En de liefde kwam
Stafschool B.B. telt ook huisvrouwen
M onder
cursisten
V
(EINDE)
an en voor de boekenplank
Steinbeck
Wild-West
Nieuwe detectives
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 11 JANUARI 1964
T~)e trein reed door de hete en vochtige kust
vlakte en kwam langs de velden met banaan
bomen en suikerriet. Sammy leunde achter
over op zijn plaats, terwijl hij een grote zak
zoute pinda's met Simba deelde en warme prik-
limonade dronk. Toen hij de limonade op had,
dacht hij na. Hoe lang zou 't zijn naar Durban?
Hij was na een vlucht over Nyassaland en Mo
zambique even buiten Lorengo Marques afgezet.
Er waren maar twee andere mensen in het comparti
ment: een snurkende hoer. die \ol zat met bier. en een
kleine, rechtop zittende man op leeftijd, gekleed in een
lichtgrijs kostuum, met een styf, wit boord om en met
een strooien hoed met een zwarte band op het hoofd.
Zyn handen waren om de gouden knop van een wandel
stok gevouwen en hy had Sammy al een lange tijd strak
zitten aankijken. Sammy keek bet raam uit: hij voelde
zich onbehaaglijk onder de starende blik van de man.
De man had nauwe, blauwe ogen, een puntneus en op
eengeklemde lippen onder een stugge, witte snor. Hy
was ingestapt in Empangeni en hij begon pas te spre
ken toen ze over de Tugela reden.
„Vakantie gehad?"
„Ja", zei Sammy, „Vakantie".
„Heb je geen bagage?" vroeg de man.
„Eh, ja". Sammy dacht koortsachtig na. „Die die is
opgestuurd. Opgestuurd naar Durban. Ik zou eerst
eigenlijk het afgelopen weekeinde terugkomen, maar ik
ben nog wat gebleven".
Hij keek over de velden. Die man was vervelend met
zijn vragen, maar het kon Sammv niet meer zoveel
schelen.
Hij zei: „Wat, is dat al Oemhlali?" en hy stapte uit.
Sammy hoopte, dat er iemand anders in het comparti
ment zou komen zitten, maar hij bleef alleen met de
styve meneer. Hij zei tegen Sammv: „Dat is een colo
bus-aap. Waar heb je die vandaan'"
De jongen zei: „Oh. cadeau gekregen".
..Hoe heet hij?"
..Hy heet Simba". zei de jongen trots.
De man streek over zijn stugge, witte snor en trok met
zijn vinger aan zijn stijve witte boord.
Simha is Swahali-taal", zei hij.
Sammy kreunde en terwijl hij naar de grond keek. om
de blik van de man te vermijden, zag hij dat diens glim
mende. zwarte schoenen versleten en gebarsten waren
en dat er rafels zaten aan de randen van zijn broek.
„Waar heb je gelogeerd?" vroeg de man.
Sammy zei: „Op de boerderij van mijn oom", deed zrin
ogen weer dicht en luisterde naar het ritme van de
wielen, tikketik tik. tikketik tik vlugger en vlugger,
naarmate de trein meer snelheid kreeg.
Schiet op. Durban Oh. schiet op! dacht hy.
Na een paar minuten reed de trein weer door een
station, nn zonder te stoppen: bruggen, gehouwen en
palen maakten donderende en zoevende geluiden. Toen
gingen ze met het kletterend en gillend geluid van ijzer
op ijzer over een rivierbrug: plotseling was hy toen
midden tussen de loodsen, villa's, huizen en fabrieken
van Durban.
„Is dit Durban?" vroeg hij.
„Ja", zei de man. „Heb je die luipaardhuid gekregen
op de boerderjj van je vader?"
Sammv liep er bijna in. Hij voelde een steek, niet ver
oorzaakt door angst, maar door gespannen achter
docht Hy keek naar de man als een wild beest, met
volledige, roerloze waakzaamheid.
„Ik zei de boerderij van myn oom" verbeterde hy de
man.
„Natuuriyk, dat was ik vergeten".
Het einde van de reis is in zicht
De trein kwam tot stilstand en de man stond op.
Sammy ging naar de deur, maar de man hield zijn
stok ervoor, en verhinderde hem om uit te stappen.
„Ik heb vroeger in Kenya gediend bij de King's African
Rifles", zei hij, „en ik zal je eens wat vertellen. Als een
jongen in Zoeloeland in een trein stapt met een colobus-
aap die een Swahili-naam heeft, dan is dat voldoende
om me aan het denken te zetten".
Sammy probeerde zich langs de man te dringen.
„Neemt me niet kwalijk", zei hy.
„Niet zo'n haast", zei de man. „Hoe heet je?"
„Wainwrlght Smith", zei Sammy.
„Dat is niet waar", zei de man. „Ik weet hoe je heet:
het is Sammy. De kranten hebben volgestaan over jou.
Ik heb je!" Sammy probeerde onder de stok door te
duiken: de man greep hem met zyn andere hand, en
liet een onderdrukte kreet van triomf horen.
„Niet weglopen!" zei hij.
|g ml harde ran
stampte met zijn
hak op de glimmende, gebarsten neus van zijn schoen
en trapte tegen zijn schenen. Simba liet zijn tanden
zien, die erg groot en wit waren voor zo'n klein dier,
en zette ze in de hand van de man. Sammy was ver
dwenen.
Kreunend viel de man terug op zijn plaats, terwijl het
bloed uit zijn opengescheurde hand stroomde. Hij was
een gensioneerde majoor en had, tussen zijn vragen
door, in zyn gedachten anderhalf uur lang duizend pond
zitten besteden. Buiten 't station stond Sammy stil. Hij
had geld zat en vond, dat hij de dingen in stijl moest
doen. Hij ging naar een taxi. „Het Duiker Hotel", zei
hy.
HToen Sammy in de taxi zat, voelde hij zich
niet bijzonder triomfantelijk, omdat hij nu
eindelijk bijna bij zijn tante was. Hij voelde zich
lusteloos, maar niet opgelucht. Hij was op weg
gegaan naar Durban en nu was hij er. Maar hij
was heel moe en de verwarde indrukken, die hij
kreeg van de bedrijvige stad, de mensenmenig
te, het verkeer, het lawaai, boezemden hem ont
zag in, zodat hij in elkaar dook en Simba stijf
tegen zich aandrukte.
De verslaggevers, die stonden te wachten in de hoop op
een uitgebreider interview met mrs. Adams, zagen Sam
my pas, toen hij het portier van de taxi had geopend,
en het drong pas tot ze door wie die jongen wel moest
zijn, toen hy het portier had dichtgeslagen en op het
punt stond de chauffeur te bealen. Boven zag. mrs.
Adams de kleine gestalte uitstappen. Al haar kalmte
was plotseling verdwenen en ze rende naar de privé-
lift.
Maar de verslaggevers hadden Sammy het eerst te
pakken. Ze omringden hem en bombardeerden hem met
vragen, tcrwyi fotografen met hun ellebogen duwden en
naar voren drongen, met flitslampen manipuleerden en
hun camera's op Sammy richtten
„Sammy! Hé. Sammy!"
„Kom hier, jongen, Jij bent het toch, hé?"
„Sammy, hoe heb je het klaargespeeld?"
„Waar kom je vandaan, Sammv? Wacht even, een
momentje maar!"
„Sammy! Rustig maar aan; vertel er ons alles van.
Sammy!"
„Blijf zo even staan, jongen. Nee. niet zo!"
„Sammy!"
„Sammv!"
„SAMMY!"
SAMMY wil naar Durban slor
De lift ging naar beneden en gaf Jane Adams dat
nare gevoel, waar ze zo'n afkeer van had, dat ze
de lift alleen in uiterste noodzaak gebruikte. Daar
was die jongen dan. Op de een of andere manier, door
een fabelachtige samenloop van omstandigheden, had
hy zijn doel bereikt. Hier was hy op zyn bestemming,
bij haar, die voor hem definitieve veiligheid betekende.
Ze begon te begrijpen, wat dit allemaal niet zich mee zou
brengen. Ze had hem niet gewild. Maar als een dorstige
reiziger in de woestijn had hij zich voortgesleept, ge
dreven door een fata morgana. De omstandigheden
waren natuurlijk veranderd, nu Sammy erfgenaam van
een fortuin bleek te zijn. dacht ze. Maar ze had hem in
elk geval bij zich moeten nemen, nu hij eenmaal was
komen opdagen, ook zonder geld. Als hij onderweg zou
zyn gestorven, zou ze haar leedwezen hebben betuigd
en verder geen last hebben gehad. Maar nu hy een
maal hier was, kon ze hem moeilijk wegsturen.
Waarom wilde ze de jongen niet?
Hy was niet van haar. Dat sprak vanzelf. Hij was het
kind van Grace. Ze trappelde met haar voet ongeduldig
op de rubbermat.
Het kind van Grace.
hun ouders was verwend en die alle aandacht had
gekregen.
Ik heb er Grace nooit op aangekeken, dacht mrs.
Adams, zoals ze al zo vaak had gedacht. Maar nu
besefte ze voor de eerste keer, dat ze Grace altijd had
gehaat. Grace had alle liefde van hun ouders voor
zichzelf opgeëist en niets overgelaten voor Jane. Nu
wist ze waarom ze Sammy niet had willen hebben.
Daarom had ze zo schoorvoetend de reis naar Kar-
toen gemaakt, had ze op zo'n lauwe manier Predappio
in de arm genomen, daarom had ze het voldoende ge
vonden dc zaak in officiële handen te laten. Ze had
Grace gehaat en ze was haar blijven haten in Sammy.
De lift begon langzamer te dalen en stopte; de deuren
gleden open en ze haastte zich naar de draaideur.
De verslaggevers stonden nu te razen en te tieren
te midden van de mensenmenigte. En tussen hen
in zat Sammy ineengekrompen op de grond met op
zyn schouder de aap, die tegen de mannen zat te
knetteren en dreigend zijn tanden liet zien, zodat ze
hem niet durfden aanraken.
Het was Predappio: de herinnering aan de Italiaan
kwam in de jongen boven, zodat, terwijl hij temidden
van het rumoer even op zijn benen had staan zwaaien,
hij alleen maar het gezicht van de Italiaan voor zich
zag, dat dan weer dichterbij kwam en dan weer terug
week, net als lange tijd geleden de tempelbeelden had
den gedaan bij zyn malaria-aanval. En toen de flits
lampen als bliksemstralen voor zijn gezicht begonnen
te flitsen, liet hij een diep gekerm horen en ging hij op
de grond liggen met zijn armen over zijn hoofd.
Zo vond hem mrs. Adams, die zich met behulp van de
portier en de chef de réception een weg door de menig
te had gebaand, en ze tilde hem overeind. Ze namen
hem mee het hotel in, naar de kamer van Jane Adams.
De journalisten volgden, want het was onmogelijk ze
buiten te houden, behalve dan door de politie te waar
schuwen. Ze bleven wachten voor de kamerdeur en
klopten en riepen nu en dan.
Al heel gauw had Sammy zich genoeg hersteld om op
de rand van een stoel te kunnen zitten en thee te
drinken. Afwezig gaf hij Simba koekjes, terwijl Jane
Adams by stukjes en beetjes verslag van zijn avonturen
uit hem kreeg.
„Hier ben ik dus", besloot hij.
Het kloppen op de deur werd erger: de verslaggevers
riepen naar mrs. Adams om ze toch een kans te geven
en ze binnen te laten.
„En", vroeg ze de jongen, „wat moet ik doen?"
Haar blik viel op de luipaardhuid en ze zei: „Je hebt
me verteld, dat jij die luipaard hebt gedood".
Maar een luipaard was de wereld niet. De wereld was
een verward geschreeuw, gebeuk op je deur, terwijl
heel je wezen er naar hunkerde om weg te kruipen
en alleen gelaten te worden.
Sammy keek van zijn luipaardvel naar zijn tante en
toen zijn ogen de hare ontmoetten, wist ze zichzelf in
die jongen. Ze ging naar hem toe, sloeg haar armen
om hem heen en zei niets. Maar ze begreep, dat zó de
liefde te werk ging, dat die binnensloop langs achter-
paadjes en zich dan plotseling openbaarde in volledig
bezit van het hart, aan het eind van een reis. hoe lang
die ook geduurd mocht hebben.
De jongen maakte zich zachtjes los uit haar greep en
ging slaan.
„Laat ze maar binnenkomen", zei hy.
Aan het einde van zijn lange reis ontmoet Sammy
zijn tante Jane (de actrice Zena Walker in de lion-
film)
DE in februari 1951 in Barneveld geopende stafschool van de
BB. thans gevestigd in de riant gelegen villa De Vanenburg
te Putten, kan zich verheugen in een unieke belangstelling.
Vertegenwoordigers van de Verenigde Naties. Engeland, de V.S.,
Italië. Pakistan en alle mogelijke andere landen ondernamen in de
loop der jaren een reis naar Barneveld of Putten om deze school,
die uniek is in Nederland, met een bezoek te vereren. Sinds de opening
door de toenmalige minister van binnenlandse zaken heeft de school
'n 27.000 cursisten afgeleverd, verdeeld over 900 cursussen. Met uit
zondering van drie vakantieweken in de zomer is de stafschool het
gehele jaar werkzaam, waarbij gemiddeld vijftig cursisten in de villa
verblijven. Zij volgen cursussen, in tijdsduur variërend van een dag
tot enkele weken. Teneinde tijdrovend heen en weer reizen zoveel
mogelijk te voorkomen, wordt de cursisten van maandag tot en met
vrijdag onderdak verleend.
Directeur F. O. B. Musch legt
zijn oor te luisteren bij de
mobilofooninstallatie in het
verbindingslokaal van de BB-
stafschool te Putten.
Voor de praktische reddingsles-
sen heeft de rijksgebouwendienst
naast de villa een speciaal ge
bouw gecreëerd, dat men de
naam „Schaapskooi" heeft gege
ven. Het gebouw dient ter ver
vanging van de toren, waarmee
de cursisten vroeger in Barneveld
oefenden.
Deze toren had het nadeel, dat het
weer de lessen dikwijls vertraagde.
In de Schaapskooi kunnen de cur
sisten onder allerlei omstandighe
den oefenen met redlijnen, ladders,
brancards en alle andere onmisbare
attributen voor een doeltreffende
reddingsactie. Later denkt men bij
de stafschool de mogelijkheid tot
praktische oefeningen voor de
brandweer te creëren. De bespre
kingen daarover duren nog voort.
De dienst voor de bestudering van
de reddingsmogelijkheden bij een
atoomoorlog of een bacteriologische
en chemische oorlogsvoering be
schikt over een speciaal lokaal met
een groot aantal douchecellen,
waarin de cursisten zich kunnen
ontsmetten. Direct gevaar treedt tij
dens het geven der lessen niet op.
Maar wie bepaalde tijd heeft rond
gelopen in een gaspak is wel aan
een verfrissende douche toe. Hoe
wel het tijdens de laatste wereld
oorlog niet is uitgedraaid op het
gebruik van bacteriën of chemica
liën, houdt de ABC-dienst van de
Bescherming Bevolking nog altijd
rekening met die mogelijkheid. Wel
staat vast, dat de mogelijkheden van
een atoomoorlog op de eerste plaats
komen.
men. Deze organisatie dient te zor
gen, aldus de minster, dat het mo
reel van de bevolking hoog blijft
vóór, tijdens en na een vijandelijke
aanval. Men dient een duidelijk in
zicht te krijgen van hetgeen te
wachten staat in geval van oorlog,
zonder overdrijving, maar ook zon
der verdoezeling van de feiten. In
het eerste geval leidt men de be
volking tot moedeloosheid.
Het tweede laat de mogelijkheid
over tot een morele inzinking, zo
dra de confrontatie met de werke
lijkheid een feit wordt. Het is zaak
de bevolking vertrouwen bij te
brengen in de BB en in de leiding
daarvan. De school dient in belang
rijke mate bij te dragen aan de
realisering van die wensen. Aldus
de minister.
nucleaire oorlog van belang is het
potentieel in handen van minder
personen te geven.
Beschikte de stafschool in Bar
neveld op het landgoed De
Schaffelaar over 110 bedden,
de zeventig in Putten blijken in
praktisch alle gevallen ruim vol
doende te zijn. Wel brengt het ver
lenen van onderdak aan gemiddeld
zo'n vijftig cursisten problemen
mee. Daarom onderscheidt men op
de school twee afdelingen; een edu
catief deel met vier vaste docenten
en één economische afdeling met
aan het hoofd de heer Pieters, die
ervoor zorgt, dat de cursisten voe
ding en onderdak krijgen.
Hij beschikt over twintig man per
soneel voor keuken, kantine, eet
zalen en tuin, zodat het de cursisten
aan niets behoeft te ontbreken. De
maaltijden zijn niet luxueus, maar
goed, terwijl de slaapvertrekken,
variërend van éénpersoonskamers
tot ruimten voor vier cursisten, vol
doende comfort bieden.
Het systeem, waarbij de cursisten
gedurende de werkweek in de Va
nenburg verblijven, voldoet goed.
De mannen kunnen zich voorberei
den op de cursussen, terwijl tijd
rovende reizen worden voorkomen.
De deelnemers komen uit alle delen
van het land. Nu en dan zijn er
ook %'rouwelijke cursisten van de i
dienst sociale verzorging. In de
meeste gevallen zijn het dames die
gedurende zo'n cursus hun gezinnen 1
in de steek laten. Het spreekt daar-
om vanzelf, zo vindt de heer Musch, I
dat hen hier een goede verzorging
moet wachten.
Assortiment
De BB-stafschool onderscheidt
een assortiment van dertig
verschillende cursussen, die
men naar gelang de behoefte dik
wijls of een enkele maal organi
seert. De school tast via de top
figuren de behoefte naar een be
paalde cursus af en baseert daarop
haar planning.
De stafschool stelt alles in het werk
om de kennis van de docenten op
een zo hoog mogelijk peil te bren
gen. Inzake de gevolgen van een
oorlog met conventionele wapens
heeft men veel geleerd van Enge
land. De Amerikanen fungeerden
als leermeesters voor wat betreft de j
problemen ten aanzien van een nu
cleaire oorlog.
De proeven in de Nevada-woestijn
en vooral ook destijds de onder zul
ke dramatische omstandigheden op
gedane ervaringen van Hiroshima
vormden de basis voor veel cur
sussen op dit gebied. Het is de taak
van de BB en de daaraan verbonden
stafschool te trachten de gevolgen
van een eventuele kernaanval zo
klein mogelijk te houden. Daarbij
wordt uitgegaan van de veronder
stelling, dat binnen een bepaalde
kring rond het 0-punt van een
kernexplosie alles vernietigd wordt,
doch dat daarbuiten veel gewon
den al dan niet onder puin bedol
ven, gered kunnen worden.
De heer Musch vergelijkt het met
een verkeersongeval, waarbij men
voor de doden niets meer kan doen,
doch alles in het werk kan stellen
om de gewonden zo spoedig moge
lijk naar een ziekenhuis of arts te
brengen om te trachten de gevolgen
zoveel mogelijk te beperken. Het
heeft geen zin het hoofd in de schoot
tc leggen op basis van de (onjuiste)
theorie, dat bij een atoomaanval al
les verloren is, zegt hij.
Oriëntatie
Cursisten
De leerlingen van de school be
staan uit alle mogelijke staf
functionarissen bij de BB,
zoals kringhoofden in de kringen
werkzaam zijnde functionarissen
leidinggevende figuren van dc mo
biele colonnes en hoofden van de
verbindingsdienst. Men past een
sneeuwbalsysteem toe, waarbij de
cursisten wordt opgedragen hun
kennis in regionaal of lokaal ver
band over te brengen op andere
BB'ers.
De heer F. O. B. Musch, sinds 1 april
1962 directeur, herinnert graag aan
de woorden van de toenmalige mi
nister van binnenlandse zaken, uit
gesproken bij de opening van de
school.
De minister merkte toen op, dat een
oorlog bij voorbaat als verloren kan
worden beschouwd als het achter
land versaagt en ineenstort. Het is
de taak van de BB dit te voorko-
De school ging van start met
een aantal oriënteringscur-
sussen, bestemd voor een
groot aantal autoriteiten, artsen en
voorlichtingsfunctionarissen. Daar
naast kwamen meer gespecialiseer
de cursussen op gang voor de hoof
den van de zelfbescherming, de be
drijfszelfbescherming, buitendiens
tenassistenten, die belast zijn met
de werving, opleiding en binding
van de BB-ers, officieren en onder
officieren van de mobiele colonnes
en dames van de dienst sociale ver
zorging.
Geleidelijk werkte men cursussen
uit van algemeen oriënterend tot
technisch gedetailleerd, zodat steeds
meer staffunctionarissen in de ge
legenheid waren hun kennis te ver
rijken. Een en ander geschiedt uit
sluitend op vrijwillige basis met
uitzondering van de noodwacht-
plichtigen.
Na deze eerste periode ontstond het
inzicht, dat het leidinggevend appa
raat op een hoger niveau gebracht
moest worden. Nieuwe cursussen
werden ontworpen, waarbij de cur
sisten onder meer de gelegenheid
kregen oefeningen op de kaart te
houden.
Ook voor de verbindingsdienst
kwam een speciale cursus tot stand,
waarvoor een apart lokaal werd in
gericht, compleet met mobilofoon-,
en portofooninstallaties, relaiskasten
van de telefooncentrale e.d. Dit
aanpassen aan het leerstofprogram
ma viel samen met een reorganisa
tie in 1961, waarbij de indeling van
het land een wijziging onderging.
Voorheen kende men 42 a-gemeen
ten en 70 b-kringen, thans zijn die
aantallen teruggebracht tot één a-
gemeente (Amsterdam) en vijftig
a- en b-kringen. Daarbij ging men
ervan uit, dat het in geval van een
Mocht zich een ramp voor
doen, dan rijden verbindings
wagens uit met twee BB-ers
van de Verbindingsdienst die
portofoons dragen met een
bereik van drie en een halve
kilometer. Na het betreden
van het rampterrein melden
zij hun ervaringen draadloos
aan de verbindingswagen,
vanwaar hun boodschap per
mobilofoon wordt overge
bracht naar de centrale post.
Werk van Daphne
du Maurier
De Engelse schrijfster Daphne du
Maurier heeft al een hele rij ro
mans geschreven. Het zyn boeken,
die zich aangenaam laten lezen en
voor verscheidene romans heeft zy
zich heel wat historisch onderzoek
moeten getroosten, omdat ze graag
geschiedkundige elementen in haar
verhalen verwerkt.
Bij A. W. Sijthof te Leiden ver
scheen een vertaling van haar ro
man „De Glasblazers", waarin een
beschrijving wordt gegeven van het
Franse glasblazersleven in het mid
den van de achttiende eeuw. Waar
om Daphne zoveel belangstelling
voor die glasblazers heeft? Wel ze
stamt er van af!
Tijdens de Franse revolutie vluchtte
haar familie naar Zuid Engeland
en zo kon het gebeuren, dat een na
zaat van een Franse familie thans
betekenisvolle bijdragen levert tot
de Engelse romankunst
„De Glasblazers" werd door de fir
ma Sijthoff keurig verzorgd uitge
geven.
De vlucht van de
dansende beer
In de prisma-serie van de uitgeverij
Het Spectrum N.V. te Utrecht-Ant-
werpen is verschenen „De vlucht van
de dansende beer" van Mark Ras-
covich. In dit boek wordt het Sow-
jetsysteem in een heerlijke satire en
op vaak komische wijze onder de loep
genomen. Hoofdfiguur is Natasja.
officieel geëerd als „verdienstelijke
kunstenares van de Sowjet-Unie"
Zij is namelijk de beroemdste dansen
de berin van heel Rusland. Zij wordt
echter oud en als ze op de Britse am
bassade een voor Rusland pijnlijk in
cident veroorzaakt, briest het Krem
lin, dat ze gezuiverd moet worden
Het ministerie van cultuur en de vei
ligheidsdienst vertalen dit bevel als
volgt: „afmaken, opzetten en een
plaats in de „Erehal der natie" ge
ven". De dompteur wil echter van het
dier geen afstand doen en hij slaat
met Natasja op de vlucht. Stof ge
noeg dus voor een bijzonder aantrek
kelijk boek.
Uitgeverij Querido te Amsterdam
kwam met de tweede druk van de
Salamander „Aan een onbekend
God" van John Stembeck, het ver
haal van een boerenfamilie, die naar
het vruchtbare Californië trekt. Daar
blijkt het echter ook met te zijn wat
ze er van verwacht hadden en de
droogte verdrijft ze weer Alleen
Joseph blijft achter, verbonden als<
hij zich voelt met het land.
Voor grotere jongens kwam weer
een Kansas-Kid op de markt. J
Blinxma schreef „Kansas-Kid en
het eenzame opperhoofd", uitgege
ven door U M- Holland te Amster
dam. Het eenzame opperhoofd „gek
paard" is zyn naam. ontvlucht het
voor hem martelende leven in een
reservaat. Kansas-Kid raakt be
trokken in gevechten tussen blan
ken en roodhuiden. Een spannend
boek met een historische achter
grond.
Bij Sijthoff in Leiden verscheen van
Agatha Christie onder de titel „De
Muizenval" een reeks van vijf korte
detective-verhalen, alle ware mees
terstukjes. Dezelfde uitgever Het
verschijnen „De moord op Francie
Lake" van Julian Symons. Een vlot
geschreven detectiveroman en toch
ook nog iets meer want Symons
maakt duidelijk, dat hij wel iets
heeft tegen bepaalde tijdschriftuit
gevers in de Verenigde Staten.
In de Zwarte Beertjes-serie ver
scheen van George Simenon „Over
de Scheidslijn". Zoals Simenon wel
meer doet. schreef hij dit werkje
half als roman en half als detective. I
Het is een echte Simenon en zijn
grote schare, vaste aanhangers zal
deze Nederlandse uitgave van „Le
Passage de la Ligne" stellig met
enthousiasme begroeten.
Nederland is een schrijver van ori
ginele detective-verhalen rijker ge-
worden. Van deze nieuwkomer ver
scheen in de Antilope-reeks (We
reldvenster Baarn) „Een half paar
schoenen" en „Revolver met mono-
gram
De schrijver, die psychiater is. heeft
er de voorkeur aan gegeven zich te
verbergen achter dc schuilnaam
„Dick Pointer". Welnu, Dick heeft
een paar aardige boekjes geschre
ven. Blijkbaar was het schrijven
voor hem een ontspanning en dat
laatste zal het zeker ook zijn voor
vele lezers. Er verschijnen honder
den detective-verhalen, welke van
minder kwaliteit zijn dan Dick Poin
ters werk en dus bevelen we deze
boekjes graag aan voor ontspanning
na een drukke dag of voor af
leiding tijdens een eentonige trein
reis!
