„ROAD
TO
TOKYO"
Opzienbarende film
over meedogenloze methoden van
de Japanse topsport-training
DONDERDAG 8 OKTOBER 1964 PROVINCIALE ZEEÜW8E COURANT
Volleybalcoach Henk Blok liep erbij de zaal uit. Hockeycoach Piet
Bromberg waande zich weer terug in de Pacific-oorlog. Studenten
keken benauwd toe. Een gymnastiekleraar werd wit om zijn neus.
Een (gewone) vader merkte op: „Het lijkt wel een commando-
training. Dan mijn kinderen maar niet naar de Olympische Spelen
Harde reacties op de film „The road to Tokyo", (tijdelijk) in het
archief van de Filmdienst van de Nederlandse Sport Federatie,
waarin het Japanse Olympische Comité een indruk geeft hoe
Japanse jongens en meisjes zijn voorbereid op de komende
Olympische Spelen.
te lokken over 'de vele vragen, die bij
de kijkers naar boven komen. Ik be
schouw de film als een waardevolle
documentaire voor de Nederlandse
sportwereld en voor iedereqn die iets
met de jeugd en de sport heeft te ma
ken".
Gezien de film pijnigen Japanse
artsen en coaches zich niet het hoofd
over vele vragen. Zij streven er in
onderlinge samenwerking slechts
naar een Japanse Olympische equipe
aan de start te brengen die, na vele
maanden van straffe voorbereiding,
het uiterste kan presteren en de volle
aandacht van de hele wereld op zich
zal vestigen. Voor dat doel is de hele
(niet geringe) Japanse wetenschap
ingeschakeld: kosten spelen geen rol.
Dat wordt op adembenemende wijze
in deze film gedemonstreerd.
Niets menselijks meer
Wat zag volleybalcoach Henk Blok,
dat hem de zaal deed uitlopen? Een
nationale Japanse volleybalcoach, die
zijn meisjes urenlang martelt. Met
tomeloze energie en tenslotte met
vertrokken gezicht jaagt hij 'de bal
len met de snelheid van een mitrail
leur en uiterste precisie afwisselend
in de hoeken van het speelveld: het
meisje alle meisjes op hun beurt
moet die ballen speelbaar stoppen
totdat zij uitgeput raakt en nauwe
lijks nog van de ene hoek naar de
andere hoek buitelt. (Opmerkelijk is.
dat alle meisjes het bij het judo ge
leerde vallen-en-opstaan in de prak
tijk brengen). Henk Blok: „Ik ben
echt wel iets gewend en mijn jongens
gaan ook door de mangel, maar dit
grijpt me bij de keel. Dit heeft niets
menselijks meer".
Te zien is de training van Japanse
marathonlopers, die uren achtereen
over de zwaarste trajecten worden
gevoerd. Achter hen rijdt een jeep,
waarin coaches (stopwatches in de
hand) radiografisch in staat zijn elke
loper aanwijzingen te geven voor
houding, loopstijl en snelheid. Elk be
vel van de coach wordt onmiddellijk
uitgevoerd. De atleten voor de loop
nummers tijdens het atletiektoernooi
worden op blote voeten tegen steile
zandheuvels opgejaagd om vooral
meer kracht in hun tenen te krijgen,
waardoor zij zich sterker kunnen af
zetten.
In lage en in hoge druk-cab-nes
trainen de Japanse Olympische atle
ten zich in een uitputtingstoestand,
terwijl artsen hen achter glas nauw
lettend gadeslaan, met èèn oog op
enorme registratieborden waarop
elektronische apparatuur de toestand
van de lichaamsorganen aftekent. Op
die manier wordt o.a. het functione
ren van het hart en de bloedsomloop
waargenomen. Aan de medische con
trole mankeert niets. Uitgangspunt
is echter: waar ligt de uiterste pres-
tatiegrens van de kandidaat. Is die
niet hoog genoeg dan is hij niet
waard voor de Japanse eer en glorie
op Olympisch niveau te mogen strij
den.
Verstommend
Zo rolt in „The road to Tokyo"
waarin ook aandacht wordt besteed
aan de verkeerstechnische recon
structie van de stad en de bouw van
hypermoderne, gestroomlijnde Olym
pische accommodaties de training
van 'de Japanse Olympische ploeg tak
na tak van sport voorbij en houdt de
kijker in een verstommende greep
gevangen
Japan rekent op 20 gouden medail
les. „The Olympic Games give the
athletes of the world the greatest op
portunity of their lives. However, op
portunity knocks but once and there
is no second chance". „De Olympi
sche Spelen bieden de atleten van de
hele wereld de grootste kans van hun
leven. Zij krijgen die kans echter
maar één keer. een tweede is uitge
sloten". zegt de commentator in de
film.
Die ene kans, over enige weken
in eigen land. wil het hele Japanse
vólk grijpen. Het wil de internatio
nale sportwereld duidelijk maken
op dat gebied niet alleen in Azië
toonaangevend te zijn, maar tevens
een grootmacht van wereldjormaat
die Amerika en Rusland naar de
kroon steekt. De film „The road to
Tokyo" maakt op beklemmende
wijze duidelijk hoe Japan zijn 20
gouden medailles denkt te verove
ren.
(Foto's uit de film .The Road
to Tokyo' door de NSF-
filmdienst exclusief voor ons
blad afgestaan.)
Japanse artsen slaan nauwgezet de
atleter. gade die zich in onderdruk-
cabines op home-trainers uitputten
rto zij niet meer kuren. Op de foto
zijn juist niet meer de pleisters zicht
baar die op de borst van de atleet de
elektroden vasthouden voor de meet
instrumenten. Zo wordt precies na>-
gegaan, hoeveel het hart van een top
sporter nog kan verdragen. Heeft hij
juist voor hij ineenstort de norm voor
de Olympische prestatie niet gehaald,
dan wordt hij van de lijst van kandi
daten afgevoerd
Japanse worstelaars in training voor
„Tokyo". Achterover gelegen moeten
zij de rug vrijhouden van de grond,
zo lang mogelijk. Alle belasting, in
dit geval van de trainer die bovenop
de worstelaar gaat zitten, moet door
de nek worden gedragen. Onderzocht
wordt hoe lang de nek dit kan vol
houden. voor hij dreigt te breken.
Urenlang knallen in flitsende opeen
volging links en rechts de hallen op
dit Japanse volleybalmeisje toe. tot
ze erbij neervalt. Hier valt zij er bij
neer. Maar daar eindigt het niet mee.
Zelfs op de grond liggend moet zij de
bal nog kunnen stoppen en retourne
ren, zich bliksemsnel herstellen en
naar de andere hoek buitenlen om de
volgende bal te kunnen terugspelen.
Het slotcommentaar van deze unie
ke. knap gecomponeerde, treffend
muzikaal omlijste 16 mm kleurenfilm
spreekt boekdelen: „Who will be the
champions in the Tokyo Olympic
Games? Those who exert themselves
to the utmost" „Wie worden de
Olympische kampioenen? Zij die zich
tot het uiterste inspannen". Die op
vatting is overigens niet specifiek Ja
pans. Evenmin 'de wijze waarop
coaches in verschillende landen hun
doel trachten te bereiken: Olympi
sche glorie voor hun pupillen. Maar:
ook voor zichzelf. De commentator in
de film onderstreept dat: „In a sense
the Olympic events are contests be
tween the coaches as well" „In
zekere zin zijn de Olympische Spelen
eveneens krachtmetingen tussen de
coaches".
De bijna een half uur durende film
brengt echter vele malen duidelijker,
op bijna angstaanjagende manier. Je
woorden in beeld van de Amerikaan
se zwemcoach „Doe" Counsilman:
„Mijn training is een pijnigen, een
martelen tot ze er bij neervallen. Ik
ga tot het uiterste, maar dan ben ik
er ook zeker van dat ik de laatste
tiende seconde er óók nog afkrijg".
De meningen in de Nederlandse
sportwereld over de instelling van
coaches als Counsilman zijn ver
deeld. Artsen lopen erover vast in
eindeloze discussies. Zij vragen zich
af: „Is het verantwoord jonge men
sen aan een dergelijk regime bloot te
stellen?". Of: „Is een kortstondige
sportglorie zo'n martelgang waard?".
Of: „Wordt Olympisch goud. zilver
of brons niet te duur betaald, wan
neer de gezondheid van jongens en
meisjes op het spel wordt gezet?".
Zij geven toe, dat door een perfecte
medische begeleiding atleten naar
topprestaties kunnen worden ge
bracht. Zij vragen zich echter af:
„Wat heeft de dokter van zo'n atleet
te zeggen als 'die eens tien jaar ver
der is?".
Biseussiefilm
De heer Pieter van Haaien, hoofd
van de Filmdienst van de Nederland
se Sport Federatie, die erin is ge
slaagd de film „The Road to Tokyo"
via de Japanse ambassade te be
machtigen. zegt: ..Deze film die de
Japanse topsport-training Iaat zien is
niet zonder meer voor vertoning vat
baar Het is een gespreksfilm. Wij
latcu n^ui v *-i U.H..1 urn dj>CU£tié» uit
TOKIO OLYMPIADE JAPAN
