Op jongste continent zowel
Engels als Amerikaans stempel
Richi Howell leidt meisjes naar
de top in de show-business
WEEK
RECLAME
THEE
GRATIS
29.000 Nederlanders na vijf
jaar nog niet genaturaliseerd
3881 h
Televisie „verslindt" jonge artiesten
NGV ZEGELS Bb
IJ OE BOODSCHAPPEN
IliÉli
Immigrant moet zich aanpassen
Wederzijdse
beïnvloeding
Kerkelijke mutaties
Lange tenen
Beleefdheidsfrasen
Toch niet hard
JONG TALENT NA TIEN MINUTEN
TELEVISIE ALLEMAAL MURW
Drie
carrières
Renpaardje
merk leverancier
ZEGELS
EXTRA
JUS
d'ORANGE
1fl ZEGELS
SU EXTRA
van NELLE
DE BESTE MERKEN-DE MEESTE ZEGELS
4
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
WOENSDAG 7 AUGUSTUS 1963
(Van onze speciale verslaggever Link van Bruggen)
Qydney Elk volk heeft een eigen gedragspatroon; elk land
heeft z'n eigen leefgewoonten en eigenaardigheden. Zo ook
Australië, dat, in geografisch opzicht, zo ver van de westerse
wereld vandaan ligt, terwijl het, in politiek opzicht, er zo nauw
bij betrokken is.
In 't algemeen kan van dit aan de
andere kant van de wereld liggende
continent gezegd worden dat zijn
„way of life" typisch Angelsaksische
stigma's draagt. Vooral de laatste ja
ren kan echter ook van een zekere
„Amerikanisering" worden gespro
ken. Verwonderlijk is dit niet, daar
de vooruitgang zowel als de ontwik
keling in stadia van steeds hoger op
gevoerde snelheden zijn gekomen.
„Wij scheppen jaar na jaar een nieu
we gemeenschap in Australië een
merkwaardige nieuwe gemeenschap!"
De woorden zijn van de federale mi
nister-president Sir Robert Menzies,
toen hij de vorige maand in Canberra
de jaarlijkse „Australian Citizenship
Convention" toesprak, welke dit keer
aan de immigranten-jeugd was ge-
De minister van immigratie, A. R.
Downer.
wijd. „Wij moeten ons ervan bewust
zijn", zo voegde de „man met de zilve
ren tong" er nog aan toe, „dat, hoe
wel velen van ons als individu niet
veel veranderd zijn, de gemeenschap
aanzienlijk veranderd is".
Sir Robert, die overigens als behou
dend te boek staat, doelde zonder
meer op de bevolkingssamenstelling,
zoals deze zich na de oorlog ontwik
keld heeft. Van de ongeveer elf mil
joen inwoners, die Australië thans
telt, is iets meer dan een vijfde deel
sinds 1945 als immigrant binnengeko
men. Omdat de helft hiervan uit Brit
ten bestaat, betekent dit een aanzien
lijke versterking van het Angelsaksi
sche element. Dit neemt echter niet
weg dat continentaal Europa even
eens zijn stempel op het Australische
leven is gaan drukken. Aan de opper
vlakte en in 't bijzonder in de grote
steden merkt men hier reeds het no
dige van, maar in de toekomst zullen
deze buitenlandse stempels bepaald
veel zwaarder worden.
Op de hierboven genoemde Burger
schap Conventie kon volgens de me
ning van waarnemers van een soort
doorbraak worden gesproken. Met
een flair en een openhartigheid de
jeugd eigen werd frisse, opbouwende
kritiek geleverd op het Australische
conservatisme en chauvinisme.
Wat is dan zo opmerkelijk en zo
waardevol in die geadoreerde
en zo zwaar bezongen „Australian
way of life"? vroegen tairijke, jeug
dige gedelegeerden zich af. Moet het
gedragspatroon van morgen niet te
vens worden bepaald door de gewoon
ten en opvattingen van de mensen,
die uit andere landen naar Australië
zijn gekomen?
Ware integratie is een tweerichtings
verkeer van wederzijdse kennisma
king en aanpasing. Aaii de ene kant
moet de immigrant positief tegenover
de leefgewoonten van de ontvangende
gemeenschap staan; aan de andere
GEREF. KERKEN
Tweetal te Maasland: J. J. Lamme jr.
te Balkbrug en J. W. de Roo te Sellin-
2*611.
Aangenomen naar Opperdoes: H. G.
Verhaagen, kand. te Delft.
Bedankt voor Bleiswijk: R. Molemaker
te Pingjum en Zürich (Fr.); voor Hol-
werd: W. B. van der Meulen te Sprang
(N.-Br.); voor Uithuizermedum: P.
Sijtsma te Nederhorst den Berg; voor
Meppel (vac. J. van Tuinen) en voor
Zierikzee: J. H. van Boggelen te Gende-
ren.
CHRIST. GEREF. KERK.
Beroepen te Drachten: J. J, Rebel te
Haarlem-N.
Aangenomen naar De Krom (O.): K.
Toorman, kand. te Nwe. Pekela, die be
dankte voor Hillegom, Lutjegart en
Tesinge.
Bedankt voor Chatham (Ontario, Can.)
Free Christian Reformed church: J. J.
Rebel te Haarlem-N.
EVANG. LUTHERSE KERK.
Aan de universiteit te Amsterdam
slaagde voor het prop. ex. mevr. M.
Gunning-Schendelaar en de heer B.
Freeve te Assen en K. V. Schepel te
Beverwijk; voor het kand. eerste deel
slaagden de heren G. J. Mostert te Am
sterdam, H. Meedele te Utrecht en mej.
mr. M. N. Riemers te Amsterdam.
VRIJE EVANG. GEMEENTE.
Aangenomen naar Rotterdam-C (vac.
H. C. Leep): H. Postma te Nijverdal.
kant dient de ontvangende gemeen
schap een deel van de maatschappe
lijke eigenaardigheden van de immi
grant als richtsnoer, of zelfs als
norm voor het eigen gedragspatroon
te aanvaarden.
Uit één van de studiegroepen: die,
welke zich bezighield met de deelne
ming van de immigranten-jeugd aan
het sociale leven, kwam zelfs de
merkwaardige betiteling „Australiër
plus" tevoorschijn. Met deze term
werd de jonge man of vrouw bedoeld,
die niet alleen vloeiend Engels
spreekt, maar ook de taal van het
land van herkomst van de ouders in
ere houdt.
Wat dan is de „Australian way of
life?" Het is in het begin van dit ar
tikel al min of meer gesteld: een
mengsel van Angelsaksische eenken
nigheid en Amerikaanse zakelijkheid.
Het weekend-leven bijvoorbeeld
door de veertigurige werkweek heeft
vrijwel iedereen de zaterdag voor
zichzelf is een buitenleven, waarin
de tuin, het uitje (strand, picknick,
barbecu) en de beoefening of bijwo
ning van deze of gene tak van sport
centraal zijn gesteld. Het glaasje Dier
na afloop van de dagtaak is voor de
meeste Australiërs een soort geloofs
beginsel geworden.
Het gezinsleven en ook het particu
liere leven dragen een onwaarschijn
lijk privé karakter, zó onwaarschijn
lijk zelfs dat bij de eerste kennisma
king de woorden „koud" en „ongezel
lig" op de lippen branden.
De emigrant doet er goed aan de
eigenwaarde van de Australiër niet al
te zeer aan te tasten. De man, die
vindt dat een bepaald soort werk in
bonden, de werkgeversorganisaties
en de immigrantenverenigingen. Op
de plaatselijke afdelingen rust de be
langrijke taak de emigrant bij het
vinden van een gelukkige en waardi
ge plaats in het nationale gezin be
hulpzaam te zijn, en warmte en
vriendschap te doen gevoelen.
De „Good Neighbours" („Goede Bu
ren", letterlijk vertaald) bieden hun
bemiddeling aan bij de aankoop van
land, of een huis, en bij het hereni
gen van gezinnen, familieleden en
vrienden. Zij zorgen voor ziekenbe
zoek, geven advies in juridische za
ken en helpen de emigrant op de
hoogte te komen van de wetten en de
gebruiken in zijn nieuwe vaderland.
Zij organiseren contactavonden, ver
welkomingsfeestjes en picknicks, ter
wijl zij uitnodigingen rondsturen om
op bezoek te komen, en introducties
uitschrijven voor clubs en andere or
ganisaties.
De „Good Neighbour Movement"
werkt overigens niet alleen onder de
„nieuwe Australiërs" (een veel be-
kriteiseerde term, omdat hij discri
minatie in zou houden). Hij probeert
ook de Australische bevolking te
overtuigen van de wenselijkheid om
mee te helpen aan de immigranten
integratie. Uitgangspunt hierbij is
het belang dat Australië heeft bij
een snelle bevolkingsgroei, daar de
natuurlijke aanwas ten enenmale on
voldoende is om de ontplooiingsmo
gelijkheden uit te buiten van een con
tinent, dat tweehonderd keer zo groot
als Nederland is.
Jk heb het al eerder
k heb het al
Australiër heeft ietwat
gesteld: de
lange te
nen, wat om verschillende redenen
niet helemaal onbegrijpelijk is. De
emigrant die in de termen valt ge
naturaliseerd te worden (na rijf jaar
verblijf nog slechts een kwestie van
procedure), doch dit niet doet, staat
er meteen bovenop. In Canberra gaat
men van het moeilijk aan te vallen
standpunt uit dat eën gezonde emi
gratie uiteindelijk in het verkrijgen
van het staatsburgerschap uit moet
monden.
Niet voor niets heeft de federale mi
nister van immigratie, Alexander R.
Nederland beter of efficiënter wordt
gedaan, zal eerst moeten tonen wat
hij waard is, als hij tenminste niet
voor een betweter wil worden versle
ten. Kritiek van buitenstaanders ligt
de Australiër in 't algemeen niet. Als
men hem vraagt waarom een geno
men maatregel, of een zekere leefre
gel ondersteund moet worden, krijgt
men heel vaak ten antwoord: „omdat
het Australisch is!"
Diezelfde emigrant dient er voor te
waken in z'n werkking niet met
z'n perstoonlijke, of huisetyke proble
men te koop te lopen. Noch de
„baas", noch z'n collega's, zullen zich
hiervoor interesseren, hoewel niet
iedereen dit onmiddellijk zal bevroe
den. Beheerst men het Engels wat
beter, dan zal spoedig geconstateerd
kunnen worden dat termen als „Is
dat waar?" en „Bijzonder interessant"
in feite beleefdheidsfrasen zijn, die
geen enkele werkelijke belangstelling
inhouden. Tijdens de werkuren is de
Australiër alleen maar in datgene
wat hij doet geïnteresseerd, of, mis
schien beter uitgedrukt: in de pegu-
lanten, die in z'n loonzakje komen.
Zo vlug de emigrant voor een bepaald
soort werk aangenomen is, zo snel is
hij datzelfde werk weer kwijt. Hij
kan op staande voet ontslagen wor
den, zonder enig verhaal te hebben.
„Ik heb geen werk meer voor je", of
„Je deugt niet voor datgene, waar
voor je bent aangenomen" zijn dik
wijls alle woorden, die er aan worden
vuil gemaakt. Hiertegenover staat
dat de werknemer op dezelfde abrup
te wijze het dienstverband kan beëin
digen.
Zodra de emigrant voet op Australi
sche bodem zet, zal hij merken dat
het huurkoopsysteem hem in staat
stelt binnen enkele dagen of weken
een auto, een ijskast, een televisie
toestel en zoveel andere statussymbo
len aan te schaffen. Hij moet zich
hier echter niet op verkijken. Het to
tale krediet, dat door het bedrijfsle
ven aan de consument is verschaft,
mag dan in de buurt van de drie mil
jard gulden liggen, de maatregelen,
welke genomen worden, als niet aan
het afbetalingscontract kan worden
voldaan, zijn uitzonderlijk hard. Legio
zijn de gevallen van mensen, die hun
auto voor driekwart hebben afbetaald
en deze toch kwijt raken, omdat de
wekelijkse of maandelijkse cheque
stagneert. En de manier waarop is
ook al niets om over naar huis te
schrijven. Heel vaak wordt de wagen,
als hij ergens geparkeerd staat,
weggehaald. Doet men aangifte van
vermissing, dan is het eerste wat de
politie vraagt: ,Bent U soms achter
met de afbetaling?"
Is Australië dan zo koud, zo bikkel
hard? Ik geloof het niet alleen
het gedragspatroon is zo anders.
Voor krepeergevallen, die over 't al
gemeen veel publiciteit krijgen, wordt
diep in de beurs getast. Hetzelfde
kan gezegd worden voor alle mogelij
ke doelstellingen, welke in de chari
tatieve sfeer ugen. De burenhulp ten
slotte is, vooral op het dunbevolkte
platteland, als een heilige wet. Zit
iemand werkelijk in de mist, dreigt er
ergens een calamiteit, dan zal geen
Australiër een ander in de steek la
ten.
De uitdrukkingen „betere stand, mid
denstand en arbeidersklasse" beteke
nen niet veel voor een Australiër.
Weliswaar zijn er wijken met vrijwel
uitsluitend dure huizen, en mensen
met inkomens, die ver boven het ge
middelde liggen, maar het begrip
„klasse" als een aparte categorie en
met een bepaalde levenswijze is in
Australië onbekend. Een uitzonde
ring moet misschien worden gemaakt
voor de „grazier", de hereboer, die
door de grondspeculaties en de gun
stige wol- en vleesprijzen niet alleen
in het geld, maar ook in de preten
ties is gaan zwemmen.
Om de succesvolle integratie van
nieuwkomers in de Australische ge
meenschap te bevorderen, werd in
1950, tijdens de eerste Burgerschap
Concentie, de „Good Neighbour Move
ment" opgericht. Deze beweging, die
uniek in de wereld is, werkt met dui
zenden vrijwilligers, en wordt geacti
veerd door o.m. de kerken, de vak-
Downer, dan ook de vorige maand
aangekondigd een diepgaand onder
zoek in te stellen naar de beweegre
denen van die emigranten, die nog
steeds geen Australiër zijn geworden.
En het zijn er nogal wat! Volgens de
officiële tellingen gaat het om een
kwart miljoen personeel, die Austra
lië dus al langer dan vijf jaar voor
het (Europese) vaderland hebben
verwisseld.
Italië spant de kroon. Van de 255.000
Italianen, die na de oorlog naar
Australië zijn gekomen, hebben er
87.000 nog geen aanvraag voor natu
ralisatie ingediend. Griekenland
komt er procentsgewijs eigenlijk nog
slechter af. 31.000 van een totaal van
95.000 emigranten wortelt nog op de
oude nationaliteit.
Wat Nederland betreft, zijn de cijfers
respectievelijk 29.000 van de 131.000.
Duitsland komt met 23.000 van de
94.000 uit de bus, Polen met 15.000
van de 80.000 en Zuid-Slavië met
12.000 van de 41.000.
De naturalisatie-ceremonie is in
Australië een plechtige, bijna
pompeuze vertoning.
(Van onze radio- en televisieredactrice).
In Knokke vertoefde onlangs de Britse fotgraaf Richi Howell, die be
halve in fotograferen ook gespecialiseerd is in het leveren van jong
talent aan de „show-business". Richi Howell ontmoeten we overal
waar show-business is. Een aardige man met een snorretje, een lieve
invalide vrouw die hij overal mee naar toe neemt. En de laatste jaren
een dochtertje, dat hij opleidt tot fotografe om het werk voor de tal
loze Britse muziekblaadjes van hem over te nemen, want hij en zijn
vrouw willen wat rustiger aan gaan doen: als personal managers van
talentvolle jongens en meisjes in de showbusiness. Vooral meisjes die
er zich in wagen, worden voor ze er erg in kunnen hebben, gegrepen
door een of ander vliegwiel en meegesleurd. Eerst de hoogte in om
dan meteen er op met een smak ergens te worden weggesmeten. Het
zijn de grammofoonplatenmaatschappijen, zegt Richi Howell, die de
meisjes omhoog sleuren, en het is de televisie die ze als waardeloos
wegsmijt.
Zo gaat dat in Engeland: in elke stad,
in elk dorp, in elk gat worden wedstrij
den gehouden voor wat men jong talent
noemt: jongens en meisjes die moeten
kunnen zingen of op een of andere ma
nier muziek maken. Ze krijgen de kans
tijdens teenager-festivals, waarvoor or
ganisaties bestaan zoals „Mecca" welke
onderneming zesenveertig „ballrooms"
beheert, en pas nogweer het Leicester
Square concern van tientallen theater
tjes opgekocht heeft. Een „Mecca" toer-
nee is heel begerenswaardig voor een
teenager-ster-in-opkomst. Na het teen
ager festival met een onbarmhartig pu
bliek van teenagers, na de „Mecca" toer-
nee, en na het eerste plaatje, komt de
grote krachtproef: het televisieoptreden.
Engeland, zegt Richi ITówelI, heeft 12
miljoen televisietoestellen, en tijdens de
topprogramma's kijken er gemiddeld
zestien miljoen mensen. Een zogenaamd
jong talent krijgt tien minuten de kans
en na die tien minuten zijn ze vrijwel
allemaal kapot.
Er is niemand die ze zegt hoe dat komt,
dat hoeft ook niet, want de volgende
jonge talenten staan al te dringen, voor
de B.B.C. zo goed als voor de twaalf
commerciële stations van Schotiand en
Engeland. Er is niemand die ze vertelt,
dat ze de verkeerde jurk dragen, nie
mand die ze zegt dat ze bij de keus
van hun kapsel hun type verkeerd ge
taxeerd hebben, dat doen vrijwel al
le meisjes. Er is ook niemand die enige
aandacht heeft besteed aan het bren
gen van het nummertje.
Richi Howell fotografeerde ze en le
verde de plaatjes aan teenager-tijd
schriftjes die oplagen bereiken van
ver over het miljoen. Hij. fotografeer
de het ene meisje na het andere in
rok-en-truitje-of-bloesje, en toen
was er één die vroeg: kunt U me
raad geven? Dat was Jean Burnette,
ze is nu twintig jaar oud, maar
ze heeft al drie carrières achter de
rug, en is nu aan haar „echte" car
rière bezig.
Ze was al als „pop"-zangeresje ontdekt
toen ze zeven jaar was, - voor ze acht
was ging dat over. Toen ze zestien was
en van school kwam, vormde ze met
een vriendinnetje een dubbel en als
„The Kandies" maakten ze een toernee
van Wales tot de Orkneys en verdien
den zowat net zoveel als ze verdiend
zouden hebben als winkelmeisje of bus
conductrice, De derde carrière was die
bij een grammofoonplatenmaatschappij
en toen moest het televisieoptreden
komen om de plaat eventueel tot een hit
te verheffen het optreden en de plaat
werden een flop
Met Jean Burnette, zegt Richi Howell,
heb ik eerst een contract gesloten
waarin niets in vergeten, ik bepaal
wat voor kleur d'r haar moet hebben,
en hoe het moet zijn gekapt, ik keur
haar jurken af of goed, en ik betaal
ze ook, ze mag zich niet verloven en
nog minder trouwen zonder mjjn toe
stemming, en ik bepaal wat ze wel of
niet zingt of speelt.
Ik heb veel geld in haar gestoken,
al mijn spaarcenten en het meest
verbazingwekkende voor Jean Burnette
was dat ik haar liet optreden met ver
lies. Ze kreeg een 'contract voor „The
Stork Room" in Londen, voor veertig
pond. Ik heb toen aan reclame, foto's
en de kapper vijfenzetig pond besteed
Ik heb grote contracten voor haar af
gewezen, en kleine geaccepteerd; ik
heb haar voor de televisie niet een zo
genaamd eigen nummertje laten bren
gen, maar piepkleine bijrolletjes in de
meest populaire programma's: de se
ries. Ik heb het publiek langzaam aan
haar gewend, en ik heb telkens kleine
berichtjes in The N(ew) M(usical)
E(xpress). Ze treedt nu op met Freddy
and the Dreamers, met The Foresters,
en ze zingt op een plaatje „Till I hear
the truth from you", en dat liedje is
geschreven voor Helen Shapiro. Dat zegt
U niets, maar het zegt teenagers wat.
Jean Burnette wordt nu in de show-
Maadjes genoemd „a bundle of sex",
laat me niet lachen, als ze 's morgens
opbelt vraagt mijn vrouw; Heb je je
tanden gepoetst, Jean? Yes mom, zegt
ze dan.
Richi Howells tweede renpaardje is een
Iers meisje, Deanna Shenderey, ze
De 26-jarige Amerikaan Craig
Breedlove heeft op de zoutvlakte
van Bonneville in de Amerikaanse
staat Utah het absolute wereld
snelheidsrecord ter land verbeterd.
Breedlove maakte over de voorge
schreven afstand van 1 mijl, die
tweemaal afgelegd moest worden,
eerst een gemiddelde snelheid van
624 km/u en vervolgens een ge
middelde van ruim 688 kmju. Zijn
totaal gemiddelde van ruim
656.612 kmju lag aanzienlijk bo
ven dat van de Brit John Cobb, die
in 1947 tot 634 km/u kwam. Op de
foto Craig Breedlove voor zijn
straalauto „Spirit of America",
waarmee het record werd gebro
ken.
treedt nu op in Dublin in een musical
comedy „Say it in French, ofschoon
ze geen woord Frans spreekt en ze
heeft een contract voor die musical in
Londen. Ze is de dochter van een butler
die op een landgoed werkte. Zij zelf wil
de naar de grote stad: voor haar Mecca
Ze begond liedjes te zingen, en niemand
ontdekte dat ze echt liedjes kan zin
gen, zelfs zij zelf niet.
Niemand ontdekte dat ze een komisch
talent heeft, en een gezichtje waar je
alles mee doen kunt,als je er twee
vlechten haar aan hangt is ze dertien
jaar, en zet je haar een witte pruik op,
dat is ze madame de Pompadour.
Ik liet haar voor de televisie dienst
meisje of vriendinnetje van het dochter
tje zijn in familieverhalen-in-serie. Toen
ze negentien werd beloofde ik haar een
hoofdrol. Ik heb haar moeten uitleggen
wat de meeste jongens in de showbusi
ness na hun eerste succesje en hun eerste
soffen zelf gaan inzien: dat showbusi
ness een broodwinning is. Meisjes zien
dat niet, meisjes kijken niet verder
dan het teenager succesje. Maar in En
geland komt al de kentering: men orga
niseert nu al in steden en dorpen „old
time nights": voor veertigjarigen en
ouderen, de teenagers van de toe
komst.
ZELANDICA
In 1934 verscheen een overzicht van de schut
tersgilden en schutterijen van Zeeland. De au
teur, J. A. Jolles, kwalificeerde toen de mussen-
gilden als jongensgedoe. In een noot wordt ver
meld dat het verenigingen van boerenzoons zijn,
die in de boomgaarden en elders op mussen schie
ten en 's winters een feestelijke jaarvergadering
houden. Deze gilden zullen wel tot het verleden
behoren.
In de Bijdragen en Mededelingen van het Rijksmuseum voor Volks
kunde „Het Nederlands Openluchtmuseum" (1963, no. 1) behan
delt J. de Kleyn twee aanwinsten van de collectie namelijk een paar
zilveren schuttersplaten, die betrekking hadden op het Mussche
Gilde van 's-Heer-Arendskerke. De Kleyn is het niet eens met de
kwalificatie jongensgedoei, „want zilveren gildeplaten zijn nu niet iets
voor zomaar jongens". Niet de schuttersgilde-literatuur, maar de ou
dere landbouwbeschrijvingen geven meer kijk op de bedoeling van
deze gilden. „Het bleek al spoedig, dat de mussengilden wei degelijk
een belangrijke rol in het volksleven op het platteland hebben ge
speeld en zelfs in de 19de eeuw heel wat gemoederen in beweging
hebben gebracht...." De mussengilden waren een soort reactie op de
vraatzucht der vogels. In 1712 en 1743 werden door de Staten van
Zeeland plakkaten uitgevaardigd met de bedoeling het voor de land
bouw schadelijk gevogelte uit te roeien. Beloningen werden uitbe
taald voor het doden van vogels of het uithalen van nesten. Door het
niet meer uitbetalen van premies tijdens de Franse overheersing
nam de animo voor de bestrijding af met als gevolg een toename van
het „vraatzuchtige" gevogelte. Er ontstonden toen talrijke mussen
gilden, die het nuttige (de vogelverdelging) met het aangename (zo
nu en dan een feestje) poogden te combineren.
In de jaren zestig van de vorige eeuw ging men debatteren over het
voor en tegen van de vogelverdelging.
Schuchter kwamen enkele ethische bezwaren naar voren. Dat vele
vogels schadelijke insecten eten en als helpers van de boer te be
schouwen zijn, behoorde tot de argumenten die gemakkelijker door
een deel der landbouwers werden geaccepteerd. De vogelverdelgers
bleven in de meerderheid en met hen de mussengilden. „Ieder gilde
had natuurlijk zijn reglementen, die onderling* niet zoveel verschil
den. Steeds vinden we vermeld, dat elk lid jaarlijks verplicht was
een aantal mussen, mussenkoppen of vleugels op een van te voren
bepaalde dag in te leveren. Ook van andere vogels, die dan wat hun
vermeende schadelijkheid betreft, herleid werden tot de tel-eenheid
mus, werd nauwkeurig boek gehouden. Zo gold soms een kraaikop
voor 4 mussen, terwijl spreeuwen, spechten en eksters bijv. maar 2
mussenkoppen „deden". Op Zuid-Beveiand werden schilden (schut
tersplaten) uitgereikt aan hen die de meeste mussen boven de aan
slag leverden. Gegevens worden vermeld over het Musschengilde te
Ovezande. De goed gegraveerde platen van 's-Heer-Arendskerke la
ten een vogelvanger of verzamelaar zien.
Het tweede artikel in de Bijdragen handelt over de ploegenverza-
meling. Afgebeeld worden de modellen van een risterpers uit Schou
wen, een meekrapploeg uit Zuid-Beveland, een Thoolse voetploeg en
een aanaardploeg uit Zeeuwsch-Vlaanderen.
WWVWVWWS
LET OP DE
WINKELS MET
RAAMBILJET
afternoon of assam
De NGV winkelier is een zelfstandige winkelier. Hij
verkoopt U de beste merkartikelen en geeft U echte
korting in de vorm van gratis zegels. Voor gespaarde
zegels krijgt U geld of (na inwisseling) begerens
waardige artikelen tegen inkoopprijs. Spaar bijv. voor
het prachtige Beiers porselein en vraag Uw NGV
winkelier de speciale folder waarin U alle mogelijk
heden vindt.