De eenmansdemocratie
van
generaal
CHARLES DE GAULLE
L
België kent een groot aantal
intensieve tuinbouwbedrijven
JOHN KORPORAAL-SNIJDEN IN
16 KM VERGETEN MEDEMINNAAR"
O
Lunch in Colombey
Miljoenenpubliek
K.V.P.
Opdracht aan
Romme oorzaak
formatie-drama
TT
„Ik heb haast"
DE LANDBOUW IN DE BENELUX (slot)
Voor afzetapparaat
moderne vorm
Pluimvee
„LANDRÉ ZAG 'T NIET ERG"
v
Première is in
september
Cutter van professie
Mens zonder verleden
Besprekingen over
uitbreiding van de
Veiligheidsraad
Meer contact
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MAANDAG 29 JULI 1998
(Van onze Parijse correspondent)
yandaag houdt generaal de Gaulle in de grote feestzaal van het
Elysée-paleis weer een persconferentie. Een uur tevoren is
de zaal, waar 600 genodigden en journalisten in gaan, tot de laatste
vergulde stoel gevuld. Men komt pas binnen, nadat men zijn spe
ciale invitatie en perskaart heeft getoond. Wie een tas bij zich heeft
wordt beleefd verzocht aan inspecteurs van politie de inhoud te
laten zien. In de zaal lopen fotografen bedrijvig rond en meten het
licht. Achterin en van weerskanten opzij staan de batterijen van de
televisie opgesteld. Schijnwerpers floepen aan en jagen de tempera
tuur zo naar boven, dat iedereen na een kwartier met een zakdoek
het voorhoofd afveegt.
Precies op het afgesproken uur komt de Gaulle uit de tuin van het
Elysée door zware gordijnen binnen. Eén minuut mogen de foto
grafen met hun verblindende flashes hun werk doen vlak voor het
podium, waar de Gaulle is gaan zitten. Vervolgens begint de gene
raal met een korte inleiding, waarna de vragen mogen worden ge
steld.
Alle vragen zijn tevoren bij de pers
dienst van het Elysée ingediend.
Wie buiten de orde toch nog een
vraag stelt, wordt met een korte op
merking afgescheept of krijgt in het
geheel geen antwoord. Op alle vra
gen heeft de Gaulle zich tevoren ge
prepareerd. Wat hij gaat zeggen is
tot in alle bijzonderheden herhaald,
hetzij voor de spiegel, hetzij met be
hulp van de bandrecorder. Niets,
maar dan ook niets, laat de Gaulle
aan het toeval over.
Tot het allerlaatste ogenblik is alles,
wat hij gaat zeggen, één groot ge
heim zelfs voor zijn allernaaste mede
werkers, eerste minister en minis
ters, die allen op de persconferentie
aanwezig zijn. Wie naar hem zit te
luisteren, ontkomt niet aan de indruk:
daar zit een groot man. Onverschil
lig of men het met hem eens is of
niet.
ver de Gaulle en het gaullisme is
dezer dagen in Parijs een uitste
kend boek (acht frank) verschenen
van de hand van Pierre Viansson-
Ponté, redacteur van het Parijse
avondblad „le Monde": „Les Gaullis-
tes, Rituel et Annuaire" (Uitgeverij
Editions du Seuil). Het is niet ge
schreven in een toon, die de Gaulle
bespottelijk maakt, maar wel geven
de eerste vijftig pagina's, die aan de
Gaulle zijn gewijd, de lezer een huive
ringwekkend beeld van de grote ri
sico's, die Frankrijk loopt met deze
éénmansdemocratie.
Zijn ministers, zelfs zijn eerste minis
ter, hebben niets in te brengen. Zij
worden nergens in geraadpleegd,
brengen in de ministerraad voor de
pure vorm rapporten uit, maar pas
na afloop laat de Gaulle de minister
van voorlichting bij zich ontbieden
en dicteert hem wat hij, de Gaulle,
heeft besloten. Het is de Gaulle, die
in de ministerraad de alleenspraak
houdt: „De ministers luisteren gefas
cineerd.
\X7at zou hij, als hij twintig jaar jonger was, niet nog willen on
dernemen! Toulouse, Saint-Nazaire en Clermont-Ferrand heb
ben hem koel ontvangen, maar hij heeft zich gewroken met Frank
fort, Hamburg, München en de arbeiders van Krupp.
„Het onaangename is, dat zulke top
pen in de toekomst niet meer zo ge
makkelijk kunnen worden bereikt.
De Gaulle kan zich niet meer tevre
den stellen met een simpel beleefde
ontvangst. Als God hem het leven en
de kiezers hem hun stemmen sparen,
zou hij nog verscheidene landen wil
len bezoeken. In de naaste toekomst
Iran en de Scandinavische landen.
Tegenbezoeken afleggen. Naar Zuid-
Amerika gaan, het continent van de
toekomst. Vooral naar Afrika, van
Bamako naar Brazzaville en van
Yaoundé naar Algiers via Tunis en
Rabat, desnoods driemaal achter elk
aar. Dat zou de bekroning zijn van
de dekolonisatie. En tenslotte naar
Rusland, maar op voorwaarde, dat
het internationale klimaat er gunstig
voor is en dat hij tot het Russische
volk kan praten, liefst in het Rus
sisch. Philéas Fogg is er niets bij.
Zijn zevenjarige ambtsperiode loopt
in 1965 af. Welk een verre horizon
ten als hij eventueel herkozen zou
worden
Wie aan de Gaulle wordt voorge
steld denke niet, dat dit op de
generaal ook maar enige indruk
maakt. Onmiddellijk na de vluchtige
handdruk bent U voor de generaal
transparant, lucht geworden. U be
staat eenvoudig niet meer. Ook als ge
voor een particulier déjeuner op de
Gaulles landgoed in Colembey-les-
deux-Eglises wordt ontvangen moet
ge niet denken, dat daar politieke
consequenties aan vastzitten. Colom
bey ligt per auto op drie uur afstand
van Parijs. Het landgoed is geen
Chambord of Rambouillet, maar een
bescheiden, klassiek bezit van een ge
pensioneerde officier, waar slechts
één toren de schijn ophoudt van een
kasteel. In de salon laat madame de
Gaulle haar breiwerk even liggen om
de gast te ontvangen. Men praat met
haar over de toestand van de weg,
over het weer en ook over de gene
raal. Langzaam draaien de wijzers
van de pendule voorbij. Precies om
één uur gaan twee deuren bijna tege
lijkertijd open. De Gaulle komt uit
zijn werkkamer en zegt iets van:
„blij, dat U gekomen bent". Men
praat over de weg, over het weer en
ook over de generaal. Niemand gaat
zitten. Een bode kondigt aan: „Ma
dame est servie". Men zet zich aan
tafel. Hors d'oeuvre. Stilte. Wie
daartoe de moed kan opbrengen be
gint een gesprek met madame de
Gaulle, die er vluchtig op ingaat.
Men praat over de weg, het weer. In
het gunstigste geval mompelt de ge
neraal iets van ja of neen. Het vlees
wordt opgediend. Stilte. Soms trekt
een bezoeker de stoute schoenen aan
en legt zijn laatste kaart op tafel:
„Mooi weer of: slecht weer
nietwaar mon général?" Als regel
blijft de vraag onbeantwoord. De
stoutmoedige dringt aan: „Mooi weer
om te wandelen, nietwaar mon géné
ral?" Geërgerd zegt de Gaulle: „U
moet goed begrijpen, waarde heer,
dat ik nooit wandel!" Stilte. De kof
fie wordt in de salon geserveerd.
Men praat over de weg. Of over het
weer. Na nog enkele losse opmerkin
gen verdwijnt de Gaulle naar zijn
werkkamer: „Bedankt, dat U geko
men bent". Waarna de bezoeker de
300 kilometer naar Parijs terugrijdt.
Denoemingen zijn een bevel, waarover met de betrokkene vol-
strekt geen overleg wordt gepleegd. Ook ontslagen zijn een or
der, waar niemand zich aan kan onttrekken. Op die mannier werd
de vroegere minister van financiën Pinay, ontslagen. Pinay was
populair, omdat hij de frank weer op poten had gezet en Frankrijk
financieel en economisch had gered. Dat kartonnen huis van popu-
lairiteit moest verdwijnen. Bovendien had het ontslag nog een
ander voordeelde Gaulle werd bevrijd van de enige man, die in de
ministerraad zijn mond durfde opendoen en zich tegen de general
durfde verzetten.
„U zult zien", zei de Gaulle, „over zes
maanden praat niemand meer over
die meneer Pinay". De voorspelling
kwam uit, maar was toch niet ge
heel waar. Soustelle werd ontslagen
bij wijze van straf. Om de buitenwe
reld te laten zien, hoe ongehoorzaam
heid aan de Gaulle voor de val komt.
Edmond Michelet werd van justitie
en Louis Terrenoire van voorlichting
verwijderd met een briefje: „Mijn ar
me vriend, de eerste minister heeft
besloten... ik ben er zeker van, dat
ge de moed zult opbrengen zijn en
mijn taak te verlichten én daar zal
ik U dankbaar voor zijn".
Eeen deel van zijn succes heeft de
Gaulle aan de toevallige omstan
digheid te danken, dat sedert 1958
het aantal televisietoestellen vervier
voudigd is. In dat jaar, toen hij aan
de macht kwam, keken slechts een
paar honderdduizend kijkers naar
hem. Thans zijn het er, via de Fran
se televisie, tien miljoen en dank zij
Eurovisie 60 tot 80 miljoen.
Maar niet toevallig is de manier,
waarop hij van „Mijn televisie" ge
bruik weet te maken. Hij geeft zich
de moeite al zijn redevoeringen op te
schrijven en die met spiegel en band-
recorder uit het hoofd te leren. Bij
hem vergeleken zijn alle andere tele
visiesprekers artiesten van de zeven
de rang. Hij weet op alle snaren van
het Franse sentiment te tokkelen.
Iedere dag worden de Fransen, met
hem, een dag ouder en zeggen:
Tiens, hij ziet er vanavond wat ver
moeid uit", of: „Je bent weer goed op
dreef, Chariot".
En madame de Gaulle? Zeker, zij
houdt zich op de achtergrond en be
moeit zich niet met staatszaken of
met de hoge politiek. Maar wel is zij
hoedster van de christelijke moraal.
Zij let op de décolletés van de vrou
wen der ministers. «w»®*-
(Van onze Haagse redactie).
De K.V.P. ziet de oorzaak van de moei
lijke kabinetsformatie in het feit dat
onmiddellijk na de verkiezingen een niet
logische opdracht aan informateur Rom
me is gegeven.
In „Opmars" het ledenblad van de
K.V.P. werd in een ongesigneerd hoofd
artikel gezegd: „De K.V.P. had voort
zetting van het beleid van het kabinet-
De Quay nadrukkelijk voorgestaan uiter
aard met vermijding van enkele zwakke
punten. Wanneer meteen was aangevan
gen met de verwezenlijking van deze
opvattingen door een reconstructie van
het kabinet verschillende bewinds
lieden zouden niet meer terugkeren
dan had iedere K.V.P.-er dat begrepen".
Het K.V.P.-blad voegt daar aan toe:
„Dan was de ingewikkelde methode van
werken, die nu in de opdracht van de
eerste formateur (prof. Romme) was
gelegen, overbodig geworden". Deze kri
tiek op de opdracht van de koningin aan
prof. Romme bevestigt eerdere berich
ten dat ook dr. De Kort al onmiddellijk
tegen deze informatieopdracht is ge
weest.
DRIE GESCHEIDEN RIJBANEN
FOUT
staat stil
0
t
GOED
staat stil
vpeltIanwb!
Ni!
16 34Q4
Op wegen met drie van elkaar geschei
den rijbanen mogen bestuurders van mo
torvoertuigen alleen op de middelste en
de uiterst rechter rijbaan rijden, dit ge
zien in de rijrichting natuurlijk. Het
langzame verkeer, dus ook de bromfiet
ser, mag alleen van de rechter rijbaan
gebruik maken. Het is beslist verboden
op de middelste rijbaan stil te staan,
wilt U op een dergelijke weg parkeren
dan is dat alleen op de rechter rijbaan
toegestaan. In enkele situaties mag men
echter ook van de linker rijbaan gebruik
maken, dit wordt dan aangegeven met
het bord „inrijden toegestaan". Het links
afslaan op een dergelijke iveg is in het
algemeen niet eenvoudig, de A.N.W.B.
raadt aan daarmee uiterst voorzichtig
te zijn.
kinderen van de generaal en laat
luiers uitdelen, maar bovenal waakt
zij tegen die afschuwelijke gewoonte
in de gegoede families: de scheiding.
Uit haar omgeving verwijdert zij on
verbiddelijk iedere gescheiden man of
vrouw, schrapt van de receptielijsten
iedereen, die niet kerkelijk gehuwd
is, houdt iedere verdachte libertijn
buiten de deur en is er zelfs in ge
slaagd ministeries gesloten te hou
den voor hen, bij wie men echtelijke
ontrouw veronderstelt.
Het liefst had de Gaulle in het zon
nige zuiden gewoond. „Toen ik
de Boisserie kocht, was ik garni
zoensofficier in Metz. Ik liep naar de
pensioengerechtigde leeftijd. Waar
moet een gepensioneerde officier zich
anders vestigen dan in het oosten
van Frankrijk, halverwege tussen de
Rijn en Parijs Bovendien had ik niet
al te veel geld en dat beperkte mijn
keus". Het „kasteel" is bescheiden
zonder stijl, slecht ingericht zoals al
die oude herenhuizen, weinig aange
past in comfort. Colombey maakt
thans deel uit van de legende, van
het staatsblad, en met Adenauer van
de historie. „Dus neemt het echtpaar
de Gaulle iedere zaterdagmiddag in
de D.S., met 130 kilometer per uur,
de weg naar Colombey, terwijl op
alle kruispunten de politie op wacht
staat.
In de ziekenhuizen van Troyes en
van Chaumont heeft men zich voor
bereid op eventuele bloedtransfusies.
Helikopters van de gendarmerie
staan gereed om zo nodig onmiddel
lijk op te stijgen. Ongeduldig en ge-
ergerd zit de Gaulle naast zijn vrouw
en tikt tegen het raam, dat hen
scheidt van zijn chauffeur: „Sneller,
harder, want ik heb haast!"
Want hij, de Gaulle, MOI, ik, ik ben
tw:ati<r iaw te oud
John Korporaal monteert zijn
nieuwe speelfilm „De vergeten
medeminnaar".
Drie voorbeelden van de nieuwe
Franse mode voor het komende
seizoen:
Links: „Highlands", een deux-
pièces van Jaq. Heim, van dikke,
rood-zwart geblokte wol, met bij
passende laarsjes.
Midden: een avondjapon van Ma
rie-Jeanne Hurst, „Waterlelie" ge
naamd, van bleek-rose zijde met
een motiefje in reliëf. De „bal-
lonrok" is van voren hoger dan
van achteren.
Rechts: „Tampico" van Jaques
Heim is een vlotte mantel van ge
ruite wollen stof in zwart en wit.
Ook hier vervolmaken de kleine
laarsjes van bijpassend mate
riaal het geheel. Alle drie de mo
dellen tonen duidelijk de nieuive,
verlengde roklijn.
nAfWWWVWVWWWWWWWVWtSVXn/VWWW
(Van onze speciale verslaggever)
ïn België bestaan een zeer groot aantal intensieve tuinbouwbe
drijven. Niet minder dan 8125 van dit soort bedrijven hebben
een oppervlakte van hoogstens 1 ha; 2725 tuinbouwbedrijven ko
men niet verder dan 3 hectara; 423 bedrijven tellen 3 tot
5 ha; 233 hebben een omvang van 5 tot 10 ha en 83 bedrijven zijn
10 tot 20 ha groot. In totaal omvat de tuinbouw ongeveer 77.000
ha, waarvan 42.000 ha fruit en 35.000 ha groenten. Het grootste
gedeelte van de groente- en fruitteelt geschiedt in de openlucht.
De glascultuur omvat circa 1250 ha, waarbij de druiven, de
tomaten en de bloemen de voornaamste produkten zijn.
kleine boeren, die eens twijfelden aan
hun toekomst, door zich te gaan toe
leggen op de tuinbouw, meer zelf
bewust zijn geworden. Zij hebben het
vertrouwen in zichzelf w'eer terug
gekregen.
Op zich is het merkwaardig, dat
ondanks de toeneming van het
aantal grote ondernemingen, niet alle
kleine bedrijven verdwijnen, maar
nog een bestaan bieden. De oorzaak
hiervan is de ontwikkeling van de
tuinbouw. Aan de ene kant zien we
dus een vermindering van het aantal
gemengde bedrijven. Boeren stappen
over van de veehouderij naar het
akerbouwbedrijf of specialiseren zich
op een groot bedrijf in de melk- en
vleesproduktie. Aan de andere kant
gaan veel kleine boeren zich toeleg
gen op de tuinbouw. Deze ontwikke
ling is in de hand gewerkt door de
stijging van de koopkracht, die de
vraag naar tuinbouwprodukten heeft
doen toenemen. Het is natuurlijk nog
de vraag of deze ontwikkeling zich
zal kunnen doorzetten.
Het gevaar bestaat, dat er op den
duur een punt van verzadiging zal
worden bereikt, zoals thans al bij de
appels dreigt. Maar voor het heden
kan worden vastgesteld, dat veel
Een ander voorbeeld van de groei
van de Belgische tuinbouw is de fruit
veiling van St.-Truiden, die werd op
gericht in 1939, maar eerst na de
oorlog tot grote ontwikkeling kwam.
In 1948 telde deze veiling 87 leden,
maar vorig jaar was dit aantal reeds
gestegen tot 2023. Naast appelen, pe
ren, pruimen en aardbeien zijn het
vooral kersen, die op deze veiling
worden verhandeld. De omgeving van
van St.-Truiden staat bekend om zijn
grote kerseboomgaarden. Uit deze
streek worden jaarlijks ook grote hoe
veelheden kersen naar Nederland ge
ëxporteerd. De totale omzet van deze
veiling bedroeg in 1949 ruim 13 mil
joen franken. In 1962 was de omzet
ruim 288 miljoen tegenover 220 mil
joen franken in 1961.
(Van een onzer redacteuren)
John Korporaal, die bezig is
met zijn tweede Nederlandse
speelfilm, „De vergeten mede
minnaar", hoopt dat hij nog
eens een film kan maken in het
tempo, waarmee Cleopatra tot
stand is gekomen: één shot per
dag. Dat is overdreven natuur
lijk, maar hij voelt zich wel op
gejaagd door het tempo dat hij
voor „De vergeten medemin
naar" heeft moeten aanhouden:
gemiddeld zestien shots per dag.
Het normale aantal is negen a
tien. De jachtpartij was nodig,
omdat de opnamen eerst midden
mei konden beginnen en voor 10
juli gedaan moesten zijn omdat
hoofdrolspeler Henk van Ulsen,
die dag naar Amerika zou ver
trekken.
John Korporaal is een stille. Hij zegt
niet veel en als er wél wat uitkomt,
gaat dat op een gelijkmatige toon.
Wanneer hij zo zachtjes voor zich uit
zegt „Landré zag het niet erg" en
daarmee het nu verfilmde boek van
Rico Bulthuis bedoelt, dan kan men
er rustig uit afleiden dat het maan
denlang praten en nog eens praten
vergde eer werd goedgevonden dat
de film van stapel zou lopen. En dan
nog. Na weer een ander vaagweg
gezegde opmerking als „Ze vonden
het nodig dat er nog een nevenintri
ge inkwam. Het is niet mijn opinie"
is het helemaal duidelijk waarom pas
op het laatste nippertje kon worden
begonnen met de opnamen en die
opnamen, gezien de fatale datum
van 10 juli, in ijltempo moesten wor
den gedraaid.
John Korporaal zit nu in de mon
tagekamers van de Cinetone-stu-
dio's te worstelen met 16.300 m.
film- en geluidsband. Er moet 3600 m
van overblijven. De rest wordt weg
geknipt. „Ik heb zuinig gefilmd. Eén
op zes. Normaal is één op tien." Lien
d'Oliviera heeft de ruwe cutting al
gedaan. Het is misschien de zestig
ste, of zeventigste speelfilm, die ze
onderhanden heeft. De tweede cut
ting doet John Korporaal zelf. Het
is zijn oorspronkelijke vak. Hij heeft
in 1948 op de filmschool in Rome
gezeten, is daarna documentaires gaan
maken voor het Marshall-plan in Pa
rijs, speelde in het jaar '52 filmrol
letjes in Italië, kwam twee jaar later
in Mexico terecht, maakte er o.a.
een speelfilm, die opzien baarde op
het filmfestival te Cannes, twee jaar
geleden; werd toen door mr. J. Lan
dré, directeur van de Nederlandse
Filmproduktie Maatschappij in Rot
terdam („Makkers staakt uw wild
geraas" en „Het mes") naar Neder
land gehaald om de penoze-thriller
„Rififi in Amsterdam" te maken en
is dus nu met „De vergeten medemin
naar" doende aan zijn derde speel
film. De rushes beeld- en geluidsband
lopen in sneltreinvaart over de snij
tafel. Het luidsprekertje erboven
piept als een 33-toerenplaat, die op
78 toeren wordt afgedraaid. Stop.
Knip. De nieuwe einden worden aan
elkaar geplakt. De weggesorteerde
stukken worden opgehangen aan een
rek met daaronder een soort luier
mand. De producent mag ze houden
en kan ze misschien ooit nog eens
een keer gebruiken. „In Amerika ko
men er van één film soms kilometers
rushes. Er is handel in. Men maakt
er een nieuwe film van. Met dit spul
hier kan Landré waarschijnlijk niet
veel doen. We zijn zuinig geweest.
Hollands zuinig. Dat kan nu eenmaal
niet anders."
Het cutten moet snel, snel. De pre
mière is bepaald op 26 september.
Als het alleen een kwestie van mon
tage was, is dat een ruime marge,
maar de componist moet nog aan de
gang en die zal een maand nodig
hebben. Hij kan pas beginnen als hij
de film in ruwe vorm gezien heeft.
„Nou ja, de cutter is altijd al de man
die het hardst moet werken. Dat is
overal ter wereld zo. Als de regisseur
klaar is, begint de haast. Het is heel
normaal dat de cutter achttien uur
per dag maakt".
if
In het kader van deze omstandig
heden heeft ook de bloemencultuur
een grote vlucht genomen. Vroeger
gingen de bloemkwekers naar de
markt in Brussel om hun produkten
af te zetten. De produktie is echter
zo groot geworden, dat deze markt
te klein is. Andere markten, ook in
het buitenland, moesten worden ge
zocht. De stijgende produktie staat
echter tegenover een toenemende
vraag, gevolg van de grotere wel
vaart. Daarom heeft men gegrepen
naar het middel van het moderne
afzetapparaat in de tuinbouw: de
veiling. In Aalst, het centrum van de
Belgische bloemkwekers, is een
pracht van een bloemenveiling ge
bouwd door de leerlingen van de her
scholingswerkplaats. Administratie-
lokalen en kantines zijn nog in aan
bouw.
Vooral anjers en daarnaast ook ro
zen worden op de veiling aangevoerd.
De bloemkwekers in de omgeving
van Aalst zijn vooral anjerspecialis
ten. Hun aantal is van negen van
voor de oorlog gestegen tot ruim 150.
Het veilingbestuur zorg er voor, dat
alleen kwaliteit wordt verhandeld.
Het heeft daarom een standaardkwa
liteit opgesteld, waaraan de aange
voerde bloemen moeten voldoen. Vo
rig jaar behaalde de veiling een om
zet van 50 miljoen franken, maar dit
jaar is de omzet al gestegen met
20 procent. Het grootste deel van de
geëxporteerde hoeveelheid gaat naar
Duitsland, maar ook de export naar
Frankrijk vertoont een stijgende lijn.
De overheid stimuleert de activiteiten
van de bloemkwekers. Zij heeft geld
beschikbaar gesteld voor de oprich
ting van een proefstation. Verder is
er een tuinbouwschool met leerlingen
zowel van 15 als van 50 jaar.
De vergeten medeminnaar" is een
interessant boek. Het is het
verhaal van een man, die door
de politie gevonden wordt in een
plantsoen. Hij is zijn herinnering
kwijt. In een psychiatrische kliniek
wordt hij weer mens, maar een man
zonder verleden. Hij probeert er zelf
achter te komen wie hij vroeger ge
weest is. Het lukt hem. Het boek (in
1959 als Salamander-pocket her
drukt) is geschreven in de ik-stijl.
Het is een strak verhaal, spannend
en ook ironisch en met een verras
sende ontknoping.
John Korporaal zegt: „Ik heb het eens
toevallig gelezen en ik vond het een
uitstekend gegeven om te verfilmen.
Wel moeilijk. Want door de ik-stijl
moet de camera de hoofdpersoon
zijn. Vreemd. Later bleek dat het
boek verschillende keren op het punt
heeft gestaan verfilmd te worden. Men
heeft het niet aangedurfd. En ook
Landré zag het niet erg. Er is nu die
nevenintrige bijgekomen, omdat ze
vonden dat het anders een te een-
lijnig verhaal zou zijn. Zo gaat dat
Je maakt een film nooit alleen. Het
is toch al gek. Je woont in Mexico
en geen haar op je hoofd denkt er
aan dat je ooit nog eens in Holland
zal filmen en nu ben je bezig met je
tweede. Je komt dan wel voor andere
opvattingen te staan. Sex, zeggen ze.
sex moet je niet in je film brengen,
want daar houdt het Nederlands pu
bliek niet van. Een vriend van mij is
producent geweest van „De Bijen
koningin", de film die in Cannes heeft
gedraaid. Er moet meer sex in de
film, zei hij. De regisseur weigerde.
Er zit al veel te veel sex in, vond hij.
Hij heeft gelijk gekregen, want de
film is eerst verboden geweest.
Heb ik met „De vergeten medemin
naar" geen last van. Alle sex in het
boek bestaat uit één keurige regel:
Toen heeft de woordeloze troost van
haar zachtheid mij van de ondergang
gered." De kliniekscènes zijn ge
speeld in Kareol bij Aerdenhout. „Dat
gebouw is een uitspatting van Ju-
gendstill" vindt John Korporaal. „Een
heerlijke achtergrond". De andere
scènes zijn opgenomen in Haarlem,
buiten, in café's, in huizen. Er is
geen meter studio-werk aan te pas
gekomen. „Het was soms wel moei
lijk. In Amsterdam zijn ze langza
merhand gewend aan filmen op
straat- In Haarlem was er altijd wel
iemand die door het beeld ging lopen
en de camera ingrijnsde. Moet je
haast hebben en een film van elf
weken moeten maken in acht. Ach
teraf, bij het doorzien van de rushes,
denk je: ik had die en die scène wel
anders willen doen, maar ik geloof
dat het alles bij elkaar een fijne film
aan het worden is. Die Henk van
TTl«vtn_ rel ■y.jirt".
Op voorstel van Guinea en Ghana zal
een subcommissie van de V.N. overleg
plegen met de afgevaardigden der lid
staten, in het bijzonder de permanente
leden van de Veiligheidsraad, over de
eventuele uitbreiding van de Veiligheids
raad en de economische en sociale raad
om te komen tot een evenredige ver
tegenwoordiging van de nieuwe lid
staten die hoofdzakelijk uit Afrika af
komstig zijn.
De voorzitter van de commissie tot her
ziening van het handvest der V.N. heeft
Brazilië, Guinea, Liberia,Nederland, Ne
pal, Perzië, Polen, Uruguay en de V.A.R.
aangewezen als leden van de subcom
missie.
Tot dusver heeft de Sowjet-Unie zich
steeds tegen een herziening van het
handvest verzet, zolang communistisch-
China buiten de volkerenorganisatie
wordt gehouden. De Afrikaanse landen
hebben de Russen gezegd, dat zij niet
langer dit argument willen horen ge
bruiken om afbreuk te doen aan de rech
ten van Afrika.
Maandag komt de subcommissie voor
het eerst bijeen.
Tien Canadezen die zowel Engels als
Frans spreken, zijn door de regering belast
met een onderzoek naar de verhouding tus
sen de Franssprekende en de Engelsspre
kende bevolkingsgroep. De commissie moet
aanbevelingen doen om tot een nauwer sa
mengaan van de twee groepen te komen.
Brits Honduras zal op 1 januari 1964 vol
ledig intern zelfbestuur krijgen, zo is van
officiële zijde in Londen vernomen.
Het vluchtelingenkamp Friedland aan de
zonegrens in Neder-Saksen is bij wijze van
voorzorgsmaatregel in quarantaine geplaatst
en er is een begin gemaakt met de inenting
van de bewoners, omdat er kortgeleden
iemand uit Breslau heeft vertoefd, die mo
gelijk met pokken besmet was.
De Amerikaanse regering heeft de Poolse
majoor Richard Obacz, die met zijn vrouw
en twee kinderen in een vliegtuig uit Polen
naar West-Berlijn vluchtte, asiel verleend.
Om de kleine landbouwbedrijven in
de Kempen een steun in de rug
te geven door een aanvullende inkom
stenbron, heeft de Belgische boeren
bond in Hulshout een moderne, coöpe
ratieve kippenslachterij, „Aves" ge
naamd, opgericht. Op een 300 bedrij
ven worden de kippen gemest. De
aan- en verkoopvennootscliap van de
boerenbond zorgt voor speciaal meng-
voer en voor de technische voorlich
ting bij het mesten. De gemiddelde
bezetting van de mestbedrijven be
draagt thans ongeveer 2000. De kui
kens worden bij ontvangst door de
meester betaald en vervolgens voor
eigen risico opgefokt.
Als de kippen geschikt zijn voor de
slacht worden zij levend opgekocht
door de slachterij tegen betaling van
een voorschot, dat later wordt ver
rekend met de gemiddelde opbrengst-
prijs, die aan het eind van het jaar
wordt vastgesteld. De slachterij, die
van moderne installaties is voorzien,
telt circa 80 man personeel en kan
50.000 kippen per week verwerken.
Gestreefd wordt naar een standaard-
produkt. De standaardisatie begint
reeds bij de selectie van de kuikens
en wordt voortgezet bij de voeding,
de huisvesting alsmede bij de slach
ting en de verwerking van de kippen.
De selectie van de kuikens geschiedt
in nauwe samenwerking tussen de
boerenbond en de Ned. landbouwco
öperatie, die een pluimveecoöperatie -
(Hypeco) hebben opgericht. De Aves-
slachtkip is witvlezig met flinke vlees
bezetting. Zij kan vers of diepgevro
ren, marktklaar, panklaar en spit-
klaar worden geleverd. Vóór de ver
pakking wordt zij gedroogd. De kip
pen worden in steeds stijgende mate
in België geconsumeerd, maar daar
naast gaan er veel naar West-Duits-
land. Dit land neemt bijna een derde
op van het totale Belgische export-
quantum.
De Nederlandse bezoekers hebben
in België nog veel meer in ogen
schouw kunnen nemen. Zij hebben
ook kennis gemaakt met een boerde
rij, gespecialiseerd in melkvee en ge
legen in het centrum van het indus
triegebied Borinage. Het bedrijf is
geheel ingesteld op de rechtstreekse
verkoop aan de verbruiker. Na het
melken wordt een gedeelte van de
melk gebotteld, terwijl een ander ge
deelte bestemd wordt voor de fabri
cage van boter en kaas. Al deze
produkten worden rechtstreeks uit
gevent onder de verbruikers. Het is
een vrijheid, die de boer in Nederland
niet kent. Wel is de Belgische boer
aan een vergunning verbonden, die
hem onder bepaalde voorwaarden
wordt verleend.
Het geheel der ontwikkeling over
ziende, kan men' zeggen, dat deze
als resultaat heeft gehad, dat de Bel-
gische landbouw steeds meer contact
eeft gekregen met het buitenland.
In de jaren 1947 en 1948 waren de
Belgen bang voor de invoer van land-
bouwprodukten. Door de grotere pro
duktie is er thans meer behoefte aan
uitvoermogelijkheden. Daardoor is er
een andere geestelijke instelling ge
groeid. De Belgische landbouw staat
positiever tegenover de E.E.G. dan
ten aanzien van de Benelux. Volgens
prof. Boon, een der voormannen van
de Belgische landbouworganisaties,
zullen Nederland en België wat de
land- en tuinbouw betreft, niet veel
hebben aan de Benelux-Economische-
Unie. Anders staat het met de E.E.G.
Hier hebben beide landen dezelfde
belangen, omdat zü dezelfde produk
ten voortbrengen. Het Iandbouw-pro-
tocol krijgt zijn oplossing in de E.E.G.
of, zoals de Belgische onderminister
van buitenlandse zaken, Fayat, het
zei: „Nederland en België zullen sa
men hun eigen georganiseerde bij
drage in de E.E.G. hebben te leve
ren".
In de kippenslachterij van Huls
hout: een meisje aan de inpak-
machine. Het bedrijf werkt scherp
op een zo laag mogelijke kostprijs.
