GEEN EENZAAM KERSTFEEST
MIDDENWEG IN AANBOUWKEUKENS
Knel 4e
Gwte eh (*et
te1we*4e In
VOOR EN DOOR HET KIND
O
m
Tv
T5
Jachtschotel
Bedsok
Buideltje
Verpakt
„Speelgoed"
Overspannen
VRIJDAG II DECEMBER 1964
KAREL de Grote rijdt naar de veiling, praat
met zijn vrienden, de andere auto's uit het
hele land en vertrekt van de veiling, hoog
opgeladen met kistjes vol boerenkool zo
groen en zó mooi dat je er wel rauw in zou
willen bijten. Maar hard naar de stad rijden
is er vandaag niet bij.
Het heeft gevroren. De weg is witbeslagen en spie
gelglad. Maar mooi is het wel, want alle bomen,
telefoondraden en kleine paaltjes langs de kant zijn
helemaal van zilver door de tjzel. Het bos waar ze
door moeten Is net een betoverd bos. Lange rijen zil
veren kerstbomen staan heel stil naast elkaar en
strooien glinsterende diamantjes over het dak
Karei als hij voorbij rijdt. De blaadjes op de harde
grond ritselen even als de grote vrachtwagen langs
snort. Maar dan gebeurt er opeens iets. Het razen
van de grote motor houdt op. „Pangzegt een
klein radertje in de buik van Karei. De motor staat
stil. „Oeffffzegt Klaas, die met zijn handen
op het stuur wel een minuut lang ongelukkig voor
zich uit blijft zitten kijken, „dat me dat nou net hier
moet gebeuren!"
Hij klimt uit de wagen, slaat de kap van de motor
open en probeert of hij Karei weer op gang kan
krijgen. Maar hij heeft het al gauw gezien. Daar
moet de wegenwacht of een monteur aan te pas
komen. Hij kijkt om zich heen in het zilveren bos.
„Wat is het hier stil", denkt ook Klaas, „het lijkt
wel betoverd. Nou ja, gelukkig maar, hier komt
niemand. Ik kan makkelijk naar de grote weg lopen
om hulp te halen of op te bellen. Tot dadelijk, Ka-
rel!" Hij legt nog een warme wollen deken over zjjn
wagen, zodat Karei het niet te koud zal krijgen en
loopt met zware stappen over het bospad weg.
Karei staat met grote ogen voor zich uit te kijken
in het zilveren bos. „Net of ik droom", denkt hij,
„net of ik betoverd ben of ik zo maar uit de wereld
vol lawaai van razende auto's ben gevallen in een
stil wit sprookjesland. Misschien is het wel een
sprookje. Misschien droom ik het allemaal maar".
Kleine fluisterstemmetjes tussen de takken zeggen
precies hetzelfde: „Misschien is het maar een
droom".
TVTee, niks hoor", fluistert een brutaal klein haasje;
dat al een eindje naar voren is gehuppeld. „We
dromen het niet! Mijn neusje kan niet meer stil
staan. SnufsnufsnufDat is échte
boerenkool. Geen droom-boerenkool of sprookjeskool.
En kijk eensdéérdéér zie je het ook!
GroenGroenGroenMooi boerenkool-
groen". De haasjes vergeten al hun bangheid en hup
pelen naar de grole reus, die helemaal niet zo grieze
lig meer is nu hij niet meer ronkt en raast. De voorste
staat al op zijn achterpootjes en snuffelt aan de boe
renkoolblaadjes die uit de kistjes steken. „Pas op!
Pas op!", waarschuwt een oude wijze haas, „mis
schien is die boerenkool wel betoverd!" De haasjes
lachen. „Ach welnee!", roept er één, „het is natuur
lijk een cadeautje van onze vrienden de hazen uit
het boerenkoolland. Ze hebben vast gehoord dat er
in óns bos niets meer te vinden is. Daarom sturen
ze die grote reus met kool".
De grote reus merkt niets van wat er achter zijn
rug gebeurt. Hij staat nog altUd stil voor zich uit te
kijken en weet niet of hij droomt of wakker is. Hij
hoort het zachte trippen van hazepootjes wel en
ook het knabbel-knabbel van wel honderd hazen-
bekjes, maar hij denkt dat dat gewoon geluiden
zijn die bij het bos horen.
Als Beer, de takelwagen, met Basjes vader aan het
stuur naast de grote vrachtwagen stopt is Karei
helemaal alleen. Klaas, de chauffeur, springt ook uit
de cabine. Hij is gaan opbellen in een koffiehulsje
langs de weg en daar heeft hij gewacht tot Beer met
Basjes vader en Basje hem zijn komen ophalen.
Basjes vader is al voorover in de motorbak gedoken
om te zien wat er aan mankeert. Basje kijkt met
grote ogen rond in het zilveren bos en denkt wat
iedereen al heeft gedacht: „Het lijkt wel betoverd".
Hij schrikt op als hij Klaas hoort roepen. „Mijn
boerenkool!", roept Klaas, „waar is mijn boeren
kool?" Hij is eens even gaan kijken of de kistjes nog
mooi recht op elkaar stonden, maar zover komt hjj
niet, want meteen ziet hü het: de onderste kistjes
zijn leeg. Helemaal leeg! Zijn ogen gaan omhoog
langs de stapel. Nee, uit de bovenste steken nog
wat blaadjes. Hij heeft het dus niet gedroomd. Er
zét boerenkool in zijn kistjes! Klaas krabt zich ach
ter zijn oor. „Hoe kén dat?", vraagt hij aan Basje,
„als er hier iemand voorbij was gekomen die opeens
érge trek in boerenkool kreeg, dan zou hij toch niet
het onderste kistje pakken en daar de volle weer
boven opzetten? Dat lijkt wel toverij!" „En als het
nou eens iemand was met een heel klein handje?",
vraagt Basje, „die de blaadjes zó door de kiertjes
van de kistjes naar buiten kon trekken?"
Een heel klein handje?", Klaas, de grote chauf
feur kijkt met open mond naar Basje, „je
denkt toch zeker niet aat ik in kabouters geloof?
Een heel klein handje! Onzin„Een heel klein
pootje dan", zegt Basje, die op z'n hurken op de
grond is gaan zitten, „of een heel klein bekje, waar
mee je de blaadjes uit de kistjes trekt!" „Wat be
doel je?", vraagt Klaas. „Kijk dit maar eens!", zegt
Basje lachend en hij wijst op hele kleine viezeltjes
boerenkool, die op de weg zijn gevallen en waarin
scherpe tandjes staan, „Asjemenouzegt Klaas,
„als je 't mij vraagt is er hier een groot feestmaal
geweest terwijl ik weg was!" „Waren het haasjes.
Karei?", fluistert Basje tegen de grote vrachtwa-
fen. Maar Karei geeft geen antwoord, want net op
at ogenblik staal hij heel erg zijn best te doen
om zijn motor op gang te krijgen, waarin Basjes
vader een nieuw radertje heeft gezet. Als ze even
later wegrijden over de bevroren weg, kijkt Basje
nog eens om naar het zilveren bos. Hij weet het
niet helemaal zeker, maar het lijkt net of tussen de
takken honderden bruine pootjes de grote reus uit
het boerenkoolland nawuiven.
(Van onze redactrice)
KERSTFEEST kan op veel manieren ge
vierd worden. De nuchtere vrouw koopt
een boompje voor de kinderen, hangt er
wat versierselen in, steekt 's avonds de
lichtjes aan voor de kleine oogjes en eet
kip uit en traditionele sleur. De vrouw
met wat meer gevoel voor stemming en
stemmigheid borduurt kerstservetten,
maakt een kerstloper, fabriceert uit rest
jes wol engelen en 's avonds zingt de
familie liederen.
Welke mentaliteit het feest ook weerspie
gelt: het wordt in de intieme familiekring
beleefd. Want er is nog een derde manier
om kerstfeest te vieren, al klinkt dat laat
ste woord wat navrant in dit verband.
Want als je oud bent geworden en hele
maal alleen thuis zit blijft er weinig te vie
ren over. Voor ongeveer negentig bejaar
den in Middelburg zal het geen eenzame
kerst worden. Tijdens een gezamenlijke
maaltijd zullen ze op 23 december, onder
leiding van de dames van het U.V.V. samen
kunnen eten, kerstliederen zingen en het
kerstevangelie of een -verhaal kunnen be
luisteren. Ook pianospel staat op het pro
gramma.
Ruim tien jaar geleden richtte het U.V.V.
in Middelburg een bejaardensociëteit op,
waar een groot aantal bezoekers zich dade
lijks amuseert Enige jaren geleden startte
het U.V.V. met activiteiten die zich ver
der uitstrekten- Overigens belicht ik hier
mee maar een zeer klein deel van de gefa-
cetteerde hulpverlening die de Unie van
vrouwelijke vrijwilligers zich tot een taak
rekent.
Mevrouw J. M. Popma-Salomé sluit deze
maand haar ruim zesjarig optreden als be
hartigster van de belangen van de bejaar-
densoos zij organiseerde o.m. in die pe
riode elke maand een evenement met
enige spijt af. „Mjjn man wil het. En mis
schien is het ook wel goed dat een ander
het overneemt- Dan krijg je nieuwe ge
zichtspunten". Dat is een erg bescheiden
commentaar. Slechts zQdelings stipt zij
enkele onderdelen van haar werkzaamhe
den aan. „Het vraagt niet veel werk. alleen
erg veel tijd. Eén keer in de week zeker
ben ik op de soos, meestal vaker. Ach, er
zijn allc-rlel dingen te bespreken. Ook heb
ben niet alle medewerkers telefoon, dus
daar moet je dan achteraan."
De afdelingen Middelburg en Vlissingen
werken in de decembermaand zusterlijk
samen. Verzorgde de laatste het Sint-N'ico-
laasfeest voor de patiënten van Ter Poorte
en Der Boede, thans is het aan Middelburg
de kerstmaaltijd naar een appetijtelijk re
sultaat te leiden.
le ton qui fait la musique, is In dit
geval een toepasselijk gezegde. De patiën
ten zijn op 5 december niet overladen met
kostbare cadeaus maar de suprises die zij
mochten ontvangen getuigden van fanta
sie. De U.V.V.-dames zijn dan ook dagen
van tevoren bezig geweest met het attrac
tief verpakken van sigaren, zakdoekjes,
flesjes eau de cologne, snoepgoed en sinaas
appels. Als ik bij het woord één sigaar
ongewild sceptisch kijk verklaart mevrouw
Popma: „Het gaat meer om het brengen
van de sfeer. De dames die deze dingen in
pakken zijn verbluffend vindingrijk. Als je
hoort dat een zakdoekje wordt gegeven
dan zeg je: wat is nou een zakdoekje. Maar
moet U zien, het is helemaal gevouwen in
de vorm van een parapluutje. Zo ziet het
er meteen heel anders uit. Dit jaar hebben
de dames kokertjes bekleed met mantel
tjes, gezichtjes en baarden. In zo'n ont
staan sinterklaasje paste precies een sigaar.
Ik heb voor kerstdag ook een ideetje in
mijn hoofd. En als we snoepgoed uitdelen
wordt gelet op diabetici e.d., daarvoor heb
ben we suikervrije chocolade".
De patiënten zijn dankbaar voor de aan
dacht die aan hen wordt besteed. Hun waar-
Is overduidelijk. Na de kerstmaal
tijden van vorige jaren stond ook minstens
een der bejaarden op om in een spcechje
zijn dank uit te spreken. De gezonde ouden
van dagen, de regelmatige soosbezoekers.
gaan zelfs nog een stapje verder. „Zij beta
len op de sociëteit twintig cent per week.
Nu hebben ze daar een varken en de mees
ten gooien de vijf cent die ze van een
kwartje overhouden erin. Als blijk van
waardering kopen deze bejaarden soms uit
dit potje een taart voor de dames die alles
georganiseerd hebben."
Het zijn niet alleen dames die voor het wel
slagen van de dagelijkse soos- en de komen
de kerst-evenementen zorgen. „Een van de
meest harde werkers is meneer C. van Her-
wijnen uit Middelburg". En dat is des te
meer prijzenswaardig, omdat de heer Van
Herwijnen volgens de kalender zijn leef
tijd verklappen we niet eigenlijk zelf al
„bejaard" zou mogen worden genoemd.
Mevrouw Popma vertelt: „Direct na Sint-
Nicolaas begint hij al weer Er is dan ook
enorm veel te organiseren. Van alle kanten
krijgen we medewerking. Een zaak geeft
ons gratis schragen en planken in gebruik,
de bejaarden zelf zorgen voor het
Serveren doen de dames van het U.V.V.
zelf, evenals de broodjes klaarmaken, de
versiering enzovoorts. Bestek huren we."
Ik worstel met een onbescheiden vraag die
journalistiek verantwoord is maar die zich
van vrouw tot vrouw toch moeilijk laat stel
len. Mevrouw Popma doorziet me. „U wilt
zeker graag weten waar we het van beta
len hè?" lacht ze.
„Wc krijgen geen subsidie, maar we mogen
eens per Jaar collecteren. Verder hebben
we in november een bazaar gehouden
waaraan we hebben verdiend".
Dat mag dan ook wel. want zo'n klein
maaltijd je wordt het niet. De soos In Mid
delburg niet eens de enige sociëteit voor
bejaarden in de hoofdstad telt over de
hondedr geregelde bezoekers, waarvan een
overgroot gedeelte zich al heeft opgegeven.
Voorts zal een aantal leden van het U.V.V.
een bezoek brengen aan enkele bejaarden
tehuizen op Walcheren. „Dat doen steeds
dezelfde dames. Zo krijgen ze contact, hou
den een praatje. Misschien is er een trac-
tatie. maar in ieder geval krijgen de men
sen niet het idee dat ze helemaal vergeten
zijn".
Dankzij een handjevol vrouwen zal voor
vele bejaarden het kerstfeest geen eenzaam
feest zijn. Er zijn meer organisaties en par
ticulieren die zich met kerst en oud en
nieuw h>*i lot van een ander mense aan
trekken. Niet als een aan de weg timme
rende goeddoener-in-stilte, maar gewoon,
als mens.
Misschien mevrouw, als U de traditionele
kip gaat eten, misschien mevrouw, als U
uw stemmige kerstloper op tafel legt, mis
schien schiet U dan opeens zo'n mens te
binnen dat alleen is en dat maar zo'n klein
plaatsje nodig heeft om niet meer eenzaam
te zijn
Vroeger ioas een „dip" alleen maar
een bepaald soort zout koekjetegen-
tooordig betekent het ook nog wat
anders: de combinatie van een koude
pikante saus die ioordt gebruikt in
combinatie met vlees of vleeswaren,
worstjes of kaasblokjes en soortge
lijke hartige zaken. Zij worden vóór
het nuttigen even in de koude saus
gedoopt. Vandaar die naam „dip".
Op de nog komende feestavonden in
december zal zo'n dip-met-toebehoren
wel furore maken. Daarom volgen
hier twee „dipsug gesties".
Bij kaas, vis en bij bepaalde groenten
past heel goed een ketchupgemberdip.
Roer door drie volle eetlepels mayo
naise een halve eetlepel tomatenket
chup, een halve eetlepel gemberstroop
en een halve eetlepel azijn. Meng er
een stukje ui heel fijn gesnipperd)
en een paar bolletjes fijngehakte
gember door. Breng de saus op
smaak met een beetje peper en zout
en geef er als „dipmateriaal" bij:
blokjes jonge kaas, stukjes gare vis,
of verrassend lekker!) rauwe bloem
koolroosjes.
Fris van smaak is een sinaasappel-
dip: pers een halve sinaasappel uit,
snijd de andere helft na het pellen in
stukjes. Meng vruchtvlees en sinaas
appelsap met drie eetlepels mayo
naise, een halve eetlepel suiker en
wat fijngehakte peterselie. Deze dip
is geschikt om te combineren met
blokjes ham, mosselen, garnalen, as
perges.
Het wintergerecht dat de fraaie
naam „jachtschotel" draagt be
staat in zijn eenvoudigste vorm uit
een Iaag-om-laag combinatie van
aardappelpuree en hachee. Wie van
varieren houdt, kan in de hachee
stukjes bloemkool meesmoren of
(ter wille van de frisse smaak)
stukjes zure appel en plakjes au
gurk. Ook met kruiden valt hier
wel iets te doen: het laurierblad
mag niet ontbreken, een kruidna-
geltje of wat kerrie voelen zich ook
thuis in de jachtschotel, evenals
een scheutje worcestershiresaus.
En wie een oven heeft mag niet na
laten de bovenste laag aardappel
puree van de schotel een bruin
korstje te geven.
Voor de breisters is er sinds kort
weer een nieuw arbeidsterrein: de
bedsok is terug, alle elektrische
dekens ten spijt! Gebreid in de
klassieke tinten pastelblauw of
lichtroze, maar ook in vrolijke mo
derne kleuren, of gemaakt uit ge
bloemd en gewatteerd nylon, het
zelfde materiaal waaruit de beken
de dusters worden gemaakt. Ge
makkelijk zelf te breien: ingewik
kelde goocheltoeren met „grote
hieltjes" en „kleine hieltjes" zijn
er niet bij nodig. Fervente t.v-
kijksters schijnen de bedsok al tot
t.v.-sok te hebben gepromoveerd,
omdat het roerloos zitten tegenover
het scherm wel eens koude vbeten
wil opleveren.
verder; daar maakt de huidige
levensmiddelenwetgeving het moge
lijk, op te treden tegen tmnkéUers die-
het brood en andere bakkerijproduk-
ten onverpakt te koop aanbieden.
Over het onverpakte broodje dat
,fZO maar" door de bakker uit de
mand gepakt en aan de consument
overhandigd wordt is in Nederland al
dikwijls veron 'waardigd gediscussi
eerd, zonder dat overigens de toe
stand is veranderd. In Duitsland is
de hygiëne op dit gebied een stapje
Nu de barre winterdagen weer
vlak voor de deur staan verdient
het „schoenenbuideltje" de aan
dacht: het handige tasje met lus en
ritssluiting waarin een paar droge
schoenen comfortabel en niet al te
opvallend kan worden meegevoerd.
Dank zij schoenenbnideltje-met-in-
houd loopt men op straat onbekom
merd op sneeuwschoenen of laar
zen, om bij aankomst in kantoor,
schouwburg of welke bestemming
dan ook het stoere schoeisel te ver
wisselen voor iets eleganters.
De Engelse speelgoedindustrie
zorgt ervoor dat de Britse ouders
dit jaar in de decembermaand niet
met lege handen tegenover het
kroost hoeven te staan: voor de
kindertjes zijn er poppen met haar
dat echt groeit, elektrische gras-
maaimachientjes in miniatuur
waarmee het kind kan „helpen"
bij het grasmaaien, raceauto's die
op benzine lopen en zelfs treinen
die door een doorzichtige Kanaal
tunnel onder water lopen Voor
aannemertjes-in-spe zijn er moder
ne huisjes die door de kinderen uit
afzonderlijke stukken kunnen wor
den opgebouwd.
Wie zich heel erg overspannen voelt
zou naar de Engelse stad Crawley
kunnen gaan. Daar staat, aldus hel
weekblad Hotel-Revue, een zoge
naamd „psycho-hotel" dat onder
zijn personeel ander andere een huis
arts telt die met de 'jasten praat en
ze eventueel een behandeling advi
seert waarvoor in het hotel de nodig'
voorzieningen aanwezig zijn. Naar
verluidt wil men in Engeland in de
toekomst meer van zulke psycho-
hotels" inrichten en dan beslist niet
als modenieuwtjemaar met het
doel om de zogenaamde lichtere ge
vallen voor de zenuwinrichtingen op
te vangen. Het is le hopen dat asso
ciaties met Hitchcocks ,J>sycha" de
gasten geen parten gaan spelen.
Dat de jeugd vaak on
vermoede artistieke
gaven kan ontplooien is
weer eens gebleken tij
dens een decoratiewed
strijd, die onder het mot
to „decorated by child
ren for children" door
een Engelse fabriek van
kunststoffen is gehou
den. Het ging om het
decoreren van een kleu-
terservies-setje van me-
lamine, een stevige
kunststof die bijzonder
geschikt wordt geacht
voor het maken van
kinderserviesgoed dat
nogal eens een stootje
te "verduren krijgt.
De jeugdige Britse deel-
nemertjes kwamen met
alleraardigste en origi
nele ontwerpen voor de
dag. De bekroonde ont
werpen staan afgedrukt
op de setjes die bestaan
uit een groot plat bord,
een wat kleiner en die
per bordje en een drink-
bekertje met een oor. Ze
kregen veel bekijks op
de vorige maand in Am
sterdam gehouden ten
toonstelling van Britse
verbruiksgoederen en als
de Nederlandse inkopers
er iets in hebben gezien
wat ons wel waarschijn
lijk lijkt!dan zal dit
charmante kinderservies
goed te zijner tijd ook
in de Nederlandse win
kels verschijnen.
Op de foto een bekroond
ontwerp: „Kittens", ont
worpen door de achtja
rige Alison Frances Pit-
cairn Little uit Hamp-
stead.
Zakgeld van de
Duitse meisjes
In West-Duitsla nd wilde men wel
eens weten tv at de jonge meisjes
met haar zakcentjes doen. Der
halve werd een grondig markt
onderzoek ingesteld. Het toonde
aan. dat de Wesf.duitse jongeda
mes tussen veertien cn vieren
twintig jaar meer dan negentig
procent van haar zakgeld aan kle
ding en cosmetica besteden.
Het meeste geld bleek naar de
kledingmagazijnen te verdwijnen:
bijna achtenzeventig procent van
het zakgeld werd aan kleding be
steed. Veertien procent werd uit
gegeven aan cosmetische artike
len.
Aan cosmetica geeft de Westduit-
se vrouw in het algemeen niet
zoveel uit: lotions, huidcrèmes,
lipsticks en andere make-up ar
tikelen worden in Duitsland min
der gebruikt dan in de meeste an
dere Westeuropese landen. De
Franse en Engelse vrouwen bij
voorbeeld kopen op dit gebied
meer dan haar Duitse zusters
Geschenk uit Veere
Een lezeres uil Veere schrijft: ..In uw
stukje van Jl. vrijdag las ik van een
moeder die er over klaagde dat alles zo
duur is. en. nu komt het. als je alles
koopt Maar waarom dan niet wat zelf
gemaakt, een leuk werk. voordelig, maar
Ja, Je moet er ruimschoots de lijd voor
nemen, dal laatste is een voornaam punt"
De Sint-Nicolaasviering werd. zo 6chrijft
deze mevrouw, een dnl-gezelligc avond en
..als ik denk aan al die avonden dal mijn
man en Ik er aan gewerkt hebben en lk
met één oog ook wel eens naar mijn an
der werk keek dat bleef liggen, cn dan die
blijde gezichten zie, heb ik er geen spijt
Mevrouw J. Roskam-Rcpko uit Veere
vermeldt verder wat haar man. zijzelf en
hun 12-jarige dochter fabriceerden Een
kinderstoel, een gebeeldhouwd naam-
hordje. twaalf ovenwanten, een kussen
overtrek. om de grootste stukken te noe
men. Haar systeem heeft, wat de buur
vrouw betreft, al aanstekelijk gewerkt
Misschien is het voor diegenen die ca
deautjes geven met kerst een welkom
idee.
Door de „proeve van bekwaamheid", die
mevrouw Roskam mij als geschenk zond
- voor welke leuke verrassing graag mijn
oprechte dank - ben lk staat de ..zelf-
fabricage" van harte aan te bevelen.
Droomkeukens zeggen de vrouw die in
een huurhuisje leeft eigenlijk niet zo
heel veel. Zij kan er eens bewonde
rend naar kijken, in de praktijk zal zij
het moeten doen met de meestal nogal
beknopte (en lang niet altijd prakti
sche!) keukeninrichting die uniform
wordt ingebouwd in de grote en ge
lijkvormige woonblokken von deze tijd.
Anders ligt het voor de vrouw die
op zeker ogenblik bewoonster wordt
van een eigen huis. Een woning waar
in zij waarschijnlijk een groot deel van
haar leven zal doorbrengen, van dal
leven brengt zij een niet te verwaarlozen
aantal uren in de keuken door. Reden
genoeg om dat werkvertrek, dat in dit
geval van-de-grond-af naar eigen in
zicht kan worden opgebouwd, zo doel
matig en praktisch mogelijk in te rich
ten.
In de praktijk gebeurt dat niet altijd.
Het huis ls al duur, de inrichting maakt
het nog duurder, aan een keuken uit
het „droomgenre" valt zelfs niet meer te
denkenEn de mogelijkheid van een
gulden middenweg, in de vorm van een
aanbouw keuken, wordt daarbij vaak
over het hoofd gezien
Dergelijke aanbouwkeukens bestaan uit
elementen die allemaal afzonderlijk te
koop zijn en dus het grote voordeel
hebben dat bij een begrensd budget al
leen met het allernodigste, met de pri
maire keukenbehoeften kan worden be
gonnen. Zijn de geldmiddelen later weer
wat ruimer, dan kan de keuken succes
sievelijk worden aangevuld met de ele
menten die nodig zijn. Op die manier
kan de vrouw des huizes toch de keuken
van haar dromen krijgen al gaan er
op deze mnier wellicht enkele jaren
overheen.
De mogelijkheden van de aanbouwkeu-
ken zijn op het ogenblik te zien in een
van de wisselexposities van het Centrum
voor Industriële Vormgeving Amster
dam: de tentoonstelling „Keukens k:
ken". Vijf gerenommeerde Europese keu-
kenmerken zijn er te bezichtigen:
Nederlandse B K.-keuken. de" Kloeke
Mutiform, de Rottman Allraum en Sv-
stema, de Ilse keuken en de Poggenpun.
Form 2000. Keukeninrichtingen die alk
door de keuzecommissie va"n de Ran.)
voor Industriële Vormgeving zijn aan
bevolen als „opvallend door vormge
vingskwaliteiten"
De vrouw die een keuken verlangt die
zowel constructiet. gebruiktechnisch en
qua vormgeving „honderd procent" is
mag gerust heel wat eisen stellen! Er
moet voldoende koele en droge kast-
ruimte zijn en voldoende ruimie voor het
werkmateriaal, de kooktoestellen dienen
naast het aanrecht te staan, de pannen
horen in de buurt van de plaats waar
het voorbereidend werk voor de kokeri
wordt verricht.
Ventilatie, verlichting, verwarming, de
elektrische aansluitingen, de eventuele
verbinding met een eetkamer, de afwer
king van vloer en wanden, het speelt
allemaal een belangrijke rol Hóe be
langrijk dat is merkt men pas als et
moet worden gewerkt in een Keuken die
niet voldoende „doordacht" is
De moderne ontwerpers denken aan
véél. zo nie: aan alles Zij bedenken uil-
trekbare werkbladen op zithoogte, kast
jes met braadroosters waarin haar ver
kiezing de pannen of de theedoeken
Foto boven: een gedeelte van de ten
toonstelling „Keukens kijken" die tot
I februari in het Centrum voor Indu
striële Vormgeving te Amsterdam wordt
gehouden. In het midden een keuken-
element. bestemd voor centrale plaat
sing in een (ruime) keuken: een vier-
plaats elektrisch kooktoestel, een dub
bele gootsteen met werkblad en de no
dige bergkastjes zijn erin opgenomen.
Er boven een elektrische afzuigkap
waarvan op de expositie ook diverse
voorbeelden te zien zijn.
ian wel Kleine voorraadje» Kunnen wor-
ien opgeborgen, uitschuifbare strijk
planken. doorg wandkasten en draai
bare pannenkastjes. bood s chapp en kas-
:en w tarm levensmiddelen, groenten en
ruit kunnen uoruen bewaard, mixer-
Kasten waarin de keukenmachine met
bijbehorende onderdelen een vaste plaats
heeft, onder het aanrecht ingebouwde
afvalemmers.
istaal en kunststoffen (de laatste des
gewenst in teak- of pallssanderdessin
;er afwerking zijn dé materialen voor
de moderne keuken
Voor mensen met serieuze ..keukenplan
nen" dit acvies: ga het allemaal eens
n de praktijk bekijken op de tentoon
stelling „Keukens kijken". Geopend elke
dag (behalve zondags) van 10 tot 17
uur. en gratis toegankelijk; voor groeps
bezoeken kan een telefonische afspraak
worden gemaakt via het nummer 020
220817 Het Centrum voor Industriële
Vormgeving is gevestigd in het Beurs
gebouw aan het Damrak te Amsterdam
en de tentoonstelling blijft er tot l fe
bruari 1965.