GEEN EENZAAM KERSTFEEST MIDDENWEG IN AANBOUWKEUKENS Knel 4e Gwte eh (*et te1we*4e In VOOR EN DOOR HET KIND O m Tv T5 Jachtschotel Bedsok Buideltje Verpakt „Speelgoed" Overspannen VRIJDAG II DECEMBER 1964 KAREL de Grote rijdt naar de veiling, praat met zijn vrienden, de andere auto's uit het hele land en vertrekt van de veiling, hoog opgeladen met kistjes vol boerenkool zo groen en zó mooi dat je er wel rauw in zou willen bijten. Maar hard naar de stad rijden is er vandaag niet bij. Het heeft gevroren. De weg is witbeslagen en spie gelglad. Maar mooi is het wel, want alle bomen, telefoondraden en kleine paaltjes langs de kant zijn helemaal van zilver door de tjzel. Het bos waar ze door moeten Is net een betoverd bos. Lange rijen zil veren kerstbomen staan heel stil naast elkaar en strooien glinsterende diamantjes over het dak Karei als hij voorbij rijdt. De blaadjes op de harde grond ritselen even als de grote vrachtwagen langs snort. Maar dan gebeurt er opeens iets. Het razen van de grote motor houdt op. „Pangzegt een klein radertje in de buik van Karei. De motor staat stil. „Oeffffzegt Klaas, die met zijn handen op het stuur wel een minuut lang ongelukkig voor zich uit blijft zitten kijken, „dat me dat nou net hier moet gebeuren!" Hij klimt uit de wagen, slaat de kap van de motor open en probeert of hij Karei weer op gang kan krijgen. Maar hij heeft het al gauw gezien. Daar moet de wegenwacht of een monteur aan te pas komen. Hij kijkt om zich heen in het zilveren bos. „Wat is het hier stil", denkt ook Klaas, „het lijkt wel betoverd. Nou ja, gelukkig maar, hier komt niemand. Ik kan makkelijk naar de grote weg lopen om hulp te halen of op te bellen. Tot dadelijk, Ka- rel!" Hij legt nog een warme wollen deken over zjjn wagen, zodat Karei het niet te koud zal krijgen en loopt met zware stappen over het bospad weg. Karei staat met grote ogen voor zich uit te kijken in het zilveren bos. „Net of ik droom", denkt hij, „net of ik betoverd ben of ik zo maar uit de wereld vol lawaai van razende auto's ben gevallen in een stil wit sprookjesland. Misschien is het wel een sprookje. Misschien droom ik het allemaal maar". Kleine fluisterstemmetjes tussen de takken zeggen precies hetzelfde: „Misschien is het maar een droom". TVTee, niks hoor", fluistert een brutaal klein haasje; dat al een eindje naar voren is gehuppeld. „We dromen het niet! Mijn neusje kan niet meer stil staan. SnufsnufsnufDat is échte boerenkool. Geen droom-boerenkool of sprookjeskool. En kijk eensdéérdéér zie je het ook! GroenGroenGroenMooi boerenkool- groen". De haasjes vergeten al hun bangheid en hup pelen naar de grole reus, die helemaal niet zo grieze lig meer is nu hij niet meer ronkt en raast. De voorste staat al op zijn achterpootjes en snuffelt aan de boe renkoolblaadjes die uit de kistjes steken. „Pas op! Pas op!", waarschuwt een oude wijze haas, „mis schien is die boerenkool wel betoverd!" De haasjes lachen. „Ach welnee!", roept er één, „het is natuur lijk een cadeautje van onze vrienden de hazen uit het boerenkoolland. Ze hebben vast gehoord dat er in óns bos niets meer te vinden is. Daarom sturen ze die grote reus met kool". De grote reus merkt niets van wat er achter zijn rug gebeurt. Hij staat nog altUd stil voor zich uit te kijken en weet niet of hij droomt of wakker is. Hij hoort het zachte trippen van hazepootjes wel en ook het knabbel-knabbel van wel honderd hazen- bekjes, maar hij denkt dat dat gewoon geluiden zijn die bij het bos horen. Als Beer, de takelwagen, met Basjes vader aan het stuur naast de grote vrachtwagen stopt is Karei helemaal alleen. Klaas, de chauffeur, springt ook uit de cabine. Hij is gaan opbellen in een koffiehulsje langs de weg en daar heeft hij gewacht tot Beer met Basjes vader en Basje hem zijn komen ophalen. Basjes vader is al voorover in de motorbak gedoken om te zien wat er aan mankeert. Basje kijkt met grote ogen rond in het zilveren bos en denkt wat iedereen al heeft gedacht: „Het lijkt wel betoverd". Hij schrikt op als hij Klaas hoort roepen. „Mijn boerenkool!", roept Klaas, „waar is mijn boeren kool?" Hij is eens even gaan kijken of de kistjes nog mooi recht op elkaar stonden, maar zover komt hjj niet, want meteen ziet hü het: de onderste kistjes zijn leeg. Helemaal leeg! Zijn ogen gaan omhoog langs de stapel. Nee, uit de bovenste steken nog wat blaadjes. Hij heeft het dus niet gedroomd. Er zét boerenkool in zijn kistjes! Klaas krabt zich ach ter zijn oor. „Hoe kén dat?", vraagt hij aan Basje, „als er hier iemand voorbij was gekomen die opeens érge trek in boerenkool kreeg, dan zou hij toch niet het onderste kistje pakken en daar de volle weer boven opzetten? Dat lijkt wel toverij!" „En als het nou eens iemand was met een heel klein handje?", vraagt Basje, „die de blaadjes zó door de kiertjes van de kistjes naar buiten kon trekken?" Een heel klein handje?", Klaas, de grote chauf feur kijkt met open mond naar Basje, „je denkt toch zeker niet aat ik in kabouters geloof? Een heel klein handje! Onzin„Een heel klein pootje dan", zegt Basje, die op z'n hurken op de grond is gaan zitten, „of een heel klein bekje, waar mee je de blaadjes uit de kistjes trekt!" „Wat be doel je?", vraagt Klaas. „Kijk dit maar eens!", zegt Basje lachend en hij wijst op hele kleine viezeltjes boerenkool, die op de weg zijn gevallen en waarin scherpe tandjes staan, „Asjemenouzegt Klaas, „als je 't mij vraagt is er hier een groot feestmaal geweest terwijl ik weg was!" „Waren het haasjes. Karei?", fluistert Basje tegen de grote vrachtwa- fen. Maar Karei geeft geen antwoord, want net op at ogenblik staal hij heel erg zijn best te doen om zijn motor op gang te krijgen, waarin Basjes vader een nieuw radertje heeft gezet. Als ze even later wegrijden over de bevroren weg, kijkt Basje nog eens om naar het zilveren bos. Hij weet het niet helemaal zeker, maar het lijkt net of tussen de takken honderden bruine pootjes de grote reus uit het boerenkoolland nawuiven. (Van onze redactrice) KERSTFEEST kan op veel manieren ge vierd worden. De nuchtere vrouw koopt een boompje voor de kinderen, hangt er wat versierselen in, steekt 's avonds de lichtjes aan voor de kleine oogjes en eet kip uit en traditionele sleur. De vrouw met wat meer gevoel voor stemming en stemmigheid borduurt kerstservetten, maakt een kerstloper, fabriceert uit rest jes wol engelen en 's avonds zingt de familie liederen. Welke mentaliteit het feest ook weerspie gelt: het wordt in de intieme familiekring beleefd. Want er is nog een derde manier om kerstfeest te vieren, al klinkt dat laat ste woord wat navrant in dit verband. Want als je oud bent geworden en hele maal alleen thuis zit blijft er weinig te vie ren over. Voor ongeveer negentig bejaar den in Middelburg zal het geen eenzame kerst worden. Tijdens een gezamenlijke maaltijd zullen ze op 23 december, onder leiding van de dames van het U.V.V. samen kunnen eten, kerstliederen zingen en het kerstevangelie of een -verhaal kunnen be luisteren. Ook pianospel staat op het pro gramma. Ruim tien jaar geleden richtte het U.V.V. in Middelburg een bejaardensociëteit op, waar een groot aantal bezoekers zich dade lijks amuseert Enige jaren geleden startte het U.V.V. met activiteiten die zich ver der uitstrekten- Overigens belicht ik hier mee maar een zeer klein deel van de gefa- cetteerde hulpverlening die de Unie van vrouwelijke vrijwilligers zich tot een taak rekent. Mevrouw J. M. Popma-Salomé sluit deze maand haar ruim zesjarig optreden als be hartigster van de belangen van de bejaar- densoos zij organiseerde o.m. in die pe riode elke maand een evenement met enige spijt af. „Mjjn man wil het. En mis schien is het ook wel goed dat een ander het overneemt- Dan krijg je nieuwe ge zichtspunten". Dat is een erg bescheiden commentaar. Slechts zQdelings stipt zij enkele onderdelen van haar werkzaamhe den aan. „Het vraagt niet veel werk. alleen erg veel tijd. Eén keer in de week zeker ben ik op de soos, meestal vaker. Ach, er zijn allc-rlel dingen te bespreken. Ook heb ben niet alle medewerkers telefoon, dus daar moet je dan achteraan." De afdelingen Middelburg en Vlissingen werken in de decembermaand zusterlijk samen. Verzorgde de laatste het Sint-N'ico- laasfeest voor de patiënten van Ter Poorte en Der Boede, thans is het aan Middelburg de kerstmaaltijd naar een appetijtelijk re sultaat te leiden. le ton qui fait la musique, is In dit geval een toepasselijk gezegde. De patiën ten zijn op 5 december niet overladen met kostbare cadeaus maar de suprises die zij mochten ontvangen getuigden van fanta sie. De U.V.V.-dames zijn dan ook dagen van tevoren bezig geweest met het attrac tief verpakken van sigaren, zakdoekjes, flesjes eau de cologne, snoepgoed en sinaas appels. Als ik bij het woord één sigaar ongewild sceptisch kijk verklaart mevrouw Popma: „Het gaat meer om het brengen van de sfeer. De dames die deze dingen in pakken zijn verbluffend vindingrijk. Als je hoort dat een zakdoekje wordt gegeven dan zeg je: wat is nou een zakdoekje. Maar moet U zien, het is helemaal gevouwen in de vorm van een parapluutje. Zo ziet het er meteen heel anders uit. Dit jaar hebben de dames kokertjes bekleed met mantel tjes, gezichtjes en baarden. In zo'n ont staan sinterklaasje paste precies een sigaar. Ik heb voor kerstdag ook een ideetje in mijn hoofd. En als we snoepgoed uitdelen wordt gelet op diabetici e.d., daarvoor heb ben we suikervrije chocolade". De patiënten zijn dankbaar voor de aan dacht die aan hen wordt besteed. Hun waar- Is overduidelijk. Na de kerstmaal tijden van vorige jaren stond ook minstens een der bejaarden op om in een spcechje zijn dank uit te spreken. De gezonde ouden van dagen, de regelmatige soosbezoekers. gaan zelfs nog een stapje verder. „Zij beta len op de sociëteit twintig cent per week. Nu hebben ze daar een varken en de mees ten gooien de vijf cent die ze van een kwartje overhouden erin. Als blijk van waardering kopen deze bejaarden soms uit dit potje een taart voor de dames die alles georganiseerd hebben." Het zijn niet alleen dames die voor het wel slagen van de dagelijkse soos- en de komen de kerst-evenementen zorgen. „Een van de meest harde werkers is meneer C. van Her- wijnen uit Middelburg". En dat is des te meer prijzenswaardig, omdat de heer Van Herwijnen volgens de kalender zijn leef tijd verklappen we niet eigenlijk zelf al „bejaard" zou mogen worden genoemd. Mevrouw Popma vertelt: „Direct na Sint- Nicolaas begint hij al weer Er is dan ook enorm veel te organiseren. Van alle kanten krijgen we medewerking. Een zaak geeft ons gratis schragen en planken in gebruik, de bejaarden zelf zorgen voor het Serveren doen de dames van het U.V.V. zelf, evenals de broodjes klaarmaken, de versiering enzovoorts. Bestek huren we." Ik worstel met een onbescheiden vraag die journalistiek verantwoord is maar die zich van vrouw tot vrouw toch moeilijk laat stel len. Mevrouw Popma doorziet me. „U wilt zeker graag weten waar we het van beta len hè?" lacht ze. „Wc krijgen geen subsidie, maar we mogen eens per Jaar collecteren. Verder hebben we in november een bazaar gehouden waaraan we hebben verdiend". Dat mag dan ook wel. want zo'n klein maaltijd je wordt het niet. De soos In Mid delburg niet eens de enige sociëteit voor bejaarden in de hoofdstad telt over de hondedr geregelde bezoekers, waarvan een overgroot gedeelte zich al heeft opgegeven. Voorts zal een aantal leden van het U.V.V. een bezoek brengen aan enkele bejaarden tehuizen op Walcheren. „Dat doen steeds dezelfde dames. Zo krijgen ze contact, hou den een praatje. Misschien is er een trac- tatie. maar in ieder geval krijgen de men sen niet het idee dat ze helemaal vergeten zijn". Dankzij een handjevol vrouwen zal voor vele bejaarden het kerstfeest geen eenzaam feest zijn. Er zijn meer organisaties en par ticulieren die zich met kerst en oud en nieuw h>*i lot van een ander mense aan trekken. Niet als een aan de weg timme rende goeddoener-in-stilte, maar gewoon, als mens. Misschien mevrouw, als U de traditionele kip gaat eten, misschien mevrouw, als U uw stemmige kerstloper op tafel legt, mis schien schiet U dan opeens zo'n mens te binnen dat alleen is en dat maar zo'n klein plaatsje nodig heeft om niet meer eenzaam te zijn Vroeger ioas een „dip" alleen maar een bepaald soort zout koekjetegen- tooordig betekent het ook nog wat anders: de combinatie van een koude pikante saus die ioordt gebruikt in combinatie met vlees of vleeswaren, worstjes of kaasblokjes en soortge lijke hartige zaken. Zij worden vóór het nuttigen even in de koude saus gedoopt. Vandaar die naam „dip". Op de nog komende feestavonden in december zal zo'n dip-met-toebehoren wel furore maken. Daarom volgen hier twee „dipsug gesties". Bij kaas, vis en bij bepaalde groenten past heel goed een ketchupgemberdip. Roer door drie volle eetlepels mayo naise een halve eetlepel tomatenket chup, een halve eetlepel gemberstroop en een halve eetlepel azijn. Meng er een stukje ui heel fijn gesnipperd) en een paar bolletjes fijngehakte gember door. Breng de saus op smaak met een beetje peper en zout en geef er als „dipmateriaal" bij: blokjes jonge kaas, stukjes gare vis, of verrassend lekker!) rauwe bloem koolroosjes. Fris van smaak is een sinaasappel- dip: pers een halve sinaasappel uit, snijd de andere helft na het pellen in stukjes. Meng vruchtvlees en sinaas appelsap met drie eetlepels mayo naise, een halve eetlepel suiker en wat fijngehakte peterselie. Deze dip is geschikt om te combineren met blokjes ham, mosselen, garnalen, as perges. Het wintergerecht dat de fraaie naam „jachtschotel" draagt be staat in zijn eenvoudigste vorm uit een Iaag-om-laag combinatie van aardappelpuree en hachee. Wie van varieren houdt, kan in de hachee stukjes bloemkool meesmoren of (ter wille van de frisse smaak) stukjes zure appel en plakjes au gurk. Ook met kruiden valt hier wel iets te doen: het laurierblad mag niet ontbreken, een kruidna- geltje of wat kerrie voelen zich ook thuis in de jachtschotel, evenals een scheutje worcestershiresaus. En wie een oven heeft mag niet na laten de bovenste laag aardappel puree van de schotel een bruin korstje te geven. Voor de breisters is er sinds kort weer een nieuw arbeidsterrein: de bedsok is terug, alle elektrische dekens ten spijt! Gebreid in de klassieke tinten pastelblauw of lichtroze, maar ook in vrolijke mo derne kleuren, of gemaakt uit ge bloemd en gewatteerd nylon, het zelfde materiaal waaruit de beken de dusters worden gemaakt. Ge makkelijk zelf te breien: ingewik kelde goocheltoeren met „grote hieltjes" en „kleine hieltjes" zijn er niet bij nodig. Fervente t.v- kijksters schijnen de bedsok al tot t.v.-sok te hebben gepromoveerd, omdat het roerloos zitten tegenover het scherm wel eens koude vbeten wil opleveren. verder; daar maakt de huidige levensmiddelenwetgeving het moge lijk, op te treden tegen tmnkéUers die- het brood en andere bakkerijproduk- ten onverpakt te koop aanbieden. Over het onverpakte broodje dat ,fZO maar" door de bakker uit de mand gepakt en aan de consument overhandigd wordt is in Nederland al dikwijls veron 'waardigd gediscussi eerd, zonder dat overigens de toe stand is veranderd. In Duitsland is de hygiëne op dit gebied een stapje Nu de barre winterdagen weer vlak voor de deur staan verdient het „schoenenbuideltje" de aan dacht: het handige tasje met lus en ritssluiting waarin een paar droge schoenen comfortabel en niet al te opvallend kan worden meegevoerd. Dank zij schoenenbnideltje-met-in- houd loopt men op straat onbekom merd op sneeuwschoenen of laar zen, om bij aankomst in kantoor, schouwburg of welke bestemming dan ook het stoere schoeisel te ver wisselen voor iets eleganters. De Engelse speelgoedindustrie zorgt ervoor dat de Britse ouders dit jaar in de decembermaand niet met lege handen tegenover het kroost hoeven te staan: voor de kindertjes zijn er poppen met haar dat echt groeit, elektrische gras- maaimachientjes in miniatuur waarmee het kind kan „helpen" bij het grasmaaien, raceauto's die op benzine lopen en zelfs treinen die door een doorzichtige Kanaal tunnel onder water lopen Voor aannemertjes-in-spe zijn er moder ne huisjes die door de kinderen uit afzonderlijke stukken kunnen wor den opgebouwd. Wie zich heel erg overspannen voelt zou naar de Engelse stad Crawley kunnen gaan. Daar staat, aldus hel weekblad Hotel-Revue, een zoge naamd „psycho-hotel" dat onder zijn personeel ander andere een huis arts telt die met de 'jasten praat en ze eventueel een behandeling advi seert waarvoor in het hotel de nodig' voorzieningen aanwezig zijn. Naar verluidt wil men in Engeland in de toekomst meer van zulke psycho- hotels" inrichten en dan beslist niet als modenieuwtjemaar met het doel om de zogenaamde lichtere ge vallen voor de zenuwinrichtingen op te vangen. Het is le hopen dat asso ciaties met Hitchcocks ,J>sycha" de gasten geen parten gaan spelen. Dat de jeugd vaak on vermoede artistieke gaven kan ontplooien is weer eens gebleken tij dens een decoratiewed strijd, die onder het mot to „decorated by child ren for children" door een Engelse fabriek van kunststoffen is gehou den. Het ging om het decoreren van een kleu- terservies-setje van me- lamine, een stevige kunststof die bijzonder geschikt wordt geacht voor het maken van kinderserviesgoed dat nogal eens een stootje te "verduren krijgt. De jeugdige Britse deel- nemertjes kwamen met alleraardigste en origi nele ontwerpen voor de dag. De bekroonde ont werpen staan afgedrukt op de setjes die bestaan uit een groot plat bord, een wat kleiner en die per bordje en een drink- bekertje met een oor. Ze kregen veel bekijks op de vorige maand in Am sterdam gehouden ten toonstelling van Britse verbruiksgoederen en als de Nederlandse inkopers er iets in hebben gezien wat ons wel waarschijn lijk lijkt!dan zal dit charmante kinderservies goed te zijner tijd ook in de Nederlandse win kels verschijnen. Op de foto een bekroond ontwerp: „Kittens", ont worpen door de achtja rige Alison Frances Pit- cairn Little uit Hamp- stead. Zakgeld van de Duitse meisjes In West-Duitsla nd wilde men wel eens weten tv at de jonge meisjes met haar zakcentjes doen. Der halve werd een grondig markt onderzoek ingesteld. Het toonde aan. dat de Wesf.duitse jongeda mes tussen veertien cn vieren twintig jaar meer dan negentig procent van haar zakgeld aan kle ding en cosmetica besteden. Het meeste geld bleek naar de kledingmagazijnen te verdwijnen: bijna achtenzeventig procent van het zakgeld werd aan kleding be steed. Veertien procent werd uit gegeven aan cosmetische artike len. Aan cosmetica geeft de Westduit- se vrouw in het algemeen niet zoveel uit: lotions, huidcrèmes, lipsticks en andere make-up ar tikelen worden in Duitsland min der gebruikt dan in de meeste an dere Westeuropese landen. De Franse en Engelse vrouwen bij voorbeeld kopen op dit gebied meer dan haar Duitse zusters Geschenk uit Veere Een lezeres uil Veere schrijft: ..In uw stukje van Jl. vrijdag las ik van een moeder die er over klaagde dat alles zo duur is. en. nu komt het. als je alles koopt Maar waarom dan niet wat zelf gemaakt, een leuk werk. voordelig, maar Ja, Je moet er ruimschoots de lijd voor nemen, dal laatste is een voornaam punt" De Sint-Nicolaasviering werd. zo 6chrijft deze mevrouw, een dnl-gezelligc avond en ..als ik denk aan al die avonden dal mijn man en Ik er aan gewerkt hebben en lk met één oog ook wel eens naar mijn an der werk keek dat bleef liggen, cn dan die blijde gezichten zie, heb ik er geen spijt Mevrouw J. Roskam-Rcpko uit Veere vermeldt verder wat haar man. zijzelf en hun 12-jarige dochter fabriceerden Een kinderstoel, een gebeeldhouwd naam- hordje. twaalf ovenwanten, een kussen overtrek. om de grootste stukken te noe men. Haar systeem heeft, wat de buur vrouw betreft, al aanstekelijk gewerkt Misschien is het voor diegenen die ca deautjes geven met kerst een welkom idee. Door de „proeve van bekwaamheid", die mevrouw Roskam mij als geschenk zond - voor welke leuke verrassing graag mijn oprechte dank - ben lk staat de ..zelf- fabricage" van harte aan te bevelen. Droomkeukens zeggen de vrouw die in een huurhuisje leeft eigenlijk niet zo heel veel. Zij kan er eens bewonde rend naar kijken, in de praktijk zal zij het moeten doen met de meestal nogal beknopte (en lang niet altijd prakti sche!) keukeninrichting die uniform wordt ingebouwd in de grote en ge lijkvormige woonblokken von deze tijd. Anders ligt het voor de vrouw die op zeker ogenblik bewoonster wordt van een eigen huis. Een woning waar in zij waarschijnlijk een groot deel van haar leven zal doorbrengen, van dal leven brengt zij een niet te verwaarlozen aantal uren in de keuken door. Reden genoeg om dat werkvertrek, dat in dit geval van-de-grond-af naar eigen in zicht kan worden opgebouwd, zo doel matig en praktisch mogelijk in te rich ten. In de praktijk gebeurt dat niet altijd. Het huis ls al duur, de inrichting maakt het nog duurder, aan een keuken uit het „droomgenre" valt zelfs niet meer te denkenEn de mogelijkheid van een gulden middenweg, in de vorm van een aanbouw keuken, wordt daarbij vaak over het hoofd gezien Dergelijke aanbouwkeukens bestaan uit elementen die allemaal afzonderlijk te koop zijn en dus het grote voordeel hebben dat bij een begrensd budget al leen met het allernodigste, met de pri maire keukenbehoeften kan worden be gonnen. Zijn de geldmiddelen later weer wat ruimer, dan kan de keuken succes sievelijk worden aangevuld met de ele menten die nodig zijn. Op die manier kan de vrouw des huizes toch de keuken van haar dromen krijgen al gaan er op deze mnier wellicht enkele jaren overheen. De mogelijkheden van de aanbouwkeu- ken zijn op het ogenblik te zien in een van de wisselexposities van het Centrum voor Industriële Vormgeving Amster dam: de tentoonstelling „Keukens k: ken". Vijf gerenommeerde Europese keu- kenmerken zijn er te bezichtigen: Nederlandse B K.-keuken. de" Kloeke Mutiform, de Rottman Allraum en Sv- stema, de Ilse keuken en de Poggenpun. Form 2000. Keukeninrichtingen die alk door de keuzecommissie va"n de Ran.) voor Industriële Vormgeving zijn aan bevolen als „opvallend door vormge vingskwaliteiten" De vrouw die een keuken verlangt die zowel constructiet. gebruiktechnisch en qua vormgeving „honderd procent" is mag gerust heel wat eisen stellen! Er moet voldoende koele en droge kast- ruimte zijn en voldoende ruimie voor het werkmateriaal, de kooktoestellen dienen naast het aanrecht te staan, de pannen horen in de buurt van de plaats waar het voorbereidend werk voor de kokeri wordt verricht. Ventilatie, verlichting, verwarming, de elektrische aansluitingen, de eventuele verbinding met een eetkamer, de afwer king van vloer en wanden, het speelt allemaal een belangrijke rol Hóe be langrijk dat is merkt men pas als et moet worden gewerkt in een Keuken die niet voldoende „doordacht" is De moderne ontwerpers denken aan véél. zo nie: aan alles Zij bedenken uil- trekbare werkbladen op zithoogte, kast jes met braadroosters waarin haar ver kiezing de pannen of de theedoeken Foto boven: een gedeelte van de ten toonstelling „Keukens kijken" die tot I februari in het Centrum voor Indu striële Vormgeving te Amsterdam wordt gehouden. In het midden een keuken- element. bestemd voor centrale plaat sing in een (ruime) keuken: een vier- plaats elektrisch kooktoestel, een dub bele gootsteen met werkblad en de no dige bergkastjes zijn erin opgenomen. Er boven een elektrische afzuigkap waarvan op de expositie ook diverse voorbeelden te zien zijn. ian wel Kleine voorraadje» Kunnen wor- ien opgeborgen, uitschuifbare strijk planken. doorg wandkasten en draai bare pannenkastjes. bood s chapp en kas- :en w tarm levensmiddelen, groenten en ruit kunnen uoruen bewaard, mixer- Kasten waarin de keukenmachine met bijbehorende onderdelen een vaste plaats heeft, onder het aanrecht ingebouwde afvalemmers. istaal en kunststoffen (de laatste des gewenst in teak- of pallssanderdessin ;er afwerking zijn dé materialen voor de moderne keuken Voor mensen met serieuze ..keukenplan nen" dit acvies: ga het allemaal eens n de praktijk bekijken op de tentoon stelling „Keukens kijken". Geopend elke dag (behalve zondags) van 10 tot 17 uur. en gratis toegankelijk; voor groeps bezoeken kan een telefonische afspraak worden gemaakt via het nummer 020 220817 Het Centrum voor Industriële Vormgeving is gevestigd in het Beurs gebouw aan het Damrak te Amsterdam en de tentoonstelling blijft er tot l fe bruari 1965.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1964 | | pagina 9