Op jongste continent zowel Engels als Amerikaans stempel Richi Howell leidt meisjes naar de top in de show-business WEEK RECLAME THEE GRATIS 29.000 Nederlanders na vijf jaar nog niet genaturaliseerd 3881 h Televisie „verslindt" jonge artiesten NGV ZEGELS Bb IJ OE BOODSCHAPPEN IliÉli Immigrant moet zich aanpassen Wederzijdse beïnvloeding Kerkelijke mutaties Lange tenen Beleefdheidsfrasen Toch niet hard JONG TALENT NA TIEN MINUTEN TELEVISIE ALLEMAAL MURW Drie carrières Renpaardje merk leverancier ZEGELS EXTRA JUS d'ORANGE 1fl ZEGELS SU EXTRA van NELLE DE BESTE MERKEN-DE MEESTE ZEGELS 4 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT WOENSDAG 7 AUGUSTUS 1963 (Van onze speciale verslaggever Link van Bruggen) Qydney Elk volk heeft een eigen gedragspatroon; elk land heeft z'n eigen leefgewoonten en eigenaardigheden. Zo ook Australië, dat, in geografisch opzicht, zo ver van de westerse wereld vandaan ligt, terwijl het, in politiek opzicht, er zo nauw bij betrokken is. In 't algemeen kan van dit aan de andere kant van de wereld liggende continent gezegd worden dat zijn „way of life" typisch Angelsaksische stigma's draagt. Vooral de laatste ja ren kan echter ook van een zekere „Amerikanisering" worden gespro ken. Verwonderlijk is dit niet, daar de vooruitgang zowel als de ontwik keling in stadia van steeds hoger op gevoerde snelheden zijn gekomen. „Wij scheppen jaar na jaar een nieu we gemeenschap in Australië een merkwaardige nieuwe gemeenschap!" De woorden zijn van de federale mi nister-president Sir Robert Menzies, toen hij de vorige maand in Canberra de jaarlijkse „Australian Citizenship Convention" toesprak, welke dit keer aan de immigranten-jeugd was ge- De minister van immigratie, A. R. Downer. wijd. „Wij moeten ons ervan bewust zijn", zo voegde de „man met de zilve ren tong" er nog aan toe, „dat, hoe wel velen van ons als individu niet veel veranderd zijn, de gemeenschap aanzienlijk veranderd is". Sir Robert, die overigens als behou dend te boek staat, doelde zonder meer op de bevolkingssamenstelling, zoals deze zich na de oorlog ontwik keld heeft. Van de ongeveer elf mil joen inwoners, die Australië thans telt, is iets meer dan een vijfde deel sinds 1945 als immigrant binnengeko men. Omdat de helft hiervan uit Brit ten bestaat, betekent dit een aanzien lijke versterking van het Angelsaksi sche element. Dit neemt echter niet weg dat continentaal Europa even eens zijn stempel op het Australische leven is gaan drukken. Aan de opper vlakte en in 't bijzonder in de grote steden merkt men hier reeds het no dige van, maar in de toekomst zullen deze buitenlandse stempels bepaald veel zwaarder worden. Op de hierboven genoemde Burger schap Conventie kon volgens de me ning van waarnemers van een soort doorbraak worden gesproken. Met een flair en een openhartigheid de jeugd eigen werd frisse, opbouwende kritiek geleverd op het Australische conservatisme en chauvinisme. Wat is dan zo opmerkelijk en zo waardevol in die geadoreerde en zo zwaar bezongen „Australian way of life"? vroegen tairijke, jeug dige gedelegeerden zich af. Moet het gedragspatroon van morgen niet te vens worden bepaald door de gewoon ten en opvattingen van de mensen, die uit andere landen naar Australië zijn gekomen? Ware integratie is een tweerichtings verkeer van wederzijdse kennisma king en aanpasing. Aaii de ene kant moet de immigrant positief tegenover de leefgewoonten van de ontvangende gemeenschap staan; aan de andere GEREF. KERKEN Tweetal te Maasland: J. J. Lamme jr. te Balkbrug en J. W. de Roo te Sellin- 2*611. Aangenomen naar Opperdoes: H. G. Verhaagen, kand. te Delft. Bedankt voor Bleiswijk: R. Molemaker te Pingjum en Zürich (Fr.); voor Hol- werd: W. B. van der Meulen te Sprang (N.-Br.); voor Uithuizermedum: P. Sijtsma te Nederhorst den Berg; voor Meppel (vac. J. van Tuinen) en voor Zierikzee: J. H. van Boggelen te Gende- ren. CHRIST. GEREF. KERK. Beroepen te Drachten: J. J, Rebel te Haarlem-N. Aangenomen naar De Krom (O.): K. Toorman, kand. te Nwe. Pekela, die be dankte voor Hillegom, Lutjegart en Tesinge. Bedankt voor Chatham (Ontario, Can.) Free Christian Reformed church: J. J. Rebel te Haarlem-N. EVANG. LUTHERSE KERK. Aan de universiteit te Amsterdam slaagde voor het prop. ex. mevr. M. Gunning-Schendelaar en de heer B. Freeve te Assen en K. V. Schepel te Beverwijk; voor het kand. eerste deel slaagden de heren G. J. Mostert te Am sterdam, H. Meedele te Utrecht en mej. mr. M. N. Riemers te Amsterdam. VRIJE EVANG. GEMEENTE. Aangenomen naar Rotterdam-C (vac. H. C. Leep): H. Postma te Nijverdal. kant dient de ontvangende gemeen schap een deel van de maatschappe lijke eigenaardigheden van de immi grant als richtsnoer, of zelfs als norm voor het eigen gedragspatroon te aanvaarden. Uit één van de studiegroepen: die, welke zich bezighield met de deelne ming van de immigranten-jeugd aan het sociale leven, kwam zelfs de merkwaardige betiteling „Australiër plus" tevoorschijn. Met deze term werd de jonge man of vrouw bedoeld, die niet alleen vloeiend Engels spreekt, maar ook de taal van het land van herkomst van de ouders in ere houdt. Wat dan is de „Australian way of life?" Het is in het begin van dit ar tikel al min of meer gesteld: een mengsel van Angelsaksische eenken nigheid en Amerikaanse zakelijkheid. Het weekend-leven bijvoorbeeld door de veertigurige werkweek heeft vrijwel iedereen de zaterdag voor zichzelf is een buitenleven, waarin de tuin, het uitje (strand, picknick, barbecu) en de beoefening of bijwo ning van deze of gene tak van sport centraal zijn gesteld. Het glaasje Dier na afloop van de dagtaak is voor de meeste Australiërs een soort geloofs beginsel geworden. Het gezinsleven en ook het particu liere leven dragen een onwaarschijn lijk privé karakter, zó onwaarschijn lijk zelfs dat bij de eerste kennisma king de woorden „koud" en „ongezel lig" op de lippen branden. De emigrant doet er goed aan de eigenwaarde van de Australiër niet al te zeer aan te tasten. De man, die vindt dat een bepaald soort werk in bonden, de werkgeversorganisaties en de immigrantenverenigingen. Op de plaatselijke afdelingen rust de be langrijke taak de emigrant bij het vinden van een gelukkige en waardi ge plaats in het nationale gezin be hulpzaam te zijn, en warmte en vriendschap te doen gevoelen. De „Good Neighbours" („Goede Bu ren", letterlijk vertaald) bieden hun bemiddeling aan bij de aankoop van land, of een huis, en bij het hereni gen van gezinnen, familieleden en vrienden. Zij zorgen voor ziekenbe zoek, geven advies in juridische za ken en helpen de emigrant op de hoogte te komen van de wetten en de gebruiken in zijn nieuwe vaderland. Zij organiseren contactavonden, ver welkomingsfeestjes en picknicks, ter wijl zij uitnodigingen rondsturen om op bezoek te komen, en introducties uitschrijven voor clubs en andere or ganisaties. De „Good Neighbour Movement" werkt overigens niet alleen onder de „nieuwe Australiërs" (een veel be- kriteiseerde term, omdat hij discri minatie in zou houden). Hij probeert ook de Australische bevolking te overtuigen van de wenselijkheid om mee te helpen aan de immigranten integratie. Uitgangspunt hierbij is het belang dat Australië heeft bij een snelle bevolkingsgroei, daar de natuurlijke aanwas ten enenmale on voldoende is om de ontplooiingsmo gelijkheden uit te buiten van een con tinent, dat tweehonderd keer zo groot als Nederland is. Jk heb het al eerder k heb het al Australiër heeft ietwat gesteld: de lange te nen, wat om verschillende redenen niet helemaal onbegrijpelijk is. De emigrant die in de termen valt ge naturaliseerd te worden (na rijf jaar verblijf nog slechts een kwestie van procedure), doch dit niet doet, staat er meteen bovenop. In Canberra gaat men van het moeilijk aan te vallen standpunt uit dat eën gezonde emi gratie uiteindelijk in het verkrijgen van het staatsburgerschap uit moet monden. Niet voor niets heeft de federale mi nister van immigratie, Alexander R. Nederland beter of efficiënter wordt gedaan, zal eerst moeten tonen wat hij waard is, als hij tenminste niet voor een betweter wil worden versle ten. Kritiek van buitenstaanders ligt de Australiër in 't algemeen niet. Als men hem vraagt waarom een geno men maatregel, of een zekere leefre gel ondersteund moet worden, krijgt men heel vaak ten antwoord: „omdat het Australisch is!" Diezelfde emigrant dient er voor te waken in z'n werkking niet met z'n perstoonlijke, of huisetyke proble men te koop te lopen. Noch de „baas", noch z'n collega's, zullen zich hiervoor interesseren, hoewel niet iedereen dit onmiddellijk zal bevroe den. Beheerst men het Engels wat beter, dan zal spoedig geconstateerd kunnen worden dat termen als „Is dat waar?" en „Bijzonder interessant" in feite beleefdheidsfrasen zijn, die geen enkele werkelijke belangstelling inhouden. Tijdens de werkuren is de Australiër alleen maar in datgene wat hij doet geïnteresseerd, of, mis schien beter uitgedrukt: in de pegu- lanten, die in z'n loonzakje komen. Zo vlug de emigrant voor een bepaald soort werk aangenomen is, zo snel is hij datzelfde werk weer kwijt. Hij kan op staande voet ontslagen wor den, zonder enig verhaal te hebben. „Ik heb geen werk meer voor je", of „Je deugt niet voor datgene, waar voor je bent aangenomen" zijn dik wijls alle woorden, die er aan worden vuil gemaakt. Hiertegenover staat dat de werknemer op dezelfde abrup te wijze het dienstverband kan beëin digen. Zodra de emigrant voet op Australi sche bodem zet, zal hij merken dat het huurkoopsysteem hem in staat stelt binnen enkele dagen of weken een auto, een ijskast, een televisie toestel en zoveel andere statussymbo len aan te schaffen. Hij moet zich hier echter niet op verkijken. Het to tale krediet, dat door het bedrijfsle ven aan de consument is verschaft, mag dan in de buurt van de drie mil jard gulden liggen, de maatregelen, welke genomen worden, als niet aan het afbetalingscontract kan worden voldaan, zijn uitzonderlijk hard. Legio zijn de gevallen van mensen, die hun auto voor driekwart hebben afbetaald en deze toch kwijt raken, omdat de wekelijkse of maandelijkse cheque stagneert. En de manier waarop is ook al niets om over naar huis te schrijven. Heel vaak wordt de wagen, als hij ergens geparkeerd staat, weggehaald. Doet men aangifte van vermissing, dan is het eerste wat de politie vraagt: ,Bent U soms achter met de afbetaling?" Is Australië dan zo koud, zo bikkel hard? Ik geloof het niet alleen het gedragspatroon is zo anders. Voor krepeergevallen, die over 't al gemeen veel publiciteit krijgen, wordt diep in de beurs getast. Hetzelfde kan gezegd worden voor alle mogelij ke doelstellingen, welke in de chari tatieve sfeer ugen. De burenhulp ten slotte is, vooral op het dunbevolkte platteland, als een heilige wet. Zit iemand werkelijk in de mist, dreigt er ergens een calamiteit, dan zal geen Australiër een ander in de steek la ten. De uitdrukkingen „betere stand, mid denstand en arbeidersklasse" beteke nen niet veel voor een Australiër. Weliswaar zijn er wijken met vrijwel uitsluitend dure huizen, en mensen met inkomens, die ver boven het ge middelde liggen, maar het begrip „klasse" als een aparte categorie en met een bepaalde levenswijze is in Australië onbekend. Een uitzonde ring moet misschien worden gemaakt voor de „grazier", de hereboer, die door de grondspeculaties en de gun stige wol- en vleesprijzen niet alleen in het geld, maar ook in de preten ties is gaan zwemmen. Om de succesvolle integratie van nieuwkomers in de Australische ge meenschap te bevorderen, werd in 1950, tijdens de eerste Burgerschap Concentie, de „Good Neighbour Move ment" opgericht. Deze beweging, die uniek in de wereld is, werkt met dui zenden vrijwilligers, en wordt geacti veerd door o.m. de kerken, de vak- Downer, dan ook de vorige maand aangekondigd een diepgaand onder zoek in te stellen naar de beweegre denen van die emigranten, die nog steeds geen Australiër zijn geworden. En het zijn er nogal wat! Volgens de officiële tellingen gaat het om een kwart miljoen personeel, die Austra lië dus al langer dan vijf jaar voor het (Europese) vaderland hebben verwisseld. Italië spant de kroon. Van de 255.000 Italianen, die na de oorlog naar Australië zijn gekomen, hebben er 87.000 nog geen aanvraag voor natu ralisatie ingediend. Griekenland komt er procentsgewijs eigenlijk nog slechter af. 31.000 van een totaal van 95.000 emigranten wortelt nog op de oude nationaliteit. Wat Nederland betreft, zijn de cijfers respectievelijk 29.000 van de 131.000. Duitsland komt met 23.000 van de 94.000 uit de bus, Polen met 15.000 van de 80.000 en Zuid-Slavië met 12.000 van de 41.000. De naturalisatie-ceremonie is in Australië een plechtige, bijna pompeuze vertoning. (Van onze radio- en televisieredactrice). In Knokke vertoefde onlangs de Britse fotgraaf Richi Howell, die be halve in fotograferen ook gespecialiseerd is in het leveren van jong talent aan de „show-business". Richi Howell ontmoeten we overal waar show-business is. Een aardige man met een snorretje, een lieve invalide vrouw die hij overal mee naar toe neemt. En de laatste jaren een dochtertje, dat hij opleidt tot fotografe om het werk voor de tal loze Britse muziekblaadjes van hem over te nemen, want hij en zijn vrouw willen wat rustiger aan gaan doen: als personal managers van talentvolle jongens en meisjes in de showbusiness. Vooral meisjes die er zich in wagen, worden voor ze er erg in kunnen hebben, gegrepen door een of ander vliegwiel en meegesleurd. Eerst de hoogte in om dan meteen er op met een smak ergens te worden weggesmeten. Het zijn de grammofoonplatenmaatschappijen, zegt Richi Howell, die de meisjes omhoog sleuren, en het is de televisie die ze als waardeloos wegsmijt. Zo gaat dat in Engeland: in elke stad, in elk dorp, in elk gat worden wedstrij den gehouden voor wat men jong talent noemt: jongens en meisjes die moeten kunnen zingen of op een of andere ma nier muziek maken. Ze krijgen de kans tijdens teenager-festivals, waarvoor or ganisaties bestaan zoals „Mecca" welke onderneming zesenveertig „ballrooms" beheert, en pas nogweer het Leicester Square concern van tientallen theater tjes opgekocht heeft. Een „Mecca" toer- nee is heel begerenswaardig voor een teenager-ster-in-opkomst. Na het teen ager festival met een onbarmhartig pu bliek van teenagers, na de „Mecca" toer- nee, en na het eerste plaatje, komt de grote krachtproef: het televisieoptreden. Engeland, zegt Richi ITówelI, heeft 12 miljoen televisietoestellen, en tijdens de topprogramma's kijken er gemiddeld zestien miljoen mensen. Een zogenaamd jong talent krijgt tien minuten de kans en na die tien minuten zijn ze vrijwel allemaal kapot. Er is niemand die ze zegt hoe dat komt, dat hoeft ook niet, want de volgende jonge talenten staan al te dringen, voor de B.B.C. zo goed als voor de twaalf commerciële stations van Schotiand en Engeland. Er is niemand die ze vertelt, dat ze de verkeerde jurk dragen, nie mand die ze zegt dat ze bij de keus van hun kapsel hun type verkeerd ge taxeerd hebben, dat doen vrijwel al le meisjes. Er is ook niemand die enige aandacht heeft besteed aan het bren gen van het nummertje. Richi Howell fotografeerde ze en le verde de plaatjes aan teenager-tijd schriftjes die oplagen bereiken van ver over het miljoen. Hij. fotografeer de het ene meisje na het andere in rok-en-truitje-of-bloesje, en toen was er één die vroeg: kunt U me raad geven? Dat was Jean Burnette, ze is nu twintig jaar oud, maar ze heeft al drie carrières achter de rug, en is nu aan haar „echte" car rière bezig. Ze was al als „pop"-zangeresje ontdekt toen ze zeven jaar was, - voor ze acht was ging dat over. Toen ze zestien was en van school kwam, vormde ze met een vriendinnetje een dubbel en als „The Kandies" maakten ze een toernee van Wales tot de Orkneys en verdien den zowat net zoveel als ze verdiend zouden hebben als winkelmeisje of bus conductrice, De derde carrière was die bij een grammofoonplatenmaatschappij en toen moest het televisieoptreden komen om de plaat eventueel tot een hit te verheffen het optreden en de plaat werden een flop Met Jean Burnette, zegt Richi Howell, heb ik eerst een contract gesloten waarin niets in vergeten, ik bepaal wat voor kleur d'r haar moet hebben, en hoe het moet zijn gekapt, ik keur haar jurken af of goed, en ik betaal ze ook, ze mag zich niet verloven en nog minder trouwen zonder mjjn toe stemming, en ik bepaal wat ze wel of niet zingt of speelt. Ik heb veel geld in haar gestoken, al mijn spaarcenten en het meest verbazingwekkende voor Jean Burnette was dat ik haar liet optreden met ver lies. Ze kreeg een 'contract voor „The Stork Room" in Londen, voor veertig pond. Ik heb toen aan reclame, foto's en de kapper vijfenzetig pond besteed Ik heb grote contracten voor haar af gewezen, en kleine geaccepteerd; ik heb haar voor de televisie niet een zo genaamd eigen nummertje laten bren gen, maar piepkleine bijrolletjes in de meest populaire programma's: de se ries. Ik heb het publiek langzaam aan haar gewend, en ik heb telkens kleine berichtjes in The N(ew) M(usical) E(xpress). Ze treedt nu op met Freddy and the Dreamers, met The Foresters, en ze zingt op een plaatje „Till I hear the truth from you", en dat liedje is geschreven voor Helen Shapiro. Dat zegt U niets, maar het zegt teenagers wat. Jean Burnette wordt nu in de show- Maadjes genoemd „a bundle of sex", laat me niet lachen, als ze 's morgens opbelt vraagt mijn vrouw; Heb je je tanden gepoetst, Jean? Yes mom, zegt ze dan. Richi Howells tweede renpaardje is een Iers meisje, Deanna Shenderey, ze De 26-jarige Amerikaan Craig Breedlove heeft op de zoutvlakte van Bonneville in de Amerikaanse staat Utah het absolute wereld snelheidsrecord ter land verbeterd. Breedlove maakte over de voorge schreven afstand van 1 mijl, die tweemaal afgelegd moest worden, eerst een gemiddelde snelheid van 624 km/u en vervolgens een ge middelde van ruim 688 kmju. Zijn totaal gemiddelde van ruim 656.612 kmju lag aanzienlijk bo ven dat van de Brit John Cobb, die in 1947 tot 634 km/u kwam. Op de foto Craig Breedlove voor zijn straalauto „Spirit of America", waarmee het record werd gebro ken. treedt nu op in Dublin in een musical comedy „Say it in French, ofschoon ze geen woord Frans spreekt en ze heeft een contract voor die musical in Londen. Ze is de dochter van een butler die op een landgoed werkte. Zij zelf wil de naar de grote stad: voor haar Mecca Ze begond liedjes te zingen, en niemand ontdekte dat ze echt liedjes kan zin gen, zelfs zij zelf niet. Niemand ontdekte dat ze een komisch talent heeft, en een gezichtje waar je alles mee doen kunt,als je er twee vlechten haar aan hangt is ze dertien jaar, en zet je haar een witte pruik op, dat is ze madame de Pompadour. Ik liet haar voor de televisie dienst meisje of vriendinnetje van het dochter tje zijn in familieverhalen-in-serie. Toen ze negentien werd beloofde ik haar een hoofdrol. Ik heb haar moeten uitleggen wat de meeste jongens in de showbusi ness na hun eerste succesje en hun eerste soffen zelf gaan inzien: dat showbusi ness een broodwinning is. Meisjes zien dat niet, meisjes kijken niet verder dan het teenager succesje. Maar in En geland komt al de kentering: men orga niseert nu al in steden en dorpen „old time nights": voor veertigjarigen en ouderen, de teenagers van de toe komst. ZELANDICA In 1934 verscheen een overzicht van de schut tersgilden en schutterijen van Zeeland. De au teur, J. A. Jolles, kwalificeerde toen de mussen- gilden als jongensgedoe. In een noot wordt ver meld dat het verenigingen van boerenzoons zijn, die in de boomgaarden en elders op mussen schie ten en 's winters een feestelijke jaarvergadering houden. Deze gilden zullen wel tot het verleden behoren. In de Bijdragen en Mededelingen van het Rijksmuseum voor Volks kunde „Het Nederlands Openluchtmuseum" (1963, no. 1) behan delt J. de Kleyn twee aanwinsten van de collectie namelijk een paar zilveren schuttersplaten, die betrekking hadden op het Mussche Gilde van 's-Heer-Arendskerke. De Kleyn is het niet eens met de kwalificatie jongensgedoei, „want zilveren gildeplaten zijn nu niet iets voor zomaar jongens". Niet de schuttersgilde-literatuur, maar de ou dere landbouwbeschrijvingen geven meer kijk op de bedoeling van deze gilden. „Het bleek al spoedig, dat de mussengilden wei degelijk een belangrijke rol in het volksleven op het platteland hebben ge speeld en zelfs in de 19de eeuw heel wat gemoederen in beweging hebben gebracht...." De mussengilden waren een soort reactie op de vraatzucht der vogels. In 1712 en 1743 werden door de Staten van Zeeland plakkaten uitgevaardigd met de bedoeling het voor de land bouw schadelijk gevogelte uit te roeien. Beloningen werden uitbe taald voor het doden van vogels of het uithalen van nesten. Door het niet meer uitbetalen van premies tijdens de Franse overheersing nam de animo voor de bestrijding af met als gevolg een toename van het „vraatzuchtige" gevogelte. Er ontstonden toen talrijke mussen gilden, die het nuttige (de vogelverdelging) met het aangename (zo nu en dan een feestje) poogden te combineren. In de jaren zestig van de vorige eeuw ging men debatteren over het voor en tegen van de vogelverdelging. Schuchter kwamen enkele ethische bezwaren naar voren. Dat vele vogels schadelijke insecten eten en als helpers van de boer te be schouwen zijn, behoorde tot de argumenten die gemakkelijker door een deel der landbouwers werden geaccepteerd. De vogelverdelgers bleven in de meerderheid en met hen de mussengilden. „Ieder gilde had natuurlijk zijn reglementen, die onderling* niet zoveel verschil den. Steeds vinden we vermeld, dat elk lid jaarlijks verplicht was een aantal mussen, mussenkoppen of vleugels op een van te voren bepaalde dag in te leveren. Ook van andere vogels, die dan wat hun vermeende schadelijkheid betreft, herleid werden tot de tel-eenheid mus, werd nauwkeurig boek gehouden. Zo gold soms een kraaikop voor 4 mussen, terwijl spreeuwen, spechten en eksters bijv. maar 2 mussenkoppen „deden". Op Zuid-Beveiand werden schilden (schut tersplaten) uitgereikt aan hen die de meeste mussen boven de aan slag leverden. Gegevens worden vermeld over het Musschengilde te Ovezande. De goed gegraveerde platen van 's-Heer-Arendskerke la ten een vogelvanger of verzamelaar zien. Het tweede artikel in de Bijdragen handelt over de ploegenverza- meling. Afgebeeld worden de modellen van een risterpers uit Schou wen, een meekrapploeg uit Zuid-Beveland, een Thoolse voetploeg en een aanaardploeg uit Zeeuwsch-Vlaanderen. WWVWVWWS LET OP DE WINKELS MET RAAMBILJET afternoon of assam De NGV winkelier is een zelfstandige winkelier. Hij verkoopt U de beste merkartikelen en geeft U echte korting in de vorm van gratis zegels. Voor gespaarde zegels krijgt U geld of (na inwisseling) begerens waardige artikelen tegen inkoopprijs. Spaar bijv. voor het prachtige Beiers porselein en vraag Uw NGV winkelier de speciale folder waarin U alle mogelijk heden vindt.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 4