In december 1962 viel
de definitieve breuk
Sportvliegtuig mocht niet bij
Middelburg landen: 100 boete
De Gaulle en de Angelsaksen (15)
hrans otrensiei|s.Dj,°au11'vertraagdedepu:
voor politieke
eenheid in
Europa
WEENSE OBERS MET VAKANTIE
IN.... DE VAKANTIETIJD
ontdekt?
Hoera!
Voor
weinig geld
geeft
meer
zachtheid
per rol
Hoezo
Hoeveel?
Hoe zacht?
Zacht
en héééél
veel papier.
VRIJDAG 11 SEPTEMBER 1964
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
rCC„I wordt het antwoord als vanzelf inge-
r(Door David Schönbrun)
In de historie van elke oorlog
heet, koud, „civil" of „uncivil"
komt het ogenblik waarop geen te
rugkeer mogelijk is, het punt waar
de tegenstanders zich hebben ver
plicht soms opzettelijk, soms
blindelings zonder compromis
door te vechten, tot aan de zege,
de nederlaag of uitputting aan bei
de zijden. Het punt waarop geen
terugkeer mogelijk was in de „Un
civil War", tussen de geallieerden,
werd bereikt in het „tweegesprek
der doven" tussen generaal de
Gaulle en president Kennedy op
het eind van 1961 en vond bevesti
ging in de buitengewone rèïs van
premier MacMillan van Parijs naar
Nassau, eind 1962. Van begin tot
eind was 1962 het jaar van de open
hartstochtelijke, politieke oorlog
tussen de Gaulle en de Angelsak
sen in een historische „strijd om
het brede plan".
„Breed plar" grand dessin
was een term, ontleend aan de Fran
se geschiedenis, maar het was de
Amerikaanse president die hem ge
bruikte om zijn visie te omschrijven
van een „Atlantisch deelgenoot
schap" tussen de Verenigde Staten
van Amerika en de toekomstige Ver
enigde Staten van Europa. President
Kennedy's brede plan kwam frontaal
in botsing met generaal De Gaulles
„brede plan".
Het plan was zich in De Gaulles
geest gaan vastzetten in de laatste
maanden van de Tweede Wereldoor
log. In zijn memoires schreef hij bij
het gadeslaan van de ineenstorting
van de oude orde: „Het scheen mij
toe dat de nieuwe tijd mij de gelegen
heid zou kunnen geven met de uitvoe
ring te beginnen van het brede plan
dat mij voor mijn land voor de geest
stond".
Generaal De Gaulle beschreef zijn
„brede plan" als volgt: „Samenwer
ken met West en lOost. en, zo nodig,
het aangaan van noodzakelijke allian
ties met deze of gene zonder ooit eni
ge vorm van afhankelijkheid te aan
vaarden". Om dit te bereiken dacht
De Gaulle aan realisering van „een
politieke, economische en strategi
sche groepering van alle staten die
grenzen aan de Rijn. de Alpen en de
Pyreneeën". De Gaulle maakte het
doel van deze bundeling als volgt bij
zonder duidelijk: „Die organisatie te
maken tot een van de drie groot
machten op aarde en, indien zich ooit
de noodzaak zou voordoen, tot arbiter
tussen de Sowjets en het Angelsaksi
sche kamp".
Een van de drie!
Nu behoeft een fragment uit me
moires geen doorslaand documentair
bewijs te zijn; maar er is indrukwek
kend bewijs voorhanden dat generaal
De Gaulles gedachten gaan in de
richting als hierboven is aangegeven
als men ze leest bij het licht der
vlammen van de „Uncivil War".
Voor iedereen die met De Gaulles re
devoeringen en geheime brieven ver
trouwd is, springt de passage uit de
memoires „die organisatie te ma
ken tot een van de drie groot
machten op deze aarde" meteen
in het oog. Er zijn nog andere aan
wijzingen die van grote betekenis
zijn. Het interessantste fenomeen
de datum van publikatie van het slot
deel van de memoires en het motief
achter die datum. Deel 3 verscheen
in oktober 1959. De twee voorgaande!
delen waren verschenen in 1954 en|
1956. I-Iel tijdsverloop van twee jaar
doet vermoeden dat deel 3 moet zijn
voltooid of nagenoeg voltooid in 1958.
Zijn terugkeer aan de macht in het
voorjaar van dat jaar verklaart de
vertraging, maar maakt niet duide-
likj waarom nog een jaar en vijf
maanden verstreken voor de publika
tie. Als men evenwel deze ongewone
vertraging afweegt tegen de geheime
en openlijke onderhandelingen lussen
De Gaulle en de Angelsaksen, dan
blikati© totdat hij ervan overtuigd
was dat hij met zijn onderhandelin
gen op dood spoor gekomen was.
Generaal De Gaulle was pressie
blijven uitoefenen, van zijn eerste ge
sprek met Dulles in juli 1958, zijn eer
ste geheime brief aan Eisenhower in
september en de marinecrisis van
maart 1959, tot en met de beslissen
de persoonlijke conferentie met pre
sident Eisenhower in september van
dat jaar. Toen wist hij dat hij er niet
in was geslaagd de Angelsaksen er
van te overtuigen, of ze ertoe te
dwingen dat hij bij hun plannenma
kerij en optreden betrokken moest
worden en dat Frankrijks status van
grote mogendheid publiekelijk moest
worden erkend. Een maand na de
conferentie met Eisenhower kwamen
de memoires uit.
Zij waren nu niet langer schemeri
ge mijmeringen van een verdwijnen
de, oude krijgsman: in oktober 1959
waren ze het officiële standpunt van
de president van de Franse Repu
bliek. Niemand zag er trouwens ook
iets anders in en niemand haalde het
in zijn hoofd ze als een historisch do
cument te bestempelen in plaats van
als een politiek stuk.
Om de politieke
eenheid
Men kan daarom veilig aannemen
dat het „brede plan" al in de geest
van De Gaulle speelde in oktober
1959. Zijn optreden sinds januari 1962
doet veronderstellen dat hij aan de
verwezenlijking van dit plan bezig is.
Begin 1962 gaf De Gaulle aan zijn
vertegenwoordigers bij het E.E.G.-
hoofdkwartïer in Brussel en in
Duitsland en Italië, opdracht zijn
nieuwe plan voor politieke eenheid
krachtig te propageren. Het omvat
te een Hoge Raad en periodieke
bijeenkomsten van staatshoofden.
Het „brede plan" was het plan dat
De Gaulles critici verwierpen als
grondslag voor een „Europa der
Vaderlanden". Generaal De Gaulle
heeft ontkend dat hij deze uitdruk
king ooit heeft gebruikt. In een toe
lichtend gesprek heeft hij eens ge
zegd dat de enige uitdrukking die
hij ooit bezigde was die van het
„Europa der staten", ter onder
scheiding van het „hoven-nationale
Europa" van de Euromarkt,
De Gaulles campagne voor zijn
eigen type Europa was begonnen in
januari, toen de staatshoofden van de
zes Euromarktlanden een commissie
van deskundigen instelden om de
middelen voor het bereiken van po
litieke eenheid te onderzoeken. De be
slissende vergadering vond plaats in
Parijs op 17 april 1962, toen, na drie
maanden studie, De Gaulles project
werd getorpedeerd door Nederland en
België.
Generaal De Gaulle, voor wie een
tegenslag slechts een aansporing is
harder te vechten, keerde terug tot
zijn troefkaart, de Westduitse kanse
lier. Konrad Adenauer. Al eens eer
der had De Gaulle hem op een vitaal
ogenblik weten te bepraten, tijdens
hun eerste ontmoeting in Colombey-
les-deux-Eglises in september 1958.
Hij stelde voor dat zij opnieuw zou
den uitgaan van de letter en geest
De grote dag voor De Gaulle en
Adenauer: in januari 1963 werd in
Parijs het Frans-Duitse verdrag van
samenwerking getekend.
van die eerste ontmoeting, tijdens
welke Adenauer het ermee eens was
geweest dat Frans-Duitse samenwer
king de hoeksteen was van welk Eu
ropees bouwwerk ook in de zaak van
alle volkeren in de wereld zou bevor
deren.
Adenauer, die in Bonn aan felle kri
tiek blootstond en inzag dat zijn da
gen geteld waren, stemde in met
onderhandelingen over een speciaal
Frans-Duits verdrag in die geest. Op
dat ogenblik was voor „der Alte"
niets belangrijker dan de verwerke
lijking van zijn vurigste wens: de
blijvende verzoening van Duitsland
Frankrijk.
Het offensief
De Gaulle voerde een groot diplo
matiek offensief als was hij op ver
kiezing stoernee. Hij ging naar Turijn
om er permier Amintore Fanfani van
Italië te ontmoeten; naar het Como-
meer om er te spreken met de va
kantiehoudende kanselier Adenauer;
opnieuw naar Adenauer in Duitsland
in september en ten slotte kwam de
geheime ontmoeting met premier
MacMillan op 15 en 16 december
het kasteel van Rambouillet.
(Advertentie)
Zeg het
met
bloemen
M tijdig)
ZELFBEDIENING IN TOPSE/ZOEN?
(Van onze correspondent).
Wanneer het een toerist ln het vakan
tieseizoen één keer overkomt, dat hy in
Wenen voor een gesloten eethuis staat,
dan aanvaardt hy dit wellicht nog als
een teken van de bekende Oostenrijkse
levenskunst en gezelligheid. Maar b(j
J de derde keer, als hij opnieuw op de
Ideur van een restaurant in de Weense
I binnenstad een bordje ziet: „Wegens
I vakantie gesloten'', dan blijft er van de
appreciatie voor de befaamde „Gemut-
lichkeit" niet zo veel meer over.
Wenens veelgeroemde gastvrijheid
schijnt elke zomer op rei» te gaan,
ornaat een vrjj groot aantal der
„stam"-gastronom«-n in deze tijd
met vakantie de stad verlaat en men
blijkbaar de toeristen vergeet. De
hongerigen concentreren zich dan op
de weinige nog open lokalen, waar
men na lang staan een zitplaats
krijgt en na uitputtend wachten
misschien een spijskaart. Het kan de I
gast dan nog overkomen, dat hij ten
slotte van de kelner moet vernemen.
dat hetgeen hij bestelde niet meer
aanwezig is.
Dit zijn geen overdrijvingen van
kwaadgeworden toeristen Het zijn fei
ten waarover de thuisgebleven Wener
zich kwaad maakt en waar hij over
praat. De discussie werd nog verle
vendigd door een veldtocht tegen de
„ongastvrije gastvrijheid" tijdens u~'
plotselinge afzien door de Amerika
nen van de „Skybolt", was voor De
Gaulle voldoende bewijs voor zijn
stelling dat men geen militaire macht
moest bouwen rond een Amerikaanse
raket. Verscheidene maanden later .vakantieseizoen, die ondernomen werd
vertelde president Kennedy mij datdoor een groot Weens dagblad. Maar
enkelen zijner adviseurs van mening I de voorstellen, die dit blad deed om de
pow.«i Hm hii er verkeerd zaken althans zo te organiseren, dat
a>"™dgeSÏ„D" GaulS .SrSK »™terlS ook ka„ et.», deden de
aan te bieden die hij zelf de eerste
tien jaar niet maken kon. Kennedy
zei: „Als het een fout was, dan heeft
De Gaulle me gered door het aanbod
Op die ontmoeting in Rambouillet wijzen
bood De Gaulle voor het laatst sa
menwerking met de Britten aan,
toen hij voorstelde dat op zo groot
mogelijke schaal technische, weten
schappelijke en nucleaire gegevens
tussen beiden zouden worden uitge
wisseld en hij zijn eerder gedane
aanbod in herinnering bracht, door
het ineenslaan van de handen het
„Blue Streak" raket-project te red
den dat de Engelsen wegens geld
gebrek hadden moeten laten varen.
MacMillan verkeerde in de moei
lijkst denkbare positie. Hij stond aan
de vooravond van een zeer belangrij
ke ontmoeting met president Kenne
dy in Nassau op de Bahama-eilanden.
twee dagen na zijn ontmoeting met
De Gaulle. Hij wist al dat de Ameri
kanen besloten hadden de „Skybolt"-
raket, die zij aan Engeland zouden
leveren, in plaats van de Blue Streak,
niet in produküe te nemen. Het hele
Britse kemafweerwapen was op die
raket gebaseerd. De ruzie die was
uitgebroken op een conferentie tussen
Engelands minister van Defensie Pe
ter Thomeycroft en Amerika's minis
ter van Defensie Robert McNamara,
had een ontmoeting tussen Kennedy
en MacMillan noodzakelijk gemaakt.
Op de conferentie van Nassau bood
Kennedy aan MacMillan Amerikaan
se, in Engeland te produceren, Pola-
risraketten aan, die zouden worden
toegewezen aan een „multilaterale
Atlantische kernmacht". MacMillan
nam het aanbod aan. In een aanvul
lend communiqué stond dat de Brit
ten de raketten aan de internationale
strijdmacht zouden kunnen onttrek
ken, „als Harer Majesteits Regering
zou besluiten dat hoge nationale be
langen op het spel stonden". Kennedy
en MacMillan stuurden een bood
schap aan De Gaulle waarin zij hem
van hun overeenkomst op de hoogte
stelden en hem hetzelfde aanbod de
den.
Woede in Parjjs
Generaal De Gaulle was buiten
zichzelf. Een „multilateraal" principe
was precies het soort Amerikaans-
beheerste project waar hij bijna een
kwart eeuw tegen gevochten had. Hij
was verontwaardigd over wat hem
een volledige uitlevering van hun on
afhankelijk atoomzwaard door de
Britten leek. Kennedy's Polaris-aan-
bod werd op hetzelfde ogenblik dat
het werd ontvangen, verworpen. Het
Nassau was het einde van de lange
weg sinds De Gaulles eerste ontmoe
ting met MacMillan in Parijs in juni
1958. De Gaulle was er zeker van dat
de Angelsaksen hem niet wilden la
ten meedoen op aanvaardbare voor
waarden. Een klassieke uitspraak
omdraaiend, besloot hij: „Als je je
niet bij hen kunt aansluiten, ga ze
dan te lijf". En hij g i n g ze te lijf.
Het punt waarop men niet meer te
rug kon, was gepasseerd, Van Kerst
mis 1962 werd de „Uncivil War" tus
sen generaal De Gaulle en de Angel
saksen een totale oorlog op all© fron
ten.
Generaal De Gaulle liet de ene
slag op de andere volgen: op 14 ja-
"j de deur x
Euromarkt voor Engelands neusj
dicht, de Franse gedelegeerden op
dracht gevend de onderhandelingen
tot Engelands toetreden af te bre
ken; hij verwierp het voorstel voor
een multilaterale kernmacht; hij
weigerde het kernstopverdrag van
Moskou te ondertekenen; heel 1963
zat Frankrijk de Angelsaksen j
dwars waar het mogelijk was enj
hield nagenoeg op volwaardig lid
van het Atlantisch bondgenootschap
te zijn.
Een van de bedroevendste voorval
len uit deze koude oorlog tussen bond
genoten in het licht van later volgen
de gebeurtenissen, viel in de zomer
van 1963, tijdens de Europese reis
van president Kennedy naar Berlijn,
Rome, Londen en Ierland. Iedereen
dacht dat hij generaal De Gaulle wil
lens en wetens voor het hoofd stootte
toen hij Parijs voorbijvloog. Officiële
woordvoerders ontkenden dit en we
zen erop dat Kennedy in juni 1961
een staatsbezoek aan Parijs had ge
bracht en dat het generaal De Gaul
les beurt was om Washington te be
zoeken. Het ware verhaal, geheim ge
houden, werd nooit verteld. De waar
heid is dat president Kennedy een
vertrouwelijke brief stuurde aan De
Gaulle, waarin hij meedeelde met
plezier in Parijs te zullen afstappen,
als De Gaulle hem ertoe uitnodigde.
Elke dag vroeg hij aan de Ameri
kaanse ambassadeur in Bonn, Geor
ge McGhee, of er nog geen antwoord
van De Gaulle onder de binnengeko
men boodschappen was. Er was er
geen. Generaal De Gaulle heeft nooit
geantwoord en Kennedy nooit meer
gezien.
(SLOT VOLGT)
ongerig is
ware liefhebbers van de wereldberoem
de Weense keuken van ellende ineen
krimpen.
Dat voorstel luidde: richt zelfbedie
ningsrestaurants en snackbars in. Dat
namen de echte Weners niet want. zo
zeiden zij, dergelijke instellingen pas
sen net zo weinjg Dij Wenen als een Ti-
rolerhoedje bij een bosneger. Waarbij
zij dan vergeten, dat in Wenen ten slot
te het goede oude „Kaffeehaus" ook
plaats heeft moeten maken voor
espressobar.
Niettemin overweegt men in de Oosten
rijkse hoofdstad, wat gedaan kan wor
den om het horecabedrijf tijdens het toe
ristenseizoen te rationaliseren. Om te
beginnen wil men uitgaan van de be
staande restaurants. De stormloop op
de eenvoudige eethuizen zou men bij
voorbeeld gemakkelijk de baas kun
nen, wanneer slechts twee, hoogstens
drie menu's op de kaart stonden. Zou
dit onmogelijk zijn, dan toch maar
verafschuwde zelfbedieningsbuffet.
zitten en proberen, tot
ïma te komen.
niet in enkele weken topseizoen,
seren is bepaald nooit de sterkste kant
geweest van de gezellige Wener.
KANTONRECHTER MIDDELBURG
SOUBURGER WILDE NIET
VAN RAILS: BOETE f25
Het komt niet zo verschrikkelijk
vaak voor, dat de Middelburgse
kantonrechter, mr. J. Moolen-
burgh, recht moet spreken over in
zijn kanton landende vliegtuigen.
Tijdens de zitting van woensdag
gebeurde dat echter, naar aanlei
ding van een landing, die een En
gels sportvliegtuigje begin mei op
een weiland tussen Middelburg en
Ritthem maakte. Daar deze lan
ding niet direct noodzakelijk werd
geacht, werd de sportvlieger, de
Engelsman E. J. B. uit Surrey, ge
dagvaard. B. zelf was niet versche
nen; wel had hij de kantonrechter
een brief geschreven, waarin hij
enkele punten tot zijn verdediging
aanvoerde.
Als getuige-deskundige werd tijdens
de zitting gehoord adjudant-vlieger L.
Vossenberg van de rijkspolitie van
Schiphol. Gezien de meteorologische ge
gevens van het Rotterdamse vliegveld
er hing een mistbank op de route
tussen Rotterdam en Oostende en ge
zien het feit, dat B. twee passagiers
bij zich had, meende adjudant Vossen
berg, dat het te riskant was geweest
om op te stijgen. Bovendien achtte hij
de landing op het Walcherse weiland
niet direct noodzakelijk en bovendien
gevaarlijk.
De Engelse sportvlieger kon zich vol
gens de adjudant niet op overmacht
beroepen, omdat zijn radio was uitge
vallen.
Het is, zo verzekerde de heer Vossen
berg, normaal dat de radio zeer zwak
wordt wanneer men bovendien bij
mist laag vliegt. De adjudant was
van mening, dat de vlieger eerder had
moeten besluiten naar Rotterdam terug
te keren, temeer daar men op het vlieg
veld van de Maasstad niet met radio
contact hoeft te landen. Tot slot zei
de heer Vossenherg de indruk te hebben
dat de vlieger en zijn passagiers ten
koste van alles wilden proberen om in
Oostende te komen 0111 van daaruit de
oversteek naar Engeland te maken.
Naar aanleiding van deze getulge-
verklaringen eiste de officier van
justitie, mr. K. P. Doedens, een boete
van f 150. De kantonrechter legde
uiteindelijk een boete van t 100 op.
Op de rails
Tijdens deze zitting kreeg de enkele
weken geleden aangehouden zaak tegen
de Souburger A. W. D. zijn beslag. En
dat was evenmin een voor de kanton
rechter alledaags zaakje. Men zal het
zich wellicht nog herinneren: D. moest
zich verantwoorden voor het feit, dat hij
op 11 april op het station te Middelburg
geweigerd had om zich te verwijderen
van de spoorwegovergang tussen het
eerste en tweede perron. Aanleiding tot
deze moeilijkheden was het niet tijdig
verstrekken van een vrachtbrief aan D.
voor het verzenden van honden.
Op het moment, dat D. om de brief
vroeg, moest de perronopziehter de
slagbomen neerlaten voor de in aan
tocht zijnde trein uit Missingen. D.
snelde de man achterna en even la
ter ontstond op het tweede perron
een woordenwisseling, waarbij ook
klappen en duwen uitgedeeld wer
den. Op de terugtocht naar het
perste perron bleef D. op de spoor
lijn staan en de Sonburger was eerst
te bewegen deze gevaarlijke plaats
te verlaten (de trein had zich inmid
dels al in beweging gezet, maar
moest remmen voor D.) toen de po
litie gewaarschuwd was.
„Het leven heeft voor mij toch geen
waarde meer, ik zet me voor de trein",
had D. uitgeroepen. Tijdens de vorige
behandeling van de zaak had de Sou
burger verklaard, dat hij op bevel van
de spoorwegbeambte op de rails was
gaan staan. ..Ga daar maar staan, dan
rijdt de trein je dood", zou de N.S.-man
volgens D. gezegd hebben.
Oplichter gepakt
in Amsterdam
De Amsterdamse centrale recherche
heeft dinsdagmiddag in het kantoor v
American Express Company aan I
Damrak een man gearresteerd, die pi
beerde op een vals paspoort een beur
van 50 Engelse ponden (ongeveer 500
gulden) uitbetaald te krygen als resti
tutie van door hem, zoals hij voorgaf,
verloren reischeques.
Het kantoor van de Company aan het
Damrak was evenals alle andere kanto
ren van American Express door het
hoofdkantoor te Parijs gewaarschuwd
voor een oplichter, die bij tal van kan
toren van de Company probeerde op
vertoon van een vals paspoort geld op
zogenaamd door hem verloren reis-
cheques op te nemen, waarin hij in de
meeste gevallen ook was geslaagd. De
bediende m Amsterdam herinnerae zich
deze waarschuwing toen de man zijn
verhaal deed over in een Nederlandse
trein verloren cheques. De politie werd
gewaarschuwd, die bij fouillering op de
man behalve een aantal valse paspoor
ten ook de „vermiste" cheques aantrof.
Over de identiteit van de man had de
Amsterdamse recherche nog geen enke
le zekerheid. Volgens het paspoort zou
hij in Londen wonen.
en kwam vervolgens in de sloot naast
de weg terecht. M. zei geschrokken te
zijn van mevrouw E. V. en haar dochter
tje, die echter rustig op de weg in de
richting Zoutelande fietsten. Volgens
mevr. E. reed de auto helemaal links,
toen het voertuig de bocht nam. „De
auto maakte een verschrikkelijk lawaai
en hij reed met grote snelheid", ver
klaarde zy.
Ondeskundig
Mr. Doedens 6prak van een „ondes-
hij een boete van 125, alsmede een
voorwaardelijke ontzegging van de
rijbevoegdheid voor 4 maanden met
een proeftijd van 2 jaar eiste. „Wie
gaat er nu links op de weg kijken
of er verkeer door de bocht aan
komt", vroeg de officier zich ver
baasd af. .Mr. Moolenburgh nam de
voorwaardelijke straf over en stelde
de boete op 70.
J. van M. uit Vlissingen zou bij het in
halen van een bromfiets op de Edison-
weg met een gereedschapbak, die achter
op de bagagedrager van zijn bromfiets
vastgemaakt was, de andere bromfiets
aangereden hebben. Van M. verklaarde,
dat tijdens deze passeermanoeuvre plot
seling een man met een karretje de weg
overstak, waardoor hij sterk naar rechts
moest uitwijken en daarbij de andere
bromfietser aangereden had.
Volgens deze bromfietser, K. uit
Souburg, was er ruimte genoeg ge
weest om te passeren. Het overste
ken van het karretje had hij niet op
gemerkt. J. F. uit Zoutelande, die
vlak bij het ongeluk aan het werk
was, verklaarde als getuige, dat het
karretje naast de weg stond, waarna
de eigenaar van dit voertuigje, de
73-jarige J. V. uit Vlissingen. op
merkte. dat hij niet met zijn karre-1
tje op de weg gekomen was.
De officier van justitie nam aan de
hand van de getuigen-verklarïngen dit
laatste aan en eiste een boete van 50.
Mr. F. K. Adriaanse, de raadsman van
Van M., veronderstelde, dat zijn cliënt
geschrokken was omdat hij meende, dat
de bejaarde mail wél wilde oversteken.
Hier was volgens mr. Adriaanse welis
waar geen sprake van overmacht, ech
ter wel van een schrikreactie. Mr. Moo
lenburgh nam deze verdediging echter
niet over en vonniste met f 35.
U moet weggaan'
V rijspraak
R. B. uit Westkapelle zou bij het passe
ren van een bromfietser op de Noord-
weg onder Middelburg met zijn autobus
niet genoeg naar links uitgeweken zijn,
ss'
Gisteren verklaarden twee spoorweg
ambtenaren echter het tegenovergestel
de. „U moet weggaan", hebben we tegen
D. gezegd, verzekerden ze uitdrukke-
kelijk tot mr. Moolenburgh. D. bleef
echter volhouden, dat hem bevolen was
op de rails te gaan staan. De kanton- j
rechter vroeg zich verbaasd af waar- j
om verdachte dit inderdaad gedaan had.
De Souburger verklaarde, dat hij I
zich ten voorbeeld wilde stellen „in
de strijd tegen de tyrannic van de
N.S.". Maar de nuchtere feiten ble
ven: D. had geweigerd zich te ver
wijderen van de rails, waardoor de
trein 2 minuten te laat vertrok.
Voor dit feit werd hij conform de eis
veroordeeld tot een boete van 25.
J. M. uit Meliskerke had op 12 mei jl. in
500 Velletjes op
Edet's vorstelijke
King Size rol
geven méér papier,
méér zachtheid.
58 ct. voor 500
velletjes op Edet'e
King Size rol!
Dat is goedkoop
Voor Edet geen
prijsverhoging!
waarna een aanrijding gevolgd
verklaarde geen bromfiets te hebben in-1
gehaald. „Die moet mij ingehaald heb
ben". veronderstelde hij. Daar noch de
officier, noch de kantonrechter bewezen
achtten, dat de aanrydlng aan B.'s wij- j
ze van rijden te wijten was, werd hij
conform vrijgesproken.
N. B. uit Koudekerke zou bij het
passeren van een fiets op het
fietspad langs de Koudekerkseweg
met zijn bromfiets niet goed uit
geweken zijn, waardoor eveneens
een aanrijding ontstond. De eis was
30, het vonnis 20.
A. A. uit Nieuwland zou geen geldi
ge werkmap bij zich hebben gehad,
toen hij in zijn vrachtauto van Amers-I
foort naar huis reed. A. merkte op,
dat hij een privé-reis maakte en ge
meend had geen map nodig te heb-
ecu on~r,.ichMI|ke bocht in d^kïzi-l4^; De «meier eiste een boete
landseweg onder Grijpskerke met zijn "laar 9? kantonrechter sprak
bestelauto niet goed rechts gehouden, verdachte vry. omdat hij niet wettig
Hij kwam in de linkerberm terecht, en overtuigend bewezen achtte het-
zwaaide naar rechts en weer naar links geen A. ten laste was gelegd.
Zeer zacht.
Zweeds zacht.
Op en top modern.
In wit, rose, geel en
groen verkrijgbaar.