DE BOOT NAAR JUBA CHINA STREEFT NAAR DE LEIDING IN COMMUNISTISCH BLOK Beethoven's violen worden gerestaureerd Kunstgebit? Weense dierenpsychiater helpt honden en katten Engelse studie over tweespalt tussen Lenins erfgenamen TUSSEN MOSKOU EN PEKING (I) DIEREN OP DE DIVAN Maar de \atten vertellen geen dromen Diagnose Angstcomplex Jonge wetenschap Uitkering ineens gevraagd voor de mijnindustrie Nieuwe organisatie toonkunstenaars SAMMY wil naar Durban (XIII) Verschillen Mao: meer inzichten DINSDAG 5 NOVEMBER 1963 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 een van communisten, die toch geen plan hadden weg te breken uit het blok en dat door zijn geografische ligging en het feit dat alleen de Sowjet-Unie zijn grens met Duits land garandeerde ook moeilijk kon. In Hongarije daarentegen wilden de rebellen wél het communistische blok verlaten, zij wilden een neutra- listisch bewind instellen, en geogra fisch bezien zou dat gekund hebben ook. Crankshaw maakt in dit verband de opmerking dat Mao dus toonde van uit communistisch standpunt bezien meer inzicht te hebben dan Kroesj- tsjew. Blijkbaar wilde hij deze laten voelen dat hij niet de man was die in Stalins voetsporen kon treden. In feite was het dus toen al zo dat China ophield Moskou als leider van het communistische blok te aanvaar den. Maar toch leek het in 1957 nog of China en de Sowjet-Unie de beste vrienden waren. Samen hadden ze dat jaar de leiding bij de Leninher- denldng in Moskou. En samen dien den ze een resolutie in met richtlij nen voor de verdere strijd voor de wereldoverheersing van het commu nisme. China bereikte daarmee dat de andere communistische landen het gingen zien als één van de twee belangrijkste landen van het commu nistische blok. Maar de Chinese verlangens gingen verder: men wilde de Sowjet-Unie voorbijstreven. Niet lang duurde het dan ook voor de twee landen in ern stige geschillen verwikkeld waren, geschillen die niet meer bijgelegd zouden worden en die nu ook in de openbaarheid zijn. Advertentie) Met Dentofix zit het steviger Dentofix vormt een zacht, beschermend laagje en houdt het kunstgebit veel vaster en veiliger op zijn plaats. Het zit prettig en men kan rustig eten, lachen, niezen en spreken, in vele gevallen even gemakkelijk als met een natuurlijk gebit. Dentofix ver mindert de voortdurende angst voor los raken en verschuiven van het gebit en voor komt verwonding van het gehemelte. Den tofix hijudt ook de adem fris. Geen onaan-, genarr» smaak, of hinderlijk gevoel, ffiijs per strooibus slechts f. 2,35, bi| apotheken en drogisterijen. Het Hongaarse militaire hof heeft, naar radio Boedapest heeft gemeld, een Hongaars echtpaar wegens spionage voor West-Duits- land veroordeeld. De man kreeg acht Jaar en de vrouw drie laar gevangenisstraf. 9 Volgens het blad Selskaya Tsizn is een ar beider van een graanverzamelstation nabij Ivov, in de Oekraine, wegens diefstal van staatsgraan tot 15 Jaar gevangenisstraf ver oordeeld. De bende waarvan hij aan het hoofd stond, stal in totaal 200 ton. Een twee de bendelid kreeg 14 Jaar. (Van een correspondent). De Weense dierenpsychiater dr. Ferdinand Brnnner, behoeft zich over gebrek aan belangstelling niet te beklagen. Natuurlijk ko men zijn meestal viervoetige pa tiënten niet uit zichzelf bij hem doch worden zij door een be zorgde baas of bazin bij hem ge bracht. Deze honden, katten en andere dieren lijden aan „storingen van het zieleleven" en dr. Brunner probeert ze te genezen. Hij vindt dat een betere methode, dan de dieren, alleen maar omdat ze „lastig" zijn, of „gek doen", af te maken. En in dit opzicht heeft hij dierenvrienden aan zijn kant. De geestelijke storingen bij viervoe tige patiënten zijn meestal betrekke lijk eenvoudig te verhelpen. Niet de behandeling bezorgt de dierpsychia- ter moeilijkheden. Veel meer hoofd brekens kost hem het stellen van de juiste diagnose want dieren kunnen nog steeds niet praten en katten en honden vertellen nu eenmaal niet hun dromen als ze die hebben in de vorm die de mens kent zoals dat van de geestelijk gestoorde mens, die bij de psychiater op de divan terecht komt, verwacht wordt, Hier moeten dus de eigenaren van het dier te hulp komen en de dokter precies vertellen over het verleden en heden van poes of hond. Raarby komt dan van alles aan het daglicht. Bijvoorbeeld, dat het fox- terrierteefje zich blijkbaar een „on begrepen vrouw" voelde en ten gevol ge van te weinig aandacht in alle mogelijke ingebeelde ziekten vluchtte, heel „zielig" deed en eigenlijk niets mankeerde. In een concreet geval: het foxje wen telde zich in beangstigende krampen over de grond, hetgeen het hele ge zin in opwinding bracht. Geen dieren arts kon iets vinden. Dr. Brunner gaf de raad, geen enkele aandacht meer aan die aanvallen te besteden en het dier te negeren. En inderdaad: het diertje zag na enige tijd af van haar vreemde luimen en werd een doodge wone gezonde hond. Of het geval van de herdershond Ukas, een forse reu, die in huis ge weldig moedig was, op straat daar entegen met de staart tussen de po ten, angstig' om zich heenkijkend langs de huizen sloop. Hjj was niet te kalmeren, tot dr. Brunner er, na een gesprek met de eigenaar, achter kwam, dat Ukas als jong dier eens van een neersuizend rolluik vreselijk geschrokken was. De behandeling door de dierpsychia- ter bestond uit een kalmerend middel en het geven van het lievelingsvoer aan de hond in de onmiddellijke na bijheid van een met veel lawaai slui tend rolluik. Met het lekkere hapje voor ogen verloor Ukas de vrees voor het lawaai en was genezen. Terwijl de dierpsychologie al lang wordt beoefend is de diepsychiatrie nog een zeer jonge wetenschap. In Europa en de V.S. zijn nog geen tien mensen, die zich er mee bezighouden. Maar zij hebben intussen reeds vast gesteld, dat veel nerveuze storingen bij het huisdier het gevolg zijn van het nauwe en onnatuurlijke samen wonen van mens en dier. De hond, die van nature in een groep thuishoort, „voelt" zich gauw een zaam. De kat daarentegen, een uit gesproken individualist, moet soms haar hele leven lang de onmiddel lijke nabijheid van mensen op een klein flatje verdragen. Is het een wonder, dat zo'n dier zo nu en dan uit z'n evenwicht raakt? Sammy zei: „Iets langers kan ik niet bedenken. Vijf jaar geleden was ik nog maar vijf en over vijf jaar ben ik bijna zestien. Dan ben ik groot. Ik kan het niet raden". De Algemene Nederlandse Bedrijfsbond Mijnindustrie heeft op een in Brunssum gehouden kaderbijeenkomst een aantal verlangens geformuleerd, die ter kennis zjjn gebracht van de minister van eco nomische zaken en het bedrijfsschap voor de steenkolenmijnindustrie. Naast de verbeteringen van arbeids voorwaarden, waarover in de Stichting van den Arbeid reeds overeenstemming is bereikt, vraagt de bond een uitkering ineens van een weekloon, uitbreiding van de vakantie met twee dagen en aanpassing van de pensioenen aan de gestegen lonen. De kaderbijeenkomst heeft geconstateerd dat de belangen van de Nederlandse steenkolenmijnindustrie en daarin werkzame werknemers ern stig worden geschaad door de oneerlijke concurrentie, voortvloeiende uit de be staande staatshulp aan de steenkolen- mijnbouw in andere E.G.K.S.-landen. Ondanks jarenlange besprekingen is nog steeds geen internationaal geco ördineerd energiebeleid tot stand geko men. De bedrijfsbond stelt verder vast dat er een groot gebrek aan werknemers is als gevolg van de steeds stijgende onrust onder de werknemers in de steenkolenmijnindustrie en door het ge brek aan vertrouwen aan het voort bestaan van de industrie. Dit wordt me de veroorzaakt door het sterk achter blijven van de lonen en andere arbeids voorwaarden zodat, indien niet op zeer korte termijn de vereiste maatregelen worden genomen die tot herstel van het vertrouwen leiden, het verloop onder de werknemers een omvang zal aannemen die voor de Nederlandse mijnbedrijven catastrofale gevolgen zal hebben. De bond meent, dat de overheid de nodige maatregelen moet nemen voor hulp aan het Nederlandse steenkolenmijnbedrijf ter herstel van de verstoorde concur rentieverhouding. Gevraagd wordt op korte termijn een algemeen energiebe leid te gaan voeren, waarin de steen kool een vaste plaats dient te hebben. 9 Vijf Zuidslavische opvarenden van een vrachtschip, dat in de Canadese haven Sorel graan voor de Sowjet-Unie laadde, zijn van hun schip gedeserteerd en hebben in Canada politiek asiel gevraagd. Het N.V.V. gaat op 15 november een nieuwe organisatie van toonkunstenaars oprichten. De oprichtingsvergadering wordt gehouden in Amershof of Amers foort. Zoals bekend is stelde het N.V.V. na het royement van de N.T.B.-leden van deze organisatie in de gelegenheid weer lid te worden van het N.V.V. Aan de hand van de binnengekomen reacties zou worden beslist of tot oprichting van een nieuwe landelijke organisatie zou wor den beslist of tot oprichting van een nieuwe landelijke organisatie zou wor den overgegaan. In Hilversum werd kortgeleden reeds een nieuwe groep van toonkunstenaars geformeerd, die het niet eens was met het beleid van de N.TT.B. en aansluiting wenste bij het N.V.V. Evenals het Beethovenhuis in Bonn en daar ge- exposeerde muziekinstrumen ten van de grote Duitse meester (1770-1827), worden thans Beethovens strijk kwartet-instrumenten geres taureerd. De Keulse Instrumentenbouwer Bünnagel heeft opdracht gekre gen de twee violen, een altviool en een cello, weer klank en glans te geven. Want de meer dan 250 jaar oude instrumenten vertonen ernstige beschadigingen, zoals scheuren, barsten en vervormin gen. In 1800 kreeg Beethoven de vier instrumenten ten geschenke aan geboden van vorst Lichnowsky een beschermer van de meester Sinds die tijd liet Beethoven zijn strijkkwartetten op deze in strumenten repeteren. Op de rug zijde van elk heeft hij zijn initia len in de lak gekrast, twee ervan heeft hij bovendien nog voorzien van een zegel op de hals. De vio len werden door Nicola Amati (1690) en Josef Guarnerius, de iltviool door Vincenno Rugeri (1680) en de cello door Andrea Guarnerius gebouwd. Hun waar de zou tegenwoordigd ongeveer 150.000 gulden bedragen. Door Beethoven bespeeld, gesigneerd en gezegeld hebben zij voor ver zamelaars en liefhebbers echter een niet in geld uit te drukken waarde. Onze foto toont de kost bare instrumenten in de werk plaats van Brünnagel in Keulen. f Advertentie) Reumatiek T O G A L H ELPT Griep TOGAL H ELPT Migraine T O G A L H ELPT Menstruatiepijn TOGAL H ELPT Verkouden TOGAL H ELPT Hoofdpijn TOGAL H ELPT Spit TOGAL H ELPT Eensgezind gingen ze zitten met hun ruggen tegen een muur. De oude man zuchtte dankbaar voor de schaduw van de bladeren. Hij zei: „Zeven jaar", en geeuwde. „Zeven jaar", herhaalde hij langzaam en zijn ogen sloten zich, terwijl de woorden, die hij mompelde, wegstierven. „Zeven.... zeven jaar.... op het pad... van.... God". Aboe Loebaba sliep. r\e ogen van de neger waren geel en bloed- doorlopen, maar toch vriendelijk en wijs en zijn mond was breed en rustig onder zijn brede, ronde neusvleugels. Hij klopte Sammy op zijn hoofd en zei: ,,De anderen zullen voor je zorgen. Blijf bij ze en loop niet weg. Ik weet hoe kleine jongens zijn, ze rennen altijd rond en hebben geen rust in hun achterwerk. Blijf hier totdat ik de kaartjes heb genomen Met waardigheid begaf hij zich naar het kantoor bij de aanlegsteiger. De metgezellen van Aboe Loebaba zaten gehurkt bij hun bundeltjes, die waren geknoopt aan sterke, gebogen stokken. Sommige tekenden wat in het stof; anderen zongen zachtjes in hun eigen taal, in een toonaard, die de jongen vreemd in de oren klonk, want hij was gewend geraakt aan Arabische muziek. Een magere, gerimpelde neger, die naast Sammy zat, gaf hem een gierstkoekje en een grijze bal koude rijst, waarop een paar korrels ruwe suiker lagen. „Eet", zei hij en Sammy liet geen tijd verloren gaan. Hij liet een paar onduidelijke woorden van dank horen, terwijl hij met volledige overgave het voedsel opschrok te en de man in heel gebrekkig Arabisch tegen hem sprak. „Goed", zei hij. „Alles nu goed. Wij takoeri, pelgrims. Komen ver, gaan ver". Zijn vermoeide kleine ogen licht ten op en hij zei met oneindige trots: „Ana sjoeft Mec ca: Ik heb Mekka gezien". Wat hem betrof viel er verder niets te zeggen. Hij be gon te dommelen en de jongen bleef naast hem zitten totdat Aboe Loebaba terugkwam, die heel tevreden bleek met het resultaat en zich een beetje plechtig ge droeg. Hij sprak zijn volgelingen toe in hun eigen taal, nam van sommigen geld in ontvangst en gaf kleine be dragen aan anderen. Hij zei tegen Sammy: „Zo, mijn zoon, dat is geregeld. We gaan morgen op de boot naar Juba. Hier". Sammy nam het wisselgeld aan, dat Aboe Loebaba hem voorhield. Toen keek de man naar de zon. „Broeders", riep hij, „het is tijd voor het gebed" en het hele gezelschap boog zich naar de grond. Na het gebed brachten de pelgrims hun bagage naar de aanlegsteiger. Een paar bleven achter om erop te passen; velen vielen in slaap, waarvoor ze een onuit puttelijk vermogen hadden; en Sammy bleef dicht bij Aboe Loebaba, die met de jongen langs de oever van de rivier wandelde. Hij ondervroeg Sammy vriendelijk maar scherp, totdat hij de hele geschiedenis van de jongen kende. Toen Sammy alles had verteld, zuchtte de oude man. „God weet werkelijk alles", zei hij, „en tot hem beho ren alle geheimen en mysteries. Ik weet niet waar dit Durban ligt, hoewel ik het niet graag toegeef, want ik geloof, dat ik het grootste deel van de wereld heb gezien". „Het kan toch niet veel verder zijn", zei Sammy. „Ik was tien toen ik vertrok en ik begin nu tegen de elf te lopen. Ik ben al een hele tijd onderweg". Aboe Loebaba glimlachte. „De wereld is groot". Hij keek Sammy strak aan en zei: „Hoe lang denk je, dat wij al op reis zijn?" Sammy aarzelde en waagde het toen te raden: „Een jaar.?" Aboe Loebaba zei: „Raad nog eens". Sammy's laatste terughoudendheid verdween. Hij merk te helemaal niet hoe schrander en bedreven de oude man geestelijk contact met hem legde. Hij hield van raadsel-spelletjes, dat was alles. „Oh", zei hij, „dan weet ik' het niet. Is het langer dan een jaar?" Aboe Loebaba knikte. De middag legde zich over de wereld en de zon teis terde met trillende stralen het land en het water. De hemel bestond uit heet metaal, gloeiend kwikzilver en gesmolten koper. Het geluid van de mensen begon weg te sterven toen de zon zijn rijk opeiste en hen met ge weld tot rust dwong. Het gebabbel, het gelach, de schreeuwen en de gesprekken verdwenen en opeens drongen andere geluiden zich op: de kreten van vogels, het plotselinge springen van een vis boven het water, het gesjirp, gepiep en gezoem van insekten, die aan de zon niet de tol van de slaap hoefden te betalen. „Vijf jaar Aboe Loebaba schudde het hoofd, terwijl hij zijn ogen met moeite openhield. Toen de Chinese Volksrepubliek op 1 oktober 1949 geproclameerd werd kon de Sowjet-Unie echter moeilijk iets ander doen dan deze in het communistische blok verwelkomen. En China toonde zich bereid Moskou als leider van het blok te erkennen. Dat bleef zo tot Stal in van het to neel verdween en na verloop van tijd Kroesjtsjew te voorschijn kwam. Nu zegt China: we zullen zien wie op den duur de meeste aanhangers in het communistische blok krijgt. Want het de leiding krijgen van dat blok is stellig een Chinese ambitie. Een belangrijke factor in het ge schil tussen de Sowjet-Unie en de Chinese Volksrepubliek is wat men het chronologische verschil zou kun nen noemen. De Sowjet-Unie is thans een gevestigde mogendheid, die de positie van tweede ter we reld na de Verenigde Staten heeft weten te verwerven, zoals Kroesjt sjew telkens zei toen hij Amerika be zocht. Maar China staat nog maar aan het begin. Het wordt door de Verenigde Staten zelfs niet erkend, het is nog niet als lid toegelaten tot de Ver enigde Naties, en de relatieve wel vaart van de Sowjet-Unie kent men in China nog niet. En het feit dat Kroesjtsjew steeds op die welvaart pocht ergert de Chinezen enorm. Er zijn veel meer verschillen: ter wijl de Sowjet-Unie nog maagdelijk land heeft, kampt China met een af schuwelijke overbevolking. Wat meer is: China is nu reeds verder op de weg naar het communisme gevorderd dan de Sowjet-Unie. In de Sowjet- Unie kent men nog geen communes: De man stond als een ooievaar en steunde met één voet op de kuit van zijn andere been. Hij leunde op een stok en keek nergens naar, stond daar maar onbe weeglijk op de kleine open plek, ommuurd door reusach tig hoog gras. Hij was bijna een meter tachtig lang, hij was mager, en zijn naakte zwarte lichaam was be smeerd met grijze as, zodat hij eruitzag als een spook verschijning; zijn ogen waren uitdrukkingsloos terwijl ze staarden over de rivier: ogen die in de ledige ruim te keken, ogen, die geen angst meer kenden, geen genoegens en geen honger en zelfs geen nieuwsgierig heid; als een krokodil zich in het water liet glijden, on middellijk gevolgd door het gestamp en geplas van de stoomboot, die om een bocht van de rivier kwam, be woog de Dinka zich niet en draaide hij zijn hoofd niet om, om de boot een blik waardig te keuren. „De Dinka's zullen nooit veranderen," meende men vroeger; „de Dinka's zijn een deel van Afrika, dat nooit zal worden geraakt door de westerse beschaving." Maar een Dinka heeft nu een hoge post in de regering van de Soedan. En deze, naar wie Sammy onverschillig keek zonder te voelen dat er iets ongerijmds aan was, droeg een Edenhoed. De raderstoomboot ging hem voorbij, stroomopwaarts als een dikke dronken eend met kleintjes. Hij slingerde heen en weer op de stroom, kwam er soms dwars op te liggen en duwde de begeleidende schuiten tegen de oever. De Dinka bleef. De tijd ging voorbij, net als de boot. Op de aanlegsteiger had Sammy gedacht, dat hij op de stoomboot zelf zou reizen, maar die was voor behouden aan belangrijke mensen. De minder belang rijke gingen met de eersteklas schuit, die langszij de Aboe Loebaba, in de Lionfilm gespeeld door Orlando Martins. stoomboot was gebonden. Aan de andere kant dreef een tweede schuit, geladen met vrachtwagens en de alom tegenwoordige Landrovers, en, verder naar voren, wa ren nog twee schuiten vastgebonden: de tweede en de derde klasse. De pelgrims, en Sammy met hen, reis den derde klas. Op de stoomboot hingen lusteloze blan ken en Soedanese ambtenaren rond de zonneschermen op het bovendek; de oude rotten zaten blasé te dutten, de anderen vakantiegangers en een paar op de hu welijksreis zochten met hun ogen het moeras af, slaakten uitroepen bij het zien van krokodillen en nijl paarden, begonnen bij vlagen tegelijk te babbelen en fotografeerden de indrukwekkende gestalten van in boorlingen aan de oevers. Het land bestond geheel uit water en gras. En wat voor gras! Sammy had nog nooit zoiets gezien. Er wa ren grote papyrusbossen waarvan de volgroeide sten gels wel zes meter hoog waren, bossen die kraakten en ritselden en die een ondoordringbaar bolwerk vorm den; grote stukken um-souf gras, bekleed met dik groen; stijf, bamboeachtig olifantsgras met puntig opstaande bladeren; er was een rietsoort met doorns en stengels zo dik als een mannenarm en zo lang als het papyrusgras. Na twee dagen kwam de stoomboot in een land streek waar geen mensen woonden, tenminste zo leek het. De Sjiloek- en Nuerdorpen hadden ze achter zich gelaten en, voor zover Sammy wist, was de rest van de wereld, naar het zuiden, alleen maar water en gras, en het gras vormde in het water grote eilanden, die stroomafwaarts dreven en dag en nacht tegen de boten aan stootten, het ene uur na het andere. Kwam al dat gras misschien uit Durban? Aboe Loebaba en de andere pelgrims hadden Sammy in hun midden opgenomen als een soort mascotte. Ze speelden met hem en, als hun Arabisch goed genoeg was, vertelden ze hem verhalen; ze deelden hun voed sel met hem en probeerden hem liedjes te leren in hun eigen taal. Maar de jongen probeerde zo veel mogelijk afstand van ze te bewaren. Hij verontschuldigde zich vaak en ging op de voorplecht van de schuit zitten om te kijken hoe het vaartuig tegen de oever stootte of tegen de graseilanden, waarbij hij zich vasthield en soms van opwinding schreeuwde, maar vaker in ver voering toekeek, Aboe Loebaba sloeg de jongen gade en maakte zich zorgen. Er waren opgedroogde tranen op zijn mager geworden wangen. Het gezicht van de jongen zag er oud uit. Hij had een behoedzame blik in zijn ogen, zelfs als hij rustig stil zat en hij likte vaak langs zijn lippen; hij had een zere plek bij zijn mond hoek en zijn voorhoofd en armen zaten vol bulten van insektenbeten. Hij krabde aan een ander wondje op zijn gezicht. Aboe Loebaba nam een paar teentjes knof look, waarmee hij de nagels van Sammy's vingers in wreef. „Boe!" zei Sammy, die aan zijn vingers rook, „Het stinkt!" Aboe Loebaba zei: „Kijk naar voren, aan de rechterkant. Nee, daar," en de jongen volgde de rich ting van een wijzende duim. „Daar. Zie je het?" Het gezicht van de jongen zag er oud uit. (Wordt vervolgd) laatste jaren enige terugkeer naar het particuliere bezit, maar er is toch een duidelijk verschil. En Kroestsjew heeft herhaaldelijk in het openbaar kritiek geleverd op de Chi nese communes. Eén van de belangrijkste gebeurte nissen die Crankshaw vermeldt is de komst van China in Europa, name lijk in de herfst van 1956 bij de op standen in Polen en Hongarije. Tot tweemaal toe greep Mao Tse Toeng toen in en gaf de geschiedenis een beslissende wending. De eerste keer was dus in Polen: Kroesjtsjew stond op het punt geweld aan te wenden tegen de rebellie van Gomoelka, maar Mao vloog naar Moskou en Warschau en bemiddelde, zodat een oorlog voorkomen werd. De tweede keer, in Hongarije, deed hij het te- fenovergestelae. Kroesjtsjew wilde e Russische troepen terugtrekken uit Hongarije en het was China dat hem overreedde dat niet te doen, maar ze in te zetten tegen de Hon gaarse vrijheidsstrijders, met schen ding van alle beloften en het vrijge leide voor Nagy en Maleter. Later hebben de Chinezen dat zelf trots bekendgemaakt. Wat was de reden van hun verschil lende houding in Polen en Honga rije In Polen was de opstand er Hij doet dat gedegen én zeer lees baar, zoals van deze correspondent van de Observer verwacht mag worden. Per slot van rekening is het al zijn zesde boek. Wat Crankshaw met nadruk betoogt is dat het geschil tussen de Sowjet- Unie en de Chinese Volksrepubliek niet zozeer een geschil is aangaande de toepassing van de leer van Marx, zoals men het graag wil doen voor komen, maar veelmeer een gewoon geschil tussen twee grote landen, die elkaar de macht betwisten. China heeft dan ook recentelijk reeds laten blijken dat het overweegt bepaalde grensgeschillen met de Sowjet-Unie aan de orde te stellen. En in Kazakh stan hebben zich reeds grensinciden ten voorgedaan. Crankshaw geeft in zijn historische overzicht aan dat de Sowjet-Unie ten tijde van Stalin eigenlijk altijd zeer gereserveerd tegenover de commu nistische revolutie in China heeft gestaan. Telkens weer liet Stalin blijken meer op Tsjiang Kai Sjek dan op Mao Tse Toeng gesteld te zijn. Dat de communistische Chine zen in die tijd toch Moskou als lich tend voorbeeld bleven zien was ei genlijk een wonder, want hulp kre gen ze nauwelijks van Stalin, terwijl deze hen enige malen op opvallende wijze in de steek liet. Maar er was dan ook toen reeds een belangrijk verschil tussen de twee landen: in Moskou was een groep aan de macht, die deze met intrigeren verkregen had, terwijl de communisten in Chi na deze zelf moesten bevechten. (Van een medewerker). Qinds in juli van dit jaar de besprekingen tussen de Sowjet-Unie en de Chinese Volksrepubliek over een ideologische verzoening mislukt zijn, is de poliemiek tussen deze twee landen feller dan ooit. Geen Russisch of Chinees geschrift kan men tegenwoordig in handen krijgen, of het bevat wel een beschuldiging van de tegen partij. Peking valt Moskou scherp aan, omdat het heeft toege stemd in het gedeeltelijke kernstopverdrag, waarop Moskou ant woordt met uitvoerige uiteenzettingen om aan te tonen dat dit nu weer eens bewijst dat China de vrede niet wenst. China verwijt Moskou ook dat het in de Cubaanse crisis een laffe houding heeft aangenomen. Moskou antwoordt daarop weer dat dat verwijt meer indruk zou maken als China zich dichter bij huis ook zo „revolu tionair" toonde, namelijk inzake Hongkong en Macao. Zo blijven de verwijten over en weer gaan. Niet langer is het geschil tussen Moskou en Peking een zaak, die men voor de buitenwereld ver borgen houdt. Kenners zijn van het bestaan ervan echter al jaren lang overtuigd geweest. In Engeland is pas een nieuw boek verschenen van de Rus landkenner Edward Crankshaw, dat „The new cold war Moscow versus Peking" heet. Zeer bin nenkort zal daarvan ook een Nederlandse vertaling het licht zien. In dit boek, dat in feite reeds werd opgezet voor het Russisch-Chinese geschil zozeer in de openbaarheid trad, gaat Crankshaw uitvoerig in op de achtergronden en vooral ook op de ontwikkeling van dit geschil. men heeft er alleen collectieve boer derijen die het gezamenlijk eigendom zijn van degenen die er werken en die de opbrengst delen. In China ech ter heeft men wel communes, waarin iedereen in het gelid voor de staat werkt. Wel is er ook in China de (Advertentie) Eén van Ringers' klassieke creaties: BUTTERFLY - romige vulling, knap perige caramel en pittige chocolade. Al jaren een veelgevraagde, veelge prezen lekkernij.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 7