DE
BOOT NAAR JUBA
CHINA STREEFT
NAAR DE
LEIDING
IN COMMUNISTISCH BLOK
Beethoven's violen
worden gerestaureerd
Kunstgebit?
Weense dierenpsychiater
helpt honden en katten
Engelse studie over tweespalt
tussen Lenins erfgenamen
TUSSEN MOSKOU EN PEKING (I)
DIEREN OP DE DIVAN
Maar de \atten
vertellen geen dromen
Diagnose
Angstcomplex
Jonge wetenschap
Uitkering ineens
gevraagd voor de
mijnindustrie
Nieuwe organisatie
toonkunstenaars
SAMMY wil naar Durban (XIII)
Verschillen
Mao: meer inzichten
DINSDAG 5 NOVEMBER 1963
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
een van communisten, die toch geen
plan hadden weg te breken uit het
blok en dat door zijn geografische
ligging en het feit dat alleen de
Sowjet-Unie zijn grens met Duits
land garandeerde ook moeilijk kon.
In Hongarije daarentegen wilden de
rebellen wél het communistische
blok verlaten, zij wilden een neutra-
listisch bewind instellen, en geogra
fisch bezien zou dat gekund hebben
ook.
Crankshaw maakt in dit verband de
opmerking dat Mao dus toonde van
uit communistisch standpunt bezien
meer inzicht te hebben dan Kroesj-
tsjew. Blijkbaar wilde hij deze laten
voelen dat hij niet de man was die
in Stalins voetsporen kon treden.
In feite was het dus toen al zo dat
China ophield Moskou als leider van
het communistische blok te aanvaar
den. Maar toch leek het in 1957 nog
of China en de Sowjet-Unie de beste
vrienden waren. Samen hadden ze
dat jaar de leiding bij de Leninher-
denldng in Moskou. En samen dien
den ze een resolutie in met richtlij
nen voor de verdere strijd voor de
wereldoverheersing van het commu
nisme. China bereikte daarmee dat
de andere communistische landen
het gingen zien als één van de twee
belangrijkste landen van het commu
nistische blok.
Maar de Chinese verlangens gingen
verder: men wilde de Sowjet-Unie
voorbijstreven. Niet lang duurde het
dan ook voor de twee landen in ern
stige geschillen verwikkeld waren,
geschillen die niet meer bijgelegd
zouden worden en die nu ook in de
openbaarheid zijn.
Advertentie)
Met Dentofix zit het steviger
Dentofix vormt een zacht, beschermend
laagje en houdt het kunstgebit veel vaster
en veiliger op zijn plaats. Het zit prettig en
men kan rustig eten, lachen, niezen en
spreken, in vele gevallen even gemakkelijk
als met een natuurlijk gebit. Dentofix ver
mindert de voortdurende angst voor los
raken en verschuiven van het gebit en voor
komt verwonding van het gehemelte. Den
tofix hijudt ook de adem fris. Geen onaan-,
genarr» smaak, of hinderlijk gevoel, ffiijs
per strooibus slechts f. 2,35, bi| apotheken
en drogisterijen.
Het Hongaarse militaire hof heeft, naar
radio Boedapest heeft gemeld, een Hongaars
echtpaar wegens spionage voor West-Duits-
land veroordeeld. De man kreeg acht Jaar en
de vrouw drie laar gevangenisstraf.
9 Volgens het blad Selskaya Tsizn is een ar
beider van een graanverzamelstation nabij
Ivov, in de Oekraine, wegens diefstal van
staatsgraan tot 15 Jaar gevangenisstraf ver
oordeeld. De bende waarvan hij aan het
hoofd stond, stal in totaal 200 ton. Een twee
de bendelid kreeg 14 Jaar.
(Van een correspondent).
De Weense dierenpsychiater dr.
Ferdinand Brnnner, behoeft zich
over gebrek aan belangstelling
niet te beklagen. Natuurlijk ko
men zijn meestal viervoetige pa
tiënten niet uit zichzelf bij hem
doch worden zij door een be
zorgde baas of bazin bij hem ge
bracht.
Deze honden, katten en andere
dieren lijden aan „storingen van
het zieleleven" en dr. Brunner
probeert ze te genezen. Hij vindt
dat een betere methode, dan de
dieren, alleen maar omdat ze
„lastig" zijn, of „gek doen", af
te maken. En in dit opzicht
heeft hij dierenvrienden aan
zijn kant.
De geestelijke storingen bij viervoe
tige patiënten zijn meestal betrekke
lijk eenvoudig te verhelpen. Niet de
behandeling bezorgt de dierpsychia-
ter moeilijkheden. Veel meer hoofd
brekens kost hem het stellen van de
juiste diagnose want dieren kunnen
nog steeds niet praten en katten en
honden vertellen nu eenmaal niet hun
dromen als ze die hebben in de
vorm die de mens kent zoals dat
van de geestelijk gestoorde mens, die
bij de psychiater op de divan terecht
komt, verwacht wordt, Hier moeten
dus de eigenaren van het dier te hulp
komen en de dokter precies vertellen
over het verleden en heden van poes
of hond.
Raarby komt dan van alles aan het
daglicht. Bijvoorbeeld, dat het fox-
terrierteefje zich blijkbaar een „on
begrepen vrouw" voelde en ten gevol
ge van te weinig aandacht in alle
mogelijke ingebeelde ziekten vluchtte,
heel „zielig" deed en eigenlijk niets
mankeerde.
In een concreet geval: het foxje wen
telde zich in beangstigende krampen
over de grond, hetgeen het hele ge
zin in opwinding bracht. Geen dieren
arts kon iets vinden. Dr. Brunner gaf
de raad, geen enkele aandacht meer
aan die aanvallen te besteden en het
dier te negeren. En inderdaad: het
diertje zag na enige tijd af van haar
vreemde luimen en werd een doodge
wone gezonde hond.
Of het geval van de herdershond
Ukas, een forse reu, die in huis ge
weldig moedig was, op straat daar
entegen met de staart tussen de po
ten, angstig' om zich heenkijkend
langs de huizen sloop. Hjj was niet
te kalmeren, tot dr. Brunner er, na
een gesprek met de eigenaar, achter
kwam, dat Ukas als jong dier eens
van een neersuizend rolluik vreselijk
geschrokken was.
De behandeling door de dierpsychia-
ter bestond uit een kalmerend middel
en het geven van het lievelingsvoer
aan de hond in de onmiddellijke na
bijheid van een met veel lawaai slui
tend rolluik. Met het lekkere hapje
voor ogen verloor Ukas de vrees voor
het lawaai en was genezen.
Terwijl de dierpsychologie al lang
wordt beoefend is de diepsychiatrie
nog een zeer jonge wetenschap. In
Europa en de V.S. zijn nog geen tien
mensen, die zich er mee bezighouden.
Maar zij hebben intussen reeds vast
gesteld, dat veel nerveuze storingen
bij het huisdier het gevolg zijn van
het nauwe en onnatuurlijke samen
wonen van mens en dier.
De hond, die van nature in een groep
thuishoort, „voelt" zich gauw een
zaam. De kat daarentegen, een uit
gesproken individualist, moet soms
haar hele leven lang de onmiddel
lijke nabijheid van mensen op een
klein flatje verdragen. Is het een
wonder, dat zo'n dier zo nu en dan
uit z'n evenwicht raakt?
Sammy zei: „Iets langers kan ik niet bedenken. Vijf
jaar geleden was ik nog maar vijf en over vijf jaar
ben ik bijna zestien. Dan ben ik groot. Ik kan het niet
raden".
De Algemene Nederlandse Bedrijfsbond
Mijnindustrie heeft op een in Brunssum
gehouden kaderbijeenkomst een aantal
verlangens geformuleerd, die ter kennis
zjjn gebracht van de minister van eco
nomische zaken en het bedrijfsschap
voor de steenkolenmijnindustrie.
Naast de verbeteringen van arbeids
voorwaarden, waarover in de Stichting
van den Arbeid reeds overeenstemming
is bereikt, vraagt de bond een uitkering
ineens van een weekloon, uitbreiding
van de vakantie met twee dagen en
aanpassing van de pensioenen aan de
gestegen lonen. De kaderbijeenkomst
heeft geconstateerd dat de belangen van
de Nederlandse steenkolenmijnindustrie
en daarin werkzame werknemers ern
stig worden geschaad door de oneerlijke
concurrentie, voortvloeiende uit de be
staande staatshulp aan de steenkolen-
mijnbouw in andere E.G.K.S.-landen.
Ondanks jarenlange besprekingen is
nog steeds geen internationaal geco
ördineerd energiebeleid tot stand geko
men. De bedrijfsbond stelt verder vast
dat er een groot gebrek aan werknemers
is als gevolg van de steeds stijgende
onrust onder de werknemers in de
steenkolenmijnindustrie en door het ge
brek aan vertrouwen aan het voort
bestaan van de industrie. Dit wordt me
de veroorzaakt door het sterk achter
blijven van de lonen en andere arbeids
voorwaarden zodat, indien niet op zeer
korte termijn de vereiste maatregelen
worden genomen die tot herstel van het
vertrouwen leiden, het verloop onder de
werknemers een omvang zal aannemen
die voor de Nederlandse mijnbedrijven
catastrofale gevolgen zal hebben. De
bond meent, dat de overheid de nodige
maatregelen moet nemen voor hulp aan
het Nederlandse steenkolenmijnbedrijf
ter herstel van de verstoorde concur
rentieverhouding. Gevraagd wordt op
korte termijn een algemeen energiebe
leid te gaan voeren, waarin de steen
kool een vaste plaats dient te hebben.
9 Vijf Zuidslavische opvarenden van een
vrachtschip, dat in de Canadese haven Sorel
graan voor de Sowjet-Unie laadde, zijn van
hun schip gedeserteerd en hebben in Canada
politiek asiel gevraagd.
Het N.V.V. gaat op 15 november een
nieuwe organisatie van toonkunstenaars
oprichten. De oprichtingsvergadering
wordt gehouden in Amershof of Amers
foort.
Zoals bekend is stelde het N.V.V. na het
royement van de N.T.B.-leden van deze
organisatie in de gelegenheid weer lid
te worden van het N.V.V. Aan de hand
van de binnengekomen reacties zou
worden beslist of tot oprichting van een
nieuwe landelijke organisatie zou wor
den beslist of tot oprichting van een
nieuwe landelijke organisatie zou wor
den overgegaan. In Hilversum werd
kortgeleden reeds een nieuwe groep van
toonkunstenaars geformeerd, die het
niet eens was met het beleid van de
N.TT.B. en aansluiting wenste bij het
N.V.V.
Evenals het Beethovenhuis
in Bonn en daar ge-
exposeerde muziekinstrumen
ten van de grote Duitse
meester (1770-1827), worden
thans Beethovens strijk
kwartet-instrumenten geres
taureerd.
De Keulse Instrumentenbouwer
Bünnagel heeft opdracht gekre
gen de twee violen, een altviool
en een cello, weer klank en glans
te geven. Want de meer dan 250
jaar oude instrumenten vertonen
ernstige beschadigingen, zoals
scheuren, barsten en vervormin
gen.
In 1800 kreeg Beethoven de vier
instrumenten ten geschenke aan
geboden van vorst Lichnowsky
een beschermer van de meester
Sinds die tijd liet Beethoven
zijn strijkkwartetten op deze in
strumenten repeteren. Op de rug
zijde van elk heeft hij zijn initia
len in de lak gekrast, twee ervan
heeft hij bovendien nog voorzien
van een zegel op de hals. De vio
len werden door Nicola Amati
(1690) en Josef Guarnerius, de
iltviool door Vincenno Rugeri
(1680) en de cello door Andrea
Guarnerius gebouwd. Hun waar
de zou tegenwoordigd ongeveer
150.000 gulden bedragen. Door
Beethoven bespeeld, gesigneerd
en gezegeld hebben zij voor ver
zamelaars en liefhebbers echter
een niet in geld uit te drukken
waarde. Onze foto toont de kost
bare instrumenten in de werk
plaats van Brünnagel in Keulen.
f Advertentie)
Reumatiek
T O G A L
H
ELPT
Griep
TOGAL
H
ELPT
Migraine
T O G A L
H
ELPT
Menstruatiepijn
TOGAL
H
ELPT
Verkouden
TOGAL
H
ELPT
Hoofdpijn
TOGAL
H
ELPT
Spit
TOGAL
H
ELPT
Eensgezind gingen ze zitten met hun ruggen tegen een
muur. De oude man zuchtte dankbaar voor de schaduw
van de bladeren.
Hij zei: „Zeven jaar", en geeuwde. „Zeven jaar",
herhaalde hij langzaam en zijn ogen sloten zich, terwijl
de woorden, die hij mompelde, wegstierven. „Zeven....
zeven jaar.... op het pad... van.... God".
Aboe Loebaba sliep.
r\e ogen van de neger waren geel en bloed-
doorlopen, maar toch vriendelijk en wijs
en zijn mond was breed en rustig onder zijn
brede, ronde neusvleugels. Hij klopte Sammy
op zijn hoofd en zei: ,,De anderen zullen voor
je zorgen. Blijf bij ze en loop niet weg. Ik
weet hoe kleine jongens zijn, ze rennen altijd
rond en hebben geen rust in hun achterwerk.
Blijf hier totdat ik de kaartjes heb genomen
Met waardigheid begaf hij zich naar het kantoor bij de
aanlegsteiger. De metgezellen van Aboe Loebaba zaten
gehurkt bij hun bundeltjes, die waren geknoopt aan
sterke, gebogen stokken. Sommige tekenden wat in het
stof; anderen zongen zachtjes in hun eigen taal, in een
toonaard, die de jongen vreemd in de oren klonk, want
hij was gewend geraakt aan Arabische muziek. Een
magere, gerimpelde neger, die naast Sammy zat, gaf
hem een gierstkoekje en een grijze bal koude rijst,
waarop een paar korrels ruwe suiker lagen.
„Eet", zei hij en Sammy liet geen tijd verloren gaan. Hij
liet een paar onduidelijke woorden van dank horen,
terwijl hij met volledige overgave het voedsel opschrok
te en de man in heel gebrekkig Arabisch tegen hem
sprak.
„Goed", zei hij. „Alles nu goed. Wij takoeri, pelgrims.
Komen ver, gaan ver". Zijn vermoeide kleine ogen licht
ten op en hij zei met oneindige trots: „Ana sjoeft Mec
ca: Ik heb Mekka gezien".
Wat hem betrof viel er verder niets te zeggen. Hij be
gon te dommelen en de jongen bleef naast hem zitten
totdat Aboe Loebaba terugkwam, die heel tevreden
bleek met het resultaat en zich een beetje plechtig ge
droeg. Hij sprak zijn volgelingen toe in hun eigen taal,
nam van sommigen geld in ontvangst en gaf kleine be
dragen aan anderen.
Hij zei tegen Sammy: „Zo, mijn zoon, dat is geregeld.
We gaan morgen op de boot naar Juba. Hier".
Sammy nam het wisselgeld aan, dat Aboe Loebaba hem
voorhield. Toen keek de man naar de zon.
„Broeders", riep hij, „het is tijd voor het gebed" en het
hele gezelschap boog zich naar de grond.
Na het gebed brachten de pelgrims hun bagage naar
de aanlegsteiger. Een paar bleven achter om erop
te passen; velen vielen in slaap, waarvoor ze een onuit
puttelijk vermogen hadden; en Sammy bleef dicht bij
Aboe Loebaba, die met de jongen langs de oever van de
rivier wandelde. Hij ondervroeg Sammy vriendelijk
maar scherp, totdat hij de hele geschiedenis van de
jongen kende. Toen Sammy alles had verteld, zuchtte de
oude man.
„God weet werkelijk alles", zei hij, „en tot hem beho
ren alle geheimen en mysteries. Ik weet niet waar dit
Durban ligt, hoewel ik het niet graag toegeef, want
ik geloof, dat ik het grootste deel van de wereld heb
gezien".
„Het kan toch niet veel verder zijn", zei Sammy. „Ik
was tien toen ik vertrok en ik begin nu tegen de elf te
lopen. Ik ben al een hele tijd onderweg".
Aboe Loebaba glimlachte.
„De wereld is groot". Hij keek Sammy strak aan en
zei: „Hoe lang denk je, dat wij al op reis zijn?"
Sammy aarzelde en waagde het toen te raden: „Een
jaar.?"
Aboe Loebaba zei: „Raad nog eens".
Sammy's laatste terughoudendheid verdween. Hij merk
te helemaal niet hoe schrander en bedreven de oude
man geestelijk contact met hem legde. Hij hield van
raadsel-spelletjes, dat was alles.
„Oh", zei hij, „dan weet ik' het niet. Is het langer dan
een jaar?"
Aboe Loebaba knikte.
De middag legde zich over de wereld en de zon teis
terde met trillende stralen het land en het water. De
hemel bestond uit heet metaal, gloeiend kwikzilver en
gesmolten koper. Het geluid van de mensen begon weg
te sterven toen de zon zijn rijk opeiste en hen met ge
weld tot rust dwong. Het gebabbel, het gelach, de
schreeuwen en de gesprekken verdwenen en opeens
drongen andere geluiden zich op: de kreten van vogels,
het plotselinge springen van een vis boven het water,
het gesjirp, gepiep en gezoem van insekten, die aan de
zon niet de tol van de slaap hoefden te betalen.
„Vijf jaar
Aboe Loebaba schudde het hoofd, terwijl hij zijn ogen
met moeite openhield.
Toen de Chinese Volksrepubliek op
1 oktober 1949 geproclameerd werd
kon de Sowjet-Unie echter moeilijk
iets ander doen dan deze in het
communistische blok verwelkomen.
En China toonde zich bereid Moskou
als leider van het blok te erkennen.
Dat bleef zo tot Stal in van het to
neel verdween en na verloop van tijd
Kroesjtsjew te voorschijn kwam. Nu
zegt China: we zullen zien wie op
den duur de meeste aanhangers in
het communistische blok krijgt.
Want het de leiding krijgen van dat
blok is stellig een Chinese ambitie.
Een belangrijke factor in het ge
schil tussen de Sowjet-Unie en de
Chinese Volksrepubliek is wat men
het chronologische verschil zou kun
nen noemen. De Sowjet-Unie is
thans een gevestigde mogendheid,
die de positie van tweede ter we
reld na de Verenigde Staten heeft
weten te verwerven, zoals Kroesjt
sjew telkens zei toen hij Amerika be
zocht.
Maar China staat nog maar aan het
begin. Het wordt door de Verenigde
Staten zelfs niet erkend, het is nog
niet als lid toegelaten tot de Ver
enigde Naties, en de relatieve wel
vaart van de Sowjet-Unie kent men
in China nog niet. En het feit dat
Kroesjtsjew steeds op die welvaart
pocht ergert de Chinezen enorm.
Er zijn veel meer verschillen: ter
wijl de Sowjet-Unie nog maagdelijk
land heeft, kampt China met een af
schuwelijke overbevolking. Wat meer
is: China is nu reeds verder op de
weg naar het communisme gevorderd
dan de Sowjet-Unie. In de Sowjet-
Unie kent men nog geen communes:
De man stond als een ooievaar en steunde met één
voet op de kuit van zijn andere been. Hij leunde op
een stok en keek nergens naar, stond daar maar onbe
weeglijk op de kleine open plek, ommuurd door reusach
tig hoog gras. Hij was bijna een meter tachtig lang, hij
was mager, en zijn naakte zwarte lichaam was be
smeerd met grijze as, zodat hij eruitzag als een spook
verschijning; zijn ogen waren uitdrukkingsloos terwijl
ze staarden over de rivier: ogen die in de ledige ruim
te keken, ogen, die geen angst meer kenden, geen
genoegens en geen honger en zelfs geen nieuwsgierig
heid; als een krokodil zich in het water liet glijden, on
middellijk gevolgd door het gestamp en geplas van de
stoomboot, die om een bocht van de rivier kwam, be
woog de Dinka zich niet en draaide hij zijn hoofd niet
om, om de boot een blik waardig te keuren.
„De Dinka's zullen nooit veranderen," meende men
vroeger; „de Dinka's zijn een deel van Afrika, dat nooit
zal worden geraakt door de westerse beschaving." Maar
een Dinka heeft nu een hoge post in de regering van
de Soedan. En deze, naar wie Sammy onverschillig keek
zonder te voelen dat er iets ongerijmds aan was, droeg
een Edenhoed.
De raderstoomboot ging hem voorbij, stroomopwaarts
als een dikke dronken eend met kleintjes. Hij slingerde
heen en weer op de stroom, kwam er soms dwars op te
liggen en duwde de begeleidende schuiten tegen de
oever. De Dinka bleef. De tijd ging voorbij, net als de
boot. Op de aanlegsteiger had Sammy gedacht, dat hij
op de stoomboot zelf zou reizen, maar die was voor
behouden aan belangrijke mensen. De minder belang
rijke gingen met de eersteklas schuit, die langszij de
Aboe Loebaba, in de Lionfilm gespeeld door
Orlando Martins.
stoomboot was gebonden. Aan de andere kant dreef een
tweede schuit, geladen met vrachtwagens en de alom
tegenwoordige Landrovers, en, verder naar voren, wa
ren nog twee schuiten vastgebonden: de tweede en de
derde klasse. De pelgrims, en Sammy met hen, reis
den derde klas. Op de stoomboot hingen lusteloze blan
ken en Soedanese ambtenaren rond de zonneschermen
op het bovendek; de oude rotten zaten blasé te dutten,
de anderen vakantiegangers en een paar op de hu
welijksreis zochten met hun ogen het moeras af,
slaakten uitroepen bij het zien van krokodillen en nijl
paarden, begonnen bij vlagen tegelijk te babbelen en
fotografeerden de indrukwekkende gestalten van in
boorlingen aan de oevers.
Het land bestond geheel uit water en gras. En wat
voor gras! Sammy had nog nooit zoiets gezien. Er wa
ren grote papyrusbossen waarvan de volgroeide sten
gels wel zes meter hoog waren, bossen die kraakten
en ritselden en die een ondoordringbaar bolwerk vorm
den; grote stukken um-souf gras, bekleed met dik
groen; stijf, bamboeachtig olifantsgras met puntig
opstaande bladeren; er was een rietsoort met doorns
en stengels zo dik als een mannenarm en zo lang als
het papyrusgras.
Na twee dagen kwam de stoomboot in een land
streek waar geen mensen woonden, tenminste zo
leek het. De Sjiloek- en Nuerdorpen hadden ze achter
zich gelaten en, voor zover Sammy wist, was de rest
van de wereld, naar het zuiden, alleen maar water en
gras, en het gras vormde in het water grote eilanden,
die stroomafwaarts dreven en dag en nacht tegen de
boten aan stootten, het ene uur na het andere. Kwam al
dat gras misschien uit Durban?
Aboe Loebaba en de andere pelgrims hadden Sammy
in hun midden opgenomen als een soort mascotte. Ze
speelden met hem en, als hun Arabisch goed genoeg
was, vertelden ze hem verhalen; ze deelden hun voed
sel met hem en probeerden hem liedjes te leren in hun
eigen taal. Maar de jongen probeerde zo veel mogelijk
afstand van ze te bewaren. Hij verontschuldigde zich
vaak en ging op de voorplecht van de schuit zitten om
te kijken hoe het vaartuig tegen de oever stootte of
tegen de graseilanden, waarbij hij zich vasthield en
soms van opwinding schreeuwde, maar vaker in ver
voering toekeek, Aboe Loebaba sloeg de jongen gade
en maakte zich zorgen. Er waren opgedroogde tranen
op zijn mager geworden wangen. Het gezicht van de
jongen zag er oud uit. Hij had een behoedzame blik in
zijn ogen, zelfs als hij rustig stil zat en hij likte vaak
langs zijn lippen; hij had een zere plek bij zijn mond
hoek en zijn voorhoofd en armen zaten vol bulten van
insektenbeten. Hij krabde aan een ander wondje op
zijn gezicht. Aboe Loebaba nam een paar teentjes knof
look, waarmee hij de nagels van Sammy's vingers in
wreef.
„Boe!" zei Sammy, die aan zijn vingers rook, „Het
stinkt!" Aboe Loebaba zei: „Kijk naar voren, aan de
rechterkant. Nee, daar," en de jongen volgde de rich
ting van een wijzende duim. „Daar. Zie je het?"
Het gezicht van de jongen zag er oud uit.
(Wordt vervolgd)
laatste jaren enige terugkeer naar
het particuliere bezit, maar er is
toch een duidelijk verschil. En
Kroestsjew heeft herhaaldelijk in het
openbaar kritiek geleverd op de Chi
nese communes.
Eén van de belangrijkste gebeurte
nissen die Crankshaw vermeldt is de
komst van China in Europa, name
lijk in de herfst van 1956 bij de op
standen in Polen en Hongarije. Tot
tweemaal toe greep Mao Tse Toeng
toen in en gaf de geschiedenis een
beslissende wending. De eerste keer
was dus in Polen: Kroesjtsjew stond
op het punt geweld aan te wenden
tegen de rebellie van Gomoelka,
maar Mao vloog naar Moskou en
Warschau en bemiddelde, zodat een
oorlog voorkomen werd. De tweede
keer, in Hongarije, deed hij het te-
fenovergestelae. Kroesjtsjew wilde
e Russische troepen terugtrekken
uit Hongarije en het was China dat
hem overreedde dat niet te doen,
maar ze in te zetten tegen de Hon
gaarse vrijheidsstrijders, met schen
ding van alle beloften en het vrijge
leide voor Nagy en Maleter. Later
hebben de Chinezen dat zelf trots
bekendgemaakt.
Wat was de reden van hun verschil
lende houding in Polen en Honga
rije In Polen was de opstand er
Hij doet dat gedegen én zeer lees
baar, zoals van deze correspondent
van de Observer verwacht mag
worden. Per slot van rekening is het
al zijn zesde boek.
Wat Crankshaw met nadruk betoogt
is dat het geschil tussen de Sowjet-
Unie en de Chinese Volksrepubliek
niet zozeer een geschil is aangaande
de toepassing van de leer van Marx,
zoals men het graag wil doen voor
komen, maar veelmeer een gewoon
geschil tussen twee grote landen, die
elkaar de macht betwisten. China
heeft dan ook recentelijk reeds laten
blijken dat het overweegt bepaalde
grensgeschillen met de Sowjet-Unie
aan de orde te stellen. En in Kazakh
stan hebben zich reeds grensinciden
ten voorgedaan.
Crankshaw geeft in zijn historische
overzicht aan dat de Sowjet-Unie ten
tijde van Stalin eigenlijk altijd zeer
gereserveerd tegenover de commu
nistische revolutie in China heeft
gestaan. Telkens weer liet Stalin
blijken meer op Tsjiang Kai Sjek
dan op Mao Tse Toeng gesteld te
zijn. Dat de communistische Chine
zen in die tijd toch Moskou als lich
tend voorbeeld bleven zien was ei
genlijk een wonder, want hulp kre
gen ze nauwelijks van Stalin, terwijl
deze hen enige malen op opvallende
wijze in de steek liet. Maar er was
dan ook toen reeds een belangrijk
verschil tussen de twee landen: in
Moskou was een groep aan de macht,
die deze met intrigeren verkregen
had, terwijl de communisten in Chi
na deze zelf moesten bevechten.
(Van een medewerker).
Qinds in juli van dit jaar de besprekingen tussen de Sowjet-Unie
en de Chinese Volksrepubliek over een ideologische verzoening
mislukt zijn, is de poliemiek tussen deze twee landen feller dan
ooit. Geen Russisch of Chinees geschrift kan men tegenwoordig
in handen krijgen, of het bevat wel een beschuldiging van de tegen
partij. Peking valt Moskou scherp aan, omdat het heeft toege
stemd in het gedeeltelijke kernstopverdrag, waarop Moskou ant
woordt met uitvoerige uiteenzettingen om aan te tonen dat dit nu
weer eens bewijst dat China de vrede niet wenst. China verwijt
Moskou ook dat het in de Cubaanse crisis een laffe houding heeft
aangenomen. Moskou antwoordt daarop weer dat dat verwijt meer
indruk zou maken als China zich dichter bij huis ook zo „revolu
tionair" toonde, namelijk inzake Hongkong en Macao. Zo blijven
de verwijten over en weer gaan. Niet langer is het geschil tussen
Moskou en Peking een zaak, die men voor de buitenwereld ver
borgen houdt. Kenners zijn van het bestaan ervan echter al jaren
lang overtuigd geweest.
In Engeland is pas een nieuw
boek verschenen van de Rus
landkenner Edward Crankshaw,
dat „The new cold war Moscow
versus Peking" heet. Zeer bin
nenkort zal daarvan ook een
Nederlandse vertaling het licht
zien. In dit boek, dat in feite
reeds werd opgezet voor het
Russisch-Chinese geschil zozeer
in de openbaarheid trad, gaat
Crankshaw uitvoerig in op de
achtergronden en vooral ook op
de ontwikkeling van dit geschil.
men heeft er alleen collectieve boer
derijen die het gezamenlijk eigendom
zijn van degenen die er werken en
die de opbrengst delen. In China ech
ter heeft men wel communes, waarin
iedereen in het gelid voor de staat
werkt. Wel is er ook in China de
(Advertentie)
Eén van
Ringers' klassieke creaties:
BUTTERFLY - romige vulling, knap
perige caramel en pittige chocolade.
Al jaren een veelgevraagde, veelge
prezen lekkernij.