ZEEUWSE BABBELAARS
1*
Vier minuten draaien
moet voldoende zijn
KINDERKRANT
NIEUWSTE
STRANOMODE
CONFECTIE IN
COURREGtS-STIJL
De tevreden auto
Zaterdag 12 juni 1965
Het tweedelige strandensemble met de lange Bermudabroek (Ro-
dier) is voor de jeugd een aantrekkelijk geheel. Hopelijk blijft om
de aanblik van oudere dames erin bespaard: hetzelfde geldt voor het
aparte model met zwart bovengedeelte en olijk gestreepte broeks
pijpen (Stanley). De moderne anorak (rechts), gedragen op een lan
ge jersey pantalon is voor meer dames geschikt, zij het dat een goed
figuur vereist is. Een heerlijke dracht voor koele zomerdagen (KIM)
Wie een huishoudcentrifuge koopt moet op twee belang
rijke punten lettende dekselbeveiliging en de afwerking
van de binnentrommel. Het Consumenten Contact Or
gaan heeft 32 huishoudcentrifuges onderzocht (er zijn
op het ogenblik meer dan 150 typen in de handel) en
möest daarbij constateren dat dertien apparaten een
binnentrommel hadden waarvan de afwerking niet vol
deed.
De 32 onderzochte typen zijn. aldus het C.C.O., representatief
voor het overgrote deel van de totale landelijke omzet in huis
houdcentrifuges. Onderzocht werden maten en gewichten, droog
effect, stabiliteit, elektrische veiligheid, mechanische veiligheid,
geruis en radio-ontstoring, afwerking van de binnentrommel.
Over het droogeffect wordt onder meer opgemerkt, dat het maxi
male verschil hierin tussen de onderzochte apparaten ruim twin
tig procent blijkt te zgn. Ook is het droogeffect van de minste
laagtoerige centrifuge nog altijd belangrijk groter dan dat van
de zogenaamde wasautomaten met-centrifugegang. Langer dan 4
minuten centrifugeren blijkt weinig of geen nut te hebben.
Het C.C.O. ontdekte verder dat ten tijde van het onderzoek nog
geen enkel apparaat een KEMA-goedkeuring voor elektrische
veiligheid had. Dat hoeft niet in te houden dat de apparaten niet
veilig zijn. Toch zou het C.C.O. graag zien dat fabrikanten en
importeurs streven naar deze goedkeuring op hun produkten.
Bij het punt mechanische veiligheid wordt aangetekend dat dek
selbeveiliging beslist noodzakelijk is voor centrifuges die in ge
zinnen met kleine kinderen worden gebruikt. Voor industriële cen
trifuges is een zogenaamde .absolute beveiliging" voorgeschre
ven. Geen van de onderzochte huishoudapparaten bleek een der
gelijke beveiliging te hebben.
De resultaten van het onderzoek zijn overzichteHjk samengevat in
de geïllustreerde brochure „Centrifuges". Het boekje kan worden
besteld bij de Stichting Consumenten Contact Orgaan, Muzen-
straat 25, Den Haag, gironummer 36 39 13.
ZES CHARMANTE boerin
nen traden op als vertegen
woordigsters van Zeeland tij
dens het achtste en voor
lopig laatste Dutch Festi
val, dat vorige week in het
Engelse plaatsje Scarbo
rough plaats had. De belang
rijkste taak van de dames, le
den van de Bond van Platte
landsvrouwen. bestond uit
het uitdelen van ruim hon
derd kilogram babbelaars.
Ruw geschat vijfendertig
duizend zoete klevertjes wer
den, in plastic zakjes verpakt
geschonken aan inwoners
van een instelling voor hulp
behoevende, armlastige be
jaarden, een herstellingsoord
voor kinderen, twee zieken
huizen en een blindentehuis.
Dit gebaar, dat zo gemakkelijk
ironisch zou kunnen worden be
schouwd, heeft een golf van har
telijkheid van de bevolking opge
leverd, en een ontroerende dank
baarheid van de patiënten. Me
juffrouw A. v. d. Leeden, leidster
van de Zeeuwse vertegenwoordi
ging, peilt onmiddellijk de gedach
ten die in het begin van ons ge
sprek achter beleefdheid schuil
gaan. Verontschuldigend merkt zij
op: „Het lijkt een beetje kinder
lijk. We maakten er in het begin
zelf gekheid over. Wij zeiden te
gen elkaar: Wat heerlijk dat wij
in deze levens De Babbelaar mo
gen brengen".
Mejuffrouw v. d. Leeden is even
stil. Dan zegt zij: „We zijn van
het bezoekje aan die hulpbehoe
vende bejaarden vooral dagenlang
onder de indruk geweest. Ze be
groetten ons met tranen in de
ogen.
Er waren mensen bij~die in jaren
geen bezoek hadden gehad. Velen
hadden een attaque gehad en kon
den niet meer recht zitten. We
hebben op onze knieën gezeten om
ze ons kostuum te laten zien. Het
was dat bezoek, dat de Zeeuwse
plattelandsvrouwen het gevoel gaf
niet alleen maar uitgezonden te
zijn om snoepjes uit te delen. Door
een simpel gebaar, dat hen zelf
voordien als een ridicule bezigheid
voorkwam, brachten ze een beetje
vreugde bij eenzame mensen. Dat
klinkt sentimenteel, maar het is
Broodjes bakken
DE huishoudelijke balans van het weekend levert vaak
een overschot aan oud brood op. Zijn er bovendien nog
wat plakken ham, boterhamworst of soortgelijke vlees
waar overgebleven, dan is de basis voor het volgende
„restverwerkingsrecept" al aanwezig.
Snijd het brood in dunne boterhammetjes, snijd de kors
ten er of. Besmeer de boterhammetjes met boter, leg op
elke boterham een plak jonge kaas. Leg de kaasboter
hammetjes twee aan twee op elkaar met een plakje ham
of worst ertussen. Laat ze lichtbruin worden in de oven
die eerst een paar minuten op vol heeft gebrand en daar
na iets is getemperd. De boterhammetjes zijn goed wan
neer ze de kleur van geroosterd brood hebben. Om uit
druipende kaas op te vangen legt men een vel alumini
umfolie op het rooster onder de broodjes.
Poesmooi
Honden en katten plegen aan het begin van de zomer ster
ker te verharen dan de rest van het jaar. Eigenaars van
honden vinden het, als ze hun huisdier ten minste goed
verzorgen, vanzelfsprekend om de hond dan eens een extra
borstelbeurt te geven. Poesen hebben die hulp niet nodig,
denkt men. Die wassen zichzelf en raken zo dat losse haar
wel kwijt. Het vervelende is dat poes een gedeelte van de
haren binnen krijgt en daar niet zelden spontaan misse
lijk van wordt, met alle gevolgen van dien voor het inte
rieur van de woning Een dagelijkse borstelbeurt met een
speciale kattenborstel kan dergelijke narigheden voorko
men. De kattenborstels zijn uit stevig rubber gemaakt en
worden in de winkels voor dierenbenodigdheden verkocht.
Prettige bijkomstigheid: poes wordt beslist mooier door
zo'n dagelijkse borstelbeurt.
Combinatie-handschoen
In Amerika heeft men weer eens een nieuw snufje voor
de keuken bedacht. De Amerikaanse huisvrouw kan nu
huishoudhandschoenen kopen die een combinatie zijn van
elastische plastic handschoen en de isolerende handschoen
die gebruikt wordt bij het hanteren van hete ovenschotels.
De combinatiehandschoen is uit dun plastic gemaakt, maar
heeft vingertoppen van isolerend materiaal. Amerikaanse
winkels verkopen ze per zeven stuks tegelijk voor de prijs
van één dollar.
ons op de foto, allemaal. Ze zullen
het zelf nooit zien, maar ze voel
den of ze naast een „sweety-
queen" stonden
Hoewel de Dutch Week overwe
gend prettige herinneringen heeft
opgeleverd zijn het kennelijk juist
deze bezoeken waaraan mejuf
frouw v. d. Leeden de meeste
waarde hecht. Evenals de andere
dames, die luchthartig als Vrolijke
Babbelaars naar binnen gingen,
en bij het afscheid meer neiging
tot zwijgen hadden.
Het Dutch Festival van dit jaar
zou het laatste zijn. Bij de aan
vang heeft men acht festivals ge
pland, maar in de loop van die
acht jaar zijn zoveel hartelijke
contacten gelegd dat continuatie
niet onwaarschijnlijk is. Volgend
jaar bestaat Scarborough duizend
jaar. Het ligt in de bedoeling
Noorwegen dan als gast uit te no
digen. De stichter van het plaatsje
is een Viking geweest. Maar de
inwoners van Scarborough zijn
voorlopig meer Nederland-minded.
Het laatste festival is een enorm
succes geweest. De Nederlandse
gToepen die het meest attractief
zijn gebleken waren er allemaal.
Naast onze plattelandsvrouwen en
de Haarlemse bloemenmeisjes ble
ken onder meer de politieband uit
Leeuwarden en een Zutphense
band zeer populair. „De af
scheidsavond waarop een bal
werd georganiseerd, was heel
grappig. De twee Nederland
se bands speelden de Jenka, die
daar niet bekend was De intro
ductie beviel enorm. Op het po
dium stonden Jongens met lange
haren beatsounds te produceren,
maar zij werden weggefloten. De-
Nederlandse boerenkapellen moes
ten spelen. De bevolking kent bij
voorbeeld de polonaise niet, en
dat wij allemaal liepen mee
Overstelpend hartelijk, dat waren
de inwoners van Scarborough.
„Het is echt te merken dat Enge
land een eiland is, en dat men
over het algemeen niet in andere
landen komt. Zij kennen onze ge
woonten niet en vinden het alle
maal echt geweldig".
Over belangstelling en vriend
schap hebben de Nederlanders
niet te klagen gehad. Drie Jaar
geleden zijn de plattelandsvrou
wen, met de fanfare uit Serooe-
kerke. eveneens naar Engeland
geweest. Zij werden nu herkend
door vele mensen, en zelfs kwam
men afdrukken brengen van foto's
van de vorige keer.
„Omdat men bang was in herha
lingen te vallen overweegt men de
festivals stop te zetten. Het enter-
tainment-departement, dat de hele
organisatie verzorgt, zal ongetwij
feld door de bevolking worden be
naderd. De laatste avond zijn we
voorgesteld aan de burgemeester.
In alle speeches klonk het steeds:
geen afscheid, maar een tot ziens".
De Zeeuwse kostuums hebben de
f;astheren en -vrouwen een goede
ndruk gegeven van onze folklore,
die helaas verdwijnt. „We
hebben expres geen klompen aan
gedaan, om geen verkeerd beeld
te wekken. We hebben bewust ge
probeerd het Idee van de Hollan
der op klompen, wat vele mensen
zich gevormd hebben, te verdrij
ven. Alleen kleding ionen ls vrij
doelloos. Daarom hebben we dit
jaar dus babbelaars uitgedeeld, en
een van de dames heeft in een
warenhuis het kantklossen gede
monstreerd".
op zich te nemen. Doordat zij een
been brak moest een vervangster
worden gezocht. „Verschrikkelijk
sneu, was het. we hebben erg met
haar meegeleefd, Gelukkig was
mevrouw H. van Weele-Wiskerke
uit Rilland-Bath bereid de demon
straties te verzorgen. Nou. die had
een fanmail, niet te geloven".
We springen in het gesprek, heel
gezellig, van de hak op de tak. Dit
keer van het kantklossen op de
babbelaars. De Engelsen waren
eenvoudig dol op het Nederlandse
roomboterballetje.
Ze vonden ze „lovely, ah lovely".
De Zeeuwse dames trouwens ook.
Want de veronderstelling dat zij
het woord niet meer kunnen hóren,
en het snoepje niet meer lusten,
is er volkomen naast. „We zijn zo
druk bezig geweest dat we er zelf
niet aan toe gekomen zijn.
Eén luxe doos is wel bijzonder in
de smaak gevallen. ,,De officiële
opening werd verricht door am
bassadeur Van Rooyen. Zijn
vrouw bleek van Walcheren af
komstig te zijn, dus was het wel
heel toepasselijk haar een doosje
aan te bieden".
Als organisatrice van de Zeeuwse
groep heeft mejuffrouw v. d. Lee
den veel werk moeten verrichten.
Maar voor haar ls veel werken
iets normaal», dat met plezier
wordt gedaan.
Als landbouwhulshoudconsulente
bij de ZLM en als provinciaal «c-
cretarexse van de Bond van Platte
landsvrouwen worden haar vaak
waarderende woorden toegevoegd.
Privé mag zij eveneens op veel
hartelijkheid rekenen. Haar ver
jaardag die op de terugreis kon
worden gevierd, heeft dat wel be
wezen. Het vermelden van de leef
tijd van een vrouw is zelden als
compliment te interpreteren. Bij
een vrouw met een drukke werk
kring, die het presteert zeker tien
jaar jonger te ziin dan de kalan
der aangeeft ls net gerechtvaar
digd. „Niemand gelooft dat )k
veertig geworden ben. ik weet niet
hoe dat komt. Ik voel me veel
meer b(J de jeugd staan dan bil de
volwassenen". Het is geen IJdel
heid die deze opmerking inhoudt,
het is het met plezier aanvaarden
van een prettige positie.
Door ons babbeltje over de babbe
laars is de enorme stapel werk,
die dreigend in ons gezichtsveld
ligt. weer blijven liggen. Mejuf
frouw v. d. Leeden kijkt er wat
moedeloos naar. maar wordt on
middellijk weer energiek en zegt
opgewekt: „Het Is goed dat we
weer terug zijn. We zijn een week
lang zo in de aandacht geweest,
we werden zo gefêteerd, dat het
alieen maar goed is weer met twee
benen op de grond te moeten
staan".
De Nederlandse confectiewereld wil ken
nelijk toch iéts doen in de richting van
de Courrèges-stijl die zo'n opzienbarend
element in de Parijse voorjaarsmode
vormt. Ietwat aarzelend verschijnen de
eerste op Courrèges geïnspireerde kleding
stukken op de Nederlandse markt; jurken
vrijetijdsensembles en jassen die het spec
taculaire, rechthoekige en „afgeplatte"
silhouet van de Parijzenaar trachten te
benaderen.
Voorlopig blijven het echter „pogingen tot
Courrèges-stijl". Dat is niet zo verwonder
lijk, want met het verkorten van een rok,
het aanzetten van grote knopen en het ge
bruiken van constrasterende biezen alléén
valt de Courrègeslijn niet te imiteren. Het
zyn de „platte" snit en de geometrische lij
nen die de originele Courrègeskleding haar
jeugdige, z(j het nogal steriele charme ger
ven en die kenmerken zijn in de confectie-
imltaties vaak ver te zoeken.
Maar sporen van de Courrèges-stijl zfjn er
dus wel ln de Nederlandse zomermode. Ze
zijn onder meer te vinden in de vrijetijdscol-
lecties die uit blazers, hesjes, rechte rokken
en pantalons kunnen worden opgebouwd.
De pantalons hebben wljdultlopende pijpen,
naden van voren inplaats van opzij en
splitten op de voet. Ze worden gemaakt uit
stoffen met breedtestretch.
Op de foto een voorbeeld van de
waarop de Nederlandse modewereld de
Cou rrègers-stljl tracht te interpreteren. De
lichte jas is, uiteraard, afgezet met sterk
contrasterende biezen. De laarsjes met
open teen worden in meer dan twintig
kleuren gemaakt. En natuurlijk mag de be
kende bril met de kijkspleetjes niet ontbre
ken. Ook die bril is op het ogenblik in Ne
derland te koop.
Gekraak, geschuifel en gepiep van autoveren
gaat door de garage. Wie alles van auto's
weet, zoals Autobas, wéét dat alle auto's stuk
voor stuk nu hun best staan te doen om niet
in lachen uit te barsten. En het is te begrij
pen ook! Wat er nü voor een ding binnen
rijdt Zelfs de monteurs die heel wat gewend
zijn, kijken van hun werk op en schateren.
„Wat is het vragen ze aan Dirk, die het ding
met Beer de takelwagen heeft binnengesleept, „een
auto die de clowns in het circus uit elkaar laten
vallen? Een vrijetijdkarweitje van een stel handige
schooljongens Of is het om er een gekke advertentie
voor de krant van te maken?"
„Weet ik niet", zucht Dirk, „ik begrijp maar niet
wat de baas daar mee wil. Hij heeft dat wrak nog
gekocht ook!"
„Gekócht?" Met open mond kijken de monteurs
hem aan en ook de auto's vergeten te lachen. ,Nou,
dat zal ons benieuwen wat ie dóórmee moet", zeggen
ze als ze weer aan het werk gaan.
De hele dag blijven klanten en monteurs en ook de
auto's zo af en toe naar het ding staan kijken dat
stil in een hoek staat. Pas 's avonds als de grote
deuren van de garage dicht zijn en ook Karei de
Grote, die net van een lange tocht is teruggekomen,
het ding van wiel tot dakje heeft bekeken, krijgen
de auto's het verhaal van de vreemdeling te horen.
Heel stil heeft hij eerst staan luisteren naar alles
wat er over hem werd gezegd, net gedaan of hij het
gegiechel van Fluffie en Zeemeermin en het gebrom
van Black, die vindt dat zo'n mormel niet in één
garage met deftige auto's kan staan, niet hoorde.
Alleen Aladdin, die in zijn lange leven zelf zóveel
heeft meegemaakt, zegt niets en kijkt alleen maar
nieuwsgierig naar het rare bakje op wielen. Hij
probeert de vreemdeling aan het praten te krijgen.
„Ik was vroeger van een maharadja", zegt hij (toch
wel een beetje trots natuurlijk 1 „waar kom jij van
daan?"
„Is een maharadja zoiets als een keizer?", vraagt
de vreemde auto.
„Nou, een keizer is nóg hóger", zegt Aladdin heel
eerlijk.
„O", zegt de ander, „ik was van een keizer, zie je".
„Ha ha... Ja Ja... Dacht je dat we dót geloofden?",
klinkt het van alle kanten, „Nee, ik kan best be
grijpen dat jullie dat niet geloven", zegt de vreem
deling vriendelijk, „er is daarna ook erg veel gebeurd
met me. Maar het is toch zo. Je kunt het nog zien,
zie je. De keizer was zó hoog dat er nooit iemand
vóór hem mocht lopen of zitten. Ook geen chauffeur.
De fabriek waar ik vandaan kom, bouwde toen een
hele speciale auto voor de keizer. K(jk maar. mijn
stuur zit achter de bank waar de keizer altijd op
zat. Daar stond de chauffeur, zie je".
Stil van verbazing kijken de auto's hem aan. En het
is waar: achter de bank, waar nog wat viezeltjes
rood pluche op zitten, is een klein opstapje en daar
even boven een stuur en een bord met knopjes en
handletjes zoals zij zelf allemaal voorin hebben. Ze
beginnen nu al met heel andere ogen naar de vreem
deling te kijken en Zeemeermin fluistert: „wat vre
selijk moet dat voor je zijn om er zó uit te zien als
je vroeger van een keizer bent geweest".
„O, nee", lacht hij wijs. „ik ben de gelukkigste auto
van de wereld. Eerst was ik bij de keizer. Ik was
helemaal open, maar op warme dagen als we dooi
de woestijn zoefden, stond er naast de chauffeur nog
een andere man die een gouden parasol boven het
hoofd van de keizer hield. Als de keizerin ook mee
reed, werd ik van binnen helemaal besproeid met
rozenwatërolie van honderdduizend rozenblaadjes en
als er feest was in het land van de keizer, liepen
er acht schildwachten met me mee. Ja. het was een
heerlijk leven. Toen de keizer op reis ging mocht ik
ook mee; ik werd helemaal ingepakt in zijden kus
sentjes en door tachtig mannen op hun schouders
naar een boot gedragen. Ik voelde me zelf een beetje
keizer. Maar ja, jammer genoeg ging de keizer op
zijn reis een autofabriek bezoeken en dóór hadden
ze een speciale auto van echt goud voor hem ge
maakt, ook met een stuur van achteren. Uit be
leefdheid moest de keizer mij toen achterlaten".
„De directeur van de autofabriek vond het zó leuk
om een auto van een keizer te hebben, dat hij me
zelf hield. Niet voor elke dag natuurlijk, want dat
vond hij veel te lastig met zo'n stuur van achteren.
Maar 's zondags maakten we ritjes met de hele
familie van de directeur. Ze picknickten op mijn
kussens, ze deden wedstrijden met andere nieuwe
auto's uit zijn fabriek, ook expres botswedstrjjden
om te kijken hoe sterk die andere auto's wel waren".
„Wat vreselijk voor je!", zegt Fluffie, „expres bot
sen? Afschuwelijk
„Welnee. Waarom?", zegt de auto van de keizer,
„ik was toch maar een grapauto en een plezier dat
we hadden, al die nieuwe auto's en ik! Later vond
de directeur nieuwe botsauto's uit en werd ik hele
maal van zijn kinderen. Ze kampeerden in mij, ik
was rovershol, tovenaarshuisje, schuilhuisje, boot,
berghut in de sneeuw, indianentent... alles! Maar
de kinderen werden groot en hadden zelf nu echte
auto's. Mij hadden ze op een dag ergens in het bos
laten staan en de takken begonnen al door me heen
te groeien; een hazenfamilie maakte zijn hol onder
mijn achterbank en wipte de hele dag in en uit door
mijn portier".
„Ontzettend roept Zeemeermin.
„Ontzettend? Waarom?", lacht de auto, „het was
heel gezellig al die hazen. We hadden erg veel ple
zier samen en ik heb veel van ze geleerd. Maar toen
de haasjes groot werden gingen ze toch zelf op zoek
naar andere holletjes in het bos en toen de blaadjes
van de bomen vielen was ik weer alleen. Oei, oei,
zei ik tegen mezelf, dat zal niet zo leuk zijn, hele
maal open en bloot in die koude winter in het bos
staan".
„Maar wat dacht je? Een lange rij zigeunerwagens
trok over de weg door het bos. Vlak bij de plek
waar lk stond, zakte er ééu door zijn wielen en viel
krakend in elkaar. O, wat had ik met die familie
te doen die daar opeens op het mos stond: een vader,
een moeder en drie kinderen! Maar dat duurde niet
lang, want het jongetje van de familie ontdekte mij
en toen had je eens moeten zien: alle zigeuners
samen maakten een echte zigeunerwagen van mij:
het houten dak van de oude wagen werd mqn dak.
Van het opstapje, waar vroeger de chauffeur en de
man met de gouden parasol hadden gestaan, liep
een leidsel naar het paardje dat mij moest trekken.
Waar vroeger mijn motor zat (die was er al bijna
helemaal uitgesloopt) maakte de zigeunervader een
piepklein keukentje met potjes en pannetjes van
koper. Boven mijn banken timmerden de zigeuners
nog twee banken, zodat ik op een echte scheepskooi
leek waarin makkelijk vijf mensen slapen konden".
„Nou en toen de wereld in. Ach, vrienden, wat ik
gezworven heb! Bijna de hele wereld rond, bergen
over langs rivieren, zó breed dat je de overkant niet
zien kan, door echte poesta's waar je de wilde paar
den 's nachts hoort briesen en door sneeuwvlakten,
waar de sneeuw tot boven mijn wielen kwam. Nee, de
witte luchtbanden van de keizer waren natuurlijk
allang opgesleten; ik had gewone houten wielen, net
als de andere zigeunerwagens".
Niet één auto in de garage lacht nu meer om het
vrolijk geschilderde houten dak van de auto en zijn
rood met witte houten wielen. „Verder, verder",
fluistert Donald Duck, „hoe ben je er van afgekomen
van die verschrikkelijke zwerftochten?"
„Verschrikkelijk? Het was de mooiste tijd van mijn
leven. Elke dag iets nieuws te zien, feesten met wilde
dansen om een vuur. Midden in de stad heeft een
zigeunermeisje eens bovenop mijn dak gedanst en
iedereen stond stil en klapte in zijn handen. O, het
was heerlijk! 's Nachts, als de zigeunervader op zijn
viool speelde, dacht ik dikwijls: ik ben de gelukkigste
auto van de wereld! Kijk toch eens naar al aie
andere auto's, die maar moeten jagen over de weg.
Vlug... vlug, vlug. daar gaat het tegenwoordig om.
En ik en mijn paardje sjokken maar voort en hebben
daar gelukkig niets mee te maken"
„Jammer genoeg begonnen de zigeuners ook steeds
meer van vlug, vlug, vlug te houden. Steeds meer
lieten er hun mooie houten wagens aan de weg staan
en kochten auto's. Toen mijn paardje te oud werd,
verkochten ze mij samen met hem aan een boer en
een boerin op de paardenmarkt. Dat paard begrijp
ik. zei de boerin, dat is precies goed voor kleine
ritjes in de buurt als de grote paarden uitrusten van
het werk op het land. Maar die ouwe wagen? Wat
moeten we daarmee? Zie je dan ni»* dat het een
prachtig kippenhok is?, zei de boer. Er hoeft haast
niets aan vertimmerd! We breken er alleen één zij
kant uit en daar spannen we gaas voer".
„O nou begrijp ik het", zeggen de auto's, die al de
hele dag hebben staan denken wat dat kippegaas
aan één kant toch moet.
„Wat zal je treurig zijn geweest", zegt Aladdin, „een
kippenhok zijn!"
„Welnee. Waarom?", zegt de vreemdeling, „het was
erg gezellig. De hele dag gekakel en getok. iedere
keer weer vrolijkheid als een kip een ei had gelegd
in het zigeunerkeukenlje en elke morgen de naan op
het stuur van de keizer om te vertellen dat hel cag
werd. Nee, nee, ik was heel tevreden. Wat er verder
ook gebeurt, ik heb een prachtig leven gehad. De
boer en de boerin zijn nu oud en gaan in een klein
huisje wonen. Ik dacht b(J mezelf: nou, dat is het
einde. Dan hakken ze mij in elkaar als brandhout,
mijn onderstuk naar de oudroesthoop en afgelopen
is het. Maar niks hoor. daar komt opeens ecu echte
takelwagen en brengt me naar jullie toe. Ik ben
benieuwd wat ze hier met me moeten"
„Ja. wat moeten we daar hier mee Dat vraagt Auto-
Bas aan zij vader als ze samen na het eten nog
even in de garage komen kijken.
„Daar heb ik een plannetje mee", zegt zijn vader,
„meneer Van Duren klaagt al en hele poos dat zijn
autowinkel te klein wordt. De mensen willen tegen
woordig zoveel kopen, dat hij het niet allemaal meer
mee kan nemen in die ouwe slee van de maharadja.
Nu zijn er natuurlijk erg mooie wagentjes te koop
die je aan je eigen auto kunt koppelen. Maar dat is
een duur grapje. Ik heb dus al eens rondgekeken of
ik niet ergens een mooi sterk onderstel van een oude
sloopauto kon vinden. Nou, en daar zie ik me toch
bij de boerderij van de oude Lemmers een kippennck
op wielen en ik denk: wat is dat voor een gekke
brik? Ik kruip er eens onder en ik ontdek het
sterkste auto-onderstel dat lk ooit in mijn leven ben
tegengekomen! Alsof het helemaal met de hand ge
smeed is voor een reuzenkoning, zó sterk. Met geen
bulldozer krijg je het kapot. Die houten wielen gaan
eraf; die horen er trouwens ook niet onder.- Twee
flinke wielen op luchtbanden krijgt ie Die heb ik
nog wel ergens. Het bakje zelf wordt mooi opge
knapt.
En dat gaas? Weet je wat we daarmee gaan doen?
Eraf en een mooie glazen ruit ervoor in de plaats.
Man. de mensen in de polder kunnen voortaan
etalage-kijken als meneer Van Duren voorrijdt! Je
zult eens wat zien! Nou. Auto-Bas wat zeg je er
van?"
Auto-Bas zegt niets, maar kijkt vol bewondering
naar zijn vader, die alles kan. En wat zeggen de
auto's? Ook niets. Ze zijn er stil van en kunnen
alleen maar zachtjes wiebelen van geluk en met
stralende ogen naar hun nieuwe vriend kijken. Een
vriend, die keizersauto. botsauto van de fabriek,
kampeerauto en speelauto was. toen hazenhol werd.
zigeunerwagen en kippenhok is geweest en. nu ais
etalage-auto achter hun andere vriend aan zal hob
belen door do polder, waar iedereen altijd blij het
huis uitkomt als de autowinkel verschijnt.
'Wordt vervolgd).
