THANT NAAR
NEDERLAND
JOHNSON-MCCARTHY-
NIXON-ROBERT KENNEDY
Li
h /mm^r
p
r?
i
1
i flnU i" m
f M
BHiB
BETALEN
ZONDER
CONTANT
GELD
Zeeland blijft het landje
van handje contantje
Zaterdagnummer
4
(Van onze correspondent)
WASHINGTON Wie in het glazen pa
leis der Verenigde Naties over de Birme
se diplomaat spreekt, die op de 38ste ver
dieping de hoogste functie der volkeren
organisatie bekleedt, hoort over het alge
meen niets dan lof. De vertegenwoordigers
van praktisch alle staten zijn het erover
eens, dat Oe Thant hun voormalige
collega als Birma's ambassadeur een
heldere, objectieve en waardige figuur is,
wiens diepe overtuiging dat de Verenigde
Naties een vredesorganisatie vormen, de
basis is van al zijn handelen. Men heeft
bovendien ontzag voor zijn onafhankelijk
heid en effectiviteit achter de schermen.
rch betekent dit niet dat Oe Thant, die
leraar, journalist en voorlichtingsambtenaar
was. voordat hij diplomaat werd, onomstreden
is. Vooral in het westelijke kamp hoort men
nogal eens kritiek op de secretaris-generaal en
nu en dan klinkt een echo daarvan uit commu
nistische hoek. In Amerika ia Oe Thant boven
dien bij het grote publiek bepaald Impopulair.
Vele Amerikanen vinden toch al dat de Verenigde
Naties een verzameling van machteloze en
lawaaiige onderontwikkelde staten ztjn en de
secretaris-generaal van deze organisatie
ziet men vaak als spreekbuis van de .derde
wereld', die de naam heeft alleen maar kritiek
te hebben op Amerika's politiek bij gelijktijdige
dorst naar Amerika's dollars
Nu is het ook waar dat Oe Thant, sinds zijn
benoeming tot waarnemend secrearis-generaal
in 1961 na Hammarskjölds dood, in twee netelige
kwesties standpunten heeft ingenomen, die
dicht liggen bij de visie der neutrale landen
«n niet erg overeenkomen met de inzichten van
de meeste westelijke regeringen, namelijk wat
betreft Vietnam en het Midden-Oosten.
Van de oorlog in Vietnam kan men rustig zeg
gen dat hij de grote schaduw is geweest over
Oe Thants nu al bijna zeven jaar durende
ambtsperiode. Steeds weer heeft de secretaris
generaal geprobeerd een verzoenende rol te spe
len in het conflict, maar altijd zonder resultaat.
Deze rol begon in 1964 toen Oe Thant kort vóór
en na de Amerikaanse presidentsverkiezingen
bemiddeling aanbood en Washington daarbij ver
zekerde dat Noord-Vietnam zijn voorstel tot be
vriezing van de militaire situatie ten bate van
overleg had aangenomen. De Amerikanen waren
toen evenwel niet geïnteresseerd (pas in april
1965 bood Washington voor het eerst onderhan
delingen aan. maar toen waren de bombarde
menten op Noord-Vietnam al begonnen) en Oe
Thants vredespoging liep op niets uit.
Sindsdien heeft de secretaris-generaal een aan
tal nieuwe pogingen ondernomen maar hij
stak daarbij niet onder stoelen of banken aan
de vredeswil van Washington te twijfelen. Op
een later voorstel van drie punten (onmiddellijk
staking van de bombardementen op Noord-Viet
nam, wederzijdse Inkrimping der militaire actie
en erkenning van de Vietcong als onderhande
lingspartner) kreeg hij nul op het rekest van
zowel Washington als Hanoi en een latere amen
dering van het plan (op 28 maart 1967) maakte
de zaak alleen nog maar erger. Afgelopen
februari tenslotte deed Oe Than zijn meest re
cente poging om het conflict van het slagveld
naar de groene tafel te lelden. Zich baserend
op gesprekken met verschillende regeringsleiders
alsook met afgevaardigden van Noord-Vietnam
meldde hij Washington en de wereld dat na
een stopzetting van de bombardementen door de
Amerikanen binnen enige weken of wellicht da
gen overleg op gang gpu komen en dat militair
.aangenomen kon worden' dat Hanoi geen mis
bruik van de situatie zou maken. Ook dit leidde
tot nu toe evenwel niet tot een doorbraak.
In de crisis in het Midden-Oosten van vorig Jaar
mei en juni haalde Oe Thant zich nogal
wat kritiek op de hals door het onmiddel
lijke terugtrekken der VN-troepen uit de Gaza-
strip en de post bij Tiran toen de Egyptenaren
maar even lieten blijken niets meer met de
landen, zoals India en Pakistan, Oe Thant steun
den in deze kwestie, was er «en stroom van kri
tiek op hem uit het westelijke kamp. Men ver
weet Oe Thant onder andere een veel te legalis
tische benadering van het probleem van oorlog
en vrede en men herinnerde aan de veel meer
persoonlijke activistische manier waarop zijn
voorganger Hammarskjöld voor de vrede had
geijverd.
Onder de meeste omstandigheden blijft Oe Thant
evenwel onberoerd en zijn rustige cocktailpar-
ties mijdende leven, waarin naast het werk zwem
men en lezen een plaats hebben, is een toon
beeld van placidlteit. De kritiek op zijn houding
in de crisis in het Midden-Oosten beantwoordde
Oe Thant dan ook met een minimum aan opwin
ding, maar wel met een maximum aan overtui
ging het bij het rechte eind gehad te hebben.
Men kan niet over Oe Thant schrijven zonder
te herinneren aan de merkwaardige periode in
zijn secretaris-generaalschap, die beheerst werd
door zijn wens af te treden. Op 1 september
1966 schreef Oe Thant een ontslagbrief en
daarmee stortte hij de volkerenorganisatie in
een crisis, die tenslotte werd opgelost door zijn
toezegging voorlopig aan te blijven. Oe Thant
kwam tot zijn stap om zijn teleurstelling te dra
matiseren over de houding van een aantal belang
rijke leden der organisatie. In detail leek hij
boos over Amerika's militaristische benadering
van het iVetnamprobleem alsook over het ge
harrewar tussen Washington, Moskou en Parijs
over de kosten van de VN-operaties in het Mid
den-Oosten en Kongo, een kwestie waardoor de
Verenigde Naties bijna failliet gingen.
Maar Oe Thant bleef tenslotte en daardoor is
men algemeen blij. Als de rustige man uit
Birma uiteindelijk kans zou zien de in Vietnam
strijdende partijen tot elkaar te brengen zou hij
zeker niet voor niets gebleven zijn.
(Van onze correspondent in Washington)
WISCONSIN Senator Eugene McCarthy mag dan geen bege
nadigd spreker zijn en hij mag charme missen, dit alles betekent
niet dat hij in de staat Wisconsin geen formidabele tegenstander
is voor president Johnson. Er bestaat een goede kans dat de lange
grijze boerenzoon uit Minnesota op 2 april aan het langste eind
trekt en met de meeste gedelegeerden en een meerderheid van de
stemmen voor de presidentiële kandidatuur gaat strijken, zo zeg
gen bijna alle waarnemers in deze staat. Na een paar dagen rond
gereisd te hebben kan ik niet anders zeggen dan dat ik dezelfde
indruk heb.
a McCarthy's kandidatuur krijgt
IV1 wind in de zeilen geblazen uit
verschillende windstreken. In de eer
ste plaats zal hij stemmen vangen
door de werkelijk onvoorstelbare an
tipathie by de kiezers tegen presi
dent Johnson. Steeds weer staat men
verbaasd dat de man, die ln 1964 de
grootste overwinning bij de presi
dentsverkiezingen behaalde uit Ame
rika's historie, nu vier jaren later al
gemeen gewantrouwd wordt, al
gemeen verafschuwd bijna. In Wis
consin zijn daarvoor vele redenen, zo
els Johnsons zuidelijke herkomst,
zyn landbouwpolitiek, het Vietnam-
beleid, zijn gebrek aan inspirerend
leiderschap. Het verschijnsel is ech
ter nationaal. In de tweede plaats is
er natuurlijk Vietnam. De staat Wis
consin heeft weliswaar een oude tra
ditie in haat tegen het communisme
(de heksenjager Joe McCarthy
•kwam hier vandaan), maar de inter
ventie in Indo-China gaat velen toch
te ver sinds de kosten de baten lij
ken te overtreffen. Overal vindt men
ongerustheid en verwarring over de
oorlog, zelfs in milieus, waar men
dit niet zou verwachten. Een derde
factor in McCarthy's voordeel is de
merkwaardige kieswet in Wiscon
sin, die het mogelijk maakt dat als
republikeinen geregistreerde kiezers
hun stem uitbrengen ln de verkie
zing voor de democratische kandida
tuur en omgekeerd. In alle andere
staten van ae unie kan men alleen
meedoen aan de voorverkiezingen
van de partij, waarbij men geregis
treerd staat. Voor McCarthy bete
kent het Wisconstn-systeem voor
deel. omdat algemeen verwacht
wordt dat de republikeinen, die pre
sident Johnson een hak willen zetten,
hun stem zullen uitbrengen op Mc
Carthy. Dat is vooral "waarschijn
lijk, omdat in de republikeinse voor
verkiezingen oud-vice-president Ri
chard Nixon de enige kandidaat is
(behalve dan de altijd kandiderende,
maar ietwat ridicule Harold Stas-
sen). zodat daar weinig spanning te
beleven valt.
L kelijk helemaal gebaseerd op een
alternatief voor de Vietnampolltlek,
heeft Amerika's studentengeneratie
teruggebracht binnen de politieke In
stellingen. Terwijl de jongeren tot
voor kort de neiging hadden in wal
ging de hele machtsstructuur te ver
werpen werken zij nu binnen die
structuur als paarden voor een poli
tieke kandidaat. Daarmee is ook de
communicatie tussen de oudere en
jongere generatie hersteld, men praat
weer soortgelijke taal en voor vele
ouders is het overwegen van McCar
thy's kandidatuur en denkbeelden de
weg om de eigen kinderen weer te
vinden. ,De kinderen zijn thuisgeko
men,' zo luidde de bijna ontroerende
slagzin van een advertentie kortge
leden. Ook al wordt het niets met
de politieke ambities van de senator,
dan zal dit verschijnsel zijn histori
sche verdienste blijven. Het ls mis
schien opgevallen dat ik de naam
van een andere kandidaat voor de de
mocratische nominatie nog helemaal
niet genoemd heb, die van Robert
Kennedy. De reden daarvan is dat
Kennedy geen kandidaat is In Wis
consin (hjj was te laat met zijn be
sluit mee te doen om zijn naam nog
op het stembiljet te krijgen) en dat
hij zijn aanhangers heeft opgeroepen
McCarthy te steunen. Kennedy's po
litieke slagschaduw valt echter toch
over Wisconslns politieke tafereel.
Want verliest McCarthy hier van
president Johnson, dan zal zeker een
heel groot deel van zijn huidige vol
gelingen overgaan naar Kennedy,
met net argument dat de jonge se
nator met de beroemde naam, die de
afgelopen dagen hysterisch enthou
siasme heeft ontketend waar hij
maar kwam, een betere kans maakt
president Johnson en diens Vtetnam-
politiek te wippen. Wint McCarthy
op 2 april, dan zal hij langer ln de
running kunnen blijven, maar ook
dan blijft net twijfelachtig of h(J het
tegen de Kennedy-stoommachine zaï
kunnen blijven bolwerken. Ironie der
situatie is intussen dat een overwin
ning van McCarthy In Wisconsin
Kennedy zeer ten goede zal komen
Reeds nu la bekend dat een aantal
politici overwegen Bobbv hun steun
toe te zeggen als In Wisconsin be
wezen wordt dat de anti-.Tohnson
stemming zo groot ls. dat er een
kans bestaat ae president de demo
cratische kandidatuur op
tie te ontzeggen
De voorverkiezingen ln net demo
cratische kamp van de kaas- en
bierstaat Wisconsin zijn zo interes
sant met de president aan de ene
kant en senator McCarthy aan de
andere en Bobby Kennedy loerend
in de coulissen, dat men bijna zou
vergeten dat «r ook roorverki «zin
gen bij de republikeinen zyn. Een
zaam, maar verre van alleen (want
omstuwd door geïnteresseerde par
tijgangers) ijvert daar oud-vice-pre
sident Richard Nixon voor de repu
blikeinse kandidatuur voor het pre
sidentschap. Sinds gouverneur Rom-
ney zich als kandidaat heeft terug
getrokken en gouverneur Rockefel
ler heeft aangekondigd geen actieve
kandidaat te zullen zijn, gelooft bij
na ledereen dat Nixon de kandida
tuur wel ln zijn zak heeft. Weliswaar
rommelt het onder de gematigde re
publikeinen, die gTaag een andere
kandidaat zouden zien, maar deze ge
matigden hebben in 1964 ais ook in
1968 tot nu toe zozeer laten blijken
uit krakemiekig hout gesneden te
zijn, dat Nixon er zich geen zorgen
over hoeft te maken. Alleen de con
currentie uit conservatieve hoek doet
hem fronsen. Gouverneur Ronald
Reagan's aanhangers zijn namelijk
de laatste dagen druk bezig stemmen
te werven voor hun Califomisch
idool, die als ex-fllmster nationaal
bekend Is. Reagan's naam staat in
Wisconsin op het stembiljet, ook al
zegt hy zelf nog steeds geen kandi
daat te zijn. Maar voorlopig lijkt Ni
xon nog niet echt bedreigd te wor
den en dat schept gelegenheid eens
rustig te luisteren naar de denkbeel
den van deze man, die volgens vele
politieke koffiedikkijkers de toekom
stige president der Verenigde Sta
ten zal zijn. Nixon gooit het, zoals ln
New Hampshire, nog altijd over de
boeg van het .nieuwe leiderschap',
dat Amerika nodig heeft en dat nil
en zjjn partij kunnen geven. En hij
zet deze betoogtrant kracht bij door.
als president Kennedy in 1960. op te
sommen wat de zittende regering
allemaal fout doet en heeft gedaan.
Precies als Kennedy toen zegt hij
Amerika kan meer presteren dan nu
gebeurt. En precies als de vermoor
de president, die hem ln 1960 ver
sloeg, zegt hij nu dat de regering de
militaire macht van Amerika heeft
laten slippen en dat het prestige der
Verenigde Staten ln de wereld een
dieptepunt bereikt heeft.
Er is heel wat holle rethorlek in
zijn speeches en men hoeft geen
genie te zijn om hem te betrappen
op onjuistheden, die goed klinken ln
de oren van een bevooroordeeld pu
bliek, maar die de toets der werke
lijke feiten geen ogenblik kunnen
doorstaan, in kortere en langere re
devoeringen, die ik de afgelopen da
gen van Nixon beluisterde, zijn even
wel met zorgvuldig zoeken ook een
aantal eigen Ideeën van de kandi
daat te vinden, die weliswaar vaak
opzettelijk vaag worden geformu
leerd, maar «ïle toch een beeld ge
ven van wat Richard Milhouse Ni
xon denkt en zou willen doen als zij
zoals htj keer op keer herhaalt
ln Januari 1969 zijn intrek in het
Witte Huis zou nemen. Deze ideeën
betreffen vooral de buitenlandse po
litiek. Ten eerste Vietnam, waarover
hij uiterst voorzichtig praat, maar
waarvoor htj toch een soort oplos
sing heeft geschetst, nameiyk dat
Amerika Noord-Vietnam duidelijk
zou moeten maken in geen geval het
veld te zullen ruimen (met gelijk
tijdige vermijding van verdere esca
latie van de strijd), terwijl intussen
de Sowjet-Unie met economische en
politieke middelen onder druk zou
moeten worden gezet om ervoor te
zorgen dat Moskou, dat Noordviet-
nams voornaamste hulpgever ls, eie
ren voor zijn geld kiest en Hanoi tot
vrede dwingt. Een harde oplossing
met andere woorden en het. was de
zer dagen dan ook niet te verwonde
ren dat Amerika's ultra-conservatie
ve wonderboy Bill Buckley (eens
kandidaat voor het burgemeester
schap ln New York en nu tv-inter-
viewer), Nixons Vietnampolltlek in
een artikel nadrukkelijk prees. Ken
nelijk onder de indruk van de immen
se antlphatie onder het Amerikaan
se volk voor het Vietnamese avon
tuur, neemt hij een soort neo-Isola-
tioniatische wending en stelt hij dat
de wereldsituatie van het ogenblik
dicteert dat naast Amerika een heel
aantal landen zijn eigen vrijheids
boontjes leert doppen.
Drie dingen zijn nodig, aldus Ni
xon, in de eerste plaats dat aller
lei Inmiddels op krachten gekomen
staten ln Europa, maar ook langs de
periferie van gevaarlijk China, ver
teld wordt dat zy voor hun eigen
veiligheid moeten gaan zorgen. Ten
tweede moet Amerika bereid zijn in
de daar op volgende overgangspe
riode paraat te blijven om bedreigde
vrienden bij te springen en tenslotte
ls het nodig dat de Verenige Sta
ten in elk geval tendele de nucleaire
superioriteit boven de Russen terug
winnen. Met andere woorden: Nixon
wil aan de ene kant Amerika weei
zo sterk maken dat de Sowjet-Unie
be bang zal zijn avonturen te onder
nemen, maar aan de andere kant wil
hij af van het Internationale sys
teem, waarbfl de Verenigde Stater
met eigen troepen Aziatische of Af
rikaanse kastanjes uit het vuur ko
men halen. Op de ingewijde vaat-ne
mer mag dit programma geen bril
jante indruk maken (nucleaire supe
rioriteit van de ene wereldreus bo
ven de andere is immers niet meei
relevant als men elkaar ln elk geval
een vernietigende klap kan toebren
gen), maar Nixons aanhangers smul
len ervan. Van de sterkste" natie ter
wereld willen zij gTaag deel uitma
ken. doch tegelijkertijd hebben zij er
genoeg van de poffers te bakken
voor ondankbare volken. Nixon be
wijst met deze visies overigens dat
hy van president Kennedy niet veel
meer dan een verkiezingsstijl heeft
overgenomen. De koude oorlog blijft
hem in het bloed zitten en voor
Amerika's rol in de wereld heeft hh
een recept, dat neerkomt op gedeel
telijke terugtrekking naar een Ame
rikaanse atoombastion. Zelf gelooft
hy hiermee een zinvol alternatief aan
te bieden voor het beleid van John
son en het alternatief van senatoren
aks McCarthy en Robert Kennedy,
die Amerika's rol ln de wereld niet
willen reduceren, maar het accent
ervan willen verleggen naar clet-mi-
litaire projecten, lijkt hij het bespre
ken niet waard ta vinden.
Os groene betoolchequc
(Foto PZCI
DEN HAAG De postcheque- en girodienst heef» de strijd met de geza
menlijke Nederlandse banken om de vergroting van het .werkkapitaal'
door middel van het stimuleren van het betalingsverkeer me» cheques, met
ruim verschil verloren. Het stijgend aantal betalingen met ongedekte giro
kaarten en het feit dat de girodiens» zich voor de dekking daarvan niet
garant stelt, heeft velen met een duidelijk wantrouwen tegen de blauwe
kaart vervuld. Steeds meer middenstanders weigeren dan ook pertinent
de kaarten als betalingsmiddel te accepteren. Om dat wantrouwen zoveel
mogelijk weg te nemen heeft de postcheque- en girodienst onlangs een
aanta! maatregelen genomen, dat de acceptanten meer zekerheid over de
voldoening van de cheques moet bieden.
In tegenstelling tot de veel gehan
teerde methode van afdoening
stuurt de girodienst thans een onge
dekte cheque niet meer onverwerkt
naar de rekeninghouder terug, maar
naar de ontvanger van de kaart. De
ze krijgt daardoor het betalingsbe
wijs met de handtekening van de
klant weer in zyn bezit. Op uitdruk
kelijk verzoek van de ontvanger ls de
girodienst nu ook bereid gedurende
één maand te proberen de girokaart
met voorrang van de rekening van de
debiteur af te schrijven. Is dit na «Me
periode nog onmogelijk, dan krijgen
ontvanger en rekeninghouder een
mededeling toegezonden, waarin de
een wordt aangespoord zyn saldo als
nog aan te vullen en de ander wordt
bericht, dat de girokaart wegens
ontoereikend saldo nog steeds niet
ln behandeling kan worden genomen.
Maar ook deze goedbedoelde en
waarschijnlijk vrij kostbare methode
om het wantrouwen van het publiek
weg te nemen, strandt, want met die
omslachtige service mist de giro
dienst nog altijd het gulden schot:
Garantie. En zo lang garantie ont
breekt zal de terughoudendheid ten
opzichte van de girokaart blijven be
staan. De gezamenlijke Nederlandse
banken bieden wél een dergelijke
garantie: vijftig gulden per betaal
cheque. De groens bankcheque is bo
vendien beter bevel Hgd dan de giro
kaart: men moet een betaalpes als
leglndtatiebewtjs overleggen, de che
ques zijn moeilijker te vervalsen en
de betaler beschikt over een aanriso-
Hjk kleiner bedrag ln bankcheques
dan ln girokaarten (de banken go-
ven de klant doorgaans niet meer
dan dertig betaalcheques, terwijl gi
roboekjes vrijwel onbeperkt kunnen
worden aangevraagd).
Een belangrijke oorzaak van de
angst voor het accepteren van een
girokaart la ook het ontbreken van
voldoende strafmaatregelen tegen
uitgever» van ongedekte cheques. De
betrokkene kan wegens oplichting
worden vervolgd. Maar voor een der
gelijke vervolging moet opzet aan
wezig zijn. En wanneer is dat het
geval Blijkt opzet byvcorbeeld
reeds uit het feit, dat de rekening
houder op het ogenblik van afgifte
van de cheque volgens laatste afre
kening een onvoldoende saldo had
Dat is moeilijk te bewijzen. De be
trokkene zou kunnen beweren, dat hy
de afrekening nog niet had ontvan
gen, of dat iemand hem had toege
zegd een bedrag op zyn rekening te
zullen storten, maar dit nog niet ge
daan blijkt te hebben.. Mej. dr L. O.
van den Berge pleit ln een artikel in
het Nederlands Juristenblad dan ook
voor een aantal wettelijke voorzie
ningen, dat de rechtszekerheid ln het
girale verkeer kan vergroten, zy doet
enkele waardevolle suggesties ln die
richting: Het Invoeren van een een
voudige invorderingsprocedure, waar
bij de opdrachtkaart zou kunnen gel
den als executorial* titel, waarmee
de deurwaarder bot invordering of
beslaglegging mag overgaan. Het
afgeven van een ongedekte cheque of
girokaart bij wijss van overtreding
aLs schulddelict strafbaar stellen. Het
ai of niet voldoen van ds schuld sou
op de strafmaat van Invloed kunnen
worden gesteld. Dergelijks voorzie
ningen ontbreken echter nog steeds.
Ds postcheque, en girodienst zou er
daarom wellicht verstandiger aan
hebben gedaan, wanneer hy met het
propageren van .contant betalen met
de girokaart' had gewacht op een
adequate oplossing van de huidige
wetsleemten. In dat geval zou niet
alleen de concurrentiestrijd met de
banken aanzienlijk succesvoller zyn
verlopen, de PCGD zou bovendien
niet een deel van ztjn goodwill heb
ben verforen. Maar men heeft niet
gewacht: op dezelfde dag als de ban
ken is de girodienst met een uitvoe
rige propagandacampagne gestart.
Thans blijkt, dat dit een weinig
doordachte, wat overhaaste stap is
geweest, waarbij men geen oog heeft
gehad voor de moeilijkheden die zou
den kunnen fen nu zijn) ontstaan.
Deze Indruk wordt nog versterkt door
een uitlating van de secretaris van
de door de banken in het leven geroe
pen stichting bevordering chequever
keer, dra N. J. Bouma: ,De PCGD
moet de inhoud van onze adverten
ties hebben gekend: hy heeft er be
wust haastig op ingehaakt.' Mek
recht zyn enkele gedupeerde win
keliers gebelgd over deze gang van
zaken. Zy vragen zich af of de giro
dienst, als overheidslichaam, het
recht heeft een betalingswijze te pro
pageren, zonder dat er bevredigends
maatregelen tegen misbruik daarvan
bestaan. .Door de indringende recla
mecampagne van de girodienst, zijn
wij verplicht girokaarten in betaling
te accepteren, omdat wy anders het
risico lopen klanten te verliezen,' al
dus die winkeliers. De overheid, dis
toch het algemeen belang moet die
nen, is moreel verantwoordelijk voor
eventueel geleden schade door beta
lingen met ongedekte cheques, me
nen zy.
De directeur van de poetcheque- an
girodienst, dhr G. F. J. A. Groen»
heeft naar aanleiding van deze kri
tiek laten weten, dat het betalen met
blauwe girokaarten een gewoonte ia.
die reeds vele Jaren bestaat en dia
geleidelijk is gegroeid uit een daar
aan blijkbaar bestaande behoefte.
,De postcheque- en girodienst heeft
terzake geen enkel initiatief geno
men, maar ln deze slechts een stsn-
nende en begeleidende functie ver
vuld,' aldus de heer Groen. De re
clamecampagne van de PCGD voor
het betalen met de girokaart kast
men nauwelijks .begeleidend noe
men. Maar zelfs als men die me
ning zou zyn toegedaan, heeft de gi
rodienst niettemin tot dusver ta dia
.steunende i
gefaald.
,U kunt. nu betalen tonder contant geld. Op moderne, gemakkelijke
manier: met de beiaalpas en de betaalcheque of met de blauwe gi
rokaart.' Bijna vier maanden geleden zijn de Nederlandse banken en de
postcheque- en girodienst met deze betalen-zonder-geld-actie begon
nen. Vier maanden lang hebben ze met advertentiesfolders en televi
siereclamespots geprobeerd het vertrouwen voor deze betalingsmetho
de tw winnen. Algemeen ingeburgerd is de betaling zonder geld ech
ter allerminst. Dat merkt men als men tijdens een gewoon dagje-uit in
Zeeland zo eens allerlei zaken binnenloopt en er de nieuwe betaalme
thoden tracht toe te passen. Je mist je portemonnee. In de meeste ge
vallen kun je de groene betaalcheques nog wel kwijt. Er stjn genoeg
zaken waar ze naast de plastic plakkers van internationals clubs al op
de rttif staan geafficheerd. Daar dus geen moeilijkheden. Probeer er
echter niet met de blauwe girokaart aan te komen: men ziet een po
tentiële bedrieger in w.
Als we by het loket van de provin
ciale boot te Vlissingen komen blijkt
het allemaal niet te kunnen: ,Nee
meneer, doen we hier niet Niet be
kend. Ja we kennen die groene be-
taaicheques natuurlijk wel, maar ik
heb er nog niet van gehoord dat die
geaccepteerd mogen worden. Giro
kaart? Nee meneer. Helemaal niet
bekend. We werken gewoon met geld.
Dat ls bekend.'
In Terneuzen kernen we een doosje
sigaren. Wilde Havanna's. De siga
renman maakt het echter niet zo
wild: .Wilde u met zo'n girokaart
betalen? Sorry, maar die nemen we
niet aan. Bankcheques weL Daar loop
je geen risico mee. De bank stelt
zich er garant voor. Groene betaal
cheques zijn veel gemakkelijker. Je
kunt er op elk gewenst moment op
de bank je geld voor krijgen. Met
zo'n girokaart duurt het altijd wel
een paar dagen voor je Je geld bin
nen nebt. Als Je het tenminste krijgt.
Over het algemeen wordt er in de
tabakswinkel weinig met betaalche
ques gewerkt. Onze sigarenman heeft
daar wel een reden voor: de aanloop
is groot, maar het gaat meestal over
kleine bedragen. Voor even-een
pakje-sigaretten of even-een-doosje
sigaren haalt rhen die cheques niet
zo gauw te voorschijn.
Het hotel-café-restaurant .Landhuis
Kijkuit' by -Axel, dat sinds drie jaar
onder directie staat van de heren
Kamphuis en Reuhl, heeft altijd wel
iets te eten en te drinken. Reuhl:
.Afrekenen met betaalcheques? Na
tuurlijk. Ik heb trouwens een paar
van die plakplaatjes op de ruit. Hoe
meer klanten er meer willen betalen,
hoe liever het me ls. Niets als voor
deel. De consument hoeft niet met
veel geld in zyn zak te lopen en wij
hebben er de zorg niet voor. Safe'
Volkomen. De bank garandeert Im
mer» het bedrag. Wat my betref;
gaat het hele geldverkeer op deze
manier-verder.' Voor de blauwe giro
kaart wil de directie van de Kijkuit
echter voorlopig nog wel uitkijken
Kamphuis: .Als het nou een bekende
klant is. doen we dat zonder meer.
Anders niet graag. Weet je wat het
ls: het is zóveel minder veilig. Ze
kunnen er wel zoveel op zetten. Wie
garandeert ons dat die kaart gedekt
is. Nee, liever de groene betaalche
ques. We wachten tot we er wat bij
elkaar hebben en brengen ze dan
naar de bank. Zo eenvoudig als wat.'
De man die in Goes een manufactu
renzaak drijft, denkt er net zo over.
,We werken al veel met die groene
kaarten. Het is gemakkelijk. In het
uiterste geval informeren we even
naar het pasje. Het zit altijd goed
Nee, girokaarten zie ik liever niet.
Ze worden ook praktisch nooit aan
geboden.'
Een nijvere boekhandelaar in Mid-
delburg ziet om bovenvermelde rede
nen ook al liever groen als blauw.
Als we aan het eind van de rondrit
terug zyn ln Vlissingen en daar onze
auto verkeerd parkeren, kost ons dat
via een onberispelijke mededeling
op de voorruit, de ronde somma van
tien gulden, te voldoen op het politie
bureau of later óp de griffie
van het kantongerecht. Als we ten
burele van de Vlisslngse politie met
een groene betaalcheque of met een
blauwe girokaart willen betalen
springt het licht meteen op rood.
Kasgeld meneer. We nemen alleen
contant geld aan.' De uitkomst van
de optelsom heeft ons dan inmiddels
geleerd dat men in Zeeland liever
handje contantje biyft spelen, dat
men het eventueel vooral ta de
zaken waar het om grotere bedragen
gaat nog wel en soms graag met
groene betaalcheques probeert en dat
men de blauwe kaarten van de giro
kaart in het volste wantrouwen aan
de andere kant van de kassa houdt.
Algemeen ingeburgerd kan men ds
nieuwe betalingsmethodiek nog al
lerminst noemen.
'SÜ
13A
In h«l rsstouront .Landhuis Kijkuit' bij Axel
rsctsur J. G. Rouhl nesml hom In ontvongit:
tekent ds klant zijn groens betaalcheque. 0»-
,Ho. MO, hoe liever*.
(Foto PZCI