In december 1962 viel de definitieve breuk Sportvliegtuig mocht niet bij Middelburg landen: 100 boete De Gaulle en de Angelsaksen (15) hrans otrensiei|s.Dj,°au11'vertraagdedepu: voor politieke eenheid in Europa WEENSE OBERS MET VAKANTIE IN.... DE VAKANTIETIJD ontdekt? Hoera! Voor weinig geld geeft meer zachtheid per rol Hoezo Hoeveel? Hoe zacht? Zacht en héééél veel papier. VRIJDAG 11 SEPTEMBER 1964 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT rCC„I wordt het antwoord als vanzelf inge- r(Door David Schönbrun) In de historie van elke oorlog heet, koud, „civil" of „uncivil" komt het ogenblik waarop geen te rugkeer mogelijk is, het punt waar de tegenstanders zich hebben ver plicht soms opzettelijk, soms blindelings zonder compromis door te vechten, tot aan de zege, de nederlaag of uitputting aan bei de zijden. Het punt waarop geen terugkeer mogelijk was in de „Un civil War", tussen de geallieerden, werd bereikt in het „tweegesprek der doven" tussen generaal de Gaulle en president Kennedy op het eind van 1961 en vond bevesti ging in de buitengewone rèïs van premier MacMillan van Parijs naar Nassau, eind 1962. Van begin tot eind was 1962 het jaar van de open hartstochtelijke, politieke oorlog tussen de Gaulle en de Angelsak sen in een historische „strijd om het brede plan". „Breed plar" grand dessin was een term, ontleend aan de Fran se geschiedenis, maar het was de Amerikaanse president die hem ge bruikte om zijn visie te omschrijven van een „Atlantisch deelgenoot schap" tussen de Verenigde Staten van Amerika en de toekomstige Ver enigde Staten van Europa. President Kennedy's brede plan kwam frontaal in botsing met generaal De Gaulles „brede plan". Het plan was zich in De Gaulles geest gaan vastzetten in de laatste maanden van de Tweede Wereldoor log. In zijn memoires schreef hij bij het gadeslaan van de ineenstorting van de oude orde: „Het scheen mij toe dat de nieuwe tijd mij de gelegen heid zou kunnen geven met de uitvoe ring te beginnen van het brede plan dat mij voor mijn land voor de geest stond". Generaal De Gaulle beschreef zijn „brede plan" als volgt: „Samenwer ken met West en lOost. en, zo nodig, het aangaan van noodzakelijke allian ties met deze of gene zonder ooit eni ge vorm van afhankelijkheid te aan vaarden". Om dit te bereiken dacht De Gaulle aan realisering van „een politieke, economische en strategi sche groepering van alle staten die grenzen aan de Rijn. de Alpen en de Pyreneeën". De Gaulle maakte het doel van deze bundeling als volgt bij zonder duidelijk: „Die organisatie te maken tot een van de drie groot machten op aarde en, indien zich ooit de noodzaak zou voordoen, tot arbiter tussen de Sowjets en het Angelsaksi sche kamp". Een van de drie! Nu behoeft een fragment uit me moires geen doorslaand documentair bewijs te zijn; maar er is indrukwek kend bewijs voorhanden dat generaal De Gaulles gedachten gaan in de richting als hierboven is aangegeven als men ze leest bij het licht der vlammen van de „Uncivil War". Voor iedereen die met De Gaulles re devoeringen en geheime brieven ver trouwd is, springt de passage uit de memoires „die organisatie te ma ken tot een van de drie groot machten op deze aarde" meteen in het oog. Er zijn nog andere aan wijzingen die van grote betekenis zijn. Het interessantste fenomeen de datum van publikatie van het slot deel van de memoires en het motief achter die datum. Deel 3 verscheen in oktober 1959. De twee voorgaande! delen waren verschenen in 1954 en| 1956. I-Iel tijdsverloop van twee jaar doet vermoeden dat deel 3 moet zijn voltooid of nagenoeg voltooid in 1958. Zijn terugkeer aan de macht in het voorjaar van dat jaar verklaart de vertraging, maar maakt niet duide- likj waarom nog een jaar en vijf maanden verstreken voor de publika tie. Als men evenwel deze ongewone vertraging afweegt tegen de geheime en openlijke onderhandelingen lussen De Gaulle en de Angelsaksen, dan blikati© totdat hij ervan overtuigd was dat hij met zijn onderhandelin gen op dood spoor gekomen was. Generaal De Gaulle was pressie blijven uitoefenen, van zijn eerste ge sprek met Dulles in juli 1958, zijn eer ste geheime brief aan Eisenhower in september en de marinecrisis van maart 1959, tot en met de beslissen de persoonlijke conferentie met pre sident Eisenhower in september van dat jaar. Toen wist hij dat hij er niet in was geslaagd de Angelsaksen er van te overtuigen, of ze ertoe te dwingen dat hij bij hun plannenma kerij en optreden betrokken moest worden en dat Frankrijks status van grote mogendheid publiekelijk moest worden erkend. Een maand na de conferentie met Eisenhower kwamen de memoires uit. Zij waren nu niet langer schemeri ge mijmeringen van een verdwijnen de, oude krijgsman: in oktober 1959 waren ze het officiële standpunt van de president van de Franse Repu bliek. Niemand zag er trouwens ook iets anders in en niemand haalde het in zijn hoofd ze als een historisch do cument te bestempelen in plaats van als een politiek stuk. Om de politieke eenheid Men kan daarom veilig aannemen dat het „brede plan" al in de geest van De Gaulle speelde in oktober 1959. Zijn optreden sinds januari 1962 doet veronderstellen dat hij aan de verwezenlijking van dit plan bezig is. Begin 1962 gaf De Gaulle aan zijn vertegenwoordigers bij het E.E.G.- hoofdkwartïer in Brussel en in Duitsland en Italië, opdracht zijn nieuwe plan voor politieke eenheid krachtig te propageren. Het omvat te een Hoge Raad en periodieke bijeenkomsten van staatshoofden. Het „brede plan" was het plan dat De Gaulles critici verwierpen als grondslag voor een „Europa der Vaderlanden". Generaal De Gaulle heeft ontkend dat hij deze uitdruk king ooit heeft gebruikt. In een toe lichtend gesprek heeft hij eens ge zegd dat de enige uitdrukking die hij ooit bezigde was die van het „Europa der staten", ter onder scheiding van het „hoven-nationale Europa" van de Euromarkt, De Gaulles campagne voor zijn eigen type Europa was begonnen in januari, toen de staatshoofden van de zes Euromarktlanden een commissie van deskundigen instelden om de middelen voor het bereiken van po litieke eenheid te onderzoeken. De be slissende vergadering vond plaats in Parijs op 17 april 1962, toen, na drie maanden studie, De Gaulles project werd getorpedeerd door Nederland en België. Generaal De Gaulle, voor wie een tegenslag slechts een aansporing is harder te vechten, keerde terug tot zijn troefkaart, de Westduitse kanse lier. Konrad Adenauer. Al eens eer der had De Gaulle hem op een vitaal ogenblik weten te bepraten, tijdens hun eerste ontmoeting in Colombey- les-deux-Eglises in september 1958. Hij stelde voor dat zij opnieuw zou den uitgaan van de letter en geest De grote dag voor De Gaulle en Adenauer: in januari 1963 werd in Parijs het Frans-Duitse verdrag van samenwerking getekend. van die eerste ontmoeting, tijdens welke Adenauer het ermee eens was geweest dat Frans-Duitse samenwer king de hoeksteen was van welk Eu ropees bouwwerk ook in de zaak van alle volkeren in de wereld zou bevor deren. Adenauer, die in Bonn aan felle kri tiek blootstond en inzag dat zijn da gen geteld waren, stemde in met onderhandelingen over een speciaal Frans-Duits verdrag in die geest. Op dat ogenblik was voor „der Alte" niets belangrijker dan de verwerke lijking van zijn vurigste wens: de blijvende verzoening van Duitsland Frankrijk. Het offensief De Gaulle voerde een groot diplo matiek offensief als was hij op ver kiezing stoernee. Hij ging naar Turijn om er permier Amintore Fanfani van Italië te ontmoeten; naar het Como- meer om er te spreken met de va kantiehoudende kanselier Adenauer; opnieuw naar Adenauer in Duitsland in september en ten slotte kwam de geheime ontmoeting met premier MacMillan op 15 en 16 december het kasteel van Rambouillet. (Advertentie) Zeg het met bloemen M tijdig) ZELFBEDIENING IN TOPSE/ZOEN? (Van onze correspondent). Wanneer het een toerist ln het vakan tieseizoen één keer overkomt, dat hy in Wenen voor een gesloten eethuis staat, dan aanvaardt hy dit wellicht nog als een teken van de bekende Oostenrijkse levenskunst en gezelligheid. Maar b(j J de derde keer, als hij opnieuw op de Ideur van een restaurant in de Weense I binnenstad een bordje ziet: „Wegens I vakantie gesloten'', dan blijft er van de appreciatie voor de befaamde „Gemut- lichkeit" niet zo veel meer over. Wenens veelgeroemde gastvrijheid schijnt elke zomer op rei» te gaan, ornaat een vrjj groot aantal der „stam"-gastronom«-n in deze tijd met vakantie de stad verlaat en men blijkbaar de toeristen vergeet. De hongerigen concentreren zich dan op de weinige nog open lokalen, waar men na lang staan een zitplaats krijgt en na uitputtend wachten misschien een spijskaart. Het kan de I gast dan nog overkomen, dat hij ten slotte van de kelner moet vernemen. dat hetgeen hij bestelde niet meer aanwezig is. Dit zijn geen overdrijvingen van kwaadgeworden toeristen Het zijn fei ten waarover de thuisgebleven Wener zich kwaad maakt en waar hij over praat. De discussie werd nog verle vendigd door een veldtocht tegen de „ongastvrije gastvrijheid" tijdens u~' plotselinge afzien door de Amerika nen van de „Skybolt", was voor De Gaulle voldoende bewijs voor zijn stelling dat men geen militaire macht moest bouwen rond een Amerikaanse raket. Verscheidene maanden later .vakantieseizoen, die ondernomen werd vertelde president Kennedy mij datdoor een groot Weens dagblad. Maar enkelen zijner adviseurs van mening I de voorstellen, die dit blad deed om de pow.«i Hm hii er verkeerd zaken althans zo te organiseren, dat a>"™dgeSÏ„D" GaulS .SrSK »™terlS ook ka„ et.», deden de aan te bieden die hij zelf de eerste tien jaar niet maken kon. Kennedy zei: „Als het een fout was, dan heeft De Gaulle me gered door het aanbod Op die ontmoeting in Rambouillet wijzen bood De Gaulle voor het laatst sa menwerking met de Britten aan, toen hij voorstelde dat op zo groot mogelijke schaal technische, weten schappelijke en nucleaire gegevens tussen beiden zouden worden uitge wisseld en hij zijn eerder gedane aanbod in herinnering bracht, door het ineenslaan van de handen het „Blue Streak" raket-project te red den dat de Engelsen wegens geld gebrek hadden moeten laten varen. MacMillan verkeerde in de moei lijkst denkbare positie. Hij stond aan de vooravond van een zeer belangrij ke ontmoeting met president Kenne dy in Nassau op de Bahama-eilanden. twee dagen na zijn ontmoeting met De Gaulle. Hij wist al dat de Ameri kanen besloten hadden de „Skybolt"- raket, die zij aan Engeland zouden leveren, in plaats van de Blue Streak, niet in produküe te nemen. Het hele Britse kemafweerwapen was op die raket gebaseerd. De ruzie die was uitgebroken op een conferentie tussen Engelands minister van Defensie Pe ter Thomeycroft en Amerika's minis ter van Defensie Robert McNamara, had een ontmoeting tussen Kennedy en MacMillan noodzakelijk gemaakt. Op de conferentie van Nassau bood Kennedy aan MacMillan Amerikaan se, in Engeland te produceren, Pola- risraketten aan, die zouden worden toegewezen aan een „multilaterale Atlantische kernmacht". MacMillan nam het aanbod aan. In een aanvul lend communiqué stond dat de Brit ten de raketten aan de internationale strijdmacht zouden kunnen onttrek ken, „als Harer Majesteits Regering zou besluiten dat hoge nationale be langen op het spel stonden". Kennedy en MacMillan stuurden een bood schap aan De Gaulle waarin zij hem van hun overeenkomst op de hoogte stelden en hem hetzelfde aanbod de den. Woede in Parjjs Generaal De Gaulle was buiten zichzelf. Een „multilateraal" principe was precies het soort Amerikaans- beheerste project waar hij bijna een kwart eeuw tegen gevochten had. Hij was verontwaardigd over wat hem een volledige uitlevering van hun on afhankelijk atoomzwaard door de Britten leek. Kennedy's Polaris-aan- bod werd op hetzelfde ogenblik dat het werd ontvangen, verworpen. Het Nassau was het einde van de lange weg sinds De Gaulles eerste ontmoe ting met MacMillan in Parijs in juni 1958. De Gaulle was er zeker van dat de Angelsaksen hem niet wilden la ten meedoen op aanvaardbare voor waarden. Een klassieke uitspraak omdraaiend, besloot hij: „Als je je niet bij hen kunt aansluiten, ga ze dan te lijf". En hij g i n g ze te lijf. Het punt waarop men niet meer te rug kon, was gepasseerd, Van Kerst mis 1962 werd de „Uncivil War" tus sen generaal De Gaulle en de Angel saksen een totale oorlog op all© fron ten. Generaal De Gaulle liet de ene slag op de andere volgen: op 14 ja- "j de deur x Euromarkt voor Engelands neusj dicht, de Franse gedelegeerden op dracht gevend de onderhandelingen tot Engelands toetreden af te bre ken; hij verwierp het voorstel voor een multilaterale kernmacht; hij weigerde het kernstopverdrag van Moskou te ondertekenen; heel 1963 zat Frankrijk de Angelsaksen j dwars waar het mogelijk was enj hield nagenoeg op volwaardig lid van het Atlantisch bondgenootschap te zijn. Een van de bedroevendste voorval len uit deze koude oorlog tussen bond genoten in het licht van later volgen de gebeurtenissen, viel in de zomer van 1963, tijdens de Europese reis van president Kennedy naar Berlijn, Rome, Londen en Ierland. Iedereen dacht dat hij generaal De Gaulle wil lens en wetens voor het hoofd stootte toen hij Parijs voorbijvloog. Officiële woordvoerders ontkenden dit en we zen erop dat Kennedy in juni 1961 een staatsbezoek aan Parijs had ge bracht en dat het generaal De Gaul les beurt was om Washington te be zoeken. Het ware verhaal, geheim ge houden, werd nooit verteld. De waar heid is dat president Kennedy een vertrouwelijke brief stuurde aan De Gaulle, waarin hij meedeelde met plezier in Parijs te zullen afstappen, als De Gaulle hem ertoe uitnodigde. Elke dag vroeg hij aan de Ameri kaanse ambassadeur in Bonn, Geor ge McGhee, of er nog geen antwoord van De Gaulle onder de binnengeko men boodschappen was. Er was er geen. Generaal De Gaulle heeft nooit geantwoord en Kennedy nooit meer gezien. (SLOT VOLGT) ongerig is ware liefhebbers van de wereldberoem de Weense keuken van ellende ineen krimpen. Dat voorstel luidde: richt zelfbedie ningsrestaurants en snackbars in. Dat namen de echte Weners niet want. zo zeiden zij, dergelijke instellingen pas sen net zo weinjg Dij Wenen als een Ti- rolerhoedje bij een bosneger. Waarbij zij dan vergeten, dat in Wenen ten slot te het goede oude „Kaffeehaus" ook plaats heeft moeten maken voor espressobar. Niettemin overweegt men in de Oosten rijkse hoofdstad, wat gedaan kan wor den om het horecabedrijf tijdens het toe ristenseizoen te rationaliseren. Om te beginnen wil men uitgaan van de be staande restaurants. De stormloop op de eenvoudige eethuizen zou men bij voorbeeld gemakkelijk de baas kun nen, wanneer slechts twee, hoogstens drie menu's op de kaart stonden. Zou dit onmogelijk zijn, dan toch maar verafschuwde zelfbedieningsbuffet. zitten en proberen, tot ïma te komen. niet in enkele weken topseizoen, seren is bepaald nooit de sterkste kant geweest van de gezellige Wener. KANTONRECHTER MIDDELBURG SOUBURGER WILDE NIET VAN RAILS: BOETE f25 Het komt niet zo verschrikkelijk vaak voor, dat de Middelburgse kantonrechter, mr. J. Moolen- burgh, recht moet spreken over in zijn kanton landende vliegtuigen. Tijdens de zitting van woensdag gebeurde dat echter, naar aanlei ding van een landing, die een En gels sportvliegtuigje begin mei op een weiland tussen Middelburg en Ritthem maakte. Daar deze lan ding niet direct noodzakelijk werd geacht, werd de sportvlieger, de Engelsman E. J. B. uit Surrey, ge dagvaard. B. zelf was niet versche nen; wel had hij de kantonrechter een brief geschreven, waarin hij enkele punten tot zijn verdediging aanvoerde. Als getuige-deskundige werd tijdens de zitting gehoord adjudant-vlieger L. Vossenberg van de rijkspolitie van Schiphol. Gezien de meteorologische ge gevens van het Rotterdamse vliegveld er hing een mistbank op de route tussen Rotterdam en Oostende en ge zien het feit, dat B. twee passagiers bij zich had, meende adjudant Vossen berg, dat het te riskant was geweest om op te stijgen. Bovendien achtte hij de landing op het Walcherse weiland niet direct noodzakelijk en bovendien gevaarlijk. De Engelse sportvlieger kon zich vol gens de adjudant niet op overmacht beroepen, omdat zijn radio was uitge vallen. Het is, zo verzekerde de heer Vossen berg, normaal dat de radio zeer zwak wordt wanneer men bovendien bij mist laag vliegt. De adjudant was van mening, dat de vlieger eerder had moeten besluiten naar Rotterdam terug te keren, temeer daar men op het vlieg veld van de Maasstad niet met radio contact hoeft te landen. Tot slot zei de heer Vossenherg de indruk te hebben dat de vlieger en zijn passagiers ten koste van alles wilden proberen om in Oostende te komen 0111 van daaruit de oversteek naar Engeland te maken. Naar aanleiding van deze getulge- verklaringen eiste de officier van justitie, mr. K. P. Doedens, een boete van f 150. De kantonrechter legde uiteindelijk een boete van t 100 op. Op de rails Tijdens deze zitting kreeg de enkele weken geleden aangehouden zaak tegen de Souburger A. W. D. zijn beslag. En dat was evenmin een voor de kanton rechter alledaags zaakje. Men zal het zich wellicht nog herinneren: D. moest zich verantwoorden voor het feit, dat hij op 11 april op het station te Middelburg geweigerd had om zich te verwijderen van de spoorwegovergang tussen het eerste en tweede perron. Aanleiding tot deze moeilijkheden was het niet tijdig verstrekken van een vrachtbrief aan D. voor het verzenden van honden. Op het moment, dat D. om de brief vroeg, moest de perronopziehter de slagbomen neerlaten voor de in aan tocht zijnde trein uit Missingen. D. snelde de man achterna en even la ter ontstond op het tweede perron een woordenwisseling, waarbij ook klappen en duwen uitgedeeld wer den. Op de terugtocht naar het perste perron bleef D. op de spoor lijn staan en de Sonburger was eerst te bewegen deze gevaarlijke plaats te verlaten (de trein had zich inmid dels al in beweging gezet, maar moest remmen voor D.) toen de po litie gewaarschuwd was. „Het leven heeft voor mij toch geen waarde meer, ik zet me voor de trein", had D. uitgeroepen. Tijdens de vorige behandeling van de zaak had de Sou burger verklaard, dat hij op bevel van de spoorwegbeambte op de rails was gaan staan. ..Ga daar maar staan, dan rijdt de trein je dood", zou de N.S.-man volgens D. gezegd hebben. Oplichter gepakt in Amsterdam De Amsterdamse centrale recherche heeft dinsdagmiddag in het kantoor v American Express Company aan I Damrak een man gearresteerd, die pi beerde op een vals paspoort een beur van 50 Engelse ponden (ongeveer 500 gulden) uitbetaald te krygen als resti tutie van door hem, zoals hij voorgaf, verloren reischeques. Het kantoor van de Company aan het Damrak was evenals alle andere kanto ren van American Express door het hoofdkantoor te Parijs gewaarschuwd voor een oplichter, die bij tal van kan toren van de Company probeerde op vertoon van een vals paspoort geld op zogenaamd door hem verloren reis- cheques op te nemen, waarin hij in de meeste gevallen ook was geslaagd. De bediende m Amsterdam herinnerae zich deze waarschuwing toen de man zijn verhaal deed over in een Nederlandse trein verloren cheques. De politie werd gewaarschuwd, die bij fouillering op de man behalve een aantal valse paspoor ten ook de „vermiste" cheques aantrof. Over de identiteit van de man had de Amsterdamse recherche nog geen enke le zekerheid. Volgens het paspoort zou hij in Londen wonen. en kwam vervolgens in de sloot naast de weg terecht. M. zei geschrokken te zijn van mevrouw E. V. en haar dochter tje, die echter rustig op de weg in de richting Zoutelande fietsten. Volgens mevr. E. reed de auto helemaal links, toen het voertuig de bocht nam. „De auto maakte een verschrikkelijk lawaai en hij reed met grote snelheid", ver klaarde zy. Ondeskundig Mr. Doedens 6prak van een „ondes- hij een boete van 125, alsmede een voorwaardelijke ontzegging van de rijbevoegdheid voor 4 maanden met een proeftijd van 2 jaar eiste. „Wie gaat er nu links op de weg kijken of er verkeer door de bocht aan komt", vroeg de officier zich ver baasd af. .Mr. Moolenburgh nam de voorwaardelijke straf over en stelde de boete op 70. J. van M. uit Vlissingen zou bij het in halen van een bromfiets op de Edison- weg met een gereedschapbak, die achter op de bagagedrager van zijn bromfiets vastgemaakt was, de andere bromfiets aangereden hebben. Van M. verklaarde, dat tijdens deze passeermanoeuvre plot seling een man met een karretje de weg overstak, waardoor hij sterk naar rechts moest uitwijken en daarbij de andere bromfietser aangereden had. Volgens deze bromfietser, K. uit Souburg, was er ruimte genoeg ge weest om te passeren. Het overste ken van het karretje had hij niet op gemerkt. J. F. uit Zoutelande, die vlak bij het ongeluk aan het werk was, verklaarde als getuige, dat het karretje naast de weg stond, waarna de eigenaar van dit voertuigje, de 73-jarige J. V. uit Vlissingen. op merkte. dat hij niet met zijn karre-1 tje op de weg gekomen was. De officier van justitie nam aan de hand van de getuigen-verklarïngen dit laatste aan en eiste een boete van 50. Mr. F. K. Adriaanse, de raadsman van Van M., veronderstelde, dat zijn cliënt geschrokken was omdat hij meende, dat de bejaarde mail wél wilde oversteken. Hier was volgens mr. Adriaanse welis waar geen sprake van overmacht, ech ter wel van een schrikreactie. Mr. Moo lenburgh nam deze verdediging echter niet over en vonniste met f 35. U moet weggaan' V rijspraak R. B. uit Westkapelle zou bij het passe ren van een bromfietser op de Noord- weg onder Middelburg met zijn autobus niet genoeg naar links uitgeweken zijn, ss' Gisteren verklaarden twee spoorweg ambtenaren echter het tegenovergestel de. „U moet weggaan", hebben we tegen D. gezegd, verzekerden ze uitdrukke- kelijk tot mr. Moolenburgh. D. bleef echter volhouden, dat hem bevolen was op de rails te gaan staan. De kanton- j rechter vroeg zich verbaasd af waar- j om verdachte dit inderdaad gedaan had. De Souburger verklaarde, dat hij I zich ten voorbeeld wilde stellen „in de strijd tegen de tyrannic van de N.S.". Maar de nuchtere feiten ble ven: D. had geweigerd zich te ver wijderen van de rails, waardoor de trein 2 minuten te laat vertrok. Voor dit feit werd hij conform de eis veroordeeld tot een boete van 25. J. M. uit Meliskerke had op 12 mei jl. in 500 Velletjes op Edet's vorstelijke King Size rol geven méér papier, méér zachtheid. 58 ct. voor 500 velletjes op Edet'e King Size rol! Dat is goedkoop Voor Edet geen prijsverhoging! waarna een aanrijding gevolgd verklaarde geen bromfiets te hebben in-1 gehaald. „Die moet mij ingehaald heb ben". veronderstelde hij. Daar noch de officier, noch de kantonrechter bewezen achtten, dat de aanrydlng aan B.'s wij- j ze van rijden te wijten was, werd hij conform vrijgesproken. N. B. uit Koudekerke zou bij het passeren van een fiets op het fietspad langs de Koudekerkseweg met zijn bromfiets niet goed uit geweken zijn, waardoor eveneens een aanrijding ontstond. De eis was 30, het vonnis 20. A. A. uit Nieuwland zou geen geldi ge werkmap bij zich hebben gehad, toen hij in zijn vrachtauto van Amers-I foort naar huis reed. A. merkte op, dat hij een privé-reis maakte en ge meend had geen map nodig te heb- ecu on~r,.ichMI|ke bocht in d^kïzi-l4^; De «meier eiste een boete landseweg onder Grijpskerke met zijn "laar 9? kantonrechter sprak bestelauto niet goed rechts gehouden, verdachte vry. omdat hij niet wettig Hij kwam in de linkerberm terecht, en overtuigend bewezen achtte het- zwaaide naar rechts en weer naar links geen A. ten laste was gelegd. Zeer zacht. Zweeds zacht. Op en top modern. In wit, rose, geel en groen verkrijgbaar.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1964 | | pagina 9