,TUINDERSLUST'
WIL HET BOS
NIET IN
Van Nieuwenhuijzen
hout en linnen
VISKAMPIOEN HARMS
GEEFT 100 PROCENT
extiA
TERNEIJZEN Het oude ,Tuinderslust' is ,Tuinderslust'
niet meer. En het nieuwe ,Tuinderslust' wordt, als het aan
voorzitter J. de Mul, zijn medebestuurders en de ongeveer 150
leden ligt, een gigantische organisatie die in het Temeuzen-
van-de-toekomst over uitgebreide terreinen ongeveer 5 ha)
beschikt in het aan te leggen bosplan ten zuiden van de stad
waar ruimte is voor de meest uiteenlopende vormen van open
luchtrecreatie. Ziedaar de nog wat verwarrende blauwdruk
van een toekomstplan dat leeft bij een flink aantal Terneuze-
naars, maar toch het meest in hoofd en hart van de heer De
Mul, de man die twee jaar geleden het initiatief nam tot de
oprichting van ,Tuinderslust'
Zelf definieert hij een en ander als-
volgt: ,We zijn begonnen als een
vereniging voor de volkstuinders.
Aan de rand van de stad kregen
we terreinen toegewezen. Voorlopig
overigens, want hpt is nog steeds
niet duidelijk wat er met onze grond
aan de Otheense kreek gaat gebeu
ren. Momenteel zitten we er bij de
gratie van het Bouwfonds Nederland
se Gemeenten, dat plannen heeft
om flats neer te zetten. Dat zou
dan de tweede maal zijn dat we
moeten verhuizen. We beschikken
over 4 ha. Ons streven is nu om,
door een andere opzet van de ver
eniging, te komen tot een behoorlijk
complex .vrije tuinen', aangevuld
met voorzieningen ten behoeve van
de openluchtrecreatie. We willen
hierbij ook andere plaatselijke or
ganisaties inschakelen'.
.Tuinderslust' kreeg de nieuwe vorm,
waarvan de voorzitter repte, dezer
dagen formeel. De vereniging trad
namelijk uit de Algemene Bond van
Volkstuinders in Nederland (20.00C
leden), die niet voldoende ruimte
bood om de gewijzigde doelstellin
gen te verwezenlijken. De bond legt,
zo formuleert De Mul, nog teveel
de nadruk op het .ambachtelijke'
karakter van de volkstuinderij,
waarbij men de recreatieve aspec
ten volledig over het hoofd ziet.
Verder was het niet mogelijk om
als gevolg van het keurslijf
van bondsbepalingen jongeren op
te nemen in de organisatie. ,Het
werd allemaal nogal vrij conser
vatief opgezet. Het gaat in deze tijd
helemaal niet om het feit dat een
volkstuinder zijn aardappelen wat
goedkoper heeft dan een ander,
maar om het feit dat hij ze, bij
wijze van vrijetijdsbesteding, zelf
kan telen. Nu hoef je echt niemand
meer een tuintje in handen te stop
pen met het idee: ach die arme
mensen, hebben ze ook eens een
voordeeltje. We moeten het breder
zien. Volkstuintjes vallen onder de
openluchtrecreatie, ze betekenen
ontspanning voor steeds meer men
sen. Waarom zouden we dan niet
profiteren van de mogelijkheden
die bijvoorbeeld wettelijke regelin
gen ten aanzien van de openlucht
recreatie ons bieden
BELANGSTELLING
We rijden naar het huidige tuinen-
complex. Het zijn er twee, wat moei
zaam aangedrukt tegen de Otheen
se kreek. Altijd zijn er wel mensen
aan het werk. Altijd ook is er be
langstelling voor het verenigings
wel- en wee. De heer De Mul kent
ze bijna allemaal persoonlijk, de
mensen én hun tuintje. Hij incas
seert glimlachend complimenten
over het nieuwe maandblad van de
vereniging, dat pas is verschenen.
Acht pagina's tekst en een voor
woord waarin uitvoerig verantwoor
ding wordt afgelegd over de nieuwe
koers van .Tuinderslust', dat nu of
ficieel .Zeeuws-Vlaamse vereniging
voor vrijetijdsbesteding Tuinders
lust' heet. Het bestuur kreeg er
een uit vier leden bestaande ont
spanningscommissie bij, die zich
moet beraden over de bredere op
zet en de contacten met andere
plaatselijke verenigingen.
De Mul's project ,Ik blijf er op
hameren bij het gemeentebestuur
en als ik wil kan ik heus wel wat
bereiken') comcentreert zich voorlo
pig rond het 17 ha grote bosplan
dat de gemeente wil aanleggen rond
de Otheense kreek. Opzet is hier
een wandelpark te creëren. Maar
wij vinden daarentegen dat er ook
ruimte moet komen voor andere
vormen van openluchtrecreatie. Zet
er bijvoorbeeld een kinderboerde
rij, neer. Die wil .Tuinderslust' best
exploiteren. Laatst zag ik nog een
televisieuitzending. Kinderen betaal
den een vast bedrag en dan moch
ten ze bijvoorbeeld paardrijden.
Maar In dat bosplan zou ook ruim
te kunnen komen voor onze tuin
tjes, waarbij lk voorop stel dat we
van de groententeelt meer over
schakelen op de sierteelten. Daar
mee hebben we trouwens al een
begin gemaakt. Het Is namelijk niet
toegestaan om dc buitenranden van
onze tuintjes te beplanten met groen
ten, Daar komen nu bloemen te
staan, dat wordt al dlrekt aantrek
kelijk voor de wandelaars. Uit dit
blijkt overigens ook onze nieuwe op
zet: niet het praktische nut, maar
het plezier staat voorop'.
SCHETS
De mensen van .Tuinderslust' (en
het bestuur wil in de toekomst
graag ook jongeren bij het werk
betrekken lopen al een tijdje met
het idee rond om hun ambitieuze
ideeën op papier te laten zetten en
die schets aan te bieden aan het
gemeentebestuur bij wie men, de
heer De Mul onderstreept het, tot
nu toe een willig oor vond.
Trouwens, het plan kreeg ook reac
ties van boven de Schelde. Met na
me de afdeling Vlissingen van de
bond van volkstuinders is geïnteres
seerd in de ontwikkelingen. De heer
De Mul heeft er iets over zijn ge
dachten verteld en die zijn direct
enthousiast ontvangen. Voorlopig
denkt hij echter in Terneuzense en
Zeeuws-Vlaamse termen. .Vooral
ook omdat de tijd .gaat dringen.
Straks wordt er misschien een plan
uitgevoerd dat in de toekomst vol
ledig onvoldoende blijkt. Geef de
mensen geen wandelbos, maar geef
ze een terrein voor openluchtrecrea
tie met desnoods speelweiden, een
zwembad, een kinderboerderij. De
ze omgeving is daarvoor ideaal'.
,De tijd gaat dringen'... Voor wie
de oprukkende huizenbouw van
nieuw-Terneuzen ziet, inderdaad een
waar woord. Flatblok na flatblok
komt angstig dicht bij de Otheense
kreek. Over luttele jaren wonen hier
de jonge gezinnen, wonen hier kin
deren. Kinderen die onder geen be
ding het (wandel)bos in kunnen wor
den gestuurd
Vlaanderen
ZEEUWSCH-VLAANDEREN
VRIJDAG 24 NOVEMBER 1967
Volksiuinder: nu alleen nog om het plezier
ZEEUWS VLAAMSE VHUEIUDSBESTEOIBS
HOEK Hij is lid van twee vis
verenigingen, ONI uit Terneuzen en
,iSport en Genoegen' van Hoek. Elk
weekend, weer of geen weer, winter
of geen winter, zie je zijn stevige
silhouet wel ertjens op een Schelde-
dijk. Johan Harms uit Hoek, met
direct, een man die breed uit slaat, te
meten hoé groot die kabeljauw van
zondag wel was, is sportvisser in
nek en nieren. En er komt heus
geen visserslatijn aan te pas als hij
je rustig vertelt dat het een best
jaartje wordt, dat '67. ,Het is me
voor de eerste keer gelukt om drie
kampioenschappen te halen. Ik ben
nu kampioen van ONI„ van de club
in Hoek en ik heb hel Scheldekarn-
pioenschap in mijn bezit. En als je
me nu vraagt waaraan ilc dat alle
maal te danken heb: ik weet het
echt niet'.
Dertig jaar heeft Harms al liefheb
berij in het vakkundig uitwerpen
van zijn hengeltje. Dertig bekers
heeft hij nu ook, zo langzamerhand
en dat zijn er 38 meer dan vader, toch
ook een gevreesd figuur langs de
Wester. Vissen is 80 procent geluk
en 20 procent kunst', luidt het de
vies van Johan. Hij paste het tot
nu toe onverstoorbaar toe, stevig
ingepakt en attent op elk rukje
aan het nylonsnoer. ,Voor dat kam
pioenschap in Hoek, vorige week
zondag, heb ik 10 bovenmaatse en
15 ondermaatse vissen moeten van
gen. Die vangst gaat vanzelfspre
kend naar de vereniging. Het gekke
is, dat ilc mijn vis meestal weggeef.
Natuurlijk lust ilc ze zelf ook wel,
maar soms heb je zoveel, dat kun
je helemaal niet alleen op'.
Het handgebuurlje ,zóö groof
komt er heel even aan te pas als
we het over roemruchte feiten uit
zijn sportvissersloopbaan hebben.
MENSEN IN
DE SPORT
In de Nieuw-Neiizenpolder ving hij
enkele jaren geleden een rog van
maar liefst 17 kg en er bleef ook
wel eens een zeebaars van j kg
en 6 ons aan het lijntje hangen.
Collega-vissers willen dan wel eens
een jaloerse blik werpen m de rich
ting van de uiterst kalme Hoeke-
naar, maar hij stelt ze graag ge
rust: Jk doe echt niks bijzonders.
Als je mij vraagt waarom het al
lemaal zo goed gaat danweet ik
dat ook niet hoor, de oorzaak heb
ilc niet kunnen constateren. Ik ge
bruik normaal aas en ja dan is het
verder een kwestie van afwachten'.
Het enige recept dat men na lang
aandringen van hem los kan krij
gen is, nogmaals, 80 procent geluk
en 20 procent kunst. Als het je ons
vraagt: bij elkaar 100 procent Jo
han Harms
CADZAND Zijn vrouw is zonder
twijfel zijn trouwste fan. Zij wordt
nooit moe bezoekers te attenderen
op dat leuke lampje, dit zelfver
vaardigde potje of het mozaïekta
feltje, een van de pronkstukken uit
de collectie. Maar eerlijk is eerlijk:
oud-onderwijzer I. W. van Nieuwen
huijzen uit Cadzand heeft het voor
een belangrijk gedeelte aan zijn
echtgenote te danken dat hij zich
voor houtbewerking is gaan interes
seren. Geen lang verhaal, in ieder
geval een verhaal dat wordt verteld
in houten kannetjes, schaaltjes, as
bakken, lampen en tafeltjes: de
oogst van jaren werk in een be
scheiden schuurtje achter het huis
aan de Badhuisweg.
Het begon in 1962. ,Ik had toen
precies 45 keer Hugo de Groot in-
en uit de boekenkist laten komen.
Het was langzamerhand welletjes'.
vond de heer Van Nieuwenhuijzen,
liever gezegd: vond de staat dei
Nederlanden, die mensen van zo om
en nabij de 65 in de regel pleegt
te beplakken met het etiket .ge
pensioneerde'. Tot schrik van hun
vrouw, althans in het Cadzandse.
.Ja, je denkt dan wat moet hij met
al die vrije tijd. Ik kreeg al schrik
beelden van eindeloos lange dagen
waarin liij gewoon niet zou weten
wat hij moest doen. Maar dat is
reusachtig meegevallen. De dagen
zijn te kort'.
En dan verzwijgt ze nog dat zij
haar man zijn eerste setje appa
ratuur heeft gegeven, later gecom
pleteerd door onder meer het ge
meentebestuur dat naar aan pas
send afscheidscadeau zocht.
Toen de heer Van Nieuwenhuijzen
met houtbewerking begon de zaak
draait letterlijk om het .draaien' van
de verschillende soorten had hij
geen enkele ervaring. Enkele arti
kelen in een hobbymaandblad hiel
pen hem een eindje op streek en
het duurde niet lang of de lamp
jes, de asbakken en, maar heel af
en toe, siervoorwerpen verlieten het
houten werkplaatsje dat hij hoe
kan het ook anders zelf neerzet
te.
,Ze staan tot in Paramaribo toe',
zegt de Cadzandse timmerman-voor-
de-vrije-uurtjes trots, om er dan di
rect aan toe te voegen dat hij be
langrijke medewerking ondervindt
van zijn vrouw, die de lampekap
jes vervaardigt of de houten ge
raamtes van mandjes met riet en
raffia bespant. .Als we het zelf niet
zouden doen werd het natuurlijk
allemaal duurder. Het leuke van zo'n
hobby is ook dat je er andere men
sen een plezier mee kunt doen. Als
iemand iets mooi vindt dan mag
hij het meenemen. Ik heb tegen
woordig praktisch geen voorraad
meer, alles gaat binnen de kortste
keren de deur uit'.
Houtbewerking stelt overigens de
nodige eisen aan de diverse hout
soorten. Eikenhout bijvoorbeeld is
ongeschikt om te draaien. Dit be
werking gaat beter bij vuren-, es
sen-, noten- en olmenhout. Nadat de
stukken grondig zijn gedraaid wor
den ze afgewerkt met verschillende
soorten schuurpapier en dat zorgt
tenslotte in combinatie met wat
poetsmiddel ook voor de fraaie
glans. De heer Van Nieuwenhuijzen
kent geen vaste werktijden. Dat
mag trouwens als je boven ,de leef
tijd' bent. Iedere keer wanneer hij
zin heeft kan hij terecht in het
schuurtje, waar zijn echtgenote haar
rechten volledig heeft prijs gegeven.
.Als ze zegt: ruim het er eens op
dan antwoord ik altijd: sorry, maar
dit is mijn domein. Ik moet zeg
gen, dat respecteert mijn vrouw dan
ooi: hoor'. Maar wie daar nog aan
mocht twijfelen moet eens komen
kijken naar de fraaie lampen: ze
hebben een houten voet en een
mooie linnen kap. Kan het nog dui
delijker?...
