EINDEXAMEN
Van middagjapon
tot vrijetijdskleding
WITTE GAZELLE OP ROOF IN KONINGSTUIN
Warm dagje
in de stad
Schoolreisje
Begrip en de
- bittere - pil
Dit tweedelige pakje zonder mouwen
is ideaal voor een warm dagje in de
stad. 't Staat elegant, 't is gekleed
en 't sit plezierig. De twee klepjes
verbergen zakjesmaar een dame
haalt het niet in haar hoofd die te
gebruiken vanwege het propperige
effect. Tiktiner heeft se er dan ook
slechts voor de aardigheid aange
bracht.
Oooo....zuchten de auto's als Annabel
op een morgen de garage binnenkomt, „wat
■jie jij er mooi uit!".
gasje lacht om hun nieuwsgierige neuzen en
zegt: „Schoolreisje! Annabel en ik gaan met
de hele klas op reis, in een autobus".
De auto's kijken op hun neus. Een autobus,
dat is iets waar ze niet tegen op kunnen.
Waar is die bus?", vraagt Beer.
„Voor de school natuurlijk", zegt Basje,
,maar omdat-ie toch uit de stad moet komen,
kómt-ie eerst hier langs en neemt ons mee. Wij
njn de eerste kinderen die instappen".
Hoe heet-ie?", vraagt Buts.
',Rode Pijl", zegt Annabel.
"Rode Pijl", vraagt Dirk, de monteur, en hij
knipoogt naar de anderen, „o, die is al lang voor
bij! Ik denk dat-ie jullie vergeten heeft, hoor!
Een half uur geleden zag ik hem al langs suizen".
Annabel kijkt verschrikt naar Basje, maar die
lacht en zegt: „Zie je niet dat Dirk je wil pla
gen?"
,.Maar toch is-ie laat.zegt Basjes vader, die
door de ruit van het kantoortje kijkt, waar een
klok hangt, „hij had er al moeten zijn!"
„Kwart over acht zou-ie komen", zegt Basje, „en
óm half negen vertrek bij de school".
Met een bange blik kijken Basje en Annabel
naar de klok die nu al half negen wijst.
„Wacht even! Wacht even!", roept Dirk, „daar
zie ik een autobus komen!
„Welnee, man", roept een andere monteur, „dat
is Rode Pijl niet. Dat is een blauwe bus!
„Dat zie ik ook wel", zegt Dirk, „maar hij komt
van dezelfde baas. Ik ken hem
„We houden hem in ieder geval aan!", roept
Basjes vader, die al aan de kant van de weg is
gaan staan, „misschien weet hij iets van Rode
Pijl!"
Hij hoeft zijn hand niet eens op te steken, want
de blauwe bus draait uit zichzelf de oprit naar
de benzinepomp al in. Met een rood hoofd zit de
chauffeur achter het stuur.
„Morgen", roept Basjes vader, „weet U mis
schien iets van Rode Pijl, de bus, die
„Man, hou op", roept de chauffeur ongelukkig,
„ik weet niet wat ik beginnen moet. Vanmorgen
ben ik met Rode Pijl op stap gegaan naar het
dorp hier Hij ziet de witte gezichten van
Basje en Annabel, „o, jullie zijn natuurlijk de
kinderen die hier bij de pomp moesten worden
opgepikt
„Maar wat is er dan toch gebeurd?", vraagt
Basjes vader, die ziet hoe de chauffeur in ver
legenheid zit, „waar is Rode Pijl?"
„In de sloot", zegt de chauffeur, „ja, dat wil
zeggen: hij is er nu al weer uit. Maar vanmor
gen toen ik een melkwagen passeren wilde schoot
ik even te ver door, nou ja en je begrijpt: zo'n
lege bus hou je niet zo makkelijk, hé We
kwamen in de berm terecht en vandaar in de
sloot."
Basje en Annabel knijpen elkaar in de hand van
de schrik en in gedachten zien de hele eerste en
tweede klas met hun mooiste kleren en allemaal
met een zakje lekkers voor de school staan
wachten.
„Tja", zegt de chauffeur, „en wat het ergste is:
süe andere bussen waren al op pad. Ook school
reisjes maken met andere scholen. Alleen de blau
we bus stond er nog".
„Nou, is die dan niet goed?", vraagt Basjes va
der, die de bus eens opneemt, „een prachtige
nieuwe bus!"
„Jawel", zegt de chauffeur, „dat is-ie ook, al
leen. hij wijst op de stoeltjes achter hem,
„in Rode Pijl is plaats voor tweeëndertig kinde
ren, maar in deze.In deze heb ik maar vier
entwintig plaatsen. Ik kom er dus acht tekort.
Tja, ik kan het ook niet helpen, maar de school
kinderen zullen erom moeten loten wie er wel en
wie er niet mee kunnen".
„Kom op, Dirk!" roept Basjes vader opeens, „jij
neemt Black. Daar kunnen er zes in. En ik neem
Beer voor de andere twee plus de bagage!"
Basje en Annabel staan te dansen en nog vóór
Dirk zijn overall heeft uitgetrokken zitten ze al
in de cabine van de takelwagen.
„Wat gaat er gebeuren? Wat gaat er gebeuren?",
vragen alle auto's die niets begrijpen van de
drukte om hen heen.
„Schoolreisje!" roept Annabel uit het raampje
van Beer, „Black en Beer moeten mee op het
schoolreisje! We komen plaats tekort!"
\Joot de school krioelden de kinderen van de eer
ste en de tweede klas zenuwachtig door elk
aar. Een paar jongens zijn al op een hek geklom
men om te kijken waar de rode bus blijft. Het
hoofd van de school en de twee juffrouwen van
de laagste klassen fluisteren met elkaar. „Op
bellenPech gekregen Iets aan de hand",
verstaan de kinderen die bij ze in de buurt wach
ten. De torenklok wijst al tien voor negen!
Het wordt steeds stiller voor de school. Met vra
gende gezichten kijkt iedereen naar de meester
en de juffrouwen die het ook niet weten. En dan
opeens Toet Toe toe-eeet Heel
hard en heel lang toetert een auto. Een rode auto
met een wapperende vlag schiet om de hoek van
de straat. Géén bus, denkt iedereen, géén
Rode Pijl. Nee, geen Rode Pijl, maar wat is dat
voor blauwe bus die daar zijn neus om de hoek
steekt? En die glimmende zwarte auto daar weer
achter Wat moet die? En daar die twee
kinderen voor in de takelwagen Zijn dal niet
Auto-Bas en Annabel? Wat roepen ze toch? Wat
willen ze?
Even later weten ze het. Basjes vader praat met
het hoofd van de school en de juffrouwen, die
eerst bleek worden en hem dan blij aankijken. De
meester blaast op zijn fluitje en de juffrouwen
roepen: „Instappen allemaal!"
Nog even stommelen en roepen voor ze allemaal
een plaatsje hebben gevonden, even zwaaien naar
de vaders en moeders en de mensen die in hun
deuren komen staan. En dan gaan ze! Voorop de
vrolijke Beer met zijn vlag en zijn lachende toe
ter, daarachter de blauwe bus en als laatste de
deftige Black, die het mooiste vrachtje van zijn
leven rijdt!
(Wordt vervolgd)
7ó long is het nog niet geleden
dat de „middagjurk" een vaste
plaats had in de garderobe van
elke vrouw die wist-hoe-het-hoorde
op kledinggebied. Na de gedane
arbeid van 's morgens verkleedde
men zich immers aan het begin van
de middag. In de middagjurk die
soms een speciaal daarvoor ge
kochte geklede japon was, soms een
nïet-meer-zo-fraaïe-uitgaansjuurk. In
elk geval was het een kledingstuk
waarmee men alle kanten uit kon:
met een gerust hart de deur open
doen als er onverwacht bezoek
kwam, zelf ergens op bezoek gaan
of wat winkelen.
De middagjurk is inmiddels wel
zacht en kalm ter ziele gegaan,
geloven wij. Middagkleding bete
kent nu: comfortabele kleding
waarin men weliswaar gezien mag
worden, maar die toch in de eerste
plaats gedragen wordt omdat ze
gemakkelijk zit én omdat men
(net als vroeger met die midag-
jurk, maar nu op een andere ma
nier!) alle kanten ermee uit kan.
Want aan het eind van de middag
wachten immers weer de huishou
delijke plichten: kinderen opvangen
en van een hapje en een slokje
voorzien, huiswerk overhoren, echt
genoot bij thuiskomst met koffie
of thee laven, tafeldekken, koken
of broodmaaltijd verzorgen. Echt
geen activiteiten om in „een mid
dagjurk" te verrichten!
Middagkleding betekent tegenwoor
dig meestal vrijetijdskleding of, zo
als de Engelsen het zo treffend-
zoetvloeicnd weten te zeggen, „Lei
sure clothes" de woorden alleen
al roepen associaties op met zalige
ontspanning!
En hier is c-n oorbeeld an die En
gelse Jeisurc" mod-: een slankge-
sneclen pantalon met .-.uart-tcit geruit
jack, een ensemble van .JiportaviUe"
in Londen. Gtén bezoekster dte anno
1964 vreemd zal opkijken wanneer de
gastvrouw in dit kostuum aan de
voordeur verschijnt, inplaats tan m
de middagjapon van weleer.
HET KIND blokt. Het is een van
de leerlingen van middelbare scho
len die binnenkort hun eindexamen
moeten doen. Zo zitten ze nu over
al: geconcentreerd, met de vingers
in de oren, met prevelende lippen
en met een hoofd waarin niks meer
kan maar waar nog zoveel inge
stampt schijnt te moeten worden.
Ze zitten in een eigen kamertje of
in een afgeschut hoekje van de
huiskamer. Af en toe lozen ze een
diepe zucht en de ogen die moeder-
met-het-kopjethee zien aankomen
staan vermoeid, een beetje moede
loos wellicht. Dat is afhankelijk
van de ijver die ze de laatste
maanden hebben betracht of nage
laten. En tussen de cirkels en drie
hoeken of de rissen Latijnse woor
den duikt als een nachtmerrie het
strenge gezicht van de examinator
op die er vast op uit is je te laten
stralen, of net dat zal gaan vragen
wat je niet weet
Ze verdienen naast een beetje mede
lijden de luiaards uitgezonderd
voor die aftobberij toch ook wel
bewondering. Maar bovenal begrip,
een begrip, dat de ouders in deze tijd
vol spanningen zullen moeten opbren
gen. Is het bij kinderen opvoeden al
tijd al zaak verstand en liefde in even
wicht te houden, zeker tijdens de exa-
mer'-oortsperiode dient dat te worden
betracht. Er circuleert het verhaal
van een meisje dat op advies van de
dokter een kalmerend middel mocht
innemen. De twee pilletjes die haar
werden voorgeschreven werden door
een bezorgde moeder tot drie ver
meerderd: het slachtoffertje zelf
dacht haar eigen zaak te dienen met
er nog drie bij te nemen en op de dag
dat zij haar examen moest afleggen
was haar kunstmatige kalmte zo over
dreven, dal ze niet meer wist voor
welk vak ze kwam
Het verhaal is misschien wel een beet
je gekruid, maar zeer zeker houdt het
een waarschuwing in. Niet voor de
ouders die het resultaat nuchter af
wachten en het kind op de goede ma
nier helpen. Maar voor de bezorgde
ouder, die zoon of dochter gedreven
door bezorgdheid wil bijstaan en
daartoe de verkeerde middelen aan
wendt.
Ongevraagd advies verlenen is een
hachelijke zaak. Toen wij het pro
bleem voorlegden aan mej. J. Jansen,
lerares oude talen aan het gymnasi
um in Goes, legden we daarmee dan
ook een grote verantwoordelijkheid
op haar schouders. Nadat zij de be
vindingen van enkele van haar colle
gae had gevraagd en bij diverse leer
lingen had geïnformeerd naar hun
wensen ten opzichte van de houding
van de ouders in de examentijd, ant
woordden de leraren: „laat ze maar
gewoon doen". De leerlingen zelf
verzuchtten: „laten ze ons maar met
rust laten".
Eén meisje ging verder: „Het zou
prettig zijn als je dan niet meer hoef
de helpen met afwassen, en als je ex
tra lekkere dingen kreeg".
Mej. Jansen glimlacht als ze het
vertelt. „Dat was er eentje die
een speciale behandeling wou. Geen
bemoeienis, maar wel verwennerij. Je
mag natuurlijk niet generaliseren, elk
kind verdient een aparte behandeling.
Het zou trouwens zot zijn, als een gek
te gaan werken tegen het eind. Je
moet natuurlijk het hele jaar werken
en niet bij het eindexamen beginnen.
Een kind komt op school om dingen
te leren en inzicht te krijgen in allerlei
zaken. Niet om dat papiertje te halen.
Misschien denken mensen die zakelijk
zijn ingesteld, aan diploma's maar een
middelbare school is geen vakoplei
ding. Een ouder moet gewoon alles
doen om te vermijden dat het kind
zenuwachtig wordt."
Mej. Jansen heeft in zeventien jaar
lesgeven wel de nodige ervaring met
leerlingen opgedaan. „Als het kind
het examen niet heeft gehaald en als
dat niet door luiheid komt, is dat geen
schande. Men beschouwt een jaar dat
moet worden overgedaan als een ver
loren jaar, maar je verliest nooit tijd
van je leven. Het gebeurt beslist wel
dat ik tegen iemand zeg: je zult het
niet in vijf of zes jaar doen, maar je
kunt het wel. Als een kind voor de
tweede keer in dezelfde klas komt te
zitten, is er genoeg blijven hangen om
het dan wel door de stof heen te laten
komen. Mijn ervaring is ook dat dit
soort kinderen, dat wat moeilijk leert,
maar zich vast heeft voorgenomen
erdoorheen te komen, later voor de
maatschappij meer betekenis kan
„Haar hals richt zich op als die van
een witte gazelle; haar taille is rond
en soepel als een gevlochten karwats;
haar haren hebben de weerschijn van
de nacht en omsluiten haar gezicht als
de helm van de strijder; haar ogen
schitteren zacht tussen haar lange wim
pers als de bron temidden van de da
delpalmen; haor wangen zijn als twee
bloemen op het zand; haar mond is
de zachte roze vrucht die de gazelle in
de koningstuin komt stelen. De luister
van haar voorhoofd verjaagt de duis
ternis van de nacht als de flambouw,
die is aangestoken door de vrome he
remiet in de eenzaamheid van de
woestijn."
Kan een vrouw het zich bloemrijker
wensen? Bovenstaande regelen
kunnen worden beschouwd als de sleu-
telpunten van de maquillage 1964:
deze ode aan de vrouw is van een
Marokkaanse dichter. In 1964 inspi
reerde het de makc-up experts tot de
„Rose des sables", een opmaaktech-
niek die in normaal Nederlands luidt:
De sfeer is Marokkaans en 1930, zon,
warm zand en gazelle-ogen. Rouge op
de wangen en de lippen warmrood.
De teint heeft een egale gouden gloed
waarin het karakter wordt aangege
ven door een sterke terugkeer van de
rouge op de wangen, op Marokkaanse
wijze in een ronde toets geplaatst ter
hoogte van de konen (vooral niet door
gewerkt naar de slapen). Hierover
heen wordt een vleugje poeder aange
bracht, welke licht goudkleurig en flu
welig is.
De wenkbrauwen zijn horizontaal, niet
langer geknikt noch rond gebogen,
doch eerder breed en aangezet mei
een grijs potlood.
De wimpers nemen een belangrijke
plaats in en worden verlengd door een
borsteling met een preparaat vanaf
de basis tot de punt der rogharen. Na
het aanbrengen van poeder nogmaals
wimpercosmetique aanbrengen.
Het bovenste ooglid wordt begrensd
door een strakke, langerekte zwarte
Üjn die de ooghoek iets naar buiten
verlegt. Daarboven wordt de turquoise
oogschaduw zachtjes weggedoezeld.
De boog onder de wenkbrauw wordt
donkerder aangezet met behulp van
een champagne-öoré oogschaduw om
'net oog meer diepte te geven.
Het onderste ooglid wordt aan de bin
nenrand (tussen de wimpers en de
oogbol) begrensd door een zwart lijn
tje met een vet potlood of een streek
van de zwarte eyeliner. Ook de wim
pers van het onderste ooglid moeten
nu worden opgemaakt, waardoor het
oog aan uitdrukking wint.
De mond blijft naiuurlijk, waarbij de
eigen lijn van de lippen wordt aange
houden. Een warm-roze getinte rouge
a lèvres wordt aangebracht tot aan de
scheidingslijn van de lippen.
hebben dan somige kinderen bij wie
het allemaal maar aanwaait. Ze heb
ben dan namelijk een zekere levens-
rijpheid gekregen, die ze toch goed
doet terechtkomen".
In gedachten vervolgt ze: „Tk zou niet
willen zeggen dat de schooltijd en die
examens zorgen voor de meest pret
tige tijd, maar het is wel de belang
rijkste. Deze leeftijd is nu eenmaal
de meest geschikte en ik geloof ook
wel dat ze dat inzien".
Verstandige ouders zullen erop toe
zien dat het kind regelmatig ontspan
ning krijgt, dat het kan werken in een
rustige sfeer en dat het voldoende
eet en slaapt. Zoals mej. Jansen zegt:
„Ach, het is allemaal normaal".
Overhoren? Dat is een moeilijke kwes
tie. Mej. Jansen acht het verstandiger
af te wachten of het kind dat zelf wel
wil. En de kinderen met een mede
leerling samen laten werken. „Ja,
daar hoor je wel eens van, maar ik
vrees dat dat vaak kletsen inplaats
van werken wordt".
Als een kind „straalt" terwijl dat
niet nodig zou zijn geweest, wan
neer men zijn intelligentie in aanmer
king neemt, zijn de ouders in de mees
te gevallen mede-schuldig. Ook wan
neer men zelf geen middelbaar onder
wijs heeft genoten en dus geen contro
le kan uitoefenen op de leerstof, be
staat toch altijd de mogelijkheid op
ouderavonden contact op te nemen
met de leerkrachten. Zeker in deze
tijd, waarin de verleiding in de vorm
van televisie, een ruim zakgeld en het
voorbeeld van vriendjes die al werken
en eigen brommers berijden, gemak
kelijk te veel kan worden, is bet zaak
toezicht te houden op de gedragingen
van de kinderen. Iedereen kent zijn
eigen kind goed genoeg om te weten
waarop het examen of de overgang is
afgeketst. Dat komt nooit omdat de
leraar „de pik" op iemand heeft, en
ook niet door al die andere uitvluch
ten waarmee zoonlief of dochter komt
aanzetten. De ware schuldige is de
leerling en in zekere zin ook de in zijn
pedagogische taak tekortgeschoten
ouder En daar kan geen enkel pille
tje verandering in brengen. En an
derzijds mag van de leerling die zich
ondanks geconcentreerd werken niet
Advertentie
Speciale aanbieding
ZUIVER ZIJDE
Surah - pongé en tusfeorzijde.
Bedrukt in magnifieke dessins,
normaal 12,90, 14,90, 16,90.
Nu tijdelijk als speciale verkoop
5,50, 7,50 en 10,- per meter,
90 cm breed.
■^tJtcffeMfuieeÜy
UIA.VSE KERKSTRAAT 44
ziet beloond met een goed resultaat
niet verwacht worden dat na de te
leurstelling ook nog straf wordt geac
cepteerd.
Mej. Jansep zegt rustig: „Pedagogiek
is nu eenmaal geen kwestie van straf
fen. Laat zo'n kind het mits dt om
standigheden dat toelaten natuurlijk
rustig nog een jaar overdoen. Niet
het kind zenuwachtig maken of op een
examen toespitsen. Normaal doen, dat
is het allerbeste".
Ouders, zo zei eens een wijs man, wil
len hun kinderen altijd „meer" laten
worden dan ze zelf hebben kunnen
presteren. Als dat niet gerealiseerd
kan worden, getuigt het alleen maar
van een grote wijsheid die bittere
pil te slikken.
Advertentie
