is groot, maar het gaat meestal over kleine bedragen. Voor even-een pakje-sigaretten of even-een-doosje sigaren haalt rhen die cheques niet zo gauw te voorschijn. Het hotel-café-restaurant .Landhuis Kijkuit' by -Axel, dat sinds drie jaar onder directie staat van de heren Kamphuis en Reuhl, heeft altijd wel iets te eten en te drinken. Reuhl: .Afrekenen met betaalcheques? Na tuurlijk. Ik heb trouwens een paar van die plakplaatjes op de ruit. Hoe meer klanten er meer willen betalen, hoe liever het me ls. Niets als voor deel. De consument hoeft niet met veel geld in zyn zak te lopen en wij hebben er de zorg niet voor. Safe' Volkomen. De bank garandeert Im mer» het bedrag. Wat my betref; gaat het hele geldverkeer op deze manier-verder.' Voor de blauwe giro kaart wil de directie van de Kijkuit echter voorlopig nog wel uitkijken Kamphuis: .Als het nou een bekende klant is. doen we dat zonder meer. Anders niet graag. Weet je wat het ls: het is zóveel minder veilig. Ze kunnen er wel zoveel op zetten. Wie garandeert ons dat die kaart gedekt is. Nee, liever de groene betaalche ques. We wachten tot we er wat bij elkaar hebben en brengen ze dan naar de bank. Zo eenvoudig als wat.' De man die in Goes een manufactu renzaak drijft, denkt er net zo over. ,We werken al veel met die groene kaarten. Het is gemakkelijk. In het uiterste geval informeren we even naar het pasje. Het zit altijd goed Nee, girokaarten zie ik liever niet. Ze worden ook praktisch nooit aan geboden.' Een nijvere boekhandelaar in Mid- delburg ziet om bovenvermelde rede nen ook al liever groen als blauw. Als we aan het eind van de rondrit terug zyn ln Vlissingen en daar onze auto verkeerd parkeren, kost ons dat via een onberispelijke mededeling op de voorruit, de ronde somma van tien gulden, te voldoen op het politie bureau of later óp de griffie van het kantongerecht. Als we ten burele van de Vlisslngse politie met een groene betaalcheque of met een blauwe girokaart willen betalen springt het licht meteen op rood. Kasgeld meneer. We nemen alleen contant geld aan.' De uitkomst van de optelsom heeft ons dan inmiddels geleerd dat men in Zeeland liever handje contantje biyft spelen, dat men het eventueel vooral ta de zaken waar het om grotere bedragen gaat nog wel en soms graag met groene betaalcheques probeert en dat men de blauwe kaarten van de giro kaart in het volste wantrouwen aan de andere kant van de kassa houdt. Algemeen ingeburgerd kan men ds nieuwe betalingsmethodiek nog al lerminst noemen. 'SÜ 13A In h«l rsstouront .Landhuis Kijkuit' bij Axel rsctsur J. G. Rouhl nesml hom In ontvongit: tekent ds klant zijn groens betaalcheque. 0»- ,Ho. MO, hoe liever*. (Foto PZCI

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1968 | | pagina 15